คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : GOT7 THE SERIES //1//
GOT7 THE SERIES //1//
BAMBAM STORY
“หิวข้าวว่ะ มาร์คคค...เนียร์หิวอ่า”เสียงยานคางของไอ้เนียร์ดังขึ้นทันทีที่หนังเหี้ยนี่จบ ก็พวกแม่งเปิดหนังผีดูกันไงครับ แล้วทิ้งกูไว้ข้างบนคนเดียว ช่างเป็นเพื่อนที่ดีจังนะพวกมึง
หึ...แล้วที่ทำเสียงยืดๆอ้อนๆอย่างนั้นอ่ะ ถ้าแม่งไม่หิว มันก็จะใช้ใครสักคนในกลุ่มให้ทำอะไรแทนมันนั่นแหละ ทำไมจะไม่รู้ก็นั่นอ่ะมุกผม ไว้ใช้กับพวกมันตอนขี้เกียจ แหมมม...แล้วเอาไปใช้ก็ไม่อะไรเท่าไหร่นะ มีมายุ่งกับมาร์คของผมด้วย เดี๋ยวตบให้คว่ำ
พวกเราน่ะแบ่งกันลงตัวแล้วครับ ของผมก็มีไอ้ยูคกับไอ้มาร์ค ส่วนยองแจก็มีแจ็คสัน เนียร์มันก็รับไปอยู่กับเจบี ลงตัวครับ แค่มันจะมีปัญหาตรงที่เนียร์มันเนียนมายุ่งกับมาร์คผมนี่แหละ ก็ไม่ใช่อะไรนะครับ ก็ผมหวงอ่ะถึงจะมีตั้งสองคนแต่ผมก็หวงอยู่ดี ไม่มีเพื่อนหล่อ ไม่เข้าใจหรอก ถึงจะกลุ่มเดียวกันแต่ก็นั่นแหละ
“หิวยัง”มาร์คมันหันไปพยักหน้ากับไอ้เนียร์จบก็ก้มลงมาถามผม อือ...ผมพึ่งจะยัดไอติมถังใหญ่ที่อยู่ในตู้เย็นของมาร์คมันก่อนจะขึ้นไปนอนเอง แต่ก็อยากกินข้าว แต่ก็อิ่มอยู่ เพราะไอ้ยัดเข้าไม่ใช่แค่ไอติมหมดถังใหญ่ แต่ยังมีท็อปปิ้งอีกมากมาย วิ้ปครีมที่ใส่ไปอีกครึ่งขวด
ก็ของกินบ้านมาร์คมันมีแต่แพงๆทั้งนั้นเพราะป๊ามับม๊าแม่งไปทำงานอยู่ที่สวิตฯ ส่งของมาทีช็อกโกแลตนี่ล้นตู้
“พึ่งกินไอติมในตู้ไป แต่ก็อยากกินข้าว”ตอบไปก็เลื้อยหัวตัวเองไปพิงหน้าอกมัน ก็นั่งอยู่ตรงหว่างขามันนี่แหละ ไม่อยากจะลุกเพราะหนังมันน่ากลัว แถมยาวนานกว่า3ชั่วโมง หนังบ้านแม่งก็มีร้อยกว่าแผ่น หนังตั้งเยอะไม่ดู ดูเหี้ยอะไรหนังผี
“งั้นก็ไม่ต้องกินแล้ว เดี๋ยวก็มาบ่นท้องอืด”บ่นอีกละ นอกจากพ่อที่บ้านก็มีไอ้มาร์คนี่แหละบ่นได้บ่นดี
“ก็จะกินอ่ะ ห้ามได้ป่ะล่ะ ยูคคค...แบมอยากกินชาบูอ่า”พูดจบก็รีบลุกจากตักมาร์คแล้ววิ่งไปนั่งตักยูคมันที่นั่งอยู่บนโซฟา เรียกได้ว่าแทบกระโดดข้ามหัวแจ็กสันกันเลยทีเดียว ก็ช่วยไม่ได้คนมันขายาว
“มึงก็กินอีกและ พึ่งจะกินไอติมไปไม่ใช่อ่อ”มึงอยากไปอยู่กับมาร์คมันมากใช่ป่ะยูค ไม่มีใครเข้าข้างผมเลยอ่ะ ไม่เป็นไร ขอเวลาไปรวมพลังกับยองแจกับจูเนียร์ก่อน เดี๋ยวพวกมึงได้ตายราบแน่ๆ
