คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2
บทที่ 2
ส่วน้อมูลประวัิทั้หมถูส่เามาในไลน์อายเรียบร้อยแล้ว พีทำานเร็วเพราะว่า ายและสอเยร่วมารประมูลโราร่อสร้าโรแรมมา่อน สอแพ้ารประมูล ายไ้านนี้ไปทำ อีทั้ายเยให้เาสืบประวัิู่แ่ผู้ประมูลานโรแรมทุน และพีำื่ออสอไ้ เพราะื่ออสอแปลี สอธารา สอน้ำ แปลี ำ่าย นทุวันนี้เายัำไ้ึ้นใ
เมื่อายรู้ว่าสอือใร ทำให้ายรู้สึถูใสอมาึ้น อยารอบรอสอให้ไ้ และืนนี้เา้อไม่พลาที่ะับผู้ายหน้าหวาน ห่วัว หัวื้อ หัวรั้น อบวีน อบโวยวาย ไม่ลัวน ับเป็นเมีย เป็นเ้านายอีนอบรราลูน้อึ่เฝ้าอยู่้านอ้อให้วามเารพ และูแลวามปลอภัย
สอธาราั้นเหรอ ืนแรอเราสอน ายเ็มใให้นายมาว่าสอน้ำเสียอี
สอเินลับมานั่ที่โฟาามเิม ายเลื่อนแ้วเหล้าให้สออีรั้
“ุยบแล้วเหรอ”
“รับ บแล้ว”
“านที่บริษัทสนุไหม ออแบบสร้าบ้าน”
“ไ้ไปเอลู้าทุวัน พบผู้นมามายสนุีรับแ่ะไม่สนุรที่ลู้าอบ่อราานี่แหละ ไม่รู้ะ่ออะไรหนัหนา ่อรอนะถึ้นทุนอยู่แล้ว สอน่ะโมโห เยแนะนำให้ลู้าให้โอาสบริษัทอื่นบ้า” สอพ่นลมหายใทิ้อย่าอ่อนใ
“ไม่ทันถึอาทิย์ลู้านเิม เ้ามาที่บริษัทให้สอัารปลูบ้านให้้วย ้วยราาทีุ่ยทีแร พร้อมวาเินมัำรึ่หนึ่ทันที”
“แล้วไม่ีเหรอ”
“มัน็ีหรอ แ่สอสั่ยเลิโปรเลู้าไปแล้ว ลู้าันลับมาทำับสอ โีไอ้อิหุ้นส่วนอสอเ็บโปรเไว้อยู่ ถือว่าโีไป” สอยิ้มำัวเอ ร่าบายแ้วเหล้าิบเล็น้อย
สอนัุ่ยับายไปเรื่อยๆ อย่าถูอ ร่าบาื่มมานเพลิน สอเริ่มมีอาารเมา รู้สึมึนหัวนิๆ ยัพอมีสิรับรู้ไ้อยู่นิหน่อย
“สอ ื่มอีแ้วหนึ่ิรับ” ายลุึ้นมานั่้าๆ สอ ั้แ่อนไหนไม่รู้ ะยั้นะยอให้สอื่มเหล้าเยอะๆ มือหนาโอบเอวสอไว้หลวม ใบหน้าหวานุลบนแผออาย แนทั้สอ้าโอบอเอวายแน่น
นี่อาเป็นรั้แรที่สอเมามายมาที่สุในีวิ และเป็นรั้แรอีเ่นันที่สอเมาอยู่ับนอื่น แทนที่ะเป็นเพื่อนนเอ หรือพี่น้อ
“ไม่ไหวแล้ว พี่าย สอมึนหัวั อยานอนแล้ว สอะลับบ้าน” สอบอเสียแผ่วเบาลทุที
“สอับรถไม่ไหวหรอ ฝืนัวเอับไปอาเิอุบัิเหุไ้นะรับ” ายลูบหัวอสอเบาๆ อย่ารัใร่ ับผมึ้นมาสูมวามหอม ลิ่นหอมอแมพูอ่อนๆ ทำให้ายื่นัวมาึ้น บวับลิ่นายหอมๆ อสอทำให้ายมีวาม้อารมาึ้น
“พี่าย สอ่วนอน สอะโทรให้ สาม ับ สี่มารับ พี่ายเห็นมือถือสอบ้าไหม” สอันัวเอออาแผออาย ลำหามือถือไปทั่ว ายเห็นมือถืออสอหล่นอยู่ในร่อโฟา เาทำเป็นไม่เห็น และไม่เยเห็น
