คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไม่ต้องรอหาคนสร้างฮาเร็มเพราะมันเต็มกล่องอยู่แล้ว
เมื่อม่านควันจางหายทุกสิ่งจักปรากฏขึ้นอีกครั้งในสายตาก่อนจะสัมผัสได้ถึงแรงกดทับที่อยู่เหนือร่างของผมเองที่ทำให้ฟูกเตียงยุบลงได้ ความอบอุ่นจากผิวกายและร่างเนื้อที่กดทับลงบนร่างกายกึ่งเปลือยทำเอาหัวใจแทบเต้นรัวโดยไม่รู้สาเหตุ
ผมสีน้ำตาลช็อกโกแลตสั้นประบ่า นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนกับคิ้วเรียวและริมฝีปากอิ่มที่ประดับบนใบหน้าคมแบบชาวเอเชียนั้นมันช่างดูเข้ากันกับรูปหน้าของอีกฝ่ายจนผมแอบใจเต็นเล็กน้อย ถ้าไม่ติดว่ามันโป๋ทั้งตัวทำให้เสียอารมณ์แทน
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เวลารอบตัวผมหยุดนิ่งจนได้ยินเพียงแค่เสียงหายใจของพวกเราภายในห้อง
ใบหน้าที่ห่างกันเพียงคืบเดียวนั้นสะกดสายตาให้จับจ้องไปยังนัยน์ตาที่สอดประสานกัน นัยน์ตาสีเขียวมรกตกับสีน้ำตาลอ่อนสะท้อนดวงหน้าซึ่งกันและกันเพียงแต่ใบหน้าของผู้มาใหม่นั้นแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มในขณะที่ผมที่อยู่ใต้ร่างนั้นกำลังเข้าสู่ภาวะหัวใจหยุดเต้นถ้าไม่ติดว่าร่างที่คร่อมผมอยู่กำลังจะเอ่ยปากพูด
วันพรุ่งนี้คงเป็นงานศพผมล่ะ...
“สวัสดีครับนายท่านขอบคุณนะครับที่เลือกผมเป็—อุ๊ฟ!”
ผมออกหมัดสวนกลับไปก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบซะอีก ด้วยความแปลกใจล้วนๆก่อนจะรีบลุกไปดูอีกฝ่ายที่ล้มลงไปทันที
“ข..ขอโทษทีนะตกใจไปหน่อยน่ะ......”
แปปนะ...แล้วผมจะมาห่วงเจ้านี้ทำไมเนี้ย! จริงด้วยโทรศัพท์ ต้องรีบโทรหาตำรวจ!
ทันทีที่คิดได้ผมก็รีบวิ่งไปหาโทรศัพท์มือถือที่อยู่บนลิ้นชักก่อนจะล้มหน้าทิ่มลงไปกับพื้นเมื่อโดนแขนแกร่งคู่หนึ่งกอดขาผมไว้แน่นประหนึ่งรู้ทันว่าผมกำลังจะทำอะไร เมื่อผมหันไปมองต้นเหตุผมก็แทบจะแหกปากร้องออกมา
ใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายที่ผมพึ่งต่อยไปประดับด้วยรอยยิ้มสว่างไสวแม้ว่าจะโดนต่อยจนเลือดกำเดาไหลก็ตามนั้นทำให้ผมถึงกับขนลุกทันทีที่รอยยิ้มบนใบหน้านั้นเริ่มกว้างทีละน้อยจนกลายเป็นรอยยิ้มหวานชวนเสียวสันหลัง
“ไม่ให้ไปไหนหรอกครับนายท่าน”
ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีแรงเยอะแค่ไหนแต่เหมือนว่ามันจะมากพอที่จะลากผมกลับไปหามันได้ ทำให้ผมตื่นตระหนกกว่าเดิมเมื่อมือของมันเริ่มเลื่อนขึ้นมาลูบไล้ร่างกายท่อนบนที่ปราศจากเสื้อป้องกันไว้อย่างเคลิ้มฝัน
ผมอยากกรี๊ดให้เสียชายตอนนี้จริงๆเมื่อมองเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลของที่มีแต่ใบหน้าของผมที่สะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น
“ อ่า เป็นร่างกายที่สุดยอดจริงๆเลยครับ สุดยอดจนผมทนไม่ไหวที่จะลิ้มลองเลยละ!”
โอเคนั้น....อันตรายแล้ว!
