คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ประกาศ(ศัตรู)
ประกาศ(ศัตรู)
ณ.มหาวิทยาลัย A ประเทศสก็อตแลนด์
สวัสดีเพื่อนๆ ทุกคน ฉันชื่อ 'จีละดา' ฉันเป็นลูกครึ่งไทย-สก็อตแลนด์ คุณพ่อส่งฉันมาเรียนที่ประเทศสก็อตแลนด์ เพราะทางบ้านของฉันค่อนข้างมีกิน หรือพูดง่ายๆ ก็คือ รวยนั่นเอง และมีเรื่องที่ฉันอยากจะให้ทุกคนรู้ คือ 'ฉันสวย' โฮะ โฮะ
ไม่ได้อวยตัวเองนะ ตั้งแต่ฉันเดินเข้ามามหาวิทยาลัย มีแต่คนมองฉันตาไม่กระพริบเลย บางรายเหลียวหลังมามองจนคอแทบหักแน่ะ ทีแรกก็คิดว่าคนพวกนี้คงเห็นฉันหน้าแปลกมั้ง ก็อย่างที่บอกว่าฉันมันเป็นลูกครึ่ง แต่พอเห็นสายตาแพรวพราวของผู้ชายระหว่างทางก็เดาได้ไม่ยากเลยว่ากำลังหว่านเสน่ห์ให้ฉันอยู่ชัดๆ
อีกอย่างที่คุณพ่อยอมส่งฉันมาเรียนที่นี่ก็เพราะฉันมีเพื่อนคนไทยมาเรียนด้วยกัน คุณพ่อเลยยอมปล่อยให้ฉันเป็นอิสระแบบนี้ และที่สำคัญเลยก็คือฉันมีญาติอยู่ที่นี่ด้วย เลยทำให้การใช้ชีวิตของฉันที่นี่ค่อนข้างสบาย ไม่ลำบากเหมือนพวกนักเรียนแลกเปลี่ยนเท่าไหร่
พรึบบบ!
เฮือกกกก O_O
ตกใจหมดเลยนึกว่าใครมาแตะไหล่ ยัยเพื่อนรักของฉันทั้งสามคนนั่นเอง 'นิชา' 'ลิลลี่' 'หวาหว่า'
"จีมาทำอะไรที่นี่?" นิชาพูด
"จีหลงทางน่ะเพิ่งมาเรียนวันนี้วันแรก แฮร่ๆ" ฉันพูดพลางเกาหัวตัวเองไปด้วย ก็ฉันไม่เคยมาที่นี้นี่นา เรื่องที่จะหลงทางก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
เพื่อนฉันทั้งสามคนมาเรียนที่นี่ก่อนฉันประมาณครึ่งเทอมแล้วน่ะ พวกเธอจึงค่อนข้างรู้ทางที่นี่เป็นอย่างดี ผิดกับฉันที่เพิ่งมาและยังเดินหลงทิศหลงทางอีกด้วย
"ฉันว่าแล้วมั้ยล่ะ" ลิลลี่ถอนหายใจเหมือนเธอคิดอยู่แล้วว่ายังไงฉันจะต้องหลง เพราะมันเป็นนิสัยที่แก้ไม่หายตั้งแต่อยู่ที่ไทยแล้ว สรุปคือฉันผิดเหรอที่หลงทาง TOT
"นี่มันตึกของพี่ปีสองนะ ทางโน้นเป็นตึกปีหนึ่ง" หวาหว่าชี้ไปทางตึกปีหนึ่งที่ถัดิิกไปสองไปราวๆ หนึ่งร้อยเมตรได้ ฉันพยักหน้าอย่างเอ๋อๆ ก่อนจะยิ้มให้เพื่อนแต่ละคนที่มองฉันอย่างเอือมระอา
"ดีนะที่ฉันชวนเพื่อนๆ ออกมาตามหาเธอ" นิชาพูดอย่างโล่งอกที่หาฉันเจอ นิชาเป็นเพื่อนที่ฉันสนิทด้วยมากที่สุด เพราะเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว เรียกได้ว่าเป็นพี่น้องกันเลยก็ว่าได้ เธอเลยดูจะเป็นห่วงฉันกว่าเพื่อนคนอื่นๆ
"ขอบใจทุกคนมากนะจีว่าเราไปเรียนกันดีกว่า" ฉันพูดแล้วรีบเดินนำหน้าเพื่อนออกไปอย่างกับว่าตัวเองรู้จักที่นี้เป็นอย่างดี ^O^
พวกเราทั้งสี่คนพากันมายืนที่หน้าห้องเรียน BTF1 ซึ่งมีชื่อของพวกเราติดอยู่หน้าห้อง ก่อนที่ลิลลี่จะทำหน้าเบื่อโลกออกมาเมื่อเธออ่านชื่อเพื่อนคนอื่นๆ
"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายัยริชกับยัยเอ็มเคจะอยู่ห้องกับพวกเราด้วย"
"ริชกับเอ็มเคเป็นใครเหรอ?"