“สอเมาแล้วน่ะ พี่พาสอไปนอนีว่า ไปนอนับพี่ไหม”
“นอนับพี่ายเหรอ อื้อ ไปๆ สออยานอนแล้ว สอ่ว สอเมา พี่ายพาสอไปนอนหน่อยิ” สอพูเสียอออ้อน ใบหน้าหวานุลับแผออายามเิม
ายลี่ยิ้มอย่าพอใ ่อนะอุ้มสอเ้าไปในห้อนอน และวาบนเียอย่าเบามือที่สุ
“พี่ายที่นอนนุ่มัเลย น่านอนที่สุเลย” สอบ่นพึมพำเบาๆ ายยับัวนั่้าๆ สอ ปลเปลื้อเสื้อผ้าอร่าบาออ
“อื้อ พี่ายแะระุมสอทำไม สอะนอน สอหนาว สออยานอนอย่าถอเสื้อผ้าสอิ”
“สอรับ เรามาออำลัาย ให้ร่าายอบอุ่นันไหม”
“เอา เอา สออยาร่าายอบอุ่น ้อทำอย่าไเหรอรับ” สอถามอย่ามึนๆ เมาๆ ไม่รู้ัวว่านำลัถูหลอ
“อย่าแร้อถอเสื้อให้หม่อน”
สอรีบถอเสื้อออทันที าม้วยาเถูโยนทิ้อย่าไม่ใยี ายถอเสื้อผ้าออเ่นัน
สายาอายมอเรือนร่าอสอ ผิวายาวเรียบเนียน ไม่มีำหนิแม้แ่น้อย มือร้อนลูบไล้ผิวอสอมันลื่นมือเามา ุ่มไสีมพูอ่อนน่าใ้ปาย้ำูเม้มบั หน้าท้อเรียบเนียน เอวอน่าบเม้มทำรอยแฝาไว้
“แล้ว้อทำอะไร่อหรือรับ อื้อ หนาวั”
“อย่าที่สอ สอนอนหายนิ่ๆ นะรับ เี๋ยวพี่ัารมอบวามอบอุ่นให้เอ” ายพูบอ สอทำามอย่าัวเีย
ายยับัวทาบทับบนัวร่าบาอสอ ริมฝีปาร้อนระอุอายลบนริมฝีปาอ่อนนุ่มบเบียลีบปาบาอย่าร้อนแร ลิ้นร้านแทะเล็มรอบอบปานุ่ม ่อนะใ้ลิ้นแะเลียรอยแยอปาเบาๆ เพื่อให้สอยอมแ้มปาึ้น สอลิ้นสาเ้าในโพรปาอ่อนหวาน ลิ้นร้อนผ่าวเี่ยวพันลิ้นอ่อนนุ่มอย่าเร่าร้อน สอูบอบายลับไปอย่าหลใหล พอใในบทูบอันร้อนแรอายมา ลิ้นอทัู้่่าหยอล้อูเม้มและูันัน้ำๆ ไปมา ริมฝีปาร้อนผ่าวบยี้เรียวปาละมุนนสอรู้สึเสียวระสัน ายถอนูบอออย่า้าๆ มอร่าบาที่นอนหอบหายใ ้วยแววา่ำปรือ
ไม่รอ้า าย้มุไ้ที่ออาวเนียน หอมรุ่น พรมูบทั่วออาวบเม้มสร้ารอย้วยริมฝีปาร้อน สอรับรู้ถึวามรู้สึแปลใหม่อย่าที่ไม่เยไ้รับมา่อนาใร ร่าายร้อนวูบวาบ น่าื่นเ้น ริมผีปาบาร้อราเสียสั่นพร่าอย่าลืมัว
“อือ พี่าย อ่า ทำอะไรน่ะ มันสยิวั อืม” สอราถามเสียสั่นเรือ
“ำลัอุ่นเรื่อให้สอไรับ อบไหม” ายอบเสียทุ้มพร่าระิบ้าๆ หูอสอ าย้มใ้ลิ้นร้านละเลเลียลบนไหล่บา ลิ้นลื่นถูามส่วนเว้า ส่วนโ้อไหล่เนียน พร้อมับบเม้มฝารอยรัไว้ให้บนผิวาวเนียน เพื่อให้ใรๆ รวมถึสอรู้ว่าร่าเล็ไ้ผ่านมือเาแล้ว และเาเป็นนแรที่สัมผัสสอแบบนี้