“อย่ามาพูดอะไรแมวๆนะเว้ย! ใครเป็นนายท่านของแกกันปล่อยเลยนะ”
ผมเอ่ยปากปฏิเสธมันทันทีเพื่อตัดสิ่งที่อีกฝ่ายจะพูดแต่ผมกลับคิดผิดเมื่อเห็นใบหน้าที่ตื่นตระหนกของมันและทุกอย่างในสายตาผมก็ดับลงไปกลางคันเหลือเพียงความมืดที่ผมไม่รู้ที่มาของมันเท่านั้น
.
.
.
.
.
เขาควรทำไงต่อไปดี...
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนมองร่างเจ้านายของตนที่โดนคัมภีร์บนลิ้นชักหล่นใส่หัวแล้วน็อกไป เขาค่อนข้างมั่นใจว่าอีกฝ่ายนั้นยังไม่ตายแน่นอนแต่การที่โดนคัมภีร์หนาสิบนิ้วหล่นใส่หัวน่ะต่อให้ทนแค่ไหนก็ต้องใช้เวลาฟื้นฟูตัวเองแน่ๆ
“นายนี่นะหัดคุมอารมณ์ซะบ้างสิ”
ภายในห้องที่เงียบสงัดเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความว่างเปล่าเพื่อตำหนิชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยังคงยืนมองเจ้านายตัวเองอย่างลนลานก่อนจะเบือนสายตาไปจ้องมองช็อกโกแลตในกล่องที่กำลังรอถูกแกะ
“เงียบไปเลยดาร์ก ผมรู้ว่านายน่ะก็ไม่ต่างอะไรจากผมเลยสักนิด”
เขาตอบกลับไปอย่างหงุดหงิดก่อนจะอุ้มร่างของคนที่ไร้สติขึ้นมาวางบนเตียงดีๆอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วหันไปทางกล่องช็อกโกแลตที่เริ่มส่งเสียงกันออกมาให้คนที่ถูกแกะห่อก่อนช่วยปล่อยพวกเขาออกมา
ในเมื่อมิลค์ช็อกโกแลตอย่างเขาถูกเปิดต่อไปคือคนที่เป็นพี่ใหญ่อย่างดาร์กช็อกโกแลตบ้างอย่างไม่ต้องสงสัย มือหนาจัดการคว้าช็อกโกแลตที่อยู่ข้างๆจุดที่เขาเคยถูกวางไว้มาแกะซึ่งใช้เวลาไม่นานร่างอันคุ้นเคยของคนในครอบครัวก็ปรากฏขึ้นมาหลังจากที่ม่านควันหายไป
ดาร์กช็อกโกแลต....
“พูดอะไรแบบนั้นไอ้น้องชายเร็วเข้าช่วยกันปลุกคนอื่นๆก่อน ถึงยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นก็เถอะ”
ว่าแล้วคนที่มาใหม่ก็จัดแจงแกะห่อช็อกโกแลตที่เหลืออยู่ในกล่องทั้งหมด ซึ่งก็อย่างที่คิดคนอื่นๆยังหลับอยู่และเดาได้ว่าน่าจะตื่นพร้อมกันกับคนบนเตียงไม่ผิดแน่ ถึงแบบนั้นก็เถอะไอ้ที่ว่าช็อกโกแลตแปดรสนี่มันก็ไม่ถูกล่ะนะที่จริงแล้วโดยรวมคือยี่สิบรสเลยตะหากส่วนที่กินได้จริงๆก็มีแค่แปดชิ้นที่อยู่ฝั่งขวาเท่านั้น
แต่จะโทษอีกฝ่ายที่มองไม่ออกก็ไม่ได้ในเมื่อมันออกแบบมาในรูปของทรัฟเฟิลที่แบ่งแยกตามกลุ่มของพวกเขา
ใจจริงพวกเขาก็อยากสงสารเจ้านายคนใหม่ของพวกเขาอยู่หรอก แต่ถ้าจะให้แยกกันนี่คงตอบว่าไม่เอาด้วยเด็ดขาด การอยู่รวมกันเป็นครอบครัวจึงเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดสำหรับช็อกโกแลต
แต่ในขณะที่ผู้มาใหม่กำลังจะเอ่ยปากพูดเสียงครางต่ำๆในลำคอของคนที่หมดสติอยู่ก็ดังขึ้นมาให้เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลทั้งสองคู่หันไปมองแทบจะในทันที
“อือ...”
