ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่2 งานเลื้ยงหน้ากาก(1/2)
บทที่2 านเลื้ยหน้าา(1/2)
่มาหลับไม่ไ้เลย...ิเรื่อท่านพี่อยู่ลอเลย ท่านพี่ะเป็นบัไบ้านะ? ะสบายีหรือเปล่า? ิไปเรื่อยเปื่อยนระทั่มีเสียนเาะประูพร้อมับารเรียานที่....ไม่น่าอภิรมย์สัเท่าไร“ ไปานเลื้ยออ์ายไ้แล้วอย่าให้พูเป็นรอบที่สอไม่ั้นแาย! ”
ันลุึ้นพร้อมับไปหยิบโธิโลลิ้าสีำออมา หล่อนถอเสื้อยืสีาวที่เปื้อนฝุ่นเล็น้อยนั้นออ
“ ุบ้านี้มันใส่ไ (ว่ะ) ่ะ!! ”
โอ๊ย ๆ เ็บ ๆ ...สาบานไ้เลยว่าเธอะใสุ่นี้เป็นรั้สุท้ายรูปร่าสมส่วนอ
สาวน้อยปราึ้นในสายาอเธอ เส้นผมสีเินนุ่มเหมือนเส้นไหมสยายเ็มแผ่นหลัเล็วาสีแที่ทอประายหม่นหมอและโศเศร้าอย่าเห็นไ้ั ูราวับนาฟ้า
ที่ไ้รับหน้าทีู่วามเป็นไปในโลมนุษย์..
หล่อนเินไปที่ประูพร้อมเปิออและปิอย่าเ็มแร้วยวามโรธ เมื่อเธอเินมาถึประูสี็อโแลแสนยิ่ให่เธอพลัมันออเ็มแรทันในั้นรถม้าสีำเป็นประายสลับับสีน้ำเิน็ปรารหน้าอเธอมันประับ้วยุหลาบแและม่วแสนสวยามเธอเปิมันพร้อมเ้าไป ้าในประับ้วยสีแและสีเินมันลัวอย่าไม่
น่าเื่อรลามีโ๊ะน้ำาสไล์โรมันวาอยู่พร้อมน้ำาอุ่นร้อนลิ่นหอมออไม้บอที่มาอมันไ้เป็นอย่าี
เสียรถม้าำเนินเอื่อย ๆ อย่าน่าเบื่อเธอทอมอสายาออาหน้า่าทันในั้นเธอ็เห็นายหนุ่มผมสีรัิาลแสนนุ่มนิ่มปลิวไปามแรอสายลมวาสีแฟไฟร์
สีใสุน้ำทะเลและอ้าว้าเหลือเินเาแ่าย้วยสีำทั้ัวท่ามลาุหลาบสีาวทำให้เาูโเ่นแ่ลับ.... รู้สึโเี่ยวเาหันมามอัน่อนที่ะยิ้มอย่าอบอุ่นแ่ว่าลับ...หลอลวอย่าแท้ริ
“ ถึแล้วรับ ”
“ ะ... ”
ทันทีที่เธอลมาารถเธอ็เห็นฤหาสน์ระาลาอยู่รหน้าพร้อมับ เ็สาวผมสีรัิาลใบหน้าาม ไม่สิ ำว่าามะไม่สามารถบรรยายออเป็นถ้อยำไ้เธอเหมือนเทพธิาผิวสีียิ่ว่าาศพ ีเหมือนไม่มีีวิมันีมาว่าเธอ.... แ่สิ่ที่สะุามาว่า็เป็นวาสีแพไฟร์สีใสเป็นประายวา้า้ายสีแุเปลวเพลิอสรามที่ำลัลุไหม้ เธอนนี้ือเทพธิาแห่สรามอย่าแท้ริ....และเป็นพี่สาวอเธอ....
