คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2
หลังจากเปิดเรียนได้2วันฉันเริ่มคุ้นกับบรรยากาศใหม่และเพื่อนใหม่แล้วในช่วงวันแรกพวกเรามักถามถึงเหตุผลที่ฉันย้ายมากลางเทอม
ผู้หญิงปรากฏตัวขึ้นฉันจำได้ว่าเคยเห็นเธอวันที่มอบตัวแต่ไม่เห็นเธอตั้งแต่เปิดเทอม เธอสบัดเรือนผมดำให้พ้นจากใบหน้าขาวรูปไข่ก่อนเข้ามาในห้องเรียนติดๆกับที่ใครคนหนึ่งตามเข้ามา ชายหนุ่มดูขาวกว่าเล็กน้อยเมื่อเทียบกับคนเดินนำผมสีน้ำตาลไหม้คล้ายกับฉันแต่มันกลับดูเข้ากับคิ้วเข้มและนัยตาเกือบโตอย่างประหลาด
" นั่นไงสน คนที่ตามยัยพุทเข้ามานั่นแหล่ะพาย "แจนกระซิบที่ข้างหูฉันเมื่อชายหนุ่มเข้ามาในห้องเรียน
" แล้วอีกคนหล่ะ"ฉันยังไม่ละสายตา
" นั่นพุท แฟนพายหน่ะ " พอถามถึงคนนี้ยัยแจนกระซิบเบากว่าเดิมเพราะพวกเขาเริ่มใกล้เข้ามา " แก จะเอายังไง " คนกระซิบยังถามต่อ
" ยังไม่รู้ ไว้คิดก่อน " ฉันยิ้มเจือนๆ
" ฉันว่านะแก.....แย่งเลย "
“ แกจะบ้าหรอ “
โชคดีที่ฉันกับแจนนั่งแถวที่ไม่มีคนนั่งเลยไม่มีใครได้ยินรื่องที่เราคุยกันเกี่ยวกับสารพัดวิธีแก้แค้นที่แจนคิดให้ฉันเอาไปจัดการกับพาย
" เธอคิดว่าฉันจะไหวหรอก็แฟนเค้าสวยขนาดนั้น" ฉันพูดขึ้นเมื่อนั่งลงที่โต๊ะอาหาร
" ไหวสิ แกก็สวยนี่แค่ทำตัวให้เหมือนผู้หญิงหน่อย "
" ทำอะไร " ฉันโวยวายปัดมือยัยแจนออก
" ผิวแกก็ใช้ได้นี่ ดูชมพูดียัยนั่นซีดจะตาย "
" แล้วไง " ฉันขมวดคิ้ว
" ถ้าแกทำตัวให้เหมือนผู้หญิงนะอาจจะสวยกว่ายัยพุทก็ได้ " ว่าแล้วก็จ้องหน้าฉันซึ่งฉันก็จ้องกลับไป
" แกกำลังคิดว่า..."
" ใช่เลย อย่างที่แกคิดนั่นแหล่ะ " แจนพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ย์ฉันได้แต่กลืนน้ำลาย
" ฉันจะทำให้แกเป็นผู้หญิงเต็มตัว..คอยดู "
แจนไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเลลยตลอดบ่ายแต่ฉันกลับรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ และฉันก็ได้รู้ตอนหลังเลิกเรียนพอเสียงระฆังเลิกเรียนดังยัยแจนก็ลากฉันออกมาจัดการพาตลาดที่อยู่ใกล้กับโรงเรียน
“ โชคดีที่มีตลาดอยู่หลังโรงเรียน “ยัยแจนยิ้มอย่างสบายอารมณ์ขณะลากฉันไปทั่วตลาด
“ แกจะทำอะไร “
“ ก็ซื้อเสื้อผ้าให้แกไง เริ่มจากชุดนักเรียนเลย ดูชุดนักเรียนแกซิยาวซะเกือบถึงแข้ง “พูดแล้วก็ชี้มาที่ชายกระโปรงฉัน “เสื้อก็ตัวใหญ่ไปนะ ขนาดฉันแกก็น่าจะใส่ได้”
