You Are My Vampire

ลำดับตอนที่ #2 : [You are my vampire] ; EP.1

 

 

 

 

 

 

 

ตอนนี้ที่หน้าชั้นเรียนของเรามีเด็กหนุ่มผมสีบรอนซ์ทอง หน้าตาหล่อเหลายืนอยู่ข้างๆกับเด็กสาวผมสีน้ำตาลหน้าตาน่ารัก การยืนข้างกันของเขาสองคนมันทำให้ผมรู้ได้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นตัวเล็กแค่ไหน

 

 

 

 

"สวัสดีครับ ผมโอ เซฮุน และนี่คือพี่สาวฝาแฝดของผมซานดาร่า ปาร์ค" ทุกคนในห้องต่างร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินว่าสองคนที่ยืนอยู่หน้าห้องนั้นเป็นฝาแฝดกัน แต่ก็ไม่มีใครกล้าถามอะไรออกมาเพราะเกรงใจครูควอน

"อ่าวอูบิน ซูฮยอกให้เพื่อนไปนั่งด้วยนะ" ครูควอนตะโกนเรียกชื่อผมกับไอ้ซูฮยอกก่อนจะบอกให้เด็กใหม่ทั้งสองคนนั้นเดินมาทางเรา ถ้าเลือกได้ผมก็อยากนั่งข้างผู้หญิงนะ เธอน่ารักดี แค่เห็นครั้งแรกก็ถูกชะตาซะแล้ว แปลกดีแฮะ

 

 

 

 

"เอ่อ ขอนั่งด้วยนะคะ" ผมที่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อหญิงสาวคนที่ผมคิดถึงเมื่อกี้เธอมาขอนั่งข้างผมน่ะสิ

"ได้ครับ เชิญตามสบายเลยครับ" เธอส่งยิ้มมาให้ผมก่อนจะนั่งลง พอได้เห็นเธอใกล้ๆแบบนี้แล้วเธอตัวเล็กชะมัด แค่กอดก็คงกระดูกแตกไปทั้งตัวแล้วมั้ง !

"มีอะไรรึเปล่าคะ เห็นมองมาตั้งนานแล้วนะ" คนตัวเล็กข้างๆผมเธอหันมาถามด้วยสีหน้าหงุดหงิดเล็กๆ คงไม่ชอบให้ใครมาจ้องสินะ

"น่ารักดีเลยอยากมอง" อยู่ๆคำพูดแปลกๆก็หลุดออกจากปากผม แย่ล่ะ! เธอจะเห็นผมเป็นโรคจิตมั้ยเนี่ย

"เหรอ ขอบคุณนะ" ตอนแรกผมก็นึกว่าเธอจะโกรธ แต่เธอกับเขินหน้าแดงไปซะอย่างนั้น เฮ้อ...ค่อยโล่งหน่อย

"ผมคิมอูบิน ผมขอเรียกเธอว่าดาร่าได้รึเปล่า" เธอไม่ตอบผมทำแค่เพียงพยักหน้าตอบรับหนึ่งทีก่อนที่บทสนทาเราจะจบลง

 

 

 

 

พอถึงเวลาพักกลางวันเพื่อนในกลุ่มผมจึงชวนเพื่อนใหม่สองคนไปทานอาหารด้วยกันแต่กลับถูกปฏิเสธเมื่อทั้งคู่บอกว่าเตรียมอาหารกลางวันมาแล้ว พวกเราจึงนัดเจอกันอีกทีที่สนามบาสหลังทานอาหารเสร็จ

 

 

 

 

"เฮ้ยอูบิน เด็กใหม่ที่ชื่อดาร่าน่ารักว่ะ" จงฮยอนพูดเปิดประเด็นขึ้นกลางโต๊ะอาหาร

"นี่นายถ้าจะมาเจ้าชู้ก็ควรรู้เวลานะย๊าาาา!" นั่นคือเสียงเดือดสังหารของฮยอนอา แฟนสาวหน้าตาดีของจงฮยอนมัน

