คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : EP. 02 :: ยินดีที่ไม่รู้จัก
EP
[2]
บนโต๊ะอาหารที่ถูกจัดให้นักศึกษาใหม่
หลังจากทยอยกันประจำที่แล้วก็มีการนำสวดมนต์ก่อนพอเป็นพิธี
แล้วจึงปล่อยให้เริ่มทานกันได้ บลู เหลือบตามองสมาชิกบนโต๊ะที่ดูเหมือนแต่ละคนจะมีเพื่อนกันแล้ว
เหลือแต่เจาที่ยังไม่กล้าทักใคร ทำเพียงแต่ยิ้มน้อยๆ
"นี่ ..หวัดดี นายชื่ออะไร"หญิงสาวรูปร่างอวบผิวขาวแต่งหน้าจัดจ้านเอ่ยทักขึ้นมาก่อน
เขายิ้มกว้างแล้วตอบ
"บลูครับ แล้วเธอล่ะ"ถามกลับอย่างเป็นมิตร
"เราชื่อวิกกี้"จีบปากจีบคอพูดอย่างน่าหมั่นไส้
แต่บลูก็มองข้ามไปเพราะอย่างน้อยนี่ก็เป็นเพื่อนคนแรกของเขาในมหาวิทยาลัยนี้
"แล้วคนอื่นๆ ชื่ออะไรกันบ้างคะ"สาวเจ้าเอ่ยถามคนอื่นๆ
ที่ร่วมโต๊ะ บลูเงยหน้ามองทุกคนพร้อมความหวัง
"เราน้ำ นี่แอน"อีกสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
วิกกี้แนะนำตัว สองสาวดูเรียบร้อยดียิ้มให้
"ส่วนกูชื่อฟรอย ไอ้นี่ชื่อไม้"ผู้ชายอีกสองคนที่นั่งติดกับเขาว่าพลางยกยิ้มกวน
บลูรู้สึกดีที่เพื่อนใหม่ให้ความสนิทสนม
"บลูเป็นคนกรุงเทพใช่ไหมคะ"แอนเอ่ยถาม
เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะถามย้อนกลับไป และเป็นการเริ่มบทสนทนาของกลุ่มใหม่ได้เป็นอย่างดี
อย่างน้อยในวันแรกของการมาอยู่ที่นี่ก็มีเพื่อนร่วมชะตากรรมแล้ว
เวลาล่วงมาจนบ่ายกว่า
น้องใหม่ถึงถูกพามาที่บริเวณรับน้องของแต่ละคณะวิชา ป้ายกระดาษเปล่าถูกแจกจ่ายให้กับทุกคนพร้อมกับปากกาที่เวียนกันใช้
หัวแถวรับและรีบแจกไปด้านหลังเพราะกลัวจะถูกดุ
"พี่จะให้น้องๆ เขียนชื่อเล่นของตัวเองและสาขาที่เรียนลงไปที่ป้ายนะคะ"น้องแนทบัญชีเฮดฝ่ายระเบียบปีสองของคณะกล่าวเสียงนุ่มนวล น้องใหม่นั่งนิ่งมองพี่อย่างตั้งใจ
"เข้าใจไหมคะ!"น้องอ๋อมเฮดฝ่ายวินัยปีสองร้องถามเสียดัง
ก่อนที่เด็กๆ จะตอบพร้อมกันเสียงอ่อน
"ไม่รู้จะดุอะไรนัก"ไม้ที่นั่งติดกับบลูว่าอย่างหงุดหงิด
คนตัวเล็กยิ้มอ่อน
"เขาก็ทำท่าไปงั้นแหละ"ที่รู้ก็เพราะพี่สาวของเขาก็ทำหน้าที่นี้
ทั้งที่ที่จริงใจดีแต่ก็ต้องมาทำเป็นดุน้อง แกล้งว๊ากกันไป ที่จริงพี่พวกนี้ใจดียิ่งกว่าอะไร
"กูรู้ แต่รำคาญนี่หว่า"ว่าเสียงเบาพลางก้มเขียนชื่อ
บลูไม่ได้พูดอะไรต่อ
พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นรุ่นพี่ตัวสูงผิวเข้มที่แอบมองอยู่คุยกับเพื่อนอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น
...อยากรู้ว่าคุยเรื่องอะไร
นิวเอนหลังพิงเสาไฟตรงฟุตบาททางขึ้นบริเวณที่รับน้อง
ใบหน้าคมยิ้มพลางถามถึงรุ่นร้องเมื่อครู่ที่เพิ่งได้รู้จักกันจริงจัง
"ตกลงมึงไปรู้จักน้องเพราะไอ้เชนพามึงไปเอากางเกงในที่หอมันอ่ะนะ"ว่าแล้วก็อดหัวเราะเพื่อนไม่ได้ เชนที่ยืนตรงนั้นด้วยกันยกขาขึ้นยันคนเล่าแบบเขินๆ
"เชี่ย กูแค่ไม่มีใส่แล้วไปเอาของน้องชายตัวเองมาใส่จะเป็นไรวะ"เพราะที่จริงมันก็ไม่ใช่ของที่จะใช้ด้วยกัน แต่ในเมื่อมันไม่แห้งในวันนั้น
เขาก็ต้องยอมใช่ไหมล่ะ จะให้ใส่ของเพื่อนหรือไง
"มึงก็ไม่เห็นต้องใส่มาเรียนก็ได้ ไอ้ตัวจิ๋วของมึงไม่โผล่หรอก"ตี๋พูดพลางยกนิ้วก้อยขึ้นมาล้อ เชนหัวเราะไม่โกรธ แต่เถียงกลับ
"มึงดูถูกไป กูแค่ซ่อนรูปเว้ย"พูดอย่างภาคภูมิใจ
ที่เหลือหัวเราะอย่างบ้าคลั่งจนโดนสายตาดุๆ
จากประธานคณะซึ่งยังคงเป็นรุ่นพี่ปีสี่ส่งมา
"เออ ว่าแต่ไอ้คนที่ชื่อมายนี่กวนตีนดีว่ะ เมื่อวานเห็นทีแรกนึกว่าติ๋มๆ"นิวพูดพลางนึกไปถึงความกวนประสาทของคนที่ว่า ท่าทางที่ยิ้มให้
การพูดจาหยอกล้อกับไอซ์ที่ดูไม่ได้เกร็งอะไรเลย
"มันก็เกรียนๆ ไปงั้นแหละ ที่จริงมันความคิดเป็นผู้ใหญ่นะมึง"ไอซ์ว่าเปิดประเด็นใหม่ นิวทำหน้าสนใจ ผิดกับเพื่อนคนอื่นที่รู้สึกเฉยๆ
เพราะรู้จักกับคนที่ว่า หลายเรื่องที่ทำให้คิดได้ หนึ่งในนั้นก็คือเรื่องของนิวเอง..