มือร้อนลูบไล้ามอลืบส่วน่าๆ บนเรื่อร่าอสอเพื่อเล้าโลมสอให้รับรู้ถึวามเร่าร้อนอเา ลิ้นสาไล้ลมาเรื่อยๆ าไหล่บา ริมฝีปาร้อนประพรมบนหน้าอเนียน มือให่บีบยํ้า ๆ บนยออเนียน นิ้วบบีุ้่มไเน้นๆ ทำให้สอร้อราเสียหวานออมา้วยวามเสียว่าน
“อื้อ อย่าบีบ มันเสียว อ่า”
ปาร้อนับยออเนียนอสอ บเม้มและบยี้้วยปาร้อนผ่าว ่อนะระรัวลิ้นสาลบนุ่มไสีมพูและูึอย่ารุ่มร้อน ทำให้สอรู้สึเสียววาบ ทนารเล้าโลมอันร้อนแรอายึ่ปรนเปรอ้วยวามำนาไม่ไหว ิ้นพล่าน้วยวามทุรนทุราย สะบัหน้าไปมา้วยวามเสียวสะท้าน
“อ่า เสียว อ๊ะ อ๊า” สอร้อราออมา้วยวามเสียว นลุเรียวเสียวระริ ทำให้ายพอใมา สอเป็นผู้ายนแรที่เาอยาสร้ารอยรัทั้ัว น่าย้ำทุสัส่วนไปหม
หน้าท้อเนียนอสอถูายพรมูบนทั่ว บเม้ม บั สร้ารอยแทุทีที่ปาร้อนูบผ่าน
าเั้นในอสอถูถอและสลัทิ้้าเีย มือให่โอบรัแ่นายอสอึ่พอัวยายเ็มที่ ผิวแ่นลำนุ่มนิ่มละเอียเนียนไม่หยาบร้านเหมือนนอื่นๆ แบบที่เยผ่านมา
ายใ้นิ้วโป้บบี้ส่วนหัวอแท่ายอสออย่าหนัมือ นายสะุ้เฮือ นลุัน ใบหน้าเหยเ้วยวามเสียวระสัน ภายในร่าายร้อนรุ่ม
“อื้อ เสียว อ๊ะ อย่าบี้ มันเสียว อืม” สอราบอ้วยแววา่ำปรือ มอใบหน้าายอย่าลุ่มหลในรสสำผัส
“อืม สอ อยาให้ร่าายอบอุ่นว่านี้ไหม” ายราถาม สอพยัหน้ารับ
“อยาร้อนว่านี้ อยาเสียวว่านี้” สอราอบ ายยิ้มหื่นอย่าพอใ
ร่าสูยับนั่ระหว่าาอสอ หยิบหมอนมารอสะโพอสอ ายหยิบเลมาทาที่นิ้วมือเพื่อเปิทาให้สอ่อน เมื่อป้ายที่่อทารั สอสะุ้โหย
“เย็น ไม่เอา ะเอาร้อนๆ”
“ใเย็นๆ สิรับ มันะเ็บนิหน่อย สอทนไ้ไหม”
สอพยัหน้ารับส่ๆ เพราะอนนี้ร่าายอสอเ็มไป้วยวามร้อนวาม้อารอร่าาย พร้อมอบสนอวามหื่นระหายอาย
นิ้วร้อนสอแทรเ้าไปใน่อทาที่ไม่เยมีใรเ้าไปสัมผัสมา่อน เมื่อสิ่แปลปลอมเ้ามา มันบีบรันิ้วอายุบๆ นิ้วแร่รู้สึถึวามับแน่น ยับนิ้วแทบไม่ไ้
“อื้อ เอาออไป มันเสีย ไม่เอา” สอโวยวายออมาอย่าอึอั
“สอลอ้อผ่อนลายนะรับ หายใเ้าออลึๆ หายใหลายๆ รั้นะรับ” ายพูบอ สอยอมทำาม ายสอนิ้วที่สอและสามเ้าไป เมื่อสอเริ่มผ่อนลาย
“มันเสีย มันอึอัอ่ะ”
ายยับนิ้วเ้าออ้าๆ เพื่อเบิทาให้่อทารัุ้นินับนิ้วมืออเา่อนที่ะสอใส่แท่ร้อนนาให่เ้าไปแทน ถ้าเป็นนอื่นที่ไม่ใ่สอ ายะใส่ถุยาทุรั้ เพราะายไม่เยไว้ใใร แ่สำหรับสอแล้ว เารู้ว่าสอสะอา ไม่เยผ่านมือใรมา่อน ไม่ำเป็นที่เา้อใส่เพื่อป้อัน
