Fake N.O.A / โลกและสีสัน กับเรื่องราวจอมปลอมของโชคชะตา

ลำดับตอนที่ #2 : Legend 0+0+0 : ปีศาจ/ครอบครัว/ตำนาน

เขตแห่งอำนาจการเงิน - หอเช่าคอร์เซีย 



      แสงอาทิตย์อ่อน ๆ ส่องเข้ามาจากช่องว่างของผ้าม่าน


      หญิงสาวผมสีแดงที่นอนอยู่ริมหน้าต่าง รู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของช่วงเวลา ทำให้เธอลืมตาตื่นขึ้น แล้วพลิกตัวขึ้นมาหาวพร้อมบิดขี้เกียจ


      "เช้าแล้วสินะ" เธอพึมพำกับตัวเอง อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตบแก้มตัวเองเบา ๆ เพื่อปลุกให้ตัวเองตื่นตัวขึ้นหน่อย


     เธอพยายามย่องอย่างเบาที่สุด เพื่อไม่ให้ไปโดน คนอื่น ๆ ที่นอนอยู่ข้าง ๆ เธอ แล้วไปที่ห้องน้ำที่อยู่ริมสุดของห้อง


     เมื่อมาถึงห้องน้ำโดยไม่ไปปลุกใครเข้าได้สำเร็จ สิ่งแรกที่ทำคือส่องตัวเองในกระจก พร้อมคิดในใจว่า 'หน้าดุ ๆ แบบนี้จะไปมีผู้ชายที่ไหนมาชอบกันล่ะเนอะ' แล้วหัวเราะกับตัวเองในใจ


     ที่จริงเธอก็เป็นผู้หญิงที่สวยพอใช้ได้ แต่คงเพราะการกระทำของเธอมากกว่าที่ทำให้ไม่มีใครมาจีบ และนั่นก็เพราะเธอก็ยังไม่อยากจะมีแฟนเองด้วย


     หลังจากล้างหน้า แปรงฟัน ทำธุระในห้องน้ำเสร็จสิ้น สิ่งสุดท้ายที่ทำก่อนที่จะออกไปคือการมัดผมสีแดงยุ่ง ๆ ของเธอ ให้เป็นทรงโพนี่เทล


     "เอาล่ะ!"


     เธอออกมาจากห้องน้ำแล้วย่องไปให้เบาที่สุดอย่างเคยไปที่ห้องครัว
     เพื่อที่จะเตรียมทำอาหารเช้าให้สำหรับ ครอบครัว 


     "อืม..วันนี้จะทำอะไรดีน้า~" เธอครุ่นคิด คิดเมนูได้มากมาย ตั้งแต่ข้าวไข่ดาวแบบง่าย ๆ ไปจนถึงสเต๊กสุดหรู สปาร์เก๊ตตีแสนอร่อย ไม่ก็ไข่ปลาคาเวียร์สุดแพง แม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำอาหารเก่งมากก็เถอะ แต่อย่างน้อยก็พอมีฝีมืออยู่บ้างแหละนะ


     แต่ก่อนที่จะทำอะไรได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการเปิดตู้เย็นดูก่อนว่ามีวัตถุดิบอะไรบ้าง


     "จ้า มีแต่ไข่"


     เมนูสุดพิสดารทั้งหลายคงได้แต่เก็บกลับไปในความคิด แล้วหันมาดูโลกความจริงว่าคงทำได้แต่เมนูไข่แบบง่าย ๆ


     "พี่คะ ?"


     "?" หญิงสาวหันไปตามเสียงของเด็กผู้หญิงที่ฟังดูงัวเงีย "ฟุยุกะตื่นแล้วเหรอ ?"


     "ให้หนูช่วยไหมคะ ?" น้องสาวที่ยังไม่ตื่นเต็มสติ เสนอตัวเองเข้าช่วย


     "ไม่เป็นไร ๆ ฟุยุกะไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ทำเอง"


     "ค่ะ" น้องสาวรับคำสั่งแบบง่าย ๆ แล้วย้อนกลับไปห้องน้ำ


     หลังจากนั้นพี่สาวก็เริ่มทำอาหารเช้าให้ทุก ๆ คนในบ้าน


     ใช้เวลาไม่นานนักทุกอย่างก็เสร็จ เหลือเพียงแค่ไปเสิร์ฟบนโต๊ะ
     เธอไปหยิบโต๊ะไม้วงกลมที่สอดไว้ที่ซอกตู้ มาวางสี่-ห้าตัว แล้วก็ค่อยนำจานข้างมาวาง


     "เรียบร้อย เอาล่ะ ต่อไปก็.."


     หญิงสาวกลับมาห้องนอนที่คนอื่น ๆ หลับกันอยู่ แต่คราวนี้เธอไม่ต้องระวังที่จะเดินแบบย่อง ๆ แล้ว เพราะเธอตรงไปที่หน้าต่าง แล้วเปิดม่านออกเพื่อให้แสงส่องเข้ามาในบ้านแบบตั้งใจ


     "เอาล่ะ ๆ เช้าแล้ว ๆ ตื่นกันได้แล้วพวกขี้เซาทั้งหลาย"


     "งืม.." หลังจากที่เสียงอันก้องกังวานของพี่สาวจบ เหล่าน้อง ๆ ที่หลับเรียงกันอยู่ก็ค่อยตื่นมาทีละคนเพราะเสียงและแสง


     "เอาล่ะ ๆ ค่อย ๆ เข้าแถวกันไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วมาทานอาหารเช้าด้วยกันนะ"


     "คร้าบ/ค่า พี่ฮารุกิ" พวกน้องตอบกลับมาอย่างงัวเงีย


     ฟุยุกะที่ทำธุระในห้องน้ำของตัวเองเสร็จแล้ว ก็ออกมาช่วยดูแลน้องคนเล็กที่มีอายุเพิ่งได้ปีเดียว เพื่อให้ฮารุกิไปดูแลอีกคนหนึ่ง ที่นอนซมอยู่บนที่นอน


     เธอไปหยิบอาหารที่เตรียมไว้สำหรับคนนี้โดยเฉพาะ แล้วตักขึ้นมาครึ่งช้อนและยื่นหาอีกฝ่าย
     "แม่ ข้าวต้มค่ะ ทานนะคะ"


     "ขอบใจมากนะ ฮารุกิ" คุณแม่ของฮารุกิอ้าปากรับประทานข้าวต้มฝีมือลูกสาวอย่างอุ่นใจ


     ระหว่างที่กำลังตักป้อนอาหารให้อยู่นั้น ก็มีคำถามอย่าง
     'อาการเป็นไงบ้าง ไม่เจ็บตรงไหนนะ ร้อนไปรึเปล่า' อยู่ตลอด ฝ่ายแม่ก็ตอบไปว่า 'ไม่เป็นไร' เสียส่วนใหญ่


     หลังจากที่ทานจนพออิ่ม ฮารุกิก็จะไปทำหน้าที่ต่อไปต่อ แต่ก่อนที่จะไปนั้นแม่ก็พูดขึ้นมาเล่น ๆ ว่า


     "ฮารุกินี่จะต้องเป็นเจ้าสาวที่ดีแน่ ๆ เลยเนอะ"


     "โถ่ คุณแม่ล่ะก็.." ถึงจะไม่จี้จุดอะไรมาก แต่ก็ทำให้หญิงสาวหน้าแดงไม่ใช่น้อย
     ไม่รู้ว่าแม่รู้เรื่องที่เธอคิดเล่น ๆ เมื่อเช้านี้รึเปล่าถึงได้พูดแบบนั้น แต่ก็คงเป็นอารมณ์ขี้เล่นของท่านเสียมากกว่า


     หลังจากให้แม่ทานอาหารเช้าเสร็จ ต่อมาก็มาถึงรับประทานอาหารเช้าพร้อมน้อง ๆ


     เมื่อทุกคนทำธุระเสร็จสิ้น ก็มาพร้อมกันที่โต๊ะอาหารกันอย่างพร้อมเพรียง


     พี่สาวเริ่มเรียงรายชื่อแต่ละคน แต่ละคนก็ขานรับชื่อตัวเองเสียงใส
     "ฟุยุกะ" = "ค่ะ!"
     "อากิโกะ" = "ค่า!"
     "นัตสึ" = "ครับ!"
     "ทากาเนะ" = "ค่ะ!"
     "โทระ" = "ครับ!"
     "ทาบาตะ" = "คร้าบ!"
     "ฮิโนะ" = "ค่า ๆ!"
     "ชู" = "ครับ!"
     "โอซุ" = "แอ้!"


     "เอาล่ะ ถ้าทุกคนพร้อมแล้วละก็.."