"เป็นคนที่เธอห้ามเข้าใกล้โดยเด็ดขาดเลยล่ะ" หวาหว่าพูดแทรกขึ้นพลางทำน่าเบื่อโลกตามยัยลิลลี่ไปด้วย ทำไมต้องทำเหมือนว่าสองคนนั้นเป็นตัวอันตรายยังไงก็ไม่รู้แฮะ
"ยังไงเธอก็ควรอยู่ห่างจากสองคนนี้เอาไว้แล้วกัน" นิชาพูดเสริม
"คงไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง จีไม่ได้ไปทำอะไรให้พวกเขานี่นาพวกเขาคงไม่ทำร้ายจีหรอก" ฉันพูดตามความเป็นจริง ^_^ ก็ฉันโลกสวยนี่นาโปรดเข้าใจ (มั่นหน้ามาก =_=;)
"เธอนี่มันชอบมองโลกในแง่ดีจังเลยนะจี" ลิลลี่พูดตอกย้ำความดีของฉัน ><' ก็ฉันสวยนี่ (เกี่ยวมั้ย?)
หลังจากที่คุยกันอยู่พักใหญ่พวกเราก็เดินเข้าห้องไปเพื่อหาตำแหน่งที่ว่าง
พรึบบบ!
"นี่เธอ! เดินยังไงไม่เห็นคนหรือไง" เอาแล้วสิมาเรียนวันแรกก็เกิดเรื่องเลย แงๆ ที่ว่างมีอยู่ตั้งเยอะตั้งแยกดันมาเดินชนกันซะได้
"ขะ...ขอโทษนะ" ฉันรีบพูดทันทีเมื่อเห็นสายตาจอมขวางโลกของอีกฝ่าย
"ฉันว่าเธอถอยไปดีกว่าริชพวกฉันจะนั่ง" นิชาพูดขึ้นก่อนที่คนชื่อริชจะแหกปากด่าฉันอีกรอบ อ๋อ! เธอคนนี้น่ะเหรอที่เพื่อนของฉันทำหน้าเหมือนว่าเธอเป็นตัวอันตราย อันนี้ถ้าจะจริงแฮะ
"เธอจะนั่งตรงนี้เหรอ?" ริชหันหน้ามาถามฉันเฉยเลย เมื่อกี้ยังด่าฉันอยู่ปาวๆ
"ใช่"
"เอ็มเค" เสียงยัยริชเอง
"ว่าไงริชมีไรเหรอ?"
"ฉันเปลี่ยนใจแล้วฉันจะนั่งตรงนี้ เธอไปเอาของมาไว้ตรงนี้ด้วย" ริชพูดแล้วเดินไปนั่งโต๊ะที่พวกฉันกำลังจะเดินไปนั่งพอดี อะไรกัน! แย่งที่กันอย่างกับเด็กไปได้ (-_-)
"นี่! ยัยริชเธอทำแบบนี้ได้ไงพวกฉันมาก่อนนะ" หวาหว่าคว้าข้อมือริชเอาไว้ก่อนที่เธอจะเดินไปนั่งโต๊ะที่พวกเราจองก่อน ริชหันกลับมาก่อนจะสะบัดมือหวาว่าออกอย่างแรง
"แต่ฉันนั่งก่อนนี่แล้วเธอจะทำไม" เธอไม่พูดเปล่าแต่ยังเดินไปนั่งหน้าตาเฉย นี่ฉันก็งงนะว่าเธอเป็นคนประเภทไหนกันแน่ ขาดความอบอุ่นหรือไง หรือพ่อแม่ไม่รักเลยมาทำตัวกร้านโลกอย่างนี้
"อย่าทำให้ฉันต้องหมดความอดทนกับเธอเลยนะริช" นิชาพูดด้วยท่าทางที่เริ่มโมโหสุดๆ เธอมองไปยังริชด้วยใบหน้าที่นิ่งมาก เวลาที่นิชาทำหน้าแบบนี้ทีไรฉันนี่โคตรกลัวเลย
"ถ้างั้นเธอคงจะบอกแฟนเธอมาทำร้ายฉันงั้นเหรอ"
ฉันลืมบอกไปว่านิชามีแฟนแล้ว ชื่อ 'คอปบา' เขาเป็นถึงหัวหน้าชมรมคาราเต้เลยล่ะ และเป็นหนุ่มฮอตในมหาวิทยาลัยนี้ด้วย คงสงสัยล่ะสิว่าทำไมฉันถึงรู้เรื่องนี้ทั้งๆ ที่ฉันเพิ่งมาเรียน ก็เพราะนิชาเป็นเพื่อนฉันมาตั้งแต่เด็กๆ น่ะสิ และก็คงสงสัยอีกล่ะสิว่าทำไมนิชามีแฟนเป็นหนุ่มฮอตของมหาวิทยาลัย แล้วทำไมฉันถึงไม่มีแฟน
