คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 02 : "จีบใครต้องใช้โทรจิต"
ตั้งแต่เกิดมา 25 ปีที่แสนเปล่าเปลี่ยว คยองซูไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยวเลยถึงแม้ว่าต้องอยู่คนเดียวเพราะคุณแม่เสียไปตั้งแต่ตอนเข้ามหาลัยส่วนคุณพ่อก็จากไปแล้วตั้งแต่ยังอยู่ในท้องแม่ ท่านทั้งสองทิ้งมรดกไว้ให้มากพอที่กินอยู่ได้อย่างสบายและบ้านอันแสนอบอุ่นหลังเดิม ...แต่ด้วยความที่เป็นลูกชายคนเดียวคยองซูจึงจำเป็นต้องช่วยตัวเอง(ซึ่งไม่ใช่การขัดจรวดแต่อย่างใด) อะไรที่เป็นงานของผู้หญิงเขาก็สามารถทำได้และทำได้ดีเสียด้วย … อ้อ ยกเว้นเรื่องมารยาสาไถไว้เรื่องนึงนะ ยอมใจผู้หญิงเขาจริงๆครับ
“อื้อ ...” มือเล็กกอดกระชับบางอย่างที่นุ่ม อุ่นสบายและส่งกลิ่นหอมอ่อนๆเหมือนตุ๊กตาตัวโตไว้แน่น ความอบอุ่นจางๆที่แผ่ออกมาจากรอบวัตถุนั้นทำให้แทบคยองซูไม่อยากลืมตาตื่น แต่แสงแดดที่ส่องแยงเปลือกตาทำให้คนตัวเล็กจำต้องพยายามลืมตาตื่นอย่างยากลำบาก มันหนักอึ้งเหมือนมีตะกั่วหนักเป็นกิโลถ่วงไว้ วินาทีนั้นคยองซูแน่ใจว่าตาของเขาปูดขึ้นเป็นสองเท่าของยามปกติและมีมากกว่า 2 ชั้นแน่นอน ...
“อืม ... ตื่นแล้วเหรอครับ”
คยองซูแหงนหน้ามองไปทางต้นเสียงอย่างรวดเร็วจนได้ยินเสียงกระดูกต้นคอลั่นดังแกร๊ก ตาที่โตอยู่แล้วยิ่งเหลือกเข้าไปอีกเมื่อพบว่าตัวเองกำลังนอนทับไอ้ตี๋หนุ่มที่เจอในผับชะนีแบบเนื้อแนบเนื้อ พุงแนบต้นขาในกางเกงแสล็คของอีกฝ่ายอย่างสนิทชิดเชื้อเป็นที่สุด นัยน์ตาเรียวรีจ้องมองดวงหน้าขาวนิ่ง ต่างฝ่ายต่างจ้อง ... แต่ไม่รู้ว่าจ้องกันท่าไหนคนตัวสูงกว่าที่ยอมเป็นเตียงอุ่นๆให้คยองซูมาทั้งคืนถึงได้ลงไปนอนก้นจ้ำบ้ำที่พื้นในวินาทีต่อมา
“โอย ...”