“ ทะ ท่านพี่่ะ!! ”
“ ..เ็นี้ใรัน? ”
เอ๊ะ? ร่าอสาวน้อยน่ารัแ็้าในอาาศเศษเสี้ยวอใปราึ้นมาบนใบหน้าแสนสวย....ที่แ่แ้มราวับนาฟ้า
“ ท่านพี่ ท่านอย่ามาล้อ้าเล่นสิ ้าไม่ำน่ะ... ”
“ ะ...เ้าพูอะไร้าไม่รู้เรื่อ เ้ารู้ั้า้วยหรือ? ”
สับสนไปหม....ท่าน ทำไม้อลืม้าล่ะ รัน้อสาวมามิใ่หรือ?นาลืม้า! นาลืมน้อสาวนนี้ไ้ยัไัน! ทั้ ๆ ที่รอมาลอแท้ ๆ!!
“ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ
ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ !! ”
ร่าเล็พึมพำราวับเป็นโปรแรมที่ถูั้ไว้แบบนั้น....
“ ทำไม้อลืมัน้วย รัน้อสาวมามิใ่หรือ? ทำไมล่ะบอ้าหน่อยสิ [พี่สาว] ”
หล่อน่อย ๆ เินอย่า้า ๆ พร้อมับเย่าแนอผู้ที่ไ้ื่อว่าเป็นพี่สาวอย่าบ้าลั่อนนี้เธอไม่สามารถหยุมันไ้อี่อไปวามโรธำลัเ้าวบุมเธอนไร้ึ่สิ....
“ อบ้ามาสิ! ”
“ เธอะทำอะไรุหนูไฮร่าน่ะ! ”
พลั่!!
ร่าเล็ล้มไปับพื้นทำให้สิลับมาั่วรู่หนึ่เธอเห็นใบหน้าเธอพี่สาวปราร่อรอยอวามหวาลัวอย่าเห็นไ้ั แ่ว่าทำไมล่ะ!!
เพี๊ยะ!
“ เลิบ้าหรือยั!! ”
เสียวาอท่านพ่อัึ้น พร้อมับร่อรอยแที่ใบหน้าหวานสวยวามเ็บปวเ้าแทรลิ่นาวฟุ้ภายในปา..เธอเยหน้าึ้นพร้อมับวามใ...
“ ทะ...ท่านพ่อ? "
“ ลับไปทำหน้าที่ัวเอไ้แล้ว อย่ามาทำัวไร้สาระ ส่วนไอร์ม่าันมีเรื่อุย"
วามรู้สึ..วามรู้สึอนนี้นะเหรอ...ไม่รู้สิ..เ็บใ? เ็บใล่ะมั้....ไม่เยรู้สึแบบนี้เลย...แย่ที่สุ!
“ รู้หรือเปล่า...ไฮร่าน่ะ...เสียวามวามทรำทั้หมไปั้แ่อายุแปวบเธอำทุอย่าเี่ยวับเธอและเฟร้าไม่ไ้ "
วามรู้สึทีุ่นพูไม่ออ ำพูบาอย่ามันุอยู่ในลำอ....สมอีันมั่วไปหม....อยาะหายไปเหลือเินทั้ ๆ ที่รอมาลอแท้ ๆ พี่ือทุอย่าแม้ระทั่เหุผลในารใ้ีวิเน่า ๆ นี้่อไป...
ิ๋.... เสียอน้ำหยเล็ๆที่ไหลลสู่มือเล็ๆอเธอ วามาวในปาบ่บอวามริไ้เป็นอย่าี โรธ สับสน ไม่เ้าใ....วามรู้สึพวนี้ีนมั่วไปหม อยา...ายเหลือเิน
“ ันไม่อยาให้ไฮร่าำเรื่อที่ไร้สาระไร้สาระสัเท่าไร และมันะีมาถ้าเธออยู่เียบ ๆ ในที่อเธอ"
“ ุั....นะ หึ "
______________________________________________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น