พิศวาสร้ายลวงใจรัก

ลำดับตอนที่ #2 : พิศวาสร้ายลวงใจรัก - 2 (Rewrite)

พิศวาสร้ายลวงใจรัก วางจำหน่ายแล้วนะคะ

ดาวน์โหลดนิยายได้ที่ Meb (โหลดไม่เป็นสอบถามได้นะคะ ยินดีตอบค่า)

>>>ลิงก์สำหรับโหลด E - book พิศวาสร้ายลวงใจรัก<<<

(พี่ไฟ VS หนูหอม)

>>>ลิงก์สำหรับโหลด E - book พิศวาสลวงบ่วงราคี<<<

(ป๊าไทม์ VS แม่ฝน)

“หอม เค้กฝอยทองสองชิ้น ชาเขียวไม่ปั่น โต๊ะสี่…”

พิมพ์พระจันทร์บอกอย่างเร่งรีบ หากแต่หอมระรินกลับชงกาแฟอย่างเหม่อๆ เป็นแบบนี้ตั้งแต่กลับเข้ามาในร้านแล้ว

“หอม… หอมระริน!” คราวนี้เรียกเสียงดังจนหอมระรินสะดุ้งโหยงรู้สึกตัวหันมามองเหลอหลา “ละช้อนแล้วไปคุยกันในห้องเย็น” แล้วหันไปเรียกพนักงานประจำร้านอีกคนให้มาทางนี้ “บ๊วย จัดการทางนี้แทนหน่อย ขอคุยกับหอมแป๊บ”

ห้องเย็นที่ว่าคือห้องทำงานติดแอร์คอนดิชันเนอร์เย็นฉ่ำ เป็นที่ส่วนตัวสำหรับตักเตือนพนักงานภายในของพิมพ์พระจันทร์นั่นเอง

“หอมรู้ตัวป้ะว่าทำงานพลาดมาทั้งอาทิตย์เลยนะ เสิร์ฟเค้กผิด เสิร์ฟน้ำผิด จัดส่งขนมให้ลูกค้าไม่ครบตามออเดอร์ เป็นอะไรเหรอหอม ไหนเล่าให้เจ๊ฟังสิ”

“ขอโทษค่ะเจ๊ หอมจะตั้งใจทำงานให้มากกว่านี้”

“เจ๊ไม่ได้อยากได้ยินคำขอโทษเว้ย เจ๊อยากฟังปัญหาที่ทำให้หอมระรินของเจ๊ต้องทุกข์ใจ ร้องไห้มาทั้งอาทิตย์แล้วป้ะ เป็นอะไร…”

หอมระรินยังปิดปากเงียบ ก่อนจะเดินปาดน้ำตาเข้ามาหาพิมพ์พระจันทร์ที่นั่งกอดอกอยู่บนโต๊ะทำงานพลางอ้อนขออย่างคนหมดสิ้นกำลังใจ

“ขอกอดหน่อยได้ไหม”

พิมพ์พระจันทร์อ้าแขนรับเอามากอด หล่อนทำงานกับหอมระรินมาครึ่งปีจึงสนิทกันมาก ความสุภาพและความขยันของสาวสวยรุ่นน้องทำให้อดที่จะเอ็นดูไม่ได้ ปกติหอมระรินไม่เคยทำงานพลาด แต่จะทำงานละเอียดทุกกระเบียดนิ้วยิ่งกว่าหล่อนด้วยซ้ำไป เรียกว่าได้ตัวหอมระรินมาช่วยงานหล่อนสบายไปสามชาติ

แต่อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์หอมระรินเอาแต่เหม่อจนระบบงานภายในร้านรวนไปหมด วันนี้ลูกค้าเยอะกว่าปกติก็โดนวีนไปคนละดอกสองดอกเพราะสั่งอย่างได้อีกอย่าง

“ไม่สบายใจจะเล่าก็ไม่เป็นไร เจ๊ให้พักครึ่งวัน พรุ่งนี้ค่อยเริ่มงานกันใหม่”

“เจ๊ หอมอยากไปจากที่นี่”

พิมพ์พระจันทร์ผละออกมามองหน้าสวยใสราวกับตุ๊กตาที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาแล้วถอนใจพรืดใหญ่ให้กับความคิดของอีกฝ่าย

“จะไปไหน”

“หอมไม่รู้”

