คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ♫Couple1[Sasuke x Sakura]♫::EUROPA
ฉันค่อยๆขยับฝีเท้า เพื่อที่จะได้อยู่ให้ใกล้คุณขึ้นมาอีกนิดนึง
ฉันค่อยๆยื่นมือออกไป ฉันน่ะอยู่รอบๆตัวคุณ เป็นยูโรปาที่จะมองแต่คุณเพียงคนเดียว
หัวใจฉันที่ค่อยๆพองโตขึ้นทีละนิดๆ ได้พูดออกมาแล้วว่า…
จะต้องไปหาเธอเดี๋ยวนี้
เรานั้นอยู่ไกลเกินกว่าจะสัมผัสหรือแม้กระทั่งฝัน ช่วยเข้ามาอยู่ใกล้ๆฉันอีกนิดได้ไหม
ในความมืดมิด ฉันมองเห็นแค่คุณ ฉันจะอยู่รอบๆคุณอยู่อย่างนี้ ด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี
…ฉันรู้ว่าฉันเข้าใกล้ไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
Cr.Europa – Girls’ Generation
ฉัน...เลขานุการส่วนตัวของเขา
เขา...เจ้านายของฉันที่ฉันคิดว่าเขาห่างไกลจากฉันมากเหลือเกิน
"คุณฮารุโนะ ผมวานเอานี้ไปส่งให้นารูโตะได้รึเปล่า"
“...”
"คุณฮารุโนะ"
"..."
"คุณฮารุโนะ”"ร่างสูงกว่ากระซิบที่ข้างหูของเธออย่างแผ่วเบา คนตัวเล็กกว่าถึงกับสะดุ้งพร้อมๆกับหน้าที่ขึ้นสี ก่อนจะตอบรับคำสั่งนั้นอย่างมาดมั่น
"ได้ค่ะ"
"ฝากด้วยนะครับ" เขายื่นแฟ้มเอกสารส่งให้ฉัน ฉันก็รับมาอย่างงงๆ
เอ๋??? แล้วฉันจะเอาไปให้ใครนะ
"เออ...หัวหน้าคะ ไม่ทราบว่า จะให้ดิฉันเอาไปให้ใครนะคะ"
"อ้าว...นี่คุณไม่ได้ฟังผมพูดงั้นหรอ"
"ขอโทษด้วยค่ะ" ตายแน่ๆ ซาสึเกะคุงน่ะทั้งดุ ทั้งเจ้าระเบียบ ฉันคงโดนสวดยับหลังจากกลับมาแหงๆ
"ฝากเอาไปให้นารูโตะหน่อยนะครับ"
นั่น!!! เค้ายิ้มงั้นหรอ โอ้มายก้อด! หัวหน้าแผนกอย่างอุจิวะ ซาสึเกะผู้นี้ไม่เคยยิ้มให้ใครมาก่อน เราคนแรกงั้นหรอ ตายหละ ฉันควรเอาไปเม้าท์กับยัยอิโนะดีมั้ยเนี่ย
"ค่ะ"
ฉันเดินไปยังแผนกของเป้าหมาย เฮ้อ ซากุระคนนี้มีอะไรที่อาภัพกว่านี้อีกมั้ยนะ เรียนจบมาก็ออกจะสูงแต่ได้มาทำงานเป็นเลขาฯให้หัวหน้าแผนกในบริษัทยักษ์ใหญ่ แถมผู้ชายที่ตกหลุมรักมากกว่า 6ปีอย่างอุจิวะ ซาสึเกะคนนั้นก็มีคู่หมั้นสุดสวยและเลิศเลออย่างอุซึมากิ คารินอยู่แล้ว เฮ้อ...เป็นเลขาฯให้เค้าทั้งทีแทนทีจะสนิท ดั้น...อยู่ไกลกว่าเดิมไปอีกซักสามร้อยล้านโยชน์ ฮืออออ
ผลัก!!
ตุ้บ!!
"ขอโทษค่ะ เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ"
โหย วันนี้ฉันซวยซ้ำ ซวยซ้อนป่ะเนี่ย ตั้งแต่ตกท่อระบายน้ำเมื่อวาน มีดบาดเมื่อเช้า แถมไม่พอเกือบจะโดนรถชนตอนจะเข้าบริษัท แถมมาชนใครก็ไม่รู้อีก
"ไม่เป็นไรหรอก อ้าว! คุณเลขาฯของซาสึเกะนี่นา"
หืม?
ผมสีแดงเพลิง ยุ่งหน่อยๆ กับแว่นกรอบดำบวกกับชุดแซ็คสีดำสั้นจุ๊ดจู๋ เป็นใครไม่ได้นอกจาก
อุซึมากิ คาริน!
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ว่าแต่คุณอุซึมากิจะไปพบหัวหน้างั้นหรอคะ"
"อ๋อ ใช่แล้วล่ะ กะว่าจะไปทานข้าวด้วยกันน่ะ แล้วคุณเลขาฯจะไปไหนล่ะ"
"อ๋อ...ฉันจะไปส่งแฟ้มให้คุณนารูโตะน่ะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"
"ค่ะ แล้วไว้โอกาสหน้าเจอกันนะคะ"
งืมมมม เธอตายยากจริงๆนั่นแหละ ฉันเผลอนินทาหล่อนไปด้วยน่ะสิ เอาล่ะ ไปทำธุระของเธอให้เสร็จๆซะ แล้วจะได้มานั่งฟินต่อกับซาสึเกะคุง(ฉันแอบเรียกเองในใจ)ซักที
"ขอประทานโทษค่ะ คุณนารูโตะ"
หืม? หายไปไหนของเค้ากันนะ ปกติต้องนั่งออเซาะกับฮินาตะจังแถวนี้นี่หว่า หรือจะออกไปไหนรึเปล่านะ
"นารูโตะคุง!!!"