พูดแล้วไม่พูดเปล่าจัดการซื้อทุกอย่างให้จนเรียบร้อย หลังจากนั้นก็ลากฉันไปยำต่อที่บ้าน
“ พี่ชายแกกลับมารึยัง “เสียงแจ้วๆของเพื่อนฉันหยุดที่หน้าบ้าน
“ ยังหรอก คงค่ำๆนั่นแหล่ะ “ ฉันล้วงกุญแจจากกระเป๋ากระโปรง
“ ดีเลย “ แล้วส่งสายตาชอบกลมาให้ฉัน (ฉันหล่ะกลัวใจยัยนี่จริงๆ)
“ ห้องแกมีที่หนีบผมมั้ย (เรียกซะกันดาลเลย) “
“ มี “ ฉันหยิบของที่ว่าออกมาจากตู้
“ มีลิปมันไหม “
“ อือ ”
“ ดีมากมีครบเลย “
“ ฉันไว้ใช้หน้าหนาว “
“ ใช้ตอนนี้ก็ได้..มานี่มานั่งตรงนี้ “ ยัยเพื่อนตัวดีชี้ไปที่เก้าอี้ตรงหน้า
“ แกแน่ใจนะว่าจะดี…ไม่เอาฉันถอนตัวดีกว่า “
“ มาเหอะน่า ไม่เป็นไรหรอก “
แล้วยัยแจนก็ลากฉันกลับไปที่เก้าอี้ตัวเดิม อย่างค่อนข้างลำบากเพราะฉันขัดขืน แต่ไม่นานฉันก็ต้องยอมให้ยัยแจนยำเพราะสู้แรงไม่ไหว ฉันถูกจับให้นั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาหินอยู่2 ช.ม กว่าจะเรียบร้อย นอกจากจะเอาครีมมาโบกหน้าแล้วยังตัดผมฉันอีก
“ ตัดแค่นี้พอแล้วนะ หลังจากนี้ก็ไว้ยาวไปเลยไม่ต้องซอยแล้ว “แจนมองฉันที่มองกองผมที่โดนตัด “ เดี๋ยวก็ยาวอีก “
“ เสร็จยัง ” ฉันยังนั่งนิ่งอยู่เสียดายผมที่โดนตัดไป
“ เสร็จแล้ว..อ่ะดูกระจกซะ “
ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยเมื่อเห็นเงาตัวเองในกระจก ไม่แน่ใจว่าคนที่ฉันเห็นเป็นตัวฉันจริงๆรึเปล่า ในกระจกฉันเห็นหญิงสาวผมสั้นสีน้ำตาลไหม้ ผมเส้นตรงพริ้วไปตามแรงสะบัด ใบหน้าที่ฉันไม่ค่อยจะดูแลบัดนี้เป็นสีชมพูระเรื่อริมฝีปากที่ถูกแต้มด้วยลิปมันดูอิ่มขึ้นมาทันตาเห็น
“ อย่างนี้ค่อยน่ารักสมเป็นลูกคุณหนูหน่อย “ แจนมองมายังฉันที่อึ้งอยู่ “5 โมงแล้วไปหาข้าวกินกันดีกว่า “
“ แต่ในตู้เย็นไม่มีอะไรกินเลย “
“ งั้นไปเดินห้างหาอะไรกินกันดีกว่า ”
ฉันรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจกับภาพลักษณใหม่สักเท่าไรยิ่งมีคนมองมาทางฉันแล้วยิ่งใจฝ่อ
“ กลัวอะไรแกสวยซะอย่าง “ ยัยแจนจูงมือฉันพาเดินไป “ ผมแกหน่ะเดี๋ยวก็ยาวแล้วฉันไม่ได้ตัดเยอะแค่เล็มตรงที่ซอยออก “
ฉันเดินตามยัยแจนต้อยๆไป KFC รู้สึกใจชื้นขึ้นมานิดกับคำปลอบใจของเพื่อน ไม่ใช่ฉันไม่เชื่อมือเพือนแต่ไม่เชื่อตัวเองต่างหากว่าจะสวยขึ้นมาได้ ที่สำคัญฉันไม่ค่อยชอบใจสายตาของคนที่มองมาทางฉันสักเท่าไร มันทำให้ฉันเขิน
ความคิดเห็น