คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรี่ยราดครั้งที่ 2 Sweet Part
Sweet part
“เมียจ๋า~”
“เมียจ๋าพ่อง ไปไกลๆเลยไป”
ว่าแล้วก็ใช้ขาอันเรียวงามยกขึ้นยันตัวของไอคนที่เลื้อยเข้ามาใกล้ให้ถอยห่าง ปาร์คชานยอลเบ้ปากแต่ก็ยังไม่ละความพยายามลุกขึ้นเดินอ้อมไปทางด้านหลังแล้วจัดการเอามือโอบกอดร่างบอบบางที่นั่งอยู่ที่โซฟาไว้ คนที่โดนกอดดิ้นไปมาเล็กน้อยก่อนจะเบะปากออกที่โดนคนตัวใหญ่กว่าใช้กำลังเข้าจัดการเสียอยู่หมัด พอรู้ว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้ก็เบ้ปากแล้วตีมือคนซนที่ดูเหมือนจะไม่หยุดเพียงแค่กอด
“นี่! มือน่ะ มือน่ะอย่าเลื้อยไปเลื้อยมาให้มากนักได้มั้ย เสียวนมเว้ย!”
“เมียจ๋าพูดงี้มาให้ผัวจ๋าปล้ำเหอะ~”
“อื้อออออ หยุดนะชานยอล~” ถึงจะเอ่ยปากห้ามแต่ทว่าเรี่ยวแรงทีจะห้ามกลับเหือดหาย หายตั้งแต่โดนกอดแล้วเสียด้วยซ้ำ นี่ยิ่งมาจูบตัดกำลังกันแล้วด้วยเขาจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปขัดขืน ใบหน้าหวานเริ่มแดงก่ำเมื่ออากาศหายใจถูกอีกคนลิดรอนไปจนเหลืออยู่ริบหรี่ มือบางวางลงบนแผงอกแกร่งก่อนจะตะกุยไปมาเบาๆ ร่างสูงดูดดุนริมฝีปากบางนั่นอีกครั้งแล้วถอนออกมาอย่างเสียดาย มองคนที่หมดแรงอยู่ในอ้อมอกอดไม่ได้ที่จะกดจูบแรงๆลงทีริมฝีปากบวมเจ่อเพราะเขาเมื่อครู่ “เมียจ๋า~”
“อืออออ”
“ขอปล้ำได้มั้ย”
“ปล้ำพ่อง!”
“พ่องอีกแล้ว ตกลงปล้ำได้ป่าว?”
“ไม่รู้” คนถูกถามเลี่ยงตอบไปอีกทางทำเอาคนได้ยินยิ้มกว้าง ลองให้อีกคนตอบมาแบบนี้สิแสดงว่ายอมเขาไปเสียครึ่งแล้ว ยังไม่ทันอีกคนจะได้หายใจดีอากาศในตัวก็ถูกขโมยไปอีกรอบเสียแล้ว มือหนาช้อนร่างของคนตัวเล็กขึ้นก่อนจะพาเข้าไปยังห้องนอน เสียงหวานๆครางฮือประท้วงอีกคนออกมาเป็นระรอก
และมันจะดังไปอีกทั้งคืน....
รุ่งสาง ร่างบอบบางที่นอนอยู่บนเตียงพลิกตัวไปมาอย่างอึดอัด แขนใหญ่ที่พาดทับอยู่บริเวณช่วงเอวทำเอาเขาต้องเบ้ปากน้อยๆ ทั้งๆที่เมื่อก่อนทำไม่เคยจะเป็น แต่ไอ้ท่าเบ้ปากนี่ดูเหมือนจะกลายเป็นเท่าประจำตัวไปเสียแล้วตั้งแต่อยู่กับใครอีกคนที่เพิ่งจะสูบพลังเขาไปเมื่อคืน เขาพลิกตัวหันไปมองใบหน้าคมแล้วสัมผัสเบาๆ ใบหน้าของปาร์คชานยอลยามหลับดูไม่มีพิษมีภัย อย่าให้ได้ตื่นเชียว คำพูดคำจาชวนน่าถีบได้ทั้งวัน....
