คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [ Mafia's Honeymoon ] Ch.1 : Happiest Night
“ฮัดเช้ย!”
ในห้องพักที่ใหญ่ที่สุดในโรงแรม
มีเพียงเด็กทารกตัวเล็ก กับหญิงสาวร่างบางอยู่ด้วยกันสองคนเท่านั้น
บนเตียงขนาดคิงไซส์มีสมุดบันทึกเล่มใหญ่วางอยู่ ประทับตราวองโกเล่ไว้ นั่นคือสมุดบันทึกคำอวยพรแก่คู่บ่าวสาว ซึ่ง 'มิอุระ ฮารุ' เพื่อนของสึนะเป็นคนคิดขึ้น มันถูกเปิดอ่านโดยเจ้าบ่าวซึ่งเพิ่งจะเปลี่ยนชุดมาเป็นชุดทหารตัวเก่ง
“รัล... ดูแต่ละคนเขียนอวยพรเราสิเว้ยเฮ้ย”
เจ้าของเสียงนั่งกอดอกยิ้มชอบใจอยู่บนเตียง เขาคือ ‘โคโรเนโร่’ เจ้าบ่าวที่เป็นแค่เด็กทารกตัวกะเปี๊ยก แต่อันที่จริงเขาคือหนึ่งในอัลโกบาเลโน่ ซึ่งตอนนี้ก็ได้คลายคำสาปแล้ว
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาดีใจแค่ไหนกับงานในวันนี้ ถึงจะเป็นนักรบอันสุดแกร่งมาจากไหน ก็แพ้หัวใจอย่างเธอ ตั้งแต่วันโน้นมาจนถึงปัจจุบัน ความรักที่มีให้เธอยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ความรู้สึกที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อเธอแม้กระทั่งต้องยอมแลกด้วยชีวิตก็ตาม...
กับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้และต่อๆ ไป แค่นี้ก็คุ้มมากแล้ว
ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่มีความสุขที่สุดเลยเว้ยเฮ้ย!
เขาสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่า มือเล็กๆ คู่นี้จะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีก...
"อะ..."
คนถูกเรียกชื่อเดินมาหาโคโรเนโร่ ใบหน้าอันสวยงามที่มีรอยแผลเป็นรูปเปลวเพลิงสีแดงของเธอยังคงมีคราบน้ำตาอยู่จางๆ ซึ่งถ้าไม่สังเกตดีๆ ก็คงจะไม่เห็นอย่างแน่นอน
แต่จะให้แสดงออกหรือบอกกับใครมันก็ไม่ใช่นิสัยของเธอ...
“ร้องไห้อีกแล้วเหรอเว้ยเฮ้ย”
“ฉะ ฉันไม่ได้ร้องซักหน่อย ไอ้บ้า”
“ก็ยังเหมือนเดิม ไม่แก้นิสัยนี้ซะที”
เรื่องแค่นี้ไม่พ้นสายตาของโคโรเนโร่ไปได้หรอก ก็เขารู้ดีว่า ‘รัล มิลจิ’ เป็นคนปากแข็งขนาดไหน เป็นมาตั้งนานแล้วด้วย
จะไม่กล่าวถึงเจ้าสาวก็กระไรอยู่ รัล มิลจิเคยเป็นครูฝึกของโคโรเนโร่มาก่อน ตอนนี้อยู่สังกัดของ CEDEF (องค์กรผู้ดูแลนอกแก๊ง) และเธอก็เป็นหนึ่งในอัลโกบาเลโน่เช่นกัน แต่ไม่สมประกอบ โดนคำสาปไปเพียงบางส่วน เมื่อคลายคำสาป เธอจึงกลับเป็นร่างเดิมก่อนคนอื่นๆ ซึ่งก็คือสาวสวยร่างบางผมสีครามในชุดนอนที่ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนั่นเอง
แล้วจะไม่ให้เธอร้องไห้ได้อย่างไรกัน ก็ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ชวนให้คิดถึงอดีตที่ผ่านมา เริ่มตั้งแต่ที่เธอได้รู้จักกับโคโรเนโร่ วันที่เธอและเขาต้องกลายเป็นอัลโกบาเลโน่ จากความทรงจำในโลก 10 ปีข้างหน้าที่ส่งมาถึง และอีกมากซะทำให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว เธอรู้ซึ้งแล้วว่าการที่เธอไม่มีเขาอยู่ด้วยมันเจ็บปวดมากเพียงใด
แล้วในวันนี้ความฝันก็เป็นจริงแล้ว...
ได้อยู่กับโคโรเนโร่ตลอดไปแล้ว...
“เรื่องนั้นน่ะช่างฉันเหอะน่า...”
