คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : MIDNINGTH---MARKJAE
Midnight
markjae
บ้านไม้ทรงไทยสองชั้นที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า
บ้านที่สุดแสนจะเก่าและทรุดโทรมถูกทิ้งร้างไร้คนดูแล
คำถามในหัวผมตอนนี้
"ยังมีบ้านแบบนี้เหลืออีกเหรอ
แล้วใครเป็นเจ้าของกัน"
ผมชื่อมาร์ค เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนมาจาก LA
ถ้าถามว่าผมมายืนสงสัยอะไรตรงนี้
ก็ผมดันเช่าบ้านพักข้างๆบ้านหลังนี้พอดีน่ะสิ
แต่ ช่างมันเถอะ
ผมควรจะเข้าบ้านพักผ่อนดีกว่าน่ะ
ว่ากันว่าผู้ใดที่พานพบวิญญาณที่ล่วงลับไปแล้วเกิน
3 วัน จะต้องมีอันเป็นไป
คืนที่ 1
เอี๊ยดดดดด อ๊าด
เสียงประหลาดที่ดังขึ้นทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก
"เที่ยงคืน
เสียงไรว่ะ" ผมลุกขึ้นเปิดไฟห้องนอนก่อนดูนาฬิกา พรางสำรวจที่มาของเสียง
แต่ก็ไม่พบสิ่งปกติอะไร
ผมตัดสิ้นใจปิดไฟ
ตั้งท่าจะนอนต่อ
แต่
เสียงเรียกเบาๆที่ปนมากับเสียงลม
เสียงที่ทำให้ผมตกอยู่ในภวังค์ เสียงที่สั่งให้ผมก้าวเดิน
จนกระทั่งเท้าเปล่าของผมสัมผัสกับพื้นดินที่เย็นเชียบเรียกสติผมให้กลับมา
ผมกำลังยืนอยู่หน้าบ้านทรงไทย
เอี๊ยดดดดด อ๊าด
ประตูที่ถูกปิดตายค่อยๆเลื่อนเปิดช้าๆ
ความสงสัยมากมายพรั่งพรูสู่สมอง สองขาของผมก้าวเข้าไปในบ้านด้วยความเคยชิน
เคยชิน...งั้นเหรอ...
ภายในบ้านดูสะอาดผิดจากเมื่อกลางวันโดยสิ้นเชิง
สภาพทรุดโทรมตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว ราวกับมันพึ่งถูกสร้างขึ้นมาใหม่
ผมก้าวเท้าเดินสำรวจอย่างเชื่องช้า
"ท่านพี่อีเอิ้น"
เสียงเรียกเบาๆที่ดังมาจากด้านหลังผมทำให้ผมสะดุ้งก่อนหันมาตามเสียงเรียก
ร่างบางผมประบ่าในชุดสีขาวล้วน
ผิวสีขาวซีดจนกลืนไปกับเสื้อผ้า ใบหน้าน่ารักยิ้มอ่อนๆให้ผม ไฝเม็ดเล็กๆที่ใต้ตา
ขับให้ใบหน้านั้นน่ามองขึ้น
"เธอเป็นใครทำไมมาอยู่ที่นี่
นี่บ้านเธอเหรอ" ผมเอ่ยถามพลางเดินเข้าไปใกล้ ร่างตรงหน้าชะงักค่อยๆก้าวเท้าถอยหลังหนี
ก่อนพร่ำคำแปลกๆ
"ท่านพี่จริงๆใช่ไหม
กลับมาหาผมจริงๆใช่ไหม ท่านพี่อีเอิ้น"
เสียงหวานเปล่งออกมาด้วยความเศร้าสร้อย ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้เลยว่า เธอต้องการอะไร
คำพูดแปลกๆทำให้ผมสับสน
"เธอพูดอะไร
ฉันไม่เข้าใจ"
"ท่านพี่
จำข้าไม่ได้เหรอ ฮึก" เสีงสะอื้นที่มาพร้อมกับหยดน้ำตามากมายหลั่งรินจากคนตรงหน้า
ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน
ผมมั่นใจว่าผมไม่เคยรู้จักคนตรงหน้ามาก่อน
แต่ผมกับรู้สึกผูกพันกับคนตรงหน้าอย่างประหลาด
ความรู้สึกโหยหา
อยากปกป้อง อยากกอดร่างตรงหน้านั่นมันอะไรกัน สองขาผมสั่งให้ก้าวไปหา
หวังจะดึงคนตรงหน้ามากอด และซับน้ำตานั่น
แต่
เสียงบางอย่างที่ดังอยู่ข้างหูผมทำให้ผมชะงัก
สั่งให้ขาหยุดเดิน ก่อนภาพตรงหน้าจะค่อยๆเลือนหายไป
"พี่มาร์ค
ตื่นดิเห้ย" เสียงใสที่ดังนั่นหูทำให้ผมลืมตามองคนที่กำลังนั่งทับอยู่บนตัวผม
เมื่อกี้ฝันเหรอ
ฝันเป็นตุ๊เป็นตะ
"พี่มาร์คคคคค
ได้ยินป่ะเนี่ย"
"หนวกหู แบมพี่หนักน่ะ"
ผมผลักแบมน้องชายต่างชาติที่เป็นคนอาสาจะดูแลผมในขณะที่ผมอาศัยอยู่ที่นี่
"คิดว่าจะไม่ตื่นซะละ
ปลุกยากชะมัด"
“ก็ตื่นแล้วไง”
“อุส่าปลุก
คำขอบคุณก็ไม่มี” แบมมองค้อนเบะปากใส่ผม ซึ่งผมก็มองว่าน่ารักดี
"พูดมากว่ะแบม
พี่หิวไปหาอะไรให้กินหน่อยดิ" ผมพูดตัดบทแบม
เพราะเรื่องในสมองผมตอนนี้มีแต่คนคนนั้น
ผมลุกขึ้นยืนก่อนคว้าผ้าขนหนู
น้ำจากฝักบัวค่อยๆไหลจากผมไล่ลงมาตามลำคอและร่างกาย
ผมยืนนิ่งใต้น้ำพลางคิดถึงสิ่งที่ฝัน
คนคนนั้นเป็นใคร
ทำไมเขาเหมือนรู้จักผม แต่ผมไม่รู้จักเขา ทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นเคยแบบนี้น่ะ
แล้วอีเอิ้นนี่ใครกัน
ทำไมชื่อนี้คุ้นจัง เหมือนเป็นสิ่งที่ผมไม่ควรจะลืม
แต่
ผมกลับจำมันไม่ได้เลย
.....................................TBN...............................
มีงานท่วมหัว เอาตัวไม่รอด...............
ชีวิตประจำวันของเราคือ ตื่น ไปทำงาน นอน.....
แค่จะเปิดคอมยังขี้เกียจ 5555 ที่เห็นทวิตทั้งวันคือเราทำงาน ไม่ได้ว่างน่ะ 55555
กี่เปอร์ไม่รู้ จะมาต่อตอนไหนก็ไม่รู้ จะจบไหมก็ไม่รู้ อย่าตบเรา 5555
เรื่องนี้มีสามคืนกับหนึ่งวัน แต่คืนสามไม่รอด เอาไปคืนเดียวก่อนนนนนน
วันนี้เลิกสองทุ่มเลยเปิดนิดหนึ่ง ไปนอนดีกว่า คิคิ
ความคิดเห็น