คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter : 01 จุดเริ่มต้นของฝันร้าย
STAR THEME
กระต่ายสีฟ้าคราม (มโนว่ามันเป็นสีฟ้าครามนะ หารูปไม่ได้55)
เป็นครมาจากไหนมิทราบ ฉายา กระต่ายสีแปลก
"ออกไปจากนี่ที่ซะ คิมจินฮวาน"
The little red hood
Chapter : 01 จุดเริ่มต้นของฝันร้าย
งานอดิเรกของคิมจินฮวานคือการที่ได้อ่านและเขียนเรื่องหนูน้อยหมวกแดง แต่ผมจะชอบการที่ได้อ่านเสียมากกว่าไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน เนื้อเรื่องของหนูน้อยหมวกแดงของแต่ละที่มันแตกต่างกันแม้จะแค่เล็กน้อยแต่ก็ถือว่ามันแตกต่างกันอยู่ดี
การสะสมหนังสือหนูน้อยหมวกแดงก็ถือเป็นงานอดิเรกของผมเช่นกัน
แต่วันนี้ผมตั้งใจที่จะลองเขียนเรื่องหนูน้อยหมวกแดงมากกว่า…
The little red hood [Bad end]…
หลับไปตอนไหนเนี่ย…
ยังเหลืออีกสักครึ่งเรื่องที่ยังเขียนไม่จบเลย…
‘เธออยากจะให้เรื่องที่เขียนมันจบไหมล่ะ’
ถามบ้าๆ อยากสิ
‘ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวพวกฉันจะช่วยเธอเขียนมันเอง…’
“เฮือก!!!” ร่างเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นมาโดยที่ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยเหงื่อ สัมผัสนุ่มที่ฝ่ามือทั้งสองข้างและกลิ่นดินทำให้ร่างเล็กขมวดคิ้วสงสัย ดวงตาเล็กเบิกกว้างเมื่อมองไปรอบๆเห็นเพียงแค่ต้นไม้สูงใหญ่ที่ดูยังไงก็รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในป่า!
กระต่ายสีขาวตัวเล็กค่อยๆกระโดดเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดมองผมเว้นระยะห่างที่เยอะพอควรสำหรับเจ้ากระต่าย ผมยิ้มให้มันเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือไปหามันและมันก็ค่อยๆกระโดดมาหาผมอย่างระมัดระวัง โดยที่ผมเพิ่งสังเกตว่าข้างหลังเจ้ากระต่ายน้อยสีขาวนี่ยังมีกระต่ายอีกหลายๆตัวอยู่อีก
มีกระต่ายเยอะแบบนี้…
ก่อนที่จะได้คิดอะไรต่อ กระต่ายหลายๆตัวนั่นจะกระโดดมาล้อมรอบตัวของผมไว้แล้วเล่นกับผมอย่างเป็นมิตร
“อ๊ะ! อ่า…นายกัดเรานี่น่า มันเจ็บนะ” ผมรีบดึงนิ้วชี้ที่เพิ่งโดนเจ้ากระต่ายตัวน้อยกัดออกมา ก่อนจะมองไปยังเจ้ากระต่ายอ้วนตัวต้นเหตุที่มันยังทำหน้าตาแป๋วอย่างกับไม่ได้ทำอะไรผิดยังไงอย่างนั้น
เฮ้อ แต่ผมก็ไม่ได้ไปโกรธอะไรกระต่ายมันหรอก
แต่มันก็… เอ๊ะ!?