อ่อ...อยู่ใต้โต๊ะนั่นเอง ทำอะไรกันหว่า ฉันใสใสนะคะ
"เอิ่ม...ขอโทษที่ขัดจังหวะนะ แต่ฉันมีธุระด่วนมากกับนาย อุซึมากิ นารูโตะ!!!"
ฉันเดินเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานของหมอนั่นแล้วตั้งใจตบโต๊ะแรงๆ จนกระดาษปลิวว่อน เอ่อ...
"ครัช!!!"
โผล่ออกมาในสภาพที่ไม่เรียบร้อยเท่าไหร่นัก ตามมาด้วยฮินาตะจัง
"ก็รู้นะว่าพึ่งแต่งงานกันใหม่ๆ แต่นี้มันบริษัทนะยะ ทำอะไรหัดเกรงใจคนที่มีธุระด่วนกับนายมากๆ ถ้าไม่ใช่ฉันเปิดเข้ามานี่พวกนายตายม่องกันหมดนะเว้ย!!!"
"เออ...ขอโทษนะซากุระจัง แต่ว่าผมของฮินาตะมันไปคล้องกับน็อตของโต๊ะทำงานตอนหาตุ้มหูน่ะ ฉันก็เลยไปช่วยฮินาตะเค้าเองนะ ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ซากุระจังคิดนะเฮ้ย"
เพล้ง!!!!
"อ..เอาเถอะ ฉันแค่เอาเอกสารจากหัวหน้ามาให้นายก็เท่านั้นแหละย่ะ"
"อ่อ ขอบใจนะ"
ฉันยื่นแฟ้มเอกสารให้นารูโตะเสร็จ ก็ก้าวยาวๆไปถึงประตูห้องเพื่อให้พ้นจากสถานการณ์เศษหน้าฉันที่ตกกระจัดกระจายเมื่อกี้ แต่ฉันมีเรื่องบอกฮินาตะนี่หว่า
"อ่อ ฮินาตะ วันนี้กลุ่มเรารวมตัวกันที่เดิมนะจ๊ะ พอดีว่าเทมาริมาเยี่ยมน่ะ"
"เอ๋? คุณเทมาริมางั้นหรอคะ ได้ค่ะ เวลาเดิมใช่มั้ยคะ"
"อ้าว? ฮินาตะจัง ไหนว่าวันนี้จะไปดินเนอร์กันไม่ใช่หรอ"
"เอ่อ... ขอโทษนะนารูโตะคุง แต่..."
"นายน่ะเงียบไปเลยนารูโตะ เจ๊เทมาริอุตส่าห์มาทั้งที พวกฉันเห็นเพื่อนสำคัญกว่าแฟนจ้า"
"โหยยยย ซากุระจังยังไม่มีแฟนซะหน่อย ทำเป็นรู้ดี"
"อ้าว! นารูโตะ คิดจะหาเรื่องฉันหรอ ห๊า!!!"
"เอ่อ...หยุดก่อนเถอะค่ะ ซากุระจัง นารูโตะคุง"
"หึย! เพราะฮินาตะขอร้องหรอกนะ แต่ฉันว่าวันนี้นายน่าจะไม่รอดในการที่กาอาระลากนายออกไปเที่ยวน่ะนะ"
"จริงด้วยสินะ"
"งั้นฉันไปก่อนนะ เจอกันที่เดิมน้า"
ฉันรีบก้าวออกไปทันที หลังจากที่ทำสงครามน้ำลายกับนารูโตะพอประมาณ งื้อ...ทำไมต้องมาหน้าแตกต่อหน้านารูโตะด้วยเนี่ย
แต่เอาเถอะ กลับไปฟินกับซาสึเกะคุงดีกว่า ซาสึเกะคุงมีดีกว่าอีตานารูโตะด้วยซ้ำ ไม่รู้ไปสอยนางฟ้านางสวรรค์แบบนั้นมาจากตระกูลฮิวงะได้ไงอ่ะ แต่คงต้องผ่านด่านอรหันต์จากเนจิมาแน่ๆ จะว่าไปช่วงนี้ไม่ค่อยได้ทำงานเท่าไหร่เลย รู้สึกว่างงานมากถึงมากที่สุด ช่างเป็นเลขาฯที่สบายที่สุดในบริษัทละ เลขาฯคนอื่นเค้าวิ่งวุ่นไปวุ่นมา จัดตารางงานให้ เอาเอกสารไปส่ง ชงกาฟงกาแฟให้ ตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบแต่ฉัน... ฉันทำอาร้ายยยยยยย นั่งโต๊ะทำงานเฉยๆ เล่นเน็ตไปวันๆ งานมีนะ แต่มันเสร็จไปแล้วอ่ะเพราะงานมีกระจึ๋งเดียว บางวันแค่เอาเอกสารไปส่งให้หัวหน้าแผนกต่างๆตามที่เจ้านายผู้ประเสริฐศรีจะบัญชาอย่างวันนี้ หรือบางวันก็ไม่ได้ทำไง ฉันเลยว่างแบบโคตรๆ
"ขออนุญาตนะคะหัวหน้า"
ฟิ้ววววววว~~~~
