คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : EQUATIONS1 : START
Equations2Die : START
ร่างบางสาวเท้าก้าวเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อนถึงแม้จะได้ยินเสียงเพลงเคารพธงชาติแล้วก็ตาม หากที่ตรงนี้มีเด็กนักเรียนซักคนก็คงต้องรีบวิ่งแจ้นไปฟ้องอาจารย์ว่าเขาไม่มีความกระตือรือร้นที่จะรีบไปเข้าแถวให้ทันเป็นแน่ ที่เดาไปก็ไม่ใช่อะไรแต่มันพาลให้นึกถึงจริงๆเพราะสิ่งที่คิดไปนั้นเขาเองก็ล้วนเจอมันมาหมดเกือบทุกรูปแบบแล้ว
ไม่ได้ร้ายแรงถึงขนาดรับไม่ได้
แค่ทำให้รู้สึกอาย หลายๆครั้ง..
“ขออนุญาตเข้าห้องครับ” โค้งตัวลงตามมารยาทก่อนจะเดินก้มหน้าก้มตาไปยังที่นั่งของตัวเองที่อยู่หลังห้องติดริมหน้าต่าง และ..
..ถังขยะ..
“อี ฮยอกแจมาโรงเรียนตั้งแต่เช้าแล้วนี่” จีฮยอนสาวสวยที่ใครๆต่างก็หลงใหลในเสน่ห์ของเธอพูดขึ้นมาทั้งที่ยังนั่งหันหลังมาให้เขา
เสียงคนในห้องต่างก็เริ่มจับประเด็นคุยกันดังเซ็งแซ่โดยคนที่ตกเป็นประเด็นได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างปลงตก คนพวกนี้ไม่หาเรื่องเขาสักวันมันจะตายหรือไง
“สงสัยไปอยู่ในพวกซอกพวกซ่องน่ะ ฮ่าๆๆ” หนึ่งในกลุ่มของจีฮยอนพูดตอบขึ้นมาเสียงดังฟังชัดและยิ่งท้ายประโยคนั้นที่ดูเหมือนจะจงใจย้ำให้เขาได้ยิน
ถ้าหากสมองของฮยอกแจจำไม่ผิดผู้หญิงคนที่พ่นประโยคเมื่อกี้ก็คงชื่อ ฮาร่า
ปัง! ปัง! ปัง!
อาจารย์ผู้สอนวิชาคณิตศาสตร์พื้นฐานในคาบแรกตบโต๊ะเรียกความสนใจจากนักเรียนที่เริ่มคุยกันเสียงดังและไม่ได้เกี่ยวกับการเรียนเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้จะสงสัยอยู่บ้างว่าฮยอกแจไปทำอะไร อยู่ที่ไหนมาแต่ก็ต้องพับเก็บความสงสัยลงไปและทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
ฮยอกแจมีเหตุผลเสมอ เขาเชื่อแบบนั้น
“จีฮยอนลุกมาทำข้อสอง” สิ้นเสียงของอาจารย์คิม จีฮยอนที่กำลังนั่งจับกลุ่มไม่สนใจตัวเลขบนหน้ากระดาษถึงกับสะดุด สายตาของหญิงสาวตวัดมองไปอย่างไม่พอใจพลางหันกลับมาชักสีหน้าใส่คนที่นั่งอยู่มุมหลังห้องตบท้าย ก่อนจะกระแทกเท้าเดินออกไปยังหน้ากระดาน
เธอยืนถือปากกาไวท์บอร์ดไว้ในมือนานร่วมสิบนาที ภายในห้องที่เงียบสงบราวกับไม่มีใครอยู่ เพื่อนๆในห้องต่างพากันก้มหน้าเป็นปกติเวลาเห็นคนหนึ่งออกไปยืนทำโจทย์หน้ากระดานเป็นการทำโทษแต่กลับทำไม่ได้ และแน่นอน เมื่อคนแรกทำไม่ได้ ก็ต้องมีคนที่สองขึ้นไปทำแทน
“เมื่อกี้เธอคุยกับใครบ้าง” เสียงเข้มเอ่ยถาม ในขณะที่ฝ่ายถูกถามนั้นทำหน้าตาเบื่อหน่ายเต็มที
“ก็มีฮาร่า ซูฮยอน ซองจง แล้วก็ ฮยอนซึง..” เสียงแหลมตอบกลับไปด้วยท่าทีสบายๆต่างกับเจ้าของชื่อที่โดนเพื่อนสนิทเรียกไปนั้นหน้าซีดเผือดไปหมดแล้ว
ใครๆก็รู้ว่าอาจารย์คิม โหดเสมอเรื่องให้งานเด็ก..