“มีปัญหากับแฟน หรือที่บ้าน”

อาการก้มหน้าและเงียบกริบเป็นคำตอบที่ชัดเจนว่าทั้งสองอย่าง หอมระรินเป็นผู้หญิงสุภาพแต่ปากหนักที่สุดในโลก ตั้งแต่ทำงานร่วมกันมาหล่อนไม่เคยรู้เรื่องไม่ดีของทางบ้านหรือแฟนหนุ่มของหอมระรินเลยแม้แต่ครั้งเดียว

บางทีพิมพ์พระจันทร์ก็สงสัยว่าหอมระรินใช่ลูกสาวคุณหญิงปทุมวดีจริงหรือเปล่า ถึงได้มีชีวิตต่างกับปิ่นปาริชาติที่เป็นน้องสาวราวฟ้ากับเหว ปิ่นปาริชาติมีหน้ามีตาในวงสังคมไฮโซ อีกทั้งเป็นดาราที่เริ่มจะมีเชื่อเสียงจากละครเรื่องแรกที่รับเล่น ขณะที่หอมระรินแทบไม่ได้ออกงานสังคมเลย ซ้ำร้ายยังต้องมานั่งทำงานงกๆ อยู่ที่นี่เหมือนคนหาเช้ากินค่ำทั่วไป

“งั้นก็เก็บกระเป๋ามานอนกับเจ๊ที่นี่ก่อน ว่างๆ จะพาไปปลดทุกข์ สบายใจเมื่อไรค่อยกลับบ้าน”

“ถ้าหอมออกมาอีกครั้งก็คงไม่กลับเข้าไปแล้ว”

“เจ๊มีคอนโดว่างให้อยู่ฟรี ถ้ามันทุกข์จนอยู่ไม่ได้ก็ออกมา”

“ขอบคุณค่ะเจ๊” หอมระรินปาดน้ำตาจนแห้งแล้วยกมือขึ้นไหว้แทบอกเจ้าของร้านที่มีเมตตากับหล่อนเสมอมาด้วยความดีใจ

พิมพ์พระจันทร์รับไหว้สาวสวยรุ่นน้องแทบไม่ทัน ก่อนที่หอมระรินจะกลับบ้านเพื่อเจรจากับมารดาเรื่องย้ายออกมาอยู่ข้างนอก แต่กระนั้นก็เงียบกริบไปถึงสามวันจนพิมพ์พระจันทร์เป็นห่วง โทรหากี่สายๆ ก็ไม่รับ

ห้องกว้างตกแต่งสไตล์อังกฤษ ใต้โครมไฟระย้าย้อยคือเตียงนุ่มที่หอมระรินกลับมาซุกหัวนอนด้วยความหวาดระแวงทุกคืนๆ จนบัดนี้ตัดสินใจแล้วว่าจะย้ายออกไปด้วยเหตุผลนานาประการ

มือเรียวสวยยังคงความนุ่มนวลแม้ทำงานหนัก หอมระรินไม่เคยลำบากยามอยู่ในบ้าน หล่อนคือลูกสาวคนหนึ่งของคุณหญิงปทุมวดีที่มีคนคอยรับใช้ดูแล สุขสบายทุกอย่าง หากแต่ข้อแม้ที่อยู่ลึกภายใต้กฎเกณณ์ของความสุขสบายมันทำให้หล่อนทนไม่ได้ และอยากจะย้ายออกไปให้เร็วที่สุด

ทะเลาะกับมารดาเรื่องนี้มาสามวันแล้วยังไม่จบ หล่อนถูกกักตัวไม่ให้ออกไปทำงานและถูกยึดสมบัติทุกอย่างจนหมดตัว สำนึกได้เมื่อไรมารดาถึงจะคืนให้ หล่อนเลยไม่มีอะไรติดตัวเลยสักอย่างเดียวนอกจากเสื้อผ้า

“ตกลงจะอกตัญญูกับแม่จริงๆ ใช่ไหมหอมระริน”

คุณหญิงปทุมวดีเดินเชิดเข้ามาด้วยมาดนางพญา ในมือถือพัดลูกไม้สีขาวกระพือแรงๆ ด้วยความร้อนอกร้อนใจ

“แม่คะ หอมใช่ลูกของแม่จริงๆ หรือเปล่า”

