คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2
เส้นทาในราเวลโล่ยัสวยามเหมือนสอปี่อน
แนว้นไม้ับแสีทอสะท้อนับภูเาสีรีมราววามฝัน
เส้นทาหินเ่าลอแนว้นมะอออใบเียวสะพรั่รับฤูฝน ทำให้แอนรู้สึผ่อนลาย
เมื่อผ่านแนว้นไม้ให่หนาทึบ เธอ็เห็นฤหาสน์สีส้มอ่อนท่ามลาพุ่มุหลาบสีเหลือและแามระเบียทาเินและสนามห้าสีเียวอ่อนไม่เปลี่ยนแปลารั้แรที่เธอเยเห็น
ฤหาสน์แห่นี้ไ้รับารูแลลอทุวันแม้ไม่มีเ้าออยู่ลอเือน
ำพูอมอนทริโอบอเธอวันที่มาถึ แอนำสภาพัวเออ้าปา้าับวามสวยามรหน้า
และหวัว่าสัวันเธอะมีบ้านแบบนี้บ้า ไม่้อหลัให่แบบอยู่ันร้อยว่าน
เธออหลัเล็ว่านี้แ่มีสวนสวยามเย็นา
แนวทาเินทุห้อทั้ภายในและภายนอสว่า้วยแสไฟสีเหลือ
รถหรูหลาหลายันำลัมุ่สู่ลานหินออย่าเป็นระเบียบ แ่รถอเธอเลื่อนผ่านไปยั้านหลัอฤหาสน์หลัาม
แอนมอลุ่มนในุสูทสีำพิธีาร แสว่ามีานยาม่ำืน
ลาเลสแหนหน้ามาหาเธอ “ผมะพาุเ้า้านหลัรับ”
เาบอสิ่ที่เธอรู้อยู่แล้ว
“่ะ”
เธออบ้วยน้ำเสียเรียบ พลาิพิาราารระทำออเล็านโร
ทำไมเา้อให้เธอเ้า้านหลั้วยหรือเาลัวนอื่นะรู้ว่าเธอมาร่วมานศพ เาถึ้อทำัวไร้เหุผลอย่าารให้เธอเ้าทา้านหลั
ลาเลสลาระเป๋าเินทาใบให่เินนำพาแอนไปยัห้อสูทบนั้นสอ
เส้นทาเลี่ยห้อรับรอทั้หมนเหมือนเธอำลัเ้าบ้านร้าที่มีเพียเธอับลาเลส
นถึประูไม้มะฮอานีสีำเปิให้เธอเ้าสู่ัวห้อ พบสาวใ้ร่าให่หันมาทัทาย้วยสีหน้าบูบึ้
สาวใ้เินผ่านเธอ ไม่มีำทัทายนแอนยัรู้สึถึวามผิปิวิสัยอสาวใ้วระทำ่อแบ้านอใร็าม
“ท่าน้อารใหุ้เรียมัวเอให้พร้อม่อนลไปรับ”
สีหน้าลาเลสนิ่เหมือนผูุ้มำลัสั่ให้นัโทษอาบน้ำแ่ัวเรียมเินเ้าลานประหาร
แอนหันมอรอบห้อไปรอบหนึ่ ่อนสบาับแว่นำอเา “่ะ”
เธออบเสียแผ่วเบาเิบอให้เาออไปาห้อไ้แล้ว
ลาเลสรู้ัวว่าเธอหมายวามว่าอะไร เาเลื่อนัวไปไ้รึ่ทา็หยุ หันัวลับมา
“อีอย่า ุรารีอุอยู่บนเียรับ”
มือเาี้ไปยัเียนอนเ่าสีน้ำาลปูผ้าสีรีมอ่อนฟูฟ่อ
มือแอนับบานประูปิ้า ๆ “อบุ่ะ” เธอให้สัาอวามเป็นส่วนัว
แ่ประูถูัวา้วยมืออลาเลส
สีหน้าอเาบอเธอว่าเายัไม่บารสนทนาในรั้นี้ และเธอ้อฟัสารอเ้าเหนือหัวเาให้หม
“ท่านำับว่าุ้อใสุ่บนเีย เพราะนั่นเป็นวาม้อาร่อนายอุท่านมอนทริโอรับ”
“่ะ หมหรือยัะ?”
แอนมอเิั้ำถาม เพราะเธอ็ไม่อยาให้แ้านล่า้อรอ
เธอรู้ว่าปิานเลี้ยเริ่ม่วหนึ่ทุ่ม และเวลานี้็หโมสิบห้านาทีแล้ว
ารเ้าร่วมสายะทำให้เป็นเป้าสายา เธอไม่อบมัน
“เิามสบายรับ” เมื่อลาเลสพาร่าหนาออพ้นประูแอน็ปิประูทันที
สายเธอับ้ออย่าระแวระวัว่าายนนี้ยัะัวาเธออีหรือไม่
แล้วแ่ารแ่ัวมันำเป็น้อำับนานั้นหรือ?