"เฮ้ยๆพอกันก่อน แกว่าดาร่าน่ารักมั้ยวะอูบิน" ยองกวังที่พยายามห้ามคู่รักกัดกันก็หันมาถามผมที่นั่งทานข้าวอยู่อย่างเงียบๆกับไอ้ซูฮยอก

"ก็งั้นๆอ่ะ" ผมเก๊กฟอร์มตอบไปอย่างนั้นแหละที่จริงแล้วอยากตอบใจจะขาดว่าอยากได้เขามาก

"แต่ฉันว่าน่ารักดีนะ ทั้งพี่ทั้งน้อง" เพียงแค่ซูฮยอกพูดขึ้นทุกคนก็เงียบลงทันที

"เฮ๊ยไอ้คนจืดจาง นี่แกชมคนอื่นเป็นด้วยเหรอวะ" จงฮยอนหยุดเถียงกับแฟนสาวชั่วขณะเมื่อไอ้เพื่อนรักแสนจืดจางในกลุ่มพูดถึงคนอื่นเป็นครั้งแรก

"กูก็พูดได้แค่กูเลือกที่จะพูด ไม่เหมือนมึงพูดมาก" ซูฮยอกหันมายักคิ้วใส่ไอ้จงฮยอนทำเอาพวกเราทั้งโต๊ะขำก๊ากด้วยความสะใจ

 

 

 

 

ผมที่ขอตัวมาเข้าห้องน้ำ เดินลัดหลังตึกเพื่อที่จะให้มันเร็วขึ้นแต่สายตาของผมกับสังเกตเห็นอะไรบางอย่างกำลังเข้าไปในสวนหลังโรงเรียน นั่นมันเด็กใหม่นี่เข้าไปทำอะไรกันน่ะ ผมที่ขี้สงสัยเลยตัดสินใจเดินตามไปดูแต่พอเดินตามมาไม่ทันไร เขาทั้งคู่ก็หายไปแล้ว

"หายไปไหนวะ" ผมได้แต่พูดขึ้นมาเบาๆก่อนจะมองไปรอบๆและตัดสินใจเดินกลับไปเข้าห้องน้ำ

 

 

 

 

"เกือบโดนเห็นไปแล้วนะเนี่ย" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นพลางถอนหายใจ

"อย่าไปสนใจเลยครับพี่ รีบกินเถอะเรานัดกับพวกนั้นไว้ที่สนามบาสนะแล้วตอนนี้แดดก็แรงมากด้วย เราไม่ควรโดนมันบ่อยๆนะ" เสียงผู้ชายอีกคนดังตอบพี่สาวของเขา ก่อนที่ทั้งคู่จะหันมาสนใจของในมือ

 

 

 

 

"เฮ้ไปเข้าห้องน้ำถึงไหนกัน นานชะมัด" จงฮยอนพอเห็นผมเดินมาก็บ่นทันที

"พอดีแวะดูอะไรนิดหน่อยว่ะ รีบไปกันเถอะ" ผมที่ขี้เกียจฟังมันพูดจึงรีบตัดบทและเดินนำไปยังสนามบาสทันที พวกเราจับคู่เล่นบาสกันจนเหนื่อยหอบ จึงพากันนั่งพักกันข้างสนามก่อนจะขึ้นเรียน ผมพยายามทำความรู้จักกับดาร่าและเซฮุนพวกคุณคงรู้ว่าเพราะอะไร การที่ผมได้คุยกับเธอนั้นมันทำให้ผมรู้ว่า ดาร่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมีความเป็นผู้นำสูง แต่บางทีเธอก็ดูลึกลับจนหน้าค้นหา

 

 

 

 

"พี่อูบินค๊ะ พี่อูบิน" เสียงเล็กแหลมใสตะโกนมาจากทางด้านของประตูโรงยิม ผมที่รู้ก่อนใครว่าเสียงนั้นคือใครก็อยากจะเอาตัวแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด

"พี่อูบินเล่นบาสเสร็จแล้วเหรอคะ เสียดายจังมาดูไม่ทัน" นานะวิ่งเข้ามานั่งข้างๆผมโดยที่เธอนั่งลงตรงกลางระหว่างผมกับดาร่า

"ที่นั่งก็มีตั้งเยอะแยะนะคะ ทำไมถึงมาเบียดละเนี่ย" ดาร่าที่โดนเบียดทำหน้ายู่ก่อนจะถอยออกไปให้นานะนั่ง

"อย่ามายุ่ง" นานะหันไปมองดาร่าด้วยหางตาก่อนจะหันกลับมายิ้มให้ผม ฮยอนอาที่ไม่ค่อยชอบนานะเป็นทุนเดิมอยู่แล้วพลางลุกขึ้นจะมาหาเรื่องแต่ก็โดนจงฮยอนล็อคตัวไว้ก่อนจะลากออกไป

"ก็ไม่ได้อยากจะยุ่งหรอกถ้าไม่ได้มาเบียดเบียนคนอื่นเขาก่อนน่ะ" ดาร่าที่เริ่มอารมณ์เสียพูดออกมาก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปแต่ไม่ทันไรเธอก็ต้องหยุดลงเมื่อนานะพูดสิ่งที่ทำให้เธอโมโหออกมา

"มารยาทแย่ขนาดนี้ ตอนเด็กๆพ่อแม่คงไม่สั่งสอนสินะ" ทุกคนในโรงยิมต่างเงียบลงอย่างพร้อมใจกันเมื่อดาร่าหันมาตวาดใส่นานะ

"เธอไม่มีสิทธิ์มาว่าพ่อกับแม่ของฉันเข้าใจมั้ย" ดาร่าหันมาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเซฮุนและซูฮยอก

"นานะทำไมพูดแบบนี้ พี่ไม่เคยเห็นเธอก้าวร้าวขนาดนี้เลยนะ" ผมหันไปดุนานะก่อนจะหันไปชวนยองกวังขึ้นเรียน

 

 

 

 

ตลอดทั้งบ่ายดาร่าไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลย เอาจริงๆเราก็พึ่งรู้จักกันไม่ถึงวันแต่ผมกับเป็นห่วงความรู้สึกของเธอซะงั้น เอาวะถามไปหน่อยจะเป็นไรไป ผมนั่งเขียนอะไรบางอย่างใส่แผ่นกระดาษก่อนจะยื่นให้เธอ

 

 

 

 

ใช่แล้วล่ะ ... ผมไม่กล้าถามตรงๆไง ทำได้แค่ยื่นกระดาษไปให้ T^T

 

 

 

 

เธอมองมันด้วยสายตาสงสัยก่อนจะคลี่กระดาษออกมาอ่านข้อความข้างใน

 

 

'เธอเป็นอะไรมากมั้ย? ขอโทษแทนนานะด้วยนะ'

เธออ่านข้อความในกระดาษด้วยสีหน้านิ่งๆก่อนจะเขียนอะไรบางอย่างแล้วส่งกลับคืนมา

 

 

'ไม่เป็นไร'

แค่เนี๊ยะ ! เธอเขียนมาแค่เนี๊ยะ... หรือว่าเธอโกรธผมหว่า ? ผมที่คิดได้แบบนั้นจึงรีบเขียนข้อความอธิบายยาวเหยียดก่อนที่จะส่งให้คนตัวเล็กข้างๆ

 

 

'เธอโกรธผมเหรอ ผมขอโทษนะที่ผมไม่ได้ห้ามนานะเอาไว้ เพราะผมไม่คิดว่านานะจะพูดแรงขนาดนี้ แต่ยังไงก็ช่วยยกโทษให้ผมด้วยเถอะนะ'

ผู้หญิงตัวเล็กข้างๆ เอากระดาษไปอ่านก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ แต่แล้วเธอก็หุบยิ้มลงทันทีเมื่อเธอสังเกตเห็นว่าผมมองเธออยู่ เธอเอามือป้องกระดาษไว้พร้อมกับเขียนอะไรยุกยิกๆลงไปบนกระดาษแผ่นนั้นก่อนจะส่งมันมาให้ผม

