ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2 : อาจารย์
ตอนที่ 2 อาจารย์
"พี่มุคุโร่!" ฉันตะโกนออกไปเสียงดังเมื่อได้พบกับพี่ชายสุดรักของฉันที่ไม่ได้พบกพบกันนาน
"อาจารย์ คร้าบ" หลังจากที่ฉันตะโกนออกไปเสียงของพี่ฟรานก็ดังขึ้น
"พี่มุคุโร่เรียนอยู่ที่นี่ด้วยหรอ ทำไมไม่เคยบอกเฟรนเลยง่ะ" ฉันถามพี่มุคุโร่ไปเพราะฉันจำได้ว่าพี่ไม่ได้เรียนที่นี่
"ก็ผมได้ข่าวว่า น้องสาวสุดสวยกับลูกศิษย์ของผม ย้ายมาที่นี่ผมเลยแวะมาหาหน่อยน่ะ" พี่มุคุโร่ตอบด้วยน้ำเสียงเร่งรีบเหมือนกำลังจะรีบไปที่ไหนสักแห่ง
"พี่ไปก่อนนะเฟรนพี่อยู่นานไม่ได้" ฉันมองหน้าพี่มุคุโร่อย่างสงสัยว่าทำไมถึงอยู่นานไม่ได้
ฟิ้ว! ฟึก!
จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้น เป็นเสียงของทอนฟาสองอันที่เฉียดผ่านหน้าพี่มุคุโร่ไปเมื่อครู่ เจ้าของของทอนฟาสองอันนี้คือ ไอ้คนหัวดำที่ฉันเกือบทะเลาะกับเขาที่ด่านฟ้า
"นี่! นายทำอะไรของนายน่ะ" ฉันตะโกนออกไปอีกครั้ง
"หลบไป" เขาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งดุจสายน้ำที่ไหลเฉือย
"ไม่มีทางหรอกย่ะ!"
พอพูดจบฉันก็ใช้สามง่ามกะโหลก(อาวุธประจำกาย)ของฉันมากั้นทางไม่ให้เพื่อเขาผ่านไป
"เจ้าสัตว์กินพืช หลบไป"
"ฮิ ผ่านฉันไปให้ได้สิ" ฉันพูดออกไป ทั้งๆที่ฉันไม่เก่งเรื่องการต่อสู้ระยะประชิด (กากนั่นแหละ)
พอฉันพูดจบเขาก็กระหน่ำทอนฟากระแทกใส่สามง่ามของฉันอย่างแรงไม่ตก แล้วจู่ๆก็มีลูกตุ้มหนามหลุดออกมาจากทอนฟ้าของเขาโดยมีโซ่ตรึงไว้ แล้วเขาก็ค่อยๆเหวี่ยงลูกตุ้มแรงขึ้นเรื้อยๆ จนฉันตั้งตัวไม่ทนตอนที่ฉันก้มหลบลูกตุ้มนั้นอยู่เขาก็วิ่งผ่านฉันไปและใช้ทอนฟากระแทกใส่หลังฉันหนึ่งที
"โอ๊ย!" ฉันร้องออกไปอย่างเจ็บปวด
"เฟรนเป็นอะไรรึป่าว" พี่ฟรานเดินมาถามฉันแบบหน้าตาย
"พี่ฟรานทำไมไม่มาช่วยเฟรนง่ะ" ฉันพูดไปเอามืดคำพื้นไป
"เฟรนคอนแท็กเลนอยู่นี่" พี่ฟรานพูดพร้อมส่งคอนแท็กเลนน์ให้ฉัน
และนี่คือหนึ่งในจุดอ่อนของฉันคือ ฉันเป็นคนที่สายตาย่ำแย่มากจนไม่สามารถถอดแว่นตาหรือคอนแท็กเลนน์ได้เลย
"ขอบใจฟราน"
"อ่ะนี่MEให้" ฟรานพูดแล้วก็ส่งแว่นสายตามาให้
"ใส่ซะจะได้มองเห็น"
"คร้าบบบบ พี่ฟราน" ฉันตอบฟรานไป (แล้วแต่อารมณ์ว่าจะเรียกพี่รึป่าว)
"เฟรนมีอะไรติดหลังเฟรนน่ะ"
พอฟรานพูดจบฟรานก็ติดอะไรบางอย่างออกจากหลังฉัน
"อะไรหรอฟราน"
"มันเป็นกระดาษน่ะเขียนว่า ' หกโมงเย็นมาที่ห้องกรรมการคุมกฎด้วยห้ามสาย.......ฮิบาริ...เคียวยะ'"
"เจ้าหัวดำนั่นชื่อ ฮิบาริ เคียวยะ งั้นหรอ(พึ่งรู้หรอตะเอง) แต่เจ้าฮิบารินั่นมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันกันล่ะ"
"ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นหัวหน้ากรรมการคุมกฎของที่นี่ด้วยนะคร้าบ"
"ช่างเขาสิยังไงฉันก็ไม่ไปหรอย่ะ"
กริ่งๆ กริ่งๆ
"นี่เฟรนมีว่าไปเข้าเรียนก่อนเถอะ"
"ค่าาา"
-ระหว่างทางไปที่ห้องเรียน-
"นี่เฟรน" ระหว่างที่พวกเรากำลังเดินกลับห้องอยู่ๆฟรานก็เรียกชื่อฉันขึ้นมา
"มีอะไรหรอฟราน"
"มีว่าเฟรนใส่แว่นแบบนี้น่ารักกว่าเดิมเยอะเลยนะ"
"จิงหรอ"
"จริงดิ "
-ช่วงเย็น-