ายันิ้วออ สอรู้สึโล่ออทันที ร่าสูโลมเลับแท่ายนเอ ับัท่าทาให้เ้าที่ เ้าทา ่อนะสอแท่ร้อนนาให่ำนล้นมือสอใส่เ้าใน่อทารัอสอ เพียส่วนหัวเ้าไปสอสะุ้เฮือ สอรีบยับหนีอออย่ารวเร็ว นาย้อรีบล็อเอวอสอเอาไว้
“ไม่เอา เอาออไป มันเ็บ สอลัวเ็บ” สอราบอ้วยวามเ็บปว
“สอรับ เ็บทีแรทีเียวรับ ่อไปะไม่เ็บแล้วรับ”
“ริเหรอ”
“ริรับ สอ้อผ่อนลายนะรับ หายใเ้าออลึๆ หายใหลายๆ รั้นะรับ แล้วะไม่เ็บ” ายบอ สอเื่อฟั ยอมทำามแ่โยี
ายยับแ่นายุนันเ้าไปทีละน้อยๆ นมิวามยาว แ่นายสอใส่อยู่ในร่าายสอนหม ใบหน้าหวานเหยเบูเบี้ยว้วยวามเสียและวามุแน้น
“สออึอั” สอบ่นโวยวายไม่เ็มเสียนั เพราะวามเ็บมันแล่นปลาบไปที่ระูสันหลัทันทีที่ายสอส่วนหัวเ้าไปั้แ่ทีแร
“อื้อ ทำไมรัพี่แน่นแบบนี้ หืม” ายราบอ ่อทารัอสออรัแ่นายถี่รัว าย้อัฟันระับอารม์อนเอเอาไว้ ไม่ให้เสร็สมอนนี้เ็า ยับให้ร่าายอยู่ในำแหน่ที่เหมาะสมแล้ว ร่าสูเริ่มยับสะโพเ้าออ้าๆ เพิ่มวามเร็ว เร่ึ้นเรื่อยๆ วามอึอั่อยๆ าหายไป วามเสียว่านเ้าแทนที่ นร่าอสอโยไหวไปามัหวะที่ถูระแท
“ฮึ… ฮึ อ๊ะ อ๊ะ อา… อื้อ” สอร้อราออมา้วยวามเสียวระสัน สะโพแร่ระแทร่าเ้าอออย่าหนัหน่วและถี่รัว นสอโยลอนไปามแรระแท วามเสียหายออาร่าายราวลับปลิทิ้ มีแ่วามเสียววูบวาบเ้าแทนที สอรู้สึถึวามเร่าร้อน และวามร้อนแรอร่าสู
“อื้อ อืม” ายราำรามเสียแหบ่ำ พึ่พอใในัวสอมา ร่าสูเริ่มเพิ่มระับวามแรมาึ้น ระแทสะโพเ้าอออย่าหน่วหนัและรุนแร ร่าบายับโยไปับเียอย่าแร
“อื้มมม อ่ะ อ๊าาา อื้ออออ” สอราเสียแหบพร่า เมื่อายระแทเ้าออแทบไม่หยุพั ร่าสูไม่ผ่อนแรแม้แ่น้อย ใส่แรระแท่อไปเรื่อยๆ นสอรับรู้ถึแรเสียสีอแท่ร้อนับ่อทารัทั้แรและถี่ยิบ ร่าเล็รู้สึเสียวสุๆ เมื่อร่าสูระแทถี่รัว ไปโนุระสันภายใน มือบาิผ้าปูที่นอนนยับย่น ใบหน้าสะบัไปมา มือเรียวิบนไหล่แร่อายอย่าลืมัว เพื่อระบายวาม่านเสียวึ่เปี่ยมปริ่มแทบล้นออมาาร่าาย
“อื้อ อือ” ายราระหึ่มในลำอ้วยวามหื่นระหาย เพิ่มแรโหมระหน่ำสะโพรัวเร็วึ้น ร่าายทั้สอนเสียสีไปมา สอรู้สึว่านเอทนไม่ไหวแล้ว มันใล้ปลปล่อยเ็มที
่อทารับีบรัแท่ร้อนแนบแน่น ถี่รัว ายรับรู้ไ้รีบอยสะโพถี่ยิบ ร่าายอสอเ็มไป้วยวาม่านและสุสมระุเร็้วยวามเสียว ยุ้มหมอนนแน่น ปลปล่อยน้ำรัออมาเ็มหน้าท้อนเอ พร้อมับปลปล่อยเสียราอย่ามีวามสุออมา
