คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ** ของสำคัญ **
“…แอ๊ด…”
“กลับมาแล้วค่ะแม่”
กีต้าร์ส่งเสียงทักมารดาเช่นเคย ก่อนที่จะเดินขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง ทันทีที่ประตูเปิดกีต้าร์ก็เดินเข้าไปที่โต๊ะทำการบ้านแล้วก็เอื้อมมือไปเปิดและหยิบแผ่นพลาสติกที่เคลือบอะไรบางอย่างในลิ้นชักใต้โต๊ะ
….แผ่นพลาสติกที่เคลือบกลีบดอกไม้สีชมพู….
กีต้าร์มองแผ่นพลาสติกแผ่นนั้นแล้วเอามันมากอดเบาๆอย่างถนุถนอมก่อรนึกถึงเหตการแสนหวานที่เธอและพี่วิทย์ได้พบกัน
ณ ลานที่นั่งข้างอาคารเรียน ซึ่งเต็มไปด้วยโต๊ะไม้หินอ่อน กีต้าร์กำลังเดินด้วยความกระสับกระส่าย หันซ้ายแลขวา
‘โอปอกับโดนัทหายไปไหนนะ ก็นัดเจอกันตรงนี้นี่หน่า’ กีต้าร์บ่นอย่างอารมณ์เสีย
‘ระวังครับ’
‘..พรืด..’ กีต้าร์ไถลลื่นตามแรงผลัก หน้าและร่างกายแนบลื่นไปกับพื้นห่างจากที่ยืนอยู่เกือบ5เมตร
โอ๊ย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ใครวิ่งมาชนฉันดูซิหน้าฉัน แขนฉันเสียหมด หนอยอย่างนี้ต้องด่าให้เละ บังอาจมาทำให้ฉันเสียโฉม กีต้าร์นึกแค้นอยู่ในใจพยายามมองหาตัวผู้ต้องหาทันที
‘ไม่เป็นอะไร ใช่ไหม’
เอ๊ะ ใครน่ะถามฉันเหรอ ^^ ขอบคุณจริงๆ ตายแล้ว โอ้ พระเจ้าจอร์จช่างหล่ออะไรเช่นนี้ อ๊ะ กำลังเดินมาทางนี้แล้ว ^0^ มาเลยค่ะ คนสวยรออยู่ -.,-
ชายหนุ่มคนนั้นเดินเข้ามาที่กระถางดอกไม้สีชมพูชนิดหนึ่ง ซึ่งตกกระจายอยู่ตรงที่ที่ฉันยืนรอโอปอกับโดนัทอยู่ แล้วเขาก็เอามือกอบต้มไม้ต้นน้อยนั้นขึ้นมา
‘ดูสิ ใบช้ำเลยไม่เป็นไรนะเดี๋ยวจะย้ายไปปลูกที่อื่นให้’
แล้วชายหนุ่มสุดหล่อคนนั้นก็เดินจากไป ทิ้งให้ฉันนั่งคิดอยู่ตรงนั้น อ้าวนี่เขาไม่ได้ถามฉันหรือนี่ =_= แต่ว่าชายหนุ่มคนนั้นช่วยฉันไว้ใช่ไหม แล้วดูสิเขาช่างใจดีอะไรเช่นนี้แม้แต่ต้นไม้ก็ยังสงสาร >0< แต่ก่อนอื่น เขาชื่ออะไรนะ
‘เป็นอะไรมากไหม กีต้าร์’ โดนัทที่เพิ่งวิ่งมาถึงรีบร้องถามด้วยความห่วงใย
’อ๋าย~~ ดูสิ เป็นแผลเลยไปห้องพยาบาลกันเถอะ’ โอปอแนะนำ
’พี่คนนั้นเขาชื่ออะไรอ่ะ’
’อ้อ พี่คนที่ช่วยผลักให้กีต้าร์ให้ล้มลงไปเพื่อหลบกระถางดอกไม้เหรอ’
’(-_-) (_ _) (-_-) (_ _)’
‘จะรู้ไปทำไมล่ะ คนอะไร จะช่วยทั้งทีดันช่วยดีๆ ไม่ได้ แล้วอีกอย่างนะ มาผลักคนอื่นจนล้ม ดันสนใจดอกไม้ ประสาทรึป่าว’
’ช่างเถอะ โอปอ...พี่คนนั้นเขาชื่อ วิทย์ เป็นประธานนักเรียนด้วย กีต้าร์อย่าลืมไปขอบคุณเขาบ้างนะ เขา...’
