ปริศนารัก อัจฉริยะ

ลำดับตอนที่ #2 : ความทรงจำที่ขาดหาย

     สิ่งที่ริทย์พูด ทำให้นิลหยุดนิ่งไปในทันที "แค่นี้ก็ เธอคงจะเกลียดเราแล้วล่ะมั้ง ดีแล้วล่ะ จะได้ไม่ต้องยินเสียงเธออีก" ริทย์พูดกับตัวเองในใจ แต่จากนั้นไม่นานก็มีกระดาษแผ่นนึงยื่นเข้ามาใต้โต๊ะของริทย์

     ริทย์อ่านจบก็คิดในใจ "ยัยบ้านี่ต้องการอะไรวะ? กะจะกวน -ีนชั้นรึไง" ริทย์นิ่งอยู่สักพัก จากนั้นเขาก็หยิบดินสอขึ้นมาเขียนลงกระดาษแผ่นนั้น แล้วส่งกระดาษกลับให้นิล

     นิลรับกระดาษมาอ่านข้อความตอบกลับของริทย์ พออ่านจบเธอก็พยายามกลั้นขำเอาไว้ แล้วจึงเขียนตอบกลับไป

     "นี่เธอกวน -ีนชั้นใช่ไหม!? ตอบคำถามชั้นสิ!!" ริทย์ที่ถูกยั่วโมโห เขายืดตัวขึ้นและหันหน้าไปพูดกับนิลด้วยท่าทีดูโกรธนิด ๆ พูดจบเขาก็มีสีหน้าเซ็ง เพราะเพิ่งรู้ตัวว่าเขาติดกับเข้าซะแล้ว นิลหัวเราะคิกคักเบา ๆ แล้วพูดไปขำไปว่า "นี่ไง! อย่างน้อยตอนนี้นายก็ไม่ได้ร้องไห้แล้วนี่ ต้องขอบคุณชั้นนะ" ได้ยินดังนั้นริทย์ยิ่งมีท่าทีเซ็งหนักเข้าไปกว่าเดิมอีก "เออ ชั้นเองอัจฉริทย์ เธออยากเรียกว่าริทย์ก็ได้ ตามใจ" ริทย์พูดกับนิลพลางเมินหน้าหนี "ห้ะ!?" นิลตอบอย่างสั้น ๆ "ก็ไอ้ที่เธอถามชั้นตอนแรกไง ชั้นตอบเธอให้แล้วนะเมื่อกี้" ริทย์เซ็งเข้าไปอีกที่ต้องอธิบายเรื่องที่เขาพูด "เค ชั้นวานิลนะ เรียกว่านิลก็ได้ งั้นตอนนี้ก็หมายความว่านายอนุญาตให้ชั้นพูดกับนายได้แล้วใช่ไหม? นายบอกว่าเสียงชั้นเหมือนกับใครบางคนนี่! ให้ชั้นดัดเสียงเวลาพูดกับนายก็ได้นะ หรือว่าจะเขียนกระดาษกันแบบเมื่อกี้ หรือว่าจะ- " ด้วยความรำคาญที่นิลพูดยาวเหยียดและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพูด ริทย์หยิบกระดาษใบที่ทั้งสองคนใช้เขียนคุยกันขึ้นมาแล้วแปะไปทีหน้าของนิลเบา ๆ "เออ ๆ ชั้นให้เธอพูดกับชั้นได้ปกติเลย ไม่ต้องดัดเสียง ไม่ต้องนู่นนี่นั่นมากมาย เคนะ" ริทย์พูดกับนิลที่โดนเขาเอากระดาษแปะหน้าอยู่ "เย้! เคนะ งั้นเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ!?" นิลยังคงพูดตอบทั้งที่กระดาษแปะหน้าอยู่ ริทย์ถอนหายใจเฮือกใจและเมินหน้าหนี

     "วี ดูนั่นสิ! ริทย์มันยอมคุยกับคนอื่นนอกจากเธอ ชั้น แล้วก็ไอ้แว่นอินด้วยแหละ" ที่โต๊ะอีกฝั่งของห้องที่ห่างจากโต๊ะของริทย์ไปไม่เท่าไหร่ ได้มีเสียงผู้หญิงคนนึงพูดกับผู้หญิงคนข้าง ๆ "ไม่เห็นจะแปลกเลยยู ริทย์เขาก็คนนะ จะคุยกับใครมันผิดด้วยรึไง?" วีมองไปที่ริทย์กับนิล จากนั้นก็หันกลับมาพูดกับยู

