NCT | เพื่อน(?)ข้างห้อง JaeMark

ลำดับตอนที่ #2 : -02- The Lost Mind

-02- 

The Lost Mind

Pairing: Jaehyun x Mark

Rate: G | AU, Fluff(?)

--

Credit: dailystrggls.tumblr.com

เหลือสอบอีกวิชาเดียว วิชาสุดท้าย เขาก็จะจบปีสามอย่างสมบูรณ์

(ก็ไม่สมบูรณ์เท่าไหร่หรอก ถ้าสอบไม่ผ่านหน่ะนะ)

มาร์คถอนหายใจก่อนจะฟุบหน้าลงกับกองหนังสือ

ภาควิชาของเขาสอบเสร็จช้ากว่าของคนอื่น จะโทษใครก็ไม่ได้อีกแหละ ในเมื่อพวกเขาเป็นคนเลือกให้มันเป็นแบบนี้เอง

เพราะเนื้อหาในแต่ละวิชาของเทอมนี้มันเยอะมาก การสอบติด ๆ กันทุกวันอาจจะทำให้พวกเขาอ่านหนังสือไม่ทัน เลยต้องยอมที่จะให้หนึ่งสัปดาห์สอบแค่หนึ่งวิชา เป็นเหตุทำให้ต้องสอบนานกว่าภาควิชาและคณะอื่น ๆ เพราะต้องการใช้เวลาในการอ่านหนังสือและทบทวนบทเรียนให้ได้มากและนานที่สุด

ความล้าจากการอ่านหนังสือและการสอบหลายวิชาที่ผ่านมากัดกินพลังกายและใจของเขาค่อนข้างมาก สิ่งเดียวที่พอจะทำให้เขามีแรงฮึดต่อก็คืออีกประมาณหนึ่งวันครึ่งนับจากนี้เขาก็จะเป็นอิสระแล้ว

มาร์คเงยหน้าขึ้น ก่อนจะสะบัดหัวซ้ายขวาไปมาเพื่อไล่ความง่วงและความปวดเมื่อยที่มีออกไปแล้วเริ่มอ่านหนังสือต่อ

--

มาร์คยังคงนั่งอ่านหนังสือต่อไปจนพ้นวันใหม่มาได้เกือบสองชั่วโมงแล้ว อ้าปากหาวอีกครั้งก่อนจะรับรู้ได้ว่าความเหนื่อยล้าและความง่วงเริ่มมีผลต่อเขามากเพียงใด

หยิบโทรศัพท์ที่ปิดเสียงแล้วเก็บไว้ในลิ้นชักเพื่อเปิดดูว่าใครทักอะไรมาบ้างไหม ก็พบว่าไลน์กลุ่มเพื่อนสนิทแจ้งเตือนระเบิดเกือบห้าร้อย

ก็ประมาณนี้แหละ พอสอบแล้วก็เครียดมากกว่าปกติ เลยมาระบายในโลกโซเชียลไง

เขาไล่อ่านกลุ่มเพื่อนที่นินทาว่าคนที่เงียบอยู่คือคนที่ซุ่มอ่านหนังสือจนไม่ยอมมาคุยไลน์กับเพื่อนก่อนจะยิ้มให้กับโทรศัพท์เพราะสำหรับเขามันเป็นเรื่องจริง และนอกจากสติกเกอร์ที่ส่งกันมารัว ๆ เขาก็จับใจความได้ว่าพรุ่งนี้กลุ่มของเขาชวนกันไปติวที่หอสมุด

ตอบไลน์คนที่เหลือเล็กน้อยแล้วก็ปิดหนังสือ จัดทุกอย่างลงในกระเป๋าสำหรับวันพรุ่งนี้ เพื่อที่จะได้ตื่นมาตอนเช้าแล้วไม่ฉุกละหุกจนลืมนั่นนี่อย่างที่เคยเป็นอยู่ประจำ

ก๊อก ๆ ๆ ๆๆ ๆ ๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นรัว ๆ คิ้วนกนางนวลขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยว่าใครที่มาเคาะประตูห้องเขาในช่วงเวลาตีสองแบบนี้

“มูเมนนน เปิดประตูให้หน่อยยยย”

เจย์? มาเคาะอะไรตอนนี้วะ

แต่มูมินไม่ได้อยู่ที่ห้องเขานี่...

