The bond

ลำดับตอนที่ #2 : It so funny but I'm not

ตอนที่2 มันเป็นเรื่องตลกแต่ฉันไม่ตลก

 

"นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยยย!!!"คากะก้มลงแกะเหล็กที่เท้าทันทีพยายามหาของรอบด้านเพื่อมากระแทกโซ่ที่เท้าให้ขาด นี่มันรูกุญแจหนิน่า แสดงว่าเราต้องหากุญแจ!

 

"หาไปก็ไม่เจอหรอกค่ะ เพราะกุญแจอยู่ที่นี่ค่ะ คากะซัง"ร่างของใครบางคนปรากฎขึ้นพร้อมเสียง สาวผมมัดข้างรีบหันไปทางต้นเสียง เธอเบิกตากว้าง ลำคอแห้งผาก เหงื่อตกทั้งที่อากาศหนาว

"เธอคือเด็กปี2หนิ!"

 

"แหม จำกันได้ขนาดนี้รู้สึกดีจังเลยคากะซัง"สาวตรงหน้าไม่เพียงแต่พูดเธอขยับเข้ามาใกล้ๆคนตรงหน้า ใกล้ชนิดที่ห่างแค่คืบพร้อมใบหน้าแดงก่ำที่ทำให้คากะรู้สึกกลัวจนถอยหลังจนติดมุม สาวปริศนาตรงหน้าคากะยิ้มน้อยๆก่อนจะผลักให้คากะล้มลงบนเตียงซึ่งด้วยฤทธิ์ของยาสลบที่เธอแอบใส่ในน้ำของคากะทำให้คากะแทบจะไม่มีแรงขัดขืนเธอเลยสาวปริศนาหยิบเชือกมัดข้อมือทั้ง2ข้างของคากะ

"เธอจะทำอะไรน่ะ!!!"แม้ว่าคากะจะดิ้นรนขนาดไหนก็ไม่มีผลต่อคนด้านหน้าเลยสาวปริศนายิ้มกรุ่มกริ้ม   คากะเริ่มจะโหวกแหวกโวยวายสาวปริศนารีบนำมือเรียวบางปิดปากคากะก่อนจะหาอะไรอุดปากสาวผมมัดข้าง(น่าสงสาร)

"อย่าส่งเสียงดังซิ"สาวปริศนาคล่อมตัวคากะเขยิบใบหน้าเข้ามาใกล้ๆก่อนจะกระซิบเบาๆว่า"อยู่เฉยๆนะเดียวฉันมาและฉันชื่อ อาคากิ"

 

'ตายห่านนนนตรู'คากะคิดในใจเธอพยายามหาทางออกแต่ทั้ง ปาก มือและขาเธอถูกล๊อคไว้หมดแล้วเธอพยายามฉีกเชือกที่ข้อมือเธอ สักพักไม่นานเธอก็เริ่มอาการที่แทบจะทรมาณเพราะเธอต้องการจะเข้าห้องน้ำอย่างด่วนนนนนนน!!!

 

"อายแอๆๆๆๆ"(ตายแน่)

 

___________________

30นาทีต่อมา

"ตายแล้ว ฉี่ราดที่นอน คากะซังนี่น่ารักจริงๆเลยเหมือนเด็ก"อาคากิยิ้มและหัวเราะเบาๆคากะแทบจะมุดหน้าหนีนี่เป็นเรื่องน่าอับอายที่สุดก็แน่ล่ะเธออยู่ปี3ล่ะหนิยังมาฉี่รดที่นอนก็มันไม่มีทางเลือกหนิน่า"เอาล่ะ คากะซังต้องอาบน้ำซะแล้วเดียวจะสกปรกเอานะ"

 

'นี่มันนรกชัดๆ'คากะซังคิดเพราะไม่กี่นาทีต่อมาเธอถูกจับมาไว้ในอ่างอาบน้ำในห้องน้ำในสภาพเปลือยเปล่าแต่ทั้งขา แขนและปากก็ยังเหมือนเคย"เปลี่ยนที่นอนเสร็จแล้ว~คากะซังอาบน้ำกันเถอะ"

 

อาคากิเธอมาในชุดผ้าขนหนูห่อร่างกายคากะมองตาไม่กระพริบมารู้ตัวอีกทีอาคากิก็เข้ามาใกล้ๆแล้วอยู่ๆคากะก็หน้าแดงโดยไม่รู้ตัวนี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยยยยย

"คากะซังมาให้ฉันอาบน้ำซะดีๆ~"

 

 

'ใครก็ได้ช่วยฉันด้วยยยยยยยย!!!'

