คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Stay hyungwonho || part 2
Stay hyungwonho
2
มีนเยบอว่า ินโฮอเป็นเ็แปล
หาอยารู้อะไรแล้ว ะหมมุ่นอยู่ับสิ่นั้นนว่าะไ้ำอบ
อนแรเาเอ็ไม่เื่อ นระทั่อนนี้…
ทาเินเียบเียบเพราะยัเป็นเวลาเรียน มีเพียเสียเท้าสอู่เท่านั้นที่ั้อไปทั้ทาเิน โฮอเินามฮยอวอนอยู่เียบๆ พลาเหยียยิ้มเยาะะมอเสื้อผ้าอีฝ่ายที่ยับยู่ยี่หลัออมาาห้อพยาบาล ไม่รู้ว่าอาารย์รัษาันอีท่าไหน…เอ๊ะ! หรือะทุท่า
“นายะเินามันไปถึไหนโฮอ” เป็นแฮยอวอนที่ทนเียบ่อไปไม่ไหว หลัถูสะรอยามั้แ่เ้า
โฮอระุยิ้มเย้ยวนประสาท พลาไหว่ไหล่ “ัน็เินอัน อย่าหลัวเอสิ”
“ถ้านายไม่ไ้ามัน ั้นแยันรนี้”
“็ไ้”
ฮยอวอน้าวเท้าไปหนึ่้าว โฮอ็้าวามไปอีหนึ่้าว ฮยอวอนถอยหลั โฮอ็ถอยหลั ูเป็นภาพล ที่ผู้ายัวโสอนำลัทำท่าเล่นอะไรปัาอ่อน
ฮยอวอนหันมอโฮอ นัยน์าแ็ร่าวึ้นอย่าไม่รู้ัว
“นายไม่มีที่ให้ไปเหรอ”
“อะไรเล่า ันะไปทานี้่าหา หลัวเออีแล้ว” โฮออบ สนุที่เห็นฮยอวอนำลัโรธนัวสั่น แ่้อฝืนเ็บไว้ทำทีไม่รู้สึอะไร
เป็นอีรั้ที่ินโฮอทำให้ฮยอวอนำลัเริ่มวบุมอารม์ัวเอไม่อยู่ ฮยอวอนรู้สึว่าัวเาำลัสั่น เาอยาระโนเ้าไปหาายสันทันั้น รีร้อ แล้วับหมอนั้นโยนลึไปะ แ่สิ่ที่ทำไ้ือารำมือให้แน่นที่สุ ่มอารม์โรธไว้ไม่ให้ระเบิออ
เ็หนุ่มัสินใเินแยไปอีทาเพื่อัปัหา แ่อีฝ่าย็ยัามมา โฮอยิ้มเพล่ะมอฮยอวอนที่ัวสั่นเทิ้ม “
“ไหนนายบอะไปทานั่น” ฮยอวอนเอ่ยเสียเรียบ ้อใ้วามพยายามมาับารลี่ยิ้มว้า ทั้ๆที่ใำลัร้อนรุ่ม
“เปลี่ยนใอยาไปทานี้” โฮออบ
ั่วรู่ที่เาเห็นเหมือนฮยอวอนำลัาเปลี่ยนสี แ่มัน็หายไปเมื่อายผอมบาหลับาล แล้วแอบพูอะไรึมำอยู่นเียว
อะไรวะนั่น…
โฮอมวิ้ว สายาพยายามมอวาฮยอวอนให้ัๆ วามสสัย่อัวึ้นในหัว เมื่อยัเห็นนรหน้ายัึมำอะไรอยู่นเียว เาเยิบัวเ้าไปใล้มาึ้นเรื่อยๆ นระทั่....