มาร์คมองไปรอบ ๆ เพื่อเช็คให้แน่ใจว่าเจ้าเหมียวห้องข้าง ๆ ไม่ได้อยู่ในห้องของเขาจริง ๆ แล้วเปิดประตูออกเพื่อที่จะบอกกับอีกคนว่า

“มูมิน...” ไม่ได้อยู่ที่ห้องเขา...

ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยค แจฮยอนก็เดินตรงดิ่งเข้ามานอนตรงโซฟา กลิ่นแอลกอฮอล์ที่มาร์คได้กลิ่นในตอนที่อีกคนเดินผ่าน ถ้าไม่ใช่ว่าดื่มมาหนักมาก ๆ ก็คงเทอาบมาทั้งตัวแน่ ๆ

เมาเหรอ?

เหมือนจะได้ยินมาว่าคณะของแจฮยอนสอบเสร็จไปแล้ว ก็คงไปฉลองสอบเสร็จแบบจัดหนักกับเพื่อนมาสินะ

มาร์คมองตามแจฮยอนที่แทบจะเหมือนหลับตาเดิน...จนไปชนเข้ากับโซฟาที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้อง

“โอ๊ย ทำไมโซฟามาอยู่ตรงนี้วะ”

“...”

“นี่จัดห้องใหม่เหรอมูมิน”

คุยกับแมวที่ไม่ได้อยู่ในห้องแล้วก็ล้มตัวลงนอน...

#แบบนี้ก็ได้เหรอ

ตอนนี้คำถามมีอยู่มากมายเต็มไปหมดในหัวสมองอันแสนอ่อนล้าของมาร์คลี ทั้งคำถามที่มาจากการอ่านหนังสือไม่เข้าใจ ไหนจะคำถามเกี่ยวกับคนข้างห้องที่อยู่ ๆ ก็เมาแล้วเข้ามานอนตรงโซฟาในห้องของเขาอีก

“เจย์”

มาร์คเดินไปสะกิดที่ไหล่ แต่เสียงกรนเบา ๆ และจังหวะการหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอก็ทำให้มาร์คต้องส่ายหัวให้กับตัวเอง คงจะหลับสนิทไปแล้ว...

เขาเพิ่มแรงสะกิดให้มากขึ้นอีกพร้อมกับเสียงเรียกที่ดังขึ้น ดังจนคนแทบทั้งชั้นจะต้องออกมาดูแน่ ๆ แต่...

ไม่มีสัญญาณตอบรับจากบุคคลที่ท่านเรียก...

เมาแล้วหลับหรือตายอะ หรือต้องเอาน้ำสาด?

แต่ก็ไม่อยากให้โซฟาเปียกนะ...

เอาเป็นว่าถ้าไม่ได้รบกวนเขามาก ก็อนุญาตให้อยู่ได้ก็แล้วกัน

ในระหว่างที่กำลังจะเดินไปยังส่วนของห้องนอน เสียงดังแกรก ๆ ก็ดังขึ้นทำเอาเจ้าของห้องตัวแข็งทื่อ

ถ้าเป็นขโมย ตัวเอาอาจจะยังพอเอาตัวรอดได้ แต่ไอ้คนตัวขาวอวบนี่ จะทำให้มันรอดได้ไงวะ!?

มาร์คหันไปทางต้นเสียงอย่างช้าง ๆ ประตูระเบียงสั่นและเปิดออก ตามมาด้วยเจ้าแมวขาวอวบที่เดินเข้ามาคลอเคลียที่ขาของมาร์ค

“มาหาเจย์เหรอ”

มาร์คถามกลั้วหัวเราะ ก่อนจะย่อตัวลงเพื่อนั่งลูบหัวให้กับมูมินที่ตาหยีรับสัมผัสของเขาแล้วเดินไปปิดประตูที่มูมินเปิดเข้ามา หันหลังกลับไปอีกที มูมินก็นอนขดเป็นก้อนกลม ๆ อยู่ตรงหน้าอกของเจ้าของและเริ่มหลับตาลง เห็นแล้วก็อดยิ้มให้กับความน่ารักนี้ไม่ได้

