Secret love story | Taeten

ลำดับตอนที่ #2 : Secret love story

Theme song : Secret love story - Little mix

We keep behind closed doors
Every time I see you, I die a little more
Stolen moments that we steal as the curtain falls
It'll never be enough

ขวดน้ำที่ถูกเปิดออกแล้วยื่นให้กับคนที่พึ่งเดินออกมาจากห้องอัพ เป็นเวลาเกือบจะเข้าวันใหม่ เพราะกำลังจะเดบิวต์ในอีกไม่กี่เดือน วันนี้เตนล์จึงต้องมาอัดเสียงสำหรับซิงเกิลใหม่

สำหรับเตนล์จะบอกว่าเป็นเดบิวต์ก็คงเรียกได้ไม่เต็มปาก เพราะเขาเคยเดบิวต์ไปแล้วในยูนิต U แต่สำหรับเมมเบอร์คนอื่นๆที่กำลังจะเดบิวต์ก็เป็นคนที่ยื่นขวดน้ำให้เขาตอนนี้นี้แหล่ะ

"ขอบคุณครับ" เตนล์ค่อมหัวให้แล้วรับขวดน้ำมาจิบเพื่อให้ชุ่มคอจากการอัดเสียงมานาน

"เหนื่อยหรือยัง ไว้ค่อยมาอัดต่อพรุ่งนี้ไหม"จอห์นนี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความอบอุ่นแต่มันก็แค่พี่ชายที่พูดคุยกับน้องชายปกติ

เตนล์ยิ้มรับแล้วส่ายหน้าเบาๆ

"ไม่เป็นไร เตนล์อัดเสร็จพอดี"

"จะกลับเลยไหม"จอห์นนี่เดินไปหยิบเอาข้าวของที่วางเกะกะจัดลงกระเป๋าให้เรียบร้อย ลุกขึ้นมายืนเต็มตัวหันไปมองเตนล์ที่ยืนเม้มปากเลิกคิ้วมองเขาอยู่

"ไม่เป็นไร เตนล์อยากอยู่ต่ออีกสักพัก จอห์นนี่กลับไปก่อนเถอะ"

"แล้วจะกลับยังไง"

"เตนล์จะไปดูที่ห้องซ้อมก่อน"

"อืม เอางั้นเหรอ" เตนล์ยิ้มให้พยักหน้าขึ้นลง เมื่อโปรดิวเซอร์คนที่มาอัดเสียงให้เดินออกมาจากห้องอัดพวกเขาก็ถึงคราวบอกลาแล้วร่างเล็กก็เดินแยกออกไปยังห้องซ้อมคนเดียว

ไฟทางเดินที่ถูกเปิดสลับดวงเพื่อให้ความสว่างแต่ก็เหมือนเปิดเอาสลัวๆเพื่อประหยัดไฟไปด้วย

ห้องซ้อมที่มืดไม่ต่างกันแต่เสียงเครื่องปรับอากาศและไฟจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ถูกเปิดสว่างเอาไว้ตรงมุมห้อง ฉายให้เห็นร่างของชายหนุ่มในชุดดำทั้งตัวราวกับตั้งใจจะพรางตัวเองไปกับความมืด แม้แต่หมวกที่สวมปิดครึ่งหน้านั้นก็ยังเป็นสีดำ

"นี่"

เตนล์เดินเข้าไปใกล้ปล่อยกระเป๋าสะพายลงบนตักของคนที่นั่งหลับอยู่ แล้วเอาเท้าเขี่ยขายาวๆที่เหยียดออกมา

"..."

"นี่หลับจริงหรือแกล้งหลับ" เตนล์ทิ้งตัวนั่งลงยองๆแล้วกระชากปีกหมวกสแนปแบคออกมาแรงๆ ไม่เกรงใจว่าคนที่กำลังหลับอยู่จะโดนรบกวนมากแค่ไหน

"ปลุกดีๆบ้างไม่ได้หรือไง" น้ำเสียงปนจะงัวเงียเพราะนั่งหลับตรงนี้มาสักพักใหญ่ๆแล้ว

"ก็ตื่นสิ อยากกลับหอแล้ว"

"ก็กลับไปสิ"

"นี้อย่ากวนได้ไหม ลุก"เตนล์ค้ำเข่าแล้วลุกขึ้นจะยืนอีก แต่โดนมือกว้างของอีกคนดึงเอาไว้ แต่ไม่ได้ดึงให้มานั่งลงบนตักหรืออะไรหรอก แบบนั้นมันผิดอนาโตมี่ด้วยซ้ำ เพราะเตนล์ต้องใช้มือค้ำพื้นระหว่างขาของแทยงเอาไว้กันไม่ให้ตัวเองเสียหลักล้มลงไปหน้าฟาดพื้น แล้วยิ่งข้อมือที่โดนแทยงจับไว้นั้นมันทำให้เขาทุลักทุเลมากขึ้นไปอีก

"แทยง"เตนล์หันไปขมวดคิ้วตีหน้าดุ แต่กลับเห็นเพียงรอยยิ้มบางๆที่พ้นจากปรอยผมหน้าม้าที่เริ่มยาวและไม่เป็นทรงเพราะวันนี้ไม่ได้เซตมา

