[gintama] say

ลำดับตอนที่ #2 : พอซวยครั้งที่1ย่อมมีครั้งที่2

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผ่านไปเดือนหนึ่ง

ฮิจิกาตะนึกถึงผู้ชายประหลาดที่เจอในร้านวันนั้น เส้นผมสีเงินยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ดวงตาสีแดงฉายแววปลาตาย รูปร่างสมส่วนที่ไม่ต่างไปจากเขารายละเอียดรูปพรรณสัณฐานจำแม่นยำ  "มันเป็นใครกันกล้ามาทำอวดเบ่งใส่เราได้"

  

ท่าทางกวนโอ้ยกับความจริงที่เขารู้หมอนั่น พูดไม่ได้ เหมือนเราอยู่คนละอวกาศ....

"โถ่เว้ย! ทำไมในหัวคิดแต่เรื่องนั่นฟะ" เส้นเลือดปูดโปนตรงขมับ มือจรดปากกากรอกเอกสารกองใหญ่

แม้เลยฤดูร้อนแสนหรรษาฮิจิกาตะก็ยังไม่มีวันหยุดจริงจังแบบชาวบ้านสักทีกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา

สุดท้ายปิดเทอมก็ลากยาวเป็นเปิดภาคเรียนการศึกษาใหม่

พร้อมส่งงานให้ทันส่งอ.ฝ่ายกิจกรรมและฝ่ายปกครอง "เฮ้อเสร็จหมดสักที" มือจับยืดเส้นยืดสายทุบไหล่ไล่บรรเทาอาการเมื่อยล้าหมุนเก้าอี้เตรียมลุกเดินออกจากห้องประธานนักเรียน 

เสียงเปิดประตู โอคิตะ โชะโกะเดินเข้ามา "แหม่วันนี้คุณฮิจิกาตะก็ขยันเหมือนเดิมนะครับ" 

หนุ่มหน้าหวานทักก่อนเดินตรงดิ่งหยิบปืนอัดลมยิงใส่ไม่ยั้ง "เพราะงั้นรีบๆตายเถอะครับโลกจะได้น่าอยู่ขึ้น" 

ฮิจิกาตะหลบทันทุกนัด "โชโกะยังเร็วที่จะล้มฉัน" ปัดเศษฝุ่นออกจากเสื้อเดินออกไม่มีท่าทีสนใจ

วันนี้คือวันเปิดเทอมเหล่าวัยฮอร์โมนทั้งหลายทำลัลล้าเดินเข้าโรงเรียน หน้าที่ของเขาคือการตรวจตราความเรียบร้อยของนักเรียนสายตาสอดส่องหาสิ่งผิดปกติ

 "นี้เธอคนนั้นใส่กระโปรงสั้นไปรึเปล่า" 

กล่าวตักเตือนเป็นพิธีภาพชินตารองประธานสภานักเรียนต้องออกมาตำหนิคนที่ทำผิดกฏทุกวัน 

ปอกแขนสีแดงข้างขวาแสดงถึงสิทธิ์เทียบเท่าอาจารย์ จึงไม่มีใครกล้าหือเท่าไร

"ให้บ้าสิ ผู้หญิงสมัยนี้ไม่ระวังตัวเลยถึงกล้าแต่งตัวล่อตาล่อใจแบบนี้" พูดพลางถอนหายประจวบเหมาะเดินถึงห้องประจำชั้นตนพอดี

ปี3 ห้องZ 

ศูนย์รวมความวุ่นวายโดยแท้จริง

เพียงเลื่อนบานประตูเสียงโวยวายดังสั่นห้องพวกคนสติไม่ประกอบกำลังเขวี้ยงเศษกระดาษ บ้างก็เล่นจรวดขวดนํ้า(?) ส่วนผู้หญิงก็จับกลุ่มนั่งเมาท์มอยถึงละครหลังที่เพิ่งฉายเมื่อคืน

