คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 5
“รู้แล้วหน่า อย่าบ่นมากได้มั้ย”ผมบอกปัดๆก่อนจะยกกระเป๋าขึ้นสะพายเตรียมจะออกจากห้องเพื่อหนีเสียงที่กำลังแว้ดๆอยู่นี่
“ก็คนมันห่วงหนิ ทำไมไม่เข้าใจบ้างละ”ผมชะงักเท้าแล้วหันกลับมามองไอจีที่ยืนหน้ายุ่งอยู่ที่เดิม
อั่ก
“หนักนะเว้ย”มันตบหลังผมปุๆที่อยู่ๆก็วิ่งไปทิ้งน้ำหนักใส่ตัวมัน
“ต่อไปจะใจเย็นละกัน”
“ทำให้ได้ด้วยละ”ผมตบหลังมันเบาๆก่อนจะปล่อย
“ทีหลังอย่าทำอีกนะ”ผมตีตัวออกห่างทันทีที่มันกำลังจะบ่นอีกรอบ
“ไปเหอะว่ะ รำคาญ”นั่นแหละครับขนาดไอเบ้ยังขี้เกียจฟังแทนมันล็อกคอผมก่อนจะเดินหนีไอจีที่ยังบ่นตามไม่เลิก
“อ้าวซึงรี”ผมหันมองตามทางที่เบ้ให้ความสนใจก็เจอจอมโก๊ะยืนอยู่
“มาหาไอตี่หรอ”ผมหันขวับก่อนจะถลึงตาใส่คนที่ว่าผมตี่
“เอ่อ ฮะ”ตอบไอเบ้จบก็มองมาทางผม ทำให้ผมนึกขึ้นได้ทันทีเมื่ออีกคนทำหน้าหงอยลง
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นหน่า”
“ก็เหมือนฮยองจะลืม”ผมถอนหายใจ ก็เกือบจะลืมจริงๆนั่นแหละถ้าซึงรีไม่มายืนรอป่านนี้ผมอาจจะโดนเพื่อนลากไปถึงบ้านแล้วก็ได้
“โทษทีว่ะ เย็นนี้นัดกับซึงรีไว้”
“ไปไหนกันว่ะ”
“ไม่รู้ว่ะ”
“หาาาาา”
“หาอะไรวะ”ผมถามอย่างเซ็งๆแหกปากกันซะดัง
“จะบ้ารึไงวะ จะไปกับน้องเค้าแต่ไม่รู้ว่าจะไปไหน น้องมันยังเด็กนะเว้ยยยไอตี่”ผมมองหน้าไอจีงงๆ คือประโยคมันก็เหมือนจะห่วง แต่คนที่ห่วงไม่ใช่ผมอ่ะนะ
“ก็ซึงรีขอให้ไปเป็นเพื่อน อีกอย่างฉันไม่คิดจะทำอะไรอยู่แล้ว”ผมบอกก่อนจะตบหัวไอจีเบาๆคิดอะไรของมัน แล้วแหม่เรียกซึงรีว่า “น้องเค้า” นั่นหน่ะเด็กผู้ชายนะเรียกซะขนลุก
“ไปด้วย”
“หาาาาาา”เออ คราวนี้ผมกับไอเบ้ทำของหายล่ะครับ จบประโยคไอจีเลยต้องรีบหากันใหญ่ -.-
“ไม่ได้?”ถามได้กวนส้นชะมัด
“จะไปเป็นก้างมันทำไมวะ”
“ทำไมล่ะไอเบ้ ก็อยากไป ว่าไงไอตี่”
“ถามเจ้าตัวนู้น มาถามอะไรคนถูกชวน”อันที่จริงออกแนวแพ้สายตาเศร้าๆของอีกคนมากกว่า ก็นะผมมันเป็นพวกแพ้ลูกอ้อนกับแววตาเศร้าๆนี่ครับ แถมผมเคยไปบอกซึงรีไว้ว่าถ้าเค้าต้องเดือดร้อนเพราะผมจะให้ขออะไรก็ได้อย่างนึง แล้ววันนี้ก็เหมือนว่าเค้าจะซวยเพราะต้องเอาข้าวมาให้ผม เจ้าตัวเลยขอให้ไปเที่ยวเป็นเพื่อนก็ตามนั้นแหละครับแล้วอีกอย่างผมก็ว่าง