วามิุ่นมัวเริ่ม่อัวเมื่อิว่าอเล็านโรเห็นว่าเธอเป็นเ็หรือไ
นี้เธออายุปาเ้ายี่สิบแปปีแล้วนะ ไม่ำเป็น้อมีใรบอว่าอะไรวรไม่วร
เธอ็ิเอไ้
ระเป๋าเินทาใบให่ว่าเปล่าอยู่ในู้ไม้หน้าห้อน้ำ
แม่บ้านผู้หน้าบึ้เททุอย่าในระเป๋าเธอออ
แอนมอเสื้อผ้าอเธอเรียในู้อย่าเป็นระเบียบ
ผ้านหนูสีาวอยู่บนเาน์เอร์ในห้อน้ำ
และระเป๋าหนัสีำบรรุเรื่อสำอาวาอย่าเป็นระเบียบับวเรื่อประทินผิวทั้หลาย
แอนพร้อมสำหรับารอาบน้ำแล้ว เธอยิ้มับห้อน้ำหินอ่อนว้าวาและอ่าน้ำอุ่นสบายัว
ระหว่าำลัเ็ัวอย่าสบายใ แอน้อะัเพราะเสียเปิประูห้อ
“มิสอามพอนะ
ุท่านให้มาาม่ะ” เสียผู้หิุัผ่านบานประูห้อน้ำ
“ันะเสร็แล้ว”
เธอโผล่ใบหน้าออไปบอสาวใ้ผู้เ้ามาามเธอ
สีหน้าอแม่บ้านบูบึ้นเิมแสแววาำหนิให้รู้ว่าแอนำลัะสาย
“่ะ
ันะไปแุ้ท่าน” เธอล่าวน้ำเสียเรียบ่อนระแทเท้าล่าถอยออประูห้อ
นี่็เพิ่หโมสามสิบนาที
เธอเอ็เพิ่มาถึ อาบน้ำเสร็เร็วเป็นประวัิาร์
พ่ออเล็านโรัวียัะมาิว่าเธอเปลี่ยนร่าไ้เหมือนาร์ูนแปลร่าหรือไ
ว่าแล้ว็รีบแ่หน้า เียนิ้ว
เียนอบา ปัแ้ม ลิปสิสีมพูอ่อน แ่หน้าพอประมา
ปัแ้มสีโเมให้เ้าับุำ เธอทำทุอย่าเสร็เินออมาเพื่อสวมุรารี ่อนะ้อะัแทบเป็นลม
ุรารีผ้ามันสีแส !!!
สีแับารแ่หน้าที่เธอาว่าะเป็นุสีำมันไม่เหมาะสม
หน้าเธอะเหมือนผีในุัวาม
มือไม้อแอนสั่น่าทอัวเอที่ไม่สสัยำเือนอลาเลส
เธอำไ้ว่าเยไปร่วมานศพใรสันในราเวลโล่ และะมีผู้หิหนึ่นสวมุสีแ
แ่ทำไม้อเป็นเธอ
ล้าหน้าีว่าแล้วแ่หน้าให้อ่อน
ให้เหมือนนผู้ำลัไว้อาลัยให้แ่ายผู้น่ารั
มือสั่นเทาหยิบวน้ำยาล้าเรื่อสำอาึ้นมาไ้รึ่ทา
“อะไรัน!”
เสียประูเปิระแทส่เสียัเหมือนเสียอนผู้ำรามผ่าน่อประูพร้อมร่าสูให่ในสูทสีำ
แอนยมือึ้นป้อบนทรวออัวเอ
วาสายาเียวุ่นมอเาให่ทะมึนอผู้อยู่หน้าประู
“ออไปนะ!”
วาสีทอ้อมอเธอาหัวรเท้า มันมีประายบาอย่า่อนอยู่
วามรู้สึนั้นยิ่ทำให้ร่าอเธอร้อนผ่าว าทรวแล่นไปทั่วร่าาย
“ถ้าเธอไม่ออไปอนนี้
ันะับเธอออไป้อนรับแในสภาพเ่นนี้” เาหยาบายเหมือนรั้ล่าสุที่พบเอ
“ุไม่ทำอย่านั้นแน่”
แ่าประสบาร์ล่าสุ สอพ่อลูมีอย่าหนึ่ที่เหมือนัน ไม่เยพูโอ้อว!
“่ะ ันรับทราบแล้ว ะทำามำสั่อนายท่านโย่วน” แอนเือนัวเอ เธอไม่อยา่อปา่อำับเาให้เสียเวลา
ลิ่นเพาะบนายอเล็านโรโยผ่าน่อประูมายัโสประสาท
ระุ้นวามื่นัวและวามรู้สึอระแสไฟฟ้าุประายาทรวอลสู่่อท้อ
น้ำลายในปาแห้ผาน้อเลียริมฝีปาและลืนลอย่ายาเย็นเมื่อเห็นร่าสูรหน้าูสูให่ว่าเิม
เธอิไปเอหรือเปล่า ใบหน้าอเาไม่ไ้เลี้ยเลาเหมือนเมื่อ่อน
ไรเราเียวเป็นแนวเพิ่มแรึูใเป็นอย่ามา
เธออยาับเามัไว้ับเียแล้วลมือเี่ยนีร่าเาให้สาแ่ใสำหรับทุสิ่ที่เาทำร้ายิใเธอเมื่อสอปี่อน
“นายท่านรับ”
เสียอลาเลสเือนนายอนให้ออไปาห้ออเธอ
ร่าให่เพียยัไหล่แล้วถอยัวลับพร้อมระแทประูห้อน้ำปิ
“ันะนับหนึ่ถึสิบ”
เมนี้อีแล้ว
เธอไม่มีทาให้เาเอาเปรียบเธอ้วยนิสัยเ้านายเหนือีวินอื่นที่พร้อมลโทษ้าทาสผู้ไม่ภัี
มือว้าุสีแึ้นสวมใส่ ึระับบริเวทรวอให้เ้ารูป
แอนเป็นสาวรูปร่าเหมือนนาฬิาทราย ามริวัยเ็เธอเยเป็นสาวอ้วน่ำม่ำ
ทรวอและสะโพเป็นอแถมที่ไม่อาปิเสธหลัาเ้าโรารลน้ำหนัอรับาลเพื่อถวายพระเ้าแผ่นิน
ุ็ไม่เหมาะสม
บริเวออเธอเป็นอีลถึหน้าท้อ แอน้อหาผ้าพันอบาสัผืน แ่เสียนับถึเ้าแล้ว
ผมเธอยัไม่ทันเล้า แ่่ามัน
เธอไม่อยาให้นเห็นที่หนีบผมสภาพรุ่ริ่ออาเส้นผมที่ยัไม่เสร็
และถูเ้ายัษ์ป่าเถื่อนแบเธอออาห้อไปยัโถรับแ เหมือนรั้ที่เาแบเธอออาร้านทำผมเมื่อบอเธอว่าเาทนวามร้อนในร้านที่แอร์เสียไม่ไ้
หิสาวหวีผมรวเร็วให้ผมัเป็นลอนเล็น้อยมาอ้านวามือ
เส้นผมสีแเป็นประายยาวเหมือนน้ำเสียทรทันทีเพราะ้อหันมออเล็านโรึ่เปิประูเ้ามาอีรั้
“เธอพร้อมแล้ว”
เามอไปยัรอเท้าสีแที่วาอยู่ปลายเีย
พระเ้า!