“ถ้าไม่ใช่แล้วแม่จะเลี้ยงหอมมาทำไมจนป่านนี้”

หอมระรินน้ำตาร่วงพรู “หอมทำไม่ได้ค่ะแม่ ถ้าให้หอมไปเป็นเมียคุณอดิสรณ์อีกคน หอมขอไปตายเอาดาบหน้าเสียดีกว่า”

“ยายหอม!” คุณหญิงตวาดเรียกเสียงสูง พัดในมือกระพือแรงขึ้นเพื่อดับไฟในใจที่กำลังคุกรุ่นให้เย็นลง “ถ้าหอมไม่ยอม คุณอดิสรณ์ก็ต้องออกไปซื้อกินนอกบ้านทุกคืนๆ เหมือนเดิม แล้วหากหญิงชั้นต่ำพวกนั้นมันปีนเกรียวขึ้นมาเหยียบหัวแม่ แม่จะเป็นอย่างไร หอมเคยห่วงแม่บ้างไหม”

หอมระริมพูดไม่ออกเพราะขมขื่นกับชะตาชีวิตที่ไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้

“หอมก็รู้ว่าผู้หญิงพวกนั้นมันร้ายกาจแค่ไหน ถ้ามันมัดใจคุณอดิสรณ์จนอยู่หมัดละก็ ไม่ใช่แค่แม่ที่จะกระเด็นออกไปจากบ้านหลังนี้ ปิ่นปาริชาติน้องสาวของหอมก็ด้วย หอมอยากให้แม่กับน้องต้องอับอายหรือลูก น้องกำลังมีชื่อเสียงโด่งดังในวงการนะหอม…” ท่านหยุดแล้วพูดกล่อมอย่างใจเย็น “...ที่แม่เลือกหอมให้คุณอดิสรณ์ เพราะแม่รักและไว้ใจหอมที่สุด แม่รู้ว่าหอม… ไม่มีทางเหยียบหัวแม่เหมือนผู้หญิงชั้นต่ำพวกนั้น”

หอมระรินสะอื้นหนัก เพราะมันเป็นความไว้ใจที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต

“หอมทำไม่ได้ค่ะแม่”

“แม่จะให้หอมไปพักผ่อนที่ไหนก็ได้อาทิตย์หนึ่ง…” ท่านยัดบัตรเครดิตใส่มือให้ลูกสาวคนโต พยายามใจเย็นกับลูกให้ถึงที่สุดเพื่อความสุขของตัวเอง “…สบายใจและคิดได้เมื่อไรค่อยกลับมา”

คุณหญิงทิ้งท้ายไม่วายบังคับก่อนผละออกไป

หอมระรินช้ำชอกในหัวใจ บางทีหล่อนก็คิดน้อยใจว่าตัวเองอาจไม่ใช่ลูกสาวของมารดา ไม่อย่างนั้นท่านคงไม่บังคับให้หล่อนไปเป็นนางบำเรอปรนเปรอสามีใหม่ของท่านแบบนั้นหรอก 

หล่อนรู้ว่าพ่อเลี้ยงเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง เงินทองมากมายที่ตกทอดมาจากต้นตระกูลเก่าแก่สามารถเลี้ยงดูเราสามคนแบบหรูหราได้อย่างสบายไปอีกสิบชาติ หรือจะปรนเปรอผู้หญิงอีกครึ่งค่อนเมืองก็ใช้ไม่หมด มารดาสุขสบายที่ได้อยู่ในบ้านหลังนี้ เงินทองและชื่อเสียงคือสิ่งสำคัญที่ทำให้มารดาเห็นแก่ตัวกับลูกสาวอย่างหล่อนโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร

เข้าใจทุกอย่าง… แต่หล่อนทำให้ไม่ได้!

<<<อ่านแล้วถูกใจ กดสับตะไคร้ตรงนี้>>>

>>>อ่านเรื่อง ทัณฑ์รักเมียบำเรอ คลิก<<<

>>>อ่านเรื่อง พิศวาสลวงบ่วงราคี คลิก<<<

นุ้งหอมของป้า น่าสงสารมากจิมๆ

คุณหญิงแม่ใจร้ายๆๆๆ

หอบผ้าหนีตามเจ๊จันทร์ไปโลด...

ขอให้สนุกกับการอ่าน

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ

ดารารินทร์