"นี่เฟรนเธอไม่ไปหา คุณฮิบาริ หรอ"
"ไม่เอาอ่ะ ทำไมฉันต้องไปล่ะ"
"เหอะ งั้นก็ช่างเถอะกลับบ้านกันเถอะ"
-บ้าน-
เมื่อฉันได้เดินมานานจนถึงบ้าน ฉันเหนื่อยมาก ฉันรีบอาบน้ำ กินข้าวและ นอน อย่างรวดเร็ว
"นี่เฟรนทำไมวันนี้เธอนอนเร็วจัง นี่เพิ่งสามทุ่มเองนะ"
"ก็เฟรนเหนื่อยนี่หน่า"
"งั้นก็นอนไปเถอะ good night"
<ตอนเช้า>
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
"เฟรน! ตื่นได้แล้ว นี่หกโมงครึ่งแล้วนะ" (นี่เพิ่งหกโมงครึ่งเองนะฟรานรีบไปไหนเนี้ย)
"งึมๆ ตื่นแล้วๆ" ฉันตอบฟรานไปด้วยเสียงงัวเงีย
ฉันเดินออกจากห้องนอนของฉันแล้วฉันก็ไปหยิบเสื้อผ้าเพื่อเตรียมไปอาบน้ำ สายน้ำอันเย็นฉ่ำทำให้ฉันรู้สึกสดชื่นมากขึ้น พอฉันชำระล้างร่างกายของฉันเสร็จ ฉันก็ออกมาจากห้องน้ำ
"นี่ฟรานมีอะไรกินม่ะ เฟรนหิวข้าวอ่ะ" ฉันพูดกัยฟรานพร้อมทำหน้ามุ้ยใส่เขา
"มี มีแต่ราเม็งนะเอามั้ย" ฟรานถามฉัน
"ได้อยู่แล้วคร้าบ"
"เฟรนอ่ะนี่ราเม็ง" ฟรานพูดพร้อมส่งถ้วยราเม็งมาให็พร้อมกับตะเกียบ
"ง่ำๆ ง่ำๆ" ฉันรีบกินราเม็งอย่างรวดเร็ว
"นี่เฟรนเอาราเม็งไปกินที่โรงเรียนก็ได้ไม่ต้องรีบกินขนาดนั้นหรอก"
"งั้นหรอ งั้นก็ไปเถอะ" ฉันรีบเก็บราเม็งเพื่อไปกินต่อที่โรงเรียนนามิโมริ
»โรงเรียน นามิโมริ«
"นี่เฟรนหิวขนาดนั้นเลยหรอกินหมดเลยเนี้ย"
"ก็น่าจะใช่แหละ" สงสัยว่าน้ำหนักของฉันน่าจะขึ้นแล้วมั้งเนี้ย
"เดี๋ยวMEมานะ"
ฉันเดินมาถึงที่โต๊ะของฉัน แล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมสักพัก แล้วฉันก็ได้ยินเสียง
"กรี๊ด! นั่นคุณฮิบารินี่หน่า" "คุณฮิบาริเขามาหาใครกันนะ" "นี่ๆเขาน่ะมาหาฉันย่ะ" "เขามาหาฉันต่างหาก"
ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงในห้อง กรี๊ดกันดังรอบห้อง และ ก็มีเสียง ฝีเท้า เดินเข้ามาในห้อง
"ช่วยกรุณาเงียบด้วยครับ" เสียงอันเงียบขรึมของฮิบาริเคียวยะทำให้เสียงของโหยหวนของผู้หญิงในห้องเงียบลง
และเสียงฝีเท้าของเขาก็ค่อยๆดังขึ้น แล้วมาหยุดอยู่ที่โต๊ะของฉัน
"เธอต้องมากับฉัน" ฮิบาริเดินมาหาฉันแล้วก็กระชากข้อมือของฉัน ให้ลุกออกจากเก้าอี้
"นี่! ทำอะไรของนายเนี้ย ทำไมฉันต้องไปกับนายด้วยล่ะ"
"ก็เพราะเธอทำผิดกฎของฉันยังไงล่ะ คนที่ทำผิดก็ต้องถูกลงโทษ" ฮิบาริพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเย็นจนน่ากลัว
"นี่นาย ฉันไปทำผิดกฎนายตอนไหนห่ะ!"
"กฎข้อที่ 12 ช่วยเหลือผู้ที่เป็นศัตรูของฉัน และ กฎที่ 4 ขัดคำสั่งของฉัน"
"ฉันขัดคำสั่งนายตอนไหนกันย่ะ"
"ก็ตอนนี้นี่ไง เธอจะไปเอง หรือ จะให้ฉันพาไป ห่ะเจ้าสัตว์กินพืชตัวเมีย"
"ชิ ทำไมฉันต้องไปล่ะ นายสั่งฉันไม่ได้หรอกย่ะ" พอฉันพูดจบฉันก็กลับมานั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิม
พอฉันพูดจบ ฮิบาริ ก็เดินเข้ามาช้อนตัวฉันขึ้นมาจากเก้าอี้
"ว๊าย! ทำอะไรของนายน่ะ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ"
ฉันพูดไปพร้อมกับทุบอกของ ฮิบาริไปด้วย แต่ เขาก็ยังคงนิ่งและเดินต่อไปจนถึงหน้าห้องกรรมการคุมกฎ และหลังจากนั้น.........
โปรดติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น