มอนทริโออยาให้เธอใส่สีแในวันที่เาายริ ๆ หรือ?
ายรา่าทำเรื่อลใส่เธอแม้ะาโลไปแล้ว
าร่น่านายมีแ่ะเป็นบาปรรม แอนไ้แ่สวมมันอย่าฝืนทน
เมื่อรววามเรียบร้อย เ้ายัษ์ร้าย็ยัยืนมอเธอหน้าประู
“ัน้อใส่สีแทุวันไหม”
เธอถามเาหวัลวามเรียระหว่าเธอและเาลบ้า
“ทุวัน” รอยยิ้มออเล็านโรทำให้เธอหวั่น
รอยยิ้มแบบนั้นเหมือนแล้เธอ และเามีวามสุทุรั้ที่เธอร้อรี๊ นั่นยิ่เสริมวาม้อารอยาใ้ำลัอเธออันมีเป้าหมายโยร่อายรหน้า
ผู้นมอเธอเินลมาาั้นสอพร้อมอเล็านโร
เธอพอับใวามไ้ว่านพวนี้ำลัุบิบนินทาเรื่อเธอหลายแบบ
เมียนสุท้ายอมอนทริโอ
ใรเป็นน่าินะ
นาบำเรอออเล็านโร
อันนี้สิใรเป็นนริเริ่ม
ทุนพูอย่าเปิเผย ไม่ลัวว่าเธอะเ้าใภาษาอิาเลียน
เธอ็ันัะเหมือนสาว่าาิผู้โ่ไม่เ้าใ
ับท่าทียิ้มและหัวเราะอเธอทุรั้ที่ำ่าประามอันมีวามหมายโยรถึเธอบล้วยารนแ้ว
อเล็านโร็ไม่ไ้สนใเธออีเลย
เาอยู่ท่ามลาสาวาม หนึ่ในนั้นใ่แม่สาวนาแบบื่อัใ่ไหม เธอื่ออะไรนะ
“นั่น เมริ่า รับ”
เสียอายผู้ยิ้มริ่มยืนอยู่หน้าเธอ
“อบุ่ะ ันอัมพร
เรียว่าแอนไ้่ะ”
“รับ ผม ไทเลอร์
โบอล” ายผู้นั้นส่มือแร่้วยล้ามเนื้อแ็แรับมือเธอ “ผมไม่เยเห็นุมา่อนเลย”
“ันเป็นหมออยู่ที่เมือไทย่ะ”
เธอบอเาเพื่อหวัว่าะมีใรพอุยนผ่านืนนี้ไปไ้
ายหนุ่มยิ้มอบ ทำให้แอนโล่ใ
อย่าน้อยเธอ็มีนไม่่าเธอสันแล้ว “เหรอรับ ผมทำานารเษรที่ไวโอมิ”
ายหนุ่มรับแ้วไวน์อเธอส่ให้บริร ่อนะเปลี่ยนเอาแ้วโาส่ให้เธอ
"ุไม่วรื่มเยอะ"
เธอรับแ้วามือเาอย่าสุภาพ "อบุ่ะ" เธอยิ้มอบุ “ุเอ็มาไลเหมือนันนะะ”
“รับ
หลายนในนี้พูในสิ่ที่ผมเอ็ไม่เ้าใ”
ไทเลอร์ทำสีหน้าแสออถึวามเบื่อหน่าย
“ันแอบเาว่าุมาาเทัส
้วยสำเนียาวใ้” แอนหัวเราะเบา
“ผม็ไม่ิว่าแยี้ะมาเินเพ่นพ่านที่นี่เหมือนัน”
ำหยอล้ออเาทำให้เธอยิ้มออ อย่าน้อยายนนี้็ูะปลอภัย เพราะเป็นายนเียวผู้ไม่มีำ่าประามหลุออาปาสวยไ้รูป
“อโทษรับ”
อเล็านโรผลัไหล่ไทเลอร์ให้อยู่ห่าาัวเธอ “เธอวรไป้อนรับท่านอีนายรัมนรีหน่อยนะ”
มืออเาี้บอให้เธอเินไปหาายผมาวผู้ำลัยืนสนทนาับหิสูวัยสอนห่าออไปสัสิบ้าว
แ่สายาอเาลับ้อาับไทเลอร์ไม่ะพริบ
เพื่อหลีเลี่ยระเบิลาห้อโถ
เธออเป็นเรื่อบูายันั้นเอ หามันะทำให้อเล็านโรสบไ้ "่ะ" เธอหันไปอบเาระหว่าถอยัวออาายทั้สอไปยัลุ่มอผู้หลัผู้ให่
ทำไมเา้อทำัวน่าายหน้าเ่นนั้น
เธอเอ็ไม่ไ้เป็นสาวน้อยผู้ำลัถูทำร้ายเสียหน่อย
เธอไม่ไ้้อารวาม่วยเหลือที่เาเอ็มัสอมือมาวุ่นวาย
อีท่านนายรัมนรี็เพียยิ้ม
หัวเราะให้เธอแล้ว็ส่เธอไปหานอื่น แอนเินไปทั่วห้อแนะนำัว ทัทาย ฟัำ่า
ล่าวลา และ็เปลี่ยนน
วามรู้สึอเธอหหู่นไม่สามารถปปิไ้อีแล้ว
ระบอาแสบร้อน
ำ่ามามายเ่นนั้นประามราวับว่าเธอไ้ลมีปัอมอนทริโอเอับมือ
วามไม่สบายใทำให้เธอถอยลับไปอยู่ในห้อน้ำในโถั้นหนึ่
เสียเาะประูทำให้เสียสะอื้นลอออาอ
“แอน เธอเป็นอะไร”
ำถามออเล็านโรน้ำเสียไร้ึ่หัวใ
“ันไม่เป็นไร”
เธอพยายามปปิเสียสั่นเพื่อไล่เาออไป อยาให้เาออไปให้ไลาัว
เสียเาะันบานประูสั่น “เปิประู”
แอนไม่รู้ว่าเิอะไรึ้น วามื่นระหนทำให้เธออัวเอถอยไปมุมห้อน้ำ
“ัน ัน” เธอพูอะไรไม่ออ
“ผมบอให้เปิประูไ!”