"ยังไงวะ"
"มึงเล่าดิ๊เต้ย"บอกเพื่อนที่ยืนเหม่อมองไปทางที่รับน้องเสียงเรียบ
เพื่อนคนที่ว่าเหมือนจะไม่ได้ยินยังนิ่งอยู่ ทุกคนตรงนั้นมองตามสายตาไป ก่อนจะพยักหน้าให้กันแบบเข้าใจดี
....พวกรักคนมีเจ้าของ....
"เต้ย!"ตี๋ฟาดไหล่เพื่อนดังป๊าบเพื่อเรียกสติ
เต้ยสะดุ้งโหยงก่อนจะนิ่วหน้าด่ากลับไป
"เรียกธรรมดาก็ได้มึง ตีซะแรงเลย"คนโดนว่าส่ายหัวระอา
"ก็ไอ้ไอซ์เรียกมึงธรรมดามึงไม่ออกมานี่หว่า"ตอบไปเสียงเรียบ
เต้ยถอนหายใจเพราะรู้ว่าเพื่อนรู้ทัน
"กูขอโทษ กูแต่ยังตัดใจไม่ได้"สีหน้าเศร้าลงชัดเจน
เชนโคลงศีรษะเพื่อนอย่างเห็นใจ
"ก็ใช่ต้องใช้เวลา"เด็กเนิร์ดว่าพร้อมรอยยิ้ม
คนอื่นในกลุ่มคิดเช่นกัน ไม่ได้พูดอะไรแต่ให้รู้ว่ามีเพื่อนอยู่ด้วยเสมอ
"ทำซึ้งอีกพวกมึง ไอ้เต้ยแค่อกหักนะเว้ย"นิวพูดพลางดึงไหล่คนที่ว่ามาโอบไว้เชิงให้กำลังใจ
"ไปๆ วันนี้ปีสองลงน้องแล้ว เราไปหาปังเย็นแดกกันดีกว่า"พูดต่อเพื่อทำให้บรรยากาศมันสดใสขึ้น
"มึงนี่ก็กินอะไรใสจังวะ"ล้อเพื่อน
ก่อนที่คนอื่นจะทำท่าเห็นด้วย นิวย่นจมูกนิดนึงเพราะเหมือนโดนรุม
"ไอซ์ว่านิวหรอ นิวเสียใจนะ"แกล้งทำเป็นงอน
แต่ก็อย่างว่ามันไม่ได้น่ารักไง
"อย่างอนเลยนะ ง้อนะง้อ"รับมุกกลับพลางชูนิ้วก้ออยเป็นการง้อ เพื่อนคนอื่นๆ ส่ายหัวเอือมระอา
เริ่มทุเรศลูกตามากขึ้นทุกที
"กูขอร้อง พอเถอะ"ตี๋ว่า
พลางเดินไปแทรกระหว่างสองคน ทั้งหมดทำท่าจะเดินไป แต่ถูกเรียกเอาไว้
"พี่นิวคะ"น้องแพนปีสองเรียกพลางวิ่งลงมาหา
หญิงสาวใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มยื่นขนมมาให้ท่าทางเขินๆ
"ครับ"ยกคิ้วขึ้นงงๆ
"แพนให้ค่ะ เห็นมันน่ากินดีเลยคิดถึงพี่นิว"บอกพร้อมกับยื่นถุงให้รู้ว่าต้องรับไป
คนตัวสูงใส่มือมาแบบงงๆ ส่วนเพื่อนที่เหลือก็มองด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
"ขอบคุณแทนพี่นิวด้วยนะครับน้องแพน"ไอซ์พูดแทน
แต่แทนที่หญิงสาวจะยิ้มให้ กลับมีเพียงแววตาไม่ชอบใจส่งคืนมา ก่อนจะเดินหนีไปซึ่งหนุ่มๆ
เองก็ไม่ได้สนใจท่าทีนั้น
"เพิ่งรู้ว่าประธานปีสองชอบมึง"เต้ยกล่าวพลางหรี่ตามองเพื่อเค้นว่าเจ้าตัวรู้ไหม
"กูก็เพิ่งรู้ ทำงานคณะมาด้วยตั้งนานไม่เห็นเคยแสดงออก"บอกพลางไหวมือน้อยๆ ให้ตามมาได้แล้ว
"นี่ก็เพิ่งรู้"บ่นงึมงำในลำคอ พลางมองถุงในมือ
ไม่เคยรู้หรือแค่เขาเองไม่ได้สังเกตก็ไม่รู้
"ทำไมวะ มึงชอบน้องเขาหรอ"ไอซ์กระซิบถามหลังจากที่เพื่อนเลิกสนใจและไปโฟกัสที่หลีดมหาลัยซึ่งกำลังไปซ้อมกันอยู่
"ไม่อ่ะ กูแค่คิดว่าน้องเป็นเพื่อนกับแฟนเก่ากู ตอนนั้นน้องคิดยังไงวะ"หมายถึงตอนที่คบกับแฟนคนล่าสุดที่เพิ่งเลิกรากันไป
คนตัวขาวขมวดคิ้วมองเพื่อน เพราะไม่เข้าใจว่าจะเกิดสงสัยอะไร
"มึงแคร์น้องเขาหรอ"ดูจากทรงแล้วก็คงไม่
แต่ก็ควรถามให้แน่ใจ เพราะบางทีนิวก็คิดอะไรไม่เหมือนใคร
"คนที่เค้ามารู้สึกดีกับเรา เราก็ควรรักษาน้ำใจเขาป่ะวะ"ว่าพลางถอนหายใจ ไอซ์ไม่เข้าใจตรรกะนั้นแต่ไม่เซ้าซี้น่าจะดีกว่า
ร้านปังเย็นซึ่งมีโต๊ะไม่ยาวเพียงตัวเดียวสำหรับลูกค้าถูกจับจองด้วยหนุ่มๆ
ทั้งห้าคนที่ทั้งเสียงดังทั้งน่ารำคาญ