"แปลกดิ โคตรแปลกเลย ขนาดพวกเราสี่คนเพื่อนกันตั้งแต่ประถม มันยังไม่ค่อยจะคุยกับเราเลย" ยูตอบกลับด้วยความหงุดหงิดเล็ก ๆ "ก ก- ก็ วานิล ชั้นคิดว่าเธอก็น่ารักดี ริทย์เขาก็เลยอาจจะ- " // "ไม่มีทางอ่ะ ริทย์มันไม่ได้หน้าม่อเหมือนอินซะหน่อย" วีพูดยังไม่ทันจบยูก็รีบขัดทันที จากนั้นวีก็ครุ่นคิดอะไรสักอย่าง "ชั้นว่า พักเที่ยงนี้เราชวนเด็กใหม่มานั่งกินข้าวด้วยกันดี่กว่า ชั้นอยากจะคุยด้วยสักหน่อย" ยูบอกสิ่งที่เธอคิดให้วีฟัง "ไม่เอาด้วยหรอก วานิลอาจจะเป็นคนที่ช่วยให้ริทย์เขาดีขึ้นก็ได้ ชั้นว่าเราควรให้ พ- พวกเขา ส-สองคน แบบว่า นั่งกินข้าว ด ด-้วยก- ัน" วีพูดตอบด้วยท่าทีเขินอายและพูดตะกุกตะกัก

"ไม่ ๆ ชั้นไม่ปล่อยให้ยัยเด็กใหม่แย่งริทย์ไปจากเธอหรอกนะวี" ยูพูดพลางมองหน้าวีด้วยสีหน้ายิ้มอ่อน ๆ "พ พ- พูดอะไรของเธอ ค-ใครแย่งอะไร ไม่ใช่ซะหน่อย" วีตอบอย่างร้อนรน แต่ชั่วขณะที่ทั้งคู่พูดคุยกันอยู่ทั้งสองคนก็นิ่งไปสักพัก สีหน้าประหลาดใจเล็ก ๆ จากนั้นยูก็พูดขึ้นว่า "วี เมื่อกี้พอพูดถึงคนที่จะมาแย่งริทย์ไปจากเธอ จู่ ๆ ชั้นก็นึกถึงผู้หญิงคนนึงที่รู้สึกคุ้นมาก แต่จำไม่ได้ว่าเธอเป็นใคร" วีได้ยินดังนั้นก็ยิ่งประหลาดใจ เธอตอบยูด้วยเสียงสั่น ๆ ว่า "ล- ล้อเล่นใช่ไหม? ชั้นก็นึกถึงผู้หญิงที่เธอว่าเหมือนกัน" วีพูดจบ ทั้งคู่ก็เงียบไปและมองหน้ากันอย่างมึนงง พวกเธอพูดออกมาพร้อมกันโดยบังเอิญ "นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ผู้หญิงคนนั้น ใครกันนะ?"

     นาฬิกาโรงงเรียนชี้เวลาไปที่ 11 โมงครึ่ง เป็นเวลาพักเที่ยงพอดี นักเรียนทุกคนก็เดินหาจับจองที่นั่งในโรงอาหาร ซื้ออาหารโรงเรียนกินกันเป็นกลุ่ม ๆ เหมือนอย่างเคย นิลที่ยืนงงอยู่คนเดียวท่ามกลางคนมากมายในโรงอาหาร เธอกำลังคิดในใจ "ไอ้บ้าริทย์ ชั้นยังไม่ทันมีเพื่อนคนอื่นเลยนอกจากนาย จะขอนั่งด้วยซะหน่อย ดันหายไม่ไหนก็ไม่รู้ เขาต้องหลบชั้นอยู่แน่ ๆ เลย" นิลหงุดหงิดอย่างมากและหิวด้วย เธอถือจานข้าวอยู่ในมือแต่ไม่รู้จะไปนั่งตรงไหนกับใคร "วานิล กำลังหาที่นั่งอยู่ใช่ไหม พอดีเลยงั้นเธอมานั่งกับพวกเรานะ" เสียงของยูดังมาจากด้านหลังนิล นิลหันตามเสียงเรียกไปก็พบกับสองสาวที่เดินถือจานข้าวมาด้วยกัน สีหน้าของนิลเปลี่ยนไปเป็นดีใจสุด ๆ "ขอบคุณนะ กำลังหาที่นั่งอยู่เลย เราอยู่ห้องเดียวกันใช่ไหม? เมื่อเช้าชั้นเห็นพวกเธอ" นิลที่ดีใจสุด ๆ ตอบกลับอย่างร่าเริงและเป็นกันเอง "ใช่ ๆ ชั้น ยุรยา ยัยนี่ชื่อ วีรนันท์ เรียกว่า ยูกับวี ละกันเนอะ ดูเป็นกันเองกว่า" ยูแนะนำตัวเองและวีกับเพื่อนใหม่ จากนั้นสามสาวก็เดินไปคุยกันไปจนถึงที่นั่งทานอาหารของพวกเธอ