เสียำรามอเาเหมือนไ้เหยียบสลัระเบิ
“ไปายะ”
สิ่เียวที่เธอทำไ้ือะโนใส่เาภายใ้บานประูไม้อันแน่นหนา ไม่อยาเห็นเาแม้แ่รั้เียว
เพราะในใอเธอำลัิว่าเาำลั่าเธอทั้เป็นอย่าที่เาประาศไว้
...ถ้าเธอทำันเ็บ
ันะ่าเธอทั้เป็น...
ำพูนั้นบอวามเป็นศัรูั้แ่สอปี่อน
เธอเอที่โ่พอะลืมมัน น้ำาทำให้ภาพวันเ่าลับมา ภาพเมื่อสอปี่อนเมื่อเธออยู่ับเา
หลัาลับาโรพยาบาล อเล็านโร็พาเธอไปิน้าว่อที่ลอบี
แล้วึลับมายัฤหาสน์หลัาม เส้นทาไลทำให้เธอผล็อยหลับ้วยวามเพลีย
วามรู้สึสั่นสะเทือนทำให้เธอลืมามออีรั้
พบว่าัวเออยู่ในอ้อมแนออเล็านโร สัมผัสผิวร้อนสีน้ำาลอ่อนส่ผ่านแนแ็แร้วยมัล้ามเนื้อระับร่าเธอเ้าแนบิแผ่นอ
เสื้อเิ้ส่ลิ่นายเพาะัวอ่อนอบอวลออเล็านโรนมูเธอเหมือนเมื่อรั้อยู่โรพยาบาล
ใบหน้าร้อนผ่าวแพร้อมวามรู้สึุอทำให้เธอรีบบอเา “อ อโทษ่ะ ันว่าันเินเอีว่า”
“ไม่เป็นไร
เี๋ยวันไปส่เธอเอ” อเล็านโรมอลมา้วยสายาเป็นประาย นท้ายทอยแอนลุั้
เธอรีบยับัวเพื่อบอเาว่าเธอลเินีว่า “แ่ว่า”
“เมื่อันสั่แล้วห้ามั”
ารระับแนอเาหลัำสั่เมื่อรู่ลับทำให้เธอพูไม่ออ
วามร้อนแล่นาใบหน้าลามลำอระายไปทั่วร่าเมื่อเาวาเธอลบนที่นอนนุ่มสวย
แอนไม่เยิว่าห้อนอนลอหลายวันที่ผ่านมาะสว่าเ่นวันนี้ และไม่เยิว่านรหน้าะทำให้โลอเธอเปลี่ยนไป
“เย็นนี้เรามีสเ๊เนื้อ
เธอินไ้ใ่ไหม” ำถามอเาประหลาี เรื่ออินอนนี้เหรอ
“ไ้่ะ”
แอนยัไม่ิว่าัวเอะหลุอบเาไป
ริมฝีปานุ่มูบบนหน้าผาระาวามรู้สึทุอย่าอเธอื่นัวอีรั้นเหมือนเาบสวิ์ไฟแร
ๆ
แอนหันหน้าหลบ เธอแ้มแ้วยวามเินอาย
ไม่อาสู้หน้าเาไ้อี่อไป
ให้าย! เพราะเาทั้หล่อเหลา
และ่าเอาใแบบนอบสั่ และารสัมผัสที่ทำให้เธอเอลุเป็นไฟ
แล้วเา็ถอยัวออาเธอ
ยามเ้าเธอลมาาบ้านพร้อมหนัสือเพื่อออวิ่และท่อำราโรเลือ
เป็นเวลาเพีย่วเียวที่ะมีสมาธิพอ่อับารเรียน
ารวิ่ในอาาศอบอุ่นและเียบสบไปามทารอบบ่อน้ำหน้าฤหาสน์ทำให้เธอมีวามสุ
รู้สึไม่ผิหวัเลยที่มาามำวนอมอนทริโอ
เท้าออวิ่ไ้รึ่ทา เสียหินถูบ้านหลัึวามสนใอเธอลับไปยัอเล็านโร
แผ่นอเปลือยเปล่าับผิวสีทอและลุ่มนบาบนแผ่นอและเม็เหื่อท่วมร่าาย เาวิ่มาแล้วพัให่
“อรุสวัสิ์”
ำทัทายผ่านเสียหายใหอบเบา
“อรุสวัสิ์่ะ”
เาวิ่มาอยู่้าเธอ
แอนไม่สามารถมอไป้าน้าไ้ เพราะผู้ายึ่เ็มไป้วยฮอร์โมนเพศายทำให้ารท่อประเภทมะเร็เม็เลือไ้แ่เอเอ็มเอล
เอเอ็มเอล และเอเอ็มเอลเป็นรอบที่เท่าไรแล้ว็ไม่รู้
เายัอยู่้าเธอ ให้ายสิ! เสียหายใหอบเร็วทำให้วามิอเธอระเิ
ิถึารแะ้อสัมผัสอเาเมื่อืน ารหายใอเธอ็ุแน่นับทรวอึ้นทันใ
“ันไปีว่า”
เธอบอ่อนะรีบวิ่ไปอาบน้ำ เธอ้อารน้ำเย็นเพราะร่าายร้อนนอึอัเหลือทน
หลัาอาบน้ำให้ร่าายสื่น เธอลมาเห็นเาำลัลูาวน์้วยารยน้ำหนัูะสัสิบิโล้วยแน้า้าย
“ุะไปเล่นมวยปล้ำับใร”
“ว่าไนะ”
เาหันมามอเธอ ท่าทีใเล็น้อยเพราะไม่ิว่าเป็นเป้าสายาอใรในบ้านัวเอ
