คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
อนที่
2
หลัาเลิเรียน็เป็นเวลาลับหอพัอผม เพื่อรอไป้อมเ้นที่ึ ลับเ้าห้อ็เอทุนรวมัวันอยู่รบโยมียุนฮยอฮยอนั่หน้าบึ้อยู่รลา
สสัยยัหาลิปปาล์มไม่เอ
“พวฮยอนั่ทำอะไรันอยู่หรอรับ”
ทำไมรู้สึว่าาวามันระุแปลๆล่ะเนี่ย
โบราเาบอวาร้าย้ายีนี่หว่า
“ย่าห์!!!!านอูนายเป็นนเอาลิปปาล์มอันไปสินะ” นั่นไว่าแล้ว
“ห้ะ!!ผมเนี่ยนะฮยอ”
“ใ่นายนั่นแหละันเห็นมันอยู่ในลิ้นัหัวเียอนาย”
“ผมไม่ไ้เอาไปริๆนะ”
“ันไม่ิเลยนะว่านายะเป็นนแบบนี้
เสียใมาฮือออ” พูบยุนฮยอฮยอ็วิ่ปาน้ำาแบบสโลว์โมั่นลับเ้าห้อไป ผมผิอะไรเนี่ยไม่ไ้เอาไปริๆนี่นา
“ันไม่ิเลยว่านายะอบทาลิป” ฮยอฮยอบอ
“ทำไมไม่อีๆล่ะ” ฮันบินฮยอบอ
“ันไม่รู้ันหลับ” ุนฮเวฮยอบอ
“……..”
บ็อบบี้ฮยอนั่เียบ
“แ่ันไม่เื่อว่านายะโมยหรอนะ”
ินฮวานฮยอบอ นีสุๆเลยฮยอ
“ฮยอเื่อผมใ่ไหมผมไม่ไ้โมยริๆนะ”
ผมหันไปพูับินฮวานฮยอ
“นายไม่ไ้โมยแ่นายอายืมไปเยๆ็ไ้มั้”
ินฮวานฮยอบอ
ไอ้เรา็นึว่าะเื่อัน
ที่ไหนไ้เห้อทำไีเนี่ย
“ผมไม่ไ้เอาไปริๆไม่รู้ะพูยัไแล้ว
ะให้ผมทำยัไ” ผมถามออไป แ่สิ่ที่ไ้ลับมาือ
……………เียบ…………………….และ็เียบ
เียบริบนิที่ว่ามหายใยัไ้ยินเลย็ว่าไ้
แถมยัทำเป็นไม่สนใผมอี อาทิเ่น
บ็อบบี้ฮยอเอาแุ่ยับหมีพูห์ ุนฮเวฮยอเอาแ่นั่เ็แผ่นีีแล้วเอามาส่อื่นมวามหล่ออัวเอ
ฮันบินฮยอ็ทำเป็นเหม่อมอท้อฟ้า
ส่วนนนี้เลยัวเ็ินฮวานฮยอแล้หลับ ไม่เป็นไรผมโอเ โอเ๊ ริๆนะ
“นาย็ไปุยับยุนฮยอฮยอเอาเอแล้วัน”
และแล้ว็มีเสียสวรร์ฮยอฮยอนั่นเอพูบ็เินปลีวิเวออไป
ผมนั่ทำใัพั่อนะเินไปเาะห้อยุนฮยอฮยอ
๊อๆๆ ๊อๆๆ
“……..”
“ผมานอูรับอเ้าไปไ้ไหม”
“……..”
เียบ เอาใหม่
“ฮยอ….”
พรึบ ประูถูระาออโยฝีมืออนที่อยู่้าใน ใบหน้าแสวามเอ่อ…วามโรธและเสียใ
แ่ผมอพูอะไรหน่อยนะ ฮยอร้อไห้ไ้น่าเลียมาเลยริๆ
“มีอะไร!!” ระาเสียถามพลาเินเ้าห้อ เอาวะอย่าน้อย็ยอมุย้วย
“ือ..ผมไม่ไ้เป็นนเอาไปริๆนะรับฮยอ”
“แ่หลัาน็เห็นๆันอยู่”
“ฮยอไม่เื่อใผมเลยหรอรับ” ผมถามพลาบีบน้ำา
ผมมีนที่ิว่าเป็นนัานี้อยู่ในใแล้วแหละเพียแ่อทสอบอะไรหน่อย
“เอ่อ…ือไม่ใ่ว่าไม่เื่อแ่มันมีหลัานนี่นา”
“ถ้าฮยอิั้นผม็ไม่มีอไระพูแล้วรับ….”