 

 

_________________

 

ไม่กี่นาทีต่อมาคากะก็ถูกมัดไว้บนเตียงโดยมีสาวร่างบางนอนกอดเธออย่างมีความสุขคากะมองเพดานคิดหาวิธีที่จะออกไปจากที่นี่อยู่ๆเธอก็รู้สึกว่า มีใบหน้าหนึ่งเข้ามาใกล้ๆเธอ จากที่เธอเริ่มคิดเรื่องหนีต้องสะดุ้งลงเพราะเหมือนคนที่กอดเธออยู่จะเริ่มเข้ามาใกล้ๆเธออีกแล้ว

"คากะซัง~"อาคากิพูดจบก็ดึงผ้าที่อุดปากออกคากะหายใจหอบๆอย่างเหนื่อยอ่อนซึ่งนั้นก็ทำให้อาคากิรู้สึกพอใจในสีหน้าของผู้หญิงตรงหน้าเธอ

 

"เธอต้องการอะไรกันแน่ อาคากิ"คากะหลบสายตาคนตรงหน้า

เธอถูกร่างบางๆกดทับให้ดิ้นไม่ได้อาคากิยิ้มตลอดเวลาเอานิ้วชี้ไปที่ริมฝีปากได้รูปของตัวเอง"จุ๊ๆ สิ่งที่ฉันต้องการมีสิ่งเดียวเท่านั้นก็คือ 

....

....

คากะซัง"

 

"คากะซังรู้อะไรไหมฉันน่ะหลงรักคากะซังตั้งแต่แรกเห็น ท่วงท่าที่สง่างามตอนยิงธนู ใบหน้านั้น...  พอคิดถึงหน้าคากะซังเป็นต้องให้ฉันใจเต้นแรงทุกครั้ง ฉันต้องเก็บไปฝันทุกคืนถึงคากะซังว่าฉันได้สัมผัสได้กอดได้จูบ...ได้มองตาได้จับมือ และในวันที่คากะซังสบตากับฉัน ฉันถึงได้ตัดสินใจที่จะลักพาคากะซังมาขังไว้ในที่แห่งนี้ เพราะจากนี้ไปคากะซังจะมีแค่ฉันเท่านั้น"

 

"แค่ฉันเท่านั้น"แค่เพียงได้ยินคำพูดนั้นคากะก็ตัวสั่นไปทั้งตัว ผู้หญิงที่คล่อมเธออยู่เอาจริงแน่นอนก่อนที่เธอจะถูกบรรจงจูบอย่างที่ไม่มีทางขัดขืนได้เลยเธอถูกรุกเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัว... เหงื่อเริ่มไหลออกมา เธอเริ่มดิ้นอย่างรุนแรงก่อนจะสลัดตัวอาคากิออก

 

"ช่วยด้วยยยย!!!"เธอตะโกนอย่างดังแต่สุดท้ายภาพทุกอย่างก็หมุนไปหมดทันทีที่เธอถูกผ้าเช็ดหน้าอุดปาก ทันทีที่เธอสูดกลิ่นนั้นเข้าไปสติเธอเริ่มเลือนลาง

 

 

 

"จะทำอะไรน่ะ อา... หยุดนะ"

 

"คากะซัง...รักนะ"

 

"อืมมม อาา.. "

 

......

...............

........................

...............................

