คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 : เด็กใหม่ผู้น่าสงสาร 30%
บทที่ 2
วูบ
!
นี่เขาวูบอีกแล้ว
!!
อาจเป็นเพราะร่างกายที่แสนจะอ่อนแอปวกเปียกของเขาหรือเพราะบาดแผลฉกรรจ์ที่อกที่ทำให้อุณหภูมิในร่างกายของเขาเพิ่มสูงขึ้นจนปรอทวัดไข้แทบแตก
อีกทั้งใบหน้าที่แดงก่ำและเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อมากมายนี่อีก
ทั้งหมดแสดงให้เห็นว่าสติของเขากำลังเลือนลางเพราะพิษไข้
เร็นรู้ตัวดีว่าเขาเป็นคนร่างกายอ่อนแอและป่วยง่าย
แค่อากาศเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยเขาก็จะรู้สึกไม่สบายตัวแล้ว
นับประสาอะไรกับการถูกซ้อม โดนจับเหวี่ยงไปมาราวกับลูกหนัง
แล้วไหนจะแผลจากการตีตรานั่นอีก
โอ้ย
โรคผู้ดีเก่าอย่างเขามันกำเริบ
!
“ตื่นแล้วหรือขอรับ ท่านผอ. !
เด็กคนนี้รู้สึกตัวแล้วขอรับ”
“จริงรึ รู้สึกเป็นอย่างไรบ้างเล่า”
“……”
“…...”
ตาแก่กับพี่กล้ามปูนี่ใครกัน เกิดอะไรขึ้นอีกละเนี่ย
เด็กหนุ่มยังคงสับสนและงุนงง
จนไม่อาจเอ่ยตอบคำถามใดๆจากชายทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ได้เลย
ได้แต่นอนทำปากพะงาบๆ กระพริบตาปริบๆอยู่อย่างนั้น
ทุกสิ่งทุกอย่างดูไม่ปะติดปะต่อกันสักนิด เขาอยู่ที่ตลาดมืดและกำลังจะถูกขายไม่ใช่หรือ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วทำไมเขาถึงจำเรื่องราวระหว่างนั้นไม่ได้เลย!! โอ้ สวรรค์ มีใครกลั่นแกล้งเล่นตลกอะไรกับชีวิตของข้างั้นหรือ
ข้าตามไม่ทันแล้วนะพี่ชาย!
ก่อนที่เขาจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้
เขารู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงอุ่นๆที่ให้ความรู้สึกสบาย
ความรู้สึกที่เขาคุ้นเคยเมื่อนานมากมาแล้ว ก้มมองตามเนื้อตัวก็ได้พบว่าบาดแผลน้อยใหญ่ล้วนแล้วแต่ได้รับการรักษาอย่างดี
ทว่าเด็กหนุ่มก็ยังคงไม่อาจกลั่นกรองคำพูดใดๆออกมาได้
“ทำไมเขาไม่พูดอะไรเลย”
“……...”
“เอ...หรือว่าเขาจะมีปัญหาทางการได้ยินขอรับท่านผอ.”
“หืม
อาจารย์ไม่คิดเช่นนั้นนะ ดีอ้อน ”
“โอ
หรือว่าเขาจะเป็นใบ้ขอรับ”
“หืม หากเป็นเช่นนั้นก็น่าสงสารยิ่งนัก โอ”
โอ โอ โอ
และแล้วเขาก็ได้ยินแต่เสียงถอนหายใจพร้อมกับคำอุทานตามมาอีกมากมาย
ชายต่างวัยสองคนมะรุมมะตุ้มกันเข้ามาแตะแขนแตะไหล่เขาและมองเขาด้วยความเห็นอกเห็นใจ
หาได้มีร่องรอยแห่งความเสแสร้งแกล้งทำแต่อย่างใด
หนึ่งชายหนุ่มดูล่ำสันในเครื่องแบบเรียบหรู
ร่างสูงนั้นเต็มไปด้วยมัดกล้ามสมชายชาตรี ใบหน้าหล่อเหลาคมคายราวกับเทพเจ้าในตำนาน
แต่กลับมีแผลเป็นลากยาวพาดผ่านดวงตาสีแดงฉานราวกับเลือด
ทว่านั้นกลับไม่ได้ทำให้เขาดูดีลดน้อยลงไปเลย หากเร็นเป็นผู้หญิงแล้วละก็
เขาจะไม่ลังเลเลยที่จะกระโดดเข้าใส่พี่กล้ามปูผู้นี้
อีกหนึ่งชายผู้สูงวัย
ดูได้จากผมสีน้ำตาลที่ถูกแซมด้วยสีขาวจนแทบจะทั่วไปทั้งศีรษะ สวมใส่ผ้าปักคล้ายชุดประจำฐานะของคนมียศมีศักดิ์ดูภูมิฐาน
นัยน์ตาสีม่วงนั้นเปี่ยมไปด้วยเมตตาและความโอบอ้อมอารี
“อ่านปากได้หรือไม่ขอรับ”
ชายหนุ่มที่ถูกเร็นเรียกว่าพี่กล้ามปูถาม แต่คนที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกยังคงนิ่งงัน
แม้ว่าเร็นจะรับรู้ได้ถึงความพยายามและความห่วงใย
แต่ก็อดไม่ได้ที่จะสะเทือนใจกับภาพที่เห็นตรงหน้าตอนนี้ ชายหนุ่มตัวโตกับแววตามุ่งมั่นตั้งใจราวกับกำลังกอบกู้ชาติ
ลำแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามนั้นกำลังยกขึ้น แล้วชี้นิ้วไปยังริมฝีปากของตน
พร้อมทั้งเอียงคอน้อยๆและพูดขึ้นอย่างช้าๆ
“อ่าน-ปาก-คา-นา-ขอ-ร้าบบบบ” (อ่านปากข้านะขอรับ)
มุมปากของเด็กหนุ่มพลันเบะลง
เร็นใช้ความพยายามอย่างมากในการเม้มปากของเขาเข้าหากัน
กล้ามเนื้อทุกส่วนบนใบหน้ากระตุกอย่างรุนแรงโดยไม่อาจควบคุมได้ นี่มัน ดาเมจรุนแรงมาก
“เป็นอะไรไปขอรับ
ท่านผอ. เขาเป็นอะไรไปขอรับ”
“อุ๊บ!!”