 

 

'คิดว่าทำตัวแบบนี้แล้วมันดูหล่อเหรอ ถ้านายรู้จักตัวตนจริงๆของฉันนายอาจเกลียดฉันก็ได้นะ'

ผมยิ้มกับข้อความในกระดาษของเธอก่อนจะหันไปขอเบอร์เธอมาเมมเอาไว้ ในตอนแรกเธอก็ไม่ยอมให้หรอกนะ แต่คนอย่างผมไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆอยู่แล้ว

 

 

 

 

หลังจากวันนั้นผมก็ส่งข้อความไปเล่นกับดาร่าบ่อย ช่วงหลายวันมานี้ผมรู้สึกดีมากแทบจะยิ้มไม่หุบเลย ทั้งนานะไปเข้าค่าย ทั้งการที่ได้สนิทกับดาร่ามากขึ้นแต่ก็ยังมีอุปสรรค์อยู่อีกข้อนึงคือเซฮุน

 

 

 

 

"คิดจะจีบพี่ผมน่ะ คงจะต้องมีอายุยืนอีกสักพันปีนะ" เซฮุนเดินมานั่งข้างๆผมพลางดูดนมที่มีสัญลักษณ์ประหลาดอยู่ที่ข้างกล่อง

"นี่นายดื่มนมอะไรเนี่ย" ผมถามขึ้นมาด้วยความสงสัย อะไรวะรูปดาวห้าแฉกแปลกๆนั่น

"นมของที่บ้านน่ะ ส่งออกพวกต่างประเทศ" เซฮุนตอบอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะหันกลับมาถามผมอีกรอบ

"นายชอบพี่สาวผมจริงๆเหรอ" คราวนี้หน้าตาของเขากลับจริงจังมากขึ้น

"นายคงหวงพี่สาวมากสินะ เอางี้มั้ยเรามาพนันกัน" ผมหันไปยื่นข้อเสนอให้กับคนข้างๆ เขายิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยก่อนจะพยักหน้าตกลง

"ถ้าฉันจีบพี่นายไม่ติด นายขออะไรมาก็ได้หนึ่งอย่าง" เซฮุนยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะยื่นข้อเสนอของเขามาให้ผม

"ถ้านายจีบพี่สาวผมไม่ติด ผมจะยกพี่สาวให้ผู้ชายคนอื่นและอีกอย่างคือนายต้องยอมให้ผมขัดขวางทุกวิถีทาง" เขายิ้มออกมาอย่างผู้มีชัย ผู้ชายคนอื่นนี่คือใคร ? ผมเก็บความรู้สึกสงสัยเอาไว้ก่อนจะคุยเรื่องพนันต่อ

"อ่าวแล้วอย่างนี้ฉันก็แพ้น่ะสิ แล้วอีกอย่างฉันไม่รู้ข้อมูลเกี่ยวกับพี่สาวนายเลยนะ" ผมค้านเซฮุนเต็มที่ ทำแบบนี้ก็แสดงว่าไม่เปิดทางให้ฉันคบพี่สาวนายอยู่แล้วนี่หว่า

"5555 หน้าตานายเอาเรื่องชะมัด เอาอย่างนี้ๆผมจะลิสบางอย่างเกี่ยวกับพี่สาวไปให้และถ้านายจีบพี่สาวผมติด ผมจะจัดการเรื่องนานะให้ แล้วอีกอย่างนะ ผมจะสนับสนุนนายเต็มที่ตกลงมั้ย" คนแผนสูงตรงหน้าผมยื่นมือมาเป็นสัญลักษณ์เพื่อทำข้อตกลง ผมมองหน้าไอ้บ้านี้ยิ้มๆก่อนจะยื่นมือไปจับมือของหมอนั่นเอาไว้