“อืม สอ ี๊ อ่า” ายแผเสียำรามลั่นห้อ ราออมา้วยวามเสียว่านไม่แพ้ัน ระแทสะโพอีไม่ี่รั้ ร่าให่ระุเร็ปลปล่อยีน้ำรัใส่ในร่าายอสอ ยับรูรีน้ำออนหม ่อยๆ ผ่อนสะโพ้าๆ
าย้มมอเ้าอใบหน้าหวานนอนหายใหอบ้วยวามเหนื่อย สอียิ้มหวานอย่าิอิใ
“พี่ายเอาอี มันเสียวี แล้ว็มันส์ี้วย เอาอี เอาอีสออบๆ” สอร้ออเสียหวาน้วยอาารมึนเมา ายยิ้มหื่นทันที เมื่อเอนที่ถูใ และรอรับวามหื่นระหาย วาม้อารอเาไ้ีแบบนี้ ัหลใหลวามร้อนแรอสอเสียแล้ว
ายเริ่มยับย่อไปทันทีามเสียเรียร้ออสอ ายเร่เรื่อระแทอีรั้ ่อเนื่อเป็นเวลานาน
หลัาบบทรัอันร้อนแรลไป เสียราแหบพร่าอทั้สอนประสานันัทั่วห้อสิ้นสุล ร่าสูปลปล่อยไปสี่รอบอย่าเ็มอิ่ม ายไม่เยเอใรที่ทำให้เาพอใ และอิ่มเอมเท่าสอมา่อน
เพราะส่วนมาเ็ายรอรับอารม์เาเ็มที่แ่รอบ สอรอบ ็ร้อว่าไม่ไหวันแล้ว สุท้ายเ็เหล่านั้น่านอนหมสภาพบนบนเีย นเาหมอารม์ อารม์้าาทุรั้ ะมีแ่สอเท่านั้นที่เารู้สึเ็มอิ่มับบทรัอันร้อนแรอนเอ
ายมอสออีรั้ ยยิ้มอย่าอบเนื้อพึใสอ ทำวามสะอาให้ร่าเล็ ึ่หลับไปั้แ่เสร็สมรอบสุท้ายแล้ว
หลัาทำวามสะอาให้สอเรียบร้อยแล้ว ายเินออไปหยิบมือถืออสอมาวาไว้บนหัวเีย และล้มัวนอน้าๆ สอ โอบอร่าเล็้วยวามถูใ ปิเปลือาล หลับามันไป
“”
“”
11.00 น.
เสียมือถืออสอัึ้น สอวานหานเอ รับสายโยไม่ไ้มอื่อว่าใรโทรมา เพราะัวเีย อ่อนเพลียาบทรัเมื่อืน
“อื้อ ใรว่ะ” สอรอเสียใส่มือถือ สะลืมสะลือ ลืมาไม่ึ้น
(“ไอ้สอ ไอ้เพื่อนเลว นี่มันี่โมแล้ว ทำไมไม่มาทำานฮะ มัวไปแรที่ไหนอยู่ว่ะ”)
“ไอ้อิเหรอ อื้อ ู่ว เมื่อืนูเมาน่ะ ปวเมื่อยไปทั้ัว ยับัวนิเียว็เ็บ โยเพาะสะโพแล้ว็่อทารัู มันเสีย มันยอ ปวเอวไปหมเลยว่ะ” สอพูบอเพื่อนไปเรื่อยๆ โยไม่ไ้ลืมามอ ุหาแผออาย่อ
(“ไอ้สอ มึเมาใ่ไหม”)
“อืม ูเมา”
(“มึเ็บู มึเ็บเสีย ยอแล้ว็ปวเอว้วยใ่ไหม”)
“อื้อ อาารที่มึบอว่า ูเป็นหมเลย”
(“ูว่ามึน่าะ ะ”) ปลายสายอึอัพูไม่ออ
“ูเป็นอะไรว่ะ”
(“ูว่ามึโนเปิิแล้วว่ะ อาารมึใ่เลย ไอ้สอ”)
ำพูออิทำให้สอเบิาโพลทันที อาารัวเียหายราวับปลิทิ้ รีบหันไปมอรอบๆ หัว สายามอเห็นใบหน้าายะๆ เ้าอใบหน้ามเ้มหลับาพริ้มอย่ามีวามสุ
