Girl meet Girls (Yuri)

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 St. Roveria

Chapter 1… St. Roveria

หอระฆังสูงตระหง่านเห็นแต่ไกล ด้วยอิฐสีแดงเข้มเก่าแก่บ่งบอกอายุยาวนานกว่าครึ่งศตวรรษ สร้างความรู้สึก ประทับใจ แก่ผู้พบเห็นได้ตลอดกาล

มิยาโซโนะ  ยูคาริ เงยหน้าขึ้นมองหอระฆังด้วยนัยน์ตาสีดำหลังกรอบแว่นทอง  แม้สีหน้าจะเรียบเฉย แต่ในใจกลับรู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะร้องตะโกนออกมาดังๆ เพราะที่ตั้งของหอระฆังนั้น คืออาณาเขตของโรงเรียนเซนต์โรเวเรีย… โรงเรียนใหม่ของเธอนั่นเอง

แม้จะยังเป็นเวลาเช้าตรู่เกินกว่าจะมาเดินเอ้อระเหยลอยชายในโรงเรียนเพราะวัยรุ่นส่วนมากเลือกที่จะหมกตัวอยู่ในห้องมากกว่า  แต่บริเวณป้ายรถเมล์กลับมีบรรดาเด็กสาวในชุดเครื่องแบบสีขาว แบบเดียวกับยูคาริอยู่เต็มไปหมด ถึงแม้จะไม่เยอะขนาดแออัด แต่ก็ทำให้ละลานตาได้เหมือนกัน

เสียงระฆังเงินจากหอระฆังดังกังวานไปทั่วบริเวณ ปลุกให้ยูคาริตื่นจากภวังค์ และเริ่มออกเดินไปยังถนนอิฐสีแดง มุ่งตรงสู่ประตูใหญ่ของโรงเรียน

ซุ้มเหล็กขนาดใหญ่ และป้ายหินอ่อนเนื้อละเอียดที่ถูกสลักอย่างปราณีตเป็นรูปดอกลิลลี่ สัญลักษณ์ของโรงเรียนเซนต์โรเวเรียแห่งนี้  ลอยอยู่เหนือศีรษะของนักเรียนที่ทยอยเข้าไปใต้ซุ้ม ยูนิฟอร์มสีขาวตัดกับพื้นสีแดงเข้ม เกิดเป็นภาพงดงามอย่างประหลาด

…บอกได้คำเดียวว่าอลังการงานสร้างสุดๆ…

“หรูขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย” หญิงสาวพึมพำเบาๆกับตัวเอง พลางก้าวยาวๆไปข้างหน้า  ความจริงยูคาริเคยมาที่โรงเรียนนี้สองสามครั้งได้ คือตอนสอบกับตอนมอบตัว แต่เธอต้องเข้าทางประตูเล็กซึ่งระดับความประทับใจมันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน

ถึงจะเคยมาเยือนกี่ครั้ง แต่ความรู้สึกที่ว่ากว้างใหญ่ไพศาลดูจะไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เพราะกว่าจะเดินไปถึงตัวอาคารเรียนก็ปาเข้าไปสิบห้านาทีได้ นี่เป็นเวลาที่วัดจากทางลัดที่ใกล้ที่สุดแล้ว

อีกทั้งยังแนวต้นไม้ใหญ่ริมสองข้างทางที่พากันปลิวไสวน้อยๆตามแรงลม  หอบเอาความสดชื่นและกลิ่นหอมของดินขึ้นมาแตะจมูก  ทำให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันควัน แต่ในทางกลับกัน อาจรู้สึกง่วงเหงาหาวนอนมากกว่าเดิมอีกก็เป็นได้

ถัดจากแนวต้นไม้ คือ อาคารเรียนสีขาวที่เห็นอยู่ลางๆ  ไกลลิบออกไปนั่น  ถ้าวัดระยะจากหน้าประตูโรงเรียนไปถึงอาคารคงปาเข้าไปหลายกิโล  ถ้าเดินก็เรียกได้ว่าขาแทบหลุดเลย  แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครใช้สกูตเตอร์หรือจักรยานแม้แต่คนเดียว  นับเป็นเรื่องน่าแปลกใจนิดๆ

ยูคาริรีบเร่งฝีเท้าเดินแซงนักเรียนหญิงกลุ่มใหญ่ที่ล้วนจะ’หน้าตาดี’กันแทบทุกคน  ขนาดคนที่น่ารักน้อยที่สุดยังเป็นดาราได้สบายๆ  นับประสาอะไรกับคนที่สวยที่สุดในกลุ่ม  ขนาดเธอที่เป็นผู้หญิงด้วยกันยังอดชมว่าสวยไม่ได้เลย… สวยยังกะนางฟ้า