“ะทำอะไร็ามในาย” แฮยอวอนพูแล้วเบือนหน้าหนีไปทาอื่น
โฮอยิ้ม วามสสัยในหัวมลายหายไปทันที
บาที...เาอาิไปเอ
ที่ที่พวเามาือาฟ้าโรเรียน บนนี้เียบสบ เวลาว่าๆเา็อบมานอนบนนี้ โฮอยืนนิ่ให้สายลมปะทะใบหน้า มอเห็นร่าฮยอวอนเินไปนั่พิรั่วเหล็อยู่ไม่ไลนั
โฮอเินไปทิ้ัวล้าๆายผอมบา ่อนะหยิบบุหรี่ึ้นมาสูบ เาเหลือบมอน้าัว เมื่อเห็นอีฝ่ายำลัมอมาเหมือนสนใ
“อยาสูบเหรอ” โฮอถาม
“มันืออะไร” แฮยอวอนี้ไอ้้านยาวๆเหี่ยวๆนั่น ที่มีวันลอยลุ้ออมา ลิ่นอมันูเหมือนเาะเยไ้ลิ่นมาาัวโฮอบ่อยๆ และอบอว่าลิ่นมันไม่น่าพิศมัยนัหรอ
เ็หนุ่มย่นมู เมื่อไ้ลิ่นอมันใล้ๆ
“ลิ่นมันแย่มาเลยนะ” ฮยอวอนยับ่น่อ “โอ้พระเ้า ลิ่นมันทำันเวียนหัว”
โฮอเห็นน้าัวทำท่าเหมือนแพ้วันบุหรี่ เาึรีบทิ้มันลับพื้นแล้วเหยียบ้ำ “อโทษที ันไม่รู้ว่านายแพ้วันบุหรี่”
“มันืออะไรนะ…บุหรี่เหรอ”
“นายไม่เยเห็นบุหรี่?”
“ไม่…”
โฮอมอฮยอวอนอยาแปลใ เาพยายามมอเ้าไปในนัยน์าลม เพื่อูว่าอีฝ่ายโหรึเปล่า แ่เาไม่เห็นอะไรในนั้น นอาวามว่าเปล่า ึ่โฮออิว่าไม่ไ้โหแล้วัน
ฮยอวอนยั้อเ้า้านมะเร็ที่เาพึ่ับไปอยู่นาน โฮอแอบมออยู่เียบๆ เายิ้มและำลัิว่า ไอ้ท่าทาแบบนั่น็...น่ารัี
เวลาผ่านไปสัพั พวเาสอนไม่ไ้พูอะไร แ่นั่หายใทิ้อยู่้าัน ปล่อยให้สายลมปะทะใบหน้า เหยียายับพื้นปูนเย็นื ลืมเรื่อวุ่นวายทั้หม แล้วปล่อยให้มันปลิวไปับสายลม
โฮอหันมอฮยอวอน เป็นรั้ที่สอที่เาไ้มอหน้าอีฝ่ายใล้ๆ และเาพึ่สัเว่าฮยอวอนเป็นนที่นายาวมาราวับผู้หิ สันมูโ่ เรียวปาอิ่มสีแระเรื่อเรื่อหน้าแ่ละส่วนรวมๆันแล้ว ทำให้อีฝ่ายทั้หล่อและน่ารั
น่ารัั้นเหรอ? โฮอหยุวามิัวเอ เาำลัมผู้าย้วยันว่าน่ารั หมอนั่น็แ่หล่ออย่าเียวเท่านั้น ะมาน่ารัไ้ยัไัน
แ่ถึอย่านั้น เารู้ัวว่าัวเอำลัินนาารว่าอีฝ่ายะน่ารัแ่ไหนถ้าเป็นผู้หิ…
ให้ายสิ!
