ฉันอยากตาย ตั้งแต่มีนายเคียงข้าง!!

ลำดับตอนที่ #2 : 02:: ยูชิกิ

ก๊อก ก๊อกๆๆๆ !!!

“เอดะๆ”

“จ้า.. ยูชิกิหรอ ^^”

“อื้อ เปิดประตูให้ฉันทีสิ =O=”

แอ๊ด ด ด~ ~

“หวัดดีจ๊ะ”

“โห เอดะ ห้องเธอเป็นระเบียบเรียบร้อยดีจัง ^O^”

“แฮ่ๆ ว่าแต่ยูจังแต่งตัวเร็วจังเลย >.< เดี๋ยวรอฉันแป๊บนึงนะ ยังไม่ได้ใส่ถุงเท้าเลยอ่ะ”

นี่เพิ่ง 7 โมงกว่าๆเอง = = ยูชิกิตื่นเช้าจัง

            “ได้จ๊ะ ^_^ เออนี่ ! เอดะ เบอร์มือถือเธอเบอร์อะไรหรอ”

            “อ๋อ 0104587XX น่ะ เดี๋ยวช่วยจดเบอร์มือถือเธอวางไว้บนโต๊ะสีเขียวตัวนั้นด้วยนะ”

            “อื้อ”

            ยูชิกิคงลืมเรื่องเหตุการณ์เมื่อวานไปแล้ว ดูเธอยังร่าเริงเหมือนเดิมตามแบบฉบับ

           

            “นี่ สาวๆ ดูยายเพิ้งสองตัวนั่นสิ”

            “o_O”

            เสียงใครน่ะ แล้วยายเพิ้งหมายถึงใคร?!?  แต่ฉันรู้สึกว่าแถวนี้จะไม่มีใครอีกแล้วนะ นอกจากฉันและยูชิกิ >.<เพราะช่วงเช้าๆแบบนี้ ส่วนใหญ่ลูกพวกไฮโซ ไฮซ้อ ก็คงยังไม่มาโรงเรียนกันหรอก หรือว่าฉันจะเข้าใจผิดนะ ช่างเหอะ รีบๆเดินดีกว่า ก่อนที่ยูชิกิจะได้ยินเข้า เดี๋ยวมีเรื่องแน่ๆเลย T^T

                “เอดะ เสียงใครน่ะ”

            ว่าแล้วเชียว ยูจังหูดีเหมือนกันนะเนี่ย ~~

            “….ม่ะ ไม่รู้นะ Y_Y”

            “เธอได้ยินอย่างที่ฉันได้ยินมั้ยละ เอดะ - -“

            “มะ ม่ะ ไม่นี่!!”

            โอ้ย ตายๆๆๆ T^T

            “ก๊ากก คิๆ อิอิ ฮิๆ >O<”

            เสียงหัวเราะกิ๊กกั๊ก ซุบซิบนินทา ดังเล็ดลอดออกมาจากกลุ่มผู้หญิง ที่นั่งล้อมวงกันอยู่ริมทางเท้า แต่ที่ไม่น่าเชื่อเลยก็คือ “ทัซซึบะ” ใช่เขาจริงๆด้วย นั่งอยู่กลางวง ท่ามกลางผู้หญิงเต็มไปหมดเลย >__< น่ากลัวจัง จะตามจองล้างจองผลาญกันไปทำไมนะ T__T

            ยูชิกิหันหน้าไปตามเสียงอย่างรวดเร็ว! ( o.o) เธอแสดงอาการตกใจออกมาเล็กน้อย เมื่อเห็นหน้าทัซซึบะอยู่ในวงนั้นด้วย แต่อะไรก็ไม่สามารถทำให้เธอสูญเสียความมั่นใจไปได้ >,.< สายตาของยูชิกิ จ้องเขม็งไปหน้าทัซซึบะ อย่างกินเลือดกินเนื้อ -_- โอ้ ไม่นะ ฉันยืนจับมือยูชิกิไว้แน่นมาก พยายามที่จะลากตัวเขาให้ออกห่างๆจากบริเวณนั้น แต่เธอพยายามที่จะเดินเข้าไปเรื่อยๆ T_T คราวนี้ ฉันจะทำยังไงดีละเนี่ย -_-

            “ยายแว่น แน่จริงก็ปล่อยมือเพื่อนเธอออกมาสิ UoU ยังไงๆเขาก็ไม่กล้าเข้ามาหาฉันอยู่แล้วละ YOY เชื่อฉันสิ ฮะฮาฮ่าๆ”

            ไม่นะ ฉันจะไม่ปล่อยเด็ดขาด >_<

            “ไอ้โรคจิต แกกล้าดียังไงมาว่าให้เพื่อนฉัน”

            ซวยละสิคราวนี้ T__T ยูชิกิหมดความอดทนซะแล้ว >______<

            “เธอนั่นแหละ กล้าดียังไงมาว่าให้ฉันโรคจิต U_U ฉันออกจะสุภาพ เรียบร้อย จริงมั๊ยจ๊ะ สาวๆ^O^”

