ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic KNB] Love of sin 7 ความรักของเหล่าบาปทั้ง 7 [Yaoi]

    ลำดับตอนที่ #2 : การพบเจอที่ไม่คาดคิด

    • อัปเดตล่าสุด 12 พ.ค. 58


     

    22:00 นาฬิกา

    "อืม~ พวกคุณฮิมูโระนี่ช้าจังเลยน้า~"
    .
    .
    .
    .
    "นี่ทำไมไม่ไปรับโมโมอิกันห๊า~!!"เสียงของคนผมแดงดังขึ้นเมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนเดียวในบ้านไม่อยู่
    "ขอโทษครับ"ทั้ง5คนลงไปนั่งคุกเข่าสำนึกผิดอยู่ต่อหน้าคางามิทันทีเมื่อรู้ว่าตนลืมไปรับเพื่อนหญิงของตน
    "กะ.ก็คางามิบอกให้พวกเรารีบกลับนี่น่า"ทาคาโอะพูดขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ
    "ฉันก็เมลล์บอกพวกนายไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่าให้ไปรับโมโมอิด้วย ใช่มั้ย ฟุริฮาตะ"กล่าวขึ้นมาอย่างโกรธจัด ก่อนจะหันไปทางฟุริฮาตะที่นั่งสั่นอยู่ข้างๆคาซามัตสึ
    "อะ..อะ..อืม...คางามิบอกมาว่าให้ไปรับโมโมอิด้วย"
    "จริงมั้ยครับ คุณคาซามัตสึ"คางามิมองมาที่คาซามัตสึต่อ
    "จริง แต่เจ้าไฮซากิเป็นคนขับ"คาซามัตสึรีบโบยให้ไฮซากิทันที
    "ไงมาลงที่ฉันล่ะ!!...เอ่อก็ ฮิมูโระบอกรีบกลับนี่"ให้ไปว่าคาซามัตสึก่อนจะโบยให้ฮิมูโระต่อ
    "งันหรอ ทัต-สึ-ยะ"
    "จริงครับ แต่ว่า..!"
    "เงียบแล้วนั่งสำนึกผิดซะ! เดี๋ยวฉันไปรับโมโมอิเอง ไฮซากิ เอากุญแจรถมา คุณคาซามัตสึรู้ใช่มั้ยครับว่าจะรับโมโมอิได้ที่ไหน ถ้ารู้ก็ช่วยไปเขียนมาให้ด้วยครับ"ออกคำสั่งอย่างเด็ดขาดก่อนจะเดินไปเปลี่ยนชุด ส่วนคนที่โดนออกคำสั่งก็รีบไปหาของที่ต้องการมาให้ทันที
    "นั่งคุกเข่าสำนึกผิดจนกว่าฉันกับโมโมอิจะกลับมา เข้าใจใช่มั้ย?"
    "ครับ!! เข้าใจแล้วครับ!!"เมื่อได้ยินคำตอบก็เดินออกไปพร้อมกับกุญแจรถและกระดาษที่คาซามัตสึเขียนไว้ให้
    .
    .
    .
    .
    .
    "ช้าจังเลยน้า หรือว่าลืมเราล่ะเนี่ยะ พรุ่งนี้มีเข้าเวรเช้าด้วย เฮ้อ~"ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ก็รอมาตั้ง20นาทีกว่าแล้วนี่น่า
    "เอ๋ นั้นโมโมจจินิ"เสียงของคิเสะดังขึ้นมาเรียกความสนใจให้โมโมอิได้ทันที
    "อ่าว ซัตสึกิ ไหนบอกกลับไปแล้วไง"อาโอมิเนะทักต่อ
    "อ่ะ! พวกเท็ตสึคุง! มาได้ไงเนี่ยะ แล้วไอ้โม่งกับผ้าปิดปากนั้นมันอะไรน่ะ"แรกๆก็ดีใจที่เจอคนรู้จักแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าทุกคนใส่ไอ้โม่งกับผ้าปิดปาก ถ้าไม่รู้จักนี่นึกว่าพวกโจรนะเนี่ยะ
    "ช่างมันเถอะน่า ว่าแต่เธอเถอะมายืนอะไรคนเดียวล่ะ"
    "ก็พวกคุณฮิมูโระยังไม่มาน่ะสิ"
    "โดนทิ้งอ่ะดิ"
    "เสียมารยาท ฉันไม่ได้โดนทิ้งซะหน่อย"
    "ใช่ครับ อาโอมิเนะคุง การที่พูดกับผู้หญิงแบบนั้นมันเสียมารยาทมากเลยนะครับ"คุโระโกะพูดออกมาเรียบๆ
    "ชิ"แล้วทั้งกลุ่มก็เริ่มสนทนากันต่อไปเรื่อยๆจนมีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา
    "เฮ้! โมโมอิ!"