คยองซูนั่งไขว่ห้างหลังตรงเชิดหน้าอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางข่มขู่หลังจากสำรวจจนแน่ใจแล้วว่าตนเองไม่ได้มีคุณสมบัติตรงกับฝ่ายรับที่ถูกทะลวงบ่อในยามเมาหัวทิ่มเมื่อคืน ... เสื้อผ้าครบ(รองเท้ายังคาอยู่ที่เท้าหนึ่งข้างด้วยซ้ำ) ตบตูดไม่เจ็บ(แต่จมูกนี่แปล๊บไปทั้งหน้า) เอ่ยถามอีกฝ่ายเสียงแข็ง “คุณเข้ามาได้ยังไง”
ชายหนุ่มไม่ตอบแต่กลับเดินเข้ามาคุกเข่าลงตรงหน้า มือเรียวยื่นมาแตะที่สันจมูกบวมช้ำขึ้นสีน่ากลัวอย่างระมัดระวัง ไล่ปลายนิ้วไปตามผิวเนื้อนิ่ม ลมหายใจร้อนเป่ารดแก้มใสแผ่วเบาทำให้คนถูกสัมผัสเผลอกลั้นหายใจ เมื่อสบลึกเข้าไปในดวงตาที่สะท้อนเงาของเขาคยองซูก็รู้สึกเหมือนตัวเองถูกสูบลงไปในหลุมสีดำสนิทที่ไร้ทางออก ... อา ตอนนี้หน้าผมน่าเกลียดชะมัดเลย
“ยังปวดอยู่มั้ย” คยองซูเบี่ยงหน้าหลบก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ที่ไม่พูดนี่ไม่ใช่เขินหรืออะไรนะ แต่กลิ่นปากไม่ใช่เรื่องตลกครับ ไม่เคยได้ยินเหรอ พวกคุณกำลังหวังอะไรอยู่! .หรี่ตามองแรง
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง คุณชื่ออะไร ทำงานอะไร เข้ามาในบ้านผมได้ไง ... ตอบมาเดี๋ยวนี้”
“ผม พยอนแบคฮยอน เป็นโฮส เดินเข้ามาในนี้พร้อมคุณ พอใจมั้ย? และไม่ต้องห่วงว่าผมจะทำอะไรเพราะผมไม่เคยนอนกับใครโดยที่ไม่ได้ค่าตอบแทนมาก่อน คุณสบายใจได้”
คนตัวเล็กขมวดคิ้วมุ่นขณะมองคนตรงหน้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยกมือขึ้นเสยผมอย่างไม่สบอารมณ์นัก แทนที่คยองซูจะหงุดหงิดที่เห็นท่าทางแบบนั้น เขากลับคิดว่า ... มันโครตจะฮอท ซึ่งเขาไม่เคยชมใครด้วยคำนี้นอกจากคุณบอสที่รักของเขาเลยจริงๆ
เดี๋ยวนะ คุณบอส?
“เฮ้ย จะ 9 โมงแล้ว!!!!!!” ร่างเล็กผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแต่กลับเกิดอาการหน้ามืดขึ้นมากระทันหันจึงทำให้ล้มลงไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนโซฟาอีกรอบ พอได้สติก็ควักโทรศัพท์มือถืออยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาดู คำแจ้งเตือนจากแอพพลิเคชั่นต่างพากันเด้งขึ้นมาแต่ที่เด่นที่สุดคงจะเป็นสองเพื่อนที่ทั้งไลน์ทั้งกระหน่ำโทรหาเขารวมๆเกือบ 100 สายของเช้านี้ ... ท่านหัวหน้าแผนกการตลาดคนเก่งที่ไม่เคยหวั่นแม้วันมามาก เป็นไข้ก็มาทำงาน ป่วยยังไงก็ไม่เคยหยุด วันนี้ไม่มาทำงาน ป่านนี้คุณบอสต้องคิดถึงเขาแน่ๆ ฮือ
แต่พอกดเปิดไลน์เข้าห้องแชท my boss เท่านั้นล่ะ ...
คยองซูอาบน้ำให้หมู ด้วยเบบี้มายด์ : ผมใขชอยบคูนรณ คถูนชแอลบปผมมมัยนบ
คยองซูอาบน้ำให้หมู ด้วยเบบี้มายด์ : ทพำไทไม้ตอยบ
คยองซูอาบน้ำให้หมู ด้วยเบบี้มายด์ : ไอ้งั่ง
ชิปหาย ... คำอื่นเสือกพิมพ์ผิดแต่คำนี้เสือกพิมพ์ถูก ที่สำคัญคือใครเปลี่ยนชื่อไลน์กู โอ้ย ...
... วินาศสันตะโรแท้ๆ!
... หนึ่งชั่วโมงต่อมาคยองซูก็ได้พาร่างโทรมๆของตัวเองมาถึงหน้าบริษัท EHA ซึ่งเป็นบริษัทเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์เสริมความงามของท่านชายอย่างที่ได้บอกไปแล้ว (ตอนแรกเขาเองไม่อยากจะสมัครเข้าทำงานที่นี่เพราะชื่อบริษัทเหมือนกัน) หัวหน้าแผนกการตลาดแบบเขางานไม่หนักเท่าไหร่แต่รับแรงกดดันมหาศาลจากเจ้านายเต็มๆ ทั้งคิดสินค้าใหม่ วางแผนการจำหน่าย ตั้งราคา ตรวจสอบตลาดเพื่อเจาะกลุ่มลูกค้า แต่ถ้ามันสำเร็จก็ถือว่าคุ้มค่าทีเดียว ...