"นายต้องได้เรียกฉันว่าพี่อูบินแน่" ผมทิ้งประโยคสุดท้ายไว้ให้ก่อนจะเดินขึ้นตึกเรียนไป

 

 

 

 

[Sehun's Part]

 

 

ตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียนผมก็แทบยิ้มไม่หุบเมื่อนึกถึงแผนการณ์ในการแกล้งไอ้อูบินบ้าอะไรนั่น คิดจะจีบพี่สาวผมเหรอยังเร็วไปร้อยปีหน่า ผมเดินถือแก้วรูปคุมะเดินฮัมเพลงไปมาในบ้านก่อนจะโดนพี่สาวทักขึ้น

 

 

 

 

"เลือดในแก้วนั่นผสมใบกัญชาไว้รึไง ถึงได้อารมณ์ดีขนาดนี้" พี่ดาร่าที่ยืนจัดดอกกุหลาบแดงอยู่เอ่ยขึ้น

"เปล่าสักหน่อยแค่จะมีอะไรสนุกๆเล่นก็เท่านั้นเอง" ผมวางแก้วคุมะลงบนโต๊ะก่อนจะเดินเข้ามากอกพี่สาวจากทางด้านหลัง

"พี่ครับ ห้ามชอบไอ้อูบินนะ" ผมบอกพี่สาวตรงหน้าออกไปตรงๆก่อนจะโดนเขกหัวกลับมา

"ไปพนันอะไรไว้อีกล่ะหื้มมม" พี่ดาร่าคนที่รู้ใจผมที่สุด แกะมือผมออกก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับผม

"ผมบอกว่าถ้าเขาจีบพี่ติดผมจะยกพี่ให้เขาไง" ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆให้พี่สาวตรงหน้าก่อนจะโดนบิดหูอย่างแรง

"โอ๊ยๆ พี่ดาร่าผมเจ็บนะ" ผมร้องดังลั่นบ้านจนคนข้างหน้าผมต้องปล่อยมือ-ออก

"สมน้ำหน้า แล้วใครใช้ให้เอาพี่สาวตัวเองไปพนันกันฮะ แล้วอีกอย่างเราเป็นแวมไพร์นะไม่ใช่มนุษย์มาเล่นอะไรไม่รู้เรื่อง" พี่ดาร่าตะโกนใส่หน้าผมอย่างแรง

"พี่สาวของผม ให้ผมได้สนุกหน่อยเถอะนะ นะ นะ นะ ยังไงหมอนั่นก็แพ้เราชัวร์ ถ้าพี่ไม่ใจอ่อนก่อนนะ" ผมพูดยิ้มๆให้กับพี่สาวก่อนจะเดินออกไปสูดอากาศหน้าบ้าน อ่าา.... ความมันส์กำลังจะเริ่มแล้วสินะ เตรียมใจรอไว้ได้เลยไอ้อูบิน เกมส์นี้คือความไม่ชอบขี้หน้าส่วนตัวล้วนๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (โปรดจินตนาการภาพเซฮุนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-To be continued-

 

 

 

 

 

ขอโทษที่ให้รอนานนะค๊าาาา T^T

ช่วงนี้ไรท์ติดการ์ตูนญี่ปุ่น เลยไม่ได้มาอัพฟิคง่ะ

เข้ามาอ่านคอมเมนต์แล้วรู้สึกผิดอย่างแรง T^T

ไว้ครั้งหน้าจะรีบกลับมาอัพให้อ่านอย่ารวดเร็วเลยนะ

..........

Ep.นี้จะเป็นจุดเริ่มต้นของความวุ่นวายเพราะใครคงไม่ต้องบอก 5555

มันก็เลยดูกึ่งๆแต่ Ep.ต่อไปไรท์จะรีบกลับมาแน่นอนค๊าาา

 

จะใบ้ให้ว่าจะมีตัวละครสำคัญอีกตัวออกมา ??? ไปล่ะ // บายยยยยส์ ><

 

♥ ♥ ♥ ♥ ♥