นิทานกลอนสอนใจ

ลำดับตอนที่ #2 : ลูกหมูสามตัว

               ณ  ครอบครัวของลูกหมูน้อยทั้งสาม                                            ต่างโตตามวัยไปให้เหมาะสม

หมูตัวแม่บอกให้ลูกที่แสนซน                                                      ไปผจญโลกภายนอกที่งดงาม

                เจ้าหมูน้อยผู้พี่ตอบเสียงใส                                           ทั้งดีอกดีใจดีเหลือหลาม

จะได้ดูโลกภายนอกสร้างอาราม                                                  ไม่คุกคามพ่อแม่ให้เลี้ยงดู

                ว่าแล้วพาน้องทั้งสองออกจากบ้าน                              เกิดเกียจคร้านที่ชายป่าอันสุดหรู

ทั้งทิวทัศตระการตาน่าเชิดชู                                                         จึงหยุดอยู่สร้างบ้านจากฟอนฟาง

                น้องสองตัวเห็นพี่ใหญ่ได้สมจิต                                  ก็เลยคิดหาบ้านมิหมองหมาง

พี่คนรองหยุดพักแล้วพูดพลาง                                                     อยากจะวางถิ่นพักให้ทันเย็น

                น้องตัวเล็กเห็นพี่รองขนกิ่งไม้                                     สร้างบ้านใหญ่ใกล้เชิงเขาให้ได้เห็น

บ้านนั้นเสร็จทันเวลาไม่ยากเย็น                                                  ไม่ลำเค็ญลำบากเหนื่อยกายา

                แต่ใจนั้นคิดอยากจะพักผ่อน                                         ในบ้านที่พ้นราญรอนจากสิงห์สา

ทั้งแข็งแรงพ้นจากการโรยรา                                                        ดูโล่งตาไม่รกชักอย่างพี่ตน

                จึงเดินต่อเข้ามาในป่าใหญ่                                            พฤกษาไพรร่มรื่นไม่สับสน

ได้ที่วางหลักฐานไม่อับจน                                                            แล้วก็เลือกสิ่งที่ทนและแข็งแรง

                ลูกหมูน้อยนั้นเพียรสร้างบ้านอยู่                                 จนเช้าตรูพระอาทิตย์เริ่มฉายแสง

ลูกหมูน้อยเหนื่อยประดาแทบหมดแรง                                      เห็นบ้านแกร่งดีใจหายเหนื่อยพลัน

                ฝ่ายหมาป่าย่องเดินมาจนหิว                                         เรื่อยระริวกลิ่นเจ้าหมูแสนสุขสันต์

ทีอาหารอันโอชายาไส้มัน                                                             ร้องเฮลั่นวิ่งไปหาเยื่อที่ปอง

                ถึงบ้านแล้วร้องทักอ้ายเจ้าหมู                                       อย่าคุดคู้อยู่แต่บ้านที่มัวหมอง

จงรีบเร่งออกมาให้ลิ่มลอง                                                             คิดผยองแล้วเป่าลมออกไป

                ฝ่ายพี่หมูตกใจแทบลมสิ้น                                             คิดจะบินเหาะเหินหนีไปไหน

แต่ก็ไม่อาจทำได้ดั่งใจ                                                                    คิดคิดไปก็ถึงน้องที่สองตัว

                บ้านน้องรองเห็นพี่ใหญ่วิ่งหน้าเริด                            แทบจะเปิดประตูรับทับเอาหัว

บอกพี่ใหญ่ของน้องไม้ต้องกลัว                                                   บ้านของตัวนี้นั้นแข็งแรงดี

                ไม่นานนักหมาป่าก็มาถึง                                               เคาะปึงปึงเคาะเรียกอย่าคิดหนี

อ้ายหมูน้อยเปิดประตูออกเสียที                                                   อย่าให้มีน้ำโหความโกรธา

                หนอยแน่เจ้าหมาป่าใจช้าชั่ว                                         คิดลำพองเผยอตัวทำกร่างหลา

คอยข่มเหงผู้อื่นทุกเวลา                                                                 มันช่างน่าสมเพชสังเวชใจ

                หมาป่านั้นโกรธแสนทวีแค้น                                       เหวี่ยงท่อนแขนลงประตูจนไถล

หมูสองตัวตระหนกแทบจะสิ้นใจ                                               ลุกลนไปหาน้องที่ป่างาม

                น้องเปิดบ้านต้อนรับพี่ทั้งสอง                                      ค่อยประคองเข้าบ้านหลังที่สาม

ที่สร้างด้วยหินแกร่งเป็นอาราม                                                    น่าเกรงขามแข็งแกร่งจากโพยภัย

                หมาป่านั้นจอมราวีไม่ยอมเลิก                                       เอิกเกริกทำเสียงดังให้สงสัย

ล่อให้หมูน้อยนั้นเปิดออกไป                                                        แต่ลูกหมูไม่สนใจในอุบาย

                หมาป่าจึงอวดตัวว่าข้าเก่ง                                              คิดจะเบ่งกำลังให้บ้านหาย

ทำท่าเป่าคิดว่าบ้านจะทลาย                                                           ออกลวดลายถีบเตะให้บ้านพัง

                แต่ทำท่าอยู่จนกำลังหมด                                                จึงเหลือออดกำลังจะโอหัง

จึงใช้เล่ห์ปีนขึ้นทางกำบัง                                                             ลูกหมูนั้นสังสรรค์ตั้งหม้อคอย

                เสียงตูมใหญ่หมาป่าตกในหม้อน้ำ                              ไฟลุกลามท่วมหม้อที่ใช้สอย

ดิ้นทุรนทุรายจนกายลอย                                                               สิ้นเสียงอ่อยตามลงในทันที

                นี่แลหนาเป็นคำสอนเตือนมนุษย์                                ใช้เล่ห์ยุทธ์หลายทางหมดศักดิ์ศรี

อวดว่าเก่งว่ากล้าว่าข้าดี                                                                  ไม่เห็นมีอย่างคำพูดเลยสักคน

                ทำอะไรต้องทำให้ดีที่สุด                                               ใช่เพียงหยุดเพราะขี้เกียจให้ขัดสน

หรือเพราะเพียงมักง่ายจึงอับจน                                                   จึงส่งผลในตอนท้ายการกระทำ