โชคดีที่เวลานั้นไม่ใช่เวลาที่จะมีนักศึกษาพลุกพล่านจึงทำให้ไม่โดนป้าคนขายไล่หนีแบบทุกครั้งที่มา
"เหมือนเดิมนะครับ"ไอซ์ยิ้มจนตาหยีก่อนจะไปหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ
นิวซึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้ฝั่งขวามือคนเดียว
ป้าบ่นอุบอิบแต่ก็ทำให้อย่างคล่องมือโดยไม่ต้องถามซ้ำ
"อ้าว พี่!"เด็กรุ่นน้องทักพร้อมรอยยิ้มกว้าง
นิวมองเจ้าของเสียงนั้น ซึ่งที่จริงเพิ่งเจอกันเมื่อครู่นี่เอง
"ทำไมมาคนเดียววะ ชินล่ะ"เชนเอ่ยถามหาอีกคน เด็กหนุ่มหน้าตาดียิ้มกว้างก่อนตอบ
"พอดีออกมาเอาของที่หอเก่าอ่ะพี่"บอกพลางชี้มือไปที่หอพักชายที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น
คนถามมองตามไปพลางพยักหน้า
"แล้วมึงย้ายไปอยู่หอไหน หอในหรอ"ชวนคุยพลางรอไปพลาง
คนเป็นน้องเองก็ดูไม่ได้เร่งรีบมากนักตอบเสียงเรียบ
"เปล่า ย้ายไปอยู่หอเดียวกับพี่ไอซ์พี่เชนนั่นแหละ"คนฟังพยักหน้าเข้าใจ เพราะที่จริงหอของพวกเขาก็มีห้องว่างอยู่
ทั้งห้องยังสะอาดและกว้างขวางน่าอยู่
"ทำไมไม่อยู่กับไอ้ชินล่ะ"ถามทั้งที่ก็รู้คำตอบดี
เชนมองเพื่อนเคืองๆ ที่ไปกระตุกต่อมในใจของเขา เพราะที่จริงที่เชนต้องมาอยู่กับไอซ์ก็เพราะ...
"พี่ก็รู้ว่าไอ้แชนมันชอบพาแฟนมาห้อง"เข้าใจกันดี
เพราะที่จริงเชนก็เคยเล่ามาแล้ว มายถูกชวนคุยอีกสองสามคำก็ออกอาการเขินๆ ตี๋มองตามสายตารุ่นน้องไปเจอกับเพื่อนสนิทตัวเอง
นิวมองหน้าหล่อๆ
ของรุ่นน้องแล้วรู้สึกเหมือนเริ่มเพลินตา แล้วแทนที่คนที่โดนเจ้าตัวจ้องหันมาสบตารู้ตัวแล้วตั้งหลายครั้ง
แต่เขากลับไม่ละสายตาไปไหนเสียอีก
"จ้องใหญ่เลย เดี๋ยวนี้ ชอบหล่อๆ ขาวๆ แทนแล้วหรอมึง"ไอซ์แหย่เพื่อน ตี๋หรี่ตามองพร้อมกับอมยิ้มล้อเลียน
"ป่าวเว้ย ใครจะไปชอบแบบมัน กวนตีนฉิบหาย ถ้าขาวอวบแบบมึงว่าไปอย่าง"โต้กลับเพื่อนอย่างไม่ยอมกัน คนอื่นทำท่าขนลุก
รุ่นน้องหน้าหล่อเองก็เอาแต่ยิ้มมองพวกเขา
"พี่รู้ได้ไงว่าผมกวนตีน ผมอ่ะเรียบร้อยนะพี่"พูดไปยิ้มไปพลางทำท่าเก็บมือเหมือนนักเรียนโรงเรียนหญิงล้วน
พอดีกับที่ปังเย็นเริ่มทยอยมาส่ง
"อ้าวน้องมาย วันนี้ไม่กินไรหรอ"แม่ค้าผู้เป็นเจ้าของร้านเอ่ยทักอย่างใจดีและสุภาพ
ผิดกับที่คุยกับพวกเขาจริงๆ
"เดี๋ยวแปะกินแถวนี้ดีกว่าครับพี่สาว"ยักคิ้วให้กวนๆ
แต่เจ้าของร้านที่ว่ากลับหัวเราะร่าอย่างชอบใจ ทั้งสรรพนามทั้งความน่ารักน่าหยิก
แต่บรรดารุ่นพี่กลับเบ้ปากใส่
"ใครจะให้มึงกิน"นิวพูดราวกับสนิทสนมกัน
รุ่นน้องย่นจมูกนิดนึงก่อนถือวิสาสะแทรกตัวไปนั่งระหว่างเขากับไอซ์
"ถึงไม่ให้ผมก็จะกิน"ยิ้มยิงฟันขาวอวดนิวอย่างกวนประสาท
แต่เขาก็ไม่ได้ถือสาอะไรถึงจะเพิ่งรู้จักกันก็ตาม
คงเพราะมายก็ดูไม่ได้มีพิษมีภัยหรือปีนเกลียวอะไรมากมาย แค่พอคันๆ นิดๆ
"ไหนมึงจะไปขนของ"เต้ยแทรกขึ้นมา คนเป็นน้องตกใจนิดนึงก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นยืน
"เออ ลืมว่ะพี่ ไปนะครับ สวัสดี"ยกมือไหว้อย่างนอบน้อมแล้วรีบเดินไป
นิวมองตามความไม่มีปี่มีขลุ่ยของคนที่ว่าแล้วส่ายหัวเบาๆ
คนอื่นหัวเราะไหนความบ้าบอนั้น
ปังเย็นไมโลถ้วยสุดท้ายหมดลงในเวลารวดเร็ว
ถึงกลุ่มเขาจะเป็นกลุ่มชายล้วนหน้าโหดแต่ก็แฝงความใสไว้ด้วยการชอบไปร้านนม
