ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องไร้เหตุผล ของคนทรยศ
หลัาวันนั้นีวิยั้อำเนิน่อไป
มาราอยู่ในสภาวะึมเศร้า แ่หิสาวำ้อออไปทำานามหน้าที่ รับผิอบ
หลัาลับาทำานในอนเย็นวาน หล่อนพบมารานอนสลบไสลอยู่ทีเิบันไั้นสอ
เธอและเพื่อนบ้านรีบนำัวส่โรพยาบาลโย่วน แ่หมอไม่สามารถยื้อีวิไว้ไ้เนื่อาศรีษะไ้รับารระทบระเทือนาแรระแทอย่ารุนแร
สมอส่วนให่ไ้รับวามเสียหาย อนนี้แม่อเธอเป็นเพียร่าที่ไร้วิา
หายใอยู่ไ้เพราะเรื่อ่วยหายใเท่านั้น
หมอสอบถามาินไ้
ว่า้อาระให้ำเนินารอย่าไร่อไป เธอยัไม่ไ้ให้ำอบใๆ สมอเล็ๆว่าเปล่า
มอหาายนรั ที่เป็นที่พึ่พิสุท้ายที่เธอะสามารถอวาม่วยเหลือไ้
เธอโทรศัพท์ิ่อเาหลายรั้ แ่ไม่สามารถิ่อไ้ ไม่มีาริ่อลับ
เธอร้อนรนับรถไปหาเาถึที่ทำานแ่ไม่พบ
ึับรถไปที่อนโมิเนียมใล้ออฟฟิศที่เาทำาน
เธอรไปยัห้อที่เาพัอาศัยอยู่ปะูห้อถูล็อา้านในแสว่าเายัอยู่ในห้อ
หิสาวเาะเบาๆเพียสอสามรั้ประูไม้่อยๆแ้มออน้อยๆ ปราร่าแน่น้อยอยู่ในุลุมอาบน้ำ
พลอยใส ลูสาวอเพื่อนบ้าน้าบ้านเธอ เมื่อสี่ห้าปี่อนเ็สาวผมเปียาเล็ๆ ผิวาวอมมพู
ร้อไห้โยเยให้เธอปลอบโยนเป็นประำ
เธอในะนั้นเป็นพี่เลี้ยประำัวอยสอนารบ้าน พาอ่านหนัสือ
ยามที่พ่อแม่อเ็สาว้อออไปทำาน หลัเลิเรียนรถโรเรียน็มาส่พลอยใสไว้ที่บ้านอเธอ
เธอะูแลพลอยใสนพ่อแม่อเ็น้อยเลิานและมารับเ็หิใน่ว่ำ นเธอเริ่มเ้ามัธยม็เริ่มห่าไป
แ่็ยัแวะเวียนมาทัทายันอยู่ไม่ไ้า
เมื่อแฟนหนุ่มไปมาหาสู่เธอที่บ้าน
เธอเห็นเาพูุยทัทาย หยอล้อันบ่อยรั้แ่็ไม่ไ้ิมาไปว่าเาเป็นพี่น้อัน
แ่วันนี้เหมือนฟ้าผ่าลมาลาหัวอนลาวันแสๆ พลอยใสในวัยสิบหสิบเ็ปี
อยู่ในสภาพเือบเปลือยับแฟนหนุ่มอเธอที่บับมาเือบสิบปี
และำลัมีแผนะแ่านันอีไม่มีปี้าหน้า
“นี่มันอะไรันพลอยใส” เ็สาวไ้แ่หน้าีมือสั่น
น้ำา่อยๆหยรินเป็นสาย มือเล็ๆ ระพุ่มไหว้อย่าสั่นเทา
“หนูอโทษ่ะ พี่นันท์
หนูไม่ไ้ั้ใ” เธอพูพลา้มหน้าหลบสายา เสียประูห้อน้ำเปิออ ร่าออาัท่อนบนเปลือยเปล่า
เอวสอบพันไว้้วยผ้านหนูผืนเล็ มีหยน้ำเาะพราวไปทั่วัว ในาเปิโพร
อย่าใ
“นันท์!!!!!!”