    "คางามิน!/คางามิคุง!?"เสียงของคุโรโกะและโมโมอิดังขึ้นพร้อมกัน
    "อ่าว คุโระโกะนาย...แต่งตัวอะไรของนายเนี่ยะ แล้วคนพวกนี่ใครอ่ะ"คางามิสังเกตเห็นคุโรโกะที่เอาไอ้โม่งและผ้าปิดปากมาใส่แล้วก็คนที่เหลือด้วย
    "ไม่ต้องไปสนใจหรอกครับ ส่วนคนพวกนี่เป็นเพื่อนผมเองครับ ว่าแต่คางามิคุงมาที่นี่ทำไมหรอครับ"ตอบคำถามของอีกคนก่อนจะถามคำถามของตน
    "มารับโมโมอิน่ะ...นี่โมโมอิ เดี๋ยวไปรอที่รถแล้วโทร.บอกฟุริฮาตะนะ ว่าจะกลับช้าหน่อย"คางามิตอบ ก่อนจะหันไปคุยกับโมโมอิแบบได้ยินกันสองคนก่อนที่โมโมอิจะเดินขึ้นรถแล้วโทรศัพท์หาพวกฟุริฮาตะ
    "คางามิคุงอยู่บ้านเดียวกับคุณโมโมอิหรอครับ"
    "ใช่ ทำไมหรอ"ตอบออกมาอย่างใสซื่อ ในแบบฉบับของตน
    "นาย...คางามิ ไทกะ ใช่มั้ย..."เสียงของอาโอมิเนะดังขึ้นทำให้ความสนใจของคางามิหันไปทางอาโอมิเนะทันที
    "ถ้าใช่แล้วจะทำไม? แล้วนายมารู้จักชื่อฉันได้ไง"ถามออกไปอย่างหาเรื่องแต่ไม่ได้ทำให้อีกคนกลัวแม้แต่น้อย
    "ไม่ต้องไปสนใจหรอกครับ ว่าแต่คางามิคุงช่วยไปเลือกซื้อของให้พวกผมหน่อยได้มั้ยครับ พอดีว่ามุราซากิบาระคุงเขาอยากทำพายน่ะครับ แต่พวกผมไม่รู้ด้วยว่ามีอะไรบ้าง คางามิคุงไปช่วยพวกผมหน่อยได้มั้ยครับ"
    "ก็ได้อยู่นะ แต่เดี๋ยวฉันไปบอกโมโมอิก่อนนะ"พูดจบก็เดินไปทางโมโมอิที่อยู่บนรถก่อนจะบอกอะไรกันสักอย่างและโมโมอิก็ขับรถออกไป แล้วทั้งหมดก็เดินไปซื้อของที่ต้องการ
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    "กลับมาแล้วจ้า"ประตูเปิดออกมาพร้อมกับร่างของหญิงสาวเพียงคนเดียวของบ้านทำให้คนที่นั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นดีใจอย่างสุดซึ้งแต่ก็ต้องแปลกใจที่ไม่อีกคนที่ออกไปด้วย
    "ไง กลับมาแล้วหรอโมโมอิ แล้วคางามิล่ะ"เสียงของทาคาโอะดังขึ้นก่อนจะดันตัวเองขึ้นมาจากพื้นก่อนจะมองหาอีกคน
    "อ้อ บอกว่าเดี๋ยวจะกลับช้าอีกสักหน่อย พอดีพวกเท็ตสึคุงเขาชวนคางามินไปซื้อของน่ะ--เดี๋ยว! พวกนายจะไปไหนน่ะ!!"โมโมอิที่วางกระเป๋าของตนลงแล้วจู่ๆฮิมูโระและคนอื่นก็หยิบอาวุธประจำตัว(what the...)แล้วก็เดินออกไปพร้อมกุญแจรถ แต่ก็ต้องหยุดชะงัก
    "โมโมอิ..."เสียงไฮซากิดังขึ้น
    "บ้านเจ้านั่นไปทางไหน"ทั้งหมดพูดออกมาพร้อมกันจนโมโมอินึกกลัวกับการกระทำตรงหน้าก็ต้องยอมบอกในสิ่งที่ตนรู้ไป...
    .
    .
    .
    .
    .
    "ขอบคุณมากเลยนะครับคางามิคุง ที่อุสามาช่วยซื้อของแบบนี้"
    "อ่า ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เอง อ่ะ"คางามิที่คุยกับคุโรโกะอยู่ก็ต้องหยุดเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ข้างหน้า
    "พวกนาย..."
    "อ่ะ คางามิน~!"เสียงดังขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงจะออกมาให้เห็นแต่ก็เดาได้ง่ายๆว่าคือใคร
    "ซัทสึกิ เธอไปยืนอะไรกับคนพวกนั้นน่ะ"อาโอมิเนะถามขึ้นมาก่อนจะเดินมาอยู่ข้างๆคางามิ
    "ไทกะ กลับบ้าน"ฮิมูโระพูดแล้วเดินมาพร้อมกับไม้หน้าสาม([ ]!!)ที่ตนถืออยู่