โฮอไม่ไ้อบฮยอวอน เาแ่รู้สึว่าหมอนี้น่าสนใเป็นพิเศษ็เท่านั้น
“นายอบันรึไ” ฮยอวอนพู พลาลี่ยิ้มว้า และมันูวนประสาทมาเมื่อวาอีฝ่ายมันไม่ยิ้มามา
“นายหลัวเอแบบนี้ลอเวลาเลยเหรอ”
“ถ้านายเห็นหน้าาลๆอนายเมื่อี๊อนมอัน นายะไม่พูแบบนี้”
“ไม่มีทา”
“ไหนนายบอว่า นายสนใัน”
“็แ่สนใเท่านั้นแหละ”
“วามสนใ อาเป็นุเริ่ม้นอวามรั็ไ้”
โฮอหัวเราะในลำอพลาเหลือบมอน้าๆ ที่ำลั้อเาอยู่ เ็หนุ่มยิ้มแล้วอเ่า นัยน์าม้อนึ้นสบับนัยน์ลมที่ยัราบเรียบ
“แล้ว...ถ้าันอบนายึ้นมาริๆ” โฮอเอียหน้ามอฮยอวอน “นายะรับรัันไหม”
ั่วแวบนึที่โฮอเห็นนัยน์าู่นั้นไหววูบ แ่ฮยอวอน็่อนมันไว้้วยารเบือนหน้าหนีไปทาอื่น
“นายะมารัันไ้ยัไ ไร้สาระ” ฮยอวอนพึมพำ
“นายบอเอนี่ว่า วามสนใอาเป็นุเริ่ม้นอวามรั็ไ้”
“นอย่าันน่ะ ไม่วรไ้รับวามรัาใรหรอ”
“...”
ฮยอวอนยืนึ้น “แล้วถ้าเินายอบันึ้นมาริๆ ็ัใเถอะ ันไม่มีวันรันาย…”
“...”
“เลิยุ่ับัน” พูเสร็ายผอมบา็เินาไป ไม่แม้แ่ะหันหลัลับมามอ
โฮอมอามแผ่นหลับานลับสายา ่อนเรียวปาหยัะระุยิ้มมุมปา
เ้าัวะรู้ไหมนะ ยิ่ผลัไสันแบบนี้ มันยิ่น่าสนใ…
“หลัวเอะมั”
“นายะไปไหนเหรอฮยอวอน” เ็สาวลุ่มนึที่ยืนลุ่มอยู่รอบโ๊ะฮยอวอนเอ่ยถาม “ถ้าว่าไปนั่ิน้าวับพวเราไหม”
แฮยอวอนทำท่าอึอั ่อนะสะุ้เฮือ เมื่อถูลำแนแร่ที่เ็มไป้วยล้ามเนื้อพาไหล่
“อโทษนะ เที่ยนี้ฮยอวอนมีนัแล้ว” เป็นโฮอที่เ้ามาแทร เ็หนุ่มส่ยิ้มให้ผู้หิพวนั้น ึ่พวเธอ็่าทำหน้าเลิ้มันไปอยู่พัให่ ่อนเปลี่ยนมาทำท่าทาฮึฮั เปลี่ยนอารม์ไวเหมือนนเป็นไบโพล่า
“อะไรเล่าโฮอ นายอย่าเ้ามายุ่ไ้ไหม”
“อย่าโรธสิ เี๋ยวเย็นนี้ไปาราโอเะ้วย็ไ้” โฮอบอแล้วโปรยยิ้มอีรั้ “สัาเลย”
พวเธอยิ้มเิน ่อนในพวนั้นะพูึ้น “นายสัาแล้วนะ ห้ามเบี้ยวพวันอีล่ะ”
หลัานั้นพวเธอ็พูอะไรับโฮออีนิหน่อย แล้วเินออไป
“อบุ” ฮยอวอนบอพลาลี่ยิ้มว้า นึรำาใที่โฮอยัอบมาป่วนเปี้ยนอยู่ใล้ัว แ่็้ออบุล่ะน่ะที่มา่วยแยผู้หิพวนั้นออไป
“นายูรับมือับพวเธอไ้ีนะ”
“หืม…พวนั้นน่ะเหรอ” โฮอมอฮยอวอน ้อเ้าไปในวาู่ลมที่ยัว่าเปล่าเ่นเย
เรียวปาหยัระุยิ้มมุมปา
“ไม่ยาหรอ พวนั้นไม่มีอะไรับ้อนมา อ่าน่ายะาย”