คยองซูมักจะขบริมฝีปากล่างจนติดเป็นนิสัยเวลากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเมื่อคืนพาไอ้ตี๋หล่อนั่นเข้ามาในบ้านได้ยังไง หลังจากที่ช็อคกับข้อความที่ส่งไปให้บอสแล้วคยองซูก็ไล่แบคฮยอนกลับบ้านพร้อมกับให้เงินค่าเสียเวลาไปนิดหน่อย ผิดคาดที่หมอนี่ไม่ปฏิเสธ ... คงจะเป็นโฮสจริงๆอย่างที่เจ้าตัวบอกนั่นแหละ แต่จากความรู้สึกลึกๆแล้วคยองซูคิดว่าเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร มีเหตุบางอย่างมากกว่าที่ทำให้ต้องทำอาชีพแบบนั้น แอบเสียดายหน้าตาแฮะ ถ้าเขาเป็นสาวๆเมื่อคืนคงไม่จบลงแค่นอนกอดแน่ๆ
“นังเหนียง!!! ในที่สุดมึงก็มา เล่าเรื่องเมื่อคืนมาให้ละเอียด ฉากต่อฉากไม่เอาตัดไปที่โคมไฟ เร็วๆๆๆ” เซฮุนวิ่งหน้าเริ่ดเข้าชาร์ตคยองซูทันทีที่เห็นเพื่อนตัวเล็กเดินออกจากลิฟท์เข้ามาในแผนกด้วยสภาพง่วงซึม ตาปูดโปนเหมือนตัวกอลลั่ม น่าเกลียดน่าชังเป็นที่สุด ดูอย่างอี้ชิงสิ แก้มอิ่ม หน้าผ่อง เริ่ดแรงนะเพื่อนรัก. คอนซีลเลอร์ปกปิดอะไรไม่รู้จักใช้ เฮ้อ
“เมื่อคืนอะไร ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ต่อไปกูจะไม่ไปกับพวกมึงแล้ว เมาทีไรเป็นเรื่องทุกที” คยองซูตอบเสียงขุ่นก่อนจะเดินหนีไปนั่งประจำที่บนโต๊ะตัวเองโดยมีสองเพื่อนสาวเดินหน้าจ๋อย หางตก หูลู่ตามกันมาต้อยๆ ทำหูทวนลมต่อคำขอโทษต่างๆนานาที่เซฮุนและอี้ชิงประดิษฐ์มาพูด กล้าดียังไงให้คนแปลกหน้าไปส่งเขาที่บ้าน มันอันตรายนะ! เรื่องนี้ไม่ยกโทษให้ง่ายๆแน่ โกรธมาก งอนมาก!
“คุณเซฮุน เอกสารที่ผมสั่งให้ตรวจสอบได้รึยังครับ”
ทันทีที่แว่วเสียงทุ้มๆขึ้นจมูกดังตรงมาทางพวกเขาสามคน คยองซูก็เบิกตากว้าง รีบคว่ำหน้าบนกองเอกสาร เอาวะแกล้งตายแม่งดื้อๆเนี่ยแหละ วันนี้หน้าตาดูไม่ได้สุดๆ จะให้คุณบอสเห็น คยองซูทำใจไม่ได้จริงๆ ตอนออกจากบ้านมาไม่ทันได้คิด ฮือ เจ็บจมูกก็เจ็บแต่ทนหน่อยนะลูกนะ
“เร่งจังครับ คุณจงอิน รีบเหรอครับ?” เรื่องนึงที่คยองซูไม่ค่อยจะเข้าใจคือ เซฮุนเพื่อนรักของเขาเกลียดขี้หน้าคุณจงอินหรือคุณบอสของเขาเข้าไส้ เจอกันทีไรเป็นต้องหน้านิ่วคิ้วขมวด กระแทกเสียงไม่ก็ประชดประชันตลอด ทั้งๆที่ปกติเซฮุนเป็นคนค่อนข้างสุภาพกับคนที่ไม่สนิท แต่คุณจงอินก็ไม่เคยแสดงท่าทีโกรธเคืองอะไรให้เห็นซักนิด อบอุ่น ใจดีสุดๆ ... เฮ้อ อย่าหาว่าอวยเลยนะ แต่คนนี้คยองซูแปะป้ายจองไว้ตั้งแต่แรกพบเลยอ่ะ ดีขนาดไหนรอดูเอง //เขินอ่อน
อย่ามองมาทางนี้นะ ขอร้องล่ะคุณบอส ...