ร้านไอติม
"มีเรื่องจะปรึกษาว่ะ"นิวพูดขึ้นมาหลังจากบทสนทนาเงียบลงไปพักใหญ่
คนอื่นกันมามองรอให้พูดต่อ
"พี่ฉิ่งถามกูว่าอยากเป็นตัวจริงไหม"พูดจบที่เงียบฟังกันอยู่แล้วเลยเงียบกว่าเดิม
"กูว่า...."ตี๋เอ่ยขึ้นมาก่อนแต่ไม่พูดต่อ
แต่กระทุ้งศอกให้เต้ยพูด
"มึงถามพวกกูก็จะได้คำตอบแบบพวกกูคิด มึงถามใจตัวเองว่ามึงอยากไหม"ไอซ์ชิงพูดให้เพราะคิดว่าคนอื่นคงคิดเหมือนกัน
ใครก็รู้ว่านิวรักการเล่นบาสแค่ไหน แต่การเป็นตัวจริงทีมมหาวิทยาลัยต้องเสียสละมากกว่าคนอื่น
"กูไม่อยากว่ะ"ตอบด้วยสีหน้ากังวล
และเป็นคำที่ไม่มีใครคิดว่าจะได้ยิน ถึงพวกเขาจะคิดแบบนั้นเหมือนกัน
"กูอยากเรียนมากกว่า อยากมีเวลากับพวกมึงมากกว่าด้วย"พูดจนเพื่อนเกือบน้ำตาซึม ไอซ์ตบบ่าเชิงให้กำลังใจ นิวเอนหัวมาซบมือนั่นเบาๆ
"กูถามจริง"ตี๋มองภาพนั้นแล้วหลุดพูดออกมาก
คนอื่นมองที่คนพูดเชิงรอ
"อะไร"เชนว่าพลางยกมือขึ้นขยับแว่น
"มึงสองคนเป็นแค่เพื่อนจริงๆ ใช่ป่าว"คำถามที่คงไม่มีใครคิดว่าจะได้ยินจากเพื่อนในกลุ่ม
ที่จริงก็พอจะได้ยินมาบ้างว่าคนเข้าใจว่านิวกับไอซ์คบกันแบบนั้น
ซึ่งสองคนก็ไม่ซีเรียสอะไรเพราะไม่ได้เป็นอย่างนั้น
แต่ถ้าขนาดเพื่อนตัวเองถามนี่ก็....
"ก็เพื่อนดิ"นิวว่าพลางทำหน้างง
อีกคนที่อยู่ในบทสนทนาขมวดคิ้วเคือง
"ทำไมถามงี้วะ"ไอซ์ที่ดูจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่พูดเสียงดัง
เชนเอื้อมมือมาแตะหลังมือเชิงปลอบ
"กูก็แค่เห็นมึงสวีทกันเกินนี่หว่า อย่าโมโหเลยน่าเท็ดดี้"ไม่วายยังจะแหย่ ไอซ์มองเพื่อนที่ยิ้มเจื่อนอยู่ตรงหน้าก็อดรู้สึกผิดนิดๆ
ไม่ได้
"มึงก็รู้ว่ามันปากไม่ดี จะไปถืออะไรมันวะ พอๆ เลิกๆ
ไปดูน้องอีกรอบจะได้กลับ"เต้ยแทรกขี้นมาเพื่อให้บรรยากาศมาคุจบลง
นิวเดินนำไปก่อนพร้อมกับเต้ยและเชน ปล่อยให้คนที่เคืองกันรั้งท้าย
เพื่อจะได้จบปัญหา
เวลาเกือบหกโมงเย็น
คณะวิชาต่างๆ เริ่มปล่อยให้น้องใหม่กลับกันได้แล้วเช่นเดียวกับคณะบริหารธุรกิจ
รุ่นพี่ต่างพากันยืนส่งน้องที่บริเวณทางออกจากโซนรับน้อง บ้างก็นำแถวน้องๆ
ไปที่หอพักเพื่อคอยแนะนำให้ระวังตัวอย่างไรกับเส้นทางเปลี่ยวในเขตมหาวิทยาลัย
"ตรงนี้เป็นห้องของกายภาพ
อย่ามองไปทางนั้นเพราะปีก่อนมีคนเห็นอาจารย์ใหญ่มายืนส่งพวกเฟรชชี่กลับหอ"นิวว่าพลางชี้มือไปบริเวณปีกซ้ายของอาคารเรียนรวมด้านที่ติดกับรั้วมหาวิทยาลัย
ซึ่งเป็นห้องที่เกือบจะแยกออกจากตัวตึก ..ห้องกายวิภาคของคณะกายภาพบำบัด
"จริงหรอคะพี่"น้องผู้หญิงรีบเกาะแขนเพื่อนแน่นพลางถามหวาดๆ
"พี่ไม่ชอบพูดเล่นนะครับ"สีหน้าจริงจัง
แต่คนที่มาด้วยกันกลับยิ้มขำท่าทางเหล่านั้น
"เอ๊ะ!"ตี๋ที่เดินปิดท้ายกลุ่มมากับเต้ยร้องขึ้น
รุ่นน้องสะดุ้งโหยง
"มีไรครับพี่"ปีหนึ่งผู้ชายท่าทางตุ้งติ้งถามเลิ่กลั่ก
คนเป็นพี่ยิ่มเผล่
"เปล่าครับ น้องรีบเดินเถอะ"ว่าเสียงเรียบ
ผิดกับตอนที่กำลังจะออกมาจากที่รีบน้องครั้งแรก เด็กๆ ขวัญเสียกว่าเก่า
"พี่ครับ ผมกลัว"น้องผู้ชายตัวไม่สูงหน้าตาน่ารักดีคนนึงเดินไปใกล้นิวกับไอซ์
หน้าที่ขาวอยู่แล้วสลดลงไปอีก
"น้องบลูไม่ต้องกลัวครับ มีพวกพี่อยู่"นิวว่าพลางเหลือบมองป้ายชื่อน้อง