"อย่าพึ่งรีบกลับสิ" แทยงปล่อยมือแล้วให้เตนล์ลุกขึ้นมานั่งๆดีๆ แต่ก็ไม่วายโดยเท้าของอีกคนยันมาเบาๆ แต่ตัวก็เคลื่อนอยู่เหมือนกัน

"..." เตนล์พิงไปกับกระจกบานใหญ่ที่เอาไว้ดูท่า แล้วเหลือบไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เปิดเอาไว้แต่ไม่ได้มีโปรแกรมอะไรที่เปิดค้างไว้ เพียงแค่เปิดทิ้งเอาไว้เฉยๆ โชว์หน้าจอเดสท์ท็อปสีดำไม่มีแม้แต่ไอคอนโชว์

ไม่ได้มีคำพูดหรือการกระทำใดๆ เพียงแค่นั่งกันอยู่นิ่งๆ แต่ทว่าก็สบายใจ อากาศที่เริ่มเย็นตัวลงเรื่อยๆ กับห้องที่มือสลัวค่อยๆขับกล่อมให้คนที่กำลังเหนื่อยอยู่ตาเริ่มปรือเพราะความง่วง

แทยงละหน้าออกจากหน้าจอมือถือที่เปิดดูความเคลื่อนไหวในทวิตเตอร์ แต่เพียงแค่ไถขึ้นลง แล้วรีเฟรชใหม่ไปเรื่อยๆ เพราะยังไม่มีเรื่องไหนพีคจนต้องตามอ่าน เวลาตรงมุมโทรศัพท์บ่งบอกว่าตอนนี้เข้าวันใหม่ไปได้เกือบชั่วโมงแล้วอีกอย่างเตนล์ก็โน้มตัวลงนอนบนกระเป๋าสะพายตัวเองเรียบร้อยแล้ว

จึงต้องถอดเอาเสื้อคลุมสีดำของตัวเองออกมาเพื่อห่มให้จนมิดคอ ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงหรืออะไรมากมายนักหรอก เพราะเตนล์ยังมีตารางอัดเพลงอีกอย่างถ้าป่วยไปจะแย่เอา

กว่าจะถึงเวลากลับบ้านได้ก็ปาเข้าไปตีสาม เพราะว่าหอพักที่อยู่ตอนนี้ไม่ห่างจากบริษัทมากทั้งคู่จึงค่อยๆเดินมาตามทางของท้องถนนที่เงียบสงบ

เส้นทางที่คุ้นเคยกับคนที่เคยชิน เป็นแบบนี้มาตลอด แม้ว่าพักหลังๆคนในวงจะเริ่มมองว่าเตนล์กับแทยงช่วงนี้ดูสนิทกันมากขึ้นหรือเปล่า แต่ก็ไม่ได้มองว่าเป็นเรื่องผิดแปลกอะไร เพราะทั้งคู่ก็วางตัวปกติ เหมือนพี่น้องที่เริ่มสนิทกันมากขึ้นเท่านั้นเอง

เดินไปเรื่อยๆจนถึงหน้าห้อง แน่นอนว่าทั้งคู่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน เตนล์ต้องย้ายไปอยู่กับยูนิตที่ตัวเองกำลังจะเดบิวต์ ทำให้ต้องมีการแยกห้องอีกครั้ง แล้วก็ไม่ได้อยู่ห้องเดี่ยวเหมือนเดิมแล้วด้วย ผิดกับแทยงที่ตอนนี้ไม่มีงานโปรโมท เป็นเสมือนวันหยุดทำให้สามารถกลับไปนอนค้างที่บ้านได้ แต่ก็ยังเลือกที่จะไปอยู่หออีกห้องมากกว่า

เตนล์เปิดประตูห้องเดินเข้าไปยังส่วนเก็บรองเท้านับสิบยี่สิบคู่ที่จัดวางอย่างเป็นระเบียบ

ไม่ได้มีคำบอกลาจากทั้งคู่ มีเพียงริมฝีปากที่ประกบเข้าหากันแนบแน่นแต่ไม่มีการลุกล้ำ เพียงสักพักก็ถอนออกมาแล้วแยกตัวออกมา

แทยงเดินวนออกไปเพื่อเดินลงบันไดกลับไปยังห้องพักของตัวเองที่อยู่อีกชั้น

---------------------------------

มาเป็น intro สั้นๆ อยากเล่าถึงความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกนี้ มันมีอะไรอ่ะ แต่มันก็ทำเหมือนไม่มี ไรงี้เนอะ 

ป.ล. ใครที่ตามอ่านเรื่องนี้เพราะติดใจ NC จากตอนเป็นแก้บนเจ้าแม่โพนี่ เราขอออกตัวไว้ก่อนนะคะว่ามันมาเป็นช่วงๆ แล้วตอนนี้ก็หมดช่วงนั้นแล้วด้วย ถ้าแต่งๆไปจนจบแบบไม่มี NC ก็อาจจะเป็นไปได้นะแก อย่าคาดหวังอะไรจากฉันมาก แฮ่ แต่ได้อ่านแบบหน่วงลึกแน่นอนค่ะ จะพยายามดึงไปให้หน่วงที่สุดเท่าที่จะทำได้ งี้

#lovingwrongTT

@MelloPizery