“่ะั นันท์เอ อบุัมานะ่ะ ที่อบแทนวามรัอนันท์ อย่าสาสม”
หิสาวหมุนัวาหน้าห้อ ่อยๆเินออมาอย่าเหม่อลอย ัวาไร้วามรู้สึ มือเล็สั่นเทา่อยๆ
บิุแรถ ับออมาาลานอรถอย่าไรุ้หมาย ลัเลาะามถนนทีุ่้นเย นมาถึถนนสายนี้
ทำไมโลนี้่าโหร้ายับเธอนั เหุาร์ร้าย่าๆ
ประเประัเ้ามาหาเธออย่าไม่าสาย
“เอีย!!!!!!!!!!!!......โลม!!!!!!!เร้...แล...แล.......!!” เสียสบล นวนันท์่อยเยหน้าึ้นาพวมาลัยรถ
ระทะล้ออเธอระเ็นไปนละทิศละทา ันนท้ายหลุลไปออยู่ที่พื้นถนน
หน้าผาระแทพวมาลัยรถ เป็นร้อยำวให่
“๊อ..็อ.....ุ เป็นอะไรหรือเปล่า”
สมออเธอยั้อใ้เวลาในารประมวลผลอยู่หลายนาที
หิสาวเยหน้ามอามเสียที่เาะระ้านนับ เาทำปามุบมิบ เหมือนะพูอะไรับเธอสัอย่า
หิสาว่อยๆ ใ้มือลระลเพียนิเียว เธอไม่อยาุยับนแปลน่า
ในสถานที่เปลี่ยว และ่ำมือย่านี้
หิสาวหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาเพื่อะิ่อับประันอเธอ แบเอรี่หม
นี้มันวันวยอะไรอเธอนัหนาเนี๊ยะ
“ุๆ...ุๆ ลมาุยันหน่อย ผมะเียนใบเลมให้
ผมรีบไป" เียริภูมิ
พยามยามเอาหน้าไปิระมาที่สุเพื่อให้เธอไ้ยินที่เาพู
หิสาวไม่ยอมลมาลับเา เธอลระลสัสอเ็น์ไ้ละมั้ ิว่าเาเป็นอะไรัน เาัะหุหิแล้วนะ
บ้าิบายหนุ่มสถบพร้อมพ่นลมหายใที่ผสานลิ่นแอลอฮอล์เือา
เาเพิ่ลับาารแ็ันฟุบอลประำปีอารนัรวมัวระหว่าเพื่อนฝูที่นานๆะไ้รวมัวันสัทีเนื่อา่าน่า็มีภาระหน้าที่ารานรััว
บาน็้อรับผิอบรอบรัวแล้ว
หลัเะบอลเสร็็แวะื่ม้าสนามันนิหน่อยและะ้อเรียมัวไป่อันที่ผับแห่หนึ่ามที่นัแนะันไว้ว่าะไปลอืน้ามปี้วยัน
ภาวะิใอนนี้่อย้าไม่ปินัเาทำทุอย่าอย่าเ็มที่เพื่อให้ลืมวามเ็บปวที่ำลัเาะินหัวใ
เะบอลเ็มที่สุัวนล้ามเนื้อหลัะอัเสบ เพราะรู้สึไ้ถึวามปวหนึบ
ึื่มเหล้าหวัว่ามันะสามารถระับวามเ็บปวทั้ร่าายและิใอเ้าไ้ แ่ไม่ิเลยว่ามันะทำให้สมอเาพร่าพราย
รู้สึว่าเท้าเบาหวิวแะันเร่นมิ
พอมาเอะับวัถุวามเร็วเ่า็ถึับเบรไม่อยู่้อูบบั้นท้ายเ้าอย่าั
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น