แล้วยิ้มให้อย่างอบอุ่น
"ครับ"บลูก้มหน้าแอบยิ้ม
ในใจก็ปลื้มว่ารุ่นพี่มี่สนใจก็เหมือนจะสนใจตัวเอง
ที่เหนื่อยมาทั้งวันหายเป็นปลิดทิ้ง
"พี่อยู่หอแถวนี้ หรืออยู่บ้านครับพี่"เริ่มบทสนทนาเมื่อเดินพ้นมาจากบริเวณถูกแกล้งหลอกให้กลัว
นิวเลิกคิ้วมองก่อนตอบอย่างเป็นมิตร
"อยู่หอบ้านพี่ไกล แล้วเรากลับบ้านใช่ไหม"เพราะเป็นกลุ่มที่ต้องไปส่งที่ป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัยเลยเดาเอาว่าคงต้องกลับบ้าน
"ครับ แล้วพี่อยู่หอไหน เผื่อผมอยากอยู่หอบ้างจะได้รู้จักแหล่ง"ชวนคุยต่ออย่างร่าเริง นิวยิ้มอย่างใจดีก่อนจะแนะนำไป
"พี่อยู่หอนอกแถวนี้แหละ ถ้าน้องจะมาอยู่จะช่วยดูให้ก็ได้
ว่าแต่บ้านอยู่ไหน"ท่าทางคุณหนูของคนที่ว่าทำให้เค้าไม่กล้าจะใช้คำพูดสนิทสนมแบบผู้ชายคุยกันกับน้องผู้ชาย
ทั้งอีกฝ่ายยังเข้ามาอย่างเปิดเผยแบบนี้อีก
"อยู่แถวบางนาครับ"บอกเสียงเรียบ
พอดีกับที่พากันเดินมาถึงบริเวณป้ายรถเมล์ที่จะมาส่ง
ไอซ์ดึงแขนเพื่อนห่างออกมาจากรุ่นน้อง ใบหน้าขาวสะอาดมองอย่างไม่ชอบใจ
"น้องเตี้ยไปยืนในแถวครับ"ไอซ์ซึ่งเป็นคนรับผิดชอบเอาน้องมาส่งหันไปพูดกับบลูเชิงไม่สบอารมณ์
รุ่นน้องตัวเล็กเบ้หน้าไม่ชอบสรรพนามที่ถูกเรียกแบบนั้น
"พี่!"อยากจะสวนแต่ดูเหมือนจะไม่มีตรงไหนให้ติเลยสักนิด
"มึงดุจังวะ ไปๆ บลูไปยืนกับเพื่อน"นิวว่าพลางโบกมือให้น้องไปรวมกับเพื่อนๆ
บลูหันมายิ้มให้อย่างว่าง่ายก่อนจะขยับตัวถอยไป
"กลับกันดีๆ นะครับน้อง แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่ซุ้มรวมตอนเจ็ดโมงครึ่ง
สวัสดีครับ"ไอซ์พูดเสียงเข้ม ใบหน้า
ขาวใสเคร่งขรึม
ว่าจบคนเป็นน้องก็กล่าวสวัสดีแล้วเดินแยกไป เว้นก็แต่เด็กน้อยหน้าใสที่ไอซ์ไม่ชอบหน้าเอาซะเลย
"พี่นิวเล่นเฟสบุ๊คไหมครับ เผื่อผมจะได้ปรึกษาเรื่องหอกับพี่"คนที่ว่าเดินมาพูดกับเพื่อนนักกีฬาของเขา ไอซ์จ้อง
พอดีกับที่ตี๋กับเต้ยเดินมาหาพอดี
"ตามกฎเค้ายังไม่ให้พี่ให้นะ
เอาเป็นว่าไว้เจอหน้าเราก็มาถามได้ตลอดเลยแล้วกัน"บอกอย่างใจดีก่อนจะยิ้มกว้างโชว์ลักยิ้มมุมข้างซ้ายที่มีเพียงข้างเดียวให้รุ่นน้อง
บลูพยักหน้า พยายามซ่อนหน้าที่เขินไว้ก่อนจะกล่าวลาอย่างอ้อยอิ่งและเดินจากไป
สามคนยืนมองอยู่ไม่ห่าง
ตี๋กับเต้ยมองหน้าอย่างรู้กัน ผิดกับไอซ์ที่หน้ามุ่ยไม่ชอบใจโดยไม่มีสาเหตุ
"มึงนี่ก็ฮอทในหมู่สาวสองน้องเก้งไม่เปลี่ยนเลยนะ"ตี๋ว่าพลางทำไม้ทำมือล้อเพื่อน
"มึงก็ไปว่าน้อง มันอาจจะแค่อยากมีรุ่นพี่ไว้ปรึกษา"ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็ทำท่าเก้อๆ เขินๆ เมื่อนึกถึงท่าทีที่คนที่ว่าแสดงออก
ทำไมจะไม่รู้ว่านั่นคิดแบบไหน
"ไม่ต้องมาทำท่าเหมือนมึงไม่รู้ รำคาญชิบหาย"ไอซ์ว่าเพื่อนก่อนจะกดเสียงเบาลงในประโยคหลัง
รังสีความไม่พอใจขยายกว้างจนเพื่อนจับได้
"หงุดหงิดอะไรของมึงหึงผัวนิวของมึงหรอ"ตี๋ยังแซวไม่เลิก
ไอซ์มองตาขวางไม่ตอบโต้ เต้ยกระทุ้งศอกใส่แขนเพื่อนปากไม่ดีที่พูดไม่ดูอารมณ์คน
"เป็นไรวะไอซ์"เต้ยถามเพราะดูแล้วคนอื่นตรงนั้นคงไม่มีใครกล้าขยับปากพูดแล้ว
คงต้องเป็นเขานี่แหละที่จะพูดอะไรได้
"เปล่า"
.