สอเริ่มทบทวนเหุาร์เมื่อืน เาื่มเหล้าับาย แล้วเาบอว่า่วนอน ่อมาเา็มีอาาร เสีย ยอที่สะโพ แล้ว็ปวเอวไปหม ทั้หมนี้เพราะว่าเา ับาย เาถูายเปิิแล้ว
(“ไอ้สอ มึยัอยู่ใ่ไหม มึไหว มึโอเหรือเปล่าว่ะ ถ้ามึไม่ไหว ูไปุยลู้านเียวไ้ มึไปัารเรื่ออมึให้เรียบร้อย่อน พัรัษาัว ูแลสะโพมึให้แ็แรเหมือนเิม เพราะมึ้อใ้านมันอีนาน ูห่วมึมานะเว้ย ีใ้วยที่มึมีผัวแล้ว ีใ้วยริๆ บ๊ายบาย โีว่ะเพื่อน”) อิรีบวาสายทันที ่อนที่สอะะโน่าสวนเา
“ูะัาร ไอ้ปัหารหน้า็อย่าไเนี่ย” สอบ่นพึมพำ พยายามฝืนัวยับัวลุึ้น สอร้อราออมา้วยวามเ็บปวเป็นระยะๆ นายลืมาึ้น
“ื่นแล้วเหรอรับ” ายเอ่ยถาม พร้อมับ้มหอมแ้มสอเบาๆ สอื่นใ ผลัายให้ออห่าาัวอเาทันที
“เป็นอะไรหืม เมื่อืนยัทำัวน่ารัอยู่เลย”
“เมื่อืนสอเมามาใ่ไหม พี่ายวยโอาส่มืนผมใ่ไหม ทำไมพี่เป็นนเลวแบบนี้เนี่ย” สอโวยวายเสียั ัฟันแน่น้วยวามโมโห
สอพาเพียรเ็บวามบริสุทธิ์อบั้นท้ายให้นที่รัที่สุท่านั้น แล้วทำไมปีศาร้ายถึวิไป่ายายนั
“่มืน สอใส่ร้ายพี่มาไปหรือเปล่า เมื่อืนสอสมยอมพี่เอ แล้ว็เป็นฝ่ายเรียร้อให้พี่ทำ้วย แล้วยัราบอพี่ว่า เอาอี มันเสียวี แล้ว็มันส์ี้วย เอาอี เอาอีสออบๆ สอร้ออพี่แบบนี้” ายแสยะยิ้มระรื่น “พี่ัให้เน้นๆ สี่ย แบบัหนั”
“หา สี่ย” สอร้อัลั่นอย่าลืมัว
/โอ๊ย ทำไมเหล้าเ้าปาแล้วร่านแบบนี้ว่ะ สอเอ๊ย ทำไ่อละนี่ เอาว่ะ แ่ืนเียว ลืมๆ มันไปเถอะ แ่มันเป็นรั้แรอเรา้วย โว้ยปวหัว/ สอบ่นาัวเอในใ
“ผมร้ออพี่แบบนั้นริๆ น่ะเหรอ” สอถามเสียอ่อยๆ
“็ใ่นะิ หรือว่าสอลืมเรื่อเมื่อืนนหมแล้ว”
“ผมอยาให้พี่ลืมเรื่อเมื่อืนให้หม ผมเอถือะว่าไม่เยมีอะไรเิึ้น ผมับพี่ไม่เยมีอะไรัน เรื่อทุอย่าไม่เยเิึ้น แ่นี้บัน แยย้ายันลับ”
“มันไม่่ายแบบนั้นหรอ สอเป็นเมียพี่แล้วน่ะ พี่้อรับผิอบทุอย่าที่เิึ้นิ ถึะถู ใ่ไหม” ายถามลับ สอโมโหยิ้มแยเี้ยวใส่ เาหัว้วยอาารระฟัระเฟีย ุ่นเือใสุๆ
“ฟัไม่รู้เรื่อหรือไ ว่าไม่้อรับผิอบ ผมเป็นผู้าย ไม่ใ่ผู้หิ ผมไม่ท้อหรอ”
“เมื่อืนเป็นรั้แรอสอ พี่ปล่อยสอไป่ายๆ ไม่ไ้หรอ นอาเรียมัว เรียมใเป็นเมียพี่เท่านั้น”
“ไม่เอา ไม่เป็น เป็นำอบเียว และำอบสุท้าย สอไม่ยอมเป็นเมียพี่ายเ็า ไม่เป็น” สอลาเสียยาว
“ทำไมถึไม่อยาเป็นเมียพี่ นายปาย ภัีภูมิ เ้าอบริษัทรับเหมา่อสร้า ไม่ี ไม่หล่อ ไม่รวย หรือว่ารวยน้อยว่า สอธารา อัรบวร เ้าอบริษัทออแบบบ้านและสร้าบ้าน ิว่าพี่ไม่มีปัหาเลี้ยสอเหรอ”