ทั้งห้องโล่งมากเหมือนไม่มีคนอยู่ อ๋อ ลืมไป เค้าคงออกไปทานข้าวกับคุณคารินนี่เอง เฮ้อออ~ ซากุระเอ้ย อย่าสำคัญตัวเองผิดไปซิยะ ได้ทำงานเป็นเลขาฯให้เค้าเท่านี้ก็บุญโขแล้ว ถึงจะไม่ได้สนิทเท่าไหร่ก็เถอะ ก็เค้ามีคู่หมั้นแล้วนี่ ไอ้เรามันก็คนมาทีหลัง งานเค้าก็เยอะซะจนเกือบไม่ได้เข้าบริษัท ก็เลยไม่ได้เจอกันเท่าไหร่ สัมพันธภาพของเราก็ไม่มี ไม่กล้าคุยอ่ะเอาจริงๆ ฉันไม่กล้าคิดหรือมโนหรอกว่าเป็นแฟนหรือภรรเมียเค้า ได้อยู่ใกล้ๆรอบๆตัวเค้าก็โอแล้ว ฉันรู้หรอกน่า ว่าฉันไม่สามารถเข้าใกล้เค้าไปมากกว่านี้อีกแล้ว แต่ฉันก็หวังว่าเค้าจะเข้าหาฉันบ้างอ่ะนะ
ชีวิตประจำวันของฉันดำเนินไปเรื่อยๆ กิจวัตรประจำวันก็เหมือนเดิม เค้าเข้ามาในบริษัทตอน 9โมงเช้าแล้วออกไปทานข้าวกับคุณคารินตอนเที่ยง แล้วก็กลับเข้ามาบริษัทอีกทีตอน 4โมงเย็นแล้วก็กลับออกไปเลย ส่วนฉันเข้าบริษัทตอน7โมงครึ่ง ไปทานข้าวกับเหล่าเพื่อนฝูงตอนเที่ยงแล้วก็กลับมาตอนบ่ายโมง เลิกงานตอน5โมงครึ่ง นับรวมๆแล้วฉันได้เจอเค้าตั้ง3ชั่วโมงแหน่ะ แหม ฉันช่างเป็นเลขาฯที่สบายอุราและแสนสุขที่สุดในสามโลก กินเงินเดือนดีจริงๆ
"นี่ แกๆอีกไม่กี่วันก็เป็นงานเลี้ยงบริษัทแล้วนะ ฉันมีคู่ควงแล้วนะยะจะบอกให้"
โหย ออกตัวแรงจังว่ะเพื่อน ฉันก็เห็นแกมีคนควงคนเดิมมาเป็นปีๆแล้วล่ะยะยัยอิโนะ เวลาที่แกคุยจ้อมันน่าเบื่อจะตาย วู้! งานเลี้ยงบริษัทเป็นงานที่ดีมีปีละหน ฉันแอบๆได้ยินว่าเสียไปเป็นล้านๆแหนะ เอาเถอะอย่างประธานฮาตาเกะคาคาชิรวยอยู่แล้ว
"ฉันก็มีแล้วเหมือนกันนะ"
อาเร๊ะ!! ยัยหมวยเท็นเท็นของเรามีคู่ควงแล้วงั้นหรอเนี่ย
"เท็นเท็น นี่แกทิ้งฉันไปแล้วใช่มั้ยยะ ปีก่อนไหนสัญญากันแล้วไงว่าแกจะไม่มีคู่ควงเป็นเพื่อนฉันอ่ะ"
"โหย โทษทีนะซากุระ แต่งานนี้เค้าบังคับว่ะ คนบ้าอะไรเอาแต่ใจชิบ"
อ่อ ฉันพอจะรู้แล้ว ฮิวงะ เนจิ ญาติของฮินาตะนี่เอง เห็นหวานแหว๋วมาตั้งนานแล้วนะเนี่ย สงสัยครั้งนี้ยัยเท็นเท็นจะขัดใจHeไม่ได้จริงๆ
"แล้วแกล่ะยะ คงไม่ได้ alone เหมือนทุกปีนะยะ"
"คงเหมือนเดิมแหละย่ะ ว่าแต่เจ๊เทมาริจะมางานมั้ยเนี่ย" ขอแถเหอะ เพื่อความเอาตัวรอด
"คงมาเป็นคู่ควงให้ชิกามารุนั่นแหละ จะว่าไปไม่ได้ไปดริ้งก์กันนานแล้วนะเนี่ย"
แหม...ฉันได้ยินว่าเราพึ่งไปกันมาไม่ใช่หรอยะ ยัยเท็นเท็น -_-
"จ้าๆๆ ฉันไปก่อนนะยะ ขอตัวไปทำงานที่เหลือแป็บ"
ฉันลุกออกไปจากโต๊ะประจำของการพบปะเพื่อนๆ ไปเคลียร์งานที่มีน้อยนิดอย่างจัดการตารางงานของซาสึเกะคุงที่ส่วนใหญ่ไปประชุมบ้าง สัมมนาบ้าง เป็นตัวแทนบริษัทบ้าง ส่วนใหญ่ก็ออกไปทำงานนอกบริษัทบ่อยๆ เงิ่ม...คิดถึงเค้าจัง
ก่อนงานเลี้ยงบริษัท 3วัน
"นี่ๆ ซาอิคุงเค้าขอฉันเป็นแฟนแหละ โอ๊ย!! อิฉันนี่ปลาบปลื้มซะ อุตส่าห์รอคอยมา2ปี สมหวังก็ตอนนี้แหละ"
"หมอนี่ก็เป็นคนควงแกไม่ใช่หรอ"
"ก็ใช่น่ะสิยะ"
"..."
ก่อนงานเลี้ยงบริษัท 2วัน
"นี่! เนจิ นายว่าตัวไหนสวยสุดอ่ะ"
"ตัวนี้"
"เยพ! นายนี่ตาถึงดีจริงๆ ฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ นายก็เตรียมตัวไว้หล่อๆนะ"
"อืม"
"..."
