คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : ย้อนกลับไปครั้งที่ 1
บทที่ 1 : ย้อนกลับไปครั้งที่ 1
เด็กน้อยคนหนึ่งได้ตื่นมาลืมตาดูโลก ณ วันที่ 17 เดือน 6 ไร้ปี พ.ศ.
เรื่องราวของเธอนั้นเริ่มต้นตั้งแต่บัดนั้น...
‘อิล’ ชื่อที่พ่อและแม่ตั้งให้แต่ไร้ความยินดีที่จะตั้ง ผู้ที่ถูกทอดทิ้งตั้งแต่ยังเด็ก และยังเป็นผู้ที่ถูกโลกรังเกียจ เธอโตมาพร้อมกับพลังบางอย่างซึ่งเจ้าตัวก็ไม่รู้ว่ามีมันอยู่ ด้วยพลังนี้เองทำให้เธอต้องทนทรมานกับความเดียวดายท่ามกลางโลกที่แสนจะเบี้ยวบิด แต่ก็มีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เธอถูกโลกใบนี้เกลียดเธออีก...
มันเป็นเหตุผลที่เด็กอนุบาลก็พูดกันบ่อยๆ และไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิดที่โลกทำกับเธอถึงขนาดนี้
17/6/10
.ไม่มีความสุข.
‘วันนี้เป็นวันเกิดครอบรอบ 8 ขวบของฉัน มันยังคงเงียบเหงาเช่นเดิม ทั้งที่วันเกิดน่าจะมีเค้กและของขวัญมากมายแต่สิ่งที่ฉันได้กลับทีเพียงความเงียบ...’
20/6/10
.ไม่มีความสุข.
‘อะไรกัน! วันนี้เดินตกท่อที่โรงเรียนโดนเพื่อนล้อว่า ยัยปลาไหลเปียก น่าอายที่สุด! แค่เดินตกท่อระบายน้ำลึก 1 เมตรทำไมต้องหัวเราะกันขนาดนั้นด้วย! ต้นตระกูลแกไม่แกเคยตกท่อกันหรือไง! เชยจริงๆ!’
30/6/10
.ไม่มีความสุข.
‘ทำไมต้องลงโทษฉันคนเดียวด้วย...ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่? ฉันก็แค่ลืมของของอาจารย์ไว้ที่ตลาด แค่นี้ทำไมถึงต้องตีด้วยไม้เรียวด้วยล่ะ มันจะมากเกินไปแล้ว’
บันทึกเล่มน้อยร้อยเรียงคำออกมาจากใจอิล เธอจดบันทึกมันทุกวันราวกับว่ามันคือกิจวัตรประจำวันของเธออย่างหนึ่งที่ขาดไม่ได้ แต่ละวันที่ผ่านมานั้นมันช่างแสนจะเจ็บปวดและยากที่จะฝ่ามันมาได้ด้วยตัวคนเดียว แต่สำหรับอิลแล้ว...เธอไม่มีใครให้พึงพิงต่างจากคนอื่นๆที่มีทั้ง ครอบครัว เพื่อนฝูง คนรัก แต่กลับอิล...เธอไม่มีสักอย่างในชีวิต
เด็กน้อยที่เติบโตมาจากความยากลำบาก นามว่า ‘อิล’ เรื่องราวของเธอไม่จบเพียงแค่นี้แน่ เพราะมัน ‘เพิ่งเริ่มต้น’
ทำไมคนอื่นถึงได้สบายกันจังเลยนะ? มีทั้งแอร์ มีทั้งโทรทัศน์ มีทั้งโทรศัพท์ และมีอะไรอีกหลายๆอย่างเป็นเครื่องอำนวยความสะดวกซึ่งสิ่งที่พวกเขาจะขาดมันไม่ได้เลยก็คือ ‘Wi-Fi’ กับ ‘3G’ ฉันเข้าใจว่าโลกเรากำลังพัฒนาแต่มันเร็วเกินไปไหมไอ้รถไฟฟ้าที่ฉันยืนโหนราวเบียดเสียดกับคนอื่นๆอยู่นี้
ปวดกบาลจะตายชัก...ทั้งกลิ่นน้ำหอมของพวกนักเรียนวัยรุ่นหญิงและกลิ่นเหม็นของบุหรี่ที่ติดตัวมากับพนักงานบริษัท ทั้งสองอย่างนี้มันคนละทางกันเลยหน่า...
