คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สาวน้อยมหัศจรรย์
บทที่ สาวน้อยมหัศจรรย์
บนถนนสายดวงดาวที่หลายๆคนฝันอยากจะเดิน เป็นเส้นทางที่บางครั้งก็ปูด้วยดอกไม้สีสวย แต่ความสวยงามนั้นแฝงไปด้วยหนามแหลมคม ถ้าหากไม่ระวังก็จะถูกทำร้ายเอาได้ง่ายๆ ชีวิตที่เลิศเลอสูงค่าหลายๆคนต่างๆพากันชื่นชม แต่จะมีใครรู้บ้างว่าภายใต้หน้ากากที่สวยงามนั้นมีรอยยิ้มหรือน้ำตา
บันทึกโดย
เจ้าหญิงผู้เลิอโฉม
“เฮมี เฮมี...ตื่นๆ ตื่นๆ ได้เวลาพักแล้ว”
เสียงปลุกให้ตื่น ทำให้สาวน้อยที่กำลังฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ ค่อยๆยืดตัวขึ้น พลางเช็ดน้ำลายออกจากมุกปากน้อยๆ สีชมพูของเธอ
“พักแล้วเหรอ ฮ้าวว”
เฮมียังคงงั่วเงี่ย เธอบิดขี้เกียจ สลัดหัวไปมา แถมยังตบต้นคอเบาๆ
“นี่ พอได้แล้ว ไอ้ท่าทางอย่างนี้ของเธอ เรียกได้ว่า หมดสภาพของดาราดัง ฉายาเจ้าหญิงเลยนะ”
อัลยูนนาส่ายหัวกับเพื่อนสนิทที่เป็นถึงดาราดังแต่เมื่ออยู่ในหมู่เพื่อนฝูงเธอก็ไม่ได้รักษาภาพพจน์ของการเป็นดาราดังไว้แม้แต่น้อย
“ฉันไม่สนหรอก ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่หน้ากล้องสักหน่อยจะไปห่วงเรื่องอย่างนั้นไปทำไม นี่ฉันยังนอนไม่อิ่มเลยนะ”
“เธอไปทำอะไรมาล่ะ ถึงได้อดหลับอดนอนซะขนาดนี้”
เฮมี จึงเล่าให้ยูนนาฟังว่า เธอเพิ่งจะกลับจากการไปถ่ายแบบที่เกาะเชจูมาเมื่อคืนนี้ เป็นการถ่ายที่เร่งด่วนมาก เพราะจะต้องรีบปิดเล่มและเธอเป็นนางแบบหน้าปก จนเธอเหนื่อยหมดแรงไปหมดแล้ว เธอไม่น่าจะไปรับปากท่านประธานเลยว่าจะยอมถ่ายปกให้
พอกลับมาก็หวังว่าจะหยุดพักผ่อนสักวันสองวัน ก็ถูกพี่ชายตัวดีบังคับให้มาเรียน จนต้องอาศัยแอบหลับในชั่วโมงเรียนเอา
“เอาเถอะ ถึงจะง่วงยังงัยก็ฝืนหน่อยนะ ไปทานข้าวกันเถอะ เธอยังไม่ได้กินข้าวเช้าไม่ใช่เหรอ”
“อืม”
เฮมีพยักหน้า ลุกขึ้นจากแรงดึงของยูนนาที่ต้องการจะพาเธอไปโรงอาหารให้ได้ เธอรู้จักยูนนามาสองปีแล้ว ตั้งแต่มาเรียนที่นี่ก็ได้อยู่ห้องเดียวกันตลอด ยูนนาจะเป็นคนที่คอยตามจดเล็กเชอร์ การบ้าน หรืองานกลุ่มอื่นๆ ที่เมื่อเธอไม่ได้มาโรงเรียนเพราะติดงานถ่ายละคร
การมีเพื่อนที่ดีและคอยเป็นห่วงเป็นใย ก็ดีแบบนี้ เพราะฉะนั้นเธอจะทำตัวให้เป็นที่ผิดหวังกับเพื่อนที่ดีแบบนี้ได้อย่างไร
ภาพของสาวน้อยสองคนที่เดินไปด้วยกันในโรงเรียนเมียงดองเป็นภาพที่งดงาม ทั้งสองคือความภาคภูมิใจของโรงเรียนแห่งนี้ ประดุจราชินีแห่งมวลดอกไม้ และหมู่ดาว เป็นพระจันทร์ที่ทอแสงอยู่กลางท้องนภายามค่ำคืน