“็ีสิ นายะไ้เอาใพวเธอไ้ถู”
“…น่าเบื่อ” โฮอพึมพำ “เพราะอ่าน่ายไ เลยน่าเบื่อ”
ฮยอวอนมอโฮออย่าุน “แล้วแบบไหนนายถึะอบล่ะโฮอ”
โฮอเท้าาับโ๊ะ นัยน์ามเหลือบมอฮยอวอน เพลินับารไ้นั่มอว่าฮยอวอนำลัรู้สึอะไร อยารู้นัว่าอะไร่อนอยู่ใ้นัยน์าว่าเปล่า
นั่นสิ…แบบไหนันนะ
โฮอเหยียยิ้มมุมปา
“แบบนายมั้”
“…แบบัน” ฮยอวอนทวนำ พร้อมทำาโอย่าโรที่ะไม่ริใ “รไหนเหรอ”
โฮอนิ่ไป
ะเศร้าหรือหัวเราะ วาู่นั้นไม่เยบอ ะบอแ่เวลาโรธหรือไม่พอใอะไรเท่านั้น นอนั้นมัน็นิ่เยอยู่ลอเวลา สรุปแล้วฮยอวอนรู้สึอะไรันแน่
มีนบอว่า วา ือหน้า่าอหัวใ วาไม่เยโห
แ่พอโฮอมอฮยอวอน ทำไมเารู้สึว่ามันไม่ริ
วามเียบแสนน่าอึอัโรยัวลอยู่เหนือพวเา ไม่มีใรพูอะไรอยู่พัให่ ่าฝ่าย่ามอยู่ับวามิอัวเอ ำพูมามายวิ่วุ่นันอยู่ในหัวพวเาทั้สอ
“วาอนาย” โฮออบหลัเียบไปนาน นัยน์ามับ้อนรหน้าอย่าสนใใร่รู้ ฮยอวอนเหมือนโทย์ิศาสร์ที่ัวเาไม่เ้าใ ยิ่อ่านยิ่สับสน ยิ่อ่านยิ่น่า้นหา เา่อยๆเลื่อนหน้าเ้าไปใล้ฮยอวอนทีละนิ ทีละนิ
“…”
“ทำไมมันถึว่าเปล่า”
โฮอยัเลื่อนหน้าเ้าไปใล้ฮยอวอนมาึ้น ใล้ันนรู้สึไ้ถึลมหายใอุ่นอันและัน นัยน์ามสบับนัยน์าลมที่ยัว่าเปล่า
บทสนทนาเมื่ออนอยู่บนาฟ้าโรเรียนยััเนอยู่ในวามทรำ
‘นอย่าันน่ะ ไม่วรไ้รับวามรัาใรหรอ’
‘เลิยุ่ับัน’
ทุำพู ทุท่าทา ทุๆอย่าอฮยอวอนมัน่าน่าสสัยไปเสียหม
“ทำไมนายถึบอว่า นายไม่วรไ้รับวามรัาใรล่ะฮยอวอน”
“นาย...ปิอะไรไว้ันแน่”
“ทำไมล่ะฮยอวอน ันอยารู้ บอันสิ บอสิว่านาย่อนอะไรไว้”
นถูถามส่ายหน้า พลาเอาสอมือึ้นอุหู นัยน์าลมหลับล เารู้สึว่าัวเอำลัสั่น อะไรบาอย่าำลั่อยๆรอบ่ำเา เสียหัวเราะแหลมน่าเลียที่เาิัำลััเ้ามาใล้มาึ้นเรื่อยๆ ฮยอวอนำลัะสิแ ไม่! เาไม่อยาไ้ยินำพูอโฮออี
“ไม่มี…” ฮยอวอนพึมพำ “ไม่มีอะไรทั้นั้น”
“นายิอะไรอยู่”
ึ!!
ฮยอวอนลุพรวนเ้าอี้ล้มลับพื้น เ็หนุ่มหายใหอบ สอมือำแน่นนส้นเลือปูโปนผ่านผิวาวี สอาไร้เรี่ยวแรทรุลไปับพื้น
“ฮยอวอน!” โฮอเรีย รีบปรี่เ้าไปหาฮยอวอน
“ออไป” ฮยอวอนพึมพำ
“ะให้ันออไปไ้ยัไ นายเป็นอะไร ถ้านายโรธที่ันแล้ ัน็อโทษ แ่อันูอาารนาย่อน”
“ไม่…”
“ฮยอวอน”
“ออไป!!!”
