นายเพลย์บอยปิ๊งรักกับยัยเฉิ่ม

ลำดับตอนที่ #2 : ทำไงดีฉ้าน~ถูกแบล็กเมล์อะ

"เฮ มิกิโกะไปคาราโอะเกะก้านปะ"
"ไม่อะ จะกลับบ้านไปอ่านหนังสือ"
"แกอะ วันๆก้อเอาแต่อ่านหนังสือเรียน ระวังเฮอะจะได้แต่งงานกับหนังสือนะยะ"
"เออ ฉันแต่งงานกับหนังสือยังดีกว่าแต่งงานกับผู้ชายเลวๆในโลกนี้"
"แกรู้ได้ไงหา!! ว่าผู้ชายในโลกนี้เลวน่ะ"
"ก้อ..."
"ก้อแกยังไม่เคยมีความรักนิ แกเลยไม่รู้ "
ฉันอึ้ง อึ้ง แล้วก้ออึ้งกับคำพูดของเพื่อนฉัน
"ทำไม..ทำไมฉันถึงไม่เคยมีความรักยะ อย่ามาดูถูกกันนะ"
"ใครล่ะ ใครที่แกเคยรัก"
"ก้อ...มีละกัน"  ฉันตอบอย่างอ้ำอึ้ง
"แน่จริงพามาดิ"
มันท้าฉัน
""หึ ถ้าฉันพามาแล้วแกจะให้อะไรฉัน"
ฉันท้ามันกลับ
"หึ แกอยากได้อะไรละ"
"อืม...หนังสือวรรณกรรมฉบับใหม่ล่าสุดของเอเซียที่ตอนนี้กำลังส่งมาที่โอซาก้าและใกล้จะมาโตเกียวแล้ว"
"'อืมได้ " 
แล้วฉันจะไปตามตัวผู้ชายคนนั้นที่ไหนละว้า
"เออ ฉันขอเวลา2เดือนได้ปะ"
"ทำไม"
"ก้อ...เค้าอยู่ต่างประเทศนิ"
"อืม...ก้อได้ แล้ววววถ้าผู้ชายคนนั้นไม่กลับมาละหรือ"
"อืม ฉันจะเลี้ยงคาราโอเกะเธอ10ครั้ง"
"จริงนะ"   ฮานะพูดพร้อมหลิ่วตามอง
"อืม" ฉันทำท่าสาบาน
"งั้นวันนี้ฉันกลับบ้านก่อนนะ ไปละนะมิกิโกะ"
"อืม" ฉันโบกมือลาเพื่อนสนิท


+++ที่บ้านของ คาวาอิ มิกิโกะ+++
เอ้เอ้ ชีสที่อาจารย์มิสุมิให้ อยู่ไหนน่า
พรุ่งนี้สอบซะด้วยซิ
อืม สงสัยหรือไว้ที่ให้เกะร.ร.แน่ๆเลย ทำไงดีละ นี้ก้อดึกแล้วด้วย
 ตุบ ตุบ ตุบ
ฉันวิ่งลงกระไดลงมาหาแม่ที่ห้องครัว
แม่ค่ะ
มีอะไรหรอมิกิ
หนูจะไปเอาชีสที่ลืมอยุ่ที่ร.ร.อะค่ะ ไปได้ไหม
ไปได้ซิ ไปแล้วก้อรีบกลับมานะ
ค่ะ หนูจะรีบกลับมาเลย
เออ แล้วก้อระวังตัวด้วยนะ
ค่ะ ไปแล้วนะค่ะ
ฉันโบกมือลาแม่ พร้อมกับเอาไปฉายไปด้วย