ความงดงามน่ารัก ของเฮมีนั้นไม่ต้องพูดถึง เพราะฉายาเจ้าหญิงแห่งวงการบันเทิงก็เป็นใบประกันอยู่แล้ว ความสดใสร่าเริงและรอยยิ้มของเธอใครที่ได้พบเห็นต่างก็หลงรักเธอ
ส่วนอัลยูนนานั้นแม้ว่าจะมีความสวยน้อยกว่า แต่เธอก็มีความน่ารักไม่แพ้เฮมี สาวน้อยผมยาว ผิวเรียบเนียนสีชมพูเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่น
ทั้งสองคนพอก้าวเท้าเข้าไปในโรงอาหารเท่านั้น เสียงที่ดังอย่างกับนกกระจอกแตกรังก็พลันเงียบลง จองมองมาที่ทั้งสองคนทันที ทันใดนั้นเด็กนักเรียนก็แหวกออกเป็นทางให้ทั้งสองคนเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำซึ่งไม่มีใครกล้าไปนั่งเลยแม้แต่คนเดียว
“คุณเฮมี คุณยูนนา เชิญทางนี้ครับ”
เด็กหนุ่มคนหนึ่งหน้าตาค่อนข้างดี พูดกล่าวเชื้อเชิญ ผ่ายมือไปที่โต๊ะที่ได้จัดเตรียมไว้ พอทั้งสองเดินมาถึง ก็ขยับเก้าอี้ออกให้
“ขอบคุณนะ พี่ดองวุก”
เฮมีกล่าวขอบคุณ รุ่นพี่ ดองวุก ซึ่งก็เป็นหัวหน้าแฟนคลับของเธอในโรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งได้คอยดูแลเธอมาตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่ ทำตัวประหนึ่งองครักษ์ คอยปกป้องจากผุ้ไม่หวังดีทั้งหลาย จากคนที่หวังจะมาจีบ และพวกที่อิจฉาหวังจะทำลายเธอ
“ไม่เป็นไร เพื่อเจ้าหญิงของพวกเรา เราจะดูแลอย่างดี ใช้ไหมพวกเรา”
ดองวุกหันไปขอความเห็นจากพวกแฟนคลับซึ่งเป็นผู้ชายเสียส่วนใหญ่
“ใช่ครับ คุณเฮมี”
พวกแฟนคลับต่างก็ตอบออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
“เอาล่ะ ทุกคน ตามกฏของแฟนคลับเจ้าหญิง วันนี้เป็นคิวของใครที่จะได้รับเกียรติให้ไปซื้อน้ำมาให้เจ้าหญิงของเรา”
ดอกวุกร้องประกาศเสียงดัง ในฐานะหัวหน้าแฟนคลับและเพื่อความสงบเรียบร้อย ไม่ให้เกิดการแก่งแย่งในการดูแลเฮมี เขาจึงได้ตั้งกฏขึ้นมาว่า ในตอนพักเที่ยงรับประทานอาหารจะมีคนที่ได้รับสิทธิ์ในการซื้อน้ำมาให้ เพียงวันล่ะหนึ่งคน ตามลำดับ เพราะถ้าไม่อย่างนั้นหากหลายๆคนต่างก็ซื้อมา ก็จะเป็นการเสียเปล่า
พวกนักเรียนชายที่เป็นแฟนคลับ จึงมาลงชื่อต่อกันยาวเป็นหางว่าว เพื่อจะได้รับสิทธิอันนี้ และจะได้รับลายเซนต์ของเฮมีเป็นน้ำใจแลกเปลี่ยน