.
"กูแค่ไม่ชอบขี้หน้าไอ้เด็กนั่น"
__CMIUC__
กิจกรรมสัปดาห์รับน้องดำเนินมาถึงวันสุดท้าย
แต่ละคณะวิชาถูกจับคู่ให้ทำกิจกรรมฐานต่างๆ ร่วมกัน
รุ่นพี่ปีสูงแต่ละคณะถูกวางหน้าที่เบาๆ คอยควบคุมน้องปีสองอยู่ห่างๆ
"แพรๆ มึงหยิบน้ำให้เฮียหน่อย"ตี๋พูดกับน้องรหัสสาวห้าวที่ถือไม้กลองยืนรอเพื่อนอยู่ข้างถังน้ำแข็ง
"ค่ะ"รับคำอย่างว่าง่าย
แล้วรีบหยิบของให้พี่รหัสหน้าตี๋
"ขอบใจนะน้องรัก"ขยี้ผมซอยสั้นของน้องอย่างเอ็นดู
คนที่ว่ายิ้มอย่างยินดีก่อนเดินตามกลองที่เพื่อนถือมาแล้วไปบริเวณข้างสวนสุขภาพใกล้กับโรงยิม
คนอื่นมองตามร่างบอบบางนั่นไปแต่ไม่มีใครพูดอะไร
"เราคู่กับวิทยาใช่ไหม"นิวถามเชนที่กำลังไฮไลท์ปากกาสีลงบนชีทเรียนที่เพิ่งได้มาเสียงเรียบ
หนุ่มเนิร์ดพยักหน้าหงึกหงัก
"แล้วพวกน้องสันทนาการเราได้ไปซ้อมรวมกับเขามั่งไหม
ไม่ใช่ไปถึงร้องใครร้องมัน ตีใครตีมันเหมือนนิติกับเภสัชปีที่แล้วนะมึง เกือบตีกัน"มนุษย์นักกิจกรรมเจ้าการวางแผนว่าชวนให้นึกถึงเหตุการณ์ที่ต้องไปแยกประธานสันเภสัชกับประธานปี2
คณะนิติไม่ให้ยกพวกตีกันเพราะดันแย่งกันร้องเพลงแย่งกันตีกลองไม่ได้
ถึงตอนนี้จะรักกันมากแล้วก็ตามทีเถอะ
"ซ้อมอยู่มั๊ง เห็นแพรมันเล่าว่าไปซ้อมสันเจอน้องรองดาวคณะวิทย์มาขอเบอร์
เสียของจริงๆ มึง"ตี๋ว่า เพื่อนคนอื่นพยักหน้าเข้าใจ
เว้นแต่เชนที่วางปากกาในมือลงแล้วขยับแว่นตานิดนึงก่อนหันมามองคนพูดเมื่อครู่
"น้องแพรไม่ได้เป็นทอมไม่ใช่หรอมึง"ว่าเสียงเรียบพลางมองไปที่สาวร่างเล็กที่เดินยิ้มคุยไปกับกลุ่มเพื่อนในชั้นปี
"อ้าวหรอ มันไม่เห็นเคยบอกกู"ตี๋ว่าอย่างไม่ใส่ใจ
ที่จริงเขาไม่เชื่อด้วยซ้ำเพราะเวลาเจอ เวลาคุยคนที่ว่าก็ออกจะห้าวเกินหญิง
แถมยังชอบแต่งตัวทะมัดทะแมงอีก
"มึงถามน้องมันตอนไหน"นิวเสริมขึ้นมา
คนถูกถามกลับทำหน้าไม่ยี่หระ เชนกับนิวมองหน้ากันแบบไม่พูดก็เข้าใจ
"กูไปดูน้องซ้อมสันนะ"ไอซ์โพล่งขึ้นมาท่าทางหงุดหงิด
ขายาวลุกเดินออกไปไม่รอคำตอบจากใครสักคน ก้าวฉับๆ
ไม่สนว่าเพื่อนจะงงความฮอร์โมนเปลี่ยนของตัวเองแค่ไหน
"เมนส์มันจะมาหรือไงวะ ไอ้นิวมึงผัวมันอ่ะ ตามไปง้อดิ"ตี๋ว่า คนถูกไล่เกาหัว ไม่เห็นเข้าใจว่าทำไมต้องเป็นตัวเองทุกครั้ง ถึงจะสนิทกันก็ตามที
"กูเกี่ยวไร"ชี้หน้าตัวเองพลางถาม
"มันงอนที่มึงไม่สนใจมันมั๊ง คุยแต่กับไอ้เชน"เต้ยตอบแทนเพื่อน
คนฟังส่ายหัวไปมาเซ็งๆ แต่ก็ทำตามที่บอก
เพราะปกติไอซ์น่าจะชวนใครสักคนไปไหนด้วยเสมอ ..
