Tear of Moonlight...น้ำตาแสงจันทร์

ลำดับตอนที่ #2 : Part : 2 [Memory]

แสงแดดอ่อนๆทะลุผ่านม่านบังตามายังจุดที่ผมนอน
เมื่อคืนผมกลับมาบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อนแล้วผมก็หลับไปโดยไม่รู้ตัวแต่มือของผมยังคงกำรูป
ที่ผมพกไว้ในกระเป๋าสตางค์ตลอด
กริ๊งงง!!!
นาฬิกาเจ้ากรรมปลุกเสียงแหลมเฟี้ยวตามเวลาที่ตั้งไว้
"อือ...~จะปลุกทำไมเนี่ยงานการก้ไม่มีให้ทำไปแล้ว" ผมคลำหานาฬิกาแล้ว
ตบที่ปุ่มมันแรงๆทีนึงก่อนเสียงแหลมจะหายไป

ผมไม่อยากที่จะลุกขึ้น ไม่อยากที่จะออกไปนอกบ้าน
ผมไม่ต้องการที่จะเจออะไรๆอีก ว่าแล้วผมก้นอนต่ออีกสักพัก

"เฮ้ย!!รูปล่ะ"
คราวนี้ผมสะดุ้งตื่นเองเพราะรู้สึกว่ารูปสำคัญมันไม่อยู่ในมือผมแล้ว
รูปนั่นไปตกอยู่ที่ปลายเตียงผมรีบคว้ามันขึ้นมาทันทีเพราะ
มันสำคัญกับผมมากจริงๆ

และตัวอักษรสีแดงๆที่เขียนไว้หลังรูปไม่ใช่สีเมจิกปากกาหรืออะไรทั้งนั้นมันเป็นเลือด...เลือดคนสำคัญของผม
เธอคนนั้นเป็นคนเดียวกับหญิงสาวในรูปนี้ เธอเป็นคนรักของผมเอง
เธอเป็นคนที่สวยเรียบร้อย และดีที่สุดสำหรับผม ผมตามตื้อจีบเธอมา
ตลอด3เดือนโดยท่องไว้อย่างเดียวคือ"ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก"
จนกระทั่งวันนึงผมบอกเธอให้รู้ความรู้สึกของผม เธอยิ้มและยอมตกลง
ที่จะคบหากับผมดูแต่การที่เราเป็นแฟนกันนั้นเธอไม่เคยที่จะแลกเปลี่ยน
ภาพถ่ายกับผมเลย มีเพียงผมเองที่เอารูปให้เธอแล้วบอกเธอว่า
"พกไว้ในกระเป๋าสตางค์ด้วยนะ"

ถึงแม้ผมจะรักเธอคนนั้นมากจริงๆแต่ผมก็ยังไม่ได้พูดว่า"รัก"
กับเธอโดยที่ตัวผมคิดเองว่าหากคนเรารักกันแล้วไม่จำเป็นต้องบอก
การกระทำก็คงจะฟ้องอยู่ ซึ่งเธอก็ไม่เคยจะทักท้วงเรื่องนี้เลย
จนกระทั่งผมได้รับโทรศัพท์มาว่าเธอ...เสียชีวิตแล้ว
ในตอนนั้นผมแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง ผมภาวนาให้มันเป็นข้อเข้าใจผิด
เป็นเพียงการล้อเล่นแต่ ความจริงก็คือความจริงเธอตายแล้ว...
พี่น้องของเธอบอกว่าเธอตายด้วยอุบัติเหตุ ถูกรถบรรทุกชน

และงานศพของเธอก็ถูกจัดขึ้นโดยมีผมญาติพี่น้องและเพื่อนของเธอ
ไปร่วมงาน หลังงานเลิกแขกทุกคนออกจากงานไปหมดแล้วเหลือก็เพียงผม
ผมคิดอะไรไม่ออกอีกเลยในตอนนั้นจึงตัดสินใจที่จะกลับ
ตอนที่ผมลุกขึ้นนั่นเองสับปะเหร่อคนนึงได้เดินมาหาผม เขาถามหาคนที่ชื่อ"ดิส"
ซึ่งก้คือตัวผมเอง
เขายื่นรูปใบนึงมาให้ผม ลุงสับปะเหร่อเล่าว่าก่อนที่ลุงจะฝั่งร่างของเธอลุงพบรูปนี้อยู่ในมือที่ไร้วิญญาณโดยที่รูปนี้ยังสะอาด
ไม่มีคราบเลือดแม้แต่น้อยจะมีก็เพียงข้อความด้านหลังที่เขียนว่า
"เข้มแข็งไว้นะจ๊ะ...ดิส"
เธอใช้เรี่ยวแรงสุดท้ายที่เหลือเขียนข้อความหลังรูปนี้และกำมันอยู่ในมือ
โดยพยายามไม่ให้มันเปื้อนเลือด

...เมย่า คนที่ผมรัก เจ้าของข้อความเลือด หญิงสาวในรูปใบนี้
เธอจากผมไปโดยที่ผมยังไม่ทันได้พูดเลยว่า"...รักเธอ"


----------------------------------------
ขอบคุนที่ติดตามเรื่องนี้นะคะ= =' คาดว่าอีกไม่กี่ตอนคงจะได้
เก็บเข้ากรุกันสักที และตอนที่3 อาจจะมาอัพช้าหน่อยน้า~
/me นั่งกุมขมับ...ไหงเรื่องมันออกมาเป็นอย่างงี้เนี่ยยยเริ่มหมดมุกจะแต่งแล้ว