โดยเฉพาะเด็กที่โดนลงโทษอย่างพวกเขา
“หาโจทย์เรื่องนี้มาคนละร้อยข้อพร้อมวิธีทำ..ส่งอาทิตย์หน้า”
“โห..อาจารย์คิมคะ แค่คุยกันเล่นๆทำไมต้องให้งานเยอะขนาด...”
“งั้นอีกสามวันส่ง” เสียงทรงอำนาจพูดตัดจบปิดท้ายก่อนจะให้จีฮยอนกลับเข้าไปนั่งที่เรียนของตัวเอง ฮยอกแจที่เหลือบมองแอบเห็นสายตาของทั้งห้าคนที่ส่งมาราวกับจะฆ่ากันให้ตายด้วยสายตายังไงอย่างงั้น
หมดคาบนี้คงไม่พ้นโดนหาเรื่องอีกเป็นแน่
“ส่วนคนอื่น..ทำโจทย์ที่ให้บนกระดานแล้วส่งภายในคาบ” อาจารย์คิมเอ่ยขึ้นอีกครั้งหลังจากที่นั่งเก้าอี้ประจำโต๊ะเป็นที่เรียบร้อย
เด็กนักเรียนภายในห้องต่างเงียบจมอยู่กับโลกที่มีแต่ตัวเลขมากมายของตัวเองไม่เว้นแม้แต่ฮยอกแจที่ถึงแม้ตอนที่จีฮยอนออกไปยืนอยู่หน้าห้องนั้นจะแอบทำไปถึงสองข้อแล้วก็ตาม
ปึ่ก!
ก้อนกระดาษสีขาวที่ถูกปามาจากทิศทางไหนก็ไม่อาจรู้ได้ วางแหมะอยู่บนโต๊ะของเขาอย่างพอดิบพอดี ฮยอกแจหยิบขึ้นมาพลางมองหาเจ้าของไปรอบๆห้องแต่ก็ไม่เห็นมีใครที่ทำตัวผิดสังเกต จึงทำท่าจะโยนทิ้งถังขยะที่อยู่ใกล้ตัวแต่เสียงกระแอมไอของคนในห้องก็ดังขัดจังหวะขึ้นก่อน
‘ทงเฮ’
เจ้าของเสียงกระแอมไอเมื่อครู่และดูเหมือนจะเป็นเจ้าของก้อนกระดาษกลมๆนี่ด้วยเช่นกัน
มือเรียวคลี่กระดาษออกหลังจากที่ทงเฮเอาแต่ชี้ๆกระดาษในมือก่อนจะหันกลับไปทำงานของตัวเองดังเดิม..
‘ทำโจทย์บนกระดานแล้วส่งมาให้ฉันทีสิ’
ฮยอกแจมองตัวหนังสือในกระดาษที่ถูกเขียนด้วยหมึกสีน้ำเงินตัวเล็กๆที่แทบจะมองไม่เห็นและเกือบจะอ่านไม่ออกด้วยซ้ำ ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะไม่ลังเลที่จะรีบทำของตัวเองให้เสร็จและจดวิธีทำส่งกลับคืนไปให้..แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ในหัวของเขาความคิดชั่วดีมันตีกันวุ่นไปหมด
ทงเฮทำกันถึงขนาดนี้ สมควรแล้วหรอที่จะได้อะไรดีๆจากเขากลับไป ?
ในเมื่อที่ผ่านมาสิ่งดีๆที่มีให้ไปก็เป็นเหมือนอากาศธาตุสำหรับทงเฮไปเสียหมด..
แปะ
มือขาวขยำเศษกระดาษที่ยับยู่ยี่นั่นก่อนจะหย่อนลงสู่ถังขยะอย่างที่ควรจะเป็น ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานที่อาจารย์มอบหมายให้ทำจนในที่สุดมันก็เสร็จ และเหมือนจะเสร็จก่อนเพื่อนในห้องทุกคนเสียด้วย..