ก็ถือว่าเป็นคืนที่แปลกดีสำหรับมาร์ค

เขาหาวเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้แล้วในค่ำคืนนี้ จึงตัดสินใจได้ว่าตัวเขาเองก็ควรพักผ่อนบ้างเช่นกัน

หลับฝันดีนะคนกับแมว

--

แจฮยอนที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดเมื่อยตามร่างกาย ขยับตัวเพื่อบิดขี้เกียจก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วอ้าปากหาวเสียงดัง

“ตื่นแล้วเหรอ”

หาวยังไม่ทันสุดก็ได้ยินเสียงคุ้น ๆ เอ่ยทัก ก่อนจะมองไปรอบ ๆ ห้องที่เขาเพิ่งสำนึกได้ว่ามันไม่ใช่ห้องของตัวเอง แต่นี่คือหอพักของเขาไม่ผิดแน่ แต่ไม่ใช่ห้องของเขา

แล้วกูอยู่ห้องใครวะเนี่ย กูไปหิ้วใครกลับบ้านรึเปล่าวะ

พยายามหาต้นเสียงทั้งที่ปากยังคงอ้าค้างจากการหาว ไม่นานก็เจอเข้ากับมาร์คที่นั่งยอง ๆ เกาคางเล่นกับมูมินอยู่ตรงพื้นข้างโซฟาที่เขานอนอยู่

มาห้องนี้ได้ไงวะ

โอเค เสื้อผ้าชุดเดิม ไม่เหม็นอ้วก... โอเค...

“มาร์ค? เรามานอนที่นี่ได้ไงเหรอ แล้วมูมินเข้ามาได้ไง”

ถามแบบนี้น่าจะเสี่ยงน้อยสุด ปลอดภัยสุด แล้วห้องตัวเองอยู่ข้าง ๆ ทำไมไม่ไปนอนวะ จองแจฮยอน มึงเมาขนาดไหนกันวะเนี่ย

“ก็เดินเข้ามาแล้วก็ตรงมานอนบนโซฟาเลยอะ เราปลุกก็ไม่ตื่น”

“...”

คนฟังหน้าเจื่อน เขารู้ดีว่าถ้าตัวเองเมาหนักแล้วจะหลับลึกมากและไม่มีแรงขยับไปไหน

“ส่วนมูมินก็ตามเข้ามาทางระเบียง เหมือนปกติ แล้วก็มานอนกับเจย์”

“...”

“มีการบอกให้มูมินเปิดประตูด้วยนะ” มาร์คบอกกลั้วหัวเราะ “แถมเดินเตะโซฟาแล้วถามว่ามูมินจัดห้องใหม่รึเปล่าด้วยอะ”

ใบหน้าหล่อเหลานั่นเจื่อนลงไปอีก หลังจากฟังเรื่องราวที่เจ้าของห้องพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี ยิ้มกว้างพลางเกาพุงนิ่ม ๆ ของแมวเขาไปด้วย

ปล่อยไก่ออกมาทั้งเล้าเลยอะ...

“กินข้าวเช้าด้วยกันก่อนไหม เราซื้อโจ๊กมาเผื่อด้วยแหนะ”

“ก็...เอาแบบนั้นก็ได้”

มาร์คหยุดเกาพุงให้กับมูมิน ก่อนจะลุกขึ้นยืนตัวตรงแล้วเดินไปยังส่วนของครัวเพื่อนำโจ๊กที่เขาซื้อมาเทใส่ชามแล้วไปวางไว้ที่โต๊ะทานอาหารซึ่งอยู่ถัดไปจากโซฟา

แจฮยอนนั่งลงตรงเก้าอี้อีกตัวที่วางตรงข้ามกับมาร์ค นั่งมองหน้าคนตรงหน้าที่กำลังทานโจ๊กอยู่สักพัก

มาร์คหยุดทานโจ๊กเพราะรู้สึกว่ากำลังถูกมอง ก่อนจะถามออกไป “มีอะไรรึเปล่า”

“เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก” ก่อนจะเริ่มทานโจ๊กกันอย่างเงียบ ๆ กันจนหมด มาร์ครวบเอาชามโจ๊กที่ทานเสร็จทั้งของตัวเองและแจฮยอนไปล้าง แต่ถูกชะงักไปเพราะอีกคนเข้ามาขวางการกระทำนั้น

“ให้เราล้างเองนะ”

“เฮ้ย ไม่เป็นไร เราเป็นเจ้าของห้อง เราล้างเอง”

“แต่เรามารบกวนมาร์คตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ”

คนตัวเล็กกว่ายิ้มก่อนจะส่ายหน้า “ไม่เป็นไรเลย ไม่ได้รบกวนขนาดนั้นซะหน่อย เจย์ก็นอนโซฟาไง”

“แต่...”

“กลับไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวเราจะเข้าไปติวหนังสือกับเพื่อนในมอตอนสิบโมงน่ะ”

“งั้นให้เราไปส่งนะ ห้ามปฏิเสธ เดี๋ยวเราไปอาบน้ำก่อน ถ้าหนีไปก่อนเราโกรธนะ” พูดเร็วปรื๋อแล้วก็รีบออกจากห้องไป ขนาดที่แมวตัวเองยังมองตาม

มาร์คที่อ้าปากจะพูดก็เป็นอันต้องชะงักไปเมื่อคนข้างห้องดักไว้ทุกอย่างเสียขนาดนี้ ก่อนจะมองหน้ามูมินที่มองเขาอยู่ เอาชามโจ๊กไปไว้ในอ่างล้างจาน แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวบ้าง

หลังจากนั้นไม่นาน มาร์คที่แต่งตัวเสร็จแล้วก็สะพายกระเป๋าแล้วอุ้มมูมินออกมาเคาะประตูห้องของแจฮยอน

ไม่ถึงอึดใจ แจฮยอนก็เปิดประตูออก อีกมือหนึ่งก็กำลังพยายามใส่รองเท้าผ้าใบ

“เราเอามูมินมาคืน” ว่าพลางยื่นเจ้าแมวให้แจฮยอนที่ใส่รองเท้าเรียบร้อยแล้ว

“ลืมสนิทเลยอะ” ตอบพร้อมรอยยิ้มแห้ง ๆ รับเจ้าเหมียวมาก่อนจะหันหลังกลับเข้าห้องแล้วก้มลงเอาวางกับพื้น มูมินที่กลับมาถึงห้องของตัวเองก็เดินตรงดิ่งไปกินอาหารทันที

แจฮยอนหันมาหามาร์ค มองดูนาฬิกาที่ข้อมือก่อนจะพูดอย่างเร่งรีบ “จะสิบโมงแล้ว รีบไปกันเถอะ”

“อื้อ” อีกฝ่ายพยักหน้าตอบรับ แล้วเดินตามแจฮยอนที่ควงกุญแจรถเดินนำออกไปก่อนแล้ว

ติ๊ด ๆ

เสียงปลดล็อคของสัญญาณกันขโมยบนรถยนต์ของแจฮยอนดังขึ้น เขาดูประหลาดใจเล็กน้อย

“เรานึกว่าจะไปมอ’ไซค์กันซะอีก” มาร์คว่าพลางเปิดประตูรถเข้าไปนั่งแบบงง ๆ

เพราะแจฮยอนมีทั้งรถยนต์และมอเตอร์ไซค์ แต่ส่วนใหญ่แล้วเขาจะชอบเห็นแจฮยอนเอามอเตอร์ไซค์ออกไปเรียนมากกว่า อาจเป็นเพราะถ้าไปด้วยรถยนต์ ที่จอดรถในมหาวิทยาลัยนั้นค่อนข้างหายาก แต่ถ้าเป็นมอเตอร์ไซค์ ซอกแซกไปตามถนนอาจจะไปถึงได้ไวกว่า แถมที่จอดยังหาได้ง่ายกว่ามากโข

“เราไม่อยากเสี่ยงหรอก มาร์คใกล้จะสอบแล้วเดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุ”

คำตอบที่มาร์คได้รับมานั้นทำให้ตัวเขาทำหน้าไม่ค่อยถูก คือต้องทำเป็นเฉย ๆ แต่ก็อยากยิ้มแต่ก็งง พอดึงสติตัวเองกลับมาได้ก็ตอบกลับไป

“จริง ๆ เราไปเองก็ได้นะ”

“เราพูดแล้วไง” แจฮยอนพูดเสียงดุ ๆ “อีกอย่าง เราไม่ค่อยได้เอารถออกมาใช้เลย เดี๋ยวจะพังเปล่า ๆ เอาออกไปส่งนายแหละดีละ”