ก่อนงานเลี้ยงบริษัท 1วัน
"เฮ้อออ~~~~"
ฉันถอนหายใจก่อนจะทิ้งน้ำหนักตัวลงบนเก้าอี้อย่างแรง ไม่มีใครมาชวนฉันแล้วอ่ะ ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยโคตรๆ ตั้งแต่ 4ปีที่แล้วอ่ะ ตั้งแต่เข้าบริษัทมาแล้วด้วย แง่ง! พวกผู้ชายในบริษัทคิดว่าฉันมีแฟนแล้วแหงๆ ฉันอยากบอกว่า ยังโว้ยยยย! เกิดมา 26ปีผมนี่ไร้รักเลย แถมต้องไปงานเลี้ยงบริษัทมาคนเดียวตั้งนานแล้วอ่ะ หันไปทางไหนก็เจอแต่คนมีคู่ เฮ้อ~ ทำใจเถอะซากุระ ชีวิตแกอาภัพรัก อาภัพคู่มาตั้งนานแล้วนี่นา
"คุณฮารูโนะ"
"ห๊ะ! คะ!คุณอุจิวะ"
"..."
อ๊ายยยย ตาย!ปกติฉันไม่เคยเรียกซาสึเกะคุงว่าอุจิวะเลยนี่หว่า ปกติก็เรียกหัวหน้าตลอดนี่ มาหลุดปากอะไรตอนนี้ของแกยะยัยซากุระ
"ขอโทษค่ะ หัวหน้ามีอะไรให้ฉันรึเปล่าคะ"
"ก็ไม่ถือว่าเป็นงานหรอกนะ คือ..."
หืม?ทำไมเค้าหน้าแดงอ่ะ จะผิดมั้ยถ้าฉันมโนว่าเค้าเขินฉัน แอร้ยยยยย
"..."
หัวใจผมนี่ตึกๆตักๆเลยครับ เอ๋? ซาสึเกะคุงมาขอสารภาพรักฉันรึเปล่าหว่า ถ้าต้องเป็นแฟนกันต้องฟินเว่อร์มากแน่ๆ
"ผมแค่มาขอให้คุณเป็นคู่ควงให้หน่อยน่ะ พอดีคารินไม่ว่างมา ผมคิดว่าคุณคงยังไม่มีคู่ควง คงช่วยผมได้"
"..."
หลงดีใจซะได้ฉัน ก็แค่เค้ามาขอให้ฉันเป็นคู่ควงแทนคุณคาริน พึ่งตระหนักได้นะเนี่ยว่าเป็นตัวสำรองของเธอ กรี๊ดดดดด ช่างมันเถอะย่ะ โอกาสดีๆอย่างนี้หาไม่ได้แล้ว
"ว่าไงล่ะ คุณคงพอจะช่วยผมได้"
"ได้สิคะ ถ้าหัวหน้าต้องการอย่างนั้น ฉันก็ไม่มีคู่ควงเหมือนกันค่ะ"
"งั้นพรุ่งนี้ผมจะรอที่หน้างานนะ ตอน6โมงเย็นละกัน"
"ค่ะ งั้นฉันไปก่อนนะคะ หัวหน้าคงได้เวลากลับแล้วล่ะค่ะ"
"อืม งั้นผมไปก่อนนะ อ่อ..."
"คะ?"
"คุณช่วยเรียกผมอย่างเมื่อกี้ได้รึเปล่า ‘คุณอุจิวะ’ น่ะ ผมชอบมากเลย"
"ค...ค่ะ กลับบ้านดีๆนะคะ คุณอุจิวะ"
"ครับ"
เค้าเดินออกไปแล้ว กรี๊ดดดด~ อกอีแป้นจะแตกแล้วค่า โอ๊ย! ปลื้ม เรื่องนี้ต้องเล่าให้เพื่อนฝูงฟังซะแล้ว แต่เอาไว้ก่อน ไปหาชุดดีกว่า หรือจะซื้อชุดใหม่ดี โอ้ยยย! ไม่มีเวลาแล้วย่ะ ซากุระ ไปตอนนี้เลย
ฉันมาพร้อมกับชุดราตรีสั้นเกาะอกกระโปรงสั้นสีชมพูอ่อน เพิ่มผ้าที่จีบบริเวณอกแล้วชายผ้าที่เหลือก็ปล่อยยาวคลุมขาข้างหลังฉัน ชายมันยาวมากถึงกับลากพื้นเลยล่ะ แล้วก็มีเข็มขัดเส้นใหญ่ประดับด้วยเพชร(ปลอม) รองเท้าก็เป็นรองเท้าส้นสูงสีขาว ส่วนผมสีชมพูสั้นๆของฉันก็ไม่ได้ทำอะไรมันมาก แค่หวีผมให้เรียบแล้วลอนใหญ่ๆที่ปลายผม พร็อบฉันก็มีเพียงเข็มขัด สร้อยคอแล้วก็กำไลข้อมืออีกอัน แค่นั้นแหละ ชุดนี้ฉันอุตส่าห์ถ่อไปซื้อกับอิโนะเมื่อตอน10โมงนี่เอง ส่วนพร็อบอะไรต่างๆนานา ของฉันบ้าง ของอิโนะบ้าง ฉันจัดเต็มที่สุดแล้วอ่ะงานนี้
"ไปก่อนนะยะ ซากุระ ฉันมาส่งแกได้แค่นี้จริงๆ ขอให้แกฟินกับหัวหน้าซาสึเกะแกนะยะ"