    "เดี๋ยวฉันกลับเองได้..."ก่อนจะพูดบอกอีกฝ่ายก็เอาไม้หน้าสามตวัดมาตรงคอของอาโอมิเนะจนหน้าซีด
    "ไดจัง!"
    "อาโอมิเนะ!....นี่ทัตสึยะ! ว่างมันลงเดี๋ยวนี้นะ!"
    "เป็นเพราะไอ้นี่ใช่มั้ย ไทกะถึงไม่ฟังฉัน พวกมันเป็นใครก็ไม่รู้แล้วจะมาไทกะไปไหนอีก มันสมควรตาย!"ทัตสึยะพูดออกมาอย่างเดือดๆ ก่อนที่คนที่อยู่ข้างหลังตนจะเคลื่อนตัวออกและแสงจันทร์ที่ส่องลงมาทำให้เห็นใบหน้าของทุกคนจนพวกอาคาชิที่อยู่ตรงนั้นถึงกับตกใจกับใบหน้าที่คุ้นเคยที่ตนเคยรู้จัก
    "ผมว่าเราไปคุยกันในบ้านดีกว่ามั้ยครับ อยู่ตรงนี้เดี๋ยวจะมีใครมาเห็น"คุโรโกะรีบพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าไม่ดี แล้วสายตาของทัตสึยะก็เบนไปที่คุโรโกะทันที
    "ทำไมฉันต้องเข้าไปกับพวกที่น่าสงสัยแบบพวกนายด้วย"มองไปที่พวกคุโรโกะที่แต่งตัวน่าสงสัยก่อนจะจ้องไปที่มุราซากิบาระที่เอาแต่มองมาที่ตนตั้งแต่เจอกัน
    "มองทำไมมิทราบ"ทักไปที่มุราซากิบาระอย่างเย็นชาจนคนที่มองรู้สึกน้อยใจ
    "มุโระจินใจร้าย แต่ยังไงฉันก็รักมุโระจินเหมือนเดิมนะ"พูดจบก็เดินมาอยู่ต่อหน้าของฮิมูโระ
    "อะไรของนายห่ะ!"
    "มุโระจินเข้าบ้านเถอะนะ เดี๋ยวจะไม่สบาย นะๆ"
    "(มุโระจิน...)"เสียงความคิดนึงของทัตสึยะดังขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
    "ทำไมฉันต้องเข้าไป? แล้วก็อย่ามาเรียกฉันแบบนั้น!"
    "มุโระจิน..."
    "ก็บอกว่าอย่ามาเรียกฉันแบบนั้น!!!"เสียงตะโกนของฮิมูโระทำให้มุราซากิบาระหยุดลง ก่อนจะหันไปทางอาคาชิเพื่อขอความช่วยเหลือ
    "ขอโทษที่เราเสียมารยาท แต่เราขอเชิญเพื่อนของโคว...ซัทสึกิเข้าไปได้มั้ย อยู่ตรงนี้นานๆเดี๋ยวจะมีคนมาเห็นได้นะ"ยืนมาประจันหน้าของฮิมุโระแล้วก็เกือบหลุดชื่อของคนที่ตนมองอยู่นานก่อนจะพยายามอธิบายให้ฮิมูโระและคนอื่นๆเข้าใจ
    "ก็ได้อยู่นะ ยังไงก็ไม่ได้เสียหายอะไร แต่ช่วยถอดพวกนั้นออกก่อนได้มั้ย ฉันไม่คอยชอบเท่าไรน่ะ นะ"ฟุริฮาตะพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่มือของตนกลับถือคัตเตอร์จอไปที่คอของอาคาชิ(!!!!)
    "ฟุริฮาตะ!"เสียงของคางามิไม่ได้เรียกความสนใจของฟุริฮาตะกับอาคาชิที่กำลังตกใจกับการกระทำของอีกคนแม้แต่น้อย
    "ถะ..ถ้าโควคิบอก..."
    "อย่าเรียกชื่อทั้งๆที'ไม่รู้จัก'กันสิ"ขัดขึ้นมาอย่างโหดร้ายในสายตาของอาคาชิที่กำลังจะถอดสิ่งที่ปิดบังตัวเองอยู่
    "ขอโทษนะ เดี๋ยวจะเอามันออกเดี๋ยวนี้แหละนะ"พูดจบก็รีบถอดอย่างรวดเร็วและร้อนรน เพราะกลัวคนตรงหน้าจะโกรธตน คนที่อยู่ด้วยกันมานานอย่างพวกอาโอมิเนะมองกันด้วยท่าทางตกใจกับการกระทำและคำพูดของอาคาชิ
