คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ชายหนุ่มปริศนา
“อยู่เงียบๆน่า” ทันทีที่ได้ยินเสียง ร่างบางก็หยุดการกระทำทุกอย่างลง เพราะเขาจำเสียงนี้ได้ เสียงของคู่หูของเขา!
“มีใครอีกคนกำลังตามนายมา”ร่างสูงกระซิบข้างหูของร่างบาง ทำให้ใบหน้าของคนตรงหน้าแดงได้ไม่น้อย ไม่ต้องดูตรงหน้าก็ดูออกแล้ว ใบหูแดงซะขนาดนั้น “นายหน้าแดงนะ”
“ป..เปล่าซะหน่อย!” ร่างบางหันหน้าไปอีกทาง
“ชู่วว มันมาละ”ร่างสูงเอามือปิดปากร่างเล็กอย่างว่องไว ทั้งคู่ตื่นเต้นพอๆกัน
เหมือนคนโดนยากูซ่าไล่ทวงหนี้ประมาณนั้น
“แซกก แซกก”เสียงเดินลากเท้าจากชายปริศนา(?)ดังเข้ามาแล้วหยุดอยู่ตรงทางตัน เจ้าของเรือนผมสีเขียวไม่รอช้าวิ่งเข้าไปล็อคคอกับมือของบุคคลปริศนา
“นายเป็นใคร ต้องการอะไรจากทาคาโอะ”
“โอ้ยย กลัวแล้ว ปล่อยชั้นเถอะ”บุคคลปริศนากล่าว ซึ่งเสียงนั้นทำให้ทั้งเขาและทาคาโอะเบิกตาโตขึ้น
“รุ่นพี่คิโยชิ!!”ทั้งสองตะโกนเรียกชื่อบุคคลปริศนาพร้อมกัน
“ก็ใช่นะสิ นึกว่าฉันเป็นใครรึไง”
“ก็รุ่นพี่เล่นทำตัวลับๆล่อๆแบบนี้ไง”ทาคาโอะตอบ
“แล้วรุ่นพี่จะตอบพวกผมได้รึยังว่าแอบตามทาคาโอะมาทำไม”มิโดริมะถาม
“แหะๆ พอดีพี่กะว่าจะมาชวนทาคาโอะไม่เล่นเกมที่บ้านอ่ะ”มิยาจิ คิโยชิ ยิ้มแหยๆให้ทั้งสอง
“ห้ะ? แล้วทำไมรุ่นพี่ไม่ไปชวนผมตรงๆล่ะ”ทาคาโอะถามอย่างสงสัย
“ถ้าไปถามตรงๆก็ไม่เซอร์ไพรส์น่ะสิ -3-” คิโยชิตอบหน้ามุ่ย
“เซอร์ไพรส์?” มิโดริมะถามอย่างสงสัย
“อ่าา ชั้นว่าชั้นไปก่อนดีกว่า บ๊ายบาย ^^;” คิโยชิเดินออกไปจากซอกตึก ปล่อยให้คนสองคนตกอยู่ในความมึนงง บรรยากาศเงีบยสงัด เนื่องจากบริเวณนี้เป็นที่ลับตาคน บวกกับที่ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้วทำให้ทั้งคู่แทบจะได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน
“เอ่อ...เรากลับบ้านกันเถอะ”ร่างบางเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบและความอึดอัดออกไป
“อืม”ร่างสูงตอบสั้นๆ
“แต่ก่อนจะไป...ขอถามอะไรหน่อยสิ”ร่างเล็กเอื้อมมือไปจับมือของอีกฝ่าย ทำให้ทั้งคู่หน้าแดง
“อ...อะไรล่ะ”ร่างสูงเอ่ยถามติดๆขัดๆ
“ท..ทำไมนายถึงตามชั้นมาเหรอ”ทาคาโอะเองก็กระอักกระอ่วนไม่แพ้กัน ทันทีที่ร่างสูงได้ยินคำถามก็แสยะยิ้มออกมา
ร่างสูงดันร่างบางให้ไปติดกับกำแพงพร้อมกับเบียดเสียดร่างของตัวเองไปแนบชิด มือหนายกขึ้นพาดกับกำแพง
“อยากรู้งั้นเหรอ”ร่างสูงกระซิบข้างหูของร่างบาง ทำให้คนตรงหน้าขนลุกไม่น้อย เสียงหัวใจเต้นแรงบวกกับหน้าแดงฉ่ำของคนตรงหน้าทำให้ฝ่ายร่างสูงพอใจอย่างมาก มือหนาจับปลายคางของร่างบางขึ้นมาเผชิญหน้ากับสายตาอันเร่าร้อนที่พร้อมจะแผดเผาตัวเข้าได้ทุกเมื่อ
“อึก...อื้อ”ร่างบางส่งเสียงครางออกมาเมื่อริมฝีปากของร่างสูงบดเบียดทับกับริมฝีปากสีชมพูอ่อนของตนพร้อมกับสอดลิ้นเข้ามาหาความหวานภายใน ร่างบางตอบกลับลิ้นของร่างสูง ทำให้รู้สึกทั้งเร่าร้อน ทั้งอ่อนโยน พอร่างบางรู้สึกว่าอากาศเริ่มหมด จึงทุบไหล่ของอีกฝ่าย ร่างสูงเองก็สังเกตเห็นอาการอิดโรยของอีกฝ่าย จึงผละออกมา
“ฉันหึงน่ะ”ร่างสูงเฉลยคำตอบของร่างตรงหน้าอย่าจริงจัง ทำเอาร่างบางหน้าแดงจนแทบจะเหมือนลูกมะเขือเทศ
“อืม...” ร่างบางโผเข้ากอดร่างสูงตรงหน้าเต็มรัก ร่างสูงเองก็ตอบรับอย่างดี
“รักนะ ชินจัง”ร่างเล็กเอ่ยออกมาอย่างเขินอาย
“อืม”
“ตอบอะไรบ้างซี~~”ร่างบางทำหน้ามุ่ย ทำเอาร่างตรงหน้าถึงกับอ่อนใจ
“ฉันเองก็รักนาย ทาคาโอะ…” ร่างสูงพูดแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน แต่ก็เข้าถึงประสาทการได้ยินของทาคาโอะอยู่ดี จากใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงมะเขีอเทศ ก็กลายเป็นสีแดงสตรอว์เบอรี่
“ขอบคุณนะ”
.
.
.
.
//ไรท์เพิ่งแต่งเสร็จ ยาวนานพอสมควร 5555 หวังว่ารีดคงอ่านจบกันนะ ชอบหรือไม่ชอบมาบอกในเม้นท์ได้เลยยยย
ความคิดเห็น