“้า่อน!!” บ็อบบี้ฮยอพูแทรึ้นมาลาัน ผมยิ้มในในี่แหละนที่ผมิไว้
“มีอะไร” ยุนฮยอฮยอถาม
“เอ่อือว่าวามริแล้วันือนที่เอาลิปปาล์มไป่อนเอแหละ แ่ไม่ไ้ั้ใเอาไปไว้ที่นายนะานอู
อนแรันะเอาไปยัใส่ทีุ่นฮเวแ่หมอนั่นันนอนอยู่ที่เีย
ฮยอ็เลยรีบเอาไปใส่อนายแทนอ่ะ”
“อ้าวเฮ้ย”
ุนฮเวฮยอหยุเ็แผ่นีีแล้วมอหน้าบ็อบบี้ฮยอแทน
“แล้วนายเอาไป่อนทำไม” ยุนฮยอฮยอถาม
“็เมื่อวานฮยอบอว่าะินหมีพูห์อผมนี่นา”
บ็อบบี้ฮยออบ
ผมะแล้วเียวเือบไปแล้วไหมล่ะีนะที่ผมลา 55555
“ันพูเล่นโว้ยยยยยไอ้บ้านี่”
ยุนฮยอะโนใส่
“อ่าวหรอ..แหะๆเ้าใผิสินะ” พูพลาเาหัว
“เออ!!!” ทุนพร้อมใันอบโยมิไ้นัหมาย
“ผมอโทษนะฮยอ อโทษนะานอู”
บ็อบบี้ฮยอพูแล้วยิ้มแหยๆ
“่ามันเถอะ/ไม่เป็นไรรับ”
ผมับยุนฮยอบอพร้อมัน
“แ่นั่น็ทำให้ผมรู้ว่า.....ทุนยัไม่เื่อใผมเ็มร้อยแล้วผม็ไม่รู้ว่ามันถึรึ่รึเปล่าเลย
็นั่นแหละเนอะ่ามันเถอะรับ นี่็ไ้เวลาไป้อมแล้วไปันเถอะรับ”
ผมรีบเินออมาาห้อ
วันนี้มันวันอะไรเนี่ยเหนื่อยใะมัเลย
พวเราออมาาหอแล้วรไปยัห้อ้อม
ทุนเ็มที่ับารเบิว์ันมา
เรา้อมันทุวัน ้อพร้อม้อแ็แร
และะไม่เอาเรื่อส่วนัวมาปนับเรื่อานโยเ็า
หลัา้อมเ้นันหลายั่วโม
อนนี้็ปาเ้าไปเือบสามทุ่มแล้ว
ทุนในห้อนี้ล้วนนอนแผ่ไปับพื้น
ไม่่าับศพเลย็ว่าไ้ ผม็เป็นอีหนึ่ศพเ่นัน
“เอาล่ะเ็ๆลุเร็ว” เมเนฮยอเรีย
แ่็ไม่มีใรันระิัว
็มันเหนื่อยนี่นา
“เร็วๆสิท่านประธานสั่ไ่มาให้พวนายินันที่หอเลยนะ
”
สิ้นเสียพูอเมเนฮยอาาศพเมื่อี๊นี้็ลายเป็น
ทานะวันเอแสอาทิย์ทันที
ทุนรีบลุึ้นแล้วรับหอันทันที
“เ้าพวนี้เรื่อินนี่ไวริๆ”
ลับมาถึหอ็เอับไ่มามายพร้อมทั้เรื่อื่ม
ทุนนั่ินันอย่าเอร็อร่อย
แ่ผมเลือที่ะเินออมานั่ินที่ระเบีย
ไม่รู้สิ้านอมันรู้สึีว่าผมว่านะ
เหมือนมีท้อฟ้าและวาวเป็นเพื่อน
ถึะพูไม่ไ้แ่็สามารถรับฟัเราไ้เสมอ
เพราะั้นผมถึอบเหม่อมอท้อฟ้าบ่อยๆไล่ะ
ในเวลาที่ไม่มีใรอย่าน้อย็ยัมีพวเาเป็นเพื่อนแ้เหาไ้
“ทำไมถึออมานั่นเียวล่ะ”
ผมหันไปมอนที่วนผมุย
ุพระ!!
ฮยอฮยอปิเาะไม่่อยพูับผมเท่าไหร่นั แ่ทำไม…
“ทำไม้อในานั้นหืม”
ใหรอนี่ผมแสออเยอะไปหรอเนี่ย
“เอ่อ..็ปิฮยอไม่่อยพู”
“นาย็ไม่่อยพูเหมือนันนั่นแหละ”
“แหะๆ็ริแฮะ”
“นายยัไม่อบำถามันเลย ว่าทำไมถึออมานั่นเียว”
“ริสิ..ผม็แ่อยาออมาิอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะรับ แล้วฮยอ?”
“ันน่ะหรอ”
“……”
“ัน็แ่…”
“…..”
“ะออไปแะอบฟ้าน่ะ”
“…..”