เสียร้ออฮยอวอนัสนั่นหวั่นไหว โฮอล้มลไปนั่ับพื้น มอฮยอวอนที่ำลั่อยๆยันัวลุึ้นแ่ับล้มลไปนับโ๊ะ อีฝ่ายนิ่ไปั่วอึใแล้วพยายามลุึ้นอีรั้ ราวนี้ฮยอวอนทำสำเร็ แ่…ร่าายออีฝ่ายมันผิแปลไป
บรรยาาศาศรอบัวเริ่มเย็นยะเยือ โฮอมอร่าายโอนเอนล้ายผิรูปอนรหน้าอย่าพลั่นพลึ ในใเ้นรัว สมอสั่ให้เาพยายามถอยหนี แ่ร่าายไม่ทำาม!
ฮยอวอนพยายามเินมาทาเา พลาส่เสียหัวเราะแหลมหลอนประสาท ทำให้น้นอลุ โฮอ่มใใ้แรที่เหลือน้อยนิเยิบัวออมา้าๆ และ…
ึ!!!
ายผอมระโนเ้ามาหาเาอย่ารวเร็ว โฮอระแทลไปนอนับพื้น รับรู้ถึวามลัวในใ และมือเย็นือฮยอวอนที่แนบหน้า
เสียอฮยอวอนเยียบเย็นและฟัสู่ำประหลาหู ลมหายใอีฝ่ายเปาลอยู่แถว้นอ “มนุษย์…หอม หอมเหลือเิน”
เ็หนุ่มียิ้ม"น่าินั ิๆ ันินไ้ไหมฮยอวอน”
“ไม่…ทำไม ทำไมถึไม่ไ้” ฮยอวอนพึมพำ นัยน์าลมลอไปมา ล้ายำลัสับสน
“ห้าม! ห้าม!”
“ไม่…นายไม่มีสิทธิ์มาสั่”
ฮยอวอนพึมพำับัวเอ เี๋ยวหัวเราะเี๋ยวร้อไห้ โฮอใ้โฮาศนี้รีบผละออาเ็หนุ่มอย่าื่นระหน เามอฮยอวอนที่เหมือนำลัุยับัวเอ้วยสายาหวาลัว ้อนเนื้อ้า้ายยัเ้นระส่ำเหมือนแทบะทะลุออมาาอ
โฮอสับสน เาไม่รู้ว่าเ็หนุ่มเป็นอะไร รู้อย่าเียวือเา้อหนีออไปาห้อนี้ ออไปให้พ่นาแฮยอวอน
นัยน์ามมอประูห้อับฮยอวอนสลับัน เมื่อเห็นฮยอวอนยัไม่สัเเห็นเา โฮอ็่อยๆ้าวเท้าถ่อยห่าออมาเียบๆ
“ไม่มีใรเ้าใันสัน..”