‘ไม่เป็นไร...ทุกทีก็เป็นแบบนี้ ฉันควรจะชินกับมันได้แล้ว’ ฉันคิดในใจแล้วฝืนทนดมกลิ่นทั้งสองเข้าไปเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง
วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 9 ขวบของฉัน แต่ฉันกลับไม่รู้สึกดีใจสักนิดที่มันมาถึง รู้สึกเกลียดมันมากกว่าไอ้วันที่ทำให้ฉันแก่ลงอีก 1 ปี และยังเป็นวันที่ไม่มีอะไรดีในชีวิต... ความซวยรออยู่ข้างหน้านะอิล เธออาจจะตกรถไฟหรืออาจจะโดนนกขี้ใส่หัวแบบครั้งที่แล้วก็ได้
ความซวยที่หลีกหนีไม่ได้มันกำลังจะมาเยือนเมื่อประตูรถไฟฟ้าเปิดออก... ฉันที่ยืนโหนราวเป็นอุรังอุตังอยู่หน้าประตูทางออกรถไฟฟ้าพอดิบพอดีกำลังชักสีหน้าหวาดกลัวออกมาเพื่อถึงป้ายที่กลุ่มพนักงานบริษัทต้องลงจากรถไฟฟ้า
‘นี่ยังไม่ถึงสถานีที่ฉันต้องลง’ ฉันคิดพลางหาทางมุดหนีจากประตูนี้แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะไม่ว่าจะเป็นทางไหนมันก็ตันไปหมดแม้แต่จะขยับมือเพื่อเกาตูดตัวเองก็ยังทำไม่ได้
ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ!
เสียงฝีเท้าพนังงานบริษัทดังรัวราวกับจังหวะเพลงร็อคที่มีเพียงมนุษย์ต่างดาวเท่านั้นที่สามารถทนฟังได้ ตัวฉันค่อยๆไหลออกมาจากรถไฟฟ้าทีละนิดอย่างปฏิเสธไม่ได้ ยิ่งฝืนเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งถูกดันออกมาเรื่อยๆ
“ขอโทษนะคะ หนูขอทางหน่อยค่ะ...!” เสียงที่แผ่วเบาดังออกมาแต่ไร้ผู้คนได้ยิน
‘ทำไมฉันถึงตะโกนได้แค่นี้?’ รถไฟฟ้าออกตัวไปไกลเหลือเพียงฉันยืนอาลัยตัวเองอยู่คนเดียว... เป็นแบบนี้ตลอด
‘ไม่เป็นไร...ทุกทีก็เป็นแบบนี้ ฉันควรจะชินกับมันได้แล้ว’ คำปลอบใจคำเดิมดังก้องขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติ น้ำตาที่ล้นเอ่อหัวใจไม่แสดงให้ใครได้เห็นอีกต่อไป เพราะในวันนี้ ‘ฉันเข้มแข็ง’
ไม่เป็นไร...แค่ตกรถไฟแบบนี้ฉันเคยโดนมาแล้วเป็นสิบๆรอบ
บอกเลยว่า...แต่ละวันของฉันมันไม่เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป... แต่ทนอ่านหน่อยล่ะกันเพราะฉันเชื่อว่าเธอกับฉันมีอะไรที่เหมือนกัน : )
บางวันฉันโดนกลั่นแกล้งจนไม่มีแรงจะเดินกลับบ้าน ใครน่ะเหรอที่แกล้งฉันจนโทรมแบบนี้...
หึ! ...ก็โลกใบนี้แหละ!
ไม่รู้หรอกนะว่าจะเกลียดอะไรกันนักกันหนา! ฉันเองก็เป็นแค่คนธรรมดาเหมือนกับคนอื่นแท้ๆ แต่สิ่งที่โลกใบนี้ทำกับฉันมันแรงเกินไปจนรู้สึกว่า ‘โลกนี้ไม่ต้องการฉัน’
มีครั้งหนึ่งที่ฉันเคยจมน้ำแต่มีคนช่วยไว้ได้ทัน...
มีคราวหนึ่งฉันโดนครูหักคะแนนสอบจนเกรดย่อยยับแต่มีคนบริจาคคะแนนให้...
มีวันหนึ่งฉันจะโดนรถชนแต่มีคนคว้าแขนฉันไว้...
และยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่เกือบจะพรากชีวิตฉันไปจากโลกใบนี้... เรื่องราวที่แสนอันตรายหาได้ยากที่ใครจะเจอมันทุกวันทุกเวลาแล้วสามารถรอดชีวิตมาได้อย่างอัศจรรย์ ถึงจะโดนลอบฆ่าโดยโลกใบนี้แล้วรอดมาได้ทุกครั้งแต่ฉันก็ไม่รู้สึกดีสักนิดที่รอดมาได้ หากมันฆ่าฉันได้จริงๆฉันก็จะยอมให้มันฆ่าฉัน ณ บัดนี้ ไม่แน่อีก 5 นาทีต่อไปฉันอาจจะโดนโลกกำจัดทิ้งจริงๆก็เป็นได้ ไม่มีใครรู้คำตอบของอนาคตหรอก เพราะว่า...