 

ณ เวลาประมาณ1ทุ่ม

 

"อา...ปวดหัวไปหมด เมื่อกี้เราฝันบ้าอะไรก็ไม่รู้ฝันว่ามีอะไรกับ....."คากะค่อยๆลืมตาขึ้นตื่นมาในสภาพเปลือยเปล่าบนเตียงซึ่งไม่ใช่เธอแค่คนเดียวเพราะมีผู้หญิงข้างๆเธอในสภาพเดียวกันกอดเธอไว้แน่น เธอมองใบหน้าผู้หญิงยามนิทราก่อนจะน้ำตาไหลลงมา

เรื่องจริงเหรอเนี่ยยยยย ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย!!!นี่มัน....ช่างเถอะ!! เธอพึ่งนึกได้ว่า ข้อมือเธอถูกแก้เชือกออกแล้วเธอรีบแกะแขนอาคากิออกอย่างเบาที่สุดเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายตื่นแล้วรีบลุกขึ้นแต่ไม่ทันทีที่จะลุกเธอก็เจ็บแปลบๆบริเวณส่วนล่างตรงจุดนั้นของเธอ'บ้าที่สุดเลยยยยย โดนเด็กกระทำซะได้!'

 

คากะพยายามลุกขึ้นอีกครั้งเธอรีบหยิบชุดนักเรียนที่ถูกซักแล้วของเธอใส่และพยายามหากุญแจที่ล๊อคขาของเธอ โซ่ที่ขาเธอค่อนข้างยาวทำให้เธอสามารถหาของได้กว้างขึ้น เธอตรงไปที่ห้องครัวหยิบมีดไว้ป้องกันตัว ที่แห่งนี้ใหญ่พอควร ถ้าตะโกนออกไปก็คงถูกโบะยาสลบอีกแน่และอาจถูกโซเดมาค่อมโดยไม่รู้ตัว คากะคิดไปก็หนาวสันหลังวาบๆ นี่ฉันเสียความบริสุทธิ์ให้กับเด็กสาวโรคจิตเหรอเนี่ยยยยยยยย ยิ่งคิดยิ่งช้ำใจ....

 

"จะไปไหนเหรอคากะซัง"เสียงหนึ่งกระซิบขึ้นมาคากะรีบหันหลังหยิบมีดขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวคากะจ้องเขม็งไปที่ดวงตาใสๆของคนตรงหน้า"เธอปี๊ปปี๊ปฉันแล้วใช่ไหม!!!!อย่าเข้ามาใกล้นะไม่งั้นฉันฆ่าเธอจริงๆด้วย!!!"

 

อาคากิมองตาคากะสายตาคากะเต็มไปด้วยความเศร้าและความโกรธ ถึงแม้มันจะเจ็บที่ต้องเห็นใบหน้าเศร้าๆของคากะและที่ต้องทำร้ายคากะซังแบบนี้แต่ฉันไม่มีทางเลือก...ณ เวลาที่ได้สัมผัสมันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นเวลาได้กอดคากะซัง ฉันรู้สึกดีและมีความสุข แม้ว่าคากะซังจะไม่ได้รักฉันก็ตาม

อาคากิยิ้มเล็กน้อย ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆผู้หญิงตรงหน้า"อย่าเข้ามานะ ฉันแทงเธอจริงๆนะ!!"

 

"คากะซัง ถ้ากล้าก็เชิญเลย"อาคากิเดินเข้าไปใกล้ๆอย่างไม่เกรงกลัวคากะมือสั่นน้อยๆพออาคากิเข้ามาใกล้ๆก็เอามือผลักร่างบางๆออก"ทำไมไม่แทงล่ะคากะซัง!!!!"

 

แกร้งงงง

 

มีดหล่นไปอยู่ที่พื้นโดยคากะเป็นคนโยนทิ้งมันเองอาคากิมองไปที่มีดด้วยแววตาอ่อนล้านิดๆและเงยหน้ามามองคากะที่..... ทั้งที่รู้ว่าถ้าแทงเธอก็ออกไปจากที่นี่ได้แต่เธอเลือกทิ้งมีดออกไป"คากะซัง ใจดีและอ่อนโยนเหลือเกิน"

 

"ปล่อยฉันไปเถอะนะฉันขอร้อง สิ่งที่เธอทำอยู่มันผิดนะ"คากะคุกเข่าอ่อนวอนสาวร่างบางตรงหน้าจ้องการกระทำของคากะ เธอยิ้มบางๆ"เรื่องนั้นคงไม่ได้หรอกคากะซัง"

 

เราทั้งคู่เงียบอยู่นาน

 

...

