ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สีหน้า
ผมนั่งรอตัวเกร็งอยู่ในห้องของเดคิสุงิ
นึกว่าความจะแตกซะแล้ว...
แต่ถึงยังความไม่แตก ในใจก็ยังใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น
ผมก้มลองมองหน้าอกของตัวเองในตอนนี้ในชุดหลวมกว่านิดหน่อยซึ่งเป็นชุดของแม่เดคิสุงิสมัยเด็ก
"คิดอะไรของเราเนี่ย!! คิดไม่ซื่อกับร่างกายตัวเองเนี่ยนะ!!? บ้าๆๆๆ!!!" ว่าพลางทุบหัวตัวเอง
ครืด...
"อ่ะ เธอ... เป็นอะไรรึปล่าวครับ?" เดคิสุงิว่าพลางเดินเข้ามาในห้องพร้อมถาดน้ำชากับขนมเซมเบ้
"อ่ะ ม-ไม่มีอะไรค่ะ!!"
"ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆอีกครั้งนะครับ" เดคิสุงิหน้าแดงขึ้นมา ...จู่ๆก็รู้สึกเขินตามขึ้นมาด้วยซะงั้น
เราสองคนนั่งอยู่ในห้องมองตากันไม่ได้ บรรยากาศเงียบงัน เพราะไม่ว่าฝ่ายใดก็ต่างไม่กล้าเอ่ยปากชวนคุย
"อ่า.../เอ่อ..."
เรามองหน้ากันเล็กน้อยก่อนหลบตากันอีก
"ช-เชิญคุณพูดก่อนค่ะ"
"ผ-ผม... ขอโทษจริงๆอีกรอบนะครับ" เดคิสุงิก้มหัวกับพื้น
นี่ไม่มีอะไรจะพูดจริงๆแล้วใช่มั้ย!? พูดคำเดิมซ้ำๆอยู่ได้
"เอ่อ...ดิฉันไม่ถือสาหรอกค่ะ"
"...อ่า งั้นเหรอครับ"
"ค่ะ..."
"คุณโนบุโกะ... อาศัยอยู่แถวนี้รึปล่าวครับ? แบบว่า คือว่า.. ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยในแถบนี้..."
"เอ่อ ป-ปล่าวค่ะ... คือฉันอยู่เมืองข้างๆน่ะค่ะ ก็แค่มาเดินเล่นเพลินๆน่ะ..."
และก็เริ่มเงียบกันอีกครั้ง... สงสัยต้องเป็นฝ่ายชวนคุยบ้างแล้ว
"เดคิสุงิคุงชอบอ่านหนังสือเหรอคะ?" ผมมองไปรอบๆห้อง
"เอ่อ ก็นิดหน่อยครับ... ผมอ่านยามว่างเป็นงานอดิเรก ...แล้วคุณโนบุโกะมีงานอดิเรกบ้างมั้ยครับ?"
"ก็นอนกลางวะ... เออะ! หาที่เงียบๆนอนท่ามกลางสายลมและทุ่งหญ้าที่ไม่มีใครน่ะค่ะ..." แถสุดชีพ
"เอ ฟังดูดีนะครับ"
"อาจจะเป็นงานอดิเรกที่ขี้เกียจเกินไปหน่อยสินะค..."
"เดคิสุงิคุง!"
เสียงใสๆหวานๆของผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมคุ้นเคยดังมาจากหน้าบ้านของเดคิสุงิ เสียงของชิสุกะจัง!
"อ่ะ เดี๋ยวผมมาแป๊ปนึงนะ"
เดคิสุงิลุกขึ้นไปอย่างกระปี้กระเป่า
อะไรกัน!! น่าอิจฉาชะมัด!! ทั้งๆที่ชิสุกะจังเป็นเจ้าสาวในอนาคตของเราแท้ๆ!!!
ผมแอบดูทั้งคู่ผ่านหน้าต่าง... แหม กระแนะกระแหน ดูสิ.. น่าหมั่นไส้นัก! เจ้าเดคิสุงิล่ะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ชิสุกะจัง เชอะ!
"แบร่"
ผมแลบลิ้นใส่ทั้งสองคนผ่านหน้าต่าง แต่ทั้งสองก็ไม่ได้สังเกตุเห็นเลยซักนิด เฮ้อ...
ซักพักนึง เดคิสุงิก็กลับเข้ามาพร้อมหนังสือที่ชิสุกะจังดูเหมือนจะเอามาคืน ส่วนผมน่ะเหรอ? ก็ต้องปั้นหน้ายิ้มใส่น่ะสิ ในใจเนี่ยหน้าบึ้งจนไม่รู้จะบึ้งยังไงแล้ว
"ดูเหมือนเสื้อจะยังไม่แห้งสนิทนะครับ ยังไง...ไว้ค่อยมารับกลับวันหลังก็ได้นะ"
"เอะ เอ่อ ไม่หรอกค่ะ!" ไม่อยากจะกลับมาเห็นหน้าแกอีกแล้วเฟ้ย! "เดี๋ยวฉันเอากลับไปตากที่บ้านตัวเองดีกว่า แล้วก็..ขอบคุณสำหรับชุดที่ให้ยืมนี้อีกครั้งนะคะ"
"ไม่หรอกครับ คุณต้องลำบากเพราะผมนี่" เดคิสุงิสะบัดมืออย่างเกรงใจคำขอบคุณ
ชั่วพริบตาที่บรรยากาศคลายตัวลง ระหว่างผมจิบชา ผมลอบมองเห็นสีหน้าของเดคิสุงิที่ลอบถอนหายใจเบาๆด้วยใบหน้าเศร้าๆ ผิดกับเมื่อกี้ที่เข้าไปคุยกับชิสุกะจังอย่างกระดี้กระด้ายิ้มระรื่น
"เอ่อ.. ไม่สบายอะไรรึปล่าวคะ? สีหน้าของเดคิสุงิคุงดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย"
"หือ... ห๊ะ ป-ปล่าวนี่ครับ?" หมอนั่นสะดุ้งเหมือนพึ่งตื่นจังพะวัง
เป็นอะไรของเขานะ?
เวลาผ่านไปพักหนึ่ง ผมขอตัวกลับหลังจากกินขนมกับน้ำชาจุใจ
ผมบอกไปว่าจะส่งชุดกระโปรงนี้มาคืนทีหลัง แน่นอนว่าจะยัดใส่ตู้ไปรษณีเอาไว้ ไม่อยากมาเห็นหน้าเจ้าคนหน้าหมั่นไส้นี่หรอก แบร่!
แต่ลึกๆในใจ... ผมก็ยังคิดสงสัยเล็กๆว่าทำไมเขาทำสีหน้าแบบนั้นนะ?
ความคิดนั้นถูกสะบัดออกจากหัวไปจนสิ้น เมื่อแสงอาทิตย์ทอแสงใกล้ตกดินเต็มที่ บ่งบอกถึงเวลาที่ควรรีบวิ่งกลับบ้านก่อนที่แม่จะดุเอา
*************************************************************
สั้นไปหน่อยแต่จะอัพตอนติดๆกันค่า ขอโทษที่หายไปนานมาก แต่ก็ยังกลับมาอัพนะคะ~!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น