มาร์คเงียบ แต่ก็พยักหน้ารับ แอบสงสัยอยู่หน่อย ๆ ว่าเขาเพิ่งเห็นว่าอีกคนเอารถออกมาใช้เมื่อไม่กี่วันก่อนนี่เอง แต่ก็ไม่อยากจะคิดอะไรมากเพราะหลังจากนั้นไม่นานเขาทั้งคู่ก็มาถึงที่หมาย

“ขอบคุณมากนะ”

“เรารบกวนมาร์คมาทั้งคืนเลยนะ แค่นี้ไม่เป็นไรเลย” แจฮยอนยิ้มพลางส่ายหน้าปฏิเสธย้ำให้รู้ว่าไม่เป็นไรจริง ๆ “แล้วจะกลับกี่โมงเหรอ”

“เราก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะ อาจจะค่ำ ๆ” มาร์คตอบแบบไม่แน่ใจ “มีอะไรรึเปล่า”

“เดี๋ยวเรามารับ”

“เฮ้ย ไม่เป็นไร เราให้เพื่อนไปส่งก็ได้”

“มีเบอร์เราแล้วใช่มั้ย โทรมานะถ้าไม่มีคนมารับ”

ทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่มาร์คพูดออกมา และนั่นทำให้เขารู้ได้ว่าแจฮยอนก็เป็นคนเอาแต่ใจตัวเองในระดับหนึ่งเหมือนกันแฮะ

“ก็ได้ ขอบคุณนะ เราไปละ”

“ไว้เจอกัน”

หลังจากมาร์คลงจากรถ เขาก็ต้องตอบคำถามเพื่อนที่ถามว่าใครมาส่ง และแจฮยอนคือใครร่วมครึ่งชั่วโมงถึงจะได้เริ่มเข้าสู่การติวกันอย่างเข้มข้นและจริงจังล่วงเลยไปจนบ่ายแก่ ๆ

โชคดีที่ทุกคนอ่านหนังสือและเตรียมตัวกันมาค่อนข้างดี การมานั่งอภิปรายและถกเถียงกันจึงค่อนข้างไปได้อย่างรวดเร็ว และเพราะเนื้อหาที่ต้องใช้สอบน้อยลงเพราะแบ่งสอบย่อยไปแล้วส่วนหนึ่งด้วย

อีกทั้งเพราะเริ่มรู้แล้วว่าอ่านหนังสืออย่างไรถึงจะประสบความสำเร็จสำหรับตัวเอง

ยกตัวอย่างเช่นตัวเขา การหัดเขียนจะทำให้จดจำบทเรียนได้ดีมากขึ้น การทำชีทสรุปเนื้อหาให้เข้าใจง่ายจึงเป็นสิ่งที่ดี และเขาเป็นคนวอกแวกง่าย การอ่านหนังสือจึงต้องพักเป็นยกทีละสั้น ๆ และต้องมีขนมไว้ข้างตัวตลอด หากมีคำนวณ ก็ต้องหัดเขียนและทดลองทำแบบฝึกหัดซ้ำ ๆ จนกว่าจะคล่อง

ตัวเขาเก็งข้อสอบไม่เก่งจึงต้องอาศัยเพื่อนที่เก่งด้านนี้มาติวด้วยกัน ซึ่งโชคดีที่ดงฮยอกเพื่อนของเขาดูจะมีเซนส์ทางด้านนี้มาช่วยเขาไว้ การแลกเปลี่ยนความรู้กันก่อนสอบจึงทำให้ทุกอย่างครบสมบูรณ์มากขึ้น

ครืด ครืด

เสียงโทรศัพท์ของมาร์คสั่น และพบว่าเป็นแจฮยอนที่โทรเข้ามา จึงเดินออกไปรับโทรศัพท์ข้างนอกเพื่อกันเพื่อนแอบฟัง ขี้เกียจตอบคำถามนี่แล้ว

“ฮัลโหล”

(เรารออยู่ที่ร้านกาแฟคณะ ถ้าเสร็จแล้วบอกเรานะ)

“เจย์อยู่ที่ม.ตลอดเลยเหรอ”