“มึงๆ คุณจงอินไปแล้ว” อี้ชิงสะกิดเพื่อนตัวเล็กเบาๆ เมื่อเห็นว่าเจ้านายสุดหล่อเดินตามเซฮุนไปเอาเอกสารแล้ว ดวงหน้าเล็กเงยขึ้นจากกองกระดาษที่วางสุมบนโต๊ะ เกยคางไว้กับโต๊ะ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ท่าทางน่ารักเหมือนลูกหมาคอร์กี้ตัวน้อยๆนั้นทำให้อี้ชิงอมยิ้ม ก่อนจะคว้าไหล่คยองซูมากอดแน่น ไถแก้มตัวเองเข้ากับแก้มนุ่มนิ่มหอมกลิ่นอ่อนๆเหมือนแก้มเด็กเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว มันน่ารักขนาดนี้ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไม่มีแฟนซักที โสดสนิทจนพฤติกรรมแบบโสดๆฝังลึกเข้าไปในกิจวัตรประจำวันแบบแก้ไม่ได้แล้ว เพื่อนรักเอ้ย ...
กอดกันจนพอใจแล้วคยองซูก็ถีบก้นเด้งๆของเพื่อนสาวให้ไปทำงาน เดี๋ยวลูกน้องคนอื่นจะหาว่าอี้ชิงและเซฮุนใช้ความเป็นเพื่อนในการอู้งานจะแย่เอา เห็นมหาจงแดแอบเหล่ๆมองๆอยู่ ... ร่างเล็กเริ่มต้นทำงานอย่างไม่สดชื่นนักเพราะอาการแฮงค์จากเมื่อคืนยังคงรุมเร้าจนเขามองเห็นตัวหนังสือกระพริบเป็นสีต่างๆอยู่ตลอดเวลา ถ้าเปิดเพลงกาโวอีกนิดก็คงแดนซ์ได้สบาย ผะอืดผะอมจนหน้าเริ่มซีด ปากอิ่มกลายเป็นสีซีดโดยไม่ต้องพึ่งลิปสีนู๊ด เหงื่อไหล่ซึมเปียกเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนที่ใส่มาทำงานวันนี้เป็นวงกว้าง สภาพไม่ต่างอะไรกับผีดิบเลยซักนิด ...
ในที่สุดก็ถึงจุดๆนึงที่คยองซูทนไม่ไหว จะให้อ้วกพุ่งต่อหน้าคนทั้งออฟฟิศมันก็ไม่คูลนักในฐานะหัวหน้า ร่างเล็กจึงค่อยๆลุกขึ้นยืนและก็พบว่าตัวเองกลายเป็นนักแสดงนำภาพยนตร์เรื่องเดอะเดย์อาฟเตอร์ทูเมอร์โรว์ไปแล้ว ดูพื้นสิ สั่นโคลงเคลงเป็นคลื่นเชียว ขาสั้นๆพยายามก้าวไปข้างหน้า ก้มหน้างุดๆเพื่อสะกดพายุอ้วกที่กำลังพิโรธในลำคอเอาไว้จนกระทั่งถึงห้องน้ำ กำลังจะถึงอ่างล้างหน้าแล้ว ... อีกนิดเดียว ...
“อ้าว คุณคยองซู มาเข้าห้องน้ำเหรอ ...”
!!!
“... ครับ”
คยองซูเงยใบหน้าซีดเซียวขึ้นสบตากับเจ้าของเสียงในสภาพน้ำลายยืดย้อย ดวงตากลมโตมีน้ำตาเอ่อคลอเบ้า เมื่อเห็นคนที่เขาหันไปอ้วกใส่เป็นใคร มือหนาๆของคนตัวสูงกว่าหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกงพลางยื่นให้เขาก่อนจะส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ ...
...... ทำไมคนที่มารับพายุอ้วกต้องเป็นคุณจงอินด้วยวะ เรื่องไลน์ยังไม่ทันเคลียร์เลย!