ขายาวตามเพื่อนไปจนถึงบริเวณข้างโรงยิมมี่เป็นที่ซ้อมสันทนาการร่วมของสองคณะ
ไอซ์ยืนกอดอกมองรุ่นน้องปีสองที่กำลังจัดข้าวของเตรียมจะร่วมงานกับคณะวิทยาศาสตร์
ว่าจะเข้าไปช่วยแต่ก็คิดว่าน่าจะไปทำให้วุ่นวายมากกว่าเดิม
"ไมมาคนเดียววะ"คว้าไหล่ของอีกคนพลางถามเสียงเรียบ
คนตัวขาวหันมามองนิ่ง ริมฝีปากอมชมพูตอบ
"ก็เห็นคุยกันเรื่องไอ้แพร เลยไม่อยากขัด"เหตุผลแม้จะดูฟังไม่ขึ้นแต่ก็ไม่อยากเถียงให้เสียบรรยากาศ
เพราะน้องๆ ก็เริ่มมองแล้ว เอาแค่ว่าตอบเค้าก็น่าจะพอดีกว่า
"ละมันจะพร้อมซ้อมกันเมื่อไหร่"หาเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นการง้อแบบเนียนๆ
ที่จริงก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอกว่าทำไมเพื่อนถึงได้ขี้งอนแบบนี้
อะไรจะไปอ่อนไหวเบอร์นั้น
"ก็เห็นว่ารอเฮดสันทนาการปีสองของวิทยาอยู่ น้องมันไปเอาสคริปที่รถ"ว่าเสียงเรียบ พลางมองสำรวจความเรียบร้อยของรุ่นน้องตัวเอง
นิวพยักหน้าหงึกหงัก
"มานั่นแล้วครับ"เด็กหนุ่มสวมแว่นตาท่าทางคงแก่เรียนชี้ไปที่คู่ชายหญิงที่เดินคู่กันมาจากทางสนามกีฬา
"อ้าว นั่นไอ้มาย"นิวร้องขึ้น
อีกคนหันไปมองตามที่เพื่อนบอก ก่อนระบายยิ้มอย่างรู้ทัน
"สงสัยน้องผู้หญิงนี่จะกิ๊กมันอีกคน"ตั้งข้อสงสัยไว้เพราะหน้าตาคนที่ว่าก็จัดว่าน่ารักน่ามองไม่น้อย
"อ้าวพี่ไอซ์พี่นิว"ทักพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
หญิงสาวที่เดินมาคู่กันหรี่ตามองน้อยๆ แต่ไม่พูดอะไร ทำเพียงยกมือไหว้เขาสองคนอย่างนอบน้อม
"แนนนี่พี่ไอซ์ พี่นิว เพื่อนพี่เชนพี่ไอ้ชิน"เธอพยักหน้าเข้าใจก่อนจะส่งยิ้มกว้างให้ทั้งคู่
"ขอตัวนะคะพี่"บอกพลางเดินไปรวมกับกลุ่มที่รออยู่
การซ้อมกิจกรรมเริ่มขึ้น
นิวชวนเพื่อนกับรุ่นน้องต่างคณะไปนั่งดูที่บันไดไม่ไกลจากตรงนั้น
"คนนี้แฟนมึงหรอ"ไม่บ่อยที่จะได้เห็นมายเดินกับผู้หญิงที่ไหน
ถึงแม้จะมีคนมาสนใจ มาชอบอยู่หลายคน
"เปล่าพี่ เพื่อนกัน"ปฏิเสธในทันที สองคนมองน้องอย่างไม่เชื่อ
"จริงดิ กูว่าเค้าก็น่ารักดีนะ มึงไม่ได้คบจริงอ่ะ"นิวว่าเชิงล้อ มายส่ายหัวเบาๆ แล้วยิ้มจางตอบ
"เพื่อนจริงๆ พี่ เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ประถมแล้ว"ว่าพลางทอดมองแผ่นหลังเล็กอย่างชื่นชม
"แต่สายตามึงมากกว่าเพื่อนอยู่นะ"ไอซ์แกล้งหยอก
มายเลิกคิ้วนิดนึงแล้วละสายตามามองที่พวกเขา แว๊บนึงนึกอยากจะเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
"ไม่จริงพี่ สายตามากกว่าเพื่อนอ่ะ ผมให้คนอื่นไปแล้ว"พูดจบก็ยิ้มเขินๆ
แต่ไม่ทันที่รุ่นพี่สองคนจะไปซักไซ้คนเด็กกว่าก็พูดต่อไม่มีโอกาสให้แทรก
"ไอ้แนนมันมีแฟนแล้ว"อธิบายเรียบๆ แต่ทำเอาตนที่คิดจะถามลืมว่าจะพูดอะไร
สามคนนั่งคุยกันอีกพักใหญ่ ก่อนที่มายจะก้มลงมองนาฬิกาที่ขอมือขาว
"เออ พี่พอดีผมมีธุระต่อ ขอตัวก่อนนะ"รุ่นน้องหน้าหล่อบอกเสียงเรียบ
ดวงตาใสฉายแววกังวลเล็กน้อย
"ไปเถอะมึง"คนเป็นน้องแยกออกไปอีกทาง
นิวมองตามนิดนึงก่อนกลับมาคุยกับเพื่อน
"ธุระมันค่ำจังวะ"ตั้งขอสงสัย
ไอซ์พยักหน้ารับแต่ไม่ได้ใส่ใจ
"คงธุระกับสาวๆ นั่นแหละ"พูดแต่ตามองรุ่นน้องที่กำลังซ้อมกันอย่างสนุกสนาน