“ยองแจๆ เค้าอยากกินชาบูอ่ะ ยองแจช่วยอ้อนหน่อยดิ”นอกจากไอ้มาร์ค ไอ้ยูคผมก็มาอ้อนยองแจนี่แหละ ยองแจอ่ะน่ารักจะตายไปถึงจะไม่ได้หัวโจกแบบพวกผมกับไอ้เนียร์แต่อ้อนทีผมยังตาย แล้วคิดดูถ้ายองแจไปอ้อนป๋าอย่างแจ็คสันนะ หึๆๆข้าวมื้อนี้อัดไปถึงพรุ่งนี้ตอนเที่ยงๆนั่นแหละ
“แจ็คๆ แจกินชาบูกับแบมนะ”
“มันมาอ้อนไรอีกล่ะ เดี๋ยวเถอะมึงอ่ะ อ้อนคนเดียวไม่ได้ไง มาบอกยองแจทำห่าไรว่ะไอ้สัส”พอยองแจพูดจบ แจ็คมันก็หันมาด่าผมทันที โธ่...ก็กูอยากกินนนนนน
“สรุปไม่กิน? กูไปของกูคนเดียวก็ได้”เมื่อไม่มีคนเห็นด้วย กูไปของกูคนเดียวก็ได้ พูดจบก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเป้ที่ใส่เสื้อผ้ามากว่าสิบชุด สะพาหลังเตรียมออกไปหากินด้วยเงินตัวเอง แล้วก็ไม่อยู่แล่วไอ้แคมป์สองอาทิตย์ที่บ้านไอ้มาร์คอ่ะ กูงอน
“แบมมม...กูไปด้วย รอกูด้วย ไอ้แบม ไอ้สัสสสส”เสียงเนียร์มันดังเรียกมาไม่พอ มีเสียงด่าควบคู่มาด้วย สงสัยจะหิวเกิน เพราะไอ้พวกที่เหลือยังนั่งเป็นตออยู่ ก็มันบ่นว่าหิวนี่ สงสัยกลัวจะไม่มีคนพาไปเลี้ยง
20%
“กูไปละ ฝากบอกพวกมันด้วยว่ากูไม่ไปแล้วแคมป์เหี้ยไรนั่นอ่ะ”หลังจากที่กินชาบูสมใจผมแล้วผมกับเนียร์ก็กำลังจะแยกกันครับ ผมว่าผมจะกลับไปนอนบ้าน ส่วนเนียร์มันก็จะไปที่บ้านมาร์คมัน ก็ไม่ใช่ว่างอน โกรธหรือจะไรนะ ก็แค่รู้สึกเหมือน...น้อยใจมั้ง ผมกับเนียร์ออกมากันสองคนแล้วก็ไม่มีใครตามมาอีกเลย
ผมรู้ว่าผมเริ่มงี่เง่า...แต่มันห้ามความรู้สึกกันได้ป่ะล่ะ
“ไม่กลับด้วยกันอ่อ”มันหันมาถาม เราเอารถไอ้มาร์คมากันแหละ แบบของบ้านมันก็เหมือนของเราไรงี้ แต่ว่าเนียร์มันเป็นคนขับเพราะถ้าผมขับคงได้คว่ำตั้งแต่ยังไม่พ้นประตูบ้านมัน
“เออ อยากกลับบ้านก่อน ตอนเย็นๆอาจจะไปหา ฝากบอกมันด้วยล่ะ”เนียร์มันพยักหน้าหน่อยๆแล้วก็บอกขอกลับก่อนเพราะง่วง แหมมึง...แดกเสร็จก็ง่วงเลยนะ
เราแยกกันตั้งแต่หน้าร้านอาหาร ผมก็ก็เดินเล่นในห้าง ตากแอร์เย็นๆ เพราะตอนนี้มันก็เที่ยงกว่าแดดกำลังเผาคนได้ ผมไม่ออกไปให้ละลายหรอก ก็เลยว่าจะเข้าไปสิงที่ร้านหนังสือแทน เห็นอย่างนี้ผมก็ชอบอ่านหนังสือนะ เพราะทั้งกลุ่มน่ะถึงจะเรียนกันคนละห้อง แต่ก็ชั้นเดียวกัน แล้วผมก็ดันโง่ที่สุดด้วยน่ะสิ
