คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตะบี๋มนุษย์ต่างดาว :' 01
01
4 เือนที่แล้ว
‘num
num num num num num num’ เสียโทรศัพท์อแบฮยอนัึ้น
โทรศัพท์ที่อยู่บนหัวเียสั่นนหล่นลมาทุบใส่หัวอแบฮยอนเ้าอย่าั
“อู้ยๆ เ็บปวแ่เ้าเลย”เาับโทรศัพท์ไว้พร้อมับลูบหัวัวเอเบาๆ
่อนะลืมาึ้นมามอที่หน้าอโทรศัพท์ับเบอร์ทีุ่้นเย ‘ปาร์านยอล’ นิ้วบารับอย่าไม่ลัเล
“ฮัล..”
“เห้ย ทำไมรับ้าัว้า” ไม่ทันบำพุอแบฮยอน
านยอล็รีบับท้วยยารบ่นทันที ทำให้แบฮยอนถึับหลุำออมาทีเียว
“็นมันหลับนิ ะให้ถอิรอรับไหมล่ะ ะโทรปุ๊บรับปั๊บเลย”แบฮยอนพูหยอานยอล
“เออๆั่เถอะๆ ีว่าไม่รับละัน รีบแ่ัวนะ ะไปรอรับหน้าบ้าน”ำพูอานยอลทำเอาแบฮยอนหน้าแึ้นมาเล็น้อย
ไม่ไ้อะหน่อยะมาทำไมันเนี่ย นบ้า
“เี๋ยวๆมารอทำไม ไม่อบนัน รู้ป่ะ”
“ันบ้าบอไร ไปรอเยๆ แ่ัวเสร็เมื่อไหร่็ไปเมื่อนั้นแหละ”
“ไม่เอาอ่ะๆ ูแ่ัว้า อาบน้ำนาน ิน้าว็นาน้วย”
“นานแ่ไหน็รอไ้”
“...”เพราะำพูเียว ทำเอาแบฮยอน้อิผ้าปูที่นอนแน่น
โอ๋ ใหนอใทำไม้อเออะไรแบบนี้ั ริมฝีปาแบฮยอนถูัแรมา
แบฮยอนเินนลืมหายใไปัพั เือบลืมไป้วย้ำว่า้วยเอหายใอยู่
อยาายให้มันรู้แล้วรู้รอไปเลย
“เนะ อี10นาทีถึ”พูบานยอล็วาสายไปทันที ปล่อยให้นๆนึ้อนอนเินเพราะำพุะโหละลาอนโ่แบบนี้
่วเวลาที่แบฮยอนเินอาะูไม่นานมา
แ่ริๆแล้ว แบฮยอนเินนลั้นหายใไปประมา 3 นาทีไ้ ถ้านับามเวลามนุษย์โล
ลั้นหายใประมา 1 นาทีนี้็ะาย สลบ หน้าแหน้าเียวันแล้ว
แ่สำหรับมนุษย์่าาวอย่าแบฮยอนถือว่าเป็นเรื่อธรรมา
วามแปลอแบฮยอนที่่ามนุษย์โลอย่าเราๆ ็เป็นเรื่ออวามรู้สึ เพราะ วามรู้สึทุสิ่ทุอย่าที่เรารู้สึ
แบฮยอนะรู้สึมาว่าเป็น 2 เท่า
ถ้าะเ็บปว็เ็บเป็น2เท่าัวอวามเ็บปวนั้น หาเารู้สึผิหวั เา็ะผิหวัมา
อาะมีผลทำให้เป็นไ้เลย็ว่าไ้ เพราะ
แบบนี้แบฮยอนเลยไม่สามารถเ็บวามรู้สึไ้