เขาเป็นนักเรียนทุน ที่สอบเข้ามาด้วยคะแนนวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์สูงสุด ไม่แปลกที่โจทย์แบบนี้จะเคยผ่านตามาบ้างแล้ว ทำให้โจทย์สิบกว่าข้อบนกระดานถูกเขียนพร้อมวิธีทำที่เสร็จสรรพอยู่บนกระดาษสมุดของฮยอกแจเป็นที่เรียบร้อย
“เสร็จแล้วมาส่ง..แล้วเชิญไปพัก” อาจารย์คิมที่สังเกตว่าทางด้านหลังสุดของห้องนั้นเหมือนจะทำงานที่เขาให้ สำเร็จตามที่สั่งไว้แล้วจึงเอ่ยปากขึ้น อีกอย่าง..ถ้าปล่อยให้ไปพักพร้อมกันทั้งห้อง อี ฮยอกแจคงต้องโดนพวกเพื่อนๆแกล้งอีกตามเคย เขารู้สึกถูกชะตากับฮยอกแจ ถึงแม้ว่าร่างบางนั้นจะไม่เคยพูดคุยกับเขาเหมือนลูกศิษย์คนอื่นๆเลยก็ตาม
ฮยอกแจเดินผ่านโต๊ะนักเรียนของคนในห้องมาเรื่อยๆจนในที่สุดก็ถึงโต๊ะที่จะต้องส่งงาน มือเรียวค่อยๆวางสมุดลงพร้อมโค้งลงต่ำทำความเคารพซึ่งคนมองเองก็พยักหน้ารับ ก่อนที่เจ้าของสมุดจะหันหลังกลับไปยังที่นั่งของตัวเองเพื่อเก็บของ
ฮยอกแจเห็นสายตาทงเฮที่มองมาหาเขาอย่างเจาะจงและสีหน้าที่..ไม่พอใจ
ส่ายหัวให้กับความคิดของตัวเองก่อนจะรีบเก็บของทั้งหมดใส่กระเป๋า ยังเหลือเวลาอีกเกือบสามสิบนาทีก่อนที่จะพักตามเวลาจริง เขาตั้งใจจะไปล้างหน้าล้างตาก่อนที่จะไปยังดาดฟ้าตึกแปด
ไปหาสมุดเล่มเมื่อเช้าที่เขาบังเอิญเจอ..
E Q U A T I O N S
ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกพร้อมกับร่างบางที่แทรกตัวเข้าไป ก่อนจะจัดการล้างหน้าของตัวเอง หันหลังเข้าห้องน้ำเพื่อจัดทำธุระของตัวเองให้เสร็จสรรพ
กึก
ฮยอกแจสะดุ้งตกใจเล็กน้อย มือเรียวที่กำลังจะกดชักโครกชะงักนิ่ง และเปลี่ยนเป็นเอื้อมปิดฝาชักโครกลงมาแทน ก่อนที่จะนำพาร่างของตัวเองขึ้นไปเหยียบบนนั้น ไม่รู้หรอกว่าคนที่เข้ามาเป็นใคร อาจจะเป็นอาจารย์สักคนในโรงเรียนก็ได้เพราะเสียงลงกลอนประตูเมื่อครู่เป็นตัวบอกได้ดีว่าต้องการความเป็นส่วนตัวมากเพียงใด
ได้ยินเสียงน้ำที่เปิดให้ไหลลงอ่างล้างหน้าดังซู่ๆจนมันเงียบไป แต่ก็ยังคงไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูออกไปดังที่หวัง
แกร่ก..
ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่คนที่อยู่ข้างนอกออกไปเสียที ฮยอกแจหันกลับมาจัดการกดชักโครกให้เรียบร้อยก่อนจะเปิดประตูออกไปโดยไม่ลืมที่จะหันหลังมาสำรวจข้าวของของตัวเองด้วย
กึก
"ออกมาซักที"
!!!!!
ร่างบางจะหันกลับไปมองแต่ก็ถูกคร่อมไว้ด้วยร่างหนาที่คุ้นตาและกลิ่นประจำตัวที่คุ้นชิน..
"...ทงเฮ"
"ใจร้ายมากนะ ทิ้งโจทย์เกือบสิบข้อไว้ให้ฉันทำน่ะ" ร่างหนาพูดพลางไล้แก้มใสไปมา หากแต่การกระทำที่ถ้าใครมาเห็นคงต้องบอกว่าอ่อนโยนมากๆกลับไม่ใช่ความคิดของคนถูกกระทำแม้แต่น้อย
"อึก..ทะ..ทง.." เสียงหวานเอ่ยอ้อนวอนอย่างขอร้องเมื่อมืออีกข้างของคนบนร่างเริ่มลูบวนที่หน้าท้องแบนราบของเขา
"ไม่..ไม่ทำ..นะ..อื้อ.." เสียงใสถูกปิดไปด้วยริมฝีปากของคนเอาแต่ใจที่บดเบียดจูบลงมาให้เขา ขบกัดกลีบปากบางที่เม้มสนิทจนมันเผยอออกก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปไล่ต้อนทักทาย กำปั้นเล็กของฮยอกแจทุบอกร่างหนาเป็นการบอกว่าเขาไม่มีอากาศจะหายใจแล้วทงเฮจึงจำต้องผละออก
ความจริงฮยอกแจก็ไม่ได้แย่..แต่ก็ดูไม่มีสีสัน..