ยังถือว่าเป็นโชคดีของจงอินที่คยองซูไม่กินอะไรเลยนอกจากเหล้าตั้งแต่เมื่อคืน สิ่งที่ขย้อนออกมาจึงมีเพียงน้ำใสๆเท่านั้น แต่มันก็เปียกเลอะเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาไปหมด ใบหน้าคร้ามคมก้มลงมองรอยเปื้อนอย่างไม่สบอารมณ์นัก ... อยากให้คุณจงอินถอดเสื้อจังเลย ถอดสิ ถอดสิ ถอดสิ ...
เหมือนโทรจิตของคยองซูจะส่งไปถึงจงอิน เจ้านายสุดหล่อค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ดจากด้านบน แผ่นอกสีน้ำผึ้งอุดมไปด้วยกล้ามเนื้อเผยสู่สายตาหื่นกระหายของคยองซูเต็มๆแบบฟูล HD ไม่มีโฆษณาขั้นให้รำคาญใจ บรรยากาศในห้องน้ำตอนนี้ดูเหมือนจะสูงขึ้นกระทันหันเพราะเจ้าตัวเล็กรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังละลายเป็นไอขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศ โอย ชีวิตนี้ไม่ขออะไรอีกแล้ว คอมพลีทมาก ฮือ
“คุณคยองซูล้างหน้า บ้วนปากเถอะครับ ผมมีเสื้อสำรองอยู่ ขอยาแก้บวมจากคุณป้าแม่บ้านก็ได้นะครับ จมูกคุณช้ำน่าดูเลย” จงอินหันมาพูดคุณหัวหน้าแผนกการตลาดตาโตพลางยิ้มละมุน แต่ผิวเนื้อหน้าท้องตึงแน่นเรียบเนียน หกห่อเรียงตัวกันเป็นมัดๆน่าลูบไล้กลับสะกดตาโตๆของคุณหัวหน้าแผนกการตลาดได้มากกว่าหน้าหล่อๆของเขาเสียอีก “ค ... ครับ”
คยองซูผู้ไร้สติหันกลับมาที่อ่างล้างหน้าตาลอยราวกับเพิ่งพี้กัญชามาหมาดๆหลังจากที่คุณบอสเดินจากไป มุมปากกระตุกยิ้มหื่น สูดหายดังฟืดฟาดขณะมองหน้าตัวเองในกระจก ... น่ากลัวมากมั้ย. ถามใจตัวเองดูเพื่อนรัก. คนอะไรฮอทอย่างกับไฟเออร์!
ยังไม่ทันจะได้กระชากสติสตางค์เข้าร่าง จงอินก็ย้อนกลับเข้ามาในห้องน้ำก่อนจะโน้มหน้ามากระซิบใกล้ๆ คยองซูรู้สึกเหมือนว่าหูของเขากำลังจะลุกเป็นไฟเมื่อลมหายใจของคุณจงอินมากระทบถูกเบาๆ ...
“หลังเลิกงานช่วยมาพบผมหน่อยนะครับ ผมมีธุระสำคัญจะคุยด้วย”
คุยตัวๆ เสื้อผ้าไม่เกี่ยวป่ะครับ?
“ได้ครับคุณจงอิน”
6 โมงตรงเจอกัน!