ผลดีก็คือ ทุกคนมีโอกาสเท่ากันที่จะได้ไกล้ชิดเฮมีแม้จะแค่การซื้อน้ำมาให้และทำให้เฮมีไม่ต้องมาวุ่นวายกับการแจกลายเซนต์ให้กับทุกคนทุกๆวันจนไม่ได้ทำอะไร ไม่เหมือนตอนแรกที่เฮมีได้ย้ายมาเข้าเรียนที่โรงเรียน ทุกคนต่างก็รุมล้อมเธออยากจะรู้จัก พูดคุย และขอลายเซนต์ ทุกวัน แม้ว่าจะผ่านมาเป็นเดือนก็ยังไม่หมดไปสักที ดองวุกจึงได้เข้ามาจัดการกับปัญหาเหล่านี้
จนในที่สุดทุกคนก็ยอมรับและตั้งให้ดองวุกเป็นหัวหน้าแฟนคลับ และทุกคนต่างก็พอใจที่จะได้ไม่มีใครได้หน้าเพราะได้ถือเอาว่า เฮมีเป็นที่รักของทุกคน
เมื่อดองวุกประกาศจบก็มีเด็กคนหนึ่งยกมือขึ้น
“ผมครับ วันนี้เป็นคิวของผม”
เด็กผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งอยู่ในชุดของนักเรียนชายมัธยมต้น ชูป้ายสัญลักษณ์ว่าเป็นผู้ได้โอกาสนี้ ป้ายนี้จะส่งต่อๆกันไปตามคิวที่ได้ลงชื้อไว้ และเป็นป้ายที่มีราคามากใครๆก็ต้องการเพื่อทีจะได้ลัดคิว แต่ก็ยังไม่มีใครยอมขาย เพราะต้องการไกล้ชิดเฮมีก่อนทั้งนั้น
“พี่เฮมี พี่ยูนนา วันนี้จะดื่มน้ำอะไรครับ”
เฮมีและยูนนามองหน้ากัน ก่อนจะหันไปมองเด็กผู้ชายรุ่นน้อง ที่ไม่คาดคิดว่าจะมีแฟนคลับเป็นเด็ก ม.ต้นอยู่ด้วย
“เธอจะดื่มอะไรเฮมี”
“อืม ฉันเอาน้ำแตงโมปั่นละกัน”
“งั้นฉันเอาเหมือนเธอนะ”
เฮมีจึงบอกกับเด็กผู้ชายคนนั้นว่า อยากได้น้ำแตงโมปั่น สองแก้ว เด็กผู้ชายพอรู้ ก็รีบวิ่งออกไปที่ช่องข่ายน้ำผลไม้ปั่นทันที
พวกแฟนคลับที่มาล้อมรอบก็แยกย้ายกันกลับที่นั่งเดิม รับประทานอาหารของตนไป เสียงเจาะแจะจอแจก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ส่วนดองวุกยังยื่นอยู่ไกล้ๆ ไม่ไปไหน ทำตัวเสมือนบอดี้การ์ดคอยอารักขา
“พี่ดองวุก ไม่ไปกินข้าวก่อนหรือค่ะ”
คำถามจากยูนนา เห็นดองวุกไม่ยอมไปไหน
“อืม พวกเธอกินกันไปก่อน เดี่ยวเสร็จแล้วถึงจะไป”
ดองวุกหันไปตอบคำถาม
“ไม่ต้องยืนคอยอย่างนี้หรอกนะ ไปเถอะ”
“ก็ได้ ถ้ามีใครมาก่อกวน ก็รีบบอกนะ ฉันจะนั่งอยู่ไกล้ๆ แค่นี้”
“ค่ะ”
ยูนนาตกลง เมื่อเห็นดองวุกขยับออกไป นั่งที่โต๊ะห่างๆออกไปไม่ไกล ก็พอดีเด็กผู้ชายที่ไปซื้อน้ำกลับมาพร้อมน้ำผลไม้ปั่น สองแก้ว
“น้ำแตงโมครับ พี่เฮมี พี่ยูนนา”
“ขอบใจจ๊ะ”
เฮมียื่นมือไปรับ จากมือของเด็กคนนั้น เพียงการสัมผัสของมือที่กระทบกันเพียงเล็กน้อย ก็ทำให้เด็กผู้ชายคนนั้นหน้าแดงขึ้นมาทันที
ยูนนาก็อืมมือไปรับอีกแก้วหนึ่งที่เหลือเห็นดังนั้นก็พูดแซวขึ้นมา
“หึหึ หน้าแดงเชียวนะ เป็นอะไร ไม่สบายหรอ...”
