ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Yaoi,Yuri]พระสนมยอดรัก

    ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 เข้าวังหลวง

    • อัปเดตล่าสุด 23 มี.ค. 60


    ร่างอรชรของ'หวังเหมยฟาง'เดินเข้ามาในวังหลวงอย่างตื่นเต้น นับเป็นครั้งแรกที่นางได้เหยียบย่างเข้ามาในเขตพระราชฐานแห่งนี้ ช่างงดงามนัก...
     
     
    มือเรียวที่กำลังจะเก็บดอกโบตั๋นที่ร่วงบนพื้นได้ชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงใครแว่วมา
     
     
    "พี่เฟิน รอตรงนี้นะ ข้าไปเก็บดอกโบตั๋นก่อน"
     
     
    "เพคะองค์หญิง"
     
     
    องค์หญิงงั้นหรือ...หวังเหมยฟางชะโงกหน้าข้ามพุ่มโบตั๋นไปมองคนๆนั้น
     
     
    ภาพหญิงสาวแรกรุ่นที่น่ารักจนทำให้ผู้พบเห็นแทบหยุดลมหายใจ ดวงตากลมโตกับแพขนตางามงอนนั้นเสริมให้เจ้าของดวงตาน่ามองนัก จมูกโด่งรั้นและริมฝีปากอิ่มที่งามดังแต้มชาด
     
     
    แกรก!!!
     
     
    "ใครน่ะ!"
     
     
    องค์หญิงคนสวยหันมาหาต้นเสียงก็พบหญิงนางหนึ่งที่นางไม่รู้จัก
     
     
    "ท่านเป็นใครกัน พี่สาว ข้าไม่เคยเห็นท่านมาก่อนเลยนะ"
     
     
    "เอ่อ...ข้าคือหวังเหมยฟาง"
     
     
    "ชื่อเพราะจังเลย อืมม พี่ฟาง แล้วพี่เป็นใครล่ะ"
     
     
    องค์หญิงทักหวังเหมยฟางอย่างเป็นมิตรจนอีกฝ่ายแย้มยิ้มด้วยความยินดี
     
     
    เมื่อสังเกตให้ดีนั้น 'ไท่อวี้เจิน' หรือองค์หญิงน้อย ก็พบว่าสตรีตรงหน้าช่างงามนัก ยิ่งมองยิ่งนับว่างาม จนกระทั่งเสียงของฮ่องเต้ ไท่หยางจง หรือบิดาบังเกิดเกล้าของนางได้แว่วมา
     
     
    "เหมยฟาง มาแล้วหรือ"
     
     
    อะไรกัน..หรือว่าพี่ฟางคนนี้จะเป็น...
     
     
    ไท่อวี้เจินภาวนาให้หวังเหมยฟางเป็นเพียงคนรู้จักของเสด็จพ่อ อย่าได้มาเป็นพระสนมเพิ่มอีกเลย...
     
     
    "ถวายบังคม ฝ่าบาท"
     
     
    "เอาล่ะๆอย่ามากพิธีอีกเลยนะ"
     
     
    อีกด้านหนึ่ง
     
     
    "ร้อนจังเลยนะ"
     
     
    ชายหนุ่มร่างบอบบางคนหนึ่งนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ผมสีดำสลวยปลิวไปตามแรงลม ดวงตาสีดำนั้นดูงดงามชวนให้หลงใหล หากไม่บอกว่าเป็นผู้ชาย ใครต่อใครก็คงคิดว่า'หลินเทียนเจียว'คนนี้เป็นสตรีอย่างแน่แท้
     
     
    "เจ้าเป็นใครน่ะ"
     
     
    หลินเทียนเจียวมองไปที่ร่างสูงสง่าเบื้องหน้า ใครกัน??


    "ข้าชื่อหลินเทียนเจียว"



    ไท่เหวินซิ่นยิ้มอย่างนึกสนุกเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าพูดคุยกับเขาอย่างไม่เกรงกลัวอะไร แต่ก็นะ อีกฝ่ายยังไม่รู้จักเขานี่นา



    "ข้าชื่อ ไท่เหวินซิ่น แล้วท่านมาทำอะไรที่นี่"


    ก่อนที่หลินเทียนเจียวจะได้ตอบนั้น ฮ่องเต้รูปงามก็เดินมากับหวังเหมยฟาง ไท่เหวินซิ่นมองบิดากับหญิงสาวที่งดงามคนนั้น



    "นี่สนมของพ่อ หวังเหมยฟาง และนี่ เจียวเอ๋อร์ ก็เป็นสนมของพ่อเหมือนกัน"


    ไท่เหวินซิ่นแทบลมจับ นี่ท่านพ่อหาเรื่องมาให้น้องหญิงปวดศีรษะเล่นอีกแล้วหรือ


    ที่ห้องของอวี้เจิน

    ก๊อกๆๆ


    "เข้ามา"

    "น้องหญิง เจ้าดูไม่ค่อยมีความสุขเลย.."