     "ทานล่ะนะคะ/ครับ" เก้าเสียงผสาน (+เสียงอ้อแอ้หนึ่ง) แล้วทุกคนก็รับประทานอาหารพร้อมเพียงกัน


     หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ฮารุกิก็มาล้างจานโดยมีอากิโกะมาช่วย โดยปล่อยให้คนอื่นเล่น ๆ กันไป ส่วนฟุยุกะคอยดูแลโอซุ


     ฮารุกิสังเกตมองนาฬิกา แล้วคิดได้ว่า อะ ใกล้ถึงเวลาแล้วนี่นะ


     เธอก็รีบล้างจานให้เสร็จ จากนั้นก็มากำชับน้องแต่ละคนให้ว่าอย่าซนนัก และช่วยกันดูแลบ้านกับแม่ด้วย ซึ่งทุกคนก็ตอบรับเสียงใส
     เมื่อพี่สาวเห็นว่าทุกคนร่าเริงกันดี เธอก็หายห่วงแล้วไปแต่งเครื่องแบบ


     เครื่องแบบที่ว่านี้ึเป็นเสื้อสีกรมท่า แขนยาว กางเกงขายาว มาพร้อมถุงมือสีขาวกับหมวก ที่ใคร ๆ เห็นแล้ว ก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นชุดกรรมกร
     เมื่อเสร็จสิ้น เธอก็แบกกระเป๋าคู่ใจ แล้วจะออกไปทำงาน


     "ไปล่ะนะคะ"


     "ไปดีมาดีนะคร้าบ/ค่า!"


     เสียงของพวกน้อง ๆ ช่วยเสริมสร้างกำลังใจได้ดีเลยทีเดียว


     เป็นเวลาพักหนึ่งแล้วที่ฮารุกิกลับมาบ้าน เนื่องจากเสียงานเก่าไป
     ครอบครัวเธอมีฐานะที่ยากจน แต่มีคนอยู่ที่บ้านค่อนข้างเยอะ แม่เองก็ป่วย ส่วนพ่อก็ทิ้งหนีไปคนเดียวพร้อมทิ้งหนี้สินไว้อีก จึงทำให้ดำเนินชีวิตแต่ละวันได้อย่างยากลำบาก


     งานเก่าของฮารุกิมีกาารเงินที่ค่อนข้างใช้ได้ดี แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่อาจล้างหนี้ได้หมด แถมยังต้องแบ่งมาดูแลเรื่องในครอบครัวต่าง ๆ ทั้งยังเรื่องค่ารักษาพยาบาลแม่อีก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยชอบงานเก่าที่ว่านั้นมากเท่าไรก็เถอะ..


     แต่งานใหม่นี้ค่าจ้างเลี้ยงได้ว่าต่ำกว่าเป็นสิบเท่า หากอันเก่านี่ยังแทบอยู่กันลำบาก งานใหม่นี้ก็ไม่ต้องพูดถึง


     น้อง ๆ ของเธอก็ไม่สามารถไปโรงเรียนได้ มีแต่ต้องเรียนที่บ้าน
     ซึ่งฮารุกิก็เป็นคนสอนแต่ละคน (เธอเป็นคนเดียวที่เคยได้ไปโรงเรียน แต่ก็จนถึงระดับชั้น ป.4 เท่านั้น)


     บางทีหากเธออยู่ในเขตอื่นที่ไม่ใช่เขตนี้ ชีวิตความเป็นอยู่ก็อาจจะดีกว่านี้ก็เป็นได้


     เขตแห่งอำนาจการเงิน


     เขตแห่งนี้มีความหมายตามชื่ออย่างชัดเจน
     ทุกอย่างตัดสินด้วยทรัพย์สินเงินทอง คนรวยมีอำนาจ คนจนเป็นแค่เดนสังคม 
     ที่นี่เป็นที่ที่มีระยะห่างทางชนชั้นสูงมาก ต่อให้ทำงานไปทั้งชาติ คนจนก็แทบไม่มีทางเลื่อนชนชั้นไปอยู่ในระดับเดียวกับคนรวยได้เลย


     สวัสดิการของสองชนชั้นต่างกันราวกับฟ้ากับเหว
     ชีวิตความเป็นอยู่ อนาคต การงาน อาหาร ฯลฯ


     แต่ถึงนั้นคนรวบก็เหมือนจะยังไม่ปล่อยคนจนไปไหน เพราะพวกเขาต่างเป็น แรงงาน ที่จำเป็นต่อการใช้งาน


     คำว่า 'สิ่งมีชีวิตทุกชนิดล้วนเท่าเทียมกัน' ของเทพธิดากลายเป็นคำโกหกหลอกลวงไปในพริบตา หากได้มาเห็นสภาพของเขตนี้


     การย้ายเขตอาจเป็นทางเลือกที่ดี แต่การย้ายเขตของที่นี่ต่างจากเขตอื่น ๆ ที่สามารถย้ายไปย้ายมาได้ตามใจ แต่สำหรับที่นี่ การจะออกไปจากเขตได้ ต้องใช้เงิน และไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ ด้วย เคยได้ยินว่าต้องทำงานกันห้าชั่วรุ่น ถึงจะมีเพียงพอที่จะย้ายเขตไปได้คนเดียว..


     ถ้าหากคนเดียวยังขนาดนั้น..บ้านของเธอที่มีอยุู่กันเป็นสิบนี่คง..


     แต่หากว่าเธอนหนีไปคนเดียวล่ะ ?
     ปลดเปลื้องตัวเองจากพันธนาการที่เรียกว่า ครอบครัว
     หนีไปจากเขตที่ไม่มีอนาคตนี้ ไปใช้ชีวิตในแบบของตัวเอง ไปหาแฟนที่จะมาช่วยดูแล แล้วสร้างครอบครัวใหม่ขึ้นมา..


     ความคิดนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้..แต่หากใครก็ตามที่ทำแบบนั้น..มันน่ะเลวเสียยิ่งกว่าปีศาจเสียอีก..


     ทันทีที่คิดเช่นนั้นก็มักจะมีภาพของผู้ชายคนหนึ่ง ที่ตอนนี้เธอเองก็จำหน้าเขาไม่ได้แล้ว


     แต่เธอก็ไม่คิดที่จะจำ คนที่ไม่มีความรับผิดชอบคนนั้น แล้วเลือกที่จะอยู่กับครอบครัวต่อไป


     นิยามคำว่า ครอบครัว ของแต่ละคนอาจจะแตกต่างกันไปตามบริบทของความเป็นอยู่ของแต่ละคน
     สำหรับ ซากาเอะ ฮารุกิคนนี้ ครอบครัวก็คือทุกทุกอย่างของเธอ


     เพื่อครอบครัวแล้ว..เธอทำได้ทุกอย่าง..ใช่ ทำได้ทุก ๆ อย่าง..


     ระหว่างที่กำลังเข็นรถเข็นที่บรรจุก้อนอิฐจำนวนมากไปตามทาง เธอก็เหลือบไปมองตึกระฟ้าโออ่าที่อยู่ห่างจากที่เธออยู่
     ตรงนั้นคือเขตของพวกคนรวย ส่วนที่เธออยู่คือเขตของคนจน
     มันแบ่งจากกันชัดเจนจนเหมือนไม่ใช่เขตเดียวกัน


     ระหว่างที่กำลังกวาดสายตามองไปเรื่อย ๆ เธอก็ไปสังเกตเห็นตึกแห่งหนึ่งซึ่งมีป้ายชื่อขนาดใหญ่ติดอยู่


     DEUS


     ทุกครั้งที่เห็นชื่อนั้น ความรู้สึกในใจของฮารุกิก็รุ่มร้อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
     จนทำให้เธอเผลอใส่แรงลงไปในมือมากไป จนทำให้ที่จับรถเข็นถึงกับหัก


     "เห้ย ซากาเอะ นั่นไม่ใช่เครื่องออกกำลังกายนะเฮ้ย"


     "ว้า! ขอโทษ ๆ เดียวจะไปหยิบคันใหม่มาเดี๋ยวนี้ล่ะ" ฮารุกิที่สติกลับคืนมารีบขอโทษ แล้วไปหารถคันใหม่มาทันที


     หลังจากที่ไปหาคันใหม่มาเปลี่ยนแล้วกลับมาทำงานโดยไม่สนใจสิ่งรบกวนใจนั่นอีก งานก็ดำเนินไปได้ด้วยดีโดยไม่มีปัญหา


     พอตกเย็น ก็ถึงเวลาเลิกงานของแต่ละคน ฮารุกิทำล่วงเวลาอีกสักหน่อยด้วยการขนอิฐกองใหญ่ไปวางไว้ข้างใน


     เพื่อนร่วมงานของฮารุกิสองคนสุดท้ายกำลังที่จะกลับบ้านแล้วเข้ามาเห็นเธอกำลังขยันอยู่พอดี "โห ซากาเอะ ขยันเกินไปแล้ว ที่นี่ทำโอทีไปก็ไม่มีค่าจ้างเพิ่มหรอกนะ" 


     "เอาเถอะน่า ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว พรุ่งนี้จะได้ไม่เหนื่อยไง"


     "อย่างเธอน่ะเหนื่อยเป็นด้วยเหรอ ?" เพื่อนอีกคนเล่นมุก


     "เออ นั่นสิเนอะ" ทางนี้ก็ยินดีรับมุก


     "เป็นผู้หญิงกลับบ้านดึก ๆ ดื่น ๆ ระวังตัวไว้หน่อยเน้อ"


