ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ครอบครัวใหม่
ลำธารแห่งหนึ่งซึ่งถูกห้อมล้อมด้วยผืนป่าใหญ่ค่อยๆไหลเอื่อยๆไปตามกระแสน้ำ ต้นไม้สีเขียวด้านข้างโอนเอียงตามแรงลม ฝูงปลาเล็กปลาน้อยแหวกว่ายในท้องน้ำอย่างร่าเริง ชายสองคนพ่อลูกคู่หนึ่งกำลังเดินมาที่ลำธาร
"ท่านพ่อๆ" เด็กหนุ่มรีบร้องเรียกบิดาเมื่อขึ้นไปยืนดูปลาบนโขดหิน "มานี่เร็ว"
"อะไรอีกละเจ้าลูกคนนี้" ชายวัยกลางคนผู้เป็นบิดาของเด็กหนุ่มเดินตามไปอย่างเบื่อหน่าย คนหนุ่มสมัยนี้ช่างสอดรู้สอดเห็นจริงๆ...เอ... หรือจะเป็นแค่ลูกเราคนเดียว?
"ผู้หญิงอะพ่อ" เด็กหนุ่มชี้ไปที่โขดหิน เด็กสาวผมยาวดำหน้าตาน่ารักนอนอยู่ ลำตัวครึ่งนึงจมอยู่ในน้ำ เสื้อผ้าที่เธอใส่ก็แปลกประหลาดเหลือเกิน เด็กหนุ่มลงไปนั่งยองๆข้างๆแล้วตรวจดูลมหายใจ "ยังไม่ตาย แต่ถ้าอยู่ตรงนี้ต่อไปผมว่าตายแน่"
ชายวัยกลางคนเห็นก็ตะลึงไปเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจอย่างรวดเร็ว "พากลับบ้านเราก่อนแล้วบอกให้หลีหลินตามหมอมาด้วย"
-------------
เด็กสาวกระพริบตาปริบๆ ดวงตากลมโตสีดำนิลจ้องมองเหล่าคนตรงหน้า เรียงจากทางด้านซ้าย ชายวัยกลางคนร่างกายกำยำ หญิงสาวสวยแต่งกายด้วยเสื้อผ้างดงาม เด็กหนุ่มหน้าตาดีผมสีน้ำตาลดำอายุใกล้เคียงกับเธอ แล้วก็หญิงวัยกลางคนท่าทางใจดี
ทุกคนกำลังจ้องมองเธออยู่ราวกับเป็นตัวประหลาด?
"ฟื้นแล้วๆ" เด็กหนุ่มพูดด้วยท่าทางดีใจ คนอื่นๆในที่นั้นแม้ไม่ได้พูดก็แสดงสีหน้าแบบเดียวกัน เด็กสาวลุกขึ้นนั่งอย่างงุนงง
"แม่หนูเป็นใครมาจากไหนเหรอจ้ะ แล้วทำไมลงไปแช่ในน้ำอยู่กับปลาได้" หญิงวัยกลางคนซักถามด้วยท่าทางอ่อนโยน เด็กสาวท่าทางกลัวเล็กน้อยจึงขยับหนี
คนพวกนี้เป็นใคร?แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ละ? เกิดคำถามขึ้นในใจของเด็กสาว ก่อนภาพเหตุการณ์จะย้อนกลับมาในหัวเธออีก ภาพสุดท้ายก็คือร่างกายของเธอร่วงตกลงไปในแม่น้ำที่ทั้งเย็นและเชี่ยวกราดจากนั้นสติทั้งหลายก็ดับวูบไปเลย
" " เด็กสาวพยายามเปล่งเสียงพูดแต่ก็ไม่มีเสียงออกมา ราวกับหลอดแก้วที่คอหายไป เด็กสาวพยายามเปล่งเสียงออกมาแต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากของเธอ เด็กสาวแสดงสีหน้าไม่สู้ดีนัก 'เธอพูดไม่ได้'
"พูดไม่ได้เหรอ?" ชายวัยกลางคนถามด้วยสีหน้าแปลกใจ เมื่อเห็นว่าเด็กสาวเหมือนจะพูดหลายครั้งแต่ไม่มีเสียง เด็กสาวจำใจต้องพยักหน้าช้าๆ
พวกเขาทั้งหมดตีหน้าตาไม่ค่อยดี บางคนเอามือกุมขมับ เด็กสาวเป็นใบ้จะพูดด้วยกันรู้เรื่องไหมเนี่ย!!??