“เออ เออ ป่าวครับ อะ นี่ครับ ช่วยเซ็นต์ให้หน่อยครับ”
เด็กผู้ชายพูดตะกุกตะกักออกมาทันที ขณะส่งรูปภาพไปให้เฮมีเซ็นต์ เมื่อได้อยู่ไกล้ สองสาวรุ่นพี่ที่เป็นถึงดาวของโรงเรียน เขารู้สึกประหม่า และดีใจมากที่ได้อยู่ไกล้ขนาดนี้ แถมยังได้คุยอีกด้วย เหมือนฝันไปเลยที่เดียวที่ได้ไกล้ชิดกับดาราขนาดนี้
“อย่าไปแซวน้องเขาเลยน่า ดูสิ...”
เฮมีหันไปดุเพื่อน
“ไม่เป็นไรหรอก ใช่มะ” ยูนนาหันไปขอเสียงสนับสนุน “เธอก็รีบเซ็นต์ให้น้องเขาเร็วๆสิ”
เฮมีก็หยิบปากกามาเซ็นต์ชื่อแล้ว และข้อความอะไรสักอย่างก่อนจะส่งคืนไปให้ เด็กผู้ชายรีบไปแล้วก็วิ่งออกไปทันที
“เอะ เธอเขียนอะไรลงไปด้วยนะ”
ยูนนาไม่ทันเห็นว่าเฮมีเขียนอะไรลง ก็เธอมัวแต่ขำกับท่าท่างของเด็กคนนี้อยู่ เป็นเรื่องที่ปกติธรรมดาอยู่แล้วที่มักจะเห็นผู้ชายที่เป็นแฟนคลับของเฮมี ที่มักจะทำอะไรไม่ถูกเมื่อมาอยู่ต่อหน้าเฮมี ทั้งๆที่ หากว่าอยู่ในกลุ่มเพื่อนแล้ว ก็จะเป็นตัวของตัวเอง
“เรื่องอะไรฉันจะบอกเธอ แบร์”
เฮมีไม่บอกแถมยังแลบลิ้นใส่ยูนนาอีก ยูนนาเอื่อมมือมาหวังจะบีบจมูกของเฮมี แต่เธอก็หลบได้ทันแล้วพยายามกลับไปแกล้งยูนนา
ทั้งสองหัวเราะกันสนุกสนาน ภาพของความน่ารักของทั้งสองคนทำให้คนที่มองดูอยู่รู้สึกมีความสุขเหมือนกับว่าเขาได้เห็นการละเล่นที่สวยงามของดอกไม้ที่หยอกล้อกับสายลม
เฮมีและยุนนานั่งรับประทานอาหารไปก็คุยหยอกล้อกันไปเพียงสองคนเท่านั้น ไม่มีใครคนอื่นมาแทรกแม้แต่คนเดียว จนกระทั่งเสร็จ
“พี่ดองวุก เราจะไปแล้วนะ”
ยุนนาลุกขึ้นแล้วบอกกับดองวุกเมื่อรับประทานอาหารเสร็จ
“ทานกันเสร็จแล้วหรือครับ”
“ค่ะ”
เฮมียิ้มให้ดองวุก คำพูดสั้นๆ เรียกรอยยิ้มกว้างจากดองวุก เขารู้สึกยินดีที่ได้คอยดูแลเธอ แม้จะเป็นสิ่งเล็กๆน้อย ที่พอทำได้ก็ตาม
“จะไปที่ไหนกันหรือครับ”
“คงกลับห้องเลยนะค่ะ”
“อ่าครับ”
“ขอบคุณสำหรับวันนี้ค่ะ”
“พวกเราไปกันก่อนนะ พี่ดองวุก”
ยุนนาบอกกับดองวุกแล้วก็ชวนเฮมีให้ไปกันได้