      "เอาสิ ถ้าอยากชิมหมัดของฉันล่ะนะ"  


      "ว้า น่ากลัว" ทั้งสามหัวเราะ


     "งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ"


     "เจอกัน ๆ"












     "ซากาเอะเนี่ย ถ้าดูดี ๆ ก็หน้าตาดีใช้ได้เลยนะ"


     "โธ่ แค่ใช้ได้เองเรอะไง ฉันว่านี่ล่ะเพชรเม็ดงามของคนจน ๆ อย่างเราแล้วน้า~"


     หลังออกจากเขตก่อสร้างได้ระยะหนึ่ง เพื่อนร่วมงานทั้งสองของฮารุกิ ก็มาแอบคุยกันเรื่องเธอกันเล่น ๆ


     "ถ้าไม่นับเรื่องมีพลังช้างสารนั่นแล้ว ฉันว่าเธอคงเนื้อหอมใช้เล่นเลยล่ะ"


     "แล้วก็ดูแลตัวเองอีกหน่อยด้วยล่ะนะ"


     "ใช่ ๆ แต่เห็นแบบนั้นเธอเองก็แต่งนะ อย่างเล็บก็-!?"
     เพราะเพื่อนข้างหน้าหยุดเดินอย่างกระทันหัน ทำให้เพื่อนที่ตามมาชนเข้าอย่างไม่ทันระวัง


     "เห้ย จะหยุดก็บอกกันบ้างเดะ" ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่เพื่อนก็ไม่มีการตอบสนอง เขามองตาค้างไปด้านหน้าราวกับต้องมนตร์สะกด
     "นี่เป็นอะไรรึเปล่า ?"


     "โคตรสวยเลยอ่ะ"
 

     "หา ?"


     เพื่อนเงยหน้ามองไปตามที่อีกฝ่ายมอง แล้วทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้างอย่างน่าทึ่ง
     เบื้องหน้าของชายทั้งสอง มีสตรีรูปงามกำลังเดินตรงมาทางพวกเขา


     ผมสีครามอ่อน แววตาอันแสนสงบนิ่ง ใบหน้าที่งดงามราวกับนางฟ้า กับท่วงท่าการเดินสง่างามนั่น ทำเอาพวกเขาหลงสเน่ห์ตั้งแต่แรกเห็น 


     ยิ่งเธอเดินเข้ามาใกล้ ยิ่งทำให้หัวใจของพวกเขาเต้นดังตึกตัก


     (มาแล้ว ๆ ๆ!)


     แล้วก็ผ่านไปแล้ว..


     "เฮ้อ.." ชายทั้งสองไหล่ตก และถอนหายใจอย่างหมดกำลังใจ


     "อย่างพวกเรานี่มันหมดหวังจริง ๆ ล่ะเนอะ"


     "ฮะ ๆ ยังจะคิดว่ามีหวังไปกันได้อีกนะ"


     "ว่าแต่ผู้หญิงแบบนั้นมาทำอะไรที่นี่กัน ?"


     "นักท่องเที่ยวล่ะมั้ง"


     "นักท่องเที่ยวในเขตคนจนเนี่ยนะ ?"


     "อาจจะพวกทำวิจัยก็ได้"


     "จะแบบนั้นแน่เรอะ"


     ถึงจะมีข้อสงสัยอยู่บ้าง แต่ชายทั้งสองก็ปล่อยให้เรื่องท่แล้วก็แล้วไป และก็ตรงกลับบ้าน..ไม่สิ..ไปหาอะไรทานเล่นก่่อนที่จะกลับบ้านก่อน







     ฮารุกิขนพวกกองอิฐเข้าไปข้างในจนเสร็จ ถึงจะไม่เหนื่อย แต่เพราะปริมาณที่มากพอควรทำให้ดวงอาทิตย์เริ่มที่ส่องแสงสีส้มเริ่มที่จะลับขอบฟ้าไปเต็มที


     หญิงสาวถอดถุงมือออกแล้วเก็บไว้ในเสื้อ
     พอชักมือออกมา เธอก็มองดูมือที่เปื้อนคราบสีดำ จนดูไม่งามเหมือนมือของผู้หญิงเสียเท่าไรอยู่ครู่หนึ่ง


     ถ้าจะบอกว่ามีอะไรเหมือนผู้หญิงบ้างไหม ก็คงมีแต่เล็บที่ทาด้วยเบบี้พิงค์สีชมพูเท่านั้น


     "ถึงจะไม่ค่อยเข้ากับเราเท่าไรก็เถอะนะ.."


     หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง พลางกางมือไปบนฟ้า แล้วมองดูอย่างทบทวน
     "..แต่เป็นสิ่งที่ได้มาจากงานแรกของเรานี่นะ.."


    ระหว่างที่กำลังอยู่กับตัวเองอยู่นั้น ฮารุกิก็เพิ่งรู้ตัวว่ามีคนเข้ามาพอดี ทำให้เธอรีบชักมือกลับแล้วทำตัวเป็นปกติทันที
     "อะ ขอโทษเหม่อไปหน่อย"


     ตอนแรกร้อนลนจนไม่ทันได้สังเกต แต่เมื่อได้มองดี ๆ แล้ว
     คนที่มาหานั้นเป็นผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ ผมสีครามยาวสลวยเหมือนจะได้รับการดูแลอย่างดี ใส่เครื่องแบบนักเรียนที่ดูแล้วน่าจะเป็นโรงเรียนที่มีฐานะดีพอสมควร ยิ่งรวมกับท่าทางและลักษณะแบบนั้นทำให้ยิ่งมั่นใจได้เลยว่า เธอไม่ใช่คนของส่วนคนจนนี้


     "มีธุระอะไรรึเปล่า ?" ฮารุกิลองถาม


     "ซากาเอะ ฮารุกิสินะ"


     "ใช่ แล้วจะทำไมเรอะ ?" หญิงสาวเริ่มรู้สึกกลิ่นไม่ดี


     "ถ้าอย่างงั้น.." ผู้หญิงคนนั้นหยิบบางอย่างออกมา
     ดาบเรเปียร์ที่หยิบออกมาจากอากาศธาตุที่ว่างเปล่า ปรากฏเป็นเส้นลำแสงพุ่งตรงใส่ฮารุกิ!!


     ความเร็วที่สายตามนุษย์ธรรมดาไม่อาจมองทัน ด้วยความเร็วขนาดนั้นมากพอที่จะขยี้ร่างของหญิงสาวให้แหลกได้สบาย ๆ


     แต่หลังจากที่ควันค่อย ๆ จางออก ดูเหมือนว่าจะไม่มีร่างของหญิงสาวอยู่
     เพราะเธอสามารถหลบมาด้านข้างได้ทันท่วงที..พร้อมกับสวมปลอกแขนสีดำที่ยาวจนถึงข้อศอก


     "แกเป็นใคร ? DEUS งั้นเรอะ ?" 


     ฮารุกิถามอย่างเดือดดาล แต่ไม่มีคำตอบอีกฝ่าย กลับตั้งมือข้างลำตัวแล้วโจมตีใส่อีกครั้ง


     เธอรีบก้มตัวหลบ จากนั้นดวงตาก็เปล่งแสงสีเขียวออกมา
     แล้วก็ใช้ลวดปาตรงเข้าใส่ผู้หญิงลึกลับคนนั้นทันที


     อีกฝ่ายใช้ดาบการรับเส้นลวดเหล่านั้นไว้
     ฮารุกิก็จึงปล่อยกระแสไฟฟ้าไหลผ่านเส้นลวดใส่เข้าไป แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลนักเพระอีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่เป็นอะไรเลย


     (ด้ามจับเป็นฉนวนหรอกเรอะ..)


     ศัตรูหมุนด้ามจับเล็กน้อย ทันใดนั้นก็มีลำแสงพุ่งจากดาบตรงใส่ฮารุกิอีกครั้ง ทำให้เธอต้องรีบปลดลวดออก แล้วเคลื่อนหลบ


     แต่หลังจากที่หลบพ้นก็มีการจู่โจมต่อเข้ามาในทีในรูปของเส้นแสงอีกหลายเส้น


     แรงระเบิดทำให้เกิดควันฟุ้งไปทั่ว แต่ไม่นานนักฮารุกิก็กระโดดออกมาจากกลุ่มควันด้วยพลังเหนือมนุษย์แล้วขึ้นไปอยู่บนโครงเหล็กของอาคารที่กำลังก่อสร้าง


     "ชิ..ถุ่ย" เธอบ้วนเลือดออกมา เพราะได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีเมื่อครู่นี้


     กริ๊ง!


     จู่ ๆ โทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อก็ดังขึ้น ทำให้ฮารุกิต้องรับสายแม้ไม่ได้อยู่ในเวลาที่จะทำแบบนั้นก็ตาม


     "ฮัลโหล ฟุยุกะเรอะ มีอะไร ?"