..เหมือนดูโทรทัศน์ภาพขาวดำ..
"อ่อน.." ทงเฮมองคนตรงหน้าอย่างเย้ยหยัน มุมปากยกยิ้มขึ้นก่อนจะเขยิบเข้าไปใกล้ร่างตรงหน้าที่กำลังหอบหายใจอยู่
มือหนาคว้าข้อมือบางข้างขวาของร่างบางมา ส่วนมืออีกข้างนั้นทำหน้าที่กดให้ร่างตรงหน้าหันหน้าเข้าหาผนังห้องน้ำ ฝ่ามือหนาจับมือของอีกคนให้มันสัมผัสไปกับส่วนกลางกายของตนที่มันนูนขึ้นมาเด่นชัดวนซ้ำๆจนร่างหนาครางออกมาเบาๆ
"อื้ม...ซี้ด.."
"ฮึก..อึก.." ร่างบางที่ถูกพันธนาการกดไว้ด้วยกายหนาได้แต่กัดปากกลั้นเสียงร้องหน้าอายของตัวเองไว้ น้ำตาที่เอ่อคลอหน่วยตาใสค่อยๆไหลลงมาอย่างเชื่องช้าและหยดลงตามแรงโน้มถ่วง
"ทำไมชอบกัดปาก..มันอร่อยนักหรอ...ขอกัดบ้างสิ" สิ้นประโยคริมฝีปากบางก็โดนประกบจูบลงมาอีกครั้ง ร่างเล็กสะดุ้งทันทีที่ฟันคมขบกัดลงมาอย่างที่คนกระทำได้บอกไว้ในตอนแรก ทงเฮไล่ลิ้นกวาดชิมความหวานที่ผสมกับ กลิ่นเลือดที่มันคละคลุ้งอยู่ในปาก และถึงแม้ฮยอกแจอยากจะผลักไสมากเท่าไหร่แต่เรี่ยวแรงจะผลักคนบนร่างออกกลับไม่มีอย่างที่คิด
"โอ๊ย!!!" ฟันซี่เล็กของฮยอกแจกัดเข้าริมฝีปากล่างของร่างหนาไปเต็มกำลังจนทงเฮร้องโอดโอยกุมปากอยู่แบบนั้น สมองสั่งให้สองขาเรียวออกแรงวิ่งให้สุด วิ่งไปในที่ที่ไม่มีใครเขาอยากไป..
..ตึกวิทย์เก่า..
"ฮึก...ฮือออ..." เสียงสะอื้นดังไปทั่วบริเวณชั้นดาดฟ้า ฮยอกแจที่วิ่งออกมาไม่ทันได้สังเกตว่าที่ตรงนี้..ไม่ได้ทีแค่เขาคนเดียวอย่างที่เคยเป็น
"เช็ดน้ำตามั้ย..." ผ้าเช็ดหน้าสีเทาอ่อนถูกยื่นให้กับคนที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมองและรับไว้ก่อนจะค่อยๆเช็ดมันออก
"มาที่นี่บ่อยหรอ?"
"อือ"
"ไม่กลัวที่นี่หรือไง"
"........." หัวกลมแค่ส่ายเบาๆไปกับประโยคคำถาม
ฮยอกแจไม่รู้ว่าคนตรงหน้าในที่นี่คือใคร..แต่เอาเข้าจริงๆก็คงไม่แปลกที่เขาจะไม่รู้จัก... ในโรงเรียนนี้คนที่อยากจะเข้าหาเขาเพื่อทำความรู้จักน่ะ ไม่มีหรอก..
หรือถ้ามี..ก็คงเป็นพวกใส่หน้ากากเข้าหาล่ะมั้ง
"ฉันชื่อคิบอม อยู่ม.ปลาย ปีสุดท้าย..นายล่ะ?"