     "เอ๊ะ!! พวกเธอสองคน แล้วก็นายแว่นกับริทย์ เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ประถมแล้วงั้นเหรอ!? ดีจังเลยนะ มีเพื่อนที่คบกันนาน ๆ แบบนี้" นิลพูดกับสองสาวด้วยความตื่นเต้นสนอกสนใจ "นี่เธอจะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นเนี่ย มันน่าสนใจขนาดนั้นเลยเหรอ" ยูที่เห็นนิลดูตื่นเต้นก็หัวเราะเบา ๆ แล้วตอบเธอ "ยู ไม่เห็นน่าขำเลย ชั้นว่ามันก็น่าสนใจดีนะ เราเป็นเพื่อนร่วมห้องกันมานานตั้งขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย พวกเ ร า สี่ ค น" วีพูดตอบยูแต่ในตอนท้ายของประโยค ก็มีบางอย่างแว้บเข้ามาในหัวของยูกับวีอีกครั้ง "อ อ-ีกแล้ว!!" จู่ ๆ ทั้งคู่ก็พูดขึ้นพร้อมกัน "อีกแล้ว? อะไรอีกแล้วเหรอ? วี? ยู?" นิลถามสองสาวด้วยความสงสัยอย่างมาก ทั้งคู่หันหน้ามองกันสักพักแล้วยูก็หันมาตอบนิล "มันอาจจะฟังดูแปลก ๆ หน่อยนะนิล แต่อันที่จริง พวกเราอาจจะเคยมีห้าคนน่ะ" ยูพูดด้วยน้ำเสียงสั่นครือ "เพราะอะไรไม่รู้ พวกเราจำไม่ได้เลยว่าเธอเป็นใคร แต่เราเหมือนว่าเคยเห็นผู้หญิงคนนึงอยู่กับริทย์บ่อย ๆ พวกเขาดูสนิทกันมากเลย" วีพูดต่อท้ายจากยู เธอพูดทั้งยังมีท่าทีสับสน "อ๊ะ!! ริทย์พูดกับชั้นด้วยว่าเสียงชั้นเหมือนใครบางคน พอเราคุยกันไปเรื่อย ๆ เขาก็บอกว่านึกไม่ออกว่าเสียงนี้เหมือนกับของใคร" นิลพูดจบ สาว ๆ ทั้งสามก็มองตากันด้วยความงุนงงอย่างมากกว่าครั้งไหน ๆ สักพักนิลก็พูดขึ้น "หรือว่า ผู้หญิงคนนั้น อาจจะเป็นแฟนเก่าริทย์ก็ได้นะ!!" ถึงแม้วีจะช็อกหลังจากได้ยินแต่ยูกลับหน้านิ่ง "งั้นแล้วทำไม ทั้งชั้นกับวีถึงจำไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นไอ้บ้าริทย์จะจำแฟนเก่าตัวเองไม่ได้เลยเหรอ?"

ยูหักล้างทฤษฎีของนิลในทันที "บางที ชั้นสันนิษฐานว่าพวกเราทั้งสี่คนอาจจะมี ความทรงจำที่ขาดหายไปก็ได้" เสียงของเด็กหนุ่มคนนึงลอยออกมาขณะที่สามสาวนั่งเงียบครุ่นคิดกันอยู่ เมื่อหันไปมองตามเสียงทั้งสามก็พบกับอิน ดูเหมือนว่าเขาจะแอบฟังอยู่ตั้งแต่ต้นแล้ว "ไอ้แว่นอิน หรือว่านายก็ . . ." ยูถามอินในทันทีที่เห็นเขา แต่คำตอบที่อินให้มา ทำให้เรื่องเป็นปริศนามากขึ้นไปอีก "ใช่ นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ใครกันนะ? ผู้หญิงคนนั้น"

------------------------------------------------------------รอติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะครับ--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ขอบคุณมากครับ--------------------------------------------------------------------------------