การเป็นจุดเด่นของโรงเรียนแรกๆ ก็ทำให้ทั้งเฮมีและยุนนารู้สึกเหมือนเป็นคนประหลาดและแตกต่างจากพวกเด็กนักเรียนคนอื่นๆอยู่บ้าง แต่เมื่อไม่สามารถทำอะไรได้ก็ต้องปล่อยไป จนกระทั่งเกิดความเคยชิน ดังนั้นแม้ว่าทั้งสองจะทำอะไร ก็จะได้รับความสนใจจากคนรอบข้าง
“เฮมี เธอไม่ชอบพี่ดองวุกบ้างหรืองั้ย”
ยูนนาหันไปถามเฮมีที่เดินไปด้วยกัน
“อะไรน่ะ”
เฮมีเหลี่ยวไปถามซ้ำเหมือนไม่แน่ใจ
“ฉัน ถาม เธอ ว่า เธอ ไม่ รู้ สึก ชอบ พี่ ดอง วุก เหรอ”
ยูนนาพูดทวนซ้ำอีกครั้ง ช้าๆ
“เธออยากรู้จริงๆอะ”
เฮมีไม่ยอมตอบ กลับส่งยิ้มแปลกไปให้
“อืม”
ยูนนาพยักหน้าพูดต่ออีกว่า
“พี่เขาก็หล่อเหมือนกันนะ มีแฟนคลับเยอะด้วย ไม่สนใจเหรอ”
“ฉันก็ชอบพี่เขานะ....”
“อะไรนะ จริงเหรอ”
ยูนนาไม่ทันฟังเฮมีพูดจบก็ร้องเสียงดัง จนคนที่เดินผ่านไปมา หยุดมอง
“เดี่ยวสิ ฉันยังพูดไม่จบ เธอก็ร้องออกมาแล้ว ดูสิคนมองกันหมดแล้ว”
“ขอโทษ จ้า”
ยูนนารีบกล่าวขอโทษ แล้วดึงเฮมีให้รีบเดินไป เพื่อจะได้ฟังคำตอบ ยูนนาพาเฮมีไปที่ดาดฟ้าของโรงเรียนซึ่งไม่คอยมีคนเท่าไหร่ เพื่อจะได้ไม่มีใครสนใจการพูดคุยของพวกเธอ
“เอาล่ะ เธอตอบมาได้แล้ว เธอชอบพี่เขาเหรอ”
“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น”
เฮมีรีบปฏิเสธก่อนที่ยูนนาจะเข้าใจผิดไปกว่านี้
“ฉันหมายความว่า ฉันชอบเขาในฐานะพี่ชาย ที่มาคอยดูแลพวกเราแบบนี้ มาตั้งแต่แรก”
เฮมียังไม่ได้คิดที่จะชอบใครตอนนี้ เพราะว่าเธอยังไม่เจอคนที่ใช่สำหรับเธอ
“เฮอ แล้วไป ฉันก็นึกว่าเธอ”
“หยุด ไม่ต้องพูด”
“ก็ได้ ก็ได้ แต่ว่า เธอไม่สนใจจะมีแฟนหรืองัย คนในวงการก็หล่อๆ เยอะนะ เธอไม่ปิ้งใครบ้างเหรอ”
ยูนนาเหมือนจะหยุดแต่ก็อดอยากรู้ไม่ได้
“ฉันยังไม่เจอใคร ที่ทำให้ใจฉันเต็นแรงๆ เมื่ออยู่ไกล้ ยังไม่มีใครทำให้ฉันคิดถึงเมื่ออยู่ห่างไกล เอาไว้ฉันเจอใครแบบนี้ ฉันจะบอกเธอ”