"..ฮ..ฮยอกแจ ม.ปลายปีสอง" คนฟังพยักหน้ารับรู้ ก่อนที่ความเงียบจะเข้าปกคลุมเขาทั้งสอง
"ฉันเพิ่งย้ายมาที่นี่..ไม่ชอบสังคมเหยียดหยามกันแบบนี้เลย ถ้าไม่ทำตามคำสั่งของพวกที่อยู่มาก่อน เขาจะหมายความว่าเราอยากจะเป็นศัตรูกับเขา" ร่างสูงพูดออกมาลอยๆ แต่คนฟังกลับคิดไปแล้วว่าคนข้างๆตอนนี้กำลังต้องการที่ระบาย
"ผมรู้...แต่ผมชินแล้ว"
"ถ้าทุกวันนี้นายโดนมดกัดแล้วยังเจ็บอยู่..มันก็ไม่มีความหมายหรอกนะไอ้คำว่าชินน่ะ.. ฮ่าๆ"
"แต่ผมโดนแกล้งบ่อยกว่าโดนมดกัดอีกน่ะสิ" ร่างสูงเงียบไปครู่นึง
"เรา...มีชีวิตที่แย่คล้ายกันเลยเนอะ" คิบอมพูดอย่างยิ้มๆก่อนจะหันไปหาอีกคนที่กำลังนั่งหลับตาลงและรับลมที่กำลังลอยพัดผ่านไป
ตัวแค่นี้เอง ทำไมถึงเหมือนมีเรื่องอะไรเก็บไว้เยอะแยะ...
"เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเหมือนสายลมนี่ล่ะ"
"....."
"หนักกว่านี้ก็พายุแล้วล่ะครับ" คิบอมยิ้มรับกับคำพูดของเด็กข้างๆก่อนจะยีเรือนผมสีดำขลับจนมันยุ่งเหยิง
"พี่ไปเจอสมุดนี่มา...มัน..ไม่น่าเชื่อ แต่ก็น่าลอง" ฮยอกแจหันมามองทันทีที่ได้ฟัง ดวงตาเรียวเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามันเป็นสมุดเล่มเดียวกับที่เขาเจอเมื่อเช้า
"เขาบอกว่ามันเป็นสมุดสั่งตาย.."
"คนทำต้องเป็นเพศชายและเรียนสายวิทย์คณิต"
"ต้องมีตัวอักษร u อยู่ในชื่อ และ อายุไม่เกินสิบแปด.. "
ฮยอกแจฟังและค่อยๆซึมซับรายละเอียดเข้าไปในหัวสมองช้าๆ กฎที่กล่าวมาเมื่อสักครู่เขามีมันทั้งหมดทุกข้อ..
"พี่อยากลองนะ..คนที่พี่เกลียดมีเยอะแยะไป ฮ่าๆ"
"พี่ก็ทำได้นี่ครับ ชื่อพี่มีตัว u อายุก็คงยังไม่เกินใช่มั้ยครับ"
"แต่พี่เรียนศิลป์ภาษา"
"อ่า...แย่จัง" ร่างเล็กพึมพำขึ้นมาอย่างเสียดาย แต่ระยะที่ห่างกันเพียงเท่านี้ ร่างสูงจึงได้ยินสิ่งที่ฮยอกแจพูดไปด้วย
"ตรงหน้านี้มันขาดอะ มันเป็นขั้นตอนการทำด้วยสิ" ร่างสูงเอ่ยพร้อมชี้ไปยังกระดาษด้านล่างของสมุดที่มันขาดไป
"แต่ตรงนี้ก็เขียนไว้ว่าข้อสุดท้ายแล้วนี่ครับ" ฮยอกแจมองตัวอักษรในสมุดและบอกคนข้างกาย ในสมุดนั้นเขียนไว้ว่าข้อสุดท้ายจริงๆ ดังนั้นส่วนที่ขาดไปคงไม่มีผลกระทบอะไร จะขาดหรือไม่ขาดมันก็คงไม่ต่างกัน
"จริงด้วยแฮะ" คิบอมยังคงเปิดสมุดไปเรื่อยๆอย่างคนที่สนใจ เนื้อหาในสมุดหลังจากนั้นก็มีแต่ตัวเลขมากมายที่เขาคงไม่คิดจะไปนั่งแก้มันให้เสียเวลา
"..ไว้ผมทนไม่ได้จะลองดูแล้วกันนะครับ.."
============================
TALK
._.
จากคอมเมนท์ตอนที่แล้วมีคนบอกว่าเดทโน๊ตด้วย5555
ยังไงลองอ่านดูว่ามันจะเหมือนมั้ยนะ
ปล.ไม่มีใครบอกเราเลยว่าตอนนี้มันเปิดอ่านไม่ได้ เราก็เพิ่งมาเปิด
หลังจากทิ้งไว้มาเป็นเดือน เอาเป็นว่าอ่านได้แล้วนะคะ
O W E N TM.
ความคิดเห็น