     "พี่คะ! ช่วยด้วย มีใครไม่รู้ม--กรี๊ด!!" สิ้นเสียงกรี้ด สายก็ตัดไปอย่างกระทัน โดยที่มีเวลาคุยเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น


     "ฟุยุกะ เกิดอะไรขึ้น ฟุยุกะ!" ถึงสายจะตัดไปแล้วแต่ฮารุกิก็ตะโกนเรียกหาน้องสาวตัวเองปลายสายซ้ำอีกหลายครั้ง


     ทันใดนั้นหญิงสาวผมสีคราม ก็กระโดดขึ้นมาอยู่บนโครงเหล็กชั้นเดียวกับฮารุกิ ท่าทางเธอเองก็จะมีพลังเหนือนมนุษย์อยู่เหมือนกัน
     แต่ตอนนี้ฮารุกิไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนั้น


     "พวกแกตัองการฉันไม่ใช่เรอะ แล้วไปลากครอบครัวฉันมาเกี่ยวด้วยทำไม!?"


     "หากฉันกำจัดเธอไม่สำเร็จ ก็คิดจะใช้ครอบครัวของเธอเป็นแต้มต่อสร้างความได้เปรียบยังไงล่ะ"


     "แต่ถ้ากำจัดฉันได้ล่ะ พวกแกคิดจะทำยังไงกับพวกเขา!?"


     ไม่มีการตอบรับจากอีกฝ่าย มันเป็นคำตอบกลาย ๆ ว่า ก็ฆ่าทิ้งเหมือนกัน


     "บ้าที่สุด!"


     หญิงสาวผมสีครามชักดาบเล็งขึ้นมาที่เธอ


     (ไม่มีเวลามาอยู่ที่นี่แล้ว..) ฮารุกิมองลงไปที่โครงเหล็กข้างล่าง
     (ขอโทษนะ อุตส่าห์ช่วยกันทำได้ขนาดนี้แล้วแท้ ๆ..)


     ดวงตาของฮารุกิเปล่งแสงสีขาว แล้วทำในสิ่งที่อีกฝ่ายไม่ทันคิด
     เธอต่อยลงไปที่โคงเหล็กด้วยแรงมหาศาส ทำให้ทั้งอาคารพังถล่มลงมา!


     จากนั้นดวงตาของฮารุกิก็เปลี่ยนสีไปอีกครั้ง เป็นสีเหลือง
     ความคล่องตัวของเธอเหมือนจะสูงขึ้น ทำให้เคลื่อนไหวไปมาท่ามกลางโครงเหล็กที่พังทลายได้ แล้วรีบวิ่งกลับบ้านไปโดยด่วนที่สุด





      มีความลับสองอย่างที่ซากาเอะ ฮารุกิไม่เคยบอกกับใครในครอบครัว


     หนึ่งคือการที่เธอเป็น..ปีศาจ


     สายพันธุ์ที่ถูกเรียกโดยเหล่าผู้สถิตบนสรวงสวรรค์ว่า 'ผู้นำพามาซึ่งความชั่วร้ายทั้งมวล'


     เป็นตัวตนที่ชั่วร้าย และเป็นศัตรูของโลก
     สายพันธุ์นี้มีความพิเศษที่ไม่ได้เป็นการสืบเชื้อสายผ่านสายเลือด หรือเผ่าพันธุ์แบบไหน แต่จะเหมือนเป็นการสุ่ม


     ผู้ที่บังเอิญกลายเป็นปีศาจ ซึ่งถูกสุ่มเกิดขึ้นมาในโลกที่ถูกรังสรรค์ใบนี้ทั้ง 72 คน
     และฮารุกิก็คือหนึ่งในนั้น




     อีกหนึ่งความลับคือ งานเก่าของเธอนั้นคืองานนักฆ่า


     DEUS บริษัทที่มีเครือใหญ่ที่สุดในโลก ได้ทำการจ้าง 'ปีศาจ' อย่างลับ ๆ ให้มาเป็นนักฆ่าทำภารกิจในเงามืด ซึ่งมีรางวัลตอบแทนที่คุ้มค่า


     ถึงแม้จะไม่ค่อยชอบ แต่เพราะตัวเธอเองก็ไม่มีทางเลือก


     สุดท้ายเธอก็ต้องเดินเข้าไปในเส้นทางของสีดำ แล้วใช้มือข้างนี้สังหารคนไปไม่รู้กี่คน


     แต่เพราะแบบนั้น ถึงได้มีอาหารดี ๆ กลับมาเลี้ยงครอบครัว
     เพราะแบบนั้นเธอจึงสามารถซื้อเบบี้พิงก์ที่ตัวเองอย่างซื้อได้เป็นครั้งแรก
     เพราะแบบนั้นเธอถึงสามารถรักษารอยยิ้มขอครอบครัวไว้ได้


     แต่ว่าการรวยทางลัดแบบนั้นก็ดูเหมือนจะอยู่ได้ไม่นาน


     เมื่อ DEUS ได้หักหลังเธอ..ได้หักหลังปีศาจ
     ในระหว่างที่กำลังทำสงครามกับเหล่าผู้ขัดต่อการคงอยู่ของพระผู้เป็นเจ้า
     มนุษย์ที่เป็นฝ่ายเดียวกัน ได้หันปืนเข้าหาปีศาจ และไล่สังหารปีศาจละคนทีละคน


     ฮารุกิโชคดีที่หนีมาได้ แล้วกลับมาหลบอยู่ที่บ้านเกิด


     แต่เธอก็รู้สึกกังวลใจอยู่เสมอว่าพวกมันจะมาไล่ล่าเธอ..แล้วจะพลอยทำให้ครอบครัวเธอโดนลูกหลงไปด้วยหรือไม่




     พลังปีศาจนี้อาจจะดูเหมือนเป็นคำสาปที่ชั่วร้ายที่ทำให้ชีวิตของใครสักคนต้องผูกติดกับบางอย่างที่ผิดปกติ


     แต่สำหรับฮารุกิ การที่เธอได้เป็นปีศาจนั้นกลับเป็นเรื่องดี
     ด้วยพลังนี้ทำให้เธอสามารถทำงานต่าง ๆ ได้สำเร็จ ทั้งที่เป็นผู้หญิง ทั้งการจนของหนัก ๆ ทั้งการลอบสังหาร ถึงมันจะไม่ได้ทำให้คุณภาพชีวิตของครอบครัวเธอดีขึ้นมากมายเท่าไร


     เพราะเธอเองก็ยังเกรงกลัวในพลังลึกลับนี้ ยังคงกลัวในสายพันธุ์ที่ถูกเรียกว่าเป็นความชั่วร้ายนี้ และด้วยเพราะการที่เธอเป็นแบบนี้ครอบครัวของเธอเลยถูกเข้ามาเกี่ยวข้องกับโลกฝั่งนี้


     แต่เพราะแบบนั้น สิ่งที่เธอต้องการที่สุดตอนนี้ก็คือพลังนี้


     เพราะการที่จะช่วยครอบครัวของเธอได้จำเป็นที่จะต้องใช้พลังนี้เท่านั้น

.
.
.
.
.



     ฮารุกิกลับมาบ้าน พบว่าที่นั่นเละเทะไปหมด พื้นห้องฉีกขาด พนังทะลุเป็นรู กระจกแตกและไม่มีอยู่ใครเลย


     แต่ศัตรูของเธอเหมือนจะต้องการให้เธอไปหาอย่างเจาะจง
     เพราะมีการทิ้งจดหมายเอาไว้ว่าให้ไปเจอที่โรงงานร้างที่อยู่ไม่ไกลจากหอของเธอมากนัก


     เธอเปลี่ยนจากชุดเครื่องแบบกรรมกร มาเป็นชุดสำหรับงานเก่า ซึ่งเป็นชุดที่ได้รับการออกแบบโดย DEUS โดยอาศัยความชอบของแต่ละคนในการออกแบบ
    สิ่งที่พิเศษของมันที่ทำให้ฮารุกิชอบ แม้จะเป็นของจาก DEUS ก็คือเนื้อผ้าของมันทำมาจากเส้นใยชนิดพิเศษที่สามารถกันกระสุนได้ หากเปรียบแล้วตอนที่โดนยิงพลังงานเข้าใส่เมื่อกี้นี้ อาจจะทำให้ความเสียหายที่ได้รับน้อยลงกว่านี้ก็ได้


     หลังจากที่ทำแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ กับเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว จึงรีบมุ่งหน้าไปอย่างไม่รอช้า


     ที่นั่นเป็นโรงงานร้างเก่าซึ่งถูกปล่อยทิ้งมานานแล้ว
     จริง ๆ สถานที่แบบนี้หาได้ไม่ยากเท่าไรภายในเขตแห่งอำนาจการเงินส่วนของคนจน


     สาเหตุที่พวกมันพาครอบครัวของเธอมาที่นี่ก็คงเพราะพวกมันต้องการจะปฏิบัติการในที่ลับ แล้วไม่อยากให้คนนอกรู้คล้าย ๆ กับสมัยที่เธอเป็นนักฆ่า


     โลกนี้มีอยู่หลายมุมหลายด้าน
     แต่หากต้องการอธิบายให้ง่ายที่สุด ก็คงมีแค่สองด้าน


     เบื้องหน้า กับเบื้องหลัง


     สำหรับผู้ที่เคยก้าวชีวิตไปในโลกเบื้องหลังแล้ว จะไม่มีทางกลับออกมาได้
     ฮารุกิเพิ่งจะเข้าใจความหมายนั้นเป็นครั้งแรกก็ตอนนี้



     หลังจากที่สำรวจด้านนอกว่าไม่มีใครอยู่เลย เธอก็เดินเข้าไปข้างใน
     ที่นี่เต็มไปด้วยเครื่องจักรที่ไม่มีใครใช้งานแล้ว เต็มไปด้วยฝุ่น สนิม และยักไย้ หากที่นี่มีผีสิงก็จะไม่รู้สึกแปลกใจเลย


     แต่เธอไม่ต้องการให้ครอบครัวของเธอ ต้องกลายเป็นผีที่นี่..