    "มันจะมากไปแล้วนะ...!!"นิจิมูระเข้ามาบังอาคาชิและจับแขนของฟุริฮาตะที่ถือคัตเตอร์อยู่
    "หุบปาก"ไฮซากิเอามีดพกของตนมาจอที่คอหอยของนิจิมูระอย่างไม่ทันตั้งตัว
    "โชโงะคุง! ยูกิโอะช่วยพูดอะไรหน่อย อั๊ก?!"
    "อย่ามาตีสนิท"คาซามัตสึจับคิเสะทุ่มก่อนจะกล่าวออกมาด้วยเสียงที่น่ากลัว
    "หืม? ลูกแก้ว?"ทาคาโอะที่มองเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่นั้น จู่ๆลูกแก้วสีใสขนาดกลางก็กลิ้งมาที่เท้าของตนก่อนจะก้มหยิบมันขึ้นมาแล้วมองไปที่คนที่ทำมันตก
    "ของนายใช่ป่ะ ฉันเห็นนายถือตั้งแต่ตอนแรกและ"เดินไปประจันหน้าอีกฝ่ายก่อนจะส่งลูกแก้วคืนให้
    "อะ..อืม ขอบใจ"
    "ราศีกรกฏ ลักกี้ไอเทมวันนี้คือลูกแก้วสีใสขนาดกลาง ถ้าพกไว้จะมีโอกาศได้เจอรักเก่า สินะ?"พูดขึ้นมาอย่างลอยๆจนมิโดริม่าชะงัก
    "ส่วนราศีที่สมพงศ์กันคือราศีพิจิก..นั่นราศีของฉันเลยนะเนี่ยะ~"ยิ้มออกมาแต่สายตากลับไม่ยิ้มด้วยจนมิโดริม่ารู้สึกแปลกใจและตกใจกับท่าทีของคนตรงหน้า
    "นายรู้..."
    "ฮะฮะๆ มันมีทางจะเป็นไปได้หรอก เนอะ"พูดออกมาแนวตัดเพ้อจนใจของมิโดริม่าล่นไปตรงตะตุ่
    "ไอ้พวกบ้า!!!! หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย!!!!"คางามิที่ทนมานานตะโกนออกมาอย่างเหลืออดจนคนที่อยู่ข้างๆอย่างคุโรโกะและอาโอมิเนะถึงกับตกใจกับท่าทีของคางามิ
    "อาคาชิมานี่! แล้วก็นำฉันไป ส่วนไอ้คนที่ไม่ไม่อยากเข้าก็ปล่อยไป! แต่ฉันจะเข้า!"ไปดึงตัวของอาคาชิที่ถูกนิจิมูระบังก่อนจะจัดระเบียบให้เป็นเหมือนเดิมและดึงตัวของอาคาชิให้นำเข้าบ้านไป
    "ไทกะ!/คางามิ!"
    "จะเข้าก็เข้า ไม่เข้าก็เรื่องของพวกนาย ยังไงพวกเขาก็ชวนแล้ว"พูดจบก็เดินตามอาคาชิเข้าไปแล้วพวกฮิมูโระก็รีบเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้
    "ยูกิโอะ.."คิเสะเอ่ยออกมาด้วยเสียงดีใจที่เห็นคาซามัตสึเดินตามเข้ามา
    "อย่ามาเรียกชื่อฉัน"แล้วคิเสะก็จ้อยไปในบันดล...

    ¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
    ¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
    ¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤


    ดีจ้า~ ข่อยมาต่อแล้วน่ออ

    ตอนนี้ข่อยบ่ได้ตั้งใจจะทำร้ายกันน่อ

    อย่าว่าข่อยเลยนะะะะ

    แต่ยังไงก็ฝากติดตามด้วยน่อ


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×