(อื้ม พอดีเข้ามาคุยเรื่องโปรเจกต์กับอาจารย์น่ะ เพิ่งเสร็จเนี่ย)

“อ๋อ ก็เสร็จแล้วแหละ อีกประมาณ 20 นาทีเราไปหานะ”

มาร์คเดินกลับหาเพื่อนที่เก็บของเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะเริ่มเก็บของตัวเองแล้วบอกลาเพื่อน ๆ บ้าง เขาโกหกว่าตัวเองกลับเอง แต่จริง ๆ แล้วกลับเดินไปทางร้านกาแฟของคณะวิศวะที่แจฮยอนนั่งรออยู่ ใช้เวลาไม่นานในการหาเพื่อนข้างห้องของเขา

“รอนานมั้ย” มาร์คถามในขณะที่นั่งตรงเก้าอี้ว่างตรงข้ามแจฮยอน

แจฮยอนส่ายหน้ายิ้ม ๆ “ไม่ได้นานขนาดนั้นหรอก กลับเลยไหม”

มาร์คที่ตอนแรกกำลังจะพยักหน้าแต่พอคิดอะไรบ้างอย่างได้ก็ชะงักไป “รีบกลับมั้ย เราขออ่านหนังสือที่นี่แป๊บนึง”

ถ้าพวกนั้นเห็นว่าเขากลับกับแจฮยอนมีล้อยาวแน่ ทำทีเป็นขออ่านหนังสือที่นี่ต่อก่อนแล้วกัน

“ก็ไม่ได้รีบนะ เอาเลย” อีกคนตอบกลับแบบสบาย ๆ

แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ตอนแรกเขานึกว่าแจฮยอนอยากจะรีบกลับซะแล้ว เลยขอตัวไปสั่งเครื่องดื่มและนั่งลงสรุปเนื้อหาทุกอย่างอยู่หลายชั่วโมง แอบสังเกตคนตรงหน้าอยู่เป็นระยะ แต่แจฮยอนกลับนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์อย่างสนุกสนาน ไม่มีมีท่าทีเบื่อหน่ายแต่อย่างใด

แอบเช็คโทรศัพท์ว่าเพื่อนถึงหอกันหมดหรือยัง และทุกคนก็รายงานตัวแล้วว่ากลับถึงหอโดยสวัสดิภาพ ยกเว้นเขา ที่โกหกว่ากลับแล้ว แต่มานั่งแช่แอร์เย็น ๆ อ่านหนังสือเรื่อย ๆ อยู่ที่ร้านกาแฟในคณะวิศวะ

“กลับเลยก็ได้นะ”

มาร์คเอ่ยขึ้นเมื่อคิดได้ว่ามันสมควรแก่เวลา แจฮยอนพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะกดปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วเงยหน้าขึ้นมอง

“พอแล้วเหรอ”

“อื้ม เย็นแล้ว” มอง ทะลุกระจกใสของร้านออกไปด้านนอก ที่ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มเข้ม ทั้งที่เวลาไม่เกินหกโมงเย็น สัญญาณบอกว่าเริ่มเข้าฤดูหนาวแล้ว

“หิวรึยัง”

แจฮยอนถาม ในระหว่างที่คนตรงหน้าเก็บของเข้ากระเป๋า พอเสร็จแล้วก็นั่งนิ่งสักครู่ เหมือนกำลังพิจารณาว่าตัวเองกำลังหิวอยู่หรือเปล่า...

“ก็นิดหน่อยนะ หิวเหรอ”

“นิดหน่อยเหมือนกัน”

เพราะ มาร์คที่พอเครียดแล้วก็เอาแต่กิน ๆ หมดแล้วก็เดินไปสั่ง แจฮยอนก็ช่วยกิน ยิ่งหมดไวเข้าไปอีก ผลัดกันเดินไปสั่งเครื่องดื่มและขนมอยู่ตลอด จะให้ไม่หิวอาหารเย็นก็ไม่แปลกอะไร

“เราว่าจะกลับไปทำอะไรกินที่ห้องอะ ไปมะ”