"จ้า ขอบคุณมากที่เลือกชุดให้"
"อืมๆ เจอกันในงานนะ"
แล้วนางก็จากไป งืม...เอาเถอะขอมองหาพ่อเทพบุตรฉันก่อน อืมหืม~ไม่ใช่ธรรมดานะนั่นน่ะ หล่อเจิดม้าก มากเอาล่ะ ไฟต์โตะ ซากุระเธอต้องทำได้ใช่มั้ยล่ะ
"คุณอุจิวะ ขอโทษที่มาช้าค่ะ"
มาช้าที่ไหนกันยะ อีบร้า ไม่ใช่ว่าแกยืนมองเค้าอยู่ไม่ใช่รึไง
"ไม่เป็นไรหรอก เข้าไปกันเถอะ"
"ค่ะ"
งานเลี้ยงบริษัท พอมีคนมาเป็นคู่ควงด้วย ดูเหมือนจะคึกคักขึ้นทันตาเห็นเลยอ่ะ แก็งค์เรารู้สึกว่าจะเด่นสุดในงานละ ก็แหม รวมคนสวยๆทั้ง5คนเข้าไปมันก็ต้องเตะตากรรมการบ้างเป็นธรรมดา อิโนะกับเจ๊เทมารินี่เซ็กซี่ซะจนหวานใจต้องมาแยกเขี้ยวใส่พวกผู้ชายที่มองอย่างจะกินไปทั้งตัว ฮินาตะน้อยนี่ก็รอดหน่อย เธอเพิ่งแต่งงานกับนารูโตะได้ประมาณ2เดือนแล้วมั้งแถมยังมีข่าวดีว่านางท้องแล้วจ้า วู้วววว~รวดเร็วดีจริงๆ ทำให้หนูน้อยฮินาตะเราโดนเก็บเรียบโดยสามีสุดห่วยอย่างนารูโตะ แต่หมอนั่นเนี่ยพอมีครอบคง ครอบครัวดูหื่นขึ้นกว่าแต่ก่อนอีก แถมมีความรับผิดชอบเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ก็ดีแล้วล่ะ ส่วนนังหมวยเรา นางใส่ชุดกี่เพ้ามาจ้า ยาวนะ ยาวคลุมข้อเท้าเลย แต่ไหงมันผ่าข้างมาถึงขาอ่อนล่ะนั่น ฉันจำได้ว่าตัวนี้เนจิเลือกให้แน่นอน สงสัยรสนิยมฮีจะทางนี้ มาถึงฉันบ้างก็เรื่อยๆอ่ะ ซาสึเกะคุงก็เอาใจใส่ฉันดี ดีมากๆ เราคุยกันสนิทมากขึ้น แต่ก็ไม่ถึงขั้นนั้นซักที ก็เหมือนเลขาฯกับหัวหน้าทั่วๆไป แค่เพิ่มระดับไม่ค่อยสนิทกันที่ระดับที่1 มาเป็นระดับที่4เอง แง่ง
"คุณฮารูโนะ ให้ผมไปส่งที่บ้านมั้ย"
"เอ๋? คือว่า...ฉันคงต้องกลับกับอิโนะน่ะค่ะ"
"งั้นหรอกเหรอ อืม...งั้นไว้โอกาสหน้าก็แล้วกันนะครับ"
"ขอโทษด้วยนะคะ"
"อ้าว!ซากุระ ตามหาซะตั้งนาน" อิโนะที่เดินมาพร้อมกับซาอิทักฉันเข้าพอดี เริ่มเห็นลางไม่ดีแล้วสิเนี่ย
"มีอะไรหรอยะ"
"แกกลับไปก่อนเลยนะ ซาอิบอกว่าจะไปส่งน่ะ ถ้าแกมา..."
"จ้าๆๆๆ ไปเถอะ ฉันกลับเองได้ ไปเล้ยยย"
ฉันดันหลังอิโนะให้ไปพ้นจากบริเวณนั้น แกกล้าหักหน้าฉันมากอ่ะอิโนะ
"ว่าไงล่ะ จะให้ผมไปส่งมั้ย?"
"รบกวนด้วยนะคะ"
สุดท้ายก็ต้องยอมไปอ่ะนะ
หลังจากจบงานเลี้ยงฉันก็ทำงานไปตามปกติ แต่ไหงงานมันเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆล่ะเนี่ย แถมซาสึเกะคุงช่วงนี้ก็ไม่ได้ออกไปไหนมาไหนกับคุณคารินแล้ว หรือว่าพวกเค้าทะเลาะกันรึเปล่า หรือว่าตารางงานเธอจะแน่นมากๆ ทำให้ไม่มีเวลาปลีกตัวมาหาซาสึเกะคุงเลย เดี๋ยวสิ! ซากุระแกจะไปยุ่งกับเรื่องคนอื่นทำไมกันยะ ดีแค่ไหนแล้วที่ซาสึเกะคุงไม่ได้ออกไปไหนกับคุณคารินเหมือนแต่ก่อนแกก็จะได้เห็นซาสึเกะคุงเรื่อยๆไง
"คุณฮารูโนะ วันนี้ไปทานข้าวกลางวันด้วยกันมั้ย?"