"หนูมีพ่อแม่รึปล่าว" หญิงสาวหน้าตาสะสวยเข้าไปถามเด็กสาวด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มและอ่อนโยน เด็กสาวส่ายหน้า พ่อแม่แบบนั้น มีก็เหมือนไม่มี
"แล้วมีบ้านไหม" หญิงสาวซักถามอีก เด็กสาวส่ายหน้าอีกครั้ง ที่นี่ที่ไหนยังไม่รู้เลยแถมการแต่งตัวก็คล้ายๆสมัยเก่าอีกด้วย
"ถะ.." "ถ้างั้นมาอยู่กับพวกเราไหมละ" เสียงของเด็กหนุ่มด้านข้างดังขึ้นขัดแทนเสียงหวานของหญิงสาว เด็กหนุ่มแทรกตัวมาด้านข้างเมื่อให้เห็นหน้าของเด็กสาวชัดๆ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมีประกายร่าเริง "ว่าไงละ"
เด็กสาวยังไม่ทันได้ส่ายหน้าหรือพยักหน้า ชายวัยกลางคนทำท่าจะขัดบ้างแต่เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นมาก่อน "รึท่านพ่อท่านแม่จะปล่อยเด็กสาวคนนี้ไปละครับ" เขาพูดพร้อมยิ้ม
"เดี๋ยวนี้กล้าเถียงพ่อแม่แล้วหรือ ไอ้ลูกคนนี้นี่" ชายวัยกลางคนนิ่งไปเล็กน้อยแล้วพูดประชด เขามองเด็กสาวแวบหนึ่ง ในใจเขาก็นึกสงสารเด็กสาวคนนี้เหมือนกัน แต่ไอ้ลูกชายคนนี้ก็น่าเตะซักป้าบ
"เธอว่ายังไงละ" ชายวัยกลางคนหันไปปรึกษาภรรยาเมื่อหมดทางช่วย แน่นอนว่าหญิงวัยกลางคนต้องตอบว่า "ให้เด็กคนนี้อยู่กับเราเถอะค่ะ ยังไงเธอก็คงไม่มีที่ไป"
"ตกลง ให้เด็กคนนี้อยู่กับเราได้" เสียงของผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวดังขึ้น เด็กหนุ่มทำท่ากระโดดโลดเต้นล้อเลียนบิดาแล้วหันไปพูดกับเด็กสาวสมาชิกครอบครัวคนใหม่ "ฉันชื่อหลิวฟูหลง เธอละ"
เด็กสาวยิ้ม เธอชี้ไปที่ปากแล้วส่ายหน้า ทำให้เด็กหนุ่มนามฟูหลงพึ่งนึกออกว่าหล่อนพูดไม่ได้
"แล้วเราจะเรียกเธอว่าอะไรดีละ" ฟูหลงทำหน้าครุ่นคิดแล้วหันไปทาง บิดา มารดา และพี่สาวบังเกิดเกล้า
"พี่หลีหลิน ช่วยคิดหน่อยสิครับ" ฟูหลงเลือกเป้าไปทางหญิงสาวนามหลีหลิน ทำให้เธอต้องมานั่งคิดชื่อเรียกให้กับเด็กสาว
"ไม่รู้ไม่ชี้ เจ้าคิดให้นางเอกละกัน" หลีหลินบอกปัด ฟูหลงหันไปคุยกับเด็กสาวอีกทีหนึ่ง "ชื่ออะไรดีน้า"
พลันฟูหลงมองไปยังด้านนอก ต้นดอกเหมยที่ปลูกไว้ข้างบ้านบานสะพรั่ง ชื่อหนึ่งถูกจูนเข้าสมองของเขาทันที "อาเหมยเป็นไง"
"ก็ดีนี่" พ่อแม่พี่สาวเขาพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย เด็กสาวทำท่าหัวเราะ แม้จะไม่มีเสียงแต่สีหน้าของเธอดูมีความสุขจนฟูหลงยิ้มตามเล็กๆ
"ยินดีต้อนรับสู่บ้านเรานะ อาเหมย" ฟูหลงพูด เด็กสาวซึ่งได้รับชื่อใหม่ว่า อาเหมย ยิ้มรับ เป็นรอยยิ้มที่ใสซื่อบริสุทธิ์และสดใสราวกับดอกไม้ 'หลิวเหมย'หันไปมองทุกคนในบ้านหลังนั้นแล้วยิ้มให้ ทุกคนแสดงสีหน้าอิ่มเอมใจในทันที
"ท่านพ่อๆ" เด็กหนุ่มรีบร้องเรียกบิดาเมื่อขึ้นไปยืนดูปลาบนโขดหิน "มานี่เร็ว"
"อะไรอีกละเจ้าลูกคนนี้" ชายวัยกลางคนผู้เป็นบิดาของเด็กหนุ่มเดินตามไปอย่างเบื่อหน่าย คนหนุ่มสมัยนี้ช่างสอดรู้สอดเห็นจริงๆ...เอ... หรือจะเป็นแค่ลูกเราคนเดียว?