     ฮารุกิเดินเข้ามาข้างในจนน่าจะถึงประมาณกลางโรงงาน ก็พบกับพวกน้อง ๆ ของเธอถูกจับมัดรวมอยู่พร้อมแม่ อยู่กลางห้องโดยมีไฟสลัวเปิดส่องลงมาที่พวกเขา


     "ทุกคน!?"


     "พี่ ช่วยด้วยครับ/ค่ะ!"


     "จะไปช่วยเดี๋ยวนี้ล่-!?"


     "ปีศาจลำดับที่ 3 ซากาเอะ ฮารุกิสินะ"
     หญิงสาวผมสีดำ สูงกว่าฮารุกิเล็กน้อย เดินออกมาจากเงามืดด้านข้างน้อง ๆ ของฮารุกิ ทำให้เสียงร้องขอความช่วยเหลือที่ดังจนถึงเมื่อครู่หยุดชะงักไป


     (เมื่อกี้ไม่รู้สึกถึงยายนั่นเลย..)


     "ข้อมูลรูปพรรณสัณฐานตรงกับที่ลงทะเบียนไว้ แปลว่าใช่จริง ๆ" เธอกำลังเปิดดูข้อมูลของฮารุกิอยู่ในแท๊บเล็ต


     "ฉันขอเตือน ปล่อยครอบครัวของฉันเดี๋ยวนี้" ฮารุกิตั้งท่าเตรียมพร้อมสู้ และปล่อยจิตสังหารใส่อีกฝ่ายอย่างจริงจัง


     "คงต้องขอปฏิเสธ การมีพวกเขาอยู่จะทำให้คุณต่อสู้ได้ยากขึ้น และทำให้เปอร์เซ็นต์ชนะของพวกเราสูงขึ้น" เธอพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย


     "ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ให้พวกแกมีโอกาสนั้นเลย" ดวงตาของฮารุกิเรืองแสงสีเหลือง แล้วทันใดนั้นร่างของเธอก็หายไป
     ไม่สิ มันเป็นการเคลื่อนด้วยความเร็วสูงจนมองไม่แทบไม่ทันต่างหาก


     แต่ในห้วงความเร็วสูงที่ฮารุกิกำลังวิ่งอยู่นั้น ก็มีบางอย่างที่ผิดปกติพุ่งเข้ามาจากทางด้านข้าง ด้วยการที่เธอเคลื่อนไหวอยู่ จึงทำให้ไม่สามารถหลบการโจมตีดังกล่าวได้


     ตู้ม!


     ร่างของหญิงสาวกระเด็นไปชนกับคอนเทนเนอร์จนทะลุ


     ลูกถีบที่แทรกเข้ามาอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันตั้งตัว
     ซึ่งเป็นฝีมือของผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ซึ่งไว้ผมเปียสีน้ำตาลอ่อน ซึ่งฮารุกิเองก็ไม่รู้สึกถึงตัวตนของเธออีกเช่นกัน


     (ประมาทไปหน่อย แต่ว่า..!)


     ทันใดนั้นประตูตู้คอนเทนเนอร์ก็เปิดออก พร้อมด้วยแสงสีเหลืองที่พุ่งออกมาจนมองไม่ทัน
     ฮารุกิอาศัยจังหวะที่ศัตรูมองไม่เห็นตัว พุ่งออกมาด้วยความเร็วแล้วมาอยู่ข้างหลังของผู้หญิงผมสีม่วง


     ทว่าการเคลื่อนไหวที่เชื่องช้าของอีกฝ่าย กลับเป็นการจ่อดาบเล็งมาที่ตำแหน่งที่เธอจะมาหยุดพอดี..


     เส้นแสงสีแดงถูกยิงออกมา แต่ไปกระทบระเบิดพื้นแทน


     ฮารุกิเคลื่อนหลบมาอีกด้านได้ทันก่อนที่จะรับเข้าไป แต่เป็นอีกครั้งเมื่อดาบที่ขยับเป็นภาพสโลว์โมชันนั่น กับเล็งตรงมาที่เธอได้อย่างพอดี


     เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ฮารุกิเลยตัดสินใจลุยไปซึ่ง ๆ หน้าแม้จะต้องบาดเจ็บ


     แต่อีกฝ่ายไม่ยิงแสงออกมา กลับกลายเป็นว่าหลบฮารุกิจับล็อกไหล่ แล้วกระโดดถีบตัวฮารุกิตีลังกาขึ้นไปกลางอากาศแทน


     ในช่วงจังหวะที่กำลังเสียหลักอยู่นั้น ดาบอีกเล่มก็พุ่งแทงลงมาจากด้านบน


     รู้สึกถึงของแหลมที่แทงลงมาบนเสื้อผ้า แต่ดาบแทงไม่ทะลุด้วยการที่เสื้อของเธอช่วยเอาไว้


     ผู้หญิงผมเปียสีน้ำตาลโจมตีเหมือนจะกดแรงลงเข้าไปดาบ กะจะแทงให้ทะลุ
     พร้อมด้วยการพุ่งเข้ามาแทงจากข้างหลังของผู้หญิงอีกคน


     แต่ในสถานการณ์แบบนั้น ฮารุกิก็ยิ้มออก 
     เพราะมันก็อยู่ในการคาดการณ์ของเธออยู่นิดหน่อย


     ลวดถูกปล่อยออกมาจากถุงมือทั้งสองข้าง ข้างหนึ่งไปรัดข้อเท้าของผู้หญิงที่อยู่กลางอากาศ อีกหนึ่งไปรัดแขนของอีกคน


     "ถ้าเรื่องแรงล่ะก็ ฉันไม่แพ้ใครหรอก!" ดวงตาของฮารุกิเปล่งแสงสีขาว พลังแรงช้างสารของเธอที่เดิมเยอะอยู่แล้วก็เพิ่มเป็นเท่าตัว
     ตีลังกากลางอากาศ ทุ่มหญิงสาวทั้งสองลงกระแทกกับพื้นด้วยสุดแรงทั้งหมดที่มี จนทำให้พื้นแตกเป็นเสี่ยง ๆ


     ถึงอย่างนั้นสองคนนั้นเหมือนจะไม่ได้รับบาดเจ็บจากการทุ่มเมื่อกี้เท่าไรนัก


     "ถ้างั้นก็.."


     "พี่คะ อันตราย!"


     ถึงฟุยุกะจะร้องเตือน แต่ปฏิกิริยาตอบสนองของฮารุกิเร็วไม่พอ
     เส้นแสงแทงทะลุช่องท้องของเธอ แม้แต่เสื้อผ้ากันกระสุนของเธอก็กันไว้ไม่ได้


     "อัก..!" 
     ก่อนที่จะได้หันกลับไปรับมือกับศัตรูที่อยู่ข้างหลัง ก็มีการโจมตีเข้าใส่ซ้ำ ทำให้ล้มลงไปทั้งยืน


     จากนั้นก็ปรากฏดาบเรเปียร์สองเล่มแทงเข้าฝ่ามือทั้งสองของฮารุกิทะลุไปถึงพื้น ตรึงร่างของเธอเอาไว้


     "ถึงจะเป็นตัวปัญหากว่าที่คิด แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร" หญิงสาวผมสีคราม เดินออกมาจากเงามืดอย่างเยือกเย็น
     เธอคือคนที่ฮารุกิสู้ด้วยเมื่อก่อนหน้านี้ ไม่รู้ว่าแอบซ่อนอยู่หรือเพิ่งตามมาทัน แต่เป็นอีกครั้งที่ฮารุกิไม่รู้สึกถึงตัวตนของศัตรู


     แต่ครั้งนี้มันทำให้เธอพลาดท่าเสียทีครั้งใหญ่


     ผู้หญิงผมสีครามตรงเข้าไปหาร่างของฮารุกิที่ติดอยู่กับพื้นอย่างช้า ๆ
     ขณะเดียวกันอีกสองคนที่ล้มไปเพราะท่าทุ่มของฮารุกิเมื่อครู่ ก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว และกำลังเข้ามาทางเดียวกัน


     เสียงร้องของน้อง ๆ ดังเจี๊ยวจ๊าวก็จริง แต่ฮารุกิที่สติกำลังเลือนลาง ไม่รับรู้อะไรรอบข้างมากนัก


     จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งดังขึ้นแล้วทำให้ทุกการเคลื่อนไหวและทุกเสียงหยุดไป


     "ขอร้องล่ะ ได้โปรดอย่าทำอะไรลูกฉันเลย!"