สอัปาแน่นอย่าหุหิ “เพราะว่าสอลัวพี่เอาโรร้ายมาิสอนะิ สอไม่เป็นเมียพี่ายเ็า”
“พี่รวสุภาพประำทุรึ่ปี พี่ไม่เป็นโรร้ายอะไร สุภาพแ็แรี มีแรทำรัให้สอเหลือเฟื้อ”
“พี่ายใ้บริารเ็าย สอรับไม่ไ้”
“พี่ะเลิื้อบริารเ็ายทั้หม พอใหรือยั ยอมเป็นเมียพี่ไ้แล้วใ่ไหม”
สอถอนหายใเฮือให่อย่าเอือมระอาเ้าอใบหน้ามรหน้าเานั
“พี่าย ฟัผมนะรับ ารที่ผู้ายสอนะมาใ้ีวิเป็นผัวเมียันไ้ มัน้อมาาพื้นานาวามรั ไม่ใ่นึอยาะให้ใรเป็นเมีย ็ให้เป็นเมียัน่ายๆ ั้นพี่็ใ้ลูน้อไปุร่าผู้ายามท้อถนนมาเป็นเมียพี่็ไ้ล่ะิ”
“อยู่ันไป เี๋ยว็รัันเอ พี่มั่นใว่าพี่สามารถทำให้สอหลรัพี่ไ้”
“โอ๊ย ทำไมื้อ้านแบบนี้เนี่ย ผมอุสาห์หาเหุผลร้อยแป พันเ้ามาบรรยายให้พี่ฟัแล้ว ทำไมไม่เ้าใันบ้า บอว่าไม่เป็นไ ไอ้เมียบ้าบออะไรเนี่ย ไม่เป็นเว้ย” สอโวยวายเสียั
“พี่อบอสอเป็นรั้สุท้ายเหมือนัน ว่าสอเป็นเมียพี่แล้ว ห้ามหนี ห้ามหลบ และวันนี้พี่ะพาสอไปอยู่ับพี่ที่บ้าน้วย”
“เฮ้ย พี่ายะบ้าหรือไ ะบัับให้ไปอยู่ับพี่นี่น่ะ ไม่มีทา ผมมีบ้าน มีอนโอยู่ ผมไม่ไปอยู่ับพี่เ็า”
“พี่ไม่สน พี่บอว่านายเป็นเมีย็ือเมีย”
“นี่ พี่าย สอถามริๆ เถอะ มีเหุผลอะไรที่เลือผมเป็นเมียพี่เนี่ย”
“พี่ถูใสอ”
“เหุผลแ่เนี่ยที่เลือผมเป็นเมีย” สอถามย้ำอีรั้
“ใ่ แ่พี่ถูใสอ เราเ้าันไ้ี โยเพาะเรื่อบนเีย สอเร่าร้อนถูใพี่มา”
สอไ้ฟัำพูอาย แทบลมับ พอสอั้สิไ้ เารวบรวมวามแ็แร่ทั้หมที่มี ันัวเอลุึ้นไปอาบน้ำแ่ัว ี้เียเถียับนบ้า ิ๊อแบบายแล้ว ยิ่เถีย ยิ่เหนื่อย พูไม่รู้เรื่อ
เมื่อาเรียวสัมผัสพื้น วามเ็บวิ่ปลาบไปที่ระูสันหลัทันที าอสอสั่นระริ สอัฟันแน่น เาพยายามอทนับอาารเ็บสะโพ แ่แล้วร่าอสอ็ทรุัวล
โีายับร่าสอไ้ทัน ไม่ล้มอับพื้น ไม่ั้นไ้เ็บมาว่าเิมแน่
“อย่าื้อนัิ ะไปไหน พี่ะอุ้มพาไป” ายพูเสียิุนิๆ
“ผมเินไหว ไม่้อให้พี่มาอุ้มผมหรอ ผมไม่ใ่ผู้ายอ่อนแอ”
“มีใรบอหรือเปล่า ว่าสอื้อมา แล้ว็อวเ่้วย”
สอมอ้อนายาเียวุ่น “าแ่ี้บ่น” สอบ่นอุบอิบ ายเมะแหหัวสอเบาๆ “เ็บนะ นี่มือหรือีนเนี่ย”
“มือ แ่ถ้าีน หนัว่านี้แน่ มัวแ่่อปา่อำับพี่อยู่นี่ ลสอะไปอาบน้ำใ่ไหม”
“ใ่ พี่ายถามสอทำไม”