"ผู้หญิงอะพ่อ" เด็กหนุ่มชี้ไปที่โขดหิน เด็กสาวผมยาวดำหน้าตาน่ารักนอนอยู่ ลำตัวครึ่งนึงจมอยู่ในน้ำ เสื้อผ้าที่เธอใส่ก็แปลกประหลาดเหลือเกิน เด็กหนุ่มลงไปนั่งยองๆข้างๆแล้วตรวจดูลมหายใจ "ยังไม่ตาย แต่ถ้าอยู่ตรงนี้ต่อไปผมว่าตายแน่"
ชายวัยกลางคนเห็นก็ตะลึงไปเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจอย่างรวดเร็ว "พากลับบ้านเราก่อนแล้วบอกให้หลีหลินตามหมอมาด้วย"
-------------
เด็กสาวกระพริบตาปริบๆ ดวงตากลมโตสีดำนิลจ้องมองเหล่าคนตรงหน้า เรียงจากทางด้านซ้าย ชายวัยกลางคนร่างกายกำยำ หญิงสาวสวยแต่งกายด้วยเสื้อผ้างดงาม เด็กหนุ่มหน้าตาดีผมสีน้ำตาลดำอายุใกล้เคียงกับเธอ แล้วก็หญิงวัยกลางคนท่าทางใจดี
ทุกคนกำลังจ้องมองเธออยู่ราวกับเป็นตัวประหลาด?
"ฟื้นแล้วๆ" เด็กหนุ่มพูดด้วยท่าทางดีใจ คนอื่นๆในที่นั้นแม้ไม่ได้พูดก็แสดงสีหน้าแบบเดียวกัน เด็กสาวลุกขึ้นนั่งอย่างงุนงง
"แม่หนูเป็นใครมาจากไหนเหรอจ้ะ แล้วทำไมลงไปแช่ในน้ำอยู่กับปลาได้" หญิงวัยกลางคนซักถามด้วยท่าทางอ่อนโยน เด็กสาวท่าทางกลัวเล็กน้อยจึงขยับหนี
คนพวกนี้เป็นใคร?แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ละ? เกิดคำถามขึ้นในใจของเด็กสาว ก่อนภาพเหตุการณ์จะย้อนกลับมาในหัวเธออีก ภาพสุดท้ายก็คือร่างกายของเธอร่วงตกลงไปในแม่น้ำที่ทั้งเย็นและเชี่ยวกราดจากนั้นสติทั้งหลายก็ดับวูบไปเลย
" " เด็กสาวพยายามเปล่งเสียงพูดแต่ก็ไม่มีเสียงออกมา ราวกับหลอดแก้วที่คอหายไป เด็กสาวพยายามเปล่งเสียงออกมาแต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากของเธอ เด็กสาวแสดงสีหน้าไม่สู้ดีนัก 'เธอพูดไม่ได้'
"พูดไม่ได้เหรอ?" ชายวัยกลางคนถามด้วยสีหน้าแปลกใจ เมื่อเห็นว่าเด็กสาวเหมือนจะพูดหลายครั้งแต่ไม่มีเสียง เด็กสาวจำใจต้องพยักหน้าช้าๆ
พวกเขาทั้งหมดตีหน้าตาไม่ค่อยดี บางคนเอามือกุมขมับ เด็กสาวเป็นใบ้จะพูดด้วยกันรู้เรื่องไหมเนี่ย!!??