    ดวงเนตรสุกใสของไท่อวี้เจินมองที่พระพักตร์ของพระเชษฐาอย่างปวดร้าว ริมฝีปากอิ่มเอื้อนเอ่ยบางสิ่งออกมา

    "ท่านลืมแล้วหรือ ว่าที่เสด็จแม่ต้องตรอมใจเป็นเพราะเหตุใด"


    สองรัชทายาทไม่มีวันลืม เพราะไท่หยางจง ผู้เป็นพ่อ นำสนมเข้ามาในวังมากมาย ในตอนนั้น พระมารดาของทั้งสองประชวรหนัก หากแต่ผู้เป็นบิดากลับออกไปเที่ยวประพาสป่ากับนางสนมเมื่อหลายวันก่อน และกลับมาไม่ทันดูใจพระมารดา จนนางได้ลาโลกไปในที่สุด...



    "ถึงอย่างไรเจ้าก็อย่าเพิ่งคิดมากเลย น้องหญิง พี่เข้าใจเจ้านะ แต่สนมหวังคนนั้น นางก็ดูเป็นมิตรกับเจ้าดี มิเหมือนสนมคนอื่นเลยนี่นา.."

    "อย่างไรก็ได้ชื่อว่าเป็นนางสนม ทุกคนที่ล้วนเข้ามาในวังหลวงก็มีแต่ต้องการสมบัติและเงินทองทั้งนั้น ข้าไม่เห็นว่าจะมีความแตกต่างตรงไหนเลย"

    "เช่นนั้นก็ตามใจเจ้าเถิด แต่ก็อย่ากังวลจนไม่สบายเล่า น้องหญิง พี่ไปก่อนนะ"

    "ท่านจะไปไหน.."

    "เอ่อ...ข้าจะไป...ไปทำธุระนิดหน่อยน่ะ"

    พูดเสร็จก็ปิดประตูแล้วรีบวิ่งออกไป ไท่อวี้เจินจึงยิ้มอย่างนึกสนุก แล้วชะโงกดูที่หน้าต่าง ก็พบพระเชษฐากำลังเก็บดอกไม้ในสวนของนางไปจำนวนหนึ่ง


    จะไปเกี้ยวหญิงที่ใดกัน...


    ทว่าไท่เหวินซิ่นกลับเดินตรงไปที่ตำหนักเหมย นั่นมัน..ที่ของพวกสนมที่เป็นชายมิใช่รึ!!


    "น่าเบื่อเหลือเกิน..."

    "องค์หญิงเพคะ มีสตรีนางหนึ่งขอพบเพคะ"


    ใครกัน...

    ไท่อวี้เจินเลิกคิ้ว ลุกไปเปิดประตู ทว่ากลับเห็นหญิงสาวคนเมื่อเช้า


    "องค์หญิง!!"

    "พ...เจ้ามาได้อย่างไร!!"


    "หม่อมฉันจะมาหาองค์หญิงเพื่อนำพวงมาลัยดอกไม้ที่หม่อมฉันร้อยขึ้นมาให้น่ะเพคะ"

    พูดจบก็วางพวงมาลัยสีหวานนั้นไว้บนเก้าอี้ไม้ใกล้ๆ ดวงตาสวยมองสบที่ตากลมขององค์หญิงน้อย ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อ แต่ไท่อวี้เจินก็ตั้งสติทัน รีบเอ่ยปากให้อีกฝ่ายออกไป

    "ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ไปเสียเถิด...ข้ามีงานต้องทำ"

    ปัง

    "อะไรกัน..."

    หวังเหมยฟางรู้สึกเจ็บหน่วงๆที่หัวใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทางด้านไท่อวี้เจินก็หยิบพวงมาลัยนั้นขึ้นมาดู คิ้วสวยขมวดมุ่น ทำไมพี่ฟางคนนี้จึงวุ่นวายกับข้านัก!!

    หากแต่คนปากไม่ตรงกับใจก็นำพวงมาลัยพวงสวยนั้นวางไว้บนโต๊ะหนังสืออย่างประณีต แล้วนั่งมองมันอย่างครุ่นคิดเป็นเวลานานนัก..



    End.

    จบตอนที่ 1 นะคะ หลังจากที่ไม่มาอัพนานแสนนานนนนน ขอโทษจริงๆ อยากให้เรื่องพระสนมนี้เป็นแบบไหนก็เม้นท์ติชมได้ค่าาา รักรีดเดอร์น้าาา ตอนหน้าองค์ชายจะจีบพี่เจียวแล้ววว ><


     







    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×