ก็ไม่ถึงกับโง่หรอก แต่ว่าวิชาบางวิชามันก็ไม่สามารถทะลุเข้าสู่สมองผมได้น่ะครับ
ผมเลือกโซนที่ไม่มีคนเลยนั่งอ่านหนังสือในร้านเงียบๆ ก็นะ ยังไม่อยากซื้อขอลองอ่านให้หมดเล่มก่อนแล้วกัน
“แบม?”ไอ้ซั้ซ...ผมที่นั่งเอามือเท้าทางแล้ววางไว้บนขาข้างขวา สะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงรียก แต่ทำไมเสียงคุ้นๆ เหมือน...ฮุนฮยอง
ยังไม่ทันจะหันไปมอง เขาก็เดินมานั่งลงข้างๆแล้วยิ้มให้สดใสเหมือนแป๊ะข้างบ้าน ตาที่หยีตอนยิ้มมันดูน่ารักไม่น้อย อา...ผมเจอเขาอีกครั้งหลังจากที่เราเลิกกันไปได้สองอาทิตย์ เจอหน้ากันในรอบครึ่งเดือนมันเหมือนนานจังวะ ก็ไม่รู้ดิ หลังจากที่พี่มันขอเลิกกับผม ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ถามพวกไอ้มาร์คมันก็บอกไม่ต้องไปสนใจ เพราะว่าเลิกกันแล้ว จะสนใจมันทำไม ผมก็คิดแค่ว่าเขาคงจะเรียนหนัก เพราะว่าใกล้จะจบม.6แล้ว ต้องเตรียมตัวเข้ามหา’ลัย
“อ้าว...พี่ฮุน ไม่เจอกันนานเลยนะ”ผมยิ้มทั้งที่อยากร้องไห้เต็มที
“นั่นดิ พี่นั่งด้วยได้นะ”พี่เขาถามยิ้มๆ กูยังจำได้นะว่ามึงพูดกับกูว่ายังไงวันที่เราเลิกกันอ่ะ มึงไม่ต้องมาเนียน
แต่อย่างนั้นผมก็ทนเมินไม่ได้หรอก ความรู้สึกดีๆมันก็ยังอยู่ ยิ่งคิดถึงตอนยังคบกัน มันแทบไม่มีอะไรที่ทำให้ผมตองเสียใจเลย พี่เขาดีทุกอย่าง ดีจนผมก็นึกไม่อยากปล่อยมือ แต่เมื่อเขาเริ่มที่จะไม่ต้องการผม ผมก็จะไม่ยื้อ ผมม่ใช่พวกแม่พระพ่อพระอะไรอย่างนั้นหรอกครับ แต่ถ้าคิดกลับกัน ถ้าผมเริ่มเบื่อเขาบ้างถ้าเขายื้อ มันก็แปลกมั้ยล่ะครับ
“ทำไมมานั่งคนเดียว เพื่อนไปไหนหมด”แหม...พูดเหมือนกูไม่มีเพื่อนคบเลยนะ
“มันอยู่บ้านไอ้มาร์คครับ ผมออกมาหาข้าวกิน”
ผมก็อยากจะถามออกไปนะว่าพี่มันกลับมาทำไม แต่ก็นึกได้ว่าผมก็เคยบอกว่าถ้าเจอกันเข้ามาทักก็ได้ ก็ไม่คิดว่ามันจะรู้สึกอยากย้อนกลับขนาดนี้
“ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนนะ ไอ้แบคเพื่อนพี่ก็ไม่มา”