แ่โยรวมแล้ว็เหมือนมนุษย์โลทั่วไปหมเลย ไม่ว่าะาริน ารอยู่ รุปร่า
ส่วน่าๆ
่วไม่ี่เือนที่ผ่านแบฮยอนำลับั้นมัธยมศึษาอนปลายที่าวอัวเอมา
และเามีวามั้ใะมาเรียนมหาลัยที่โลมนุษย์่อ
้วยวามที่พ่อแม่เป็นนมีเินมีทออยู่ึไม่ยาเลยที่ะมาเรียน่อที่โล
รวมทั้พี่ายที่เพื่อนทำานอยู่ที่โล็ไ้ัเรียมเอสารทุอย่าที่าวโลอย่าเราๆมีให้เรียบร้อย
ถึแม้ว่าารเรียนะไม่่อยไ้เรื่อแ่แบฮยอน็ยืนยัน นอนยันว่าะเรียน่อไป
พอเ้าไปเรียนวันแร้วยวามที่สภาพแวล้อมไม่่อยไม่เหมือนที่าวัวเอเท่าไหร่ทำให้แบฮยอนไม่่อยสบาย
แ่็ยันโ่นนึามรัวาน เานนหมวัน นลายมาเป็นเพื่อนนแรอเรา “ปาร์านยอล”
“เห้ยย! ้านอหนาวอ่ะ อเ้าไป้าในหน่อย” เสียะโนานอบ้านทำเอาแบฮยอน้อสะุ้เพราะัวเอำลัะถอเสื้อผ้า
ไม่ทันบำพุเสียรหัสประู็ัึ้น ับเสียเปิประูเ้า
“ไอ้บ้า ไปรู้รหัสไ้ไเนี้ย!!”แบฮยอนที่ำลัถอผ้าอยู่พยายามะโน้วยวาม
ที่ปาร์านยอลสามารถเ้าบ้านเามาไ้
“็วันนั้นมึเป็นไ้หนั ู็เลย้อแบมึมา...อืมมม”มืออันแสนะุนอานยอล็้นๆะับ้าวอแบฮยอนะเอนมืล่อนึ
เา็ไม่รอ้าแะหลอเาะทันที
“แล้วไ่อ!!”แบฮยอนยัะโน้วยวามอยารู้่อไป
“อืมม..พอถึหน้าบ้านมึ ู็เลยถาม มึ็บอ ็แ่นั้น”
“ะเปลี่ยนแล้ว ไม่ปลอภัย”
“ู็ไม่เ้ามาโมยอมึหรอ”
แบฮยอนเินออมาาห้อพร้อมุยุนิฟอร์มอมหาวิทยาลัย
ับทรที่เพิ่ไ้มาาเียนอนบาร์เบอร์สๆร้อนๆ สภาพูื่นใหม่แบบสุๆ
“รีบมาไหม ระุมผิล่ะ”านยอลลุาเ้าอี้
เินรไปที่แบฮยอน เาเินหยุอยู่หน้าแบฮยอน ่อนะแะระุมที่ผิออ
แล้วระุมให้แบฮยอน
“ทำไมมันมีไอร้อนออมาาบ้านมึแบบนี้ว่าฮีเอร์ยี่ห้อไรว่ะเนี้ย”
ใส่ระุมเสร็ ายอล็มอไปรอบๆบ้านแบฮยอน้วยวามสสัย
เพราะอยู่ีๆ ็มีไอร้อนมาปะทะหน้าเาเ้าอย่าั นสสัยว่า
เป็นเพราะเรื่อปรับอาาศหรือเปล่า แ่็ไม่เออะไร
“มะๆ ไม่มีหรอ ิไปเอหรือเปล่า”ัวารอวามร้อนรีบปิเสธ้วยวามรวเร็ว
“แปะไปไ้ยั”
“อื้ม”
ระหว่าทาไม่มีเสียพูุยันแ่อย่าใแบฮยอนเริ่มรู้สึหนาวึ้นเรื่อยๆ