“ันแ่อยารู้ว่าุะไป่าใรหรือะ
ถึ้อเล่นเอาเป็นเอาายนานั้น”
“เพื่อสุภาพผมเอ
รอบรัวผมเป็นโรหัวใทั้ระูล
ปู่ทวผมยัาย้วยโรเส้นเลือหัวใาเลือเมื่อสิบปี่อน”
เาสลับแนยน้ำหนัอย่า่อเนื่อ
“ุน่าะมีวามรู้เรื่อนั้นพอู”
“ผมไม่มีหรอ” อเล็านโรวาัมเบลลบนราวเหล็่อนะลุึ้น เินรเ้ามาใล้เธอ
แม้แ่อนเาออำลัายเสร็แล้วยัมีลิ่นเหื่ออ่อนและลิ่นวามเป็นายโยมาให้เธอนลุ
แอนะพริบาบอัวเอว่าเป็นเพียปิิริยา่อฮอร์โมน ผู้หิทุนที่พบ็้อรู้สึเ่นเียวับเธอ
อย่าปล่อยให้มันรอบำวามรู้ัวอเธอเป็นอันา
“ผมแ่ไ้โทรศัพท์บอว่าท่านายแล้ว
หมอประำัวผมเพียแ่แนะนำให้ผมออำลัายให้ล้ามเนื้อึ้น
ยิ่ผมแ็แรมาเท่าไร หัวใอผม็ปลอภัยมาเท่านั้น
ุเป็นหมอ็น่าะรู้ว่านัล้ามไม่เยเป็นโรหัวใาย”
“่ะ” เธออบเมื่อเาเินเ้ามาใล้
ใบหน้าแระเรื่อเพราะาร้อมอ้วยสายายิ่้อทำให้เธอรีบเินหนีไป
อาหารเ้ามีเพียนมปัับาแฟให้เธอเลือ
อีฝั่เป็นไ่้มับสลัผัีฝรั่
ประเมินว่าอีฝัู่เหมือนะินเพื่อสุภาพอย่าที่เธอาไว้้วย
ูไม่เป็นธรรมที่เธอเอ็เลือไม่ไ้ว่าะสามารถินเพื่อสุภาพให้ไ้เ่นัน
“โเฟีย วันพรุ่นี้ันอสลัผัเป็นอาหารเ้าไ้ไหม”
“เรื่อนี้้อแ้นายท่าน่อน่ะ”
ูเหมือนว่าอเล็านโรไ้วบุมทุอย่าในบ้านเสียนไม่มีใรล้าแม้แ่ะิเอ
“ัให้เธอามที่้อาร”
ายหนุ่มลมาในุเสื้อเิ้เปิอถึแผ่นอและาเยีนสีน้ำเิน
“อบุ่ะ
แล้ววันนี้ไม่ไปทำานหรือะ”
“ผม็มีเวลาพัผ่อนเหมือนันับนอื่น
ถ้าผมหยุูแลพ่อสัอาทิย์แล้วทำานันไม่ไ้ ็สมวรไล่ออ”
ะริอย่าที่เาพูหรือ
ูาที่เาทำเอาไว้ับนใ้ในบ้านมันทำให้เธอิร้าม
"ถ้าุเป็นแอพ่อผมริ ผม็สมวร้อนรับุอย่าที่เ้าบ้านวรทำ"
“ันอยาไปเยี่ยมมอนทริโอ”
เธอมอสายาอเา แ่ไม่สามารถมอ่อไปไ้อีนานเพราะเธอไม่ไว้ใัวเอ
“เรื่อนั้นเป็นหน้าที่อรอบรัวผม
เอาเป็นว่าถ้าเปลี่ยนแปลอย่าไรผมะเล่าใหุ้ฟั”
“่ะ”
เธอรับำอย่าว่า่าย
“เยไปเที่ยวทะเลไหม”
ำถามนั้นัึ้นหลัาที่เาินไ่้มหนึ่ฟอ
“เย่ะ”
“ทะเลอิาลี”
“ถ้าเป็นอันหลัันยัไม่เย่ะ
มอนทริโอบอว่าอันรายเินไป”
“าเ่าหลอเธออย่านั้นเหรอ”
เาหัวเราะ ถ้ามอนทริโอวนเธอไปเที่ยวทะเล เธอ็วรเรียมถุยาไปสัันรถ”
“อา อะไรนะะ”
แอนน้ำเสียิัับสิ่ที่ไ้ยิน
แ่็รู้สึประทับใที่มอนทริโอเป็นสุภาพบุรุษพอะไม่หาทาล่วเินเธอ
“แล้วุล่ะ
ารวนไปเที่ยวทะเลอุืออะไร”
เธอรีบถามเพราะไม่ไว้ใเาึ้นมาเ่นัน
“็แ่เที่ยวทะเล”
อย่าที่อเล็านโรบอ บนเรือยอ์อเามีนั้สิบน
ทั้ื่มทั้พูุย แ่เาไม่ไ้บอเธอว่าเป็นุมนุมหนุ่มสาวาวอิาลี
ึ่ไม่สนใว่าเธอเ้าใหรือไม่ พวเาพูเร็วและหัวเราะ ารอยู่ับอเล็านโรลอสัปาห์มีเพียารเที่ยวไปามผับ
บาร์ และานเ้นรำหลาย่อหลายาน
เริ่มแรูเหมือนเาไม่ไ้ยุ่เี่ยวับุเธอมานั
แ่เมื่อออานบ่อยึ้น เา็เริ่มบารให้เธอ้ออยู่ในุนั้นุนี้ ุแ่ละัว่าาพ่ออเา
ุสีแสั้นุนเธอ้อหนีบาอนหันัวลารถเฟอร์รารี่สีเินออเล็านโร