.....

.........

จ๊อกก~

 

เอ๋!!!!!!!เสียงท้องร้อง คากะหน้าแดงเถือกเพราะเสียงนั้นมาจากตัวเธอก็แน่ล่ะโดนโบ๊ะยาอย่างเดียวยังไม่ได้กินอะไรเลย คากะมองไปที่ใบหน้าอาคากิที่บัดนี้มีเพียงรอยยิ้มน้อยๆและก็หลุดขำในที่สุด

"นี่เธอ!!หยุดขำเดียวนี้นะ!!"

 

"คากะซังนี่...น่ารักจริงๆ"อาคากิอมยิ้มหัวเราะ คากะมองใบหน้าอาคากิ"หยุดหัวเราะเดียวนี้นะ!!ถามจริงนะเธอชอบฉันตรงไหนเหรอ!? เราไม่เคยรู้จักกันเลยนะทุกคนก็เหมือนกันมาปลื้มทั้งๆที่ไม่รู้จักกระทั่งนิสัยของฉัน"คากะพูดไปก็หน้าแดงไป เธอไม่ค่อยเข้าใจอาการตนเองเธอก้มหน้าหนีก่อนจะถูกใบมือเรียวสัมผัสที่ใบหน้าเบาๆคากะรู้สึกถึงอาการผิดปกติที่หัวใจ"เพราะว่าคากะซังน่ะเป็นคนดีและเป็นคนที่อ่อนโยนมากๆ ฉันน่ะเห็นแววตาความมุ่งมั่นในทุกเรื่องที่คากะซังทำ คากะซังแสดงทุกอย่างอย่างเปิดเผยทั้งข้างในและข้างนอกไม่เหมือนกับผู้อื่นที่แสร้งว่าเป็นคนดี และที่คากะซังไม่แทงฉันเป็นเพราะคากะซังไม่อยากทำร้ายฉัน จริงไหม วันนั้นน่ะที่มีลูกหมาตัวน้อยติดอยู่ในท่อน้ำใกล้ๆโรงเรียนคากะซังจำได้รึป่าวความจริงแล้วฉันเห็นสิ่งที่คากะซังทำทั้งหมด "คากะสบตาอาคากิ

"จำได้สิ"

 

 

[ อ่ะ ลูกหมาติดในท่อน้ำล่ะทำไงดี อาคากิก้มลงไปมองในท่อเธอพบลูกหมาติดอยู่ข้างในขามันถูกเกี่ยวกับเหล็ก ซึ่งภายในท่อนั้นเต็มไปด้วยสิ่งสกปรก

"หงึง งึง..."เสียงลูกหมาน้อย

"อาคากิเธอก็มุดเข้าไปช่วยสิ ฉันไม่เอาหรอก!!มันสกปรก"

"อะไรกัน ลูกหมาน่าสงสารขนาดนี้ทำไมเราไม่ช่วยกันหาอะไรมาเขี่ยให้มันออกไปล่ะ"

"ไม่เอาด้วยล่ะ เปลืองเวลาป่าวๆ"

"เฮ้ เดียวสิ!!หัวหน้าห้อง!!"อาคากิเรียกเพื่อนแต่เพื่อนเธอก็เดินหนีทิ้งเธอให้อยู่กับน้องหมาน้อยๆที่ขาเกี่ยวเหล็กอาคากิมุดตัวเข้าไปก็เจอ!!

