รักอันตรายของบุคคลทั้ง8(ชาย)

ลำดับตอนที่ #2 : ผลังจิตอันยิ่งใหญ่...รึเปล่าหว่า

บทสอง (ผลังจิตอันยิ่งใหญ่)รึเปล่า

โลกธรรมดาของเรา...กำลังแปรเปลี่ยน

"ผมไม่รู้ล่ะจารย์"ยิวยิ้มร่าพร้อมกอดสาวที่นั้งสั่นเทิ้มข้างๆตน เขาไปหาเรื่องอารจานย์โดนบ่นใส่ว่า'ขึ้นคานเเหงเเซะ'เล่นๆ อาจารย์เลยปรี้ดแตก เทศนาให้ยิวเป็นชั่วโมงๆ

"น่ารำคาญว่ะ "

'ปาม'เดินออกมาเเล้วบ่นใหญ่

"ฮะ ฮะ"ยิวยิ้มร่าเเล้วเดินไปเห็นสาวน้อยร่างเล็กพอดี....แต่เธอมีหูและหางเเมวนี้สิ

"เฮ้ย ของจริงเปล่าว่ะ''ยิวหันไปกระซิบใหญ่แล้วอยู่ๆก็มีผู้ชายหลายคนยืนล้อมตัวสาวคนนั้น!!

"กรี้ด"

"ช่วยปะ"

"ตามใจดิ"ปามตอบส่งๆแล้วยืนนิ่ง

"ให้เราออกโลงสินะ"ยิวยักไหล่เเล้วบีบข้อมือเบาๆ

"อ๊าย ปล่อยเค้านะ"

ยิวย่อเข่า-ผู้ชายหนึ่งคนหันมอง-เขายิ้ม-ผู้ชายบอกพรรคพวกให้มองยิวพร้อมทำท่าจะสู้เต็มที-แล้วอยู่ๆเวลาก็อยุดนิ่ง!!!!

"เฮ้ย!"เขาสะดุ้งตกใจแล้วมรอบกายอย่างระมัดระวัง ทุกอย่างอยุดนิ่ง!! แม้แต่ใบไม้ก็อยุดค้าง ฝ่าฝนอยุดค้างติ่ง

"อะไรวะเนี้ย"เขายีหัวเเกรกๆก่อนจะชะงัทเมื่อมีอะไรต้องทำ เขาเลยเดินไปไล่เตะ'เป้า'ของพวกนั้นทีล่ะคนเเล้วอุ้มเด็กสาวขึ้นมาเบาๆพร้อมวางเอาไว้ไกล้ๆปาม

(เวลา...เวลา..เวลา...เวลา...เวลา..)

เขาพึมพัมในหัว

(เวลา เวลา เวลา!!!!!!)

เสียงของเขาสะท้อนก้องดังซ้ำไปซ้ำมาจนเกิดคลื่นจิตขนาดยักษ์ เขาเบิกตาโผลง รูม่านตาหดเล็ก! เเล้วจู่ๆเวลาก็เดินตามปกติ...

"อะ...เรามาอยู่ตรงนี้ตอนไหน"เด็กหญิงพึมพัมแล้ววิ่งหายไป

"โอ้ สุดยอดเลยว่ะ"ปามชี้ไปที่กองกลุ่มพวกผู้ชายที่กำลังนอนโอดครวนกุมเป้ากันใหญ่

"อะ..อืม"ยิวยิ้มหน้าซีตเเล้วเดินจากไปพร้อมกับปาม...โดยทิ้งคำถามมากมายไว้ที่เดิม...