‘โลกใบนี้มันเบี้ยวบิด’
เมื่อฉันหันกลับไปมองดูกลุ่มนักเรียนด้านหลังตัวเอง พวกเขามองฉันกลับด้วยสายตาที่เหยียดหยามหยาบคายราวกับเห็นฉันเป็นเพียงเศษขยะที่ไม่ว่าทำยังก็ก็ไม่มีใครต้องการ ก่อนจะหันไปซุบซิบนินทากับเพื่อน ดูจากชุดนักเรียนที่ใส่ซึ่งเป็นของโรงเรียนเอกชนค่าเทอมแพงและโทรศัพท์ในมือเขาแล้วคงบ่งบอกได้ว่า ‘เกิดมาในตระกูลที่ร่ำรวย’ คนรวยนี่เหยียดหยามชาวบ้านเป็นอย่างเดียวหรือไง?
“ผู้ที่หยั่งรู้อนาคตนี่ดีจังเลยว่ะ กูก็อยากเห็นอนาคตของกูบ้าง” เสียงของนักเรียนชายกลุ่มหนึ่งเดินผ่านฉันไปพลางพูดกับเพื่อน
หึ...อยากรู้งั้นเหรอ? ได้สิฉันจะดูให้
‘นายจะถูกโลกกำจัดตอนบ่าย 1 ของวันนี้’ นี่แหละ...คำตอบของอนาคตที่นายอยากรู้
ความคิดชั่ววูบผ่านเข้ามาในสมองของฉันซึ่งไม่ทันได้ตั้งตัว ฉันไม่ตั้งใจจะคิดอย่างนั้นจริงๆนะ แต่ว่าทำไมมันถึงได้เข้ามาในสมองฉันล่ะ? หรือว่ามันอาจจะเป็นสิ่งที่แอบคิดอยู่ในใจลึกๆกัน... ใช่สิ ฉันอิจฉาพวกมันที่สุด! พวกคนที่ชอบมองคนอื่นด้วยความเหยียดหยาบแบบนั้นมันควรตาย!
ฉันเดินทางมาถึงโรงเรียนได้โดยรถไฟฟ้าเที่ยวต่อไป แต่มันก็ทำให้ฉันมาโรงเรียนสายจนต้องโดนอาจารย์ด่าและถูกเพื่อนหัวเราะแถมยังโดนหักคะแนนพฤติกรรมซึ่งเดิมทีก็แทบจะไม่เหลือไว้ให้ดู
ฉันที่ไม่มีเพื่อนเวลาจะทำอะไรก็ต้องทำด้วยตัวคนเดียวตลอด... นั่งเรียนคนเดียว กินข้าวคนเดียว เล่นคนเดียว ทำงานคนเดียว หรือหากเป็นงานที่ต้องทำกับเพื่อนฉันมักจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบตลอด ทั้งแรงกายและทรัพย์สิน เวลาทำเวรห้องฉันมักจะอยู่เป็นคนสุดท้ายเพราะโดนคนอื่นโยนหน้าที่มาให้ฉันหมด
‘ทรมาน...เจ็บปวด...แต่ไม่สามารถเอ่ยออกเป็นถ้อยคำได้’
ทำไมคนพวกนี้เขาถึงได้พยายามจะทำตัวให้มันแปลกและแตกต่างล่ะ? พวกที่หัวเราะชาวบ้านด้วยความสนุกสนาน พวกที่ด่าคนอื่นโดยไม่ย้อนกลับไปดูตัวเอง พวกที่เห็นแก่ตัว ทำไมโลกถึงไม่กำจัดมันออกไปซะล่ะ!
หรือเป็นเพราะ... ‘คนดีไม่สามารถอยู่บนโลกใบนี้ได้?’
ขณะนี่เป็นเวลาบ่ายโมงตรงพอดี ฉันและเพื่อนคนอื่นเข้ามานั่งรอในห้องเรียนเพื่อรอเรียนคาบต่อไปหลังจากที่กินข้าวเรียบร้อย ในห้องเต็มไปด้วยคำพูดที่ต่างคนต่างเอ่ยออกมาจนรู้สึกว่าเสียงมันดังก้องห้องเรียนจนน่ารำคาญ แต่สำหรับฉัน... แม้แต่จะพูดเบาๆก็ไม่สามารถทำได้...