อ่า...วันๆหาแต่เรื่องจะจับปล้ำ ไอ้หื่นเอ๊ย
คนตัวบางระบายยิ้มบางปัดหน้าที่ลงมาปรกรกรุงรัง เอื้อมมือไปแตะที่ริมฝีปากของอีกคนที่ยามขยับพูดคำพูดแต่ละอย่างชวนทั้งเขินและน่าถีบไปพร้อมๆกัน ไล่ไปแตะที่ดวงตาที่ชอบทอประกายเจ้าเล่ห์ก่อนจะกดจูบเบาๆลงที่ริมฝีปาก แต่พอจะผละออกกลับโดนคนที่หลับอยู่เมื่อกี้รั้งเอวเข้ามาเสียอย่างนั้น “ลักหลับกันแบบนี้ ไม่ดีเลยน้า ทำไมไม่สะกิดผัวจ๋าหน่อยล่ะคะ”
“ฮื่อออ ปล่อยนะ ไม่เหนื่อยรึไง”
“เมียจ๋าสะกิดมาแบบนี้ นอนต่อไม่ได้แล้วล่ะ”
“ชานยอลอ่า ชั้นระบมไปหมดแล้วนะ”
“เจ็บมากมั้ย ตรงนี้หรอ”
“อ๊ะ! ไอ้ทะลึ่ง! จับตรงไหนน่ะ!!!”
“หรือว่าตรงนี้? ตรงนี้? ตรงนี้มากกว่า?”
“อื้ออออออออออออออออออออออออออ”
แทนที่เช้านี้แบคฮยอนจะได้ตื่นก็มีอันต้องสลบไปอีกรอบเพราะความไม่รู้จักพอของคนตรงหน้านี่แหละ
“ผัวเมียคู่นี้รุนแรงจังเว้ย แบคฮยอนล่ะ?”
“นอนอยู่ในห้อง ยังไม่ตื่น” คนตอบตอบยิ้มๆแล้วคนโจ๊กในหม้อที่ตั้งใจว่าจะเตรียมให้อีกคนทานยามตื่น เพื่อนสนิทของเขามาเดินร่อนอยู่ในครัวแล้วอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงแซว แต่คนอย่างปาร์คชานยอลหรือจะเขินนอกจากจะไม่โวยวายเหมือนอย่างที่แบคฮยอนทำแล้วยังหัวเราะรับอีก “กี่รอบล่ะเมื่อวาน”
“เสือกน่าจงแด” แต่พอเจอคำถามนี้เข้าไปคราวนี้อีกคนแถบจะยกเท้ายันเพื่อนตัวดีให้ออกจากห้องไป คิมจงแดหัวเราะน้อยๆแล้วเดินไปเปิดประตูห้องนอนหวังว่าจะเข้าไปปลุกเพื่อนอีกคนเสียหน่อยแต่ยังไม่ทันจะได้เห็นอะไรเสียงตวาดขุ่นๆก็ดังมาจากห้องครัว “ถ้าเห็นแม้แต่ปลายนิ้วของแบคฮยอนฉันควักตาแกออกมาแน่”
“โหยเข้ม เข้มครับเข้มมาก” แน่ล่ะ....ถูกผัวจ๋าของแบคฮยอนขู่มาขนาดนั้นใครจะกล้าเปิดประตูเข้าไปกัน ไอ้ชานน่ะพูดจริงทำจริงนะจะบอกให้
โจ๊กร้อนๆถูกเทใส่ชาม พอมองนาฬิกาที่บอกว่าเป็นเวลาสิบโมงครึ่ง ป่านนี้เมียจ๋าคนนี้ของเขาก็ยังไม่ตื่นเลยจัดการมัด(บังคับ)ให้เพื่อนสนิทนั่งรออยู่ด้านนอกส่วนเขาก็นำโจ๊กร้อนๆเข้าไปในห้องนอน จัดการวางชามอาหารที่บรรจงทำวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงก่อนจะสะกิดปลุกคนตัวบางให้ตื่น ร่างเล็กบิดตัวน้อยๆแล้วขยับตัวซุกผ้าห่มไม่ให้อะไรมารบกวนได้
“เมียจ๋า~ โจ๊กเสร็จแล้วนะ ลุกขึ้นมากินก่อนเร็ว”
“อืออชานยอลอ่า อีกรอบชั้นไม่ไหวแล้วนะ”
“คิกๆ อีกรอบอะไรกัน ทำไมเมียจ๋าหื่นอย่างนี้ ลุกขึ้นมานั่งดีๆ ผัวจ๋าจะป้อนนะคะ”