            “จริงค๊าาา!!! ^O^”

            ทุกคนพร้อมใจกันตอบจริงๆ เฮ้อ >_< พอเหอะ หยุดกันได้แล้ว

            “รู้มั้ย ยัยปากมาก เมื่อวานเธอทำให้ฉันขายหน้าแค่ไหน YoY หึ่ม!! ขอโทษฉันสักคำก็ไม่มี ปากดีนักนี่ เดี๋ยวจับส่งสอนซะให้เข็ดเลย”

            “นายอย่าคิดว่าตัวเองดีไปหน่อยเลย ที่แท้แกก็ไอ้โรคจิตวิปริตดีๆนี่เอง แต่จะมีแค่ผู้หญิงโง่ๆเท่านั้นแหละ ที่มาหลงคนอย่างนายน่ะ >O< จำเอาไว้ด้วย!!! ป่ะ เอดะ ไปกันเหอะ >O<”

            อึ้ง ทึ่ง เสียว >0< !!! ยูชิกิรัวใส่ทัซซึบะอย่างไม่คิดชีวิต พอเธอหมดฤทธิ์ก็คว้าแขนฉันวิ่งเตลิดไปเลย เง้อ~ ฉันไม่รู้ว่าถ้าครั้งนี้ ถ้าเดินเข้าห้องเรียน จะเกิดอะไรขึ้นอีก

                “สะใจจังเลยเนอะเอดะ >_< สุดยอดไปเลย ยะฮู้! ^^”

            “อือ อือ (- -) (_ _)”

“ในชาตินี้นะ ฉันขอเจอผู้ชายอย่างมันอีกเป็นคนสุดท้าย YOY คนอะไรหลงตัวเองชะมัดเลย”

            “อือ อือ = =”

            “และฉันขอสาบานว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไม่มีวันชอบมันเด็ดขาด >O< ต่อให้หล่อ รวยล้นฟ้า ยังไงฉันก็ไม่ขอมีแฟนเป็นโรคจิตดีกว่า >O< ม่ายยยยยยย!!”

            “อือ อือ T_T”

            นี่นะหรอ ชีวิตของเด็กมัธยมปลาย มันดูเหมือนว่าจะไม่มีความสงบสุขเอาเสียเลย ตั้งแต่ฉันได้มาอยู่ที่นี่ อะไรๆทำให้ฉันเปลี่ยนไปมาก นี่ยังเพิ่งวันที่สองนะเนี่ย T^T

ตึ๊ด ตือ ดึ๊ด ปั๊บ ปา ลา ล้า !!! êêêê

ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วยนะ เฮ้อ น่าเบื่อจริงๆ

“ค่ะคุณป้า มีไรหรอค่ะ = =”

“เอดะ เรื่องเรียนเป็นยังไงบ้าง ไม่เห็นโทรมาเล่าให้ป้าฟังบ้างเลย”

“เอ่อ.. คือ คุณป้าค่ะ เอาไว้วันหลังหนูจะโทรไปเล่าให้ฟังละกัน = = พอดีว่าตอนนี้หนูเรียนอยู่น่ะค่ะ”

“ติ๊ด”

ฉันจำเป็นต้องโกหก T^T เฮ้อ ~ ~

......

ยากูซ่า ชะชาช่า ตึ่งๆ โป๊ะๆ ยะฮู้ๆ วู้ๆ กริ๊งๆ !!! êêêê

นี่เป็นเสียงโทรศัพท์ที่แปลกที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา Y_Y

“ยูชิกิ โทรศัพท์เธอน่ะ ( _ _)”

รับสักทีซิ คนมองกันตรึมแล้วนะ -_- อายเค้า!!

“อื้อ ช่างเหอะ ฉันยังไม่มีอารมณ์รับ UoU”

เธอปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้น จนสิ้นเสียงบ้าๆนั่น จึงควักโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า ปิดเครื่อง แล้วโยนมันกลับไปที่เดิม O_O ช่างไม่สนใจอะไรเลยนะยูชิกิจัง

“นี่ เอดะ พรุ่งนี้ฉันจะไปรับเธอไปช็อปปิ้งกันนะ เอาให้สะใจเลย วันหยุดทั้งที >o<”

“ก็ดีนะ + +”

ยูจังคงอึดอัดเนอะ ถ้าวันหยุดแล้วได้อยู่เงียบๆในหอคนเดียว O.O

“หวังว่าคงไม่เจออะไรร้ายๆอีกละ U_U เฮ้อ”

“…..”