"หนูมีพ่อแม่รึปล่าว" หญิงสาวหน้าตาสะสวยเข้าไปถามเด็กสาวด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มและอ่อนโยน เด็กสาวส่ายหน้า พ่อแม่แบบนั้น มีก็เหมือนไม่มี
"แล้วมีบ้านไหม" หญิงสาวซักถามอีก เด็กสาวส่ายหน้าอีกครั้ง ที่นี่ที่ไหนยังไม่รู้เลยแถมการแต่งตัวก็คล้ายๆสมัยเก่าอีกด้วย
"ถะ.." "ถ้างั้นมาอยู่กับพวกเราไหมละ" เสียงของเด็กหนุ่มด้านข้างดังขึ้นขัดแทนเสียงหวานของหญิงสาว เด็กหนุ่มแทรกตัวมาด้านข้างเมื่อให้เห็นหน้าของเด็กสาวชัดๆ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมีประกายร่าเริง "ว่าไงละ"
เด็กสาวยังไม่ทันได้ส่ายหน้าหรือพยักหน้า ชายวัยกลางคนทำท่าจะขัดบ้างแต่เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นมาก่อน "รึท่านพ่อท่านแม่จะปล่อยเด็กสาวคนนี้ไปละครับ" เขาพูดพร้อมยิ้ม
"เดี๋ยวนี้กล้าเถียงพ่อแม่แล้วหรือ ไอ้ลูกคนนี้นี่" ชายวัยกลางคนนิ่งไปเล็กน้อยแล้วพูดประชด เขามองเด็กสาวแวบหนึ่ง ในใจเขาก็นึกสงสารเด็กสาวคนนี้เหมือนกัน แต่ไอ้ลูกชายคนนี้ก็น่าเตะซักป้าบ
"เธอว่ายังไงละ" ชายวัยกลางคนหันไปปรึกษาภรรยาเมื่อหมดทางช่วย แน่นอนว่าหญิงวัยกลางคนต้องตอบว่า "ให้เด็กคนนี้อยู่กับเราเถอะค่ะ ยังไงเธอก็คงไม่มีที่ไป"
"ตกลง ให้เด็กคนนี้อยู่กับเราได้" เสียงของผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวดังขึ้น เด็กหนุ่มทำท่ากระโดดโลดเต้นล้อเลียนบิดาแล้วหันไปพูดกับเด็กสาวสมาชิกครอบครัวคนใหม่ "ฉันชื่อหลิวฟูหลง เธอละ"
เด็กสาวยิ้ม เธอชี้ไปที่ปากแล้วส่ายหน้า ทำให้เด็กหนุ่มนามฟูหลงพึ่งนึกออกว่าหล่อนพูดไม่ได้
"แล้วเราจะเรียกเธอว่าอะไรดีละ" ฟูหลงทำหน้าครุ่นคิดแล้วหันไปทาง บิดา มารดา และพี่สาวบังเกิดเกล้า
"พี่หลีหลิน ช่วยคิดหน่อยสิครับ" ฟูหลงเลือกเป้าไปทางหญิงสาวนามหลีหลิน ทำให้เธอต้องมานั่งคิดชื่อเรียกให้กับเด็กสาว
"ไม่รู้ไม่ชี้ เจ้าคิดให้นางเอกละกัน" หลีหลินบอกปัด ฟูหลงหันไปคุยกับเด็กสาวอีกทีหนึ่ง "ชื่ออะไรดีน้า"
พลันฟูหลงมองไปยังด้านนอก ต้นดอกเหมยที่ปลูกไว้ข้างบ้านบานสะพรั่ง ชื่อหนึ่งถูกจูนเข้าสมองของเขาทันที "อาเหมยเป็นไง"
"ก็ดีนี่" พ่อแม่พี่สาวเขาพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย เด็กสาวทำท่าหัวเราะ แม้จะไม่มีเสียงแต่สีหน้าของเธอดูมีความสุขจนฟูหลงยิ้มตามเล็กๆ
"ยินดีต้อนรับสู่บ้านเรานะ อาเหมย" ฟูหลงพูด เด็กสาวซึ่งได้รับชื่อใหม่ว่า อาเหมย ยิ้มรับ เป็นรอยยิ้มที่ใสซื่อบริสุทธิ์และสดใสราวกับดอกไม้ 'หลิวเหมย'หันไปมองทุกคนในบ้านหลังนั้นแล้วยิ้มให้ ทุกคนแสดงสีหน้าอิ่มเอมใจในทันที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น