“ครับ”พูดไม่ออกแล้วครับ ถ้าพูดคงมีน้ำตาไหลแน่ๆ ก็เลยเลือกหลบสายตามาอ่านหนังสือแทน อา...เริ่มรู้สึกแปลกๆอีกแล้ว ผมเป็นแบบนี้บ่อยๆหลังจากที่เราเลิกกัน มันรู้สึกเหมือน...ผมอยากได้เขาคืน จริงๆนะครับมันมีความรู้สึกเหมือนเวลาเราอยากได้อะไรสักอย่างแต่ว่ามันแพงเกินไปจนไม่กล้าที่จะซื้อ
ความรู้สึกนั้นน่ะ ผมเป็นบ่อยๆเลยล่ะครับ
“จะกลับยังมันเริ่มเย็นแล้วนะ เดี๋ยวพี่ไปส่งก็ได้”พี่เขาพูดขึ้นหลังจากที่ยกนาฬิกาขึ้นมาดู ครับ...เราอยู่ที่นี่ตั้งแต่เที่ยงจนตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้ว ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็อ่านหนังสือไป เล่มนี้เล่มนั้น ส่วนที่มันก็หลับคาไหล่ผมเนี่ย มันก็เมื่อยอ่ะ แต่ก็รู้สึกดีก็เลยไม่พูดอะไร
“กลับเลยก็ได้ครับ”ผมบอกแล้วหยิบหนังสือกว่าสิบเล่มไปจ่ายเงิน ก็อ่านแล้วมันก็อ่านไม่จบก็เลยอยากเอาไปอ่านที่บ้านน่ะครับ
ตอนนี้เราอยู่บนรถแพงเหี้ยๆของพี่มันครับ พี่มันบอกจะไปส่ง ผมก็เลยรู้สึกไปอยากเสียตังค่าแท็กซี่ก็เลยไปปฏิเสธ เข้าใจมั้ยครับ น้ำขึ้นให้รีบตัก
ตลอดทางผมนั่งเงียบอย่างเดียวเลย ไม่รู้จะพูดอะไรอ่ะ กลัวพูดไปแล้วจะหลุดปากขอให้พี่มันก็กลับมา อย่างนั้นมีหวังได้อายเล่นตาแน่ เพราะนอกจากพี่มันจะมองผมแปลกๆแล้วถ้าเกิดมันบอกว่าไม่ได้ทำไง ผมขอโผล่หัวไปเหมือนตากลมเลยดีกว่า ถึงจะด้านกับไอ้มาร์คแค่ไหนกับคนอื่นผมไม่ด้านนะครับ
“ทำไมเงียบ ก็ร็นี่ช็อกโกแลตอยู่ในชิองนั้น”ผมที่กำลังคิดๆอะไรสะดุ้งอีกครั้งที่พี่มันอยู่ๆก็พูดขึ้นมา โหไอ้เหี้ย มึงอ่ะทำกูสะดุ้งสองรอบละนะ
“กินได้?”ตอนที่ยังคบกันผมเป็นคนชอบกินขนมมากกก พี่มันก็เลยซื้อติดรถได้เยอะมาก ก็ไม่คิดว่ายังมีอยู่ แล้วก็ไม่กล้าคิดด้วยแหละครับ
“กินได้ๆ ก็ของเราคนเดียว”หัวใจเต้นแรง ทั้งที่มันไม่ใช่ประโยคที่ทำให้ผมดีใจอะไรขนาดนั้น ก็แค่บอกว่าขนมในนั้นของผมคนเดียว ไม่ช่เขาเป็นของผมคนเดียวสักหน่อย
อย่ามโนแบมแบม
35%
“เอ่อ...ขอบคุณมากนะพี่ที่มาส่งแล้วก็ที่นั่งเป็นเพื่อนมาทั้งวัน”ผมพูดเมื่อพี่ฮุนขับรถเข้ามาส่งถึงหน้าบ้าน ก็ตอนแรกว่าจะให้ส่งแค่ประตูรั้ว แต่ก็แปลกๆไปมั้ยเขาอยู่กับกูมาเกือบทั้งวัน
ผมอยากรีบๆลงจากรถคันนี้แล้ว ไม่ใช่ว่าอึดอัดนะ คือกูกำลังมโนว่ากูเป็นเมียมันอีกรอบครับ ความรู้สึกมันใช่อ่ะ เหมือนกับตอนที่เรายังคบกันไม่มีผิด
“แบม...”