“เมื่อกี้ เข้าไปคุยอะไรกัน ทำไมไอ้บอสดำนั่นถอดเสื้อออกมา มันทำอะไรมึงรึเปล่า” หลังออกมาจากห้องน้ำ เซฮุนก็เดินเข้ามาหาคยองซูที่คอกพร้อมกับถามเสียงเรียบ หัวคิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นขณะจับคยองซูหมุนตัวไปมาสำรวจความเสียหายจนคยองซูกลัวว่าพายุอ้วกจะก่อตัวขึ้นอีกรอบ จึงเอามือน้อยๆทั้งสองข้างไปประกบแก้มเพื่อนตัวสูงไว้ ท่าทางเซฮุนดูร้อนรนมากแต่คยองซูก็พอดูออกจากเจ้าตัวขาวนี่แค่เป็นห่วงเขาเท่านั้น “ไม่มีไร กูแค่อ้วกใส่เสื้อเขาเฉยๆ ไม่มีอะไรผิดผีแน่นอน”
“เหอะ โดนแค่อ้วกเหรอ ไอ้บ้านั่นต้องโดนปาขี้ใส่ถึงจะสาสม” คยองซูหันไปมองเซฮุนที่ขยับปากพึมพำด่าคุณจงอินไม่หยุด ไม่รู้ไปเกลียดกันมาแต่ชาติปางไหน คุณจงอินก็ไม่ได้ผัดกระเพราใส่พริก(อร่อย) ทำไมเซฮุนถึงได้ฉุนนักก็ไม่รู้ ไม่ได้การละ ... ถ้าว่าที่แฟนคนแรกกับเพื่อนรักของเราไม่ถูกกัน คยองซูก็ไม่แฮปปี้นะ
“ทำไมมึงถึงเกลียดเขาขนาดนี้วะ เซฮุน” คนถูกถามชะงักก่อนจะตีสีหน้าเรียบนิ่งอย่างหาดูได้ยาก เป็นเพื่อนกันมานานเกือบสิบปีคยองซูจะมีโอกาสได้เห็นเซฮุนจริงจังแบบนี้แค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น แสดงว่าเรื่องนี้ต้องเป็นที่เจ้าตัวซีเรียสมากพอๆกับการเลือกเครื่องสำอางมาประทินผิวทีเดียว
“มึงเป็นเพื่อนรักของกูเสมอ มึงรู้ไว้แค่นี้ก็พอ เหนียงน้อยของกู” เซฮุนโน้มตัวจากคอกกั้นกระจก ริมฝีปากสีชมพูจุ๊บหน้าผากเพื่อนตัวเล็กเบาๆ ขยี้ผมนิ่มสองสามทีจนยุ่งเหยิงก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับเครื่องหมายคำถามตัวโตๆกลางหน้าคยองซู มือเล็กแตะตรงที่โดนจุ๊บอย่างงุนงง ... ไม่เข้าใจเลย เกี่ยวอะไรกับความเป็นเพื่อนของเราด้วยเหรอ การที่เขาชอบคุณจงอินเนี่ย
สำหรับมนุษย์ที่โสดมาทั้งชีวิตอย่างคยองซู การทำงานถือเป็นความสุขอย่างหนึ่งเพราะมันทำให้เขาไม่มีเวลาไปนั่งเหงาหรือไปอิจฉาคนอื่นที่เขามีคู่ เหมือนอย่างตอนนี้ คยองซูกำลังยุ่งอยู่กับการคิดค้นสินค้าตัวใหม่ของบริษัททำให้เวลาล่วงเลยไปอย่างรวดเร็วราวกับโกหก แต่ความจริงแล้วไม่ใช่ มึงอยู่ในฟิค จะแต่งให้สคิปไปเวลาไหนก็ย่อมได้ทั้งนั้น ... โอเคกลับเข้าเรื่องเถอะ ตอนนี้จะเลิกงานแล้ว เหลืออีกแค่ 5 นาทีเท่านั้น เขาควรจะทำยังไง วิ่งไปอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณในห้องน้ำออฟฟิศให้ขาวผ่องเป็นยองใยทั้งตัวหรือว่าไปเตรียมซื้ออุปกรณ์จำเป็นเผื่อว่าธุระจะยืดเยื้อ? นี่ไม่ได้ตื่นตูมเลยนะ ระดับนี้แล้ว!