คนหน้าหวานยิ้มตามอย่างพอใจ
"มึงผัวเมียพร้อมไปกินข้าวยัง"ตี๋เต้ยเชนเดินมาสมทบพลางถามเพราะเวลาล่วงเลยมาเกือบสามทุ่มแล้ว
แต่ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่บ่ายสาม
ทีแรกนึกว่าง้อกันเสร็จจะกลับไปแต่สุดท้ายก็ต้องเดินมาตาม
"ไปๆ กูหิว"ไอซ์ว่าเสียงร่าเริง
คนอื่นหัวเราะชอบใจที่เพื่อนมักตาลุกวาวเสมอเมื่อพูดเรื่องอาหาร
"ข้าวมันไก่ไหม หรือก๊วยเตี๋ยว"เพราะมันค่อนข้างค่ำแล้ว
ร้านอาหารตามสั่งคงจะไม่มีตัวเลือกให้พวกเขาเท่าไหร่
เชนเลยเสนอเป็นร้านที่ง่ายต่อการตัดสินใจ
"ข้าวมันไก่"นิวตอบแบบไม่ต้องคิด
คนอื่นซึ่งไม่รู้จะเลือกอะไรเลยพยักเพยิดหน้าเอาตาม
ทั้งหมดลารุ่นน้องที่กำลังเมามันอยู่แล้วตรงไปที่ร้านข้าวประจำ
หลังกินอิ่มต่างคนก็ต่างแยกย้ายกลับหอ
เต้ยกับตี๋ซึ่งอยู่หอไม่ไกลจากตรงนั้นเดินกลับไปชิลๆ
ส่วนสามคนที่เหลือเดินกลับไปเอารถซึ่งมาจอดไว้บริเวณหอเพื่อนตั้งแต่ช่วงบ่ายเพราะหอพักจริงๆ
ห่างจากตรงนั้นไปไกลเหมือนกัน
"มึงจะแวะซื้อไรป่ะ"เชนถามไอซ์เสียงเรียบ
ชายหนุ่มตัวขาวกรอกตาไปมาเชิงคิด
"มีไรป่าว มึงอยากแวะหรอ"เพราะเป็นรูมเมทกันเลยต้องถาม
เชนส่ายหัวไปมา
"ถ้ามึงจะซื้อกูจะกลับกับไอ้นิวก่อน"เหมือนจะถามกันก่อนแล้วเลยรู้ถึงความต้องการของกันและกัน
ไอซ์นิ่งไปนิด ดวงตาฉายแววหงุดหงิดใจ ก่อนจะตอบ
"ไม่เอาไรหรอก กลับเลย"ขายาวขึ้นคร่อมฮอนด้าคลิกสีดำของตัวเองก่อนจะสตาร์ทเครื่องรอให้รูมเมทขึ้นมา
นิวที่รถต้องสตาร์ทเท้าเพราะเป็นรุ่นโบราญออกแรงอยู่สองครั้งก็ติด
"ละพรุ่.....อ้าว"ชายหนุ่มผิวเข้มที่ว่าจะนัดแนะเพื่อนยังไม่ทันพูดจบคนขี้งอนก็ขับรถออกไปโดยไม่ฟังอะไร
ทำไมขยันโกรธจริง..
ว่าแต่มันโกรธอะไรวะ
เวลาล่วงไปจนเกือบตีสาม
เสียงประตูระเบียงห้องข้างๆ ดังเข้ามากระทบโสตประสาท นิวลืมตาขึ้นมาเองอัตโนมัติ
ทั้งที่ง่วงอยู่แต่ก็ลุกขึ้นมาดูว่าใครกันที่ตื่นขึ้นมาซักผ้าตอนนี้ ...ใช่ ซักและตากผ้าตอนตีสาม
ใช่...นี่มันตีสาม
"ช่วยเบาๆ หน่อยได้ไหมครับ"ลุกขึ้นไปชะโงกหน้าบอกอย่างงัวเงีย
อีกฝ่ายผงะก่อนตอบ
"ขอโทษครับ"ฝั่งนั้นว่าอย่างเกรงใจ
และเปลี่ยนเป็นค่อยสะบัดผ้าให้เบาลงเพื่อไม่ให้เกิดเสียง นิวเลิกคิ้วนิดนึง คิดๆ ไปแล้วเสียงก็ฟังคุ้นๆ
"ไอ้มาย"เสี่ยงเรียกออกไปแบบไม่ดังมากนัก
เพราะถ้าไม่ใช่จะได้หน้าไม่แหก อีกฝั่งผนังเงียบไปนิดแล้วส่งเสียงตอบ
"ครับ"ฝั่งนั้นขานรับก่อนจะชะโงกมามอง
แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมา
"พี่นิวนี่เอง นึกว่าใคร ว่าแล้วว่าเสียงแม่งคุ้นๆ"ว่าพลางสะบัดผ้าต่อราวกับไม่รู้สึกว่าต้องเกรงใจ
"มึงนี่พอเห็นว่ากันเองเลยไม่เกรงใจแล้ว?"ถามทีเล่นทีจริง
คนอีกฝั่งหัวเราะก่อนตอบ
"อีกสองตัวน่าพี่ พี่นอนเถอะ ผมเสร็จละเนี่ย"ว่าพลางแขวนกางเกงยีนส์นูดี้สีเข้มที่เหมือนกับว่าไม่ได้ซักมาแรมปีขึ้นไว้ห่างกับเสื้อยืดสีดำที่ชุ่มน้ำ
"เออ ง่วงชิบหาย ฝันดีเด็กเวร"บอกพลางเดินเข้าห้องไป
มายไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงแต่เก็บของตัวแล้วเข้าห้องเช่นกัน ...
เปิดตัวสามตัวละครแล้ว หวังว่าจะสนุกนะคะ
ความคิดเห็น