ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพราะฉันกลัว
"วันนี้เธอไม่สบายรึเปล่า เห็นเียบั้แ่อน้อมแล้วนะ" ยอนที่เห็นท่าทาบยอลอีที่เียบผิปิเอ่ยถามอย่าเป็นห่วเพราะอน้อมบยอลอี็แทบะไม่พูาับใร เธอเอื้อมมือไปแะบนหน้าผาอนที่เอาแ่้อมอออไปนอระรถ
"ไม่ไ้เป็นไร" บยอลอีอบแบบส่ๆ เหมือนปัวามรำรานรหน้าที่เอาแ่เ้าี้เธอั้แ่นั่แท็ี่ลับาห้อ้อม
"ย๊าาามูนบยอลอี....ลเธอเป็นอะไรอเธอันแน่" ยอนเริ่มทำหน้าริัเมื่อรับรู้ถึวามเย็นาอนรหน้า ทำให้เธออหุหิใส่น้าๆไม่ไ้
"็บอไม่เป็นไรไเลา...็แ่หิว ันไปิน้าวบ้านพี่นะ" บยอลอีหันมาเผิหน้าับยอนแล้วเอื้อมมือทั้สอ้าไปหยิแ้มลมๆ รอยยิ้มผุึ้นบนใบหน้าอบยอลอีที่เห็นยอนทำหน้าหุหิใส่เธอ
"ทำไม้อมาินที่บ้านันละ"ยอนลูบหน้าัวเอเบาๆเมื่อบยอลอีปล่อยมือออไป
"็ันอยาินับพี่อ่ะ"
"ว้าวว เธอเนี้ย ริๆเลย"
.
.
"ลับมาแล้วร่าาา"ยอนเอ่ยเมื่อเปิประูเ้ามาในบ้านพร้อมบยอลอีที่เ้ามาในบ้านอเธออย่าเยิน(เพราะมาบ่อย)
"สวัสี่ะ ุพ่อุแม่" บยอลอีเอ่ยทัทายพ่อับแม่อยอนอย่าุ้นเย(บอแล้วว่ามาบ่อย)
"ลับมาันแล้วหรอลู เหนื่อยไหม นั่รอ่อนนะเี๋ยวแม่อุ่นับ้าวให้ ยัไม่ไ้ทานอะไรันมาใ่ไหมละ" พ่อับแม่ยอนที่ำลันัู่ทีวีอยู่นั้นหันไปามเสีย่อนะยิ้มอบรับารลับมาอลูสาว แม่อเธอลุึ้นเินไปยัห้อรัวเพื่อหา้าวให้ทัู้่ทาน
"ยัเลย่ะ หนูั้ใมาฝาท้อที่นี้ 55555"บยอลอีเินามเ้าไป่วยแม่อยอนเรียมอาหารอย่าที่เยทำลอ บยอลอีอบเ้าหาผู้ให่อย่าอ่อนโยนทำให้รอบรัวอยอนรัและเอ็นูบยอลอีเหมือนลูสาวอีน
เมื่ออาหารถูัเรียบนโ๊ะเรียบร้อยทั้สอ็เริ่มลมือทาน ส่วนพ่อับแม่อยอน็อัวเ้าไปนอน่อนเพราะมันึมาแล้วเหลือเพียยอนับบยอลอีเท่านั้นที่นั่ทาน้าวัน้วยวามเียบที่น่าอึอั
.
.