แม้จะรู้ว่าอีกคนเป็นผู้ชายแต่เขาก็ชอบที่ใช้คำพูดคะขา อาจจะเป็นด้วยความเคยชินที่ติดมาจากที่บ้าน แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะแบคฮยอนเคยบอกอยู่ว่าน่ารักดีอยู่เหมือนกันที่เขาพูดแบบนี้ มือหนาช้อนแผ่นหลังบางที่เปลือยเปล่าให้ลุกขึ้นนั่ง จัดการดึงผ้าห่มมาคลุมอีกคนไว้กลัวว่าจะหนาว ดวงตาสีชาปรือมองน้อยๆก่อนจะเอนหัวพิงลงที่บ่าแข็งแรงทำเอาคนที่กำลังจะหยิบชามข้าวชะงักกึก หันมาลูบผมคนข้างกายเบาๆ โอบกอดร่างบางนั้นด้วยอ้อมแขนแข็งแกร่งแล้วจูบลงที่ขมับด้วยความรักใคร่
รัก....คงไม่มีคำใดอธิบายไปได้มากกว่าคำนี้อีกแล้ว
ในวันที่เขาผิดหวังจากรักแรก ก็ได้แบคฮยอนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ แม้จะไม่ได้อ่อนหวานดังเช่นคนทั่วไปหากแต่ความหยาบกระด้างกับท่าทางซึนๆนั่นทำเอาเขาหัวเราะได้ทุกทีอีกทั้งทำเขาหลงรักแบบไม่ได้รู้ตัว ในช่วงแรกคงต้องยอมรับว่าถ้าหากจางอี้ชิงกลับขอคืนดี เขาคงไม่ลังเลที่จะปล่อยมือคนที่ดึงเขาออกมาจากความเศร้านั่นแล้วเลือกที่จะเดินกลับไปทางเก่าอีกครั้ง นับว่าโชคดีที่จางอี้ชิงไม่กลับมา และถึงแม้ว่าจะกลับมาตอนนี้เขาก็มั่นใจ...มั่นใจว่าเขาจะไม่มีทางยอมปล่อยมือบางๆคู่นี้เด็ดขาด
“เหนื่อยมั้ย?”
“อือ”
“กินโจ๊กก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวกินยาหน่อยนึง จะได้นอนสบายๆ”
“อื้อ” ยามร่างบางหมดแรงช่างว่าง่าย ทำเอาคนสั่งอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา มือหนาประคองชามโจ๊กไว้แล้วจัดการตักป้อนอีกคนที่เริ่มจะตื่นขึ้นมาทีละนิด โจ๊กอุ่นๆถูกป้อนเข้าปากคำแล้วคำเล่าจนไม่นานนักก็หมดชาม จัดการใช้กระดาษทิชชู่เช็ดส่วนที่เลอะป้อนน้ำป้อนยาให้เสร็จก็ประคองร่างบางที่หวงแหนนอนลงอีกครั้งแล้วหยิบชาข้าวออกไปด้านนอก
“แหม นึกว่าเข้าไปต่ออีกรอบแล้วนะเนี่ย”
“กะจะทำอยู่ แต่บอกว่าหมดแรงแล้ว”
“ร้าย! ร้ายเกินไปแล้ววว!” ปาร์คชานยอลยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เดินไปล้างจานชามและหม้อให้เรียบร้อย การกระทำทุกอย่างของคนตัวสูงอยู่ในสายตาของเพื่อนสนิท เท่านี้ก็ทำเอาจงแดยิ้มออกมาได้อย่างสบายใจแล้วจริงๆว่าต่อจากนี้ปาร์คชานยอลจะไม่ทรมานอีกต่อไปแล้ว
‘เขาไม่รักเราแล้ว คิดหรอทำแบบนี้ไปแล้วเขาจะหันมาสนใจ ถ้าเขายังรักนายอยู่เขาไม่ทิ้งนายไปหรอก’
‘หุบปากน่ะ! นายจะไปรู้อะไรแบคฮยอน อย่างนายน่ะไม่มีวันเข้าใจหรอก!’
‘ใช่! ชั้นไม่มีวันเข้าใจการกระทำโง่ๆของคนโง่ๆหรอกบอกไว้ก่อน! ถ้าชั้นเป็นนาย ชั้นเลิกกินเหล้าแล้วเอาเวลาไปหาคนอื่นที่เขารักเรามากกว่าคนคนนั้นมาซะยังจะดีกว่า!!’