--

ก็กะชวนเป็นมารยาท ไม่ได้คิดว่าอีกคนจะมาจริง แค่นี้ก็ทำตัวไม่ถูกมาก ๆ แล้วนะเฮ้ย

มาร์คมองไปยังแจฮยอนที่ไปอุ้มมูมินมาจากห้องตัวเองแล้วนั่งเล่นกันอยู่ตรงโซฟา ขณะที่ตัวเองก็กำลังทำอาหารง่าย ๆ อย่างแค่แซนด์วิชด้วยวัตถุดิบที่ตัวเองมีอยู่ในห้อง

ช่วงสอบเขาจะระมัดระวังเรื่องการใช้ชีวิตและอาหารการกินเป็นพิเศษ เพราะก่อนหน้านั้นเขาเคยอาหารเป็นพิษจนเกือบไม่ได้ไปสอบมาแล้ว แต่ถึงแบบนั้น เวลาเครียด ๆ ก็กินดะอยู่ดี เลยต้องพยายามกินแต่อาหารที่สะอาดหรือไม่ก็ทำกินเอง

เพราะทั้งเขาและแจฮยอนไม่ได้หิวมาก ก็เลยตกลงเป็นว่าแซนด์วิชก็น่าจะพออยู่ท้อง

หลังจากทำเสร็จก็เรียกอีกคนมานั่งทาน นั่งมองคนตรงหน้าแล้วนึกย้อนไปก็แอบยิ้มออกมา

“มีอะไรรึเปล่ามาร์ค ยิ้มไรอะ”

แจฮยอนถามทั้ง ๆ ที่อาหารยังมีอยู่เต็มปาก นั่นทำให้คนที่ยิ้มอยู่แล้วยิ่งยิ้มกว้างเข้าไปอีก

“ก็เรานึกได้ว่าเราอยู่กับแจฮยอนมาแทบทั้งวันเลยอะ”

สีหน้าของอีกคนเปลี่ยนหลังจากได้ฟังประโยคนั้น ก่อนจะพูดเสียงอ่อย “เรื่องเมื่อคืน...เราขอโทษนะที่มารบกวนช่วงสอบ”

“เราไม่ได้รำคาญหรืออะไรนะ” เขารีบพูดแก้ตัว ก่อนจะเว้นช่วง “ก็ไปส่งเรามาแล้วไง ถือว่าหายกัน”

“แล้วพรุ่งนี้สอบเช้าหรือบ่ายอะ”

“เช้า เก้าโมงถึงสิบเอ็ดโมง” ตอบคำถามพลางเคี้ยวตุ้ย ๆ

น่ารัก...

“สอบเสร็จมีนัดรึเปล่า”

“ไม่นะ สอบเสร็จเพื่อนคนอื่นกลับบ้านอะ”

“แล้วไม่กลับบ้านเหรอ”

“พ่อแม่เราไปหาน้องที่อยู่อีกม.อะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าจะมาหาเรา”

พยักหน้ากับคำตอบที่เขาหลอกถามไป แสดงว่ามาร์คจะอยู่ที่นี่คนเดียวถึงสัปดาห์หน้า

“สอบเสร็จไปดูหนังกันมะ”

แค่ก ๆ

มาร์คสำลัก... สำลักทั้ง ๆ ที่กินหมดแล้วเนี่ยแหละ ทำให้แจฮยอนต้องรีบยื่นแก้วน้ำให้อีกคนได้จิบ แค่ไปดูหนังกันทำไมต้องตกใจขนาดนั้น

“ทำไมอะ”

หลังจากสงบสติอารมณ์ให้หายใจหายคอเป็นปกติได้แล้วก็ถามออกไป

“เราเกรงใจมาร์คอะ นี่ทำอาหารเย็นให้เรากิน เมื่อคืนเราก็มารบกวน แถมเลี้ยงมูมินตอนเราไม่อยู่อีก แค่ไปดูหนังกันมันไม่ลำบากเลยนะ”

อ้างบุญคุณอีกคนเสียยืดยาว จริง ๆ ก็แค่อยากอยู่ใกล้ ๆ แค่นั้นแหละ

แต่มาร์คลีไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองขนาดนั้นหรอก...ออกตัวแรงเดี๋ยวหน้าจะคว่ำเอง

“เราไม่ได้ลำบากอะไรเลยนะ ทุก ๆ เรื่องเลย”

“แต่เราไม่สบายใจอะ ให้เราทำเถอะนะ พอดีเรามีหนังเรื่องนึงอยากดูมาก นะ”