+++ที่โรงเรียนมัธยมปลายพูริ ห้องม.5-B+++

" โห!!!ทำไมตอนกลางคืนมันมืดจังอะ" ฉันพูดพร้อมเอาไฟฉายส่องตามโต๊ะ
" อ๊ะ!! เจอแล้วโตะของข้าพเจ้า" ฉันพูดพร้อมเอามือสอดเข้าไปในเกะหาชีส
" อยู่ไหนหว่า อ๊ะ!!เจอแล้ว " แล้วฉันก้อเอาชีสออกมา
" เฮ้อ เจอซักที พรุ่งนี้จะได้มีงานส่ง" ฉันพูดกับตัวเองพร้อมเดินออกไปจากห้องเรียน
ฉันเดินไปเรื่อยๆ เรื่อย และก้อไปเจอ
"  อ๊ายนั้นมันผู้ชายนี้หว่า เอ้..แล้วเค้ามาทำอะไรตอนนี้หว่า" ฉันอุทานและพูดกับตัวเอง " หรือว่าเค้าจะมาเอาของอย่างเรา เอ้..แต่นี้มันห้อง...ห้องของอ.นะ แล้วเค้ามาจะมาทำไม เอ้..หรือว่าเป็นภาโรง"  ฉันคิดไปต่างๆนานา   ฉันเดินไปเรื่อยๆจนไปถึงตึกที่ฉันเห็นผู้ชายเมื่อกี้นี้ ระหว่างทางที่จะข้ามไปตึกนั้น ฉันใจไม่ค่อยดีเพราะฉันกลัว!!!มากๆเลย ฉันเลยร้องเพลงไปด้วย
" ฉ้าน~มันคนโง่เหนือใครๆมีร๊ากแท้อยู่ดูแลไม่ด้าย " ระหว่างที่ฉันเดินไปร้องเพลงไปฉันก้อได้ยินเสียงผู้ชาย
" เฮ้ยเมื่อกี้หมาห้อนหรอวะยูกิ " เฮ้ยมันว่าฉันนี้หว่า
" แกจะบ้าหรอ หมาที่ไหนห้อนเป็นเพลง เฮ้ยแกอย่าสนใจเลยไอ้ริวจิ "
" ก้อฉันกลัวนิหว่า อ.โยชิกะ ก้อนะ อะไรก้อไม่รู้กะอีแค่ไม่ส่งการบ้านอะนะ ต้องมาตรวจร.ร.แทนลุงคาวะที่ป่วยอะ" เสียงผู้ชายคนเมื่อกี้ที่มันด่าฉันนิหว่า
" โธ่!! แกก้ออย่าอะไรมากไปเลย แกแก่แล้ว อย่าเอาอะไรกับคนแกเลย"
" เออ กลับกันเถอะง่วงละ แต่ก่อนกลับไปยิงแร๊บกันเถอะ"
" อืม "
" อ้าย!! ทำไมถ่านไฟฉายดันมาหมดตอนนี้นะ แล้วแนจะทำไงอะ แล้วฉันจะเลี้ยวไปทางไหน อืมเลี้ยวไปทางขวาดีกว่า" เพราะฉันชอบข้างขวา  และแล้วฉันก้อได้ยินเสียงน้ำไหล ฉ่า ฉ่า แล้วฉันก้อเห็นห้องอยู่ห้องหนึ่ง ฉันก้อกลัวเหมือนกันว่าจะมีอะไรอยู่ในนั้นหรือเปล่า แต่ฉันก้อตัดสินใจเอาหน้าฉะโงกเข้าไปดูในห้องนั้น และก้อเห็นผู้ชาย2คนกำลัง แกร๊ง~แกร๊ง หว๊าดฉันดันไปเตะกระป๋องเข้าอะดิ ทำไงดีอะ
" เฮ้ยนั่นใครอะ ขโมย..ขโมยหรอ" เฮ้ยทำไงดี
" เฮ้ยขโมยที่ไหนจะมาดูพวกเราฉี่วะไอ้ยูกิ" เฮ้ยเมื่อกี้ฉันดูพวกมันฉี่หรอ
" อ๊ายๆๆๆๆๆๆๆ" ใครไม่รู้มาจับแขนฉัน
" เฮ้ยนี่เธอโรคจิตหรอ มาแอบดูผู้ชายฉี่น่ะ " ฉันหลับตาปี๋
" บ้าใครเค้าจะโรคจิตอะ " ฉันเถียงในขณะที่ตายังปิดอยู่
" ก้อเธอไง " เฮ้ยเป็นไงวะไอ้ริว ใช่ขโมยปะ
" ขโมยที่ไหนกันไอ้ยูกิ พวกโรคจิตต่างหาก "
" ฉันไม่ได้โรคจิตนะ ก้อ..ก้อฉันไม่รุ้นิว่าพวกนายฉี่กันอยู่อะ " นี่ฉันลืมตามาดูหน้าพวกมัน " แล้วฉันก้อไม่ได้ตั้งใจด้วย " ฉันพูดต่อ