โดนัทพูดอะไรต่อฉันก็ไม่ได้สนใจแล้ว เพราะตอนนี้ฉันกำลังบันทึกชื่อของเขาเอาไว้ในหน่วยความจำของฉันทันที -.,- พี่วิทย์...พี่วิทย์…^^
กีต้าร์คิด แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขก่อนจะจูบแผ่นพลาสติกเบาๆ อย่างถนุถนอม
ก็แหม มันเป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้ฉันได้เจอกับพี่วิทย์ได้เจอกัน นี่ยังไม่ได้ด่า เอ๊ย! ขอบคุณคนที่ทำกระถางต้นไม้ตกใส่เลย
“กีต้าร์ มีขยะทิ้งไหมลูก”
เสียงและประโยคที่ช่างขัดกับบรรยากาศหวานดังขึ้น ทำให้กีต้าร์ต้องถอนหายใจออกมาอย่างเสียอารมณ์ก่อนจะรีบวางแผ่นพลาสติกไว้ที่โต๊ะข้างหน้าต่างก่อนจะเดินออกไปตะโกนบอก
“ไม่มีคะแม่ หนูเอาไปทิ้งหน้าบ้านแล้ว แต่รู้สึกว่าในห้องไอ้คุณพี่จะยังไม่ได้เอาไปทิ้งนะคะ”
กีต้าร์ตอบเสร็จก็เดินเข้ามาหยิบแผ่นพลาสติกทันที แต่ทันทีที่เธอเอื้อมมือจะไปหยิบ เสียงที่มีความดังกว่า 180 เดซิเบลก็ดังขึ้นทันที
“ยัยกีต้าร์!!!เมื่อกี้เรียกพี่ว่าไงนะ >O< อยากตายนักใช่ไหม” และพร้อมกับเสียง ร่างของหญิงสาวที่มีใบหน้าคล้ายกับกับกีต้าร์ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูห้องด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์
“แฮะๆๆ =_=;; เจ๊บูติกอยู่ด้วยเหรอ นี่เพิ่งจะ 5 โมงเย็นเองนะทำไมกลับบ้านไวจัง ^-^ กีต้าร์คิดถึ้ง...คิดถึง”
“เมื่อกี้เรียกพี่ว่าอะไรย่ะ”
“เอ่อ..เรียกว่า...ว่า เจ๊บูติกคนสวยไง ^^ โห ใครจะกล้าว่าเจ๊บูติกสุดสวยล่ะจ๊ะ”
“แน่ใจ? แต่ฉันว่าฉันไม่ได้ยินอย่างนั้นนะ”
“จริงๆ นะ” กีต้าร์พูดก่อนจะค่อยๆ ก้าวถอยหลังเพื่อเตรียมหนี “เจ๊บูติกนะ หูฝาดไปรึเปล่า”
“อืม ไม่ค่อนน่าเชื่อ...แต่จะเชื่อก็ได้” บูติกพูดก่อนจะหันหลังเดินออกไป “เออ ใช่ เมื่อกี้พี่เห็นอะไรร่วงลงไปไม่รู้นะ เป็นแผ่นๆ จากโต๊ะน่ะ”
ห๊ะ! เป็นแผ่นๆ จากโต๊ะ ร่วงลงไปเหรอ ตายล่ะ!!!!
กีต้าร์รีบหันไปมองแผ่นพลาติกแต่ตอนนี้ดันลงไปอยู่ในถังขยะที่แม่ตั้งไว้ด้านล่างและก่อนที่เธอจะได้ทำอะไรถังขยะก็ถูกยกไปเทที่รถขยะที่ตั้งอยู่หน้าบ้าน แต่ที่แย่กว่านั้นก็คือรถขยะคันนั้นกำลังเคลื่อนที่ออกไปน่ะสิ
กีต้าร์รีบวิ่งออกจากห้องด้วยความไว 180 กม./ชม.และวิ่งตามรถขยะออกไป ท่ามกลางความตกตะลึงของผู้ที่พบเห็น
“หยุดนะ..หยุดเดี๋ยวนี้..หยุดดดดด!!” >0<โธ่ ของสำคัญของชั้นนนนน!!!
ความคิดเห็น