คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สายที่ 2
“สวัสดีครับแม่ ปังกลับมาแล้ว”
“อ้าว ปัง วันนี้กลับมาช้าจังลูก” ผมตะโกนเข้าไปในบ้านหลังจากที่เข้าไปในบ้าน แล้วแม่ก็ขานรับผมมาจากในครัว ผมเดินเข้าไปสวมกอดท่านจากข้างหลังแล้วเอาคางเกยไหล่ในขณะที่แม่กำลังทำข้าวเย็นอยู่ “พอดีแวะนั่งเล่นที่สนามเด็กเล่นอ่ะแม่”
“แน่ะ ไปจีบสาวมาล่ะสิ” แม่แซ็ว
“แม่ อะไรอ่ะ ช่วงนี้ปังเครียดเรียนหรอกน่า เลยนั่งเล่นคลายเครียดจนเพลินไปนิดเฉยๆน่า” ผมตอบแม่ไปอย่างเง้างอน ผมผละกอดออกจากแม่ แล้วเดินออกจากห้องครัวไป
“หึหึ อีกครึ่งชั่วโมงลงมากินข้าวนะลูก” แม่หัวเราะเบาๆพร้อมส่ายหัวหน่อยๆ แล้วพูดตามหลังผมหลังจากที่เดินออกมาแล้ว ผมเดินขึ้นมาในห้องนอนชั้น 2 ของบ้าน วางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะอ่านหนังสือ แล้วทิ้งตัวลงไปเตียงครุ่นคิดไปต่างๆนาๆ กับเรื่องที่เกิดวันนี้ทั้งเรื่องที่โดนเพื่อนๆแกล้ง โดนไอ้เจมส์ด่าทั้งๆที่ก็ไม่ได้ทำอะไรให้มัน โดยเฉพาะ…แยม คนที่ผมไม่เคยเห็นแม้แต่หน้าก็ไม่เคยเห็น รู้แต่ชื่อแล้วก็เสียงผ่านโทรศัพท์ แล้วแทนที่ผมควรจะไม่ไว้ใจ กับกลายว่ารู้สึกดีอย่างไม่น่าเชื่อ แยม…นายเป็นใครกันนะ
แยม ได้เพิ่มคุณเป็นเพื่อนจากเบอร์โทรศัพท์
“???”
(แจ้งเตือนแอพแชท)
แยม: ไงงงง
ปัง : ใครอ่ะ แยมใช่มั้ย ที่คุยโทรศัพท์กับเราตอนเย็นๆ
แยม : แยมไงๆ
ปัง : ว่าแล้ว 55555
แยม : ปังทำไรอยู่เหรอ?
ปัง : อ๋อ เรากำลังรอกินข้าวอ่ะ แยมทำไรอยู่
แยม : เรากำลังมาหาอะไรกินนอกบ้านอ่ะ เราอยู่บ้านคนเดียว
5555
ปัง : อ้าว ไม่มีใครอยู่บ้านเลยเหรอ
แยม : วันนี้พ่อแม่เราคงจะนอนที่บริษัทน่ะ
ปัง : 555555 เราไปกินข้าวก่อนนะ
แยม : โอเคฮะ
แยม : Ok *Send sticker*
ความจริงยังไม่ถึงเวลากินข้าวหรอก คิดๆแล้ว ผมไม่อยากสานต่อความสัมพันธ์นี้ซักเท่าไหร่หรอก ใจของผมบอกว่าอย่าไปไว้ใจมาก ถึงเขาจะทำให้เรารู้สึกดี และเข้าใกล้คำว่าเพื่อนมากเท่าไหร่ แต่หน้าตาบุคลิกนิสัยผมไม่รู้จักเขา จะให้ไว้ใจได้ง่ายๆ ได้ยังไงจริงไหม ตอนที่ยอมคุยโทรศัพท์กับเขานาน ๆ อาจะเป็นเพราะผมโดนเพื่อนแกล้ง แล้วไม่รู้จะระบายให้ใครต่อใครฟังละมั้ง ดีไม่ว่าดีอาจจะเป็นโรคจิตก็ได้ แล้วถ้าสงสัยว่าทำไมผมถึงไม่ยอมเล่าให้แม่ฟัง แม่ของผมทำงานหนักมาก พ่อก็เลิกกับแม่ตั้งแต่ผมยังเด็ก ทำงานแทบทุกวันจนกว่าจะได้ดีขนาดนี้ ผมไม่อยากให้แม่เครียดเรื่องที่ผมสร้างขึ้นมาเองหรอก เฮ้อออ ผมควรทำยังไงดีนะ
“ปังงงง ลงมากินข้าวได้แล้วลูก จะกินบนห้องหรือกินกับแม่ข้างล่าง”
“ครับบบ เดี๋ยวปังลงไป”
แม่ตะโกนมาจากข้างล่าง ได้เวลากินข้าวแล้วล่ะ ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอยู่บ้านสบายๆ ก่อนจะลงไปกินข้าวข้างล่างกับแม่ เสียงจากแอพแชทก็ดังขึ้น
(แจ้งเตือนจากแอพแชท)
แชทกรุ๊ป ม.5/2
หัวหน้าห้อง : วิชาวิทยาศาสตร์ ครูให้จับคู่ทดลองนะ แล้วก็ตอนทดลองให้ถ่ายรูปด้วย
: จับคู่เองได้ป่ะ
: กลัวได้คู่กับไอ้คนเห็นแก่ตัวว่ะ
: 55555555555
: ใครได้ก็ซวยไปนะคะ ถือว่าแต้มบุญน้อย
: สวดมนต์ก่อนนะ 55555555555
หัวหน้าห้อง : ก็แล้วแต่ดวงนะ
“…” พาดพิงทำไมวะ ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย แล้วงานคงไม่มีใครอยากคู่กับเราแหละ เอาเถอะปัง เขาไม่อยากคู่ ทำเดี่ยวก็ได้
หัวหน้าห้อง : ส่งไฟล์แนบ
ผมเปิดไฟล์ที่หัวหน้าห้องส่งมาให้ดูในแชทกรุ๊ปของห้อง
มันเป็นรายชื่อว่าใครจะได้คู่กับใคร
--- 18 คู่กับ 20 --- ปึ้ด! เส้นเลือดในหัวผมมันเต้นตุบๆ หลังจากที่รู้ว่าใครเป็นคู่ของผม เย็นไว้ปังเย็นไว้ ไม่ต้องออกแรงอะไร เดี๋ยวเขาก็ทักมาขอไปคู่กับคนอื่น แล้วเราค่อยทำเดี่ยวก็ได้น่า
(แจ้งเตือนจากแอพแชท)
เจมส์ : เฮ้ย
ปัง : ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปบอกหัวหน้าห้องให้เจมส์ไปทำกับคนอื่น เดี๋ยวเราทำเดี่ยวก็ได้
เจมส์ : เฮ้ย! ไม่ใช่ อะไรเนี่ยยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยเนี่ย
อยากจทะลุจอโทรศัพท์เอาเท้าไปให้มันจูบซักสามที หมั่นไส้โว้ย
ปัง : แล้วมีอะไร
เจมส์ : ทดลองกับส่งงานเมื่อไหร่บอกด้วยนะ จะช่วย
ใช่แล้วผมได้คู่กับไอ้เจมส์
และแล้วววก็เป็นตอนที่ 2 ที่อัพ แอบสงสารปังเหมือนกันนะเนี่ย แงงงง
เอาใจช่วยปังกับบไรท์ด้วยนคะ ขอบคุณค่า
ความคิดเห็น