และคนบนเตียงก็ตื่นขึ้นมาในที่สุด
.
.
.
.
.
นี่ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ...
ผมเอ่ยถามกับตัวเองในใจก่อนจะลืมตาขึ้นมามองเพดานห้องของผมกับความนุ่มของเตียงที่อยู่ใต้ร่างของผม ทำให้ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเรื่องที่เจอเมื่อกี้นั้นอาจเป็นแค่ความฝันเท่านั้น
นั้นสินะมันก็แค่ความฝันเอง ฝันร้ายเพราะเผลอหลับ ที่เผลอหลับก็คงเพราะทำงานหนักไปแน่ๆ
พอคิดได้ผมก็ยิ้มออกมาแล้วลุกขึ้นเพื่อใส่เสื้อสักทีและจะเดินไปลดแอร์ในห้องเพื่อสุขภาพตัวเอง ต่อให้ผมจะมีหุ่นดีขนาดไหนแต่นอนตากแอร์ไปมันก็หนาวเป็นนั้นแหละ
แต่ถว่าในขณะที่ผมกำลังจะลงจากเตียงสายตาของผมดันไปหยุดอยู่ตรงปลายเตียงที่มีร่างของชายหนุ่มสองคนนั่งมองผมอยู่พร้อมรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม ที่สำคัญ...พวกเขานั้นโป๊อยู่! แถมหนึ่งในนั้นเป็นคนที่ผมเจอตอนแรกด้วย! นั้นแหละทำให้สมองผมประมวลสถานการณ์ใหม่อีกครั้งอย่างไว
“ตื่นแล้วหรอครับนายท่าน”
คนผิวขาวพูดพลางหัวเราะออกมาเบาๆอย่างไม่ทุกข์ร้อนใดๆในขณะที่อีกคนที่มาใหม่นั้นทำแค่เพียงกอดอกตัวเองแล้วยิ้มบางๆออกมา
แต่ว่านะ...อะไรคือแกมีแว่นอยู่แต่โป๊วะครับ!
เมื่อประมวลผลได้ร่างกายก็เริ่มตอบสนองอีกครั้ง ผมรีบลุกจากเตียงเพื่อวิ่งออกจากห้องแบบไม่คิดชีวิตแต่ทุกอย่างกลับพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือเมื่อผมกลับมาอยู่บนเตียงและขยับไปไหนไม่ได้
ผมรู้สึกว่าแขนข้างหนึ่งนั้นกอดเอวผมไว้ให้แผ่นหลังของผมถูกดึงจนแนบไปกับแผ่นอกกว้างของคนที่โผล่มาก่อนคนแรกทำให้ผมต้องสะดุ้งจนตัวเกร็งขึ้นมาเมื่อผิวกายสัมผัสกันอย่างแนบชิดแบบที่ผมไม่เคยได้รับรู้มาก่อนในชีวิต ข้อมือข้างซ้ายถูกจับไว้กับที่ไม่ให้ผมได้ลงมือทำร้ายใครอีก แต่ทำให้มันแย่กว่าเดิมเมื่อทุกครั้งที่ผมดิ้นมันกลับทำให้คนข้างหลังกอดผมไว้แน่นกว่าเดิมจนกระทั่งผมได้ยินเสียงลมหายใจที่แนบอยู่ข้างใบหูของผม
“ใจเย็นๆก่อนสิครับ ฟังพวกเราอธิบายก่อน”
“ไม่มีทางปล่อยเลยนะเฮ้ยไอ้พวกโรคจิต!”
ผมโวยวายออกไปสุดเสียงแทบจะในทันทีแต่กลับได้มือหนาของคนที่มาใหม่เลื่อนลงมาปิดปากไว้ให้ผมต้องเบิกตากว้างกับสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้จนผิวกายเบื้องหลังนั้นเริ่มปรากฏเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาเล็กน้อยในขณะที่ผิวกายด้านหน้าถูกทาบทับด้วยร่างที่ใหญ่กว่าให้ผมต้องเงยหน้ามองเจ้าของมือที่ปิดปากผม
“พี่ดาร์กเองก็อย่ารุนแรงไปนะครับ”
“เงียบไปเลยมิลค์”
คนตรงหน้าผมเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่มีเรือนผมสีน้ำตาลเชดที่เข้มกว่ามิลค์และมีผิวสีแทนแบบหนุ่มละตินอเมริกันในแทบบราซิลผิดกับอีกคนที่อยู่ข้างหลัง ด้วยวงหน้าที่คมเข้มนั้นทำให้เคราแพะที่ไว้บางๆกับแว่นตากรอบเหลี่ยมที่บดบังดวงตาสีน้ำตาลทำให้แทนที่จะมีนิสัยดิบเถื่อนเขากลับมีบุคลิกที่นุ่มนวลและเป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่คิด
คนหล่ออีกแล้ว...แต่ผมไม่มีเวลามาชมมันแถมไม่ใช่เวลาด้วย นี่มันเกิดอะไรขึ้นผมต้องการคำตอบ!