อันที่จริงไม่ใช่ว่าฉันไม่สวยนะ ฉันออกจะเพอร์เฟ็กต์ทุกอย่าง และมีผู้ชายเข้ามาให้เลือกเยอะมาก แต่อย่างที่บอกฉันเป็นคนประเภทโลกสวย และเป็นคนช่างฝัน เลยทำให้ฉันปฎิเสธผู้ชายทุกคน ทำไมน่ะเหรอ? ก็เพราะฉันรอผู้ชายที่เพียบพร้อมทุกอย่าง ดูแลฉันได้เหมือนเป็นเจ้าชายหรืออัศวินขี่ม้าขาวไรงี้อ่ะ เพราะฉันตั้งใจแล้วว่าถ้าฉันเจอผู้ชายคนนั้นฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เขาอยู่กับฉันนานที่สุด ^______^
"ฉันทำมากกว่าทำร้ายเธอแน่ริช" นิชาพูดด้วยน้ำเสียงที่เหี้ยมเกรียม และมันก็ได้ผลยัยริชถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว
"นิชา จีว่าเราเปลี่ยนไปนั่งตรงนั้นดีกว่านะจีชอบนั่งตรงหน้าต่างจะได้ชมวิวด้วย" ฉันพูดพลางชี้นิ้วไปทางหน้าต่างที่มีโต๊ะว่างสี่ที่พอดี ฉันไม่อยากมีเรื่องวันแรกที่เปิดเรียนแบบนี้ มันจะดีมากถ้าฉันเข้ากับเพื่อนได้ดีทุกคน ไม่ใช่มาสร้างศัตรูแบบนี้
"เพื่อนเราโลกสวยอีกแล้ว" จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากยัยลิลลี่ที่ชอบพูดแบบนี้ตลอดเวลาที่ฉันออกความเห็น (-_-)"
"ถ้างั้นเธอควรขอบใจยัยจีเพื่อนของฉันนะที่ช่วยเธอไว้" นิชาพูดจบก็จับมือฉันเดินออกไปทันที ตามด้วยลิลลี่และหวาหว่า
ฉันนั่งริมหน้าต่างคนที่นั่งข้างฉันคือนิชา ส่วนโต๊ะข้างหน้าก็เป็นลิลลี่และหวาหว่า
"จี"
"หืม?" ฉันส่งเสียงในลำคอตอบนิชาไปแต่ไม่ได้หันไปมองหน้าเธอเพราะกำลังหยิบเนื้อเพลงที่ฉันแต่งเองขึ้นมา
"ถ้าวันไหนเธอต้องอยู่คนเดียวหรือไปไหนมาไหนคนเดียวเธอห้ามเข้าใกล้ริชกับเอ็มเคเด็ดขาดเลยนะเข้าใจมั้ย"
"ทำไมล่ะ?" ฉันทำหน้าอินโนเซ็นต์ (โลกสวยไปหนายยยย)
"วันนี้เรามีเรื่องกับริชก็แสดงว่าเราประกาศเป็นศัตรูกับยัยนั่น" หวาหว่าพูดแทนนิชา เรื่องมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ทำเหมือนว่าสองคนนั้นจะดักฆ่าฉันอย่างนั้นแหละ เริ่มกลัวขึ้นมาแล้วนะ
"จีว่ามันคงไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง" ฉันก็ยังคงทำหน้าอินโนเซ็นต์ต่อไปทำให้ยัยลิลลี่ถึงกับเบ้ปากใส่เฉยเลย TT^TT
"ฉันขอ" นิชาพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวลมากเลย ฉันจับมือนิชาขึ้นมากุมเอาไว้เพื่อให้เธอสบายใจ
"เพื่อความสบายใจของนิชา จีจะพยายามอยู่ห่างจากริชและเอ็มเคนะ" คำพูดของฉันทำให้นิชายิ้มออก ที่เพื่อนๆ ต้องเป็นห่วงฉันโดยเฉพาะนิชา ก็เพราะว่าฉันมันเป็นคนชอบมองโลกในแง่ดีมากเกินไป แย่เนอะ! ที่ทำให้คนอื่นต้องคอยกังวลอยู่เรื่อยเลย ก็ฉันมันเป็นคนขี้ใจอ่อนไงล่ะ
เห็นใครน่าสงสารก็ช่วยเหลือเขาไปหมดโดยที่ตัวเองต้องเดือดร้อนก็ตาม เฮ้อ! ทำไมฉันเป็นคนดีแบบนี้นะ ^O^ ที่จริงก็ไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้หรอก ฉันพยายามเปลี่ยนตัวเองมาหลายครั้งแล้วแต่มันทำไม่ได้สักที ฉันคงอ่อนแอเกินไป เพราะงี้มั้งถึงทำให้คนรอบข้างเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลา
-ฝากเพจอีกสักที-
ความคิดเห็น