"เสียงดังชะมัด" กำลังจะดุให้ห้องเงียบลงก้อนกระดาษลูกใหญ่ปาเข้าใส่หน้าอย่างจัง แรงอัดทำเขาตัวเซหงายหลังลงไปนอนกับพื้น

"โทชิเป็นอะไรรึเปล่า" คอนโด้ รีบวิ่งเข้าไปดูอาการพ่วงด้วยคาซึระ  "แค่นี้ไม่ถึงตายหรอก"  

"แต่ผมว่ารีบพาไปห้องพยาบาลดีกว่านะครับ" หนุ่มจืดจาง  ชินปาจิ ทำสีหน้าเป็นกังวัล 

"พูดถึงห้องพยาบาลก็มีนางพยาบาล คุณโอทาเอะครับช่วยมารักษาหัวใจผมที' คอนโด้พูดยื่นปากเจ้อส่งเสียงดังจ็วบๆ ฉึก

ไม้บรรทัดปริศนาปักกลางกบาล "ขอโทษทีพอดีว่ามันหลุดมือ" โอทาเอะพูดเสียงเย็นรีบคืนสภาพกลับไปคุยกับคิวเบและซารุโทบิได้เหมือนปกติ

"ทีนี้ก็คนตายพร้อมกันสองคนแล้วสิ" คาซึระพูดส่ายหัวไปมา "ตูยังไม่ตายเฟ้ย' ฮิจิกาตะตวัดพอได้สติมือลูบหัวปอยๆ "แต่เจ็บจังฟะอย่าให้รู้นะใครปาพ่อจะหักเป็นสองท่อนเลยคอยดูสิ"  "เฮ้อามายองเลอร์ ฝืมืออั๊วเองน่อขอโทดทีพอลีปามันส์มือมากไปน่อ" 

 "ตามธรรมเนียมบ้านอั๊วที่ถูกต้องควรปาให้หัวแตกไปเลยน่อ" นักเรียนแลกเปลี่ยน คางุระ เอ่ยด้วยสีหน้าภูมิใจ

"ไอ้ที่หล่อนกล่าวถึงมันเข้าข่ายทำร้ายแล้วเฟ้ย" ฮิจิกาตะกัดฟันกรอดๆเตรียมพ่นไฟต่อก่อนเสียงออดดังห้ามศึก

ประจบเหมาะที่ เซ็นโซ อ.ประจำชั้นเปิดประตูเข้ามาพอดี "เอะอะโวยวายกันแต่เช้าเลยนะเจ้าพวกลูกลิง" นำ้เสียงเหนื่อยหน่ายพูดไปส่งๆ ในมือถือการ์ตูนรายสัปดาห์อ่านตาไม่วาง 

ห้องเรียนเริ่มสู่ภาวะปกติทุกคนนั่งเป็นระเบียบชั่วโมงโฮมรูมเริ่มขึ้น

"ฉันมีข่าวจะแจ้งให้ทราบวันนี้มีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาในห้องเรา" เสียงซุบชิบดังกระหนํ่าทุกคนต่างคาดหวังถึงการปรากฏตัวของนักเรียนใหม่พวกผู้ชายก็เดาถึงนักเรียนหญิงผู้อ่อนหวานเข้ามาเป็นอาหารตาให้เชยชม ส่วนผู้หญิงนึกฝันว่าต้องเป็นเทพบุตรประจำห้องแทนที่พวกสมองกลวงฟองนำ้สติไม่เต็มบาท(?) 