ฉันนั่งเงียบสีหน้านิ่งเฉยอยู่หลังห้องคนเดียวเสมอ นั่งอย่างนี้มาเป็นเวลาหลายปี... นั่งจนชินชากับการต้องโดนคนอื่นรังเกียจแล้วล่ะ ทำไมต้องเกลียดฉันขนาดนั้นด้วย? ทั้งพ่อแม่ เพื่อนฝูง หรือแม้แต่โลกใบนี้ ทุกคนคงไม่อยากให้ฉันมีชีวิตอยู่เลยสินะ
ฉันเคยคิดจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง... ครั้งล่าสุดคือเมื่อวานตอน 6 โมงเย็น แต่ความคิดนั้นก็ต้องหมดไปเมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนกระซิบข้างๆหูอย่างเยือกเย็น
ปึง!!
เสียงประตูห้องเปิดอย่างรุนแรงจนประตูกระแทกกับผนังห้องเรียนเกิดเป็นเสียงดังลั่น ทุกคนที่คุยกันหยุดอยู่ในอาการสงบแล้วมองไปยังผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนหอบลิ้นห้อยอยู่หน้าห้องเรียนราวกับได้เรื่องอะไรบางอย่างมาบอกคนในห้องคงไม่ใช่คำปัญญาอ่อนแบบคำว่า ‘ครูมาแล้ว!’ หรอกมั้ง?
“มายด์! ไอ้นิวแฟนแกอ่ะมันตกบันไดเมื่อกี้เว้ย! เพื่อนฉันที่โรงเรียนนั้นเขาโทรมาบอกว่ามัน...เอ่อ” เธอคนนั้นถึงกับพูดไม่ออกเมื่อ ‘มายด์’ หันไปจ้องมองเธอด้วยความตื่นตกใจ
“...บอกมาสิวะ!!!” มายด์ที่นั่งอยู่ลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วตะเบ็งถามอย่างกระโชกโฮกฮากจนเธอยืนตัวแข็งทื่อเป็นหิน
“มัน...มันตายแล้ว!!”
สิ้นเสียงบอกกล่าวของเพื่อน มายด์ล้มลงช็อกเป็นลมหมดสติจนเพื่อนที่อยู่ข้างๆต้องวิ่งเข้าไปหามส่งห้องพยาบาลโดยเร็ว เมื่อร่างของมายด์ถูกหามออกไปจากห้องเพื่อนที่เหลือก็เริ่มคุยกัน
“นิวมันคือใครวะ? ทำไมไอ้มายด์มันไม่บอกฉันเลยว่ามันมีแฟน โกหกว่าไม่มีแบบนี้สมควรแล้วล่ะที่เจอเรื่องแบบนี้”
“นิวคนที่รวยๆอ่ะ อยู่โรงเรียนเอกชนในเมือง ที่หน้าตาดีๆดังๆอ่ะ” เพื่อนคนหนึ่งตอบเสียงดัง
เอาแล้วสิ...ฉันทำมันอีกแล้ว... ไม่น่าคิดแบบนั้นเลย... ฉันขอโทษนะนิว ขอโทษนะมายด์...ถ้าเกิดว่าฉันเตือนเขาไปตรงๆตั้งแต่ตอนเช้าก็คงจะดี... ฉันได้แต่นั่งสำนึกผิดหลังห้องคนเดียว น้ำตาไหลออกมาอย่างนี้ทุกวันไม่หมดสิ้น อยากจะหายไปจากโลกนี้เสียที...
‘ทำไมฉันถึงได้ไร้ค่าแบบนี้...’
หลายครั้งแล้วล่ะที่มันเป็นแบบนี้ จบแบบนี้เสมอ... หากฉันกล้าที่จะพูดมากกว่านี้คงไม่ต้องมีใครตาย...แต่หากว่าฉันเอ่ยออกไป...
‘ใครจะเชื่อล่ะ?’
ผู้ชายคนเมื่อเช้าน่ะ...เป็นแฟนของเพื่อนในห้องฉันเอง...
ปล.ฝีมือโอเองก็ไม่ใช่ว่าจะดีเลิศ ผิดตรงไหนติเตือนกันได้เลยนะคะ ชอบอ่ะ ๕๕๕+
อาจมีผิดบ้าง ไม่ถูกบ้าง ก็ขอโภัยทุกท่านด้วยนะคะ จะพยายามให้มันออกมาดีที่สุดค่ะ !
#ช่วยกันแชร์ต่อด้วยนะคะ อยากให้ใครบางคนได้อ่านมัน :D
#กันกันเม้นต์หน่อยจิๆ ขอล่ะน้าา
#อยู่ด้วยกันไปนานๆน้า-3-
ความคิดเห็น