"เอ๋? ก็ได้อยู่หรอกค่ะ วันนี้คุณไม่ไปกับคุณคารินหรอกหรอคะ"
"คารินไปต่างประเทศน่ะ อีกสักพักก็คงกลับมา ว่าแต่ไปทานข้าวด้วยกันนะ"
"ค่ะ งั้นเดี๋ยวอีก10นาทีฉันจะมาเรียกนะคะ"
ก็เป็นแบบนี้แหละ ทุกๆวันเลย ซาสึเกะคุงชวนฉันกินข้าวด้วย ไปดูหนังด้วยกัน บางครั้งเค้าก็ไปรับไปส่งฉันตลอด แถมเค้าก็ไม่มีงานสัมมนาหรือเป็นตัวแทนบริษัทต่างๆนานาเหมือนอย่างแต่ก่อน ก็จากที่เห็นในตารางงานอ่ะนะ ความสัมพันธ์เราเริ่มพัฒนาก้าวไกลกว่าเมื่อก่อนมาก จากเลขาฯกับหัวหน้าที่ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ ตอนนี้เราก็เริ่มไปทานข้าวกันแล้วนะ ถึงแม้เค้าจะเป็นคนชวนฉันไปก่อนก็เหอะ แต่ยังไงฉันก็ไม่ขัดข้องอยู่แล้ว ในที่สุดฉัน ฮารูโนะ ซากุระคนนี้ก็ทำงานเป็นเลขาฯให้เค้าอย่างเต็มภาคภูมิซักที ฉันหวังว่าเค้าจะมาเข้าใกล้ฉันให้มากกว่านี้ละกัน ฉันพร้อมที่จะทำงานกับเค้าได้ทุกเมื่อ พร้อมที่จะดูแลเค้าตลอดเวลา แต่เค้าต่างหากที่จะเป็นคนกำหนดว่าฉันควรจะดูแลเข้าได้ถึงระดับไหนน่ะ เพราะยังไงซาสึเกะคุงเค้าก็มีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว อีกไม่นานหรอกที่เค้ากับคุณคารินจะแต่งงานกัน
หลายสัปดาห์ผ่านไป
"ซากุระวันนี้ไปช็อปปิ้งกันหน่อยมั้น เห็นฮินาตะบ่นอยากไปดูของสำหรับเด็กทารกอ่ะ สงสัยจะเห่อลูกขนาดหนัก"
"เอาสิ งั้นก่อนไปห้างไปส่งฉันซื้อเบเกอรี่ที่ร้านข้างๆบริษัทหน่อยสิ"
"จ้าๆ"
หลังจากที่อิโนะหายลับตาไปแล้ว ฉันดันไปสังเกตเห็นใครบางคนทำหน้าอมทุกข์มาก แล้วใครคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนไกล อุซึมากิ คารินนั่นเอง
"อืม...ดีแล้วหรอที่ฉันทำแบบนี้อ่ะจูโกะ"
ดูเหมือนว่าเธอจะมีเรื่องกลุ้มใจมากๆเลยนะนั่น สงสัยว่าเรื่องอะไรจังขอสอดแนมชาวบ้านเค้าหน่อยละกันนะ
"อืม ยัยนั่นไม่ยอมถอยอ่ะ ฉันแค่ไม่อยู่แป๊บเดียวเอง สนิทสนมกันขนาดนี้"
เอิ่ม...ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องของใครเอ่ย ก็ของฉันไงล่ะยะ ฉันไปทำคนรักกันเค้าแตกแยกอ่ะ แต่การที่ฉันกับซาสึเกะคุงสนิทสนมกันคงเป็นเรื่องทุกข์ใจสำหรับคุณคารินมากเลย ก็แน่ล่ะ เป็นฉันก็ไม่ยอมหรอก ฉันควรจะกลับไปยืนอยู่ที่จุดเดิมดีมั้ยนะ จุดเดิมที่ฉันไม่สามารถดูแลเค้าไปมากกว่ารับงานที่เค้าสั่งมา ไม่ได้กินข้าวด้วยกัน ไม่ได้ไปรับไปส่ง ไม่ได้ไปดูหนัง ไม่ได้เจอกันตลอดทั้งวัน ฉันควรจะไปอยู่จุดนั้นเหมือนเดิมใช่มั้ยนะ
แต่ซากุระ...แกจะแคร์ไปทำไม มันไม่ใช่เรื่องของเธอซักหน่อย ซาสึเกะคุงเค้าแค่มาทำตัวสนิทสนมกับเธอเท่านั้นนะ ไม่ได้คิดจะนอกใจคุณคารินซักหน่อย ถึงเค้าจะทำตัวสนิทสนมมากกว่านี้แต่คุณคารินกลับมาแล้วนะ เวลาของเธอน่ะหมดไปแล้วนะ กลับมาสู่จุดยืนเดิมได้ซักที เค้าแค่เห็นเธอเป็นคนฆ่าเวลา
อย่าทำตัวเป็นนางเอกสิยะ ซากุระ แต่...เค้าไม่ได้รักเรานะ เธออย่าลืมสิ
นั่นสินะ ฉันควรถอย เพราะตัวจริงของเค้ากลับมาแล้วนี่นา...
นับจากวันนั้นฉันก็ไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกับซาสึเกะคุงอีกเลย ถึงเค้าจะชวนฉันก็ปฏิเสธไปให้หมด เพราะฉันไม่อยากให้คุณคารินเสียใจไปมากกว่านี้ ประกอบกับตารางงานของซาสึเกะคุงเริ่มเป็นเหมือนเก่าที่ต้องออกไปนู่น นั่น นี่ ตลอดเวลา ทำให้ฉันกับซาสึเกะคุงกลับไปสู่จุดเดิมๆอีกครั้ง วันเวลาก็ช่างเอื้อและเป็นใจกับฉันอย่างมาก กลับมาทำงานที่ไม่เยอะของเธอต่อดีกว่า งานง่ายๆสบายๆ นั่งกินเงินเดือนไปวันๆดีกว่า
แต่...ฉันคิดถึงเค้าและช่วงเวลาดีๆที่เรามีให้กัน ถึงจะสั้นแต่ก็ดีกว่าแบบนี้
เธอเป็นแค่คนที่เฝ้ามองเค้าต่างหากซากุระ ทำหน้าที่นี้ต่อไป เพียงแค่เธอยังอยู่ในสายตาเค้าและดูแลเธอก็ดีกว่าเธอที่ทำอะไรไม่ได้เลย แต่เพียงแค่เธออยู่รอบๆตัวเค้าเท่าที่เธอจะสามารถทำได้ดีกว่า
"ซากุระ"
"อ้าว! คุณอุจิวะ เหนื่อยหน่อยนะคะ วันนี้คุณมีประชุมแทนท่านประธานที่บริษัทซึนะตั้งแต่เช้าเลย งั้นฉันไปส่งเอกสารให้คุณฮิวงะก่อนนะคะ"
"..."
ต่อมา
"ซากุระ วันนี้ไปทานข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ"
"ห๊ะ? เอ๋ วันนี้ฉันต้องไปช่วยซื้อของกับฮินาตะน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ แต่ไว้โอกาสหน้าดีกว่า"
"..."