คนคนนี้ใช่มั้ย? เป็นนายใช่มั้ยแบคฮยอนที่จะรักชั้นมากกว่าคนนั้น
‘โอ๊ยให้ตายสิ ทำไมชั้นต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย นี่! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!! ไอ้โง่ชานยอล! ตื่นได้แล้ว!!’
‘อื้ออ ชิงอ่า อี้ชิงอ่า’
‘ชั้นชื่อแบคฮยอน! บยอนแบคฮยอนเจ้าทึ่ม! หยุดเรียกชื่อนั้นได้แล้ว แสลงหูชะมัดให้ตายห่าเถอะ!’
‘ฮึก..ทำไม ทำไม ชั้นไม่ดีใช่มั้ย ชั้นมันแย่มากใช่มั้ย’
‘ใช่! ในสายตาของชั้นนายมันแย่มาก! หยุดคร่ำครวญแล้วตื่นขึ้นมาอยู่กับความเป็นจริงซักที!!’
ขอบคุณนะแบคฮยอน ขอบคุณที่ปลุกชั้นให้ตื่นขึ้นมา
“ตื่นแล้วหรอ?”
“อื้อ ปวดตัวไปหมดเลย เพราะนายคนเดียวเลยชานยอล” เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นของเขาทำเอาร่างบางดูน่าทะนุถนอมเดินออกมาจากห้องนอนด้วยท่าทางงัวเงียๆ คนผิดหัวเราะเบาๆแล้วเดินไปประคองอีกคนให้มานั่งลงบนโซฟาโดยที่เขาจัดการให้แขกผู้มาเยือนอย่างคิมจงแดไปหาน้ำอุ่นมาให้เจ้าของห้องเสียด้วยซ้ำ “อ้าว จงแดอยู่ด้วยหรอ ขอโทษนะที่ต้องลำบาก”
“ชั้นน่ะไม่ลำบากอะไรหรอก ว่าแต่นายเถอะท่าทางหมดแรงเลยนะ”
“คนบางคนแถวนี้ได้แล้วไม่รู้จักพอน่ะสิ” คนไม่รู้จักพอหัวเราะลั่นก่อนจะยักไหล่ทำท่าไม่แคร์สื่อก่อนจะโดนร่างบางทุบเข้าหลายอัก มือหนาบีบนวดไหล่บางอย่างเอาใจก่อนจะเอ่ยปากไล่คนที่ใช้งานเสร็จกลับบ้าน “กลับไปได้แล้วไปจงแด”
“อะไรวะ นี่กูมายังไม่ได้แม้แต่จิบน้ำเลยนะ”
“แค่มานั่งตากแอร์ห้องกูก็เยอะแล้ว ไปๆกูจะอ้อนเมีย”
“ชานยอล!!”
“เอ๊อออออ อย่าให้กูมีเมียบ้างก็แล้วกัน แบคฮยอนชั้นไปก่อนนะ มันเผลอแล้วเจอกันนะเบ่เบ๋”
“ไอ้เชี่ยจงแด!!” แบคฮยอนหัวเราะเบาๆแล้วโบกมือลาในขณะที่ปาร์คชานยอลกำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยงที่คิมจงแดแหย่เขาด้วยวิธีนี้อีกแล้ว ร่างบางหันมองคนข้างๆพอเห็นว่าเจ้าตัวกำลังทำหน้ามุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปดึงแก้มเบาๆ ร่างสูงใช้โอกาสนี้จับมือบางมาหอมแรงๆซักทีก่อนจะกุมไว้ไม่ให้ไปไหน “หึงนะ”
“ขำๆน่า”
“เมียจ๋าอ้ะ-3-“
“เมียจ๋าพ่องสิ!!”
“เรียกพ่องอีกปล้ำอีกนะ”
“พะ....พ่อมึง!!”
“คำนี้เหมือนกัน ปล้ำแล้วนะ!!”
“ชานยอลอ่าาาาาาา........”
Sweet Part
Bitter Part
Mellow Part
เคยเป็นฟิควอนทึกมาก่อน ถ้าใครคุ้นๆไม่ต้องแปลกใจน้า
เอามาเปลี่ยนเป็นชานแบคโน้ะ
ส่วนตัวแล้วชอบเรื่องนี้มากๆ หวังว่าจะมีคนชอบเหมือนกันTT
รักค้าบ <3
ความคิดเห็น