“ไง พี่ไปด้วยได้มั้ย”ไม่รู้ว่าคิดไปเองมั้ยแต่น้ำเสียงตอนมันคุยกะซึงรีนี่ดูอ่อนโยนขึ้นเยอะ
“เอ่อ”ผมพยักหน้าให้ซึงรีที่อึกอักแล้วมองมาทางผมว่าตัดสินใจเอาเลยเพราะผมก็ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะพาไปไหนเหมือนกัน
“ก็ได้ฮะ”
“น่ารักจังเลย”
“แค่กๆๆๆๆๆ”ผมที่กำลังมองท่าทางกระแดะสุดๆของไอจีที่เดินไปบีบแก้มซึงรีถึงกับสะดุ้งเพราะอยู่ๆไอเบ้ก็ไอจนแทบจะอ้วกออกมา เพื่อนผมมีแต่เพี้ยนๆนะว่ามั้ย -*-
“ฮยองฮะ หิวมั้ย”ผมพยักหน้าให้ซึงรีนิดๆระหว่างเดินออกมาจากรั้วโรงเรียนที่มีนักเรียนบางส่วนทยอยออกมาพร้อมกัน
“เดี๋ยวถึงแล้วหาอะไรกินกันก่อนนะฮะ”ผมพยักหน้าหงึกหงัก
“แม่งสร้างโลกส่วนตัวกันอีกละ”จียงบ่นกระปอดกระแปดระหว่างเดินข้างๆยองเบที่ชมนกชมไม้อย่างอารมณ์ดี
“แล้วจะไปยุ่งทำไมวะ”
“ก็หมั่นไส้ มุ้งมิ้งงุ้งงิ้งไม่สนใจเพื่อนฝูงมั่งเลย”พูดไปก็มองแดซองที่ถือกระเป๋าให้ซึงรีและซึงรีที่เกาะเกี่ยวนิ้วก้อยของอีกคนไว้ถ้าเดินไปผ่ากลางจะเป็นอะไรมั้ยนะ/-*-/
“คิดอะไรไม่ดีอีกล่ะ”จียงตวัดสายตามองเพื่อนรักอย่างเคืองๆที่รู้ทัน
“อะไร เปล่าหนิ “
“หรออออ”
“ไอ้เบ้ กวนนะกวน เดี๋ยวจะโดน”
“ชอบเค้าก็ไปบอกดิวะ อมพะนำอยู่นั่นทำอย่างกะพวกโรคจิตตามเค้าเงียบๆเหมือนโรคจิตเนี่ย”
“ชอบเชิบอะไร พูดไม่รู้เรื่องเลยนะเว้ยยย”
“หรอออออ”จียงจิกสายตาเพื่อนตัวเตี้ยที่เอาแต่ล้อเค้าอยู่นั่น
“เอาจริงๆเลยนะ หยุดคิดไร้สาระว่าจะแย่งของเพื่อนเหอะ ดูไม่ออกหรือฟอร์มจัด ก็รู้ๆอยู่ว่าไอแดคิดกับซึงรีแค่น้องชายหน่ะ อยุ่ที่แกนั่นแหละ “ยองเบพูดจบก็เร่งฝีเท้าไปเดินเคียงข้างคนข้างหน้าแล้วหยอกล้อสนุกสนาน จียงที่มองตามก็จี้ดนิดๆกับคำพูดสุดแทงใจดำของเพื่อน ก็จริงเพราะแดซองก็แสดงเจตนาของตัวเองชัดเจนว่าพี่ชายและไม่เคยทำให้ซึงรีเสียหาย มีแต่เค้าที่คิดมาก แต่จะให้ทำไงได้ ในเมื่อซึงรีคิดคนละอย่าง
“ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นอย่างนี้สักหน่อย”พึมพำกับตัวเองก่อนจะวิ่งตามเพื่อนไป
.................................