และเธอ้อึสายอทุรั้เพราะลัวว่าออเธอะทะลัออมาาผ้าน้อยิ้น
แ่ระนั้นารไ้ไปับอเล็านโรทำให้เธอมีวามสุ
เาเป็นนัเล่าเรื่อลที่เ่
ใบหน้าเรียอเารัน้ามับเรื่อำันที่หลุออมาระหว่าที่ฤทธิ์แอลอฮอล์ถึีหนึ่
และเาไม่เมามานเินว่าะับรถไม่ไ้เพราะเาะถือเพียแ้วเียวลอพิธีารานเลี้ย
เาะื่มเล็น้อยไปเรื่อย ๆ นานเลี้ยเลิ ่อนะวาล้าัวเพื่อลับ นเธอรู้ว่า้อเรียม้าวาให้ทันเาเมื่ออเล็านโรวาแ้วและล่าวลา
เธอไม่รู้ว่าเพื่อนเาพูอะไรบ้า นเหล่านี้บานอยารู้ัเธอ
โยเพาะผู้ายเสียมาว่า
“ันีใทีุ่พามาร่วมานสนุเ่นนี้”
“ันหวัว่าเธอะรู้สึอย่านั้น”
ใบหน้าอเายิ้มระหว่าับรถลับมายัาโ ไโล ิ วีโ้
“ันรู้สึว่า” เธออยาบอเาว่าเธอรู้สึีับเา เธอรู้สึเหมือนำลัรัเา
ริหรือที่นเราะพบันแล้วรู้สึรัไ้แม้ว่าเาะเยประามว่าเธอเป็นเมียน้อยอพ่อ
ริมฝีปาหนาะรุบลมาบนเรียวปาอเธอรวเร็วและรุนแร
เาูื่มและเรียร้อเธอนใปวร้าว มืออเธอะรุบไหล่เาและใบหน้า ไม่อยาให้เาหนีเธอไปแม้แ่นิเียว
ร่าเธอลอยึ้นไปอยู่บนัเา
มือไม้ให่ำลัืบลานแะ้อร่าอเธอ ุไฟร้อนผ่าวไปทั้เรือนร่า
วามรู้สึเสียว่านแผ่ระายาริมฝีปาไปยั่อท้อปิเลียว เรียร้อให้เธอมอมเมานเสียัเป็นัหวะ้าน้าระาออาวามรัวน
เสียเาะระึให้สิอทั้สอลับมา
อเล็านโรผลัร่าอเธอไปยัเบาะฝั่ร้ามแล้วรีบลัระุมเสื้อ
เธอ็รีบึุึ้นให้เรียบร้อย
ประูรถเปิออพร้อมใบหน้าลาเลสโผล่หน้าเ้ามาสำรวภายในห้อนับ
“มีอะไร”
อเล็านโรำรามเือนมารยาทอลูน้อ
“นายท่านให้มาามุทั้สอรับ”
มืออลาเลสแะบนริมฝีปาเือนนายอนเอว่าปาเาไ้เปื้อนราบลิปสิ
แอนรู้สภาพเธอี ผิวายอเธอเป็น้ำแาร่อรอยูบออเล็านโร
แ่หลัาืนนั้น
ยามเ้าเธอลับไ้รับำประามอเาหาว่าเธอเป็นนาร่านเมือ โสเภีใฝ่สู
เธอแน่ใเลยว่าเาออเสียมันอย่าัถ้อยัำเมื่อประามำนั้นออมา
น้ำาอเธออยาให้ภาพทั้หมมลายหายไป
เอาทุเวลาทั้สอปี่อนและอนนี้หายไป ราวไม่เยมีเรื่ออใรทั้มอนทริโอและอเล็านโร
แ่ร่าอายน่าลัวระแทนลอนประูพัและพุ่ระโนมายืนอยู่เบื้อหน้าเธอ
เา่าร้ายเสียนเธอทรมาน
เธอำลัิว่าเา้อารให้เธอไ้รับรู้ว่าเธอเลวมานาไหน
่อนเาะเป็นนลมือเือเอ้วยำพูอัวเาใ่ไหม
แอนสะอื้นแผ่วเบา “ันอยาลับบ้าน" เธอปาน้ำาพ้นใบหน้า
"ให้ันลับเมือไทยวันนี้ไ้ไหม”
“ไม่ไ้”
เสียอเาำรามุร้าย วาเบิว้าเหมือนสัว์ร้ายที่ำลัะย้ำเหยื่อ
“ันไม่ไหวแล้ว”
เสียสุท้ายอัวเอที่สามารถเปล่ออไปไ้่อนทุอย่าะำมื
“เธอ้อไ้รับผลรรมที่่อให้รบทุเหรีย่อน
ันถึะอนุาให้เธอาย” ำพูอเา่าโหร้าย แอนหลับไป้วยวามเพลีย ทั้ผิที่ผิเวลา
แล้วยัเรื่ออีมามาย โยเพาะาร้อมาเอับอเล็านโร มันยิ่ทำให้เธอหมแร
“ื่นไ้แล้ว”
เสียั่าน่ารำา
แอนมุัวเ้าไปในผ้าห่มอบอุ่น
เธอไม่อยาลุึ้นาเียนอนนุ่มสบายัวแล้วเอหน้าออเล็านโร ารไ้เห็นวาเา้อมอเหมือนทำให้เธอนรในเวลานี้ที่สุ
“ื่นไ้แล้ว”
เสียอเายัเ้าี้เ้าารเธอถึในฝันอีเหรอ
แรระาผ้าห่มปลายเท้าทำให้เธอสะุ้ัว