“รัลนี่ละก็... แต่งงานแล้วก็ยังไม่เลิกห้าวและปากแข็งเลยเว้ยเฮ้ย”
เจ้าบ่าวตัวน้อยยิ้ม คลายความเป็นห่วงลงได้บ้างแล้ว อันที่จริงตัวเขาเองก็รู้สึกแบบเดียวกับรัล ความทรงจำต่างๆ ที่ผ่านมาก็ทำเอาเกือบเสียน้ำตาเหมือนกัน แต่ลูกผู้ชายต้องไม่ร้องไห้เว้ยเฮ้ย!
“ชิ...”
รัลเอื้อมมือไปหยิบสมุดเล่มใหญ่จากมือของโคโรเนโร่ พลิกดูไปมาก่อนจะเปิดไล่ดูทีละหน้า เธอคงกลัวเขาจะเห็นว่าเธอยิ้มอยู่กระมัง เลยเบือนหน้าไปอีกทาง แต่ก็ไม่พ้นสายตาที่คอยมองเธออยู่เสมอไปได้หรอก
ยัยนี่ก็มุมแบบนี้เหมือนกันแฮะ...
ตลอดที่ผ่านมา เขาก็แค่หวังว่ารัลเป็นผู้หญิงขึ้นมามากกว่านี้บ้าง ถึงจะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้เพราะด้วยเรื่องงานและตัวเธอเอง แต่ขอแค่สักวัน ไม่สิ แค่เสี้ยววินาทีก็ได้ อยากเห็นยัยนั่นน่ารัก อ่อนหวาน น่าทะนุถนอมแบบที่ผู้หญิงคนอื่นเขาเป็นกันบ้าง
ได้แค่นี้ก็เอา น่ารักจะตายแล้วเว้ยเฮ้ย!
ราวกับกลัวเธอจะรู้สึกตัวเสียก่อน โคโรเนโร่รีบหลบสายตาแล้วหันไปมอง ‘ฟัลโก้’ นกอินทรีย์คู่หูของเขาที่เกาะอยู่บนระเบียงแทน
“ให้ตายสิ แต่ละคนเขียนมาได้แบบ...” ถึงจะดีใจที่มีคนยินดีมากแค่ไหน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเหนื่อยใจกับบางข้อความจากบางแฟมิลี่ที่ยังคงเคืองเธอไม่น้อย
งานนี้วองโกเล่เชิญทุกแฟมิลี่ที่เป็นพันธมิตรมาด้วย มีแอบแฝงศัตรูมาบ้าง แต่ด้วยกำลังรบของวองโกเล่พร้อมด้วยพันธมิตร ไหนจะพวกรุ่นที่สิบอีก ก็เลยทำได้แค่เขียนข้อความบ้าๆ ฝากมาให้เธอระวังตัวเล่น
“อย่าไปสนใจข้อความพรรค์นั้นเลย”
รัลส่ายหน้าก่อนที่จะเอาสมุดไปวางบนโต๊ะเล็กๆ ข้างเตียง
“เธอน่ะลดความห้าวลงมาหน่อยก็ไม่ได้ เกิดเป็นผู้หญิงทั้งทีทำตัวให้มันสมกับเป็นผู้หญิงหน่อยเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโร่เขยิบเข้าไปใกล้รัลอีก “แต่เมื่อกี้ที่ยิ้มน่ะ น่ารักดี เอาอีกได้มั้ย”
“อย่าพูดมาก! ถอยไปฉันจะนอนละ” รัลผลักร่างเล็กออกไป ก่อนจะเขยิบตัวขึ้นมานอน และนั่นเองทำให้เสื้อเปิดออกนิดหน่อย เผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียน ไหนจะกางเกงที่ทำให้เห็นสัดส่วนอันพอดีเหมาะเจาะ ทำเอาโคโรเนโร่ถึงกับจ้องตาไม่กระพริบ “มองอะไรน่ะ!”
“ไม่ได้เห็นในร่างแบบนี้มานาน ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ”
สายตาพราวกับยิ้มกรุ้มกริ่มของเขาทำเอารัลรู้สึกแปลกไปทันที
ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้...
แต่นี่มันอะไรกัน...
ทำไมถึงรู้สึกต่างไปจากทุกทีนะ...
--------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ เพิ่งลงไปได้ไม่กี่ชั่วโมงเอง
ขอขอบคุณสองเม้นแรกด้วยนะคะ ทำเอาไรท์ปริ่มมากเลย
ตอนที่แต่งรู้สึกตื้อๆ มาก หรือเป็นเพราะว่าแต่งไปทำคลิปเคนโคลมไป ถถถถถถ
แต่งไปแต่งมารู้สึกอยากขโมยเด็กคนนี้มาไว้กับตัวจัง รัลส่งมาให้ฉันเถอะ
ตอนหน้ารับรองว่าเด็ดแน่ แต่จะยังไงก็รอดูกันนะคะ
ยังไงก็ขอฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยน้า ติชมกันเข้ามาได้เสมอ เลิฟฟฟ ♥
ความคิดเห็น