“พี่ะอุ้มพาไปอาบน้ำอย่าไล่ะ” ายไม่พูเปล่าอุ้มั้วสอแนบอแล้วเินัวเปลือยเ่าไปห้อน้ำเพื่ออาบน้ำ
สอโวยวายในห้อน้ำเสียั เมื่อายับสออาบน้ำเหมือนเ็ๆ ลูบไล้แทะเล็มร่าายสอไปเรื่อยๆ อย่าพอใ ส่วนร่าเล็เอไม่ล้ามอร่าอายมานั เพราะเารู้สึัเิน ใบหน้าแระเรื่อ หน้าร้อนวูบวาบ เมื่อ้อเปลือยาย่อหน้านที่รู้ัันแ่ืนเียวอย่าาย แล้วยัมีใบหน้าหล่อมเ็มเป็นอาวุธ มีผล่อหัวใเาโยร และยิ่ว่านั้น ็ือ ไม่ล้ามอแ่นลำอาย ไอ้แท่ร้อนที่เปิิบั้นท้ายอเา และถ้าะให้เามันมีนาให่แน่ๆ เพราะมันทำให้เาทั้เสีย ทั้ยอ นปวร้าวไปทั้ัว
สอทำหน้าบูบึ้ ็เพราะว่าายับเาแ่ัวแบบเ็ๆ ับาย ับาถ่า สวมาเเหมือนเ็แบเบาะที่่วยเหลือัวเอไม่ไ้
“เป็นอะไร ทำหน้ายัับนเบื่อโลไปไ้”
“ไม่้อพูมาไ้ไหม พาผมไปส่อนโ ผม่วนอน ผมอยานอนพั”
“ิน้าว แล้วินยาให้เรียบร้อย แล้วันะไปส่ที่อนโ” ายพูเสียิุ
เพียเสี้ยวนาทีที่ายุสอ พีเปิประูเ้ามาพร้อมอาหาร และยาแ้ปว แ้อัเสบ พีวาไว้บนโ๊ะ และอัวออไปนว่านายอเาะเรียอีรั้
สอมอ้อนาย้วยหาา่อนะลมือิน้าว้วยวามหิว เมื่ออิ่มถูายบัับให้ินยาทันที สอเบ้ปานิๆ สุท้าย้อินอยู่ี ลอถ้าไม่ินโนนบ้าอำนาแถวนี้บัับให้ินนไ้
“สอเอารถมาหรือเปล่า”
“เอามา รถมิูบิิ ปาเโร สปอร์สีาว ทะเบียน 88XX ออยู่้าล่า”
“อุเหน่อย” ายแบมืออ
“พี่ะเอาไปทำไม”
“บอว่าให้ส่มา ็ส่มาเถอะ”
“ิ” สอิปาเบาๆ อย่าไม่พอใ สุ่แรถวาบนมือาย
ฤทธิ์ยานอนหลับออพอี สอเริ่มมีอาารมึนๆ ่วึม ร่าเล็หาวหวอๆ อยู่สอ สามรั้ เปลือาปิล้าๆ เสียลมหายใเ้าออสม่ำเสมอบ่บอว่าหลับสนิทแล้ว ร่าสูยยิ้ม้วยวามพอใ
ถ้าไม่วายา สอื้อึร้อะลับแ่อนโ เาำเป็น้อวายานอนหลับเพื่อพาเ้าบ้านอเา ในานะเมีย และเ้านายอีนที่ลูน้ออเา้อให้วามเารพไม่่าาเา
พีเินเ้ามาในห้อ โ้ายเล็น้อย “นายรับ รถพร้อมแล้วรับ”
“อืม” ายรารับ ลุึ้นรวบัวสอ อุ้มร่าเล็แนบอแล้วเินออาห้อพั ท่ามลาวามสสัยอลูน้อ ที่หันมอหน้าันเลิ่ลั่้วยวามแปลใ และเินามประบอยูแลวามปลอภัยให้เ้านาย
เมื่อายวาร่าสอบนรถ Benz แฟมิลี่าร์แบบห้าประูสีเินและยับึ้นไปนั่้าๆ ร่าเล็ายหันมอพีึ่นั่ประำทีนับ าม้วยแมน
“พี ให้ลูน้อ ใร็ไ้ ับรถรถมิูบิิ ปาเโร สปอร์สีาว ทะเบียน 88XX ลับไป้วย”
“รับนาย” พีรับุแามือาย และลารถ้าวเินไปสุ่แรถให้ินับรถลับามที่เ้านายสั่
“”
“”
ความคิดเห็น