เฮมีมองไปบนท้องฟ้า เหมือนจะมองหาใครสักคนที่ทำให้เธอเป็นอย่างที่พูดได้ จะมีคนแบบนี้ในโลกหรือเปล่านะ เขาจะเป็นคนแบบไหนกัน ฉันจะได้เจอเขาเมื่อไหร่กันหนอ
ยูนนาฟังแล้วก็คิดว่า คนแบบนี้หรอกหรือที่เฮมีจะชอบ ดองวุกแม้จะหล่อและป๊อปอยู่เหมือนกัน แต่ถ้าเทียบกับคนในวงการบันเทิงแล้ว ก็ยังห่างไกล
“แล้วเธอล่ะ ไม่ชอบพี่ดองวุกหรือ”
เฮมีย้อนถามยูนนาบ้าง
“อื่ม ที่จริงพี่เขาก็น่ารักนะ ดูสิ ดูแลเอาใจใส่พวกเรามาตั้งนานแนะ แต่ก็ไม่ได้ชอบมากพอที่จะเป็นแฟนนะ รู้สึกว่าเป็นเหมือนพี่หรือเพื่อนมากกว่า”
“แล้วผู้ชายที่เธอชอบเป็นแบบไหนล่ะ”
เฮมีไม่เคยเห็นว่ายูนนาจะชอบใครเลย แม้ว่าในโรงเรียนจะมีคนมาบอกรักยูนนาไม่น้อยไปกว่าเฮมีเลย ทุกวันจะมีคนคอยเอาจดหมายมาสอดใส่ไว้ในตู้เสมอ แต่ยูนนาก็ไม่สนใจจะเปิดออกอ่านเลย
“ก็เป็นคนจิตใจดี ดูแล เอาใจใส่และก็หล่อนะสิ อิอิ”
ยูนนาวาดฝันถึงผู้ชายที่เธอต้องการ
“และที่สำคัญ ฉันจะมีแฟนในปีนี้ให้ได้ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะต้องถูกเรียกว่าป้าแน่เลย เธอรู้ไหม”
เฮมีได้ยินถึงกับร้องอุทาน มองยูนนาเหมือนจะเป็นตัวประหลาด กับความคิดแปลกๆของยูนนา พลางเอือมมือมาวัดที่หน้าผากว่าไม่สบายหรอเปล่า
“ตัวก็ไม่ร้อนแหะ เธอไม่สบายหรอ”
ยูนนาจับมือของเฮมีออก
“ฉันสบายดีน่า เธอไม่คิดเหรอว่า เราอายุ 17 แล้วนะ แต่ยังไม่เคยมีแฟนเลย ฉันไม่อยากจะเป็นดอกไม้เหี่ยวๆ นี่นา”
“เธอไม่สบายจริงๆ นะแหล่ะ ตื่นๆ ตื่นได้แล้ว”
เฮมีไม่เชื่อ เอื่อมมีไปจับที่ปลายคางของยูนนาหันไปมาเบาๆ
“ฉันรู้ตัวหรอกนา ว่าพูดอะไร แล้วเธอไม่อยากมีบ้างเหรอ”
ยูนนาปฏิเสธ เธอไม่ได้บ้าแน่นอนและไม่ได้ฝันกลางวันด้วย เธอมีสติเต็มร้อยนะ
“ฉันเชื่อในโชคชะตา สักวันฉันคงได้เจอผู้ชายแบบนี้แหล่ะ”
และแล้วเฮมีก็ชวนยูนนาให้กลับไปที่ห้อง เพราะเกือบจะหมดเวลาพักกลางวันแล้ว และวิชาต่อไปก็เช็คชื่ออีก ถ้าหากว่าเธอไม่ได้ถูกทำโทษเหมือนกับคนอื่นเพราะอาจารย์ก็เป็นแฟนผลงานของเธอ เธอก็ไม่อยากได้อภิสิทธิ์เหนือคนอื่นอย่างนี้ เพราะไม่อย่างนั้นจะต้องถูกเพื่อนๆ เหม็นขี้หน้าอย่างแน่นอน