เป็นที่ตั้งขอสังเกตุอีกแหละว่าทำไมนักเรียนของที่นี่ล้วนแล้วจะดูดี มีสกุลกันไปหมด คงเพราะเซนต์โรเวเรียเป็นโรงเรียนเอกชนที่มีประวัติเก่าแก่ และสืบเนื่องมายาวนานหลายร้อยปี  มีชนชั้นสูงและผู้มีตำแหน่งใหญ่โตส่งลูกสาวมาร่ำเรียนที่นี่ โดยทำเป็นเมินเฉยต่อค่าเทอมที่เรียกได้ว่า ขูดเลือดขูดเนื้อ กันเลยทีเดียว

อาคารเรียนสีขาวเริ่มโผล่เข้ามาในสายตา  ป้ายแผนที่บอกทางตั้งอยู่บริเวณซ้ายมือ  ไม่มีใครนอกจากยูคาริหยุดดูมันเลยแม้แต่น้อย  เพราะคนส่วนมากไปออกันที่ป้ายทางขวามือมากกว่า

เสียงระฆังเงินดังเหง่งหง่างขึ้นอีกครั้ง เป็นการย้ำเตือนให้ยูคาริเร่งหาตึกของอาจารย์แผนกมัธยมอย่างตั้งอกตั้งใจ  นัยน์ตาสีรัตติกาลกวาดมองป้ายอย่างรวดเร็ว  พอเห็นสถานที่ที่ต้องการแล้ว ก็ทำท่าจะผละออกมา  แต่ยังติดใจอยู่กับป้ายทางขวามือไม่ได้  แต่กลุ่มคนที่มุ่งดูกลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนหญิงสาวไม่สามารถแทรกเข้าไปได้  เธอจึงเห็นเพียงแค่อักษรสีทองสวยงามเรียงเป็นประโยคว่า คณะบริหารระดับสูงแผนกมัธยมปลาย…

“ปีนี้ก็ท่านอามิกับท่านเคียวโกะใช่มั้ย?” แว่วเสียงพูดคุยโต้ตอบของหญิงสาวสองคนข้างหน้าลอยมากระทบหูอย่างไม่ตั้งใจ  ถึงยูคาริจะไม่มีเจตนาจะแอบฟัง แต่แรงดันจากข้างหลังทำให้เธอไม่สามารถขยับตัวได้

“ท่านอามิได้รับเลือกเป็นประธานนักเรียนสองปีซ้อนก็สมควรหรอก เพราะปีที่แล้วทำงานหนักแทบตายกว่าจะเอาตัว Queen ไว้ได้” คู่สนทนาเบื้องหน้ายังคงพูดคุยกันอย่างออกรสชาติเหมือนไม่กลัวคนรอบข้างได้ยินด้วยซ้ำ

“อ้ะ ไปกันเหอะ เดี๋ยวไม่ทันพิธีเปิดของท่าน Queen ”

สองสาวรีบพลุนพลันออกไปทันควัน ทำให้ยูคาริเซเล็กน้อย ก่อนจะก้าวมาแทนที่ว่างเมื่อกี้ ป้ายสีสันสวยงามปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ

คณะบริหารระดับสูงแผนกมัธยมปลาย รุ่นที่ 63

เป็นประโยคเดียวกันกับที่หญิงสาวเห็นตอนแรก  พอมาดูใกล้ๆแบบนี้แล้วยิ่งรู้สึกว่ามัน หรูจนเว่อร์ ไปเลยด้วยซ้ำ

บรรทัดถัดมาเป็นการบรรยายถึงประวัติที่มาของสภานักเรียน และดุลอำนาจในการบริหารค่อนข้างยาวหลายย่อหน้า  เธอเลยข้ามไปอ่านข้างล่างที่มีรูปประกอบพร้อมกับชื่อตำแหน่งเบื้องล่าง

ชิบุซาว่า  อามิ… ประธานนักเรียน

หญิงสาวในภาพมีสีหน้าเรียบเฉย ฉายแววจริงจัง ผมสีน้ำตาลเข้มยาวประบ่าถูกตัดเป็นทรงเรียบร้อยถูกระเบียบ  นัยน์ตาสีสนิมแข้งกร้าวมองตรงไปยังเบื้องหน้า จนยูคาริยังรู้สึกว่าตัวเธอเองถูกมองผ่านรูปถ่ายใบหนึ่งเลย

สมแล้วที่ได้ตำแหน่งประธานนักเรียน... หญิงสาวรำพึงในใจ แล้วไล่สายตาลงมายังภาพเครือข่ายใยแมงมุมข้างล่าง  มีตำแหน่งรองประธาน เลขานุการ เหรัญญิก และกรรมการนักเรียนลดหลั่นกันมาตามลำดับ

นี่คงเป็นโฉมหน้าทั้งหมดของคณะกรรมการนักเรียนของเซนต์โรเวเรียสินะ...