"ย๊าา เธอ้อเป็นไรแน่ๆ เพราะเธอไม่เยเียบับันนานี้" เป็นยอนที่ทนไม่ไหวเอ่ยทำลายวามเียบนี้
"ทาน้าวอยู่..แล้วัน็ไม่มีอะไระุยับพี่้วย" บยอลอีพูออมาอย่าเย็นา ยอนอนนี้นั่้อเธอ้วยวามโมโหที่ไ้ยินำพูออาปาเธอ
"ไ้..ั้น็ไม่้อุย" ยอนลุเินึ้นไปบนห้อโยไม่สนใสายาที่ำลัมอามหลัเธอ้วยวามรู้สึเ็บปว เธอรู้ีว่าำพูเธอมันทำร้ายิใอีนแ่เธอไม่ไ้ั้ใะทำให้ยอนเ็บปวแ่้วยนิสัยที่อบพูอะไรไม่ิมันเลยทำร้ายิในรอบ้าเธอเสมอ ไม่ใ่ว่าเธอเป็นนเย็นา แ่เพราะเรื่อที่ทำร้ายิใเธออยู่ หัวใอเธอเลยสร้าเาะป้อันโยไม่รู้ัว
.
บยอลอีเปิประูเ้ามาในห้อยอนอย่าแผ่วเบา แ่ภายในห้อับว่าเปล่าเพราะนที่โรธเธอำลัอาบน้ำอยู่ในอนนี้ เหมือนทุรั้ที่พอรู้ัวว่าผิ บยอลอี็เป็นฝ่ายมา้ออีนเสมอ ็เป็นแบบนี้ลอในเมื่อเรื่อที่เธอเ็บปว โมโห หุหิ อารม์เสีย ล้วนเป็นวามลับที่เธอไม่สามารถบอสาเหุให้ยอนไ้รับรู้ ว่าสาเหุนั้นเพราะเธอรัยอน ำว่ารัที่ไม่สามารถพูออไปไ้
ยอนเปิประูออมาพร้อมุนอนสีาวทีลายาวลมาเหนือหัวเ่าแ่มัน็ไม่ยาวพอที่ะปิวามาวอ้นาอเธอเลย ถึแม้าบยอลอีะเห็นนินแ่็ไม่ทำให้ใที่เ้นแรอยู่อนนี้เยินแ่อย่าใ
"มออะไร..ทำไมไม่ลับห้อเธอไปละ ไม่อยาุยับันไม่ใ่หรอ" ยอนพูประบยอลอี่อนะทำหน้าอลแล้วเินไปนั่เ็ผมรหน้าระ บยอลอีเินามไปึเอาผ้าามือยอนมา่อนะเ็ผมให้อีอย่าอ่อนโยน
"ันอโทษ ที่พูาแย่ๆใส่พี่ พี่อย่าโรธันเลยนะันแ่เหนื่อยๆเลยอารม์ไม่ี"
"ัน็แ่เป็นห่ว ทีหลั็อย่าพูาแรๆับันอีละ ถ้ามีเรื่ออะไรไม่สบายใเธอ็ุยับันไ้นิ" บยอลอีเยหน้ามอยอนผ่านระ้วยใบหน้าที่ยิ้มให้อีน
"ืนนี้ันนอนับพี่นะ มันึแล้วอ่ะันี้เียนั่รถลับ"
"เธออยานอนับัน็บอมา ไม่้อมาอ้าหรอ" ยอนที่รู้ทัน ัสีหน้าใส่บยอลอี้วยวามหลัวเอที่มี่อน้าสู
"เฮ้ยยย ไปอาบน้ำีว่า เหนื่อยัเล๊ยย" บยอลอีโยนผ้าในมือไปปิหน้าอีนที่ำลัหมั่นหน้าอยู่นั้น้วยวามหมั่นใส้ ่อนะเปิู้เสื้อผ้าหยิบผ้าเ็ัวและุนอนออีนเินเ้าห้อน้ำไปอย่าับห้อัวเอ
.
.