แง้ๆๆๆๆ การที่ฉันทำแบบนี้ซาสึเกะคุงจะเกลียดฉันมั้ยเนี่ยแล้วทำไมฝนต้องมาตกวันนี้ด้วยเนี่ย ดีนะที่กลับบ้านมาทันก่อนที่จะลงหนักกว่านี้
ฉันนั่งเช็ดผมไปพลางๆ เฮ้อ~ทำแบบนี้มันจะดีจริงๆหรอ แต่ที่ผ่านมาเราดูเหมือนจะใจร้ายกับซาสึเกะคุงมากเลยนะเนี่ย แต่ขอโทษนะคะที่ต้องทำแบบนี้ ก็ฉันไม่อยากให้คุณกับคุณคารินต้องเลิกกันนี่นา
Rrrrr Rrrrr Rrrrr
"หวัดดีค่ะ ฮารุโนะ ซากุระพูดค่ะ"
(หวัดดีย่ะ)
"อ้าว! ยัยหมวยเองหรอ โทรมาทำไมให้เปลืองตังค์ อยู่ชั้นล่างนี่เอง มีอะไรรึเปล่า"
(มีสิยะ นี่ ซากุระ ไหนแกบอกว่าแกสนิทกับซาสึเกะแล้วไงยะ แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น)
"พูดอะไรของแกยะ ฉันไม่ได้สนิทกับซาสึเกะคุงซักหน่อย"
(จ้าๆๆ แล้วที่ไปรับไปส่ง ไปกินข้าวด้วยกันเนี่ยเรียกไม่สนิท แล้วทำไมช่วงนี้แกดูเหมือนคนอมทุกข์ตลอดเลยวะ)
"ไม่มีอะไรหรอกแก แค่ไม่อยากให้คู่รักเค้าเลิกกัน ไอ้คนมาทีหลังอย่างเราก็ต้องทำใจ"
(แต่ฉันได้ยินว่าแกชอบมาตั้งนานแล้วนี่)
"ก็ไม่ผิดหรอก ฉันชอบซาสึเกะคุงมาตั้ง6ปีแล้วนี่นา เพิ่มอีกปีจะเป็นอะไรไป อีกอย่างฉันกะว่าจะตัดใจแล้ว"
(แม่พระจังว่ะ เออ...งั้นก็แค่นี้นะ เนจิเรียกอีกแล้วอ่ะ)
"จ้า ฝันดีล่วงหน้า"
ฉันกดตัดสายโทรศัพท์ของยัยเท็นเท็นไป ก่ะอีแค่6ปีไม่ตายหรอกย่ะ อีกอย่างฉันก็เริ่มทำใจได้แล้ว
ปังๆๆๆ ปังๆๆๆ
"ซากุระ! มาเปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้"
หืม? ใครวะ เสียงฟังดูคุ้นๆ
"แป็บนึงนะคะ"
ฉันรีบลุกไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว ใครมีธุระอะไรกับฉันตอน3ทุ่มวะ
ผลัวะ!!
หมับ!
"อย่าตัดใจจากฉันนะ"
ซ...ซาสึเกะคุง ก...กอดฉัน ไม่ได้ฝันใช่มั้ย แอร้ยยยยย
"คุณอุจิวะ ปล่อยฉันก่อนเถอะค่ะ"
เค้าปล่อยฉันออกจากอ้อมแขนของเค้า เมื่อกี้อบอุ่นดีนะ กร้ากๆๆๆ เอาล่ะ แกอย่าพึ่งเสียสติตอนนี้ซากุระ เมื่อกี้เค้าพูดว่าอะไรนะ อย่าตัดใจจากฉันงั้นหรอ เค้าจะมาพูดอย่างงี้กับแกได้ยังไง ซากุระ หูฝาดแน่ๆเลยแก
"ฉันได้ยินหมดแล้วนะ เรื่องที่เธอบอกว่าเธอชอบฉันมา6ปี"
ห๊า? อะไรนะ
"คุณไปได้ยินจากไหนกันคะ ฉันไม่เคยพูดซักหน่อย"
ตรูข้าไปพูดตอนไหนไม่ทราบ อีที่ล่าสุดก็พูดกับเท็นเท็น
หืม? เท็นเท็น
"ก็ตอนที่เธอคุยกับเท็นเท็นไง พอดีฉันไปหาเนจิพอดี ก็เลยให้เท็นเท็นโทรหาเธอให้ก็แค่นั้นแหละ"
ย้ากกกกกกกก!!!!!!! อิเพื่อนเลว แกทรยศฉันได้ลงคอเชียวนะเท็นเท็น พรุ่งนี้ไปบริษัทแม่ต้องอัดมันซักตู้มสองตู้ม หน๊อยยยย ให้ความร่วมมืออย่างดีเชียวนะแก
"ถึงฉันจะชอบคุณแค่ไหน แต่คุณก็มีคุณคารินเป็นคู่หมั้นอยู่แล้วไม่ใช่หรอคะ"
"..."
ทำไมเค้าเงียบอ่า ตัดกำลังใจฉันไปกว่าครึ่งเชียวนะ
"ฉันไม่ได้เป็นคู่หมั้นกับคารินซักหน่อย ใครบอกเธอวะเนี่ย"
"เอ๋?"
"คารินแค่เป็นเพื่อนสนิทฉันแค่นั้นเอง แถมยัยนั่นมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วด้วย ถ้าหมอนั่นมาได้ยินเข้าคงฆ่าฉันตายแน่นอน"
"คุณจะบอกว่าคุณไม่ได้เป็นอะไรกับเธองั้นหรอคะ แล้วที่คุณไปทานข้าวกับเธอทุกวันนี่?"