3 … 2 …1
‘แกร๊ก’
“ขออนุญาตครับ”
“อ้าว คุณคยองซู เชิญนั่งก่อนเลยครับ”
คนตัวเล็กกลอกตาลอกแล่กมองไปทั่วห้องอย่างสำรวจ ทั้งๆที่ก็เข้ามาส่งเอกสารให้คุณจงอินเซ็นก็บ่อยแต่คราวนี้มันมีบรรยากาศบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม ... หลังเลิกงาน สองต่อสอง ธุระส่วนตัว ... เหมือนในเอวีเลยว่ามั้ย
เสียงดังหึ่งๆของเครื่องปรับอากาศยิ่งทำให้คยองซูรู้วิตกจริตกว่าเดิม และแอร์ที่หนาวเกินมนุษย์นั้นส่งผลให้คยองซูห่อไหล่ นั่งตัวสั่น ฟันกระทบกันดังกรึกๆอยู่บนโซฟาต่อหน้าคุณจงอิน พอเจ้านายหนุ่มเห็นคุณหัวหน้าแผนกการตลาดคนเก่งของบริษัททำท่าทางเหมือนนกเพนกวินหนาวก็หลุดยิ้มออกมาบางๆ มือหนาจัดการเซ็นเอกสารแผ่นสุดท้ายของวันนี้แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้นวมตรงไปหาคยองซูพร้อมผ้าห่มผืนหนึ่งขนาดไม่ใหญ่มากนักจากตู้เก็บของมายื่นให้ “ของหลานสาวผมน่ะครับ คุณห่มไปก่อนก็ได้ พอดีว่าแอร์มันปรับไม่ได้สงสัยว่าจะขัดข้อง ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
“ขอบคุณครับ” ร่างเล็กรับผ้าห่มลายลิตเติ้ลโพนี่มุ้งมิ้งมาห่อตัวไว้ วินาทีนี้เกรงใจอะไรไม่มีแล้วครับ แข็งไปทั้งตัว (ยกเว้น ...) คุณจงอินใจดีขนาดนี้ ตะโกนด่าว่าไอ้เหี้ยใส่หน้ายังไม่โกรธเลยครับ โอย ... ตากลมโตมองคนตัวสูงกว่าทรุดนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวตรงหน้า โถ่ ... ไม่มานั่งด้วยกันหรอกเหรอ ตรงนั้นไม่น่าจะสะดวกเท่าไหร่เลยนะ
“ผมเข้าเรื่องเลยนะครับ คือว่าผมมีเรื่องนึงอยากจะให้คุณทำ แต่ ... ต้องเป็นความลับ” เจ้านายหน้าคมพูดขึ้นเสียงขรึมอย่างเป็นงานเป็นการ มือทั้งสองข้างประสานกันอยู่ที่คางในท่าครุ่นคิด ... โครตหล่อ บอกเลย
คยองซูเบิกตากว้างจนรู้สึกเจ็บจมูก ก้มหน้าหงุดซ่อนแก้มสีชมพูๆ คางแนบอก ในหัวคิดภาพไปต่างๆนานา คุณจงอินจะไปทำอะไรคือยอมหมด ลอบฆ่า ปล้นธนาคาร วางระเบิด ปล่อยขีปนาวุธ ณ จุดๆนี้ยอมพลีกาย ได้ซักครั้งจะตั้งใจทำงาน ...
“คือผมอยากให้คุณช่วยตามหาคนๆนี้ให้หน่อย” จงอินหยิบรูปถ่ายใบเล็กๆออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นให้เขา คยองซูรับมาด้วยมือสั่นๆ เธอ! รูปยังอุ่นอยู่เลย เอามาแนบหน้าได้มั้ย! ...
คนตัวเล็กพยายามระงับฟินไว้แล้วพิจารณารูปที่อยู่กระเป๋ากางเกงของคุณเจ้านายสุดหล่ออย่างอิจฉา ... ผู้ชายในรูปกำลังยิ้มกว้างจนตาเรียวรีเป็นประกายยิบหยีน้อยๆ จมูกโด่ง ปากบาง มีเขี้ยวเล็กๆเสริมให้รอยยิ้มของเขายิ่งน่ามอง ... คยองซูจำผู้ชายคนนี้ได้ทันที ดวงหน้าเล็กเงยขึ้นจ้องหน้าจงอินเขม็งก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดขึ้น ...
“เขาเป็นน้องชายของผมเอง”
... ดูยังไงก็ไอ้ตี๋หล่อผับชะนีชัดๆ!!!
TBC.
แบคโด้กำลังจะได้เจอกันอีกครั้ง โอร๋ง วันนี้เราปวดหัวมากๆ แต่มาลงให้เพราะว่าไม่อยากให้รอกัน มันไม่ค่อยตลกหรอกตอนนี้อ่ะ ขอโทษนะ คิดอะไรไม่ค่อยออก ช่วยคอมเม้นท์เป็นกำลังใจกันหน่อยนะฮับ รักทุกคนน้า ขอบคุณมากๆเลยที่ติดตาม
ขอไปพักก่อนนะฮับ แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า ฝากแท็ก #BDคนโสด นะฮับ ใครที่อยากเม้นยาวๆก็จัดเลยนะ เราชอบอ่านเม้น ;)
ไรท์เบล. (จะพยายามให้มากขึ้น ♡)
ความคิดเห็น