สายลมเร้นรัก

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 : โทรทัศน์

บทที่ 1 : โทรทัศน์

 

                                      ร่างเด็กน้อยวัยสิบเอ็ดปี ลอยมาตามริมน้ำ ใบหน้าที่สะดุดตา ผิวขาวระหง การแต่งตัวแปลกประหลาดทำให้ชาวบ้านไม่กล้าที่จะเข้าไปยุ่งหรือช่วยเด็กน้อยขึ้นมากจากน้ำ จึงได้ปล่อยเด็กได้ลอยตามน้ำต่อไป ร่างเด็กน้อยได้แต่ลอยมาถึงต้นน้ำ ร่างชายชราเดินมาพร้อมหอบข้าวของพะรุงพะรัง เดินมาเจอะเจอร่างเด็กน้อยแต่งกายแปลกประหลาด แต่ด้วยว่าหน้าตาและผิวพรรณนั้นดีไม่แพ้ลูกผู้ดีเลยที่เดียว  'เเล้วเหตุใดน้อร่างน้อยจึงลอยมาตามน้ำ' ชายชราวางของทิ้งไว้ริมน้ำและเดินลงไปช่วยเด้กน้อยได้ลอยติดโขนหินแม่น้ำ นับว่าโชคดีที่ยังลอยไปได้ไม่ไกลมากนัก เหมือนฟ้าเป็นใจให้ชายชราช่วยเหลือเด็กน้อยอย่างไรอย่างนั้น

                                      

                                    ชายชราคว้าจับเด็กน้อยที่กำลังจะลอยไปตามแรงน้ำอีกครา เเละอุ้มร่างนั้นขึ้นฝั่งอย่างทะมัดทะแมงไม่สมกับวัย

"เอ้า ฮึบ ตัวเล็กแต่ไฉนถึงหนักเยี่ยงเนี่ย"  พึมพำกับร่างเด็กน้อยไม่ได้นาน ชายชราผู้นี้ได้หยิบอะไรบ้างอย่างจากตระกร้าให้เด็กน้อยสูดดม 

"อัก อ่ะแค่กๆๆกลิ่นอะไรน่ะเหม็นจริง!!!!" เสียงทุ้มหวานร้องระเบ็งเซ็งแซ่ออกมาถึงความเหน็นสมุนไพรที่ตัวนั้นได้สูดดม

" ฮึๆ กลิ่มสมุนไพรนะเด็กเอย มันเหม็นมากไปหรือ"ชายชราร้องทักด้วยเป็นห่วงปนสงสาร แต่อย่างไรชายชราก็ตั้งใจแกล้งเด็กน้อยอยู่เเล้ว เลยอดจะหัวเราะออกมาเบาๆมิได้ ด้วยความติดจะเป็นคนขี้แกล้งมันอดไม่ได้จริงๆ

"คุณตา....คุณตาช่วยเราไว้หรือ"

"ใช่ ถ้าข้ามิได้ช่วยเจ้า ปลาที่ไหนจะช่วยล่ะเด็กน้อย เเล้วทำไมเจ้าถึงลอยมาตามน้ำได้ พ่อแม่เจ้าเล่า"เด็กน้อยน้ำตาคลอเมื่อได้ยินคำถาม น้ำตามากมายที่หลั่งไหลดั่งน้ำพุที่เพิ่มพู เสียงสะอีกสะอื้นด้วยความเสียใจนั้นฟังเเล้วช่างทรมาร ชายชรานั้นก็เข้าใจทุกอย่างด้วยมิต้องปริปากเซ้าซี้ถาม

"เอาล่ะ ข้ารู้เเล้วเจ้าไม่ต้องตอบข้าหรอก แล้วเจ้าจะทำเยี่ยงไรต่อ ไปอยู่กับข้าหรือไม่"

"คุณตา  ไม่กลัวเราเป็นขโมยหรือ เดี๊ยวเราก็ขโยนของบ้านคุณตาเอาไปขายหมดหรอก"

"ถ้าบ้านข้ามีของให้เจ้าขโมยก็เอาไปเถอะ ฮ่าๆๆๆ ฟ้าลิขิตให้ข้าช่วยเจ้าเช่นนี้ ถ้าฟ้าจะลิขิตให้เจ้าขโมยของๆข้า ข้าก็ได้แต่โทษฟ้าโทษดินโทษตัวเองเท่านั้น ฮ่าๆๆ"  คุณตาของเด็กน้อยไม่นานมานี้ได้หัวเราะร่าย่างคนอารมณ์ดี เมื่อได้หลานเพิ่มมาหมาดๆ 

"คุณตา ซีเรียสเป็นไหม จริงสิ ว่าจะถามคุณตา ทำไมคนที่นี้แต่งชุดแปลกๆ กำลังถ่ายหนังหรือ"

"ซีเรียส?  ถ่ายหนัง? มันคืออะไ" ชายชราถามอย่างฉงน กับคำบอกเล่าของเด็กน้อยแต่งตัวประหลาด

"เอ้าคุณตา บ้านคุณตาไม่มีโทรทัศน์หรือ?" 