นี่มันอะไรันเนี่ยอบฟ้าอะไรอ่ะ
“แ่เหมือนว่านายะไม่เ้าใ…ันไปแล้ว” พูบ็เินออไป
แรรับ หนัมา
หลัาที่ฮยอฮยอทิ้วามไว้
ผม็ลับมานั่ินไ่่อไปนเวลาล่วเลยไปนถึ
ห้าทุ่ม
นี่็ึมาแล้วผมวระไปนอนีว่าโีที่พรุ่นี้เป็นวันหยุ
ผมลุึ้นพลาเ็บอเินเ้าวา้าใน แล้ว็เินผ่านพวฮยอที่นั่ินันอยู่
แ่ละน็ูมึนๆผมเหลือบไปเห็นแอลอฮอล์นิหน่อยนี่ือสาเหุสินะ
ผมเ้าห้อมาเพื่ออาบน้ำและเรียมัวนอน
านั้นไม่นานุนฮเวฮยอ็เินเ้าห้อมาเพื่อไปอาบน้ำ
ูท่าแล้วะหนัใ่เล่น
และแล้ววาม่ว็ู่โมเ้ามา
นอน่อนแล้วัน
6:00 น.
๊อๆๆ ๊อๆๆ
ใรมาปลุแ่เ้าเนี่ย อนอน่อแล้วัน
แ่เอ๊ะเี๋ยว่อนนะเียนี้ผมนอนนเียวนะ
แล้วอะไรที่มันอผมอยู่ล่ะ
ลำๆู็นนี่หว่านที่อยู่ในห้อเียวับผม็มีแุ่นฮเวฮยอ
นเียวนี่
แ่ั่เถอะปล่อยไปอนอน่อแล้วันนะ
๊อๆๆ ๊อๆๆ
“ย่าห์!!ุนฮเว านอูื่นไ้แล้ว”
“…..”
“ฮันบินันว่าเปิเ้าไปเลยีว่า
ูท่าะยัไม่ื่นทัู้่”
“รับฮยอ”
~~อแๆ อแๆ แร๊~~
“(00),(00),(00),(00),(00)”
“เอะอะโวยวายอะไรันวะเนี่ย”
“ืมๆ ุนฮเวฮยอพูอะไรเนี่ยนะนอน”
พูพลาเอาหน้าุลไปที่แผ่นออนที่อมาึ้น ็แสมันแยานี่นา
ั่นรัหรือสวรร์แล้ อยู่ีๆผม็โนระาาใร็ไม่รู้ ฮือเ้าเ็บนะ
แ่อนิันที่นอนอยู่ันเอามือว้าเอวผมเอาไว้ไ้
ลายเป็นว่าอนนี้ผมอยู่ในท่าึ่นั่ึ่นอนโยที่มี
ุนฮเวฮยอนั่อเอวไว้และนที่ระาผมึ้นมา็ือ….
“ินฮวานฮยอ” ผมเรียพลาทำหน้าใ
เี๋ยวนะินฮวานฮยอัวแ่นี้ทำไมแรเยอะัวะ
โยเพาะไอ้แรบีบที่แนผมนี่มันืออะไร
หรือว่า….ินฮวานฮยอะหึุนฮเวฮยอ
อืม..น่าิแฮะ เห้ย!!ไม่ใ่แล้ว ผมวาสายามออยู่ันรบเลยสินะ
แ่ไอ้สีหน้าที่โรธนี่มันืออะไร
ผมผิอะไรอีเนี่ย
“ุนฮเวนายมาอยู่เียเียวับานอูไ้ไ”
ินฮวานฮยอถาม
นที่อผมอยู่็ลืมาึ้น แล้วอบออไป
“็แ่เมาแล้วมานอนผิเีย”
“แน่ใ” ฮันบินฮยอถาม
“อืม…ถ้าันไม่เมา็ไม่มีทามานอนอหมอนี่หรอัวยัะหมีไม่เห็นะน่าอรไหน”
ั้นหรอ…ถ้าไม่เมาไม่มานอนอ อืม ฮะๆๆลัเลย ฮึ…แ่ทำไมผม้อเสียใ้วยล่ะ
ะอไม่อ็่า
ผมหันหน้าไปมอนที่อผมอยู่้าหลัพลาแะมือออ
“ผม..ะไปอาบน้ำแล้วรับปล่อย”
ผมพยายามแะมืออน้าหลัออแ่็ไม่หลุัที
“ปะ..ปล่อย..ฮึ” ทำไมเสียมันสั่น ผมวบุมเสียัวเอไม่ไ้เลยทำไมัน
“เป็นอะไร” ุนฮเวฮยอถามพลาระับอ้อมอึ้น
ผมหันไปมอแล้วพูึ้นมาว่า
“ฮยอ..ะมาอทำไมผมมันไม่น่าอไม่ใ่หรอปล่อยสิ”
“เอ่อ..”
ผมรีบลุึ้นและรีบเินเ้าห้อน้ำทันที
อยูนะผมะไม่มีวันใหุ้นฮเวฮยอออีเลยอยูสิ
“โถ่เว้ยเป็นเรื่อนไ้ ปานะปาูุนฮเวเอ้ย”
ความคิดเห็น