คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : Test of Love
ณ เวลาสอบของนักเรียนประถม6...
ฉันและเอ็มได้มาเผชิญหน้ากันอีกครั้งเนื่องจากตาเอ็มดันเดินมาชนฉันหน้าห้องสอบ (เด็กเทคโนและเทคนิคได้มาเจอกันอีกแล้ว !!) ฉันจึงอดไม่ได้ที่ยั่วโมโหนายเอ็ม
" อย่างนายน่ะ ไม่ต้องสอบก็รู้ผลอยู่แล้ว "
"แล้วผลมันคืออะไรละ คุณหมอเดา"
"ไม่ตกก็เกือบผ่านแหละ" ว่าแล้วฉันจึงสแยะยิ้มขึ้นมาอย่างเริ่ดๆเชิ่ดๆ
" งั้นเดี๋ยวรู้กัน " สีหน้าของเอ็มมันฟ้องว่าเขากำลังรู้สึกกลัวนิดๆ เพราะว่าผลการเรียนของเขาไม่ค่อยน่าชื่นชมเท่าไหร่ ถึงแม้จะเป็นเด็กgpa 3.0 แต่คงสู้ฉันที่เป็นเด็กดีเด่นแถม gpaก็4.0ไม่ไหว ฉันจึงกล่าวออกไปว่า
"ถ้านายได้คะแนนสอบดีกว่าฉัน ฉันจะยอมทำตามที่นายบอก แต่ถ้านายได้ต่ำกว่าฉัน นายต้องทำตามที่ฉันสั่ง ตกลงมั๊ย? " เอ็มตอบไปว่า
" ได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว" ขนาดสีหน้าของนายเอ็มออกอาการกลัวมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังไงตานี้คงไม่ยอมทิ้งฟอร์มของตัวและจะต้องยึดติตกับคติประจำตัวที่พ่อสอนไว้คือ ต้องฟอร์มไว้ก่อน
'นักเรียนทุกคนเข้าห้องสอบได้แล้ว!!!' เสียงสูงปรี๊ดดดสะใจของอาจารย์แง้วผู้คุมสอบคณิตได้ดังกึกก้องไปทั้วโรงเรียนพร้อมที่จะทำลายโสตประสาทของนักเรียนทุกคน
นักเรียนทุกคนจึงรีบเดินเข้าห้องสอบด้วยความกลัวที่อาจารย์ป้า หรือ อาจารย์ แง้ว แป๋วแป๋วจะประกาศอีกรอบ
เด็กทุกคนได้นั่งตามหมายเลขสอบของตัวเอง ซึ่งนายบอยที่ดวงซวยมาตลอดนั่งข้างโม และเอ็มที่เอียนก๋วยเตี๋ยวกับน้ำแดงจำใจนั่งข้างหลังฉัน เมื่ออาจารย์ป้าประกาศด้วยเสียงอันทรงพลังให้เริ่มสอบ นักเรียนทุกคนรีบปั่นกระดาษข้อสอบที่อยู่ในมือทันที โดยเฉพาะนายเอ็มที่เห็นได้ชัดว่ากลัวจะสอบได้คะแนนไม่ดี ยิ่งพอเวลาเหลือประมาณ15นาทีสุดท้าย เสียงไซเรนของอาจารย์ป้าแง๊วได้ดังขึ้นอีกรอบ
" นักเรียนคะ เหลืออีก15นาที พยายามเข้านะค๊า"
เอ็มแอบบ่นไปเขียนไปอย่างไม่ให้คนอืนได้ยิน แต่หูฉันมันดันไปดีเกินขาดเลยได้ยินสิ่งที่นายเอ็มได้บ่นออกมาแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มรับชัยชนะอีกครั้ง
"ข้อสอบมันจะยากอะไรนักหนานะ ไม่ได้เอาไปใช้ในชีวิตประจำวันสักหน่อย"
ก็ไม่ต้องทำมันสิ ยอมแพ้ก็จบเรื่อง 5 5 5