เป็นเพราะสายพันธุ์อเา แบฮยอนเริ่มมีอาารมูแ หูแ นเป็นเอามา
านยอลเริ่มสัเเห็นว่าแบฮยอนเริ่มสั่นๆแรึ้นเรื่อยๆ แล้วู่ๆานยอล็วิ่ออไปโยทิ้แบฮยอนไว้รนั้น
ผ่านไปไม่นาน านยอล็วิ่ลับมาพร้อมับถุร้อนหลายถุ
“ไหวไหม” านยอลถาม
“ไหวอยู่แ่หนาวนิหน่อย”
“ูว่าไม่ล่ะ มึสั่นแรอีนิ็เ้าเ้าละ”พุบานยอล็ลาแบฮยอนไปที่นั่แถวๆนั้น็ะแะถุร้อนใส่เท้าแบฮยอนไว้
“มึใส่ถุเียวไม่พอหรอ้อู2 ป่วย่ายเหลือเิน”มือ็แะถุร้อนแปะให้
ปา็บ่นไม่ยอมหยุ ท่าทาอานยอลอนนั้นทำให้แบฮยอน้อำึ้นมาริๆ
เหมือนับุพ่อไม่มีผิ
“หัวเราะๆ ลๆ”
“โทษๆ็มันน่าำ”อโทษไป็ำไป
ในใอแบฮยอนไม่้อารถุร้อนหรอ
แ่มีานยอลทั้ัวอเามัน็ร้อนึ้นมาแล้ว
“อ้าวัวมึนี้ร้อนเร็วเนาะ เท่ว่ะ”พอานยอลพูแบบนั้นแบฮยอน็รีบึเท้าลับมาที่ัวเอทันที
ถ้าานยอลรู้วามริ้อแย่ๆแน่ๆ
“็เล่นแปะ้อ2แผ่นแบบนี้ะไม่ให้ร้อนเร็วไ้ไว่ะ ไปไ้ล่ะ ะสายล่ะๆ”แบฮยอนรีบลุใส่รอเท้าเินนำหน้าานยอลไป่อนทันที
“ะสายแล้ว”านยอลที่ำลัูนาฬิา็รีบวิ่ามแบฮยอนไป่วนวามรวเร็ว
ในาบเรียนวันนี้แบฮยอนพยายาม้อใฟัอย่ามา
เพราะ ลาสวิาภาษาอัฤษเป็นอะไรที่แบฮยอนเ้าใยามาที่สุ อนมาเรียนวันแร
แบฮยอนเผลอหลับในาบภาษาอัฤษพอี ทำให้สมอไม่สามารถประมวลพื้นานภาษาอัฤษทัน
พอเริ่มเรียนมาอีวัน็เาะลึะแล้ว อีอย่าภาษาอัฤษเพื่อมนุษย์่าาว ับ
มนุษย์โล็สอนละหลัสูรอี เาอุส่าห์มาลหลัสูรนานาาิแล้วนะ
“เห้อออ..”แบฮยอนมอสมุโน้อัวเอแล้วถึับ้อถอนหายใเบาๆ
นี่หลัสูรนานาาิ นี้ไม่ไ้สอนภาษาสำหรับทุาิหรอ
เรา็เื้อาิมนุษย์่าาวนะ เรา็มีเื้อาินะ อนเราอยู่าวเรา
เราเรียนภาษาอัฤษไ้เร 4 นะเว้ย
“ิไรอยู่”เสียระิบอานยอลทำเอาแบฮยอนใเล็น้อยน้อศออเาทุบเ้าับโ๊ะอย่าั
เพื่อนทั้ห้อและอาาร์ยถึับ้อหยุสอนไปัพัเลยทีเียว
“อโทษรับ เมื่อี้ปาาหล่น”แบฮยอนแ้ัวหน้าใสๆให้ับอาาร์ยพร้อมับยไม้บรรทัในมือึ้นมา
“แบฮยอนนั้นมันไม้บรรทัไม่ใ่ปาา”านยอลสะิแบฮยอนเบา
