พรุ่งนี้ไม่สายใช่ไหมที่เราจะรักกัน

ลำดับตอนที่ #2 : หนอยแน่! นายตัวแสบ

    สิ้นเสียงของพิมก้อมีเสียงๆนึงแทรกเข้ามา
         "ปล่อยเค้าไปเถอะครับ ในเมื่อเค้าไม่มีมารยาทก้อไม่ต้องสนใจ คนแบบนั้นหรอกคับ-- " ฉันหยุดเดินและหันไปทางต้นเสียง เสียงนั้นก้อคือ อีตาพี่บีมนั้นเอง
         "แล้วนึกว่าตัวเองดีนักรึไง ว่าคนอื่นน่าตาเฉยแบบนี้" ฉันฉุนกึก ฉันจ้องหน้าพี่บีมอย่างไม่สบอารมณ์
         "ไม่ต้องจ้องขนาดนั้นก้อได้ ยัยปลาทองดูสิตาโต๊โต" พี่บีมหัวเราะ เสียยงดังฉันจึงหยิบก้อนหินขึ้นมา และข้างไปอย่างเต็มแรง
         "โอ้ย! เจ็บนะยัยบ้า" ฉันไม่สนใจเสียงโอดครวญของนายนั่น เดินจำอ้าวออกมาอย่างเดียว สมน้ำหน้าค่ะ  หึ! หลงคิดว่าเป็นคนเงียบๆ หึ! คนอะไรปากหมาชะมัด
     -----------------------------------------------------------------------------------
      ฉันนั่งรถเมล์มาลงที่ห้างสรรพสินค้าและเดินเข้าไปในร้านหนังสือ เข้าไปดูหนังสือนิยาย 
        " อ๊ะ! เล่มนี้ออกแล้ว" ฉันยื่นมือไปหยิบหนังสือ ทันใดนั้นเอง ก็มีมือของชายหนุ่มคนหนึ่งมาทับบนมือของฉันพอดี
        "อุ๊ย! ขอโทษ ค่ะ/ครับ" ฉันและเค้าพูดพร้อมกัน เมื่อฉันและเค้าหันหน้ามมาสบตากัน ก็พบว่า...............
        "เฮ้ย! ยัยปลาทอง"
        "นาย! นายปากหมา"