“ครับ”ผมที่กำลังจะเปิดประตูออกไป กลับถูกเสียงพี่มันเรียกไว้ ใบหน้านั่นมีเหงื่อฝุดออกมาตามขมับทั้งๆที่ในนี้เปิดแอร์เย็นเฉียบ ผมรู้สึกเหมือนแม่งต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ ไม่งั้นคนอย่างเซฮุนไม่มีทางทำหน้าตาจริงจังเหมือนบ้านล้มละลายได้ขนาดนี้ ขนาดตอนที่มันบอกเลิกผม แม่งยังทำหน้าชิลๆเลย คิดดูเอาเถอะ
“พี่...พี่รู้นะว่าตอนนั้นพี่พูดอะไรบ้าง...ที่พี่บอกเลิกเรา...”เสียงติดๆขัดดังขึ้นจากปากคนตรงหน้า ผมมองอย่างงงๆ รู้สึกเหมือนกำลังจะถูกขอคบอีกครั้ง หัวใจเต้นแรงแต่บนใบหน้าผมกลับไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังยิ้ม แต่รับรู้ถึงน้ำตาที่กำลังเอ่อคลอ
“พี่ขอโอกาสอีกครั้งได้มั้ย...อีกครั้งห้พี่แก้ตัว ให้พี่ดูแลแบม...คบกันอีกครั้งนะ”ร่างเล็กๆของผมโดนรั้งเข้าไปแนบอกคนตัวสูง กลิ่นน้ำหอมที่ผมชอบอยู่บนตัวเขา ตอนนี้ผมหูอื้อแล้วโว้ยยย
อีกครั้งที่คนๆนี้ขอคบผมอีกครั้งและเป็นอีกครั้งที่ผมยิ้มรับ ไม่มีน้ำตาของความเสียใจ มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ รู้ต่ว่าตอนนี้ผมกำลังดีใจจนพูดไม่ออกแล้ว ได้แต่ยกมือกอดตอบคนตรงหน้าแน่นๆ ผมดีใจซะยิ่งกว่าได้เกรด4วิชาชีวะอีก โอ้ยทุกคน กูร็สึกเหมือนถูกรางวันที่หนึ่งร้อยครั้ง ดีใจขนามดไหนก็คิดดูเถอะครับ
“ว่าไง...ตกลงป่ะ ตอบช้าลงโทษนะ...
“ครับ ตกลง แล้วอย่าทิ้งผมอีกนะ ถ้าอีกครั้งไม่ยอมจริงด้วย”ได้ทีผมนี่รีบบอกทันที เอ้า...ถ้ามันกิดเปลี่ยนใจผมก็ตายดิ ผมยังไม่อยากปล่อยมือมันครับ
“ไม่ทิ้ง....”