เอ็มจึงหันไปมองฉันที่นั่งหลับแต่จริงๆแล้วฉันไม่ได้หลับหรอกเพราะเสียงอาจารย์ป้าเล่นดังอยู่ซะหลายรอบใครหลับได้ก็สุดยอดแล้ว ฉันเลยแกล้งนอนรอเวลาสอบเสร็จเนื่องจากว่าฉันได้ทำข้อสอบเสร็จไปตั้งแต่สามสิบนาทีที่แล้ว
เมื่อเอ็มมองมาที่ฉัน ฉันสังเกตุว่าเขากำลังแอบคิดอะไรอยู่แต่ฉันก็ไม่สามารถเดาจากสายตาที่คมเข็มนั้นได้ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
ความคิดเอ็ม :(ยัยแสบนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันแฮะ=.,=) และผมก็รีบลบความคิดนั้นออกทันที (คิดอะไรเนี่ยเรา ยังไงก็ต้องแก้แค้นยัยนี่ให้ได้ไม่ใช่เหรอ-*-)
ขณะที่เอ็มกำลังคิดเรื่องโน้นเรื่องนี้ อาจารย์ป้าก็ได้เดินมาเก็บข้อสอบไป ซึ่งเอ็มยังทำไม่เสร็จ และเหลืออีก3ข้อที่ยังไม่ได้ทำ
เอ็มถึงกับเหงื่อตกด้วยความคิดที่ว่าเค้าต้องแพ้แน่นอน
อาจารย์ป้าแง๊วจึงเอ่ยให้นักเรียนทุกคนหยุดทำข้อสอบ
" หมดเวลาสอบแล้วค่า แยกย้ายกันกลับได้เลยยยยยยยย" ด้วยเสียงอันทรงพลังยิ่งกว่าทะเลหรือขุนเขาจะหาเทียบได้ ดูเหมือนว่าด้วยเสียงของอาจารย์ป้าแง๊วทำให้นักเรียนในห้องสอบหายไปภายในเสี้ยววินาที
ฉันจึงเดินออกมาและหันกลับไปยิ้มกวนนายเอ็มสักหนึ่งที่แล้วพูดกวนประสาทอีกสักประโยคเพื่อเป็นสีสันต่อชีวิตฉันของ
" เป็นไงล่ะ หวังว่าคงทำได้นะ แล้วอย่าลืมที่เราตกลงกันไว้นะจ้ะ" คำพูดที่ฉันได้เอ่ยออกไปพร้อมกับรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ของฉันยิ่งทำให้สี่หน้าของเอ็มดูไม่จืดที่เดียว
" ทำได้สิ แค่นี้ สบายอยู่แล้ว " แต่ด้วยเหตุได้ไม่ทราบตานี่ก็ยังมีฟอร์มเสมอมา-*-
"งั้นเดี๋ยวมารอดูผลกันนะ^-^"
1 อาทิตย์ผ่านไป..........
นักเรียนทุกวิ่งอย่างกับม้าที่บ้าคลั่งเพื่อมาดูผลสอบของตัวเอง ฉันและเอ็มก็รวมอยู่ในนั้นด้วย ฉันซึ่งเห็นคะแนนตัวเองดูผิดหวังเล็กน้อย เพราะคะแนนเฉลี่ยของฉันลดเหลืออยู่แค่ 3.92 (ผู้แต่ง:โห เจ๊ เยอะงี้ยังไม่พอใจอีก)
ฉันจึงเดินเข้าไปหาเอ็มและถามว่า "เป็นไงล่ะ ผลสอบก็ออกมาแล้วนี่" เอ็มก็ตอบกลับมาว่า
"แล้วอยากจะให้ทำอะไรล่ะ ก็ว่ามาสิ" เอ็มทำหน้ามุ่ยเพราะรู้ว่าฉันคงได้ตะแนนเฉลี่ยอย่างต่ำไม่น้อยกว่า3.9แน่นอน ส่วนเขานะเหรอ ได้แค่ประมาณ3.2เอง
ฉันถึงกับยิ้มที่มุมปากแล้วกล่าวแผนที่ใช้เวลาคิดมาตั้งหนึ่งอาทิตย์ "งั้นวันนี้..........."
ความคิดเห็น