“.........”
“อึก....ฮ่า
ฮ่า ฮ่า”
ไม่ไหวแล้ว
เขาไม่อาจกลั้นมันไว้ได้อีก มือทั้งสองข้างกุมไว้ที่ท้อง
เร็นปล่อยหัวเราะออกไปอย่างบ้าคลั่งและยาวนาน
“จะ....เจ้า”
“พูดได้หรือขอรับ”
เร็นพยักหน้าเป็นการตอบรับ
แต่ไม่วายยังคงหัวเราะเสียงดังอยู่อย่างนั้น
“เขาหัวเราะข้า
ท่านผอ.ขอรับ....” ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อยพร้อมทั้งหันใบหน้าหงอยๆไปยังชายชราราวกับจะขอความเห็นใจ
“ดีอ้อน
เจ้าก็ด่วนสรุปจนเกินไป” ชายชรากล่าวดุอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก
แต่ว่าใครกันเล่าที่คอยร้อง โอ โอ โอ สำทับคำกล่าวของพี่กล้ามปูเมื่อครู่นี้
“ข้าขอโทษขอรับที่พูดว่าท่านหูหนวกเป็นใบ้
ข้าไม่ได้มีเจตตาร้าย”
“ไม่เป็นไรๆ
เรื่องแค่นี้ข้าไม่ใส่ใจหรอก” เร็นสูดหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่เพื่อสงบสติอารมณ์
แต่นัยน์ตาสีดำสนิทยังคงฉายแววขำขัน จากรอยแผลที่ตานั่นทำให้พี่กล้ามปูดูโหดร้ายอยู่ไม่น้อย
แต่เขากลับมีจิตใจอ่อนโยนผิดกับรูปลักษณ์นัก คำพูดคำจาสุภาพน่าฟัง แค่ปรายตามองก็รู้แล้วว่าคงจะเป็นลูกตระกูลขุนนางผู้รากมากดี
แต่กลับไม่มีท่าทีรังเกียจเขาเลยแม้แต่น้อย
“เอาละๆ
เลิกทำหน้าเช่นนั้นเถิด นักเรียนคนอื่นมาเห็นได้หมดศรัทธากับเจ้ากันพอดี” ผู้อาวุโสกล่าว
“โถ่ ท่านผอ.ขอรับ….”
แน่ะ
มีตัดพ้อ
“พวกท่านเป็นใครกัน
แล้วข้าอยู่ที่ไหนหรือ” เร็นเอ่ยถามหลังจากที่เขาหาเสียงของตัวเองพบอีกครั้ง
แต่แล้วเขาก็ต้องมึนงงยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำตอบ
“ที่นี่คือโรงเรียนประจำอีสเทิร์น
ท่านนี้คือ ผอ.ซิลแวน ผู้อำนวยการใหญ่ของโรงเรียนเรา ท่านเป็นผู้พบเจ้านอนไม่ได้สติอยู่ที่ป่าศักดิ์สิทธิ์ข้างๆโรงเรียน”
“ส่วนข้าคือ
ดีอ้อน มากาเรส ประธานนักเรียน”
“แล้วเจ้าเล่าเป็นใคร
เหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่ได้หรือ”
“!!!”
______________________________________
ขอบคุณทุกคนที่ส่งตัวละครมาให้นะคะ ทั้งนี้ไรท์ขออนุญาตเปลี่ยนแปลงรายละเอียดตัวละครเล็กน้อยค่ะ ^____^
ความคิดเห็น