"โทรทัศน์มันคืออะไรอีกแหละ เฮ้อ" คุณตาเบื่อกับคำถามสิ่งที่คุณตาไม่เข้าใจเสียแล้ว

"เอาสั้น หรือยาวๆแหละคุณตา"  เด็กนี้ หน้าตายนัก 

"เอาทั้งสั้นทั้งยาว เล่ามาข้ามีเวลาฟังเจ้าทั้งวันเลยแหละเจ้าเปี๊ยก" เราคิดไปเองหรือเปล่าว่า เน้นจังว่าเจ้าเปี๊ยกนี้

"งั้นเอายาวๆก่อนน้อ จะได้เล่าเยอะ" เด็กนี้ แกล้งไม่รู้หรือว่าเขาประชด  คุณตาทำหน้าอนาจจิต ก่อน พยักหน้าตอบรับ 

"โทรทัศน์ก็คือ กระบวนการถ่ายทอดเสียงและภาพได้พร้อมกันจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งโดยวิธีเปลี่ยนคลื่นเสียงและภาพให้เป็นคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าออกสู่อากาศ เรียกเครื่องที่มีหน้าที่ดังกว่าว่า เครื่องส่งโทรทัศน์ และ เรียกเครื่องที่มีหน้าที่เปลี่ยนคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าที่ได้รับจากเครื่องส่ง ให้กลับมามี คลื่นเสียงและภาพตามเดิมว่า เครื่องรับโทรทัศน์ หรือ จานดาวเทียม เเละ เสาอากาศ"

"แล้วมันเกี่ยวกันอย่างไร"คุณตาถามอย่างไม่เข้าใจ

"เอ้าคุณตา ถ้าเราไม่มีสองอย่างนี้ โทรทัศน์ก็ไม่มีสัณญาณ เราก็ดูหนัง ดูละคร ดุการ์ตูน ดูสารคดีไม่ได้นะสิ"

"งั้นข้าขอสั้นๆ"คุณตาเริ่มมีเหงื่อไหลตามหน้าผาก ขมับเริ่มมีเส้นเลือดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด 

"ก็กล่องสี่เหลี่ยมไว้ดูหนังดูการ์ตูนได้นะ"

"......สติเจ้าวิปลาสไปหรือเด็กน้อย!!!! มันจะมีเครื่องวิเศษแบบนั้นได้เยี่ยงไรกันใน ซีซ่าน เจ้าเป็นใคร มาจากที่ใด"คุณตาทำหน้าตื่นตนกหลังจากที่ได้ฟังเด็กน้อยบอกเล่าที่เกี่ยวกับ โทรทัศน์ 

"ที่นี้ ที่ไหนนะคุณตา"

"ซีซ่าน แผ่นดินที่เจ้าเหยียบอยู่ คือ ซีซ่าน แผ่นดินของราชวงศ์ หวงเยา เป็นผู้ปกครองเอาล่ะข้าตอบคำถามเจ้าแล้วเด็กน้อย เจ้าคือใคร มาจากที่ใด"

"เราชื่อ อนิลกานต์ (อะ-นิ-ละ) แปลว่า สายลมอันเป็นที่รัก มาจาก....ประเทศไทย "

"แล้าเจ้ามาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร อ่า าา ชื่อเจ้านี้เรียกยากจริง"

"เรา... เราไม่รู้ เรา ไม่รู้จริงๆ" 

".....เฮ้อออ เค้นถามเจ้าไปตอนนี้ก็มิได้ประโยชน์อันใด ไปเถอะ ไปบ้านข้าก่อน ก่อนที่อาทิตย์จะลับฟ้า" 

.................................................

ผิดพลาดประการใดขออภัย 

ยังไม่ได้ตรวจคำผิด นักอ่านผู้ใดพบเจอ โปรดเเจ้ง

ขอบคุณ ณ ที่นี้