่อนแบฮยอนะรีบปลี่ยนมือที่หยิบปาาึ้นมาูให้อาาร์ยู และทุน็ลับเ้าสู่บรรยาาศารเรียน่อเหมือนเิม
“ทำอะไรอมึานยอล!”แบฮยอนพู้วยวามัระับ 2
ี พร้อมส่สายา่มู่ไปทีานยอลที่นั่ำเาอยู่
“็ูเห็นมึเหม่อนี้หว่า บ่นว่าเรียนไม่รู้ไม่ใ่หรอ
แล้วทำไมมึมาเหม่อแบบนี้ว่ะ ฮ่าๆ”
“ูั้ใึมับที่อาาร์ยสอนอยุ่่าหาเว้ย”
“แ่เมื่อี้อาาร์ยเล่าเรื่อผีอยู่นะ มึึมับอะไรอมึว่ะเนี้ย”
“อ่าวหรอ..”แบฮยอนถึับหน้าาไปเล็น้อย
“มึนี้น่ารัสั ฮ่าๆ”ำพูทำลายล้าระับ 7
แบฮยอนนั่หลัึ้นมาทัน มืออเาเริ่มิาัวเอแรึ้นๆ
วามร้อนที่ปะทุมาาส้นเท้าำลัึ้นมาถึหน้านอะออหูแล้ว
แบฮยอนพยายามอลั้นอย่ามาเพื่อไม่ให้วามร้อนนั้นพุ่ออมาาัวเา แบฮยอนพยายามลั้นหายใเพื่อสะัวเอไว้
แ่็้อล้มเหลวเมื่อมาเอใบหน้าทะเล้นที่เพิ่ส่วิ้์ให้เาไปหมาๆ
ทำให้เาเผลอหายใออมาพอี
“อาาร์ย่ะ หนุว่าฮีเอร์เสียหรือเปล่า่ะ”นัศึษาที่นั่อยู่้าหลัแบฮยอนยมือึ้น
“ารย์รับ ห้อนี้โรร้อนเลยรับ”านยอลัว้นเหุ็ยมือฟ้อ้วยอีน
“ปิหน่อยไ้ไหม่ะ เหื่อหนูเริ่มไหลแล้ว่ะ”นัศึษาในห้อเริ่มบ่นเป็นเสียเียว
แบฮยอนที่เป็นัวนำวามร้อนึรีบยมือออนุาิไปเ้าห้อน้ำทันที
“เป็นบ้าอะไรเนี้ย.. แบฮยอนใเย็นิ...”แบฮยอนพยายามสะลมหายใเ้าออในห้อน้ำแม้ว่าน้านอะร้อน็ามแ่เา็ไม่มีทาเลือแล้ว
“ฮยอนมึร้อนาเหมือนูป่ะว่ะ”
“แทวอนูว่าูู๋ร้อนว่ะ ฮ่าๆ” เสียุยอนัศึษาที่ำลัยืนี่อยู่้านอทำให้แบฮยอนรู้ว่าัวเาไม่ไ้เย็นลแม้แ่น้อย
เา้อพยายามิเรื่อที่เาผิหวัมันเป็นทาเียวที่ะทำให้เาเย็นลไ้
ิไปไ้ัพั
เา็เริ่มเย็นลวามผิหวัเริ่มเาเ้ามาในใเาอีรั้
เป็นวามหลัที่ไม่อยานึัเท่าไหร่แ่็่วยไม่ไ้ เพราะ สถานาร์มันบัับ
“ย๊า แบฮยอนอ่า นายอยู่ในนี้ไหม”เสียทีุ่้นเยัึ้นมาอีรั้
“อื้อ อยู่นี้แหละ”แบฮยอนอบรับ้วยน้ำเสียเรียบๆ
“ที่ห้อไม่ร้อนแล้วลับไปเรียนัน หายไปนานเลยนะมึ” มาเรียไปเรียนหรอหรอเนี้ย..