เสียงติดอ้อน ๆ ของอีกคนนั้นทำให้มาร์คใจอ่อน...เขาแพ้แจฮยอนมุมนี้

เขาแพ้แจฮยอนทุกมุมนั่นแหละ

“ก็ได้”

“เยส งั้นเดี๋ยวเราเอาจานไปล้างให้นะ, นายเอาอาหารให้มูมินหน่อยสิ”

พูดทุกอย่างตกลงด้วยตัวเอง ยกจานไปล้างเองด้วยเสร็จสรรพ มาร์คที่พยักหน้าอย่างงง ๆ ก่อนจะลุกตามอีกคนไปส่วนครัวเพื่อเทอาหารให้มูมินได้ทานตามที่บอก

เจ้าเหมียวเหมือนจะรู้งานเพราะไปนั่งรอส่วนของชามข้าวมาสักพักแล้ว พออาหารลงตรงหน้าก็เริ่มทานในทันที

มาร์คที่เริ่มเอาของออกจากกระเป๋าเพื่อจัดการพื้นที่อ่านสรุปเนื้อหาเป็นครั้งสุดท้ายบนโซฟา แจฮยอนที่ทำภารกิจเสร็จแล้วก็อุ้มมูมินที่ทานอาหารเสร็จพร้อมกันออกมาจากส่วนครัว

“เราล้างจานข้าวของมูมินด้วยแล้วนะ”

มาร์คละสายตาจากชีทสรุปเงยหน้าขึ้นมองแจฮยอน รอยยิ้มของอีกคนยังคงส่องประกายเจิดจ้าจนดวงตาของเขาแทบพร่าบอดเช่นเคย

“อื้อ ขอบคุณนะ”

“งั้นพรุ่งนี้แปดโมงครึ่งเรามารอนะ ไปกินข้าวกันก่อนสอบ”

“ดีเลย พรุ่งนี้เราไปซื้อโจ๊กมารอแล้วกัน”

“ครับผม ตั้งใจอ่านหนังสือนะ รีบนอนล่ะ”

แจฮยอนพูดพร้อมกับใช้ฝ่ามืออุ่นลูบหัวอีกคนเบา ๆ มาร์คที่นิ่งไป พยักหน้าให้อีกคนอย่างเหม่อลอย

หลังจากเสียงล็อคกลอนประตู ก็ทำให้รู้ว่าแจฮยอนออกไปแล้ว และเขารู้สึกว่าตัวเองจะระเบิดได้ตลอดเวลา

มาร์คเคยบอกใช่มั้ยว่าเขาแพ้แจฮยอนทุกมุม

แต่จุดอ่อนที่สุดของมาร์คคือเขาแพ้ความอ่อนโยนทุกรูปแบบ พอแจฮยอนทำแบบนี้...

แล้วคืนนี้เขาจะอ่านหนังสือรู้เรื่องมั้ยเนี่ย!?

--

สวัสดีค่ะ กลับมาแล้วว

แจมาร์คกับสติที่หายไป พิเจย์กินเหล้าสติหาย น้องมาร์คก็โดนพิเจย์ร่างนุ่มฟูแอทแทคจนสติหายเช่นกันค่ะ 555555555555

มันอาจจะเรื่อย ๆ ไปหน่อย แต่ก็เป็นความตั้งใจของเราที่อยากให้มันออกมาแบบนี้ แต่จะพยายามทำให้ตื่นเต้นขึ้นในตอนหน้านะคะ

แฮะ ใครอินกับช่วงสอบไฟนอลบ้าง ขอให้สู้ ๆ อ่านหนังสือกันเยอะ ๆ ตั้งใจอ่านนะคะ เป็นกำลังใจให้ ขอให้ทุกคนขยันอดทนและมีสมาธิ แต่อย่าลืมว่าต้องทานอาหารและพักผ่อนให้เพียงพอด้วยนะคะ ไม่งั้นตอนสอบสมองจะตื้อนะเออ

ด้วยรักและห่วงใยค่า

อ่านแล้วเม้นด้วยน้า เราต้องการฟีดแบ็ค สนุกไม่สนุกยังไงรบกวนติชมด้วยน้อ

ขอบคุณค่ะ