เซ็นโชทุบโต๊ะดึงความสนใจให้อยู่ความสงบเรียกเด็กใหม่เข้ามา

นักเรียนใหม่ท่าทางคล้ายกับจิ๊กโก๋หน้าปากซอยเดินดุ่มๆตรงดิ่งที่กระดานมือหยิบชอล์ดเขียนประโยคแนะนำตัวเองอย่างยาวเหยียด

"ซากาตะ กินโทกิ ยินดีที่รู้จักถ้าอยากเป็นเพื่อนฉันเลี้ยงพาเฟ่ต์มันจะดีมาก ปรึกษาได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องเงินของไม่ชอบคือล้อเรื่องผมมันเป็นปมในใจถ้าสะกิตฉันอาจร้องไห้ไม่รู้ด้วยนาเหวย ข้อทุกท้ายเกือบลืมบอกฉันพูดไม่ได้ฟระ โทษทีนะเบบี้ดับฝันพวกแกว่าจะเจอนักเรียนเพอร์เฟคเหมือนในการ์ตูนตาหวาน"

จบการแนะนำเจ้าตัวโค้งเป็นพิธีทำเอาทั้งห้องเหวอประทานแต่นั่นไม่ใช่กับฮิจิตาตะเขาจ้องตาเขม็ง "เจ้านั่นมันไอ้คนที่กินแล้วชิ่งนี่หว่า"  -ข่มความหงุดหงิดในใจซึ่งตรงข้ามกับกินโทกิส่งยิ้มยียวนชูกระดาษที่ตนเพิ่งเขียนเสร็จ

"เจ้าหัววีคัต!!"

"บ้านเตี่ยแกดิ" ฮิจิตาตะเผลอตะโกนออกมา

สร้างความแปลกใจว่าทั้งสองคนไปรู้จักกันตอนไหน 

"ดูเหมือนว่าเธอจะหาเพื่อนได้เร็วนะกินโทกินั้นไปนั่งเก้าอี้ข้างๆฮิจิกาตะก็แล้วกันจบการโฮมรูมเพียงเท่านี้" เซ็นโซซึ่งเห็นสงครามประสาทขนาดย่อมตรงหน้าจึงตัดปัญหาให้เจ้าหมาบ้าแว้งกัดกันเองดีกว่าสร้างเรื่องปวดหัวให้เขาตามแก้อีก

คนหัวเงินก้าวเท้านั่งตามคำสั่งนั่งแต่โดยดีก่อนฟุบหลับไม่มีการทักทายตามมารยาทกับคนข้างๆสร้างความขุ่นเคืองใจกับฮิจิกาตะอีกระดับทำเอาเขาเรียนไม่รู้เรื่องไปทั้งคาบมัวแอบมองเจ้าหัวหยิกเป็นระยะ

"เหม็นขี้หน้ามันเว้ย"

กินโทกิเหมือนรู้ทันความคิดจึง ชูนิ้วกลางแทนคำตอบ.....

มีเคยบอกไว้ว่า ยิ่งเกลียดยิ่งเจอแต่ไม่เอาหมอนี้ได้ไหม(ว่ะ)

"

-------------------------------------------------------------

สะ..สวัสดี เสียงสั่นอย่าพึ่งตกใจที่ไรท์มาอัพตอนใหม่หลังจากหายไปจนคนอ่านเขาลืมหมดแล้ว ลั่น

ไม่มีอะไรมากค่ะสุขสัตน์วันเอพริลฟูลนะคะ^^พบกันใหม่เมื่อคนแต่งอารมณ์ครึกมาต่อให้จบค่ะ

----------------------------------------------------------

แวบเข้ามาเนียนเขียนตอนสองให้เสร็จค่ะ ชาวบ้านเขารู้กันหมดแล้วว่าเอ็งดองจนเปรี้ยวแล้วเฟ้ย

ขอโทษด้วยนะคะที่หายไปอีกแล้ว จริงๆการเขียนฟิคเราแค่อยากระบายจินตนาการแม้ภาษาจะไม่ชำนาญการบรรยายก็อ่อนด้อย

มันเป็นงานอดิเรกที่ต้องใช้เวลานานถึงกลั่นกรองเป็นบทหนึ่งได้หวังว่าจะเข้าใจนะคะเราจะพยายามฝึกใหม่รีดเค้นพลังที่มีเขียนต่อไปค่ะ

เนื่องจากกินทามะฉบับคนแสดงใกล้ฉายแล้วอย่าลืมไปดูกันน่ะ รักคนอ่านทุกคนพบกันใหม่นะคะ