" หึๆเอาเรื่องนี้ไปบอกอ.ดีเปล่าวะ"
" เฮ้ยๆอย่านะ ขอร้อง" ถ้าบอกมีหวังอ.ต้องหาว่าฉันเป็นพวกโรคจิตแน่
" งั้นทำไงดีละ เฮ้นยุกิทำไงดีกับสาวน้อยคนนี้วะ " มันถามคนที่ชื่อยูกิ
" เสียงนี้มันคุ้นๆวะ " เออ ฉันก้อคุ้นแกเหมือนกัน
" คุ้น? คุ้นใครวะยูกิ " คนทีหาว่าฉันเป็นโรคจิตถามคนที่ชื่อยูกิ
" อืม..เหมือน...คาวาวอิ มิกิโกะ " เฮ้ยนายรู้จักฉันด้วยหรอ
" เธอใช่คาวาอิปะ" ยูกิถามต่อ
" อืม..งั้นนายก้อ...อาชาอิ ยุกิป่ะ" ฉันถามอาชาอิ
" อืม ใช่ๆ ริว นี่อะที่ฉันเล่าให้แกฟัง " อาชาอิชี้มาที่ฉัน
" อ๋อเด็กเรียนห้องบีอะหรอ อืม..ดูใกล้ๆก้อสวยใช่หยอกเลยนะเว้ย" เพื่อนของอาชาอิชมฉัน " แต่....ติดแว่นวะ " ดูดู๊มันพูด
" อาชาอิ บอกเพื่อนนายว่าปล่อยมือฉันได้ล่ะ เจ็บ"
" เฮ้ยริวปล่อยมือเธอดิ "
" ฉันไปละนะ " ฉันชิ่งวิ่งหนีมา
" เอาดิ ถ้าไปฉันจะไปบอกอ.ว่ามีพวกโรคจิตมาในร.ร." ฉันหยุดชะงักแล้วหันกลับมา
" ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ใช่โรคจิต " ฉันเถียงกลับ
เค้ากอดอกอยู่เลยพูดว่า " ไม่ใช่ก้อเชิง " ดู๊ดูมันพูด
ฉันจ้องเค้าตาเขียว  " นายจะเอาไงกับฉันกันแน่"  ฉันถามเค้า
" ก้อ..มาเป็นแฟนกับฉันดิ " หะหาเค้าพูดว่าให้ฉันมาเป็นแฟนเค้าหรอ
" หึ..คนอย่างนายอะนะ จ้างให้ก้อไม่ไม่และก้อไม่" ฉันยืนยัน
" หึ จริงหรอ งั้นฉันเอาเรื่องนี้ไปฟ้องอ.ดีกว่า" เค้าขู่ฉัน
" เฮ้ยอย่านะ ขอร้องละ อืม..ก้อได้ฉันจะเป็นแฟนกับนาย แต่.นายต้องทำให้ฉันรักนายได้ภายใน 2เดือนโอเคป่ะ " ฉันถามเค้า
" อืมเอาดิ 2 อาทิตย์เธอก้อติดฉันแล้ว " มั่นใจตัวเองมากเลยนะย่ะ
" มั่นใจขนาดนั้นเชียวหรอ " ฉันถามเค้า
" อืม " เค้าตอบคำเดียว
" งั้นเรามาดูกัน"
" งั้นพวกเรากลับบ้านกันเถอะ นี้ก้อ9.45แล้วนะ" อาชาอิบอก
" หา!!! อะไรนะ นี่ฉันออกมา1ชม.หรอเนี่ย แม่ฉันเป็นห่วงแน่เลย" 
" ฉันไปแล้วนะพรุ่งนี้ค่อยมาเถียงกันใหม่นะบาย "
" เฮ้ย เดี๋ยวเธอลืม..."

ตอนนี้ฉันต้องวิ่งและวิ่งอย่างเดียว


+++ 30 นาที+++

ถึงบ้านแล้ว " แฮก แฮ่กๆๆ" 
" นี้ทำไมกลับดึกจังหาลูก"  อ๊ายแม่ดุฉันแน่
" เออ..คือมันอยู่ในตึก5นะคะ หนุเลยต้องเดินไกลหน่อย"  ฉันโกหกแม่ไป
" อืม คราวหน้าอย่างทำยังงี้อีกนะ"
" ค่ะ " ฉันตอบแม่แล้วขึ้นมาบนห้องนอนแล้วทำการบ้าน
" เฮ้ยกำไลขอฉันมันหายไปไหนนะ " กำไลของฉัน สงสัยตกอยู่ที่ร.ร.แน่ๆ พรุ่งนี้ค่อยไปเอาดีกว่า แต่นี้ทำงานก่อนเถอะ 

+++22.32น.+++

" เฮ้อเสร็จสักที เหนือ่ยจัง นอนดีกว่า"  แล้วฉันก้อเก็บของเข้ากระเป๋าปิดไฟและนอน