ปึงๆๆๆๆๆ
ไม่ทันที่พี่มันจะสัญญา เสียงเคาะกระจกรัวๆที่มาจากทางผมก็ดังขึ้นจนตกใจ โหไอ้เหี้ย เคาะอย่างนี้มึงพังเข้ามดีกว่า กูแนะนำเลย
“ไอ้เหี้ย กูเคยบอกมึงว่าไง กูเคยบอกมึงแล้วช่ไอ้ฮุนว่าถ้ามึงมายุ่งกับเพื่อนกูอีกมึงโดนตีนกู”พอเปิดประตูลงไปเท่านั้นแหละ ไอ้มาร์คกระชากแขนผมทันที แถมยังชะโงกหน้าเข้าไปตะคอเสียงดังใส่พี่ฮุนมันอีก แล้วอะไร โดนตีนอะไร ผมไม่ให้ใครมาทำแฟนผมหรอก
“มึงเป็นห่าไรของมึง มาถึงก็ตะคอกใส่พี่เขา แล้วยังจะมีหน้ามาขู่”
“มึงหุบปากไปแบม เรื่องนี้มึงไม่เกี่ยว”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว นั่นแฟนกู มึงบอกมาดิทำไมกูจะเกี่ยวไม่ได้!”เออ...กูโมโหแล้วนะ มาถึงไม่ทำไรก็ตะคอกโวยวาย ยังจะมาหาเรื่องแฟนของผมอีก ผมไม่สนหรอกนะว่ามันจะโมโหมาจากไหน แต่ถ้ามันทำคนของผม คนที่จะโดนคนต่อไปก็มัน
“อ๋อ ที่หายไปนี่ไปง้อกันมาใช่มั้ย ทิ้งเพื่อนอย่างกูไปหามันใช่มั้ยแบม”
“พี่ฮุน กลับไปก่อนนะ เดี๋ยวผมโทรหา ตอนนี้ผมจะเคลียร์กับมันให้รู้เรื่อง”ผมก็ไม่ไหว หันไปหาคนที่น่าจะทำให้มาร์คมันเป็นบ้าขนาดนี้ ให้กลับไปก่อนคงจะทำให้ผมเคลียร์กับมันรู้เรื่องกว่า ถ้าจะด่าอะไรจะได้ไม่ต้องเกรงใจกัน อย่างนั้อยผมก็เป็นเพื่อนมัน มีอะไร มันก็น่าจะคุยกับผมรู้เรื่องกว่าคุยกับคยอื่น
“มีอะไรโทรหาพี่ ไม่เกินสองุทุ่ม รู้มั้ยไม่งั้นจะบุกถึงบ้าน”พูดคำสุดท้ายอย่างโมโหก่อนจะเปิดประขึ้นรถไป ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าลงมาเมื่อไหร่
“มึงกับกู มีเรื่องต้องคุยกัน ไม่รู้เรื่องมึงไม่ต้องกลับ!”
ตอนนี้ผมกับไอ้มาร์คเข้ามานั่งเงียบอยู่บนห้องผมครับ ตั้งแต่ที่ตวาดไปประโยคสุดท้ายมันก็ไม่พูดอะไรอีกเลย เงียบจนน่ากลัว ถ้าเป็นปกติผมจะกลัวครับ แต่ตอนนี้มันไม่ปกติไง มันมีอย่างที่ไหนครับไปคะคอกใส่พี่เขาอย่างนั้น เขาไม่ต่อยปากให้ก็บุญแล้ว
“ไหนมึงอธิบายมาให้กูฟังดิ๊ ว่ามึงไปตะคอกใส่เขาทำไม”ผมเป็นคนเริ่มพูดก่อน ไม่งั้นก็คงได้นั่งมองหน้ากันอยู่อย่างนี้ถึงเช้าแหละ แล้วไอ้ที่ชอบนักอ่ะมานอนบนห้องกูเนี่ย คงจะสบายน่าดูสิเนอะ ยึดเตียงกูไปครึ่งนึงอ่ะ ยังดีที่ตอนนี้ผมมีแต้มนำมัน จะด่าอะไรจะได้ง่ายๆหน่อย ไม่งั้นแม่งก็ถียงจนตายแหละ เถียงเหี้ยอะไรของมันก็ไม่รู้มีเหตุผลชิบหาย
“....”