เมื่อเห็นว่าผมเริ่มหยุดดิ้นดาร์กที่ก้มหน้าลงมามองผมก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนแล้วลดมือลงออกจากปากของผมให้ผมได้สูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อตั้งสติ
“นั้นแหละดีมาก ว่าง่ายแบบนี่ค่อยน่าอธิบายให้ฟังหน่อย”
เขาพูดออกมาพลางเปลี่ยนท่าของพวกเราจากที่นอนกันอยู่เป็นนั่งกันแทนถึงผมจะยังไม่ถูกปล่อยก็ตามทีแต่พอผมรู้ว่าพวกเขาไม่ทำอะไรผม ผมก็วางใจขึ้นมาหน่อยๆ
“จะพูดให้สั้นๆง่ายๆก็คือว่าตั้งแต่วันนี้ไปพวกเราจะมาอยู่เป็นฮาเร็มนายท่านตามที่เจ้านายคนเก่าต้องการเป็นเวลาหนึ่งปีล่ะนะ”
....หน้ามึง...
พวกคุณมึงนี่หน้าด้านเกินไปไหมครับ!
ฮารงฮาเร็มอะไรไม่ต้องการเฟ้ย!
ผมนึกบางอย่างขึ้นได้เลยไม่โวยวายออกไปแต่กลับหันไปมองคนข้างหน้าแล้วจ้องไม่วางตาเพื่อเค้นหาคำตอบจากเขาซึ่งมันก็ได้มาอย่างไม่ยากเย็นแถมยังมีหลักฐานยืนยันมาอีก
ปัง!
เสียงระเบิดดังขึ้นมาจากด้านข้างของหัวเตียงในจุดที่ผมวางกล่องช็อกโกแลตไว้พร้อมกับม่านควันที่กระจายอยู่เต็มห้อง ซึ่งทำให้ผมยืนยันได้แล้วว่ามิลค์ช็อกโกแลตที่กำลังจะกินในตอนแรกนั้นได้หายไปอยู่ไหนเมื่อหันไปมองมิลค์ที่กอดผมไว้อยู่สลับกับดาร์กที่หัวเราะเบาๆอย่างพึงพอใจบางอย่างเมื่อเห็นผมเบิกตากว้างและทำปากพะงาบๆตอนที่ม่านควันจางหายไป
“พ...พวกนาย เป็นอะไรกันแน่นะ”
เหล่าร่างที่ปรากฏขึ้นมาในห้องต่างแย้มยิ้มให้กับผมที่จับต้นชนปลายไม่ถูกแม้แต่ตอนที่มิลค์กับดาร์กเดินไปรวมกลุ่มกับพวกเขาผมยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำทำซึ่งคำตอบพวกเขาก็ขานออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันทำให้ผมแทบทำอะไรไม่ถูก
“พวกเราคือช็อกโกลาเทียร์ (Chocolatier) ฮาเร็มช็อกโกแลตของคุณครับ”
ไม่เอาครับและที่สำคัญ...โป๊แบบนั้นช่วยหาเสื้อผ้าใส่ทีเถอะ!
-------------------------------------
ซีรี่ย์ฆ่าเวลาที่จะมาอัพบ้างนานๆครั้งแล้วแต่อารมณ์ล่ะถึงจะไม่สมบูรณ์แต่เพราะห่างหายกับการเขียนนิยายไปบ้างแต่จะพัฒาต่อไปนะครับ ขอบคุณเครดิตรูปภาพจากคุณ cioccolatodorima ด้วยล่ะเป็นซีรี่ย์Kitkat ของพี่แกเขาซึ่งผมนำมาเป็นเหล่าตัวละครในเรื่องนะครับ
ความคิดเห็น