“โอเ อยู่ีๆ็ท้อเสียึ้นมาเยเลยว่ะโทษทีๆ”
แบฮยอนัโร
มือบาเปิประูออาห้อน้ำออมา เาเริ่มรู้สึเวียนหัวนิหน่อยั้แ่ที่เาเริ่มิเรื่อที่เาผิหวัเมื่อสัรู่
เาเริ่มทรัวไม่อยู่ าเริ่มมอเห็นไม่ั นล้มลไปับพื้น.. //ภาพั
ปาร์านยอลที่ำลัุยโม้อยู่นั้นพอหันหลัลับไป็พบว่าแบฮยอนนอนลไปับพื้นแล้ว
ัวแบฮยอนเย็นเียบแ่ยัหายใีอยู่ านยอลรีบอุ้มแบฮยอนไปทีห้อพยาบาลทันที
ระหว่าเาทั้ะโนเรียื่อแบฮยอน ทั้เย่าแบฮยอน หวัให้แบฮยอนฟื้นึ้นมา
ลัวว่าแบฮยอนะเป็นอะไรไป
พอไปถึห้อพยาบาลลับไม่เอใรัน
ใานยอลเริ่มรู้สึไม่ีึ้นมา เพราะัวเอ็เป็นนที่ปมพยาบาลไม่เป็น
ัวแบฮยอน็เย็นึ้นมาเรื่อยๆ านยอลรีบวาแบฮยอนลที่เียพยาบาลทันที
มือหนารีบล้วโทรศัพท์เปิอินเทอร์เน็หาทันที
“แบฮยอนเป็นอะไรว่ะเนี้ย หนาวเินเหุ!? นหนาวเหมือนน้ำแ็ทำไีี้หรอว่ะ”านยอลลุลี้ลุล้นอยู่นานเพราะไม่รู้ะหาว่าอะไรี
แถมเ้าัวยัไม่รู้อีว่าแบฮยอนป่วยหรือว่าเป็นอะไร
“นึสิว่ะนึ แบฮยอนท้อเสียนั่ในห้อน้ำนานเลยหนาว ัโร!!! เพราะัโรแน่ๆ ที่ทำแบฮยอนแบบนี้”วามิาโนประมาทไม่รู้สั่ให้ปาร์านยอลโยนวามผิทั้หมให้ัโรที่ทำให้แบฮยอนหนาวแบบนี้
“ะ..าน” เสียอแบฮยอนที่นอนอยู่บนเียัึ้น
านยอลรีบเ้าไปหาทันที
“นายโอเนะ แบฮยอนัวนายเย็นมาเลย”านยอลับมือแบฮยอนลูไปลูบมาอยู่หลายรั้้วยวามเป็นห่ว
“อืม .. นาย่วยว่าันน่ารัหน่อยสิ”
“ห้ะ?”
“เร็วๆเถอะ”
“อะไรันว่ะเนี้ย..”
.
.
“นะ น่า รั”
“…” ไม่เิผลอะไรึ้นอาะเป็นเพราะแบฮยอนรู้แล้วว่าานยอละพูอยู่เลยเลยไม่ื่นเ้นอะไร
พอานยอลพูบ เ้าัว็ูบบนหลัมือแบฮยอนเบาๆ
ที่ทำไปเพราะิว่าน่าะอุ่นึ้นมาบ้าไม่ไ้ิอะไร
“เฮือ”แบฮยอนหายใเ้าเฮือให่่อนะสลบไปอีรอบ
“อ้าว อุ่นละเว้ยไ้ผลริๆ้วย แบฮยอน ... อ้าวเห้ยสลบไปไ้ไว่ะ”
..ะเป็นารสลบที่มีวามสุที่สุในโลแบฮยอน แ่เินบ่อยๆ็ไม่ีเลย
ร่าายปรับัวไม่ทัน ...
และานยอล็ไม่รู้เรื่อ่อไป.. (น่าววารริมๆานยอล)
......
บพาร์ท
1 แล้วแ้
แ่้วยวาม
ไม่รู้ะเรียำยัไ ะเล่าให้ฟั็เ้าใยาไปอี 55555
ออมเม้นท์หน่อยนะะ
อ่อนแอเหลือเิน ำลัเยแ่เรื่อยาวๆแบบนี้รั้แรเลย
ุ้บๆ
ผิพลาประารใออภัยมา ที่นี้้วย่ะ
ความคิดเห็น