“เงียบทำเหี้ยไร ตอบกูมาดิ๊ ถ้ากูไม่ห้ามมึง มึงก็คงต่อยเขาไปแล้ว”มันโมโหมั้ยครับ ไอ้ถามแล้วเงียบเนี่ย ตบให้ปากแตกคงไม่ผิดใช่ป่ะวะ
“มึงนี่คงยังไม่เข็ดใช่ป่ะ ที่มันทำมึงครั้งที่แล้วมึงก็คงลืมไปแล้วสินะ”ตอกกลับมาทีกูนี่ไปไหนไม่ได้เลย ครับก็ตอนที่มาบอกเลิกผมน่ะ พี่มันก็บอกแค่ผมดีเกินไปอย่างนั้นอย่างนี้ แต่อีกเหตุผลนึงที่ทำให้มันต้องจบเป็นแฟนเก่าเขากลับมาด้วยแหละครับ พี่ลู่ฮาน แฟนเก่าของพี่เซฮุน เป็นคนจีน หน้าตาสวยกว่าชะนีอีกครับ ที่เชื่ออย่างนี้เพราะสองวันต่อมาแม่งประกาศคบกันครับ
“มันเรื่องกู ที่มึงโวยวายเพราะเรื่องนี้...”
“มันไม่แค่นี้ไอ้แบม มึงไม่รู้อะไรก็ไม่ต้องพูด ฟังเพื่อนอย่างกูก็พอ”มันรีบเถียงขึ้นทันทีทั้งที่ผมยังพูดไม่จบ สัสพี่เพื่อนไม่ใช่พ่อ
“ไม่พูดได้ไง เขาแฟนกู มึงก็เพื่อนกู ถ้าพวกมึงสองคนยังตีกันอย่างนี้กูจะสบายใจได้ไง”เอาน้ำเย็นเข้าลูบแล้วครับ ถียงกับม่งตอนโมโหคงจะชนะหรอก แค่ปกติก็เถียงไม่ทันแล้ว ก็ไม่อยากให้พวกมันต้องข้องใจกัน แค่เจอหน้ากันเหมือนปกติอ่ะครับ คือเข้าใจใช่มั้ย ความรู้สึกที่รักพี่เสียดายน้องมั้ย ประมาณนั้นแหละ ไม่อยากเสียเพื่อนอย่างมัน แต่ก็ไม่อยากเสียคนที่ตัวเองรัก
“งั้นมึงก็เลือกเอาละกัน กูจะไม่ทิ้งมึง แต่กูก็จะไม่ยุ่งกับมึงเหมือนเดิม”พูดจบแม่งก็เดินกระแทกไหล่ผมไปแรงๆแล้วเดินหนีไปเลย
โอ้ยอีเหี้ยยย อะไรวะเนี่ยยยยย
“ไอ้เหี้ยมาร์ค มึงจะให้กูทำยังไงวะ กูก็รักมึงเหมือนๆกับพี่มัน มึงจะน้อยใจสัสอะไรรรรร!!!!!”
TALK
มาแล้ววว...ตอนแรกจะเอาให้ยาวกว่านี้ แต่เปลี่ยนไปอยู่ตอนต่อไปนะ ขอเม้นสัก10เม้นได้มั้ย แล้วจะอัพให้เร็วๆเลย
หวัดดีทุกคนนนนนนน...วันนี้ครบ1ปี IGOT7 แล้ว
ฉันมีอะไรมาสารภาพด้วยแหละแก คือแฟตไดท์เราหายอ่ะ ทุกอย่างไม่เหลือเลย ขอโทษคนที่รอ(มีด้วยหรอ) นะ แต่ยังดีที่ไรท์เซฟไว้ในคอม แต่มันก็แค่ตอนที่3อ่ะ แต่จะพยายามมาอัพให้บ่อยๆนะ ฉันขอโทษษษษษษ
ความคิดเห็น