     "คุณ..แม่.."


     "แกจะเอาชีวิตฉันไปก็ได้ แต่ได้โปรดปล่อยฮารุกิกับลูก ๆ ของฉันไปเถอะนะ ขอร้องล่ะ" เสียงของคุณแม่ถึงจะหนักแน่น แต่ก็กระค่อนกระแค่นเป็นเพราะอาการป่วย


      "..."


     (ไม่ได้นะ..คะ..ไม่ได้นะคะ คุณแม่..)


     "นั่นสินะ.."


     ผู้หญิงผมสีครามเล็งดาบไปที่แม่ของฮารุกิกับน้อง ๆ ของเธอ


     "..ตัวประกันไม่จำเป็นแล้วนี่นะ"


     "..หยุดน้า~!" ฮารุกิพยายามเค้นพลังที่เหลืออยู่ทั้งหมดออกมา จนดวงตาเริ่มเปล่งแสงสีม่วง


     แต่ดูเหมือนจะไม่ทันการณ์..


     เส้นลำแสงถูกยิงออกไปจากปลายดาบเสียแล้ว


    ทว่าในช่วงเวลาเดียวกันนั้น ก็มีแสงวูบวาบสีขาวส่องมาจากกระจก ทำให้สายตาของแต่ละคนพร่ามัวไปชั่วครู่
     จากนั้นก็ปรากฏเสียงของเครื่องยนต์ดังมาจากด้านนอกโรงงาน


     แล้วทันใดนั้น กระจกก็แตกออกพร้อมเสียงดังสนั่น


     บรืน!!


     มอเตอร์ไซค์พร้อมกับผู้ขับขี่คนหนึ่งทะยานเข้ามาจากด้านนอก
     ในจังหวะที่ลอยมาอยู่เหนือศีรษะของพวกพวกน้อง ๆ กับแม่ของฮารุกิ คนคนนั้นก็โยนบางอย่างลงมาบนพื้น ให้อยู่ระหว่างเส้นแสงกับพวกเขา


     แล้วอุปกรณ์ชิ้นนั้นก็ทำงาน มันเป็นเครื่องสร้างกำแพงพลังงาน หรือที่เรียกว่าบาเรีย ซึ่งสามารถป้องกันการโจมตีลำแสงสีม่วงนั้นไว้ได้


     จากนั้นเขาก็ถีบรถมอร์เตอร์ไซค์ลงใส่ผู้หญิงผมสีม่วงกับผู้หญิงผมสีชมพู ทำให้ต่างฝ่าย ต่างต้องแยกออกจากกัน
     และอาศัยจังหวะนั้นเคลื่อนลงมาหาผู้หญิงผมสีครามอย่างไม่ให้ตั้งตัว


     มีดสีเงินถูกชักออกมาฉับไว หญิงสาวผมสีดำถึงกับต้องรีบผละตัวถอยออกมา
     ถึงแม้เธอจะหลบได้ทันอย่างฉิวเฉียด แต่ทันใดนั้นร่างตรงหน้าก็หมุนตัวอย่างรวดเร็ว แล้วใช้ข้อมือฟาดไปที่หน้า ทำให้ล้มลงไป


     ผู้หญิงผมดำกำลังจะยิงเส้นแสงจากดาบช่วย แต่เธอก็ถูกมีดขนาดเล็กสามเล่มปาใส่จนหยุดชะงัก


     พอผู้หญิงผมเปียสีน้ำตาลเข้ามาด้วยมาด้วยความเร็วสูงแล้วแทงดาบเข้าใส่
     อีกฝ่ายก็หมุนตัวหลบมาด้านข้าง พร้อมใช้มีดฟันตวัดไปพร้อมกันในเวลานั้นด้วย ทำให้สีข้างของเธอถูกตัดจนถึงเนื้อใน


     "แกคือ.."


     "..อาซึมะ.." ฮารุกิพึมพำชื่อของผู้มาช่วย


     นัยน์ตาสีฟ้า ผมสั้นสีน้ำเงิน ความสามารถในการต่อสู้ที่เหนือล้ำจนไม่อาจต่อกรได้
     หญิงสาวที่จ้องมองคู่ต่อสู้ที่ล้มลงไปกองทั้งสามคนด้วยสายตาเย็นชาของนักฆ่าอย่างแท้จริง


     "ปีศาจลำดับที่ 1 อาซึมะ..โทคาคุ.."


     "ดูเหมือนกำลังแย่นะ ซากาเอะ"


     "เหอะ แล้วมาทำอะไรที่นี่น่ะ ?"


     โทคาคุเดินมาหาฮารุกิแล้วดึงหอกสีดำที่ตรึงร่างของเธอทั้งสองเล่มออกไป
     "มาช่วย เหตุผลแค่นั้นจะได้รึเปล่า"


     ฮารุกิลุกขึ้นยืน พร้อมฉีกยิ้ม
     "อา แค่นั้นก็ซาบซึ้งจนบอกไม่ถูกแล้วล่ะ"


     บาดแผลที่ถูกแทงจนเป็นรูบนมือของฮารุกิ ค่อย ๆ สมานคืนอย่างรวดเร็ว 
     เธอทุบกำปั้นกับฝ่ามือ พร้อมพูดขึ้นว่า "เอาล่ะ ได้เวลาเอาคืนแล้ว!"


     สิ้นเสียงพูด ทั้งสองก็แยกกันไปคนละทาง ฮารุกิกลับเข้าไปสู้กับศัตรูทั้งสามคน ส่วนโทคาคุวกกลับไปช่วยน้อง ๆ กับแม่ของฮารุกิ


     หลังจากตัดโซ่ที่รัดอยู่ โทคาคุก็บอกให้ทุกคนรีบหนีไปซะ
     ฟุยุกะกับอากิโกะช่วยกันพยุงแม่ออกไป โดยที่สายตาของเธอดูยังจะเป็นห่วงฮารุกิอยู่




     ขณะเดียวกัน
     ดวงตาของหญิงสาวผมสีแดงก็เปล่งแสงสีฟ้า จากนั้นร่างของเธอก็แยกเป็นสามร่าง แล้วเข้าไปหาศัตรูทั้งสามพร้อมกัน


     ผู้หญิงผมสีดำและผมสีเปียสีน้ำตาล โจมตีร่างแยกของฮารุกิกลับไป ทว่าทันทีที่สัมผัสกับร่างนั้น ก็กลายเป็นว่าร่างของเธอกลายร่างเป็นน้ำแล้วเข้ามารัดตัวเธอทั้งสอง


     "เจอกับความโกรธของฉันหน่อยเป็นไงล่ะ!" ฮารุกิปล่อยหมัดตรงไปที่ผู้หญิงผมสีคราม


     อีกฝ่ายยิงเส้นแสงใส่ฮารุกิที่กำลังวิ่งเข้ามา แต่แล้วร่างนั้นก็เป็นแค่ร่างแยกน้ำอีก


     ตอนนั้นเองที่รู้สึกแรงลมและการเคลื่อนไหวที่มาจากด้านหลัง
     ฮารุกิมาอยู่ข้างหลังผู้หญิงผมสีครามในช่วงจังหวะที่อีกฝ่ายไม่ได้ตั้งตัว แล้วกำลังง้างหมัดไปสุดลำตัว


     "นี่สำหรับที่ทำร้ายครอบครัวของฉัน!" ดวงตาของเธอเปล่งแสงสีม่วง ทันใดนั้นกำปั้นก็ปรากฏเหมือนออร่าสีเดียวกันขึ้นมา


     ผู้หญิงผมสีครามกัดฟันกรอด เธอรู้ว่าหลบไม่พ้นแล้ว จึงตั้งรับด้วยดาบตรง ๆ


     พอหมัดชกเข้าไป ดาบที่เข้าปะทะก็ตั้งรับแรงทั้งหมดไว้ได้
     ทว่าดาบกลับค่อย ๆ เหมือนถูกย่อยสลาย พร้อมกับกลายเป็นน้ำแข็ง


     "ของแค่นี้น่ะ!" ฮารุกิใส่แรงเข้าไปมากขึ้นจนทำลายดาบจนแหลกละเอียด แล้วชกเข้าไปกลางอกของหญิงสาว จนร่างปลิวกระเด็นไปชนกับผนัง


     ผู้หญิงผมเปียสีน้ำตาลกำลังจะเข้าไปช่วย แต่ทันใดนั้นก็มีเงาสีน้ำเงินเข้ามาในระยะกระชั้นชิด


     มีเสียง ปัง ดังขึ้นสามครั้ง จากนั้นตัวเธอก็ถูกถีบจนล้มไปนอนกองกับพื้น


     ผู้ที่เหลืออยู่ มีเพียงผู้หญิงผมสีดำเท่านั้น
     แสงบนดาบของเธอปลดปล่อยพลังออกมามากขึ้น แล้วยิงไปที่ตำแหน่งของปีศาจทั้งสอง


     แสงสีแดงทะลวงผ่านห้วงอากาศไปอย่างรวดเร็ว แต่การตอบสนองของทั้งคู่ก็เร็วพอ จนสามารถกระโดดถอยออกมา ก่อนที่เส้นแสงจะกระทบกับพื้นจนเกิดระเบิด


     "เอาไงต่อ ?" ฮารุกิถาม


     "ถล่มที่นี่"


      "ฮะ ?"