จะเรียกว่าสายตาดีหรือมันบังเอิญเห็นกันแน่เนี่ย นอกจากกระต่ายมากมายจะมาล้อมผมแล้วแต่มีอยู่หนึ่งตัวที่แอบอยู่หลังต้นไม้มองอยู่ห่างๆ แถมสีของเจ้าตัวนั้นก็ไม่ได้เหมือนกระต่ายทั่วๆไปเสียด้วยสิ
กระต่ายสีฟ้าคราม…
“เฮ้ นายที่อยู่ตรงนั้นน่ะ… อ่า ไม่สิ เจ้ากระต่ายสีฟ้า?” ผมลองตะโกนเรียกเบาๆถึงแม้จะสร้างความตื่นตระหนกให้กับเหล่ากระต่ายรอบๆตัวก็เถอะ
ผมลุกแล้วเดินไปยังต้นไม้ที่มีเจ้ากระต่ายสีฟ้าท่าทางขี้อาย(?)ช้าๆ เจ้ากระต่ายตัวนั้นหลบหลังต้นไม้ทันทีที่เห็นผมเดินเข้าไปใกล้ ผมนั่งลงตรงหน้าต้นไม้ใหญ่ก่อนจะยื่นมือไปหาเจ้ากระต่ายนั่นแล้วพูดเบาๆ
“มาเล่นด้วยกันสิ”
“ไม่” เสียงที่ตอบกลับมาทำเอาผมแทบจะร้องเห้ยให้ลั่นป่า แต่มองไปรอบๆตัวก็ไม่มีใครอยู่แถวนี้แล้วน่าจะพูดภาษาเดียวกับผมได้สักคน(หรือสักตัว)แถมเสียงดังมาจากหลังต้นไม้ที่เจ้ากระต่ายตัวน้อยนั่นอยู่อีกด้วย
หรือว่า… จะเป็นเสียงของเจ้ากระต่ายนั่น?
“เจ้าคนอันตราย …รู้หรือไม่ว่าเข้ามาในโลกนี้แล้วเจ้าจะเป็นยังไง?”
“พูดอะไรของนายน่ะเจ้าตัวเล็ก? เอ๊ กระต่ายพูดได้งั้นหรอ!?”
“เจ้าโง่…” เสียงของเจ้ากระต่ายเอ่ยว่าเบาๆก่อนที่ร่างของกระต่ายตัวเล็กสีฟ้าครามจะค่อยๆออกจากหลังต้นไม้มานั่งข้างหน้าผม นัยน์ตาสีเทาจ้องผมอย่างกับจะกินผมเข้าไปยังไงอย่างนั้น “ขอเตือนนะ ในโลกนี้เจ้าไม่สามารถเชื่อใจใครได้หรอก แม้แต่ตัวของเจ้าเองก็ตาม”
“แล้วเราจะเชื่อนายได้ไหมเจ้าตัวเล็ก?”
“แล้วแต่เจ้าจะคิด ที่นีอันตรายสำหรับมนุษย์อย่างเจ้ามากทางที่ดีควรกลับไปซะ ถ้าไม่อยากติดอยู่ในฝันร้ายตลอดกาล …คิมจินฮวาน” กระต่ายตัวเล็กเอ่ยเสียงเครียด(ในความคิดของกระต่าย)แล้วกระโดดหนีจินฮวานไป ร่าเงล็กมองกระต่ายสีแปลกอย่างสงสัยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ก่อนจะกลับไปเล่นกับฝูงกระต่ายเหมือนเดิม
โดยไม่รู้ว่ากระต่ายสีฟ้าครามที่เพิ่งจากไปก็ยังแอบมองอยู่ไม่ไกลนักด้วยสายตาที่ห่วงๆ
หวังว่าเจ้าจะเชื่อข้าและกลับไป ข้าช่วยเจ้าได้แค่นี้แหละ…
“นี่มันเย็นมากแล้ว พวกนายกลับบ้านของนายไปเถอะแล้วค่อยมาเล่นกันใหม่นะ” ผมพูดกับพวกกระต่ายและดูเหมือนว่าพวกมันจะเข้าใจในสิ่งที่ผมพูด ก่อนจะค่อยๆทยอยกลับเข้าป่าเพื่อกลับไปยังบ้านของพวกมันเงียบๆ
เอาล่ะ ผมคงกลับวันนี้ไม่ได้คงต้องหาที่พักซะแล้วสิ…
“ที่นี่…ที่ไหนกัน?” หนุ่มมัธยมปลายร่างเล็กเอ่ยเบาๆพลางมองไปรอบๆตัวที่มีแต่ต้นไม้สูงเต็มไปหมด สองขาก้าวเดินไปอย่างระมัดระวัง ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองท้องฟ้าสีครามแล้วขมวดคิ้ว
เหมือนที่นี่ไม่ใช่…
“มันไม่ใช่โลกของเธอหรอก คุณหนูน้อยหมวกแดง หึ”
ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลัง ก่อนที่ร่างเล็กจะละความสนใจจากท้องฟ้าและหันไปทางต้นเสียงที่ได้ยินทันที นัยน์ตาสีนิลเบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งตรงหน้า ผมสีเทาสลับเทาเงางามและร่างกายที่คล้ายมนุษย์ นัยน์ตาที่เรียบนิ่งเดาไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ร่างเล็กก็ต้องตกใจมากขึ้นไปอีกเมื่อได้เห็นหูและหางจากร่างมนุษย์ตรงหน้า
อะไรกัน!?