“ไปก็ไป”
ยูนนาก็ออกเดินตามเฮมีไป ผู้ชายที่เฮมีชอบจะเป็นอย่างไรนะ เขาจะดูแลปกป้องเธอได้หรอเปล่า อื่มแต่ชั่งมันเถอะ เมื่อถึงเวลาก็รู้เองนะแหล่ะ
ห้องเรียนในคาบสุดท้ายของวัน
“เอาล่ะ ทุกคนวันนี้ก็พอแค่นี้น่ะจ๊ะ หวังว่า คงจะมีการบ้านที่ทำเสร็จเรียบร้อยมาส่งครูในวันพรุ่งนี้นะ”
ครูวิชาคณิตศาสตร์ขยับแว่น พร้อมกับทำท่าว่าถ้าหากใครทำไม่เสร็จเธอจะปาดคอให้ตายไป
“โธ่ ครูครับ ไม่โหดไปหน่อยหรือครับ ให้ทำตั้ง 20 ข้อแนะ”
เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่ง พูดออกมาเหมือนจะต้องตายในเมื่อได้ยิน
“ใช่ อาจารย์ใจร้าย ไม่สงสารพวกหนูบ้าง ต้องอดนอนแน่เลย”
เพื่อนนักเรียนหญิงอีกคนก็พูดสนับสนุนขึ้น
“พวกเธอไม่ต้องออนว้อน ที่ครูให้เธอทำนี้ก็เล็กน้อยน่ะจ๊ะ หรือจะเอา 50 ข้อ”
ครูไม่สนกับคำเรียกร้องเหล่านี้ แถมยังจะขู่เพิ่มข้อเข้าไปอีก
“อาจารย์อะ 20 ข้อก็ได้”
เพื่อนคนที่บอกว่าโหด รีบรับคำว่าจะทำ 20 ข้อทันที
“เอาล่ะ เดี่ยวเลิกเรียน เฮมีมาพบครูที่ห้องพักสักครู่นะจ๊ะ”
“เออ ค่ะ”
เฮมีที่นั่งอยู่ตอนกลางของห้องตอบ ก่อนจะเริ่มเก็บสมุดหนังสือเรียนที่อยู่บนโต๊ะ
เมื่อทำความเคารพอาจาย์เสร็จแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันออกไป ใครที่มีเวรทำความสะอาดก็แยกไปเอาอุปกรณ์ ส่วนใครที่รีบกลับบ้านก็ออกไปทันที
“ยูนนา ฉันไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันกน่ะจ๊ะ”
“จ้า โชคดีล่ะ”
เฮมีเก็บของเสร็จ ก็รีบเดินไปห้องพักครู อยากรู้จริงๆ ว่าครูเรียกไปพบเรื่องอะไร วันนี้เธอทำอะไรผิดหรือเปล่านะ ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่น่า เฮมีคิดไปในระหว่างทาง แต่ก็คิดไม่ออกว่าครูเรียกไปทำไม ก็สายหัวไปมา
“เรียกไปทำไมนะ แต่ก็ชั่งเถอะ ไปถึงก็รู้เองแหละ”
จนมาถึงหน้าห้องพักครู ก็เข้าไปทันที
ความคิดเห็น