“ฮยองรู้มั้ยฮะว่าโรงเรียนเรามีครูพละมาใหม่แทนครูจองฮวาหน่ะฮะ”ซึงรีถามขณะที่กำลังกินอาหารกันอยู่โดยซึงรีนั่งกับแดซองฝั่งตรงข้ามเป็นจียงกับยองเบ ที่ที่ซึงรีพามาเหมือนจะเป็นตลาดนัดที่มีแต่วัยรุ่นมาเดิน ขายของแฮนด์เมค และของทั่วไป คนพลุกพล่านชวนหลงทางเป็นที่สุด -*-
“ครูจองฮวา? ที่ขาหักหน่ะหรอ”ยองเบถามกลับ
“อย่างนี้ก็หมายความว่าครูจองฮวาจะไม่มาสอนแล้วล่ะสิ”แดซองสมทบอย่างอึ้งๆก็ครูจองฮวาสอนพละพวกเค้ามาตั้งแต่แรกเลยนี่นา 5 ปีได้แล้วมั้ง
“น่าใจหายว่ะ”จียงพูดอีกคนวันก่อนเพิ่งจะไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลเอง
“ไม่ใช่ฮะ เห็นบอกว่ารับเพิ่ม แต่ครูจองฮวาขาหักพอดีเลยให้มาสอนแทนด้วย”
“อ่ออออ ตกใจหมด”ทั้งสามคนถอนหายใจ
“เค้าว่าเพิ่งจบด้วยนะฮะ แต่ได้บรรจุเร็วมากเลยท่าทางจะเก่งนะฮะ ฮยองว่ามั้ย”จียงที่กำลังจะโต้ตอบกับซึงรีก็ชะงักเพราะดูเหมือนจะเลือกคุ่สนทนาอยู่แล้ว ยองเบที่มองออกก็ตบหลังเพื่อนเบาๆอย่างให้กำลังใจ
“อืม งั้นมั้ง เราก็อยากเป็นครูหนิ พยายามเข้าล่ะ”แดซองบอกก่อนจะจัดการกับอาหารตรงหน้าต่อ
“ผมจะพยายามมากๆเลยฮะ”ซึงรีพูดแล้วยิ้มกว้างที่แดซองฮยองใส่ใจเรื่องเล็กๆน้อยๆของตัวเอง
“ซึงรีอยากเป็นครูหรอ”
“ฮะ”ซึงรีตอบจียงแล้วยิ้มบางๆมาให้
“พยายามเข้าล่ะ”ยองเบบอกก่อนจะได้รับรอยยิ้มสดใสมาให้
“ฮยองว่าผมจะทำได้มั้ยฮะ”ซึงรีหันมาถามแดซองอย่างอ้อนๆ
“เอาหน่า น้องชายพี่เก่งอยู่แล้ว”ตอบก่อนจะโยกหัวอีกคนไปมาซึงรีหน้างอ
“เก่งก็เก่ง ทำไมต้องน้องชายด้วย”
“ไอโก๊ะ พูดมาก”แดซองบอกก่อนจะดันแว่นซึงรีให้เข้าที่
“ฮยองอ่ะ”
“กินๆเข้าไป”
“ฮยองอ่าาาาา โอ๊ยร้อนนะฮะ”ซึงรีโวยวายเมื่อแดซองยัดข้าวร้อนๆเข้าปาก จียงที่มองอยู่ก็อึดอัดนิดๆกับเค้าซึงรีแทบจะไม่แสดงอารมณ์อะไรเท่าไหร่แต่กับแดซองก็ดูร่าเริงดี คงจะหวังยาก หลังจากออกจากร้านอาหารซึงรีก็ลากแดซองไปเดินเลือกซื้อของที่อยากได้ พาไปวาดภาพเหมือนคู่กันซึ่งแดซองก็ยอมตามใจ ยองเบที่ไม่ชอบเดินก็ไปรอที่เกมเซนเตอร์ส่วนจียงที่ตอนแรกเดินไปด้วยก็ทนกับบรรยากาศของซึงรีที่สร้างขึ้นมาเพื่อแดซองไม่ไหวเลยกลับมารอทั้งคู่ที่เกมเซนเตอร์กับยองเบแต่ก็ต้องเซ็งซ้ำสองเมื่อไอคนให้คำปรึกษาดันบ้าเกมหลุดไปอีกมิติเป็นที่เรียบร้อย เฮ้อออ คิดแล้วปวดหัวเล่นเกมดีกว่า
.................................
