ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Amnesia (II) (รอรีไรท์)
Cr. hunhuntaro
เสียเรื่อทำวามร้อนัึ้นภายในบ้านหลัหนึ่แถวๆย่านเมีย เป็นบ้านสไล์โมเิร์น ึ่ไม่ไ้สวยหรูอะไรมามาย แ่็ให่พอที่ะบรรุนเ้าไปไ้ประมาร้อยว่านเลยทีเียว มีายวัยลานำลันั่อยู่บนเ้าอี้ไม้อาร์มแร์ มือที่เหี่ยวีเพราะารใ้านมานาน ำลัถือระาษสีน้ำาลที่มีรอยไหม้เือบรึ่แผ่น เา้อระาษใบนั้นอยู่นานแสนนาน นระทั่ประูบานให่เปิออ เารีบเ็บระาษเ้าใส่ลิ้นัแล้วปิลอย่ารวเร็ว
"พ่อรับ ผมไปที่บริษัทแปปนึนะ พอีว่ามีเสนหายะทันหันน่ะฮะ"
เสียอ 'ปาร์ านยอล' พูึ้นมาาหลัประูบานให่ เพราะเาไม่อยาะรบวนุพ่อที่อาะำลัทำานอยู่ านยอลพึ่บาะอัษรศาสร์ แ่เาไ้านเร็วว่านอื่นๆ เพราะว่าทา้านภาษาอเานั้นถือว่าใ้ไ้เลยทีเียว มีแ่นอยาให้เาไปเป็นล่ามที่บริษัทอนทั้นั้น
"อืม" ายวัยลานผู้เป็นพ่ออปาร์ านยอลพึมพำอบเบาๆ เาถอนหายใแล้วเอื้อมมือไปหยิบระาษใบสีน้ำาลึ้นมาอีรั้
อนนี้านยอลออไปที่บริษัทแล้ว และที่เาบอว่ามีเสนหาย็น่าะเป็น 'บยอน แบฮยอน' ะแพทย์ศาสร์ามหาลัยเียวันับที่านยอลพึ่บ ายวัยลานถอนหายใอีรั้ แ่ราวนี้ภายในลมหายใมีวามัวล่อนอยู่
"้อส่ไปแล้วสินะ...ปาร์ านยอล..."
เาพูึ้นมาอย่า่วยไม่ไ้ ถ้าอยาไ้สิ่หนึ่ ็้อแลับอีสิ่หนึ่ ึ่เาเลือแล้วว่าะเลืออย่าไหน ทุอย่าที่เาทำ็ล้วนมีเหุมีผล ระาษใบสีน้ำาลที่เาถืออยู่อนนี้ไ้ลายเป็นผถ่านสีำไปแล้ว เาหยิบโทรศัพท์ึ้นมาแล้วโทรออหาเบอร์ที่ั้ไว้เป็นเบอร์ประำ
"ส่ปาร์ านยอละอัษรศาสร์ไปที่อ์ร..."
____________________________
"บยอน แบฮยอน...อายุยี่สิบสี่ปี หายไปอนเ็โมสิบห้า...โอเ นายทำให้ันมีานเพิ่มึ้นมาหนึ่านเลยนะโอ เฮุน... ึ่อนแรมัน็เยอะอยู่แล้ว"
"อ้าวๆ พูี้ไม่อยาไ้เินรึุปาร์ านยอล?"
"ถ้านายไม่นัแบฮยอนออมา แบฮยอนไม่หายไปแบบนี้หรอ"
"ถ้ามันไม่ี้เีย ัน็ไม่้อมานั่อยู่รนี้หรอ"
"ถ้านายะมาทะเลาะับัน็เิออไป...นะรับ"
"ใรเริ่ม่อนล่ะไอสั! พอเหอะ...เพื่อนสนิทันหายไปนนึเลยนะเว้ย พ่อแม่มันยัไม่รู้เลย เอาไ่อีรับุปาร์?"
านยอลถอนหายใพร้อมเอนหลัพิพนัเ้าอี้ ที่เารู้ัับเฮุน็เพราะว่าพวเาอยู่หอเียวัน แถมเป็นรูมเมัน้วย านยอลไม่่อยถูับเฮุนัเท่าไหร่ เพราะเฮุนอบแล้านยอล พวเามัะอบทะเลาะันอยู่บ่อยๆแ่็ยัปรึษาหารือันไ้ านยอลนั่มอประวัิแบฮยอนพร้อมับเลือาไปรอบๆห้อ เฮุนบอว่าเาไปที่ห้ออแบฮยอนมาแล้ว แ่ไม่พบสิ่ผิปิ แถมอนนั้นล้อวรปิที่อนโเสียะทันหัน้วย านยอลเลยไ้แ่ทำหน้าเอือมระอาอยู่อย่านี้
"เี๋ยวันัารให้รึัน ลับบ้านันเหอะ นี่็ะสามทุ่มแล้ว บ้านนายอยู่ใล้บ้านันใ่มะ ไปเหอะเี๋ยวันไปส่...เห็นนายนั่รถไฟฟ้าแล้วมันน่าสสาร" านยอลพูับทพลาเ็บอสัมภาระไป้วย
"ันประหยั่าหาละโว้ย" เฮุนแย้ลับ "ใระไปใ้เินฟุ่มเฟือยเหมือนนาย"
แน่นอน... านยอลไม่ไ้โ้ลับ เายัไหล่เสมือนยอมรับที่ัวเอเป็น
านยอลเินนำเฮุนออาห้อ เาเินรไปที่แผวบุมไฟแล้วันสวิท์ลอย่ารวเร็ว
อนนี้ทั้บริษัทมืสนิท านยอลเลยเปิโหมไฟายในโทรศัพท์อนเอแล้วให้เฮุนเินามมา้าหลั พวเาเินไปเรื่อยๆ ามทาเินมี้นไม้ประับไว้อยู่ลอสอ้าทา พื้นปู้วยพรมสีน้ำาลเ้ม านยอลมอออไปนอระบานให่มหึมาที่บริษัทออแบบึ้นมา เาิว่าัวันระ้อแแน่ๆ เพราะระไม่ไ้หนาอย่าที่มัน้อเป็น โนอแ็ปาใส่นิเียว็แแล้ว แถมร้ามับบริษัท็เป็นสวนสาธาระ้วย เป็นอะไรที่โร 'อันราย' หลัาที่านยอลละสายาออมาาบานระ เา็เห็นว่าเฮุนำลัเพ่มออะไรบาอย่าที่อยู่้านนออย่าั้อั้ใ
"มออะไรวะไอฮุน" ถามเฮุนที่ยัไม่หันลับมามอหน้าเา
"มอผีมั้ เอ้ย! อาะเป็นผีริๆ็ไ้...มึ ลอปิไฟายิ้" เฮุนสั่ให้านยอลปิไฟาย เาทำาม และอนนี้็ไม่มีแสไฟเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น