รีบะพริบาัวามุนโยเร็ว แล้ว้อมอใบหน้าอายผู้ยืนอยู่ปลายเียึ่มีผ้าห่มสีาวอยู่ในมือ
อเล็านโรยืนยิ้มแสยะ
แล้วปล่อยผ้าห่มออามือ สีหน้าื่นระหนอเธอทำให้เาพอใสินะ
แอนมอสำรวัวเอ เธอยัอยู่ในุสีแอเมื่อวาน อนนี้็ูเหมือนว่าะเป็นอนรุ่เ้า
“อบุ่ะที่ปลุ”
“เธอพลาานศพเมื่อเ้า”
“ไม่ริใ่ไหม”
“เธอนอนลอยี่สิบั่วโม
ูะมาไปหน่อยแ่ัน็ไม่ใร้ายพอะลาเธอออาเียไปายหน้าหลุมศพพ่อันหรอ”
“ทำไมุถึ้อหยาบายเ่นนี้”
“ัน็เป็นัวอัน”
น้ำหนัอเาถ่วลที่ปลายเีย
“ัน้ออโทษ้วยที่ทำัวแย่
ามริุให้แม่บ้านมาปลุ็ไ้่ะ” แอนระโลาเียมอสภาพอที่ยัเหมือนเิม
ามริระเป๋าเินทาวระพร้อมสำหรับารเินทาลับ
“เธอะทำอะไร”
เรือนร่าเรียระโลมาว้ามือเธอาระเป๋าเินทา
“ัน็ะลับเมือไทย”
“เธอะไม่ไ้ไปไหนทั้นั้น”
ำพูนั้นึวามสนใอแอนไปยัอเล็านโร
เาหมายวามว่าอะไร เธอวระึ้นเรื่อพรุ่นี้
แ่เาำลัะบอเธอว่าไม่ไ้ลับบ้านหรือ “แ่ันไม่มีธุระอะไรที่นี่อีแล้ว”
“เธอมีแน่”
“อย่ามาทำให้เป็นวามลับน่าสสัย
ุมีปัหาอะไร็รีบพูมา” วามอทนอเธอถึีสุ
และใบหน้าับสายาูถูออเล็านโรยิ่ระุ้นวามอยาระโนเ้าใ้ำลั
เาำลัะล่าวหาอะไรเธอ “เธอทำให้พ่ออันาย
ยัะมาทำหน้าื่ออีนะ”
“ันะไปเี่ยว้อับารายอพ่อุไ้อย่าไร
เาอยู่อิาลี ส่วนันอยู่เมือไทย”
“เธอหัอพ่อัน...ให้าย! เธอเป็นเมียน้อยเาแล้วเธอยัล้าพอะมาเสนอร่าให้ันอี”
“หยุพูเี๋ยวนี้นะ!”
ฝ่ามือระทบโหนแ้มออเล็านโร
ใบหน้าแร่หันลับมา้วยแววาอนอารม์ร้าย
แ่เา็เินออไปที่ระเบียแล้วเินลับมา “เธอไปาพ่อันไม่บอสัำ หัอ้ำรอยปล่อยให้เารอมใอยู่ั้สอปี
ให้าย...ันภาวนาทุวันให้เาออานรนี้ให้ไ้”
“ันไม่ไ้มีวามเี่ยว้ออย่าไรับพ่ออุ”
“เมื่อวาินเสือไ้เท่านั้นแหละันถึะเื่อเธอ
เธอออมาาห้อพ่อันลาึหลัาทีู่บับัน เธอิถึใรเวลานั้นัน”
“นไร้หัวใ!
ันบอุแล้วว่าเป็นารไปูให้แน่ัว่าพ่ออุไม่มีอาารเส้นเลือหัวใีบำเริบ”
“ูันนเห็นทุารานิ้วเลยไหม”
“นี่เราำลัทะเลาะ้วยเรื่อเิมใ่ไหม
ถ้าุอยาิอย่าไรุ็ิไปเลยเพราะันะลับเมือไทย”
“แล้วเวลาเธอพูมันยิ่ทำให้ันโมโห
เพราะเธอิว่าันเ่ภาษาหรือไถึพูเร็วอย่านั้น”
“ัน ะ ลับ เมือ
ไทย” เธอหันลับไปบอเาเสียเียว
“เิ เลย”
“อบุ
่วยบอนับรถ้วยว่าันะไปนอนที่โรแรมที่สนามบิน”
“าเโล่ลับบ้านเหมือนแม่บ้านนอื่น”
“ันเรียแท็ี่เอ็ไ้”
“โทรศัพท์เธออยู่ที่โรม
และที่นี่ไม่มีสัาโทรศัพท์นอามือถืออัน”
“ุำลัทำอะไรอเล็านโร
ุะมาเล่นบ้าแบบนี้ไม่ไ้นะ ันมีาน้อทำ”
เธอมอเาอย่าไม่เื่อสายาว่าอเล็านโระทำเรื่อ่ำ้าอย่าารัเธอไว้ในฤหาสน์หลัาม
“ถึเธอะเินถึสนามบิน
แ่บัรเริและพาสปอร์อเธออยู่บ้านันในเอเธนส์
เธอ้อบินไ้เท่านั้นถึะลับเมือไทยไ้”
“ุไม่ไ้ทำอย่านั้นใ่ไหม
บอันสิว่านี่เป็นารล้อเล่น”
“ันเอาริ เธอ็รู้ว่าันไม่เยู่ใร”
ริอย่าที่เาว่า เธอไม่เยเห็นใรรอพ้นเมื่อเาไ้พูมันออมา
“แล้วุมีเหุผลอะไรมาััันไว้ในบ้านหลันี้”