"ปรึกษาเรื่องการจีบเธอไง ยัยเด็กโง่"
"ฉันไม่ใช่เด็กนะคะ"
ฮืออออ ปริ่มอ่ะ ซาสึเกะคุงไม่ได้เป็นคู่หมั้นกับคุณคารินงั้นหรอ แล้วฉันจะเชื่อใจเค้าได้มากแค่ไหนล่ะ ฉันที่จมอยู่กับคำที่ว่าคุณคารินกับซาสึเกะคุงเป็นคู่หมั้นกันมา4ปีกับที่เค้าพูดว่าเค้าไม่ได้เป็นคู่หมั้นกับเธอแค่20วิ เนี่ย จะเชื่อได้งั้นหรอ อีกอย่างมันไม่มีหลักประกันซักหน่อยว่าซาสึเกะคุงไม่ได้หลอกฉัน
"ฉันอุตส่าห์พยายามจีบเธอตั้งแต่เธอมาทำงานกับฉันแล้วนะ แต่ฉันไม่ได้อยู่ที่บริษัทบ่อยๆทำให้มีเวลาเจอกันน้อยลงไง ฉันก็ต้องปรึกษาคารินว่าฉันควรจะเริ่มตั้งแต่ตอนไหน อีกอย่างฉันไม่ทนแล้ว ฉันจะอุตส่าห์ชอบเธอมา7ปีเต็มนะ ถ้าเธอจะมาตัดใจไม่ชอบฉันแค่2วิฉันไม่เอาด้วยหรอก"
ห๊ะ? 7ปี เดี๋ยวๆๆ ตอนนี้ฉันอายุ 26 7ปีที่แล้วก็...
"คุณชอบฉันตั้งแต่ปี1เลยงั้นหรอ!"
"ก็แน่นอนน่ะสิ แต่มันเป็นเพราะฉันเองน่ะแหละที่ไม่ยอมเข้าไปจีบเธอให้เป็นเรื่องเป็นราวซักที สุดท้ายก็ไม่ได้เป็นแฟนกันตั้งแต่มหาลัย ฉันนึกว่าเธอไม่ชอบฉันซะอีก"
"ห๊า? คุณเอาส่วนไหนดูไม่ทราบว่าฉันไม่ได้ชอบคุณ ระดับฉันไปทำงานอื่นดีกว่าถ้าไม่ได้ชอบคุณแล้วฉันจะพยายามมาสมัครงานที่เดียวกับคุณมั้ยล่ะคะ"
นั่นสิน้า ฉันก็หัวสมองออกจะดีเลิศ ไปเป็นหมอยังได้เลย แต่ฉันไม่ชอบเท่าไหร่อ่ะ ขอเป็นหมอรักษาหัวใจเธอได้มั้ย ฮิ้วววววววววววว
"หึหึหึ นั่นน่ะสิ จะว่าไปตอนที่เธอคุยกับเท็นเท็น เธอเรียกฉันว่า ‘ซาสึเกะคุง’ สินะ"
เอิ้กกกก ตายแหงมๆ
"ก...ก็ใช่ค่ะ แต่มัน..."
ฉันรู้สึกว่าหน้าฉันกำลังแดง ก็เลยเอามือปิดหน้าเอาไว้ แน่นอนล่ะ ฉันไม่สนิทกับเค้านี่หว่า จะให้เรียกต่อหน้าเค้ามันก็ไงๆอยู่ ไม่น่าเลยรู้งี้เรียกอย่างอื่นก็ดีหรอก
"เปิดหน้าเดี๋ยวนี้นะ ซากุระ"
"ไม่อ่ะ ก็ฉันอายนี่"
"เอาเถอะ เธอช่วยอะไรฉันหน่อยได้มั้ย"
"อ...อะไรล่ะคะ"
"เป็นคนดูแลหัวใจฉันหน่อย นี่ฉันอุตส่าห์มาหาเธอเองแล้วนะเนี่ย"
"คุณซาสึเกะ"
"นะ ซากุระ มาดูแลผมหน่อยสิ อีกอย่างคุณไม่ต้องคว้าผมเอาไว้แล้วล่ะ เพราะผมจะมาหาคุณเอง"
"งื้อ ตกลงค่ะ"
จู่ๆริมฝีปากอุ่นๆของเค้าก็ประทับลงบนริมฝีปากฉันเฉยเลย มันเป็นจูบที่เนิ่นนานแล้วก็หวานมากๆด้วย จูบแรกของฉันให้กับผู้ชายคนแรกที่ฉันแอบรักมา6ปี แถมเค้าก็ชอบฉันมา7ปีเหมือนกัน ฟินจุง
"งั้น อีก3เดือนเราค่อยแต่งงานกันดีกว่า"
"ห๊า?"
"ฉันไม่รอแล้วล่ะ นารูโตะมันมีลูกแซงเราไปแล้วนะ"
"อย่าไปแข่งกับหมอนั่นสิ"
"ไม่สนหรอก แต่ตอนนี้ฉันต้องได้กินเธอแล้วล่ะ"
"เฮ้!! เดี๋ยวสิ"
ความรักของฮารูโนะ ซากุระคนนี้ที่รอคอยอุจิวะ ซาสึเกะมาเอาไปเป็นภรรเมียก็จบลงแต่เพียงเท่านี้
-FIN-
มาอัพตอนแรกให้แล้วค่า เป็นไงกันมั้งเอ่ย อันคิดว่าตอนจบมันเร็วมาก คงไม่ว่าอันกันเนอะ ช่วยติชมและคอมเม้นท์ตามสมควรนะคะ ส่วนคู่ต่อไป แน่นอน NejiTen นะคะ เพลงอะไรก็คงรู้แล้วเนอะ สถานนะตอนนี้ยังไม่เสร็จดีค่ะ แต่ก็ใกล้จะเสร็จแล้ว ขอบคุณที่ให้กำลังใจกันนะคะ และหวังว่าทุกท่านจะตั้งใจรอกับเรื่องต่อไปนะคะ
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น