“ว้า  ไม่มีภาพท่าน Queen แฮะ” เสียงทางด้านหลังบ่นงึมงำ แล้วพากันเดินผละจากไป  ยูคาริจึงเงยหน้าขึ้นมองเหนือรูปของประธานนักเรียน... มีกรอบว่าง เขียนด้วยตัวอักษรสีแดงสวยเด่นว่า Queen

“Queen?  ราชินีน่ะเหรอ “ คิ้วเรียวยาวของหญิงสาวขมวดมุ่น นิ้วเรียวไล่ไปตามกรอบภาพที่ว่างเปล่านั่น  เธอเพิ่งสังเกตุเดียวนี้เองว่าไม่มีชื่อติดไว้ใต้รูปเหมือนของคนอื่น

“คงเป็นพวกเกมส์สนุกๆมั้ง” ยูคาริสรุปกับตัวเองเบาๆ  เวลาที่ครุ่นคิดอะไรซักอย่าง เธอมักหลุดพึมพำออกมาเสมอ  “อย่างพวกมิสหรือดาวโรงเรียนอะไรประมาณเนี้ยล่ะมั้ง”

สายลมอ่อนๆ พัดเอากลิ่นหอมเจือจางมากระทบจมูก  กลิ่นหอมอันแปลกประหลาดชวนเคลิบเคลิ้มแบบที่ไม่ค่อยรู้จักมาก่อน  ความหอมที่เย้ายวนเหมือนจะเชิญชวนให้ค้นหาว่าสิ่งใดหนอที่เป็นเจ้าของความหอมหวานนี้

ยูคาริหันไปมองตามกลิ่นนั้น...

บริเวณที่เคยเต็มไปด้วยนักเรียนกลับว่างเปล่าและเงียบสงบลง  มีเพียงเสียงสายลมและใบไม้ปลิวไสวราวกับฉากหนึ่งในภาพยนตร์คลาสสิค... กลิ่นหอมหวนนั้นยังคงเจือจางอยู่ในอากาศและรอบๆตัวเธอ...  ซึมซับเข้าไปอย่างแช่มช้าและนุ่มนวล

ร่างบางระหงของหญิงสาวคนหนึ่งก้าวออกมาจากเงามืดของต้นไม้  แสงแดดส่องประกายทองอร่ามสะท้อนกับเรื่อนผมสีเงินสลวยราวกับไหมเนื้อดี เป็นประกายงดงามจับตา สะกดให้ยูคาริเผลอมองตามอย่างเหม่อลอย

…นางฟ้า...?

เจ้าหล่อนหันมาทางยูคาริ...  ใบหน้าช่วงบนถูกบดบังด้วยผ้าคลุมหน้า หากริมฝีปากสวยอิ่มได้รูปกลับชวนให้คิดไปไกลว่าใบหน้าช่วงบนคงต้องสวยงามเหลือประมาณแน่

อยากเห็นใบหน้า....ใต้ผ้าคลุมนั่นจัง

“นี่เธอคนนั้นน่ะ!”

น้ำเสียงเฉียบขาดปลุกให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์  ก่อนรีบเบนหน้าไปทางต้นเสียงทันที

ชิบุซาว่า  อามิ...

เจ้าของเสียงมีรูปร่างสูงโปร่ง สง่างามน่ามอง  นัยน์ตาสีสนิมคมกริบฉายแววจริงจัง  เรือนผมสีน้ำตาลยาวประบ่าถูกหวีเรียบไปทางเดียวกันเป๊ะ  เข็มกลัดสีทองวาบวับประดับอยู่บนยูนิฟอร์มสีขาวสะอาดสะอ้าน  ถึงแม้จะเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก แต่ยูคาริก็แน่ใจว่าผู้หญิงตรงหน้าต้องเป็นประธานนักเรียนคนเดียวกับในรูปถ่ายเมื่อกี้แน่นอน

“เห็นผู้หญิงผมเงินผ่านมาแถวนี้บ้างมั้ย?” อากัปกิริยาร้อนใจผิดปรกติ

ยูคาริหันกลับไปมอง... แต่ร่างของนางฟ้าจำแลงได้อันตธานหายไปเสียแล้ว หลงเหลือเพียงกลิ่นหอมเบาบางที่บ่งบอกให้รู้ว่าไม่ใช่ภาพลวงตา

“ไม่เห็นค่ะ” ยูคาริตอบ แม้ว่าสาวคนเมื่อกี้จะมีผมสีเงินก็เถอะ แต่เธอรู้สึกไม่อยากบอกนี่นา

“งั้นเหรอ..” อีกฝ่ายก็ไม่ได้ซักให้มากความ เพราะกำลังรีบๆอยู่ด้วย “ถ้าเจอแล้วช่วยแจ้งพวกเราด้วยละกันนะ” ประธานนักเรียนเอ่ยทิ้งท้าย แล้วก้าวยาวๆจากไปทันที

เสียงระฆังดังขึ้นก้องกังวานไปทั่วทางเดิน...ยูคาริก้มมองนาฬิกาอย่างตกใจ

“สายแล้วนี่น่า~~!!”