Rrrrr Rrrr
“ว่าไง”
(เดี๋ยวฉันกับไอจีกลับก่อนนะ พอดีแม่โทรตามว่ะ)
“เออๆโทษที”แดซองบอกเพราะตั้งแต่มาเค้าไม่ค่อยได้เที่ยวเล่นกับเพื่อนสักเท่าไหร่
(ไม่เป็นไร ชดเชยด้วย55555555)
“เออ เจอกัน”แดซองบอกก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายตัดสายไป
“โอ๊ะ ขอโทษฮะ”แดซองที่เดินไม่ระวังก็ไปชนกับคนที่เดินเลี้ยวมาอีกทางก่อนจะไม่ติดใจอะไรเพราะอีกคนก็กล่าวขอโทษและเดินจากไป คงจะรีบล่ะมั้ง
“มีอะไรรึเปล่าฮะฮยอง”ซึงรีที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำถามแดซองที่ท่าทางแปลกๆ
“เปล่าหรอก เหนื่อยรึยัง หืม”แดซองถามก่อนจะผลักหัวอีกคนเบาๆ
“เหนื่อยดีมั้ยน้าาาาาาา”ซึงรีลางเสียงพลางทำท่าคิด
“คิดได้แล้วโทรบอกล่ะกัน”แดซองที่แหย่อีกคนก็เดินหนีคนชอบเล่นตัวก่อนซึงรีจะวิ่งมาคว้านิ้วก้อยเอาไว้อย่างไว
“โหยยย ฮยองอ่า กลับกันเถอะฮะ เอ่อแล้วเพื่อนฮยองล่ะฮะ”
“กลับไปก่อนแล้วหน่ะ”
“อ๋อ ฮะ”
“กี่โมงแล้วฮะ”ซึงรีถามแดซองที่ตอนนี้ลงจากรถไฟฟ้ามาสักพักและกำลังจะเดินเข้าซอยบ้านของซึงรี
“สามทุ่มกว่าแล้วหน่ะ นี่บอกพ่อกับแม่แน่ใช่มั้ย”
“บอกแล้วสิฮะ แต่ว่านะ”
“หือ”แดซองถามซึงรีที่อยู่ๆก็เกริ่นขึ้นมา
“ดึกขนาดนี้แล้ว กว่าจะฮยองจะถึงบ้านก็อีกนาน นอนที่บ้านผมมั้ยฮะ”
โป๊ก
“แก่แดด”
“ฮยองอ่ะ ผมเจ็บนะ”
“สมควร คิดอะไรแต่ละอย่าง”
“คิดอะไรล่ะฮะ แค่กลัวฮยองเป็นอันตรายต่างหาก”
“ฉันอยู่กับนายก็อันตรายมากพอแล้วหน่า”
“อันตรายต่อหัวใจป้ะฮยอง”
“อีกสักทีมั้ย”แดซองยกมือขึ้นมาจะฝากกำปั้นลงบนหัวอีกคนอีกสักที
“ฮยองอ่ะ ผมจะงอนแล้วนะ”
“เข้าบ้านไปเลยไป”
“ชิ”ทำปากยู่อย่างขัดใจก่อนจะกอดอกไม่ยอมเข้าไปในบ้านจนแดซองยกกำปั้นขึ้นมาอีกรอบทำให้ซึงรียกมือว่ายอมแพ้
“ก็ได้ๆเข้าแล้วฮะ ขอบคุณที่ไปเที่ยวด้วยกันนะฮะ ไว้ไปกันอีกนะ”แดซองพยักหน้าแล้วยกมือขึ้นเป็นเชิงบอกลา
“แดซองฮยอง ฝันดีนะฮะ จุ้บ”แดซองที่หันกลับมาตามคำเรียกก็ชะงักค้างเพราะซึงรีหอมแก้มจะด่าว่าอะไรก็ไม่ทันอีกคนที่หนีเข้าบ้านไปแล้ว มันน่านัก คงได้แต่ด่าในใจ
“เฮ้อออ”ซึงรีที่แอบยืนดูแดซองตรงหน้าต่างของบ้านก็ยิ้มกว้าง
“ก็เพราะฮยองเป็นอย่างนี้ไงผมถึงรัก”
ความคิดเห็น