     "วิ่ง.."
      พูดเสร็จ โทคาคุก็หยิบร็อกเก็ตลันเชอร์ ออกมาจากกระเป๋าเล็ก ๆ ใบหนึ่ง ที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะใส่เข้าไปได้
     แล้วไม่มีการพูดพล่ามทำเพลง เธอก็ยิงจรวดหัวรบเจาะเกราะรถถังใส่ผู้หญิงผมสีดำ


     บึ้ม!!!



     แรงระเบิดรุนแรงมาก จนทำมองไม่เห็นร่างของศัตรูที่รับแรงระเบิดเข้าไปเต็ม ๆ เลย
     แต่เพราะแบบนั้น ด้วยการที่มันรุนแรงมาก มากเสียจนทำให้ที่นี่ถึงกับสะเทือนไปทั้งอาคาร


     "เฮ่ ๆ อย่าบอกนะว่า.." สัญญาณอันตรายของฮารุกิร้องเตือน ท่าทางที่โทคาคุพูดสั้น ๆ เมื่อกี้จะไม่ได้พูดเล่น
     ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีเหลือง จากนั้นก็รีบวิ่งไปด้วยความเร็วสูงทันที


     กลับกัน คนที่พูดว่าให้วิ่ง กลับทำได้เพียงวิ่งไปแบบธรรมดาด้วยความเร็วที่สูงกว่าคนทั่วไปเล็กน้อย


     ฮารุกิเห็นแบบนั้นจึงต้องวิ่งย้อนกลับมาหาโทคาคุ ท่ามกลางโรงงานร้างที่กำลังจะถล่ม
     "นี่อาซึมะ วิ่งให้เร็วกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง เดี๋ยวก็โดนทับตายหรอก"


     "ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน รีบออกไปก่อนเลย"


     "แต่ว่า.."


     "บอกว่าให้ไป ก็ไปสิ!"


     "เธอเนี่ยน้า~" ฮารุกิไม่ฟังที่โทคาคุบอก แล้วอุ้มร่างของเธอขึ้นมา


     "เดี๋ยวสิจะทำอ-!?"


     "ไปล่ะนะ!" ฮารุกิใช้ความสามารถในการเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วของเธอ ทำให้วิ่งออกมาจากโรงงานที่กำลังพังทลายได้ทัน


     แล้วพอออกมา ทั้งคู่ก็เห็นภาพของโรงงานทั้งโรงงานที่กำลังถล่มลงไป..




     "..."


     "มีอะไรเหรอ ?"


     "วางฉันลงได้รึยัง ?"


     "อะ ขอโทษ ๆ" ฮารุกิวางโทคาคุลง
     "คิดว่าจะจัดการยายพวกนั้นได้รึยัง ?"


     "ถ้าง่ายนาดนั้นก็ดีสิ" คำตอบโทคาคุแปลได้นัย ๆ ว่า พวกนั้นยังต้องมีชีวิตอยู่แน่ ๆ


     "จะว่าไปแล้วน้อง ๆ ฉันล่ะ ?"


     "พี่!"


     เสียงร้องของเด็ก ๆ ที่ดังมาจากอีกด้านหนึ่ง น้อง ๆ ของฮารุกิต่างวิ่งกันมาหาพี่สาว แล้วเข้าโผกอดเธอ
     รอยยิ้มและน้ำตาแห่งความปลื้มปิติทั้งจากพี่และน้อง ๆ ทำให้ทราบได้ว่าสายสัมพันธ์ของพวกเขาแน่นแฟ้นแค่ไหน


     ดูเหมือนว่าวันนี้ ซากาเอะ ฮารุกิ จะสามารถปกป้องครอบครัวของเธอเอาไว้ได้..









     ช่วงเวลาเช้าตรู่ของวันใหม่ ที่ท่าเรือของเขตแห่งอำนาจการเงินส่วนของคนจน
     โทคาคุ, ฮารุกิและครอบครัวของฮารุกิ ต่างรอกันที่นั่น เพื่อคอยการมาถึงของใครคนหนึ่ง


     "มาแล้ว.." หญิงสาวผมสีน้ำเงินพูดขึ้นมา ทั้งที่ยังไม่เห็นมีอะไรมาจากสุดขอบฟ้านั้น


     แต่ฮารุกิก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างขนาดใหญ่กำลังลอยอยู่เหนือศีรษะของพวกเธอ


     แล้วทันใดนั้นความจริงก็ถูกเปิดเผย ภาพลวงตาได้หายไป
     เครื่องบินที่ปิดระบบอำพรางตัว ทำให้เผยสภาพที่แท้จริงออกมา กำลังค่อย ๆ ร่อนลงมาที่พวกเธอ


     พอเครื่องบินจอด ประตูท้ายเครื่องก็เปิดออก พร้อมการมาถึงของหญิงสาวผู้หนึ่งที่ดูเหมือนจะรู้จักกับทั้งสองคน


     "ฮานาบุสะ ?"


     "ภารกิจสำเร็จสินะคะคุณอาซึมะ ยินดีด้วยนะคะคุณซากาเอะที่ครอบครัวทุกคนแล้วก็ตัวคุณปลอดภัยดี"


     "หรือว่าเธอเป็นคนส่งให้อาซึมะมาหาฉันงั้นเรอะ ?"


     "ค่ะ/ไม่ใช่" ทั้งสองตอบพร้อมกัน แต่ไปคนละเรื่องเลย


     "คุณโทคาคุตอนนี้เขากำลังรวบรวมปีศาจที่หลงเหลืออยู่ให้มารวมกันอยู่น่ะค่ะ โดยที่ทางฉันเป็นผู้ให้ความช่วยเหลืออยู่"


     "แบบนี้นี่เอง มิน่าถึงได้หาฉันเจอ"


     "..." โทคาคุเงียบไม่พูดอะไร แค่ยืดกอดอกยักไหล่


     "ในเมื่อปลอดภัยแล้ว ฉันมีข้อเสนอให้คุณซากาเอะค่ะ"


     "หืม ฉันเหรอ ?"


     "ค่ะ คือว่า.."


     ข้อเสนอของฮานาบุสะคือการให้ครอบครัวของฮารุกิ ย้ายไปอยู่ภายใต้การดูแลของเธอ
     ซึ่งจะได้รับการดูแล และความปลอดภัยจากเครือตระกูลของเธอที่เธอเป็นเจ้าของ รวมถึงแม่เองก็จะได้รับการรักษาด้วย


     แลกกับการที่ฮารุกิจะได้ไปเป็นกำลังเสริมของโทคาคุในการออกตามหา ปีศาจ ที่เหลืออยู่


     สำหรับฮารุกิก็เป็นข้อเสนอที่ไม่เลว เพราะหากปล่อยให้ครอบครัวอยู่ที่นี่กัน ก็จะเป็นอันตรายจากทั้งเรื่องการอยู่ดูแล และการอาจถูกลอบทำร้ายแบบครั้งนี้อีก


     รวมถึงฮานาบุสะ สุมิเรโกะ ก็เป็นลูกสาวของตระกูลฮานาบุสะ หนึ่งในห้าตระกูลสายพันธุ์มนุษย์ที่มีอำนาจมากที่สุดในโลกที่ถูกรังสรรค์ใบนี้ ทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง
     เพราะฉะนั้นเรื่องอำนาจเงินของเธอมีมากมายล้นฟ้า แล้วต้องสามารถดูแลครอบครัวได้อย่างแน่นอน


     แต่จะเชื่อใจได้แค่ไหนก็เท่านั้น..




     

     สุดท้ายฮารุกิก็ยอมตกลง เพราะครอบครัวจะเป็นอันตรายเกินไปหากปล่อยให้อยู่ที่นี่ แถมไม่มีเธออยู่แล้ว ก็ไม่มีใครดูแล
     หรือต่อให้เธออยู่ งานที่นี่ก็ได้ค่าจ้างน้อยเกินไปที่จะเลี้ยงดูพวกเขา
     ทางนี้จึงน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด


     เมื่อตกลงได้ตามนั้น สุมิเรโกะก็ให้ครอบครัวของฮารุกิขึ้นเครื่องบินส่วนตัวที่เตรียมมา เพื่อที่จะออกเดินทางในทันที
     โดยที่ก่อนที่จะจากกัน ฮารุกิ ก็อำลาครอบครัวของเธอเป็นครั้งสุดท้าย


     "พี่ฮารุกิไม่ไปด้วยเหรอครับ ?" ชูน้องชายคนเล็กถาม


     "อืม พี่มีงานที่ต้องไปทำน่ะ คงไม่กลับมาสักพัก ระหว่างนั้นก็ไปกับพี่สาวคนนั้นก่อนนะ อย่าทำตัวดื้อกับพี่เขาด้วยล่ะ"


     "ครับ"


     "ฟุยุกะ อากิโกะ นัตสึ" ฮารุกิมาบอกกับน้องสามคนโตสุดของบ้าน
     "ฝากดูแลน้อง ๆ และคุณแม่ด้วยนะ"


     "ค่ะ/ครับ"


     หลังจากที่อำลาพวกน้อง ๆ เสร็จ ทุกคนก็ขึ้นเครื่องไป แล้วพวกเขาก็ไปโบกมือล่ำลาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ประตูท้ายเครื่องจะปิดไป แล้วเครื่องบินก็หายไปกับภาพท้องฟ้า..