“ัน้อารเินพ่อันืน” เิน เินอะไร เธอไม่เยหยิบยืมเินอมอนทริโอ “เินที่เธอหลอลวให้พ่อัน่าย่าเธอระโึ้นเียเา”
“ันไม่เยรับเินามอนทริโอ”
“อย่ามาโห
ันเห็น้นั้วเ็เป็นื่อเธอ”
“เ็อะไร? อเล็านโร
ุ่วยพูเรื่อนี้ให้มันระ่าสัทีไ้ไหม”
ไม่เหมือนอเล็านโรที่เธอเยรู้ั
ารยัไหล่ึ่ให่้วยล้ามเนื้อ่าน่าลัวเหมือนเธอำลัยืนอยู่หน้าารผู้ำลัลมีหั่นอเธอเหมือนในหนับู๊ล้าผลาย้อนยุ
“เ็ที่พ่ออันเ็นให้เธอ
พอเธอไ้เินเธอ็บินหนีไปาพ่อันในืนนั้น”
“ันยืนยันำเิมว่าไม่เยรับเินาพ่อุสัแเียว”
“แล้วเอสารแผ่นนี้ืออะไร”
มืออเาึระาษาระเป๋าเสื้อบนหน้าอ้ายโยนใส่หน้าเธอ
แอนมอแผ่นระาษร่วไปบนพื้น ุนับเรื่อที่เิึ้น
ภาษาในระาษแผ่นนั้นเป็นภาษาอิาลีที่เธออ่านไม่ออ
แู่เหมือนว่าเธอะไ้เ็นเอสารแผ่นนั้นริ
“ันำไม่ไ้”
“เินแสนเหรียทำให้เธอำไม่ไ้เลยล่ะสิ”
“ันไม่มีทาไ้เินมานานั้น
แ่อนนั้นโเฟีย”
“เธอำลัล่าวหาผู้หิที่น่าสสารนนั้นอีแล้ว”
“แ่ว่าวันนั้นโเฟียเป็นนให้ันเ็นเอสารแผ่นนี้”
“หุบปาอเธอ เพราะันไม่้อารให้มาสำนึผิ”
“ุ้อารอะไร”
น้ำาอเธอไหลลาหาา เธอทนไม่ไหวอีแล้วที่ถูเาทำร้ายเ่นนี้
“น้ำา็่วยเธอไม่ไ้
ืนเินเหล่านั้นมาแล้วันะปล่อยเธอไป”
“แ่ันไม่ไ้เป็นนเอาไป
ันะไปหามาให้ไ้อย่าไร”
“เธอื้อบ้านสอหลัไม่ใ่เหรอ
ายมาสิ”
เารู้ว่าเธอื้อบ้านสอหลั มันำเป็น้อื้อ
็ในเมื่อบ้านหลัหนึ่อแม่เธอและอีหลัอพ่อเธอ เพราะนทั้สอแยทาัน
ะว่าไปแล้วบ้านทั้สอยัอยู่ในธนาารเสีย้วย และมัน็มาาเินที่เธอหา้วยหยาเหื่อแราน
“อเล็านโร ุะมาาว่าันเป็นนร้าย
เพราะุิว่าันเป็นไม่ไ้นะ!”
“็เธอเป็นนาัวร้าย
ันไม่ำเป็น้อิ วามริันเสนอให้เธอไ้มาว่าพ่อัน็ไ้ แ่เธอมันโลภมา รีบว้าพ่อันไว้่อน
และเรื่อมัน็ผ่านไปแล้ว เพราะะนั้นเธอ็้อรับผลรรมที่่อไว้”
“ันพบโเฟียที่โรม ันอยาุยับเธอ”
“เธอะไม่ไ้ไปไหนนว่าเธอะยอม่ายันรบทุสา์
แล้วันถึะยอมให้เธอาย”
“ไ้โปรอเล็านโร
ุ็รู้-”
“เลิพูเรื่อไร้สาระแล้ว็เ็นสัานั่นะ”
แสนเหรียมันเท่าไร สามล้านบาท
ลำพัอนนี้เธอมีเินฝาในบัีแ่สามแสนบาทเอ
ไม่มีทาหาเินมา่ายเานอาู้เินธนาาร
แ่เธอ้อลับเมือไทยเท่านั้นถึะทำไ้ เินมานานั้น
เธอเอ็ไม่ไ้เป็นนเอาไป แล้วทำไมเธอ้อมารับผลรรมบ้าบอนี้้วย
“มีทาอื่นให้ันไ้่อรอไหม”
แ่มัน็เพื่ออิสรภาพอเธอเอ
อเล็านโรเินเ้ามาใล้
ใล้มาพอที่เธอะรู้สึถึวามร้อนแผ่าายอายผู้ยืนอยู่เบื้อหน้า
มืออเาลูบายเธอาแผ่นหลัึ้นมายัทรวอ
แอนลับไม่อาปัป้อเาเพราะำลัเรียหลายเรื่อรอบัว
“ถ้าเธอยอมเป็นนาบำเรออัน
ทำให้ันมีวามสุ หนี้ทั้หมอาถูยไป”
เาเลียริมฝีปา
เธอเหมือนเห็นน้ำลายอนหื่นระหายำลัล้นออาปาอเาน้อเลียเ็บ
“าน่ายอย่าที่เธอเยทำไ
อ้าาให้ันเวลาที่ัน้อาร อามีโบนัสแถมให้อนลับ้วยไม่ีหรือ”
“ไปายะ!” มืออเธอฟาใส่ใบหน้าออเล็านโรอีรั้ แ่ราวนี้เาว้า้อมือเธอไ้่อนพร้อมมอเธอาวา
ความคิดเห็น