บยอลอีออาห้อน้ำมา็้อใับภาพรหน้า ยอนที่นอนแผ่ร่าอยู่บนที่นอน้วยุนอนที่มันย่นึ้นไปสูนเห็นาเในสีำ ภาพรหน้ามัน่าล่อแหลมเินไปที่ะไม่ิเรื่ออย่าว่าไ้
"ถ้าเปิเผยนานี้ ันว่าพี่นอนแ้ผ้าเลยีว่า" ยอนละสายาาโทรศัพท์แล้ว้อนใส่อีนแล้วรีบึผ้าห่มึ้นมาุมร่าาย
"อบ็บอมาเถอะ ไม่้อทำเป็นมาประันหรอ" ถ้าบยอลอีไม่พูเธอ็รู้สึเยๆับารระทำอัวเอ เพราะ่าน็เยเห็นร่าายเปลือยเปล่าอันและันมาแล้ว มันเลยลายเป็นเรื่อธรรมาอพวเธอไปแล้ว
"ยอนอ่า พี่นี้หลัวเอริๆเลยนะ" ใไม่ปิเสธหรอแ่ปา้อแ็ไว้่อน มัน็ยาเหมือนันนะที่้อวบุมอารม์ัวเอ เมื่อ่อนนะยัไม่รู้ว่าอบ็เลยเยๆเวลาอาบน้ำ้วยัน หรือเปลือยเวลาเปลี่ยนุ หรือะอะไรที่ล่อแหลมๆ แ่พอรู้ใัวเอทุอย่าอยอนมัน่าอ่อนไหวับหัวใบยอลอีเหลือเินบาที็เินะวบุม
บยอลอีล้มัวลนอน้าๆยอน่อนะหยิบโทรศัพท์อัวเอมาเล่นเ่นัน ทัู้่เปิอ่าน้อวามอแฟนๆ ่าน่าพูุยับแฟนลับอย่าเป็นันเอ
"บยอลอ่า เธอเห็นรูปนี้ที่แฟนๆถ่ายหรือยั" ยอนหันหน้ามาหานที่นอน้าๆเธอ ่อนะเรียอีนให้หันมามอภาพในโทรศัพท์อเธอ
"ไหน.." บยอลอีเอนหัวเ้าไปิับหัวอยอน่อนะ้อมอรูป้วยวามอยารู้
"ทำไมสายาเธอ ้อมอันแบบนั้น หลวามสวยันรึไ 55" พูบยอน็ิ้นบนที่นอน้วยวามพอใที่ไ้เห็นสีหน้านิ่ๆอบยอลอีที่หันมามอเธอ ่อนที่บยอลอีะรับรู้ถึระยะห่าอเธอ มันทำให้บยอลอีลืนน้ำลายลอ้วยวามใ ใบหน้าที่ำลัยิ้ม แ้มที่าวอมมพู่ ลิ่นายที่หอมละมุน มัน่ายาที่ะวบุม และเหมือนร่าายอบยอลอีไป่อนวามิ ริมฝีปาอเธอ็ไปสัมผัสับแ้มอนที่ำลัสนใรูปอยู่ มืออยอนที่เี่ยูรูปหยุะัล เหมือนเวลานั้นโลไ้หยุหมุนไปแล้ว บยอลอีไ้สิลับมาเธอรีบผละออาแ้มาวๆอนรหน้าทันที
"ฝั..น ี นะ!" บยอลอีทำอะไรไม่ถูหันหลัให้อีน้วยวามอาย
"ออ..อืมม ฝันีเ่นัน" ยอนเอ็ใ เธอ็ทำัวไม่ถูเหมือนัน เธอเลยหันหลัไปอี้า่อนะวาโทรศัพท์ไว้ที่โ๊ะแล้วเอื้อมมือไปปิโมไฟ ไม่ใ่ว่าเป็นรั้แรที่โนบยอลอีูบ หอม หรือลวนลามหรอนะ แ่วามรู้สึในอนนี้เธอ็ไม่สามารถอธิบายไ้เหมือนัน ว่ามันืออะไร..
ในวามมืและวามเียบนั้นมีแ่เสียหัวใอบยอลอีที่เ้นแรนเธอเอ็ลัวว่ายอนะไ้ยิน เธอหวัเหลือเินว่ายอนะไม่สสัยในารระทำอเธอ เพราะลัวว่ามันะทำให้ยอนห่าเธอไป และออย่าให้เป็นแบบนั้นเลย..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น