     "ฉันว่าอย่าไปไว้ใจฮานาบุสะนักจะดีกว่านะ" โทคาคุบอก


     "น่าจะบอกก่อนที่ฉันจะตัดสินใจนะ" ฮารุกิหันมาหา แต่จากสีหน้าก็บอกว่าเธอเองก็คิดแบบเดียวกัน แต่ก็บอกเหตุผลว่า
     "ตอนนี้ฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วล่ะ ถ้าหากฮานาบุสะทรยศขึ้นมาแล้วเอาครอบครัวฉันเป็นตัวประกัน ฉันก็มีแต่ต้องยอมยายนั่นเท่านั้นล่ะ อย่างน้อย ๆ ถ้าเป็นตัวประกันก็ยังแค่ทำตามที่ยายนั่นสั่งใช่ไหมล่ะ.."


     "แต่ว่า.." สายตาของฮารุกิเฉียบคมขึ้นมาแทบในทันที
     "..หากยายนั่นทำอะไรให้ครอบครัวของฉันล่ะก็ หลังจากที่ช่วยครอบครัวได้ ฉันก็จะฆ่ายายนั่นด้วยมือของฉันเองนี่ล่ะ"


     "..."


     "แล้วคนต่อไปที่เราจะไปหานี่ใครกันเรอะ ?"


     โทคาคุเปิดโทรศัพท์ขึ้น มันเป็นไฟล์ข้อมูลของปีศาจที่รู้สถานที่อยู่แล้ว


     พอฮารุกิเห็นหน้าคนที่อยู่ในภาพแล้วก็พูดขึ้นว่า "เอ๊ะ ฉันไม่เคยเห็นหน้าคนนี้มาก่อนเลยนะ" เพราะเธอน่าจะพอเคยเจอปีศาจหลาย ๆ คนมาก่อนตอนอยู่ที่ DEUS


     "แน่ล่ะ เพราะนี่เป็นปีศาจที่ไม่ได้ลงทะเบียนกับ DEUS ไงล่ะ" โทคาคุบอก พร้อมอธิบายต่อ "ที่พวกเราจะไปหาคือปีศาจที่ไม่ได้ลงทะเบียนกับ DEUS พวกนั้นปลอดภัยเพราะไม่มีใครรู้ตัวจริง ถึงแม้ว่ายายฮานาบุสะจะสืบมาแล้วก็เถอะ"


     "ร้ายจริง ๆ นะ ยายนั่นเนี่ย.." ฮารุกิชักวิตกแล้วว่าที่ตัวเองเลือกไปนั้นดีรึเปล่า


     "เอาเถอะ ปีศาจที่ไม่ได้ลงทะเบียนยังปลอดภัยอยู่ จึงน่าจะตามตัวได้ไม่ยาก ก็เลยคิดที่จะหาก่อนนี่ล่ะ"


     "แต่ถ้าคิดจะไปหาปีศาจที่ไม่ได้ลงทะเบียน แล้วทำไมถึงมาช่วยฉันก่อนล่ะ ?" ฮารุกิสงสัย เพราะเธอก็ลงทะเบียนแน่นอน แต่โทคาคุกลับมาหาเธอก่อนหน้าคนอื่น


     "ถือว่าใช้หนี้เมื่อตอนนั้น แล้วก็ฉันอยากได้เพื่อนที่ไว้ใจน่ะ.." โทคาคุพูดออกมาเบา ๆ แล้วก็เดินไป


     "เธอเองก็อายเป็นเหมือนกันนี่" ฮารุกิหยอกเล่นเข้าไป


     "เปล่าซะหน่อย"


     "ฮะ ๆ ๆ แล้วจะไปกันด้วยวิธีไหนล่ะ เขตนั้นมันก็ไกลใช่เล่นเลยนะ คงจะไม่ได้เดินไปหรอกนะ"


     "เรือจอดอยู่ตรงนั้นไง" โทคาคุพยักหน้าไปทางเรือลำหนึ่ง
     ที่แตกต่างไปจากเรือที่จอดอยู่ตามท่าเรือแถวนี้อย่างเห็นได้ชัด


     ด้วยรูปแบบการสร้างที่ดูล้ำสมัยกว่า ผิดกับเรือโกโรโกโสแถวนี้ลิบลับ


     ทั้งสองลงไปบนเรือ ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น
     "ยินดีต้อนรับกลับค่ะ คุณโทคาคุ แล้วก็สวัสดีค่ะ คุณฮารุกิ"


     "เหว่อ อะไรน่ะ ?"


     "มิกุไง" โทคาคุพูดสั้น ๆ แล้วก็เดินไป


     "มิกุ ?"


     "ค่ะ AIO:VCL มิกุ ปีศาจลำดับที่ 17 เองค่ะ"
    บนจอโทรทัศน์ที่ติดอยู่บนเรือเปิดภาพร่างเสมือนของหญิงสาวผมทรงทวินเทลสีฟ้าอมเขียวขึ้นมา "ยินดีที่ได้ร่วมงานกันอีกครั้งนะคะคุณฮารุกิ"


     "อะ..อ่อ อา ทางนี้ก็เช่นกัน" 


     ฮารุกินึกออกแล้วว่า ตอนอยู่ที่ DEUS ก็เคยเจอกับเธอคนนี้อยู่ เธอเป็นปีศาจที่พัฒนาขึ้นมาจาก AIO (Artificial Intelligence Organism) ปัญญาประดิษฐ์มีชีวิต ที่มีตัวตนอยู่ในโลกไซเบอร์ แล้วคอยทำหน้าที่ควบคุมสิ่งต่าง ๆ ผ่านระบบคอมพิวเตอร์
     ทำให้ฮารุกิรู้ซึ้งเลยว่าปีศาจนั้นมีมากมายหลายแบบจริง ๆ


     "กลับมาแล้วรึอาซึมะ เล่นเอาให้รอเสียเหนื่อยเลยนะ" มีผู้หญิงอีกคนออกมาห้องชั้นล่างของเรือ แล้วมาคุยกับโทคาคุระหว่างที่กำลังไปเอาน้ำมาดื่ม


     "แค่นี้เอง ทนหน่อยเถอะน่า"


     "ฉันถูกขังมานานแล้วนะ รอจนเบื่อแล้ว"


     "ก็รออีกแค่นิดหน่อยเองจะเป็นไรไป ?"


     "อาซึมะ นั่นใครน่ะ ?" ฮารุกิถาม เพราะเธอเพิ่งเคยเห็นผู้หญิงที่คุยกับโทคาคุอย่างสนิทสนมคนนั้นเป็นครั้งแรก


     "อ๋อ นี่ืคือ.."


     แต่ไม่ต้องให้โทคาคุแนะนำตัวให้ เธอคนนั้นก็เข้าไปทักทายฮารุกิด้วยตัวเอง
     "โอ้ เธอคือปีศาจลำดับที่ 3 ซากาเอะ ฮารุกิสินะ ยินดีที่ได้พบ"


     เธอคนนั้นแสดงความเป็นมิตรด้วยการยื่นมือมาจับทำความรู้จักกัน


     "ฉันคือ ปีศาจลำดับที่ 0 คามิอิสึมิ เลออน ยินดีที่ได้รู้จัก"


     "ฮะ ?" ฮารุกินิ่งไปสักพักหลังจากได้ยินแบบนั้น แล้วมองผ่านไหล่ของเธอไปทางโทคาคุ


     "ฟังไม่ผิดหรอก" โทคาคุวางแก้วลง
     "เธอคนนั้นคือปีศาจลำดับที่ศูนย์ ปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่ปีศาจ.."


     ฮารุกิได้รับการย้ำอีกครั้งจากโทคาคุ เธอจึงลดสีหน้าลงมามองหญิงสาวผู้มีดวงตาสีที่ต่างกันตรงหน้า ข้างหนึ่งเป็นสีน้ำเงินของไพลิน อีกข้างเป็นสีม่วงของอเมทิสต์
     ปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุด..กำลังอยู่เบื้องหน้าเธอ..ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนข้างหน้านี้จะมีภาพลักษณ์ที่ดูไม่น่าใช่เลยก็ตาม


     "เอาล่ะ ออกเดินทางกันได้แล้ว"
     โทคาคุไม่คิดจะตอบความสงสัยของฮารุกิ แล้วทำการสตาร์ทเครื่องยนต์และออกเรือในทันที


     และแล้วจุดเริ่มของตำนานบทใหม่ เรื่องราวของเหล่าปีศาจก็ได้เริ่มต้นขึ้น..






















          ........... TO BE CONTINUE ..........