แมลงสาป กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด

อาคากิรีบดึงตัวเองออกมาจากท่อ

"ฉันกลัวแมลงสาปอ่า อี้ๆๆมันออกมาหมดยังเนี่ยยย หมาน้อยอดทนหน่อยนะจ๊ะฉันจะหาไม้มาช่วย"อาคากิรีบวิ่งออกไปตามหาไม้ยาวๆเธอวิ่งไปชมรมฟันดาบขอยืมดาบมาแล้ววิ่งกลับมา'เดียวแล้วฉันจะเอามันออกมายังไง'

"โฮ่ง โฮ่งๆ"

'เสียงหมาน้อยหนิ มันออกมาแล้วเหรอ อ่ะ ใครหน่ะ'

 

"เจ้าหมา ฉันเปื้อนหมดเลย อย่าเข้าไปเล่นในท่ออีกล่ะ แล้วขาน่ะฉันจะพาไปหาหมอเองนะ"คากะตัวเปียกน้ำสกปรกไปครึ่งตัวแถมหัวก็ยุ่งเหยิงคงฟัดกะแมลง เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนลูบหัวหมาน้อยเบาๆ มันน่าแปลกทั้งๆที่มันดูสกปรกแต่ว่า อาคากิยิ้มออกมาอ่อนๆ มันช่างดูอบอุ่นอะไรเช่นนี้  นั้นรุ่นพี่ปี1น่าจะอยู่ชมรมยิงธนูเพราะเธอแบกธนูไว้ด้านหลัง รุ่นพี่...

 

...

.......

...............

 

ฉึก!! เด็กปี2คว้าแชมป์นักธนู!!!!

คากะ!!

อ้ายยยยรุ่นพี่คากะ  คากะๆๆๆๆ

"เธอชอบรุ่นพี่คากะเหรอ หัวหน้า"อาคากิถาม

"แน่นอนสิ เขาทั้งเท่ห์และมีเสน่ห์"

อะไรกัน... ฉันชอบรุ่นพี่คากะก่อนที่เขาจะชนะยิงธนูอีก ทำไมฉันไม่รีบบอกพี่เขานะว่าฉันชอบเขา!!]

 

"เอาล่ะ มากินข้าวกันดีกว่า"อาคากิละมือจากใบหน้าคนตรงหน้าเปลี่ยนมาจูงมือไปยังโต๊ะคากะมองไปยังแผ่นหลังของผู้หญิงที่เอาเธอมาขังไว้ในนี้

'เธอรู้ว่าเราช่วยลูกหมาน้อยตัวนั้น...'

 

"กลิ่นอะไรหน่ะ"คากะสูดดมกลิ่นหนึ่งเป็นอาหารที่เธอชื่นชอบและมันก็คือ แกงกระหรี่ สายตาเธอเหมือนเด็กน้อยที่หิวโหย ก็หิวจริงๆอาคากิมองการกระทำของคากะเธออมยิ้มน้อยๆ ทั้งคู่รับประทานข้าวแกงกระหรี่ด้วยกัน

แล้วก็พูดคุยเรื่องต่างๆคากะดูเหมือนจะเลิกกลัวเธอไปซะแล้ว เชื่องเหมือนลูกหมาน้อยเล้ยยย

 

'อา...ชักจะรู้สึกดีซะแล้วสิ ปกติเรามักจะกินข้าวคนเดียวตลอด...'

 

"เธอปล่อยฉันเถอะนะ"คากะขอร้องอาคากิมองใบหน้าคากะก่อนจะหันหน้าหนีเอ่ยเบาๆแต่ให้อีกฝ่ายได้ยิน"คากะซัง ถ้าปล่อยไปคากะซังก็จะไปจากฉันสินะ"

 

คากะไม่สามารถจะตอบอะไรได้เพราะสิ่งที่เธอได้ยินก็เป็นเรื่องจริงอาคากิน้ำตาคลอหยิบกุญแจที่ล๊อคข้อเท้าออกมา"ตลอดมาฉันชอบคากะซังมาก่อนคนอื่นๆและฉันรู้ว่าที่ฉันทำมันผิดขนาดไหน แต่ถ้าไม่ทำคากะซังก็คงไม่คิดจะมองเห็นฉันใช่ไหม! ทั้งที่คากะอยู่ตรงนี้แท้ๆแต่ฉันกลับรู้สึกว่าคากะซังกำลังวิ่งหนีฉันออกไปเรื่อยๆ...."

 

อาคากิเดินไปที่ชักโครกและโยนกุญแจลงในน้ำแล้วกดชักโครกทันที

 

 

"คากะซังจะไม่มีวันไปจากฉัน"