“โอ๊ะโอ กลัวหรือเปล่าสาวน้อย ทำหน้าแบบนั้นไม่รู้หรือไงว่ามันอันตรายแค่ไหน”
“ค…คุณไม่ใช่ มนุษย์…”
ร่างสูงยืนพิงต้นไม้แล้วเหยียดยิ้มให้กับสิ่งเล็กๆที่ตนเจอ ว้าว! แววตาแบบนั้นมันชวนให้รู้สึกดียังไงก็ไม่รู้สิ ยิ่งท่าทางที่เหมือนจะกลัวแบบนั้นเห็นแล้วก็อยากจะแกล้ง…
“มนุษย์สิ เธอก็เห็นไม่ใช่หรือไงว่าฉันเหมือนกับเธอทุกอย่าง”
“ไม่… คุณไม่ใช่มนุษย์”
“ฉันเป็นมนุษย์…หมาป่าไงล่ะJ”
ปืนกระบอกใหญ่สีดำถูกวางตกแต่งไว้ภายในบ้านกระท่อมอย่างดี มือหนาของเจ้าของบ้านเช็ดปืนคู่ใจของตนอย่างอารมณ์ดีพลางฮัมเพลงที่ตนชอบคลอไปด้วย ทำให้สัตว์น้อยใหญ่ที่ได้ยินเสียงเพลงนั้นมารวมกันที่หน้าบ้านของเขา หารู้ไม่ว่ามันเป็นที่ที่สัตว์ไม่ควรย่างกรายเข้าใกล้
เมือดวงตาสีนิลฉายแววดุร้ายราวกับสัตว์ป่า…
ปัง!!!
เสียงฮัมเพลงหายไปและถูกทดแทนด้วยเสียงจากปืนคู่ใจของเขาเอง ร่างของลูกหมาป่าน้อยที่ต้องสังเวยชีวิตอาบไปด้วยเลือดที่เกิดจากลูกกระสุนเจาะที่ขมับอย่างพอดิบพอดี เขามองศพของลูกหมาป่าอย่างเหยียดๆก่อนจะเตะมันออกให้พ้นหน้าบ้าน แล้วล้วงกระเป๋าหยิบซิการ์ขึ้นมาเพื่อสงบอารมณ์ที่พุ่งในใจ
ที่ฮัมเพลงไม่ใช่ว่าอารมณ์ดี แต่เพื่อให้ฟังก่อนจะตาย…
“ไวเหมือนเดิม เจ้าหมานั่นเจอเธอแล้วสินะ”
..............................................
งืมๆ อยู่ๆก็อยากจะต่อซะงั้น เลยมาแบบงงครบ100%แบบสั้นๆครับผม
55 ในตอนนี้อาจจะงงสักเล็กน้อยนะ กะแต่งแนวนี้ไม่เก่งจริงๆอ่ะ
ก็อ่านแล้วรบกวนเม้นหน่อยเถอะนะ
#จินฮวานหมวกแดง
กะตอนนี้พี่จินก็ดันไปจ๊ะกะพี่หมาป่าข้าให้แล้ว จะทำไงต่อล่ะเนียย
ความคิดเห็น