“โอเคนะ ^O^ ตกลงตามนี้”

“จ..จ้า (_ _”)”

ฉันตอบด้วยเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อยก่อนที่จะส่งยิ้มแหยๆให้เธอ +-+ ส่วนเธอนั้นกลับมาร่าเริงได้รวดเร็วอย่างน่าอัศจรรย์พันลึก ยูชิกิชอบเป็นแบบนี้ทุกที =_=

หลังจากเลิกเรียน ฉันก็กลับมาห้องพักกับยูชิกิอย่างอ่อนเปลี้ยเพลียแรง = = ระหว่างทาง เราสองคนแทบไม่ได้คุยกันเลยก็ว่าได้ Y_Y (ยูชิกิคงจะเมื่อยปากนะ) แล้วก็แยกทางกันตรงหน้าห้องฉัน ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเรียบง่าย

พอฉันเปิดประตูห้องเข้ามา Y_Y ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงลูกฟูกสีขาวลายหมีเทดดี้แบร์แสนน่ารัก กอดหมอนข้างรูปโดราเอมอน ด้วยความอ่อนเพลีย แล้วผลอยหลับไปในที่สุด _ _ zZ แต่กระเพราะน้อยๆของฉัน รู้สึกว่ามันยังทำหน้าที่ได้อย่างเต็มที่ และหมั่นส่งเสียงเครื่องจักร “จ๊อกๆ” ออกมาอย่างสม่ำเสมอ >O< หิวข้าวชะมัดเล๊ย!!

ตึ๊ด ตือ ดึ๊ด ปั๊บ ปา ลา ล้า !!! êêêê

“’ง๋า~ “

ใครโทรมาตอนนี้นะ คนกำลังหลับกำลังนอน

ป้านิเอะแน่เลย หลับต่อดีกว่า =_= ปล่อยให้มันดังอยู่อย่างงั้นแหละ

คุณป้าหนอคุณป้า เฮ้อ =O=

คร่อก !~

ตึ๊ด ตือ ดึ๊ด ปั๊บ ปา ลา ล้า !!! êêêê

ม่ายสนนนนนแล้วว!!!

โทรมาอยู่ได้  คนจะหลับจะนอน ใครโทรมาก็ช่างเหอะ U+U เดี๋ยวเอาไว้โทรกลับทีหลังดีกว่า ไม่ไหวๆ =,=

ง๋า~ คร่อก!!

ตึ๊ด ตือ ดึ๊ด ปั๊บ ปา ลา ล้า !!! êêêê

ตึ๊ด ตือ ดึ๊ด ปั๊บ ปา ลา ล้า !!! êêêê

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!! >__<

บ้า! บ้าที่สุด ใครกันนะ >O<

ตุ๊บๆ กึก แค่ก!! ~_~ เง้อ~ อะไรหล่นนะ

“อ๋า..ฮา โหล =O=”

“ฮาโหล ทาม มาย พูด”

“ซิกๆ ฟืดๆ”

ใครโทรมาสูดขี้มูกให้ฟังเนี่ย -_-

“คุณๆ โทรผิดรึป่าว.. +0+”

“เอดะ~”

“หือ ~ ~ ~ ง๋า!! เสียงยูชิกิหรอ O_o เธอ!! เธอใช่มั๊ย”

“ฟืดๆ คุณย่า คุณย่า ย่าฉัน ..T^T  ส..เสียแล้ว TOT แง๊ๆๆๆๆๆ เอดะ ฉันจะทำยังไงดี ฮือๆๆๆ!!!! >O<”

“ง๋า.. ใจเย็นๆนะ Y^Y”

“ฉันเพิ่งเปิดโทรศัพท์ตะกี้นี่เอง T__T พ่อก็โทรมาบอกเลย ฉันคงต้องกลับบ้านตั้งแต่พรุ่งนี้เช้าแล้วแหละ >__<”

“แล้วเธอจะกลับมาเมื่อไหร่ T^T”

“คงอีกนานหน่ะนะ เพราะฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกัน>o< นี่ เอดะ ฉันขอโทษด้วยนะ พรุ่งนี้น่ะ Y^Y เธอคงเหงาแย่เลย”

“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ”

“งั้น ฉันขอไปเตรียมเสื้อผ้าก่อนนะ ดึกมากแล้วละ”

“โชคดีนะ ยูชิกิ O_O”

“บ๊าย บาย”

            ดึกมากแล้วงั้นหรอ >O< กี่โมงกี่ยามแล้วละเนี่ย ง่ะ~

ฉันพยายามเพ่งมองดูนาฬิกาที่ติดอยู่ฝาผนัง +o+ ด้วยสายตาอันพร่ามัว

แว่นฉันละ O_O แว่น!!! เหวอ~ ขาหัก! ขาแว่นหักซะแล้ว คงจะเป็นเมื่อตะกี้ ตอนที่ควานหาโทรศัพท์แน่เลย ทำไงดีละเนี่ย T^T มองอะไรไม่ค่อยชัดเลย ฉันจะดำรงชีวิตอยู่ได้ยังไง ถ้าขาดแว่นตาที่มีเลนส์รุ่นหนาพิเศษชนิดดั้งเดิม น้ำก็ยังไม่ได้อาบ ข้าวก็ยังไม่ได้กิน =O=