โฮอำลัะเินออาห้อ ไ้ยินเสียพูที่สั่นเรือล้ายะร้อไห้ เาหันมอฮยอวอนที่มีท่าทาเปลี่ยนไป ูเศร้าและโเี่ยว ึ่ในส่วนลึ เ็หนุ่มรู้สึว่าฮยอวอนที่เห็นอนนี้ือ แฮยอวอนริๆ
เาลัเลอยู่ั่วเสี้ยววินาที ่อนะถอนหายใเฮือให่
เลียัวเอะมั…
“ฮยอวอน” โฮอเรีย ะหมุนัวลับไปหาายผอมบาที่นั่อเ่าอยู่ที่เิม
ึั ึั
เสียหัวใเ้นัึ้นทุะที่้าวเท้าเ้าไปใล้แฮยอวอน โฮอ้าวเ้าหาอีฝ่าย้าๆ
ใล้ึ้น
ใล้ึ้น…
ใล้นแ่เอื้อมมือถึ
“ฮยอวอน” เ็หนุ่มเรียอีรั้ ราวนี้เ้าอื่อไม่ไ้รีร้อ อีฝ่ายเพียเยหน้ามอเาเียบๆ ั่วแวบนึที่เาเห็นวาู่นั้น มันทั้เศร้าสร้อยและเหนื่อยล้า แ่็แ่แป๊บเียว ่อนวานั้นะเปลี่ยนสีเป็นสีแ่านราวับเลือ
และนั่นทำให้รู้ว่าเาิผิที่เินลับมา
ฮยอวอยับแนโฮอไว้แน่น มืออีฝ่ายเย็นเียบเหมือนนาย เ็หนุ่มหายใั เาพยายามวบุมสิที่ำลัแระเิ แ่่ายาเย็นเมื่อเห็นใบหน้าฮยอวอนที่ียิ้มว้าน่านลุำลั่อยๆเลื่อนเ้ามาใล้ เาไ้ยินอีฝ่ายระิบเสียแหบ้าหูว่า “โ่! โ่! โ่! แมัน็โ่เหมือนแฮยอวอน”
“ิน! ิน! ถ้าอยารอ็้อิน!!”
“ไม่!! แไม่มีสิทธิ์!!”
ภาพฮยอวอนุยับัวเอำลัทำให้โฮอเป็นบ้า เาหายใิั ลัวนไม่อายับ น้ำาไหลออมา อยาะโนเรียให้น่วยใะา แ่เสียับไม่ยอมออมา
“ินโฮอ…”
เสียเพรียเย็นยะเยือ ทำให้ัวโฮอแ็ทื่อเหมือนายทั้ยืน ฮยอวอนหยุเถียับัวเอแล้ว ายผอมบายันัวึ้น มอรมาที่เา พลาหัวเราะแหลมน่านลุ
“ินโฮอ…”
ฮยอวอนยัเรียเา เ็หนุ่มไ้แ่ิในใว่า ไม่อยาาย! ันไม่อยาาย!
!!!
โฮอสะุ้เฮือ ัวเย็นเียบ เมื่อมือเรียวอฮยอวอนยื่นมาแนบหน้า และราวับมืออีฝ่ายำลัล่วเ้ามาในหัวเา เ้ามา้นเอาวามลับลอทั้ีวิอโฮอไป
โฮอหอบและพยายาม่อ้าน เาใ้เรี่ยวแรที่เหลือ ่อยๆเลื่อนมือที่สั่นเ้าไปับหน้าอฮยอวอน
“ออไป!” เาแผเสีย และนั่นเป็นวินาทีที่ฝ่ามือหนาเลื่อนไปแะลบนหน้าอีฝ่ายพอี
อะไรบาอย่าล้ายระแสไฟฟ้า็อพุ่ึ้นมาผ่านมือเา ่อนะรามไปทั้ัว โฮอัวแ็ทื่อ เานึอะไรไม่ออ เาหลับาและรู้สึัวเอำลัถููาอะไรสัอย่า
!!!
นาที่อมา เาอยู่ท่ามลาลอเพลิ เาหันไปหาใรบานที่เาเห็นหน้าไม่ั อีฝ่ายส่ายหน้าแล้วล้มลไปนั่อับพื้น โฮอหันมอไปอีทา เห็นศพอใรนนึนอนอยู่้าๆ ราวนี้เาร้อไห้ออมาราวับใะา วามรู้สึผิ่อยๆเ้าลอบ้ำิใเินว่าะสลัออ
เารู้สึว่าัวเอำลัล่วหล่นลไปในวามมืมิ เาพยายามืนัว แ่ไม่มีอะไรให้เายึเหนี่ยว เาำลัมลไปในวามรู้สึทุ์ระทมและวามรู้สึผิที่ามิเาเหมือนวิาร้าย อยาาย…เาอยาาย!
‘พี่ฮยอวอน’